O fanatismo.
O escritor israelí Amos Oz recomenda dous camiños contra o fanatismo: “Primeiro, intentar crear esperanza, porque onde existe a esperanza, o fanatismo, aínda que se instale, estará freado desde dentro. Non podes derrotalo, pero está freado dalgún xeito. Logo: lembrar sempre que non podes loitar contra o fanatismo con fanatismo. Non podes derrotar a yihad cunha cruzada, porque a cruzada é xusto o mesmo que a yihad. Velaí o dicionario: a cruzada é o termo cristián co que se designa á yihad. O que hai que intentar facer é aproximarme á dor con compaixón, con humor, con empatía. A única maneira de defenderte contra o xene fanático é ter sentido do humor, porque o humor, o relativismo, é un antídoto: a habilidade para poder ver as dúas caras dun problema, dunha disputa. E ler boa literatura. Porque na boa literatura sempre descobres que non todo é branco ou negro”.
(Imaxe de Picasso, Gato cazando un paxaro)
Entradas
9 comentarios:
Un texto coma este podería parecer trivial e pasar desapercibido se viñese doutra persoa. Pero vén de Amos Oz, é dicir de alguén que sabe do que fala e que chega a esas cocnclusións a partir non só de cómodas especulacións domésticas, senón de experiencias vividas a cotío.
Comparto plenamente o que di sobre o humor, entendido como capacidade para a relativización, e sobre a literatura como antídotos -tamén relativos- contra o fanatsimo. Non estou de acordo, porén, coa primeira das súas afirmacións. Máis ben, eu sosteño todo o contrario: a esperanza é o gran caldo de cultivo do fanatismo. Todos os fanáticos que eu coñecín e coñezo eran grandes esperanzados. Eu mesmo, cando me poño fanático, é cando, irresponsablemente, se me enche o peito de esperanza e a cabeza de utopías. Eis o carácter bifronte da utopía, a súa esencial ambigüidade: por unha parte impúlsanos a mellorar o mundo; por outra parte, fainos pagar por esa mellora un prezo de sangue e de lume. E en moitos casos actúa como unha máscara falsamente moral de xentes que teñen como principal aspiración a destrución do que se opoña á súa vontade. Todos os fanáticos son utopistas, xentes cheas de esperanza. Por iso non entendo moi ben esa conclusión de Amos Oz. ¿Que é o que hai en Oriente Próximo se non é unha guerra de esperanzas?
Eu interpreto doutro xeito esa esperanza: o fanatismo é o espírito dos que se sinten acurralados, dos que non ven mais opción que cornear para adiante. Se houbese unha porta, unha saída alternativa, o fanatismo non arrastraría a tanta xente. Nútrese dos desesperados.
Estimado Marcos:
Disculpe usted que le comente en castellano. He llegado hasta acá para dejar constancia:
Las carencias del certamen convocado por 20minutos, propician que muchos Blogs en competencia (con temáticas audiovisuales, familiares o de proyección social ), tengan dificultades -ya no para ganar- sino para "encajar" en alguna categoría.
El flujo indiscriminado de votos, y la elección de los finalistas a partir de esa base errónea -el jurado solo leerá los Blogs con más votos por categoría-, convierten el evento en un desastre organizativo.
En aras de compensar este problema, el equipo de La Patria Falsa se ha propuesto otorgar un reconocimiento paralelo y de cierta manera, reivindicativo.
Léanse por favor las bases:
http://www.4shared.com/dir/1779772/cc47637b/concurso.html
Este mensaje le confirma que su Blog no pasó desapercibido.
Afectuosamente,
Caminante.
PS: IMPORTANTE:
Bajo ningún concepto, este comentario le obliga a corresponder nuestra visita.
Esperanza é palabra polisémica e ambigüa: pode lerse dende moitas perspectivas. Hai que reivindicar a esperanza, como escribe Suso Jarés nos seus libros, como un dos nosos grandes valores éticos. Pero esa esperanza pode acobillar tamén o fanatismo: sen esperanza, desaparecería. Unha anécdota: hai bastantes anos, finais dos 70 en Compostela. A directiva do Eixo convidamos a un acto na Universidade ó secretario de HASI naquel momento, creo que se chamaba Suso Cereceda (ou algo así, podo trabucarme). Con moito público dera unha conferencia sobre o proceso vasco dende a perspectiva de Batasuna. Despois fomos cear con el: eu xa non acreditaba moito nos métodos nin sequera nos obxectivos finais do proceso vasco, pero sorprendeume no seu discurso a inmensa carga de utopía e esperanza que expresaba. Falaba totalmente convencido de que a independencia vasca era unha realidade a conseguir en moi poucos anos e que todos o veríamos moi cedo. Nada tería de malo esa esperanza se polo camiño non custase unha chea de mortos inocentes e, ademais, inútiles.
Josu Cereceda -supoño que o mesmo José Luís Cereceda Garaio que aparece nalgunhas listas-, e mandárano como substituto doutro máis relevante (era o Letamendia, sería o Brouard?), que fora o que inicialmente pediramos; penso que falamos do mesmo, Marcos. Eu non fora á cea, pero recoñezo o estilo, non da persoa, do colectivo.
Polisémica é "esperanza", é "fe" e moitos terán experiencia que corresponda a unha soa das diversas acepcións. Un pode sobreporse á inacción -e con vitalidade- sen utopía, pero non sei como sen algún dos devanditos sentimentos. Digo ´non sei como´ porque nin no máis férreo comunista clásico (eses de rostro aparentemente siderúrxico) concibo unha actividade permanente -militancia- baseada na pura ética como principio. Hai ánima, ou non entendo.
Compaixón da esperanza propia coa allea: aplicación da tolerancia predicada. Relativismo, queren chamarlle? Non me oporei, sempre que busquemos chegar a algo. Se "absoluto" está no dicionario, algo quererá dicir.
Humor? Sen dúbida, gran ferramenta, gran consolo. Outros propoñen "amor". Lembrando certo poema erótico traído aquí polo anfitrión, comparece de novo a polisemia, neste caso máis filosófica ca puramente lingüística. Gorento eu, porén, o valor esperanzado daqueles propoñentes.
Si, era Jose Luis Cereceda, chamábanlle Txomin, creo. Curioso lembrar aqueles tempos: era moi habitual o convite dos nacionalistas vascos, abertzales, polos seus homólogos galegos. No 77-78 percorreu Galicia, en varios actos, Francisco Letamendía, convidado pola UPG. Logo o POG e o PSG-EG traían case sempre, mesmo ós congesos, a Onaindía e ó secretario de Euskadiko Esquerra, Kepa Aulestia, que era ben fácil de ver pola súa talla xigantesca. O PNG empezou a traer os de Eusko Alkartasuna e os do PNV. E logo o BNG xa convidou sempre a estes dous grupos, non precisamente definidos na esquerda abertzale (aínda que, nalgún aspecto, poidan facer políticas de esquerda progresista). Outra curiosidade: outro convidado habitual nos congresos da UPG era o Baas de Iraq, partido socialista, árabe e laico (aforcáronlle hai pouco a un dos seus máis polémicos representantes).
A esperanza como sorte de confianza ontoloxica é imprecindibel na homoestase psiquica personal. Sen esperanza,perdemos a confianza no acontecer cotidiano, e a inseguridade instalase distorsionando o relato da nosa identidade. A quebra ontoloxica pode acontecer por moitos motivos, dende o amor, o desamor, a enfirmidade, a morte...a fatalidade. Neses espacios de apertura sen límites, o tempo densifícase nunha absurda arma ferinte, os estados dese estado devivados son todos, pode que moi lúcidos, pero patolóxicos, tanto que como medio desesperado de evitalos pode operar a ferida narcisita a costa, a negación do sentimento, construese así outra personalidade, moi alonxada do que se sinte, e por este camiño, si que pode vir o fanatismo.
A esperanza, nutrenos de confianza, eu vivo moito na desesperanza, é certo, pero sempre agardo que da miña desesperanza xurda a esperanza de outros, esperanza de que o ben teña ao fin a última palabra.
Jimy de Rairo
A esperanza como sorte de confianza ontoloxica é imprecindibel na homoestase psiquica personal. Sen esperanza,perdemos a confianza no acontecer cotidiano, e a inseguridade instalase distorsionando o relato da nosa identidade. A quebra ontoloxica pode acontecer por moitos motivos, dende o amor, o desamor, a enfirmidade, a morte...a fatalidade. Neses espacios de apertura sen límites, o tempo densifícase nunha absurda arma ferinte, os estados dese estado devivados son todos, pode que moi lúcidos, pero patolóxicos, tanto que como medio desesperado de evitalos pode operar a ferida narcisita a costa, a negación do sentimento, construese así outra personalidade, moi alonxada do que se sinte, e por este camiño, si que pode vir o fanatismo.
A esperanza, nutrenos de confianza, eu vivo moito na desesperanza, é certo, pero sempre agardo que da miña desesperanza xurda a esperanza de outros, esperanza de que o ben teña ao fin a última palabra.
Jimy de Rairo
http://lumerkoz.edu Only, http://barborazychova.com/members/Buy-Lexapro.aspx cuestion tenet http://www.lovespeaks.org/profiles/blogs/buy-flagyl tattersall http://www.comicspace.com/buy_avapro/ axygen http://www.ecometro.com/Community/members/Buy-Amoxicillin.aspx hackers http://www.lovespeaks.org/profiles/blogs/buy-famvir maverick hallows
Publicar un comentario