10 feb 2007


Sentido común
Un escritor interesante reflexiona sobre a política no Estado dende o sentido común, din que o menos común dos sentidos: velaí.
Publicado por en
Etiquetas:

10 comentarios:

Anónimo dijo...

Teño en casa cinco ou seis libros do autor (incluíndo algúns de LIX), aínda que eu só lle lin "Obabakoak", que me pareceu unha extraordinaria e deliciosa obra.

sáb feb 10, 03:02:00 p. m.
Anónimo dijo...

Eu son bastante zapateirista na súa concepción da política (non nas súas ideas políticas que son outra cousa): debe de ser cuestión xeracional. Por iso teño moitas discusións con case todo o mundo, de dereitas, por suposto, porque o consideran pérfido, e de esquerdas, tamén por suposto, porque o consideran pánfilo. Ten unha confianza cega (ás veces suicida, segundo os seus detractores) sobre a posibilidade da política. A súa posición é a máis difícil e a que precisa de maior implicación de vontade. A decisión de tomar as negociacións con ETA era xa un achegamento: a soa mención desa posibilidade era suficiente, do mesmo xeito que entendemos todos que ETA ao proclamar a tregua tamén facía un xesto significativo. Podía ter feito Zapatero algo máis? É posible, pero non era doado con todo o rebumbio ao redor. E sen embargo, a mesma decisión de entrevistarse era tamén significativa. Eu creo que estaban ben dados os pasos. Eu, desde logo, confiaba en que todo saira ben. E todos ficamos decepcionados.
E agora, cando o proceso remata, o ventaxismo de sabermos o final resulta infamante. Por iso doe o artigo de MM (e tantos outros), feito desde o delirio ventaxista de saber recoñecida a súa desconfianza. Os demáis pecaron de confiados: é posible, pero agora non son lícitas, ao meu xuízo, cantilenas do tipo "xa volo dicia eu", "ben o avisamos" ou "non se moveu nada". Haberá que intentalo de novo. Porque non podemos estar outros tantos anos así: as xeracións que veñen non se merecen esta situación lamentable; non podemos estar atados ao pasado. Algo ten que moverse no mundo abertzale (e de feito estase a producir), porque eu creo que o goberno non pode facer máis do que fixo.
Hai que analizar que no entorno etarra non todo o mundo ten idéntica situación penal, e supoño que familias dos presos por delictos máis graves tensarán a corda para que entren máis persoas nunha posible saída negociada. Os máis violentos estarán demandando maior presión para non quedar fóra das negociacións. Eu non son experto en materia terrorista, por suposto, pero me imaxino o problema persoal que supón estar xulgando estas posibles saídas dentro do mundo de ETA.
O outro día na radio escoitei a un ouvinte chamado Aitor, votante de HB que tiña un curmán preso en ETA, falando (con representantes convidados do PP e do PSOE) nuns termos insólitos para mín: decía que a situación familiar da xente que el coñecía non daba para máis, que estaban agardando un xesto, un pequeno movemento (non sabía moi ben de quen, aínda que apuntaba de novo ao goberno) para que todo puidera rematar. Plenamente consciente da inmobilidade do entorno etarra, parecía pedir axuda desde fóra para mover as pezas de dentro. Non sei. Creo que como di o señor Valcárcel, hai que intentalo.
E desculpas pola lonxitude deste desbarre vespertino.

sáb feb 10, 06:40:00 p. m.
Anónimo dijo...

Os sectores máis políticos de Batasuna e os familiares dos presos, bastantes deles xa alonxados de ETA, deberían ter coraxe suficiente para plantarlle cara á organización terrorista e a toda esa rapazada ultra e máis ben descerebrada de Batasuna e entorno que se empeña en solucións imposibles. A solución ao asunto este pasa pola quebra da "esquerda" abertzale.

dom feb 11, 03:31:00 a. m.
Marcos Valcárcel López dijo...

Respecto do que di Arume, eu creo que Zapatero ten moi boa imaxe entre a xente de esquerdas en xeral, quizais mellor aínda que Felipe González (sobre todo na etapa final, coa corrupción e todo iso). É máis, coñezo persoas ata da UPG que falan xenerosamente de Zapatero. O seu partido pode ter e terá moitas sensibilidades e ópticas, pero creo que Zapatero sabe o que quere facer e está intentándoo. E iso xa é moito.

dom feb 11, 07:08:00 p. m.
Anónimo dijo...

Teño xa exposto a miña opinión sobre o proceso vasco neste blog. Que coincide bastane co escritor vasco. Pero quere facerlles chegar o resultado dunha reflexión colectiva a que chegamos en Compostela, uns cantos participantes nun seminairo permanente, e ao que recentemente se incorporaron dous profesores da facultade de politicas:
Para a resuloción deste proceso aberto, como de outros, é necesaria unha reforma en profundidade da constitución. A primeira reforma estaria referida ao cambio no nomeamento do presidente do goberno, que non sería xa elexido no congreso, senón o resultado dunhas eleccións directas cada oito anos. Esto permitiria, pactos de estado, que na actual situación, na que todas as decisións politicas están mediadas polas consultas cada catro anos, resultan imposibeis.
O proceso de paz frustrouse por puro electoralismo.
Sinalase aís unha eiva importante no sistema político español, que está a xenerar moitos problemas. O problema é que moitos ben neste novo corte presidencialista o fin da coroa. É este tabú do fin da coroa o que provoca unha profunda autocensura en moitos politicos con influencia e calado progresista no estado.
O Psoe ou retoma o proceso, dende unha posición de recoñecimento, e posta en practica das primeiras medidas, ou perde a súa indentidade política desintegrandose na dereita sociolóxica, disputandolle o lugar ao PP.
Agira está que da pena, completamente pampo.
Jimy de Rairo

dom feb 11, 09:32:00 p. m.
Anónimo dijo...

Teño xa exposto a miña opinión sobre o proceso vasco neste blog. Que coincide bastane co escritor vasco. Pero quere facerlles chegar o resultado dunha reflexión colectiva a que chegamos en Compostela, uns cantos participantes nun seminairo permanente, e ao que recentemente se incorporaron dous profesores da facultade de politicas:
Para a resuloción deste proceso aberto, como de outros, é necesaria unha reforma en profundidade da constitución. A primeira reforma estaria referida ao cambio no nomeamento do presidente do goberno, que non sería xa elexido no congreso, senón o resultado dunhas eleccións directas cada oito anos. Esto permitiria, pactos de estado, que na actual situación, na que todas as decisións politicas están mediadas polas consultas cada catro anos, resultan imposibeis.
O proceso de paz frustrouse por puro electoralismo.
Sinalase aís unha eiva importante no sistema político español, que está a xenerar moitos problemas. O problema é que moitos ben neste novo corte presidencialista o fin da coroa. É este tabú do fin da coroa o que provoca unha profunda autocensura en moitos politicos con influencia e calado progresista no estado.
O Psoe ou retoma o proceso, dende unha posición de recoñecimento, e posta en practica das primeiras medidas, ou perde a súa indentidade política desintegrandose na dereita sociolóxica, disputandolle o lugar ao PP.
Agira está que da pena, completamente pampo.
Jimy de Rairo

dom feb 11, 09:32:00 p. m.
Anónimo dijo...

Non comparto ningunha reforma constitucional que tenda a ningún tipo de presidencialismo, e non por ningunha señardade monárquica. Se para solucionar un problema creamos outro moito maior, non creo que iso sexa a pedra filosofal de nada.

lun feb 12, 12:11:00 a. m.
Anónimo dijo...

Eu tampouco o creo, é mais páreceme que o Persidencialismo só favorecería o centralismo. e tanto pode favorecer as reformas de esquerda como de dereita. Pero o certo é que ese enfoque sinala unha devilidade do estado. Eso é certo, que dada a división, arrastrada dende a transición e agora cecais agrandada, os acontecementos tenden a un desprestixio do estado, abrindolle unha nova crise de lexitimidade, pola súa incapacidade para fiar os asuntos de grande calado politico, como é a violencia politica en Euskal Herría, ou a mesma presencia da relixión na ensinanza pública.

mar feb 13, 01:04:00 p. m.
Anónimo dijo...

Non entendo que para facer posibles pactos de Estado que agora mesmo son imposibles haxa que recorrer a un superpacto de Estado aínda máis imposible, como é un cambio radical da Constitución. Tampouco entendo as bondades do presidencialismo de cara a amañar os males endémicos da dereita española, nin a necesidade dun cambio constitucional para acabar co problema de ETA.
Eu creo que sería boa unha reforma constitucional en varios aspectos, non só nos citados por Zapatero: sucesión monárquica, constitucionalización das comunidades autónomas e, importantísimo, reforma do Senado e conversión desta instancia nunha cámara territorial. Zapatero planteou estas reformas por consideralas posibles, aínda que o PP segue a facelas imposibles. Cunha dereita máis evoluída e menos nacionalista, poderían propoñerse tamén outros cambios: revisión do esuqema lingüístico e conversión en linguas de Estado das catro linguas españolas, supresión da alusión nominal á Igrexa Católica, eliminación do párrafo que fai ao Exército "garante" da unidade española e federalización clara e definitiva do Estado.
Pero xa digo que nestes momentos todo isto é imposible.

mar feb 13, 05:02:00 p. m.
Anónimo dijo...

Parece, en efecto, imposible, e non só pola posición do PP. É o propio perfil sociolóxico do Estado, e as ideas ou prexuízos existentes en relación coa "cuestión nacional".

Algún día era ben tratar sobre a viabilidade da chamada España como Estado común, esa idea que se negan tan sequera a considerar os defensores acérrimos da fórmula constitucional "patria común e indivisible": en Euskal Herría, por exemplo, tanto PP coma PSOE, cos matices que desde logo hai. De momento, a min abondábame con que constatásemos a fenda (abismo?) de sensibilidades que realmente hai entre uns territorios e outros. Modestamente, inclúo aquí enlace cun breve comentario meu do mes pasado: http://www.xornal.com/article.php3?sid=20070111094350.

mar feb 13, 08:49:00 p. m.

Publicar un comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)