Máis cidades literarias (6)

Contáronme que na exposición conmemorativa da Real Academia Galega na Coruña estaba exposta unha bandeira do Celta, como mostra da galeguidade que impregnou a sociedade daquela época. E contáronme que, ante certas suspicacias, moi logo houbo que colocar ó seu carón outra bandeira do Deportivo. A anécdota, se non é certa, semella verosímil, así que, despois de falar da Coruña literaria, tócalle agora a quenda ó Vigo das nosas letras. Cidade á que, dende logo, ninguén lle pode discutir máxima veteranía literaria: en versos inmortais foi a máis cantada polos trobadores medievais da ría de Vigo.
Nos últimos anos, a cidade viguesa deveu nun fecundo topoi da memoria urbana máis comprometida. Entre outras, velaí A rúa do noxo (1977), de Eliseo Alonso, viaxe nos anos da fame polo barrio da Ferrería; Peito de vimbio (1988), de Álfonso Álvarez Cáccamo; Amor de tango (1992), de María Xosé Queixán, evocación dende o comezo do século XX ata a represión bélica; Panificadora, de Xosé Cid Cabido, premio Blanco Amor 1994; Cemiterio de elefantes (1994), de Fran Alonso; Os ollos do rei de copas (1994), de Xurxo Sierra Veloso, ou Os xenerais de África (1999), de Vítor Vaqueiro (na imaxe).