<Chernóbil, ábrese de novo a caixa de Pandora da enerxía nuclear
Aos 20 anos da traxedia de Chernóbil, da que falan nestes días os medios de comunicación, Ucraína volve a empeñarse en insistir no desastre: Kiev pretende construír 20 novos reactores atómicos e prolongar a vida dos antigos. No mundo intelectual volveu tamén o debate ante a crise evidente de materias primas enerxéticas: mesmo algún líder ecoloxista abriu a caixa de Pandora sobre a necesidade de voltar á enerxía nuclear. Pero ninguén explicou aínda qué sucede coa seguridade nin cos residuos nucleares, cos que condearemos ás xeracións futuras sen remedio. (Na foto, da BBC News, uns cadernos dunha escola de Chernóbil).
Entradas
3 comentarios:
Pois váise facendo á idea. Básicamente, só hai duas alternativas reais: Ou baixamos moitísimo o noso consumo enerxético, hasta poder sufragalo con recursos renovables... ou vamos aceptando que os países que primeiro instalen os novos reactores nucleares, serán os que tomen máis ventaxa económica na priemira metade deste século, e probablemente na segunda tamén.
Pense ben cal é a que prefiere, porque sexa unha ou sexa outra, vai dar con moita xente que estea en contra.
A enerxía nuclear ten que ser retomada. Non a xestión chapuceira soviética, nin a ultraliberal americana que deron lugar ás traxedias de Harrisburg -na que houbo sorte- ou Chernobyl, na que non a houbo.
Os residuos, obviamente,son, potencialmente moi perigosos, pero o lixo das térmicas ao aire é letal xa.
Se cadra hai que ir pensando no obxectivo do crecemento cero, e do reparto x. Se cadra o planeta non aguanta fisicamente, que o nivel de desenvolvemento do primeiro mundo actual se xeneralice. Daquela en vez de producir e consumir máis,se cadra hai que ir freando antes de que toupe todo.
En calquera caso, o exemplo enerxético, para min, é Francia. Nucleares coas que exportan enerxía a España, e un medio ambiente moi coidado. Ademais, como demostrou Chernobyl, aínda que ti non teñas nucleares, se as ten o veciño, xa estás afectado.
Adiante, sen medo nin demagoxias, coxunturalmente, para os próximos vintecinco-trinta anos ou corenta anos, nucleares. Atomo amigo.
Xa ve, señor Valcárcel, por onde van os tiros: é por onde sinalan Míguez e Etxeokeai.
A estas alturas, xa non vale o vello discurso de "nucleares no, por supuesto" (canción que con este título cantaban Aviador Dro na época da movida).
Publicar un comentario