24 jul 2007

En poleiro alleo

Cousas das alemañas, Afonso Monxardín en GH 24 xullo

Falarmos ben o galego, Miguel A. Fernán-Vello, GH 24 xullo

Coordenación das Deputacións, X.M. Sarille, ECG 24 xullo
Publicado por en
Etiquetas:

33 comentarios:

Anónimo dijo...

O artigo de Sarille plantea un asunto do que o bipartito aínda non tomou nota: a ordenación do territorio. Tal vez a marca indeleble de Cuiña sobre o concepto (estradas, vías de comunicacións e polígonos industriais a tutiplén) impide considerar o tema da organización política de Galicia desde unha perspectiva radical. As deputacións deben ser eliminadas; as áreas metropolitanas, impulsadas de forma decisiva; as comarcas, consideradas como formas de desenvolvemento de zonas máis amplias do país, coa conseguinte eficacia administrativa; a fusión de concellos, extendida, en marcos máis xerais que permitan mellorar as relacións entre cidadáns. E un longo etcétera. Diso non hai nada de nada. Seguimos coma no século XIX, cos mesmos resortes organizativos. Convirá mudalos, a expensas do que o estatuto (cando veña, coma un mesías) poida establecer un novo marco político.

mar jul 24, 10:35:00 p. m.
Anónimo dijo...

Fe de erratas:
"como novo marco político" por "un novo marco político"

mar jul 24, 10:38:00 p. m.
Anónimo dijo...

Eu estóulhe moi tranquilo nese aspeito,Arume.A meirande parte de eses cambios prometéronos dende a oposizón os que hoxe están no poder.Como son persoas coherentes,rematarán por facelas.Teña fé,coma mín...

mar jul 24, 11:08:00 p. m.
Anónimo dijo...

O Xabier Pérez Igrexas, aquel que escribira moi duros artigos sobre o tema Valadés, e que ficaba desaparecido dende aquela, reaparece hoxe en Vieiros, cun novo artigo: http://www.vieiros.com/opinions/opinion/138/25-de-xullo-verba-movent-exempla-trahunt

mié jul 25, 03:52:00 p. m.
Marcos Valcárcel López dijo...

Sobre o artigo de PÉREZ IGREXAS: acabo de lelo. Nunha data como hoxe, o previsible é unha achega deste xeito: quintanista, moderada, pragmática. Non sei se hai que entendelo como unha resposta ós movementos irmandiños de Beiras ou a outros puntos maximalistas dentro do Bloque (se estes existen, cousa que dubido). Só unha precisión: as Bases Constitucionais foi un documento do Consello de Forzas Políticas Galegas e non da UPG-PSG, que non é o mesmo, nin moito menos.
E sobre esta afirmación, habitual no foro nacionalista:
"O coordenador executivo do BNG na clausura da última Asemblea Nacional de Galiza Nova, afirmaba taxativamente que o único nacionalismo que existe, existe no seo do Bloque Nacionalista Galego, non porque non haxa outras persoas ou colectivos que reclamen esa definición para sí, senón porque só o BNG mete as mans na lama para transformar de maneira práctica e concreta a realidade do noso país."
Engado tamén unha matización: a afirmación pode ser certa en termos políticos, pero reduccionista nun plano máis fondo da realidade social. Hai moita xente nacionalista, mesmo fóra do BNG, que está a transformar todos os días este país, "de maneira práctica e concreta": é perigoso caír na tentación do hexemonismo do tipo "fóra do BNG nada existe con capacidade nin operatividade", afirmación en última instancia incerta e inxusta.

mié jul 25, 04:59:00 p. m.
Anónimo dijo...

Curiosamente agora o tal Xabier Pérez Igrexas é acusado de Quintanista e moderado. Cando bateu con forza contra Pedro Valadés era sinalado de axente stalinista da malvada UPG... Ás veces as etiquetas son demasiado estreitas.

Polo que lin, coido que é máis unha resposta ao independentismo e os seus afíns internos: Movemento pola Base e os cachorros de Ísca. O discurso de Beiras penso que é perfectamente asumíbel, quizais con matices, polos de Quin e tamén pola UPG.

Soe pasar cando se convirten obviedades en consignas.

mié jul 25, 05:24:00 p. m.
Anónimo dijo...

A min dáme a impresión de que no BNG hai certa confusión co que realmente queren para Galicia. ¿Estado federal ou confederal? ¿Galicia nación soberana dentro do Estado Español ou cun Estado propio? ¿Autogoberno constitucional ou independencia? A maioría dos militantes nacionalistas que coñezo son, a pouco que se rasque, independentistas non declarados que aceptan tacticamente a autonomía. Pero esa posición tan ambigua introduce inevitablemente un conflito entre dúas lexitimidades moi distintas. ¿Pode un andar bandeando ou avalando dunha á outra sen que se note moito? ¿Non acabará ocorrendo o máis lóxico: que a base de xestionar a autonomía un acabe colléndolle cariño a aquilo que xestiona?

jue jul 26, 01:38:00 a. m.
Anónimo dijo...

"Quintana defendeu a autodeterminación cun matiz: «Nin ou galeguismo histórico nin ou nacionalismo contemporáneo entenderon nunca ou exercicio do dereito de autodeterminación como un feito puntual nin como unha decisión plebiscitaria, senón como un proceso dinámico para lograr maior capacidade de autoorganización e de autogoberno». A defensa do galego e as críticas ao «grupiño de extrema dereita» do PP pecharon o discurso de Quintana."

Tirado d'A Voz de Galicia.

jue jul 26, 11:16:00 a. m.
Anónimo dijo...

Chamarlle artigo ao texto de PI é excesivo; é pura arenga e, de feito, coincide punto por punto coas soflamas de onte na Quintana dos mortos.

jue jul 26, 11:27:00 a. m.
Marcos Valcárcel López dijo...

AUTODETERMINACIÓN E BNG: Para Suevio, é discutible esa afirmación de que o nacionalismo contemporáneo nunca entendeu a autodeterminación como un feito puntual, etc. De feito, por dicir o mesmo que dixo onte Quintana, a Autodeterminación entendida como un proceso histórico (véxase Gurutz Jáuregui), tese defendida nos documentos do PSG-EG dende os anos 80 -vía Manolo Barreiro e outros-, por iso mesmo os militantes do psg-eg foron acusados, tamén publicamente de traidores ó nacionalismo, reformistas e liquidacionistas. Que falen as hemerotecas. Supoño que este "lavado ideolóxico" do BNG, que aproveita tantos elementos no seu día postulados polo PSG-EG,non terá un momentiño para recoñecer esta realidade.

jue jul 26, 12:06:00 p. m.
Anónimo dijo...

Xabier Pérez Igrexas leva varios anos publicando na rede. Quen leva longo seguimento de medios coma "Xornal" ou "Vieiros" dificilmente quedaría sorprendido pola súa sinatura no aínda recente episodio da "conxura sionista"; si que me sorprendeu a min a panoplia de argumentos esgrimidos no primeiro artigo, e mailo ton, pola súa tosquidade.

Pero xa na réplica ás cualificacións que aquí se realizaran sobre aquel primeiro traballo, o "rapaz" amosaba outras feituras; non é un incapaz. E o presente artigo -que dificilmente soporta a clasificación como arenga, xa que o papel do argumentario supera bastante o da retórica- constátao, por moito que se trate dun escritor consciente e voluntariamente partidario.

Eu estou co Suevio: Pérez Igrexas refírese á realidade interna da súa organización cando alerta sobre a esterilidade, ou escaso rendemento, do ideoloxismo ou "radicalismo" sen ou con estreito horizonte de construción política e social; tamén Jorquera, segundo me parece, se dirixe fundamentalmente cara adentro cando fala do "único nacionalismo realmente existente"; para dentro -intúo- falou fundamentalmente onte, na Quintana, Iria Aboi, que falou ben longo. Cara afora dirixiuse fundamentalmente Quintana, aínda que elementos coma a referencia á autodeterminación levan un vector interno ao que o portavoz nacional debe tamén atender, sobre todo cando existen os sectores anteriormente referidos e Beiras acaba de presentar o Encontro Irmandiño nas condicións e coas características que sabemos.

jue jul 26, 12:49:00 p. m.
Anónimo dijo...

Non se pode dicir, razoablemente, que o BNG inclúe todo o nacionalismo; aínda máis, nin sequera é intelixente dicilo -tal e como eu o vexo- desde o punto de vista dos intereses inmediatos da propia organización. Obviamente, Marcos Valcárcel leva toda a razón cando alude a quen, desde parámetros nacionalistas, traballa polo país no día a día sen estar integrado no Bloque nin sequera manter contacto habitual con el; por estraño ou ilóxico que isto poida parecer.

Para ser o que quere ser, suxiro que o BNG (as cabezas pensantes e decisorias da súa liña política) debía posiblemente ir deixando de lado certos retrousos, ou polo menos dosificándoos. Non era malo tampouco recoñecer que, en efecto, a integración do antigo espazo EG deulle moito osíxeno e grandes posibilidades de de desenvolvemento político, por canto se asumiron elementos tan relevantes coma a consideración estratéxica da autonomía como recurso de autogoberno: de feito, a integración chegou desde que o Bloque, ben claramente, xa optara por ese camiño; tamén, digámolo sen reparo, desde que se comprobou que o camiño Unidade Galega en solitario (ou en máis ou menos conxuntural alianza con IU) perdera toda ou case toda posibilidade de intervención política relevante.

Posiblemente non erro se digo que, dos habituais do foro que escribiron ata o momento neste fío, o único que estaba onte na Quintana (praza) era eu. Pois, con franqueza, alí si que houbo arenga, pero dificilmente se compadece o emitido por Quintana (Anxo) co termo español "soflama" se ao que denota lle superpomos connotativamente carga máis emocional ca política.

O discurso en si non me gustou; obviamente, desde que falta Beiras o aspecto plástico e elocutivo perdeu moitos puntos, pero eu téñolle escoitado ao sucesor cousas ben mellores. Desenvolveu ideas xa adiantadas en relación coa gobernación do país, os proxectos orgánicos e as eleccións xerais. Introduciu a cuestión Estatuto, non sei se prevista. E apareceu, por último, a palabra.

jue jul 26, 01:17:00 p. m.
Anónimo dijo...

O meu comentario levaba trampa, porque quería saber se un destinatario natural dos escritos de PI aceptaba a categoría de arenga. Como o amigo González, conspicuo feligrés da Quintana (praza, polo de agora), rexeita a miña consideración, quero entender que os que non somos destinatarios destes textos de consumo interno non merecemos siquera a lama na que algúns fozan facendo país. Cando escoito estes exclusivismos, sobre todo cando a maior parte do país anda nas praias aproveitando o sol, póñome malo.

jue jul 26, 01:58:00 p. m.
Anónimo dijo...

Cando leo certos comentarios en relación co Bloque, o carácter do Bloque, o pensamento, valores políticos, perspectiva e aspiracións dos seus militantes, é ben habitual que me xurda interrogante: pero que é o que esperan? Aparenta transparecer, ás veces, a idea de que a cadeira moldea a persoa, non ao revés, ou polo menos que os nacionalistas "periféricos", "irredentos", "sen estado"... escollan acepción ou manexen a súa, deben forzosamente afacerse ao marco actualmente existente como límite; é máis, que os nacionalistas "razoables", "moderados", mesmo "tolerantes" son os partidarios ou resignados a tal panorama: o tratamento-tipo español do tema vasco pode ser mesmo paradigmático ao respecto.

Quintana falou onte de autodeterminación, probablemente, porque o diagnóstico interno lle indicou que era conveniente. Dixo algo que considero fóra de toda dúbida: cando realizou acción política de ampla dimensión social, o nacionalismo galego considerou a autodeterminación como proceso e non suceso. Quintana non desbotou onte plebiscito ningún; como tampouco anteriormente nin o PG, nin o Bloque que fose propuxera -que eu saiba- a realización de ningunha consulta en clave soberanista. Non é deste espazo, xa alongado dabondo, debullar a estratexia do Bloque nos últimos anos. Parece clara, con todo, a opción a prol dun Estatuto con máis poderes, concibido como paso e non como fin; tamén parece claro (ben que o sentín onte) o desapego dun sector da militancia -bastante minoritario canto a exhibición, non tanto posiblemente entre os "posibilistas"- con respecto á palabra Estatuto.

Que máis quere o BNG? Que máis queren os seus militantes? Pois moitas cousas, hom, coma en calquera partido ou organización política de ampla militancia e pluralísima composición. Quererá o mesmo Daniel Sirera ca Teófila Martínez? Canto compartirán Rubert de Ventós e José Blanco?

Xa o demandaba o Dositeo Rodríguez cando era conselleiro: "Diga o Bloque o que quere". O Bloque é unha organización soberanista que constrúe. Poderán moitos outros dicir moito máis?

E desculpen a longura desta elucidación por entregas. É que hoxe non durmín mal.

jue jul 26, 01:59:00 p. m.
Anónimo dijo...

Perdoe, Arume, pero entendo que non percibe ben a intención do articulista: con maior ou menor fortuna el diríxese aos lectores de Vieiros, de composición plural aínda que con porcentaxe moito maior de nacionalistas có que se dá no conxunto da sociedade. Non é de consumo interno; sería máis ben proxección de discurso interno que nin sei se el mesmo asumirá completamente.

Direille particularmente que eu, malia os coñecidos debates, nunca o desbotaría a vostede -persoal nin paradigmaticamente- en canto destinatario posible da análise e o discurso nacionalista. Direile tamén que probablemente moito patriota galego estaba onte en praias, piscinas e Festa da Fraga; é cousa ben razoable.

jue jul 26, 02:08:00 p. m.
Anónimo dijo...

A permanente e obrigada ambigüidade na que o "nacionalismo contemporáneo" se moveu en torno ao concepto de "autodeterminación" foi un produto da súa confusión e indecisión sobre o significado, realización e secuenciación deste proceso. Quero dicir con isto que o "nacionalismo contemporáneo", ao dicir autodeterminación quería dicir sobre todo "soberanía nacional". Pero non lle era fácil profundizar conceptualmente, e menos aínda politicamente, en ningún dos dous termos pola indiferencia que propostas dese tipo suscitaban -e suscitan- na sociedade galega. Un dos grandes erros do vello BN-PG era, precisamente, facer da "autodeterminación" o núcleo do seu programa e a súa principal e máis inmediata reivindicación.
Quintana é un dos poucos que comprenden ben isto dentro do BNG, aínda que ten que lidiar o touro autodeterminista agora revitaminado por Beiras, quen aproveita o prestixio fetichista e inercial que esa palabra ten aínda en boa parte da militancia bloqueira.
Pero o que dixo onte Quintana sobre a autodeterminación podería subscribilo xa non o vello PSG-EG, senón o actual PSdeG-PSOE e a Izquierda Unida de sempre. En realidade, non é que puidese subscribilo, senón que é o que veñen dicindo dende hai moitos anos: extensión e afondamento do autogoberno. Quintana, ao prescindir da autodeterminación entendida como plebiscito, e polo tanto como posta en escena da "soberanía nacional", está asumindo implicitamente a súa renuncia a entrar nunha lóxica rupturista e distinta á establecida polos partidos constitucionalistas. Conste que a min me parece moi ben, por suposto. Pero non sei que tal o vai levar esa parte da militancia nacionalista congregada agora arredor de "Encontro Irmandiño". Eu vexo probable que, de eiquí a dous ou tres anos, se conforme unha forza política unida claramente independentista á que irán parar parte destes sectores "irmandiños". Teremos así un panorama do nacionalismo similar sobre o papel ao de Cataluña: un BNG homologable con CiU e unha forza homologable con ERC en canto á definición independentista, aínda que de ningunha maneira en canto a votos nin penetración social.

jue jul 26, 03:59:00 p. m.
Anónimo dijo...

Agradézolle, amigo González, que me teña entre os destinatarios do discurso nacionalista: debo de ser dos poucos que, non sendo nacionalista, escoito con atención (con propósito de comprender, nunca conseguido) as voces dos seus bardos.

jue jul 26, 04:29:00 p. m.
Anónimo dijo...

Non pode ser doutra maneira, Arume, cando menos por dous motivos: como corrente política de vocación maioritaria, o nacionalismo galego debe dirixirse moduladamente a todo aquel que estea disposto a considerar o seu discurso; como corrente ideolóxica debe dialogar con quen o cuestione integral ou parcialmente.

É un fenómeno político que se desenvolve á marxe de calquera facilidade; a(s) súa(s) construción(s) foi sempre ardua e a Beiras non lle falta razón cando utiliza o mito de Sísifo aplicado a ela, se ben eu ao mellor lle daba á montaña máis perfil externo (país e historia) ca interno (o propio nacionalismo). De feito, diversos analistas inciden no abraio que produce constatar como diversas realidades e consecucións que lle van asociadas se verificaron contra o que podía parecer sentido da historia ou lóxica das premisas: o desenvolvemento dunha corrente política sen sostén de clase; a aparición e consolidación dunha literatura e alta cultura de signo nacional sen aparello de estado, máis ben afrontando a hostilidade dun; a decantación de correntes de esquerda nun movemento que fora basicamente liberal ou liberal-progresista, e a progresiva consecución -por parte daquelas- da hexemonía no interior deste; a capacidade, sen ningún tipo de financiamento nin inicial lexitimación internacional, para fundar, difundir e implantar solidamente organizacións de tipo sindical entre asalariados e labregos; nun sentido tan concreto coma pragmático, que oito ou dez mil afiliados (dos que non militarán nin a metade) consolidar trescentos mil votos.

Non tento facer panexírico. Digo o precedente para contextualizar que o nacionalismo galego se construíu e constrúe sempre a base de moito traballo e no medio de moitas carencias. Unha delas, moi relevante, é en efecto a escasez de teoría e na concreción do discurso estratéxico.

Eu penso que, en xeral, o nacionalista galego sabe bastante ben o que sente e o que quere; como conseguilo, no sentido duplo de como querería eu conseguilo e como será posible intentar conseguilo, iso é outra cousa: aí non hai certezas, madia leva, e xorde a variedade das receitas. Coma en calquera outra tendencia, xaora, onde saiban o que senten e o que queren; e o que senten e queren sexa cousa diferente de "medrar eu" ou "estar en la política para forrarse", que coñecemos como opción realmente existente e por veces ben cristalinamente formulada.

Concretando: para o nacionalismo galego, "soberanía nacional" significa que o país decide como constituírse politicamente, sen inxerencia. Autodeterminación é ese proceso de decisión sen mando, tutela nin intrusións; reducilo a un único feito plebiscitario, concreción que eu nunca lembro meridianamente establecida, sería facernos bastante máis parvos do que realmente somos. O marco, modelo ou recurso para verificar o exercicio da soberanía (independencia, estado confederal, federación ibérica ou europea) é futurible evidente que rara vez consumiu moita neurona, se ben cadaquén ten aí as súas preferencias, dentro do BNG como fóra.

Eis o sentido dun proceso que, razoablemente, pode verse ou querer verse desde fóra como o dun conglomerado entre os irredutibles antihistóricos e os que veñen ao meu campo.

jue jul 26, 05:49:00 p. m.
Anónimo dijo...

Eu teño visión distinta. Por motivos non precisamente orgánicos, o nacionalismo-Bloque sempre puxo como prioridade a nación (os seus problemas e necesidades estruturais) antes cá ideoloxía; de aí veñen estratexias e tácticas. Uns céntranse na xestión deses problemas (e da cota de poder acadada electoralmente) considerando que este será factor de avance político e no proceso soberanista; outros resenten cada modulación do discurso ideolóxico interpretándoo como cesión: iso trae, obviamente, tensións e conflito.

Tensións entre ideoloxía e política provocaron varias escisións no nacionalismo-Bloque. A de Ferrín e a UPG-lp resultou ínfima canto a incidencia; a que dera lugar primeiro á APG e despois ao POG tivo, para o meu entender, máis repercusión político-electoral ca orgánica; a que sucesivamente provocou a creación da ANG e a marcha de Pedro Luaces e os seus seguidores foi gravísima; a de Abalo e outros militantes que confluíron con GC na FPG, de escasa incidencia, case se podería ver coma unha voadura controlada; das posteriores, de signo cada vez máis "radical e independentista", nin lles conto.

A diferenza entre o Bloque actual e os seus precedentes é que se converteu nun fenómeno político de grande entidade e relevancia. E en tales instancias, por diferentes motivos, a ruptura é feito moito máis custoso e menos probable. Entendo que, moito máis fóra ca dentro, se alimenten expectativas dese signo. O que ignoro é ata que punto se cre na súa viabilidade.

A lóxica política en clave galega, non como subsistema atado, o razoamento político desde os intereses do país medrou de maneira considerable nos últimos vinte anos; consideremos, para ese mesmo período, o proceso do nacionalismo político en termos orgánicos e representativos. Indiferenza?

jue jul 26, 06:12:00 p. m.
Xaime dijo...

O fio viña polo artigo de Sarille sobre da importancia que debería ter para o desenrolo armónico do pais, a ordenación do territorio.
Moitos comentarios xa advirten a imposibilidade de facelo dende a oposición, e a incapacidade de facelo dende o poder.
Se a calquera dos alcaldes recién elexidos se lles consultara sobor do tema da fusión de Concellos, a colaboración por comarcas naturais, de servicios tan elementais como os sociais -dependiencia, asistencia social e médica, bombeiros, recollida e selección de lixo e outros moitos- dirían que non é o momento.
Sinceiramente creo que os partidos que dan soporte o bipartito non teñen capacidade para afronta-la reordenación territorial xa que eso supón, renuncias e aceptacións, que van máis aló das ideoloxías.
Por exemplo, ningún e digo ningún alcalde socialista de unha vila importante cedería competencias municipais a un ente supramunicipal, comarcal ou área metropolitana na que teña que compartir decisións que supoñan endebedamenteo futuro para o Concello, admitindo excepcións que confirman a regra.
SOGAMA non se podería facer hoxe e coido que un dos pláns autónómicos xerais máis sobranceiros.
E por suposto que hai nacionalistas que non militamos no Bloque

jue jul 26, 06:30:00 p. m.
Anónimo dijo...

Quixera comentar, un tanto acedamente, o artigo do tal Xabier Pérez Iglesias.

Realmente compadécese pouco a postura que expresa agora no seu artigo de Vieiros co que tiña expresado verbo do caso Valadés. O que agora é chamamento á acción política racional, a un BNG de todos, etc., etc., antes era puro sectarismo e ánimo de exclusión.

Daquela, non me fío moito deste rapaz, qué queren que lles diga. Nese marabilloso e idílico panorama que ofrece dun BNG aberto e pragmático, collen agora xente que opina como Valadés ou persoas que o defenderon (Bragado, etc.) e que foron deostadas polo ínclito Pérez?

Máis ben paréceme un "plumilla", un "la voz de su amo" que escribe ao ditado da conveniencia doutros: antes apoiando os anti-semitas e agora ditando a doutrina quintanista. Quizais sexa desa especie dos que se arriman á áscua que máis quenta para facer méritos cara o futuro. Algo -non sexamos ilusos- nada infrecuente hoxe no nacionalismo, que nisto si que está perfectamente homologado ás demais forzas políticas.

Non, non che me gusta nadiña este rapaz sen oficio nin beneficio (?). Francamente.

vie jul 27, 12:32:00 a. m.
Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Por onde andaba, amigo APC, nestes días turbulentos de secuestros revistiles e patrióticos encontros (ou meetings) con King Tana?

vie jul 27, 12:45:00 a. m.
Anónimo dijo...

Eso.E a ver se dice vostede algo de Díaz Pardo,que aquí aínda ninguén se pronunzóu...

vie jul 27, 01:00:00 a. m.
Anónimo dijo...

Tan só estiven ausente tres días agás unhas horas. Pero grazas polo seu interese.

Pois, amigo Arume, estar estiven nun lugar preto de Portugal, bucolicamente tranquilo, incluso pastoril, descansando, comendo ben e dando longas camiñatas polo serán.

E sobre Díaz Pardo, qué quere que lle diga, amigo Xan da Coba, que vaia alén dos habituais panexíricos?

O que si lles anuncio é que desde este sábado vou estar ausente unha semana. Reclámame o meu amigo Pérez, aquel que xa saben onde estivo. Logo virei algúns días por aquí e, finalmente, ireime co meu amigo Jordi até final de mes.

vie jul 27, 01:27:00 a. m.
Anónimo dijo...

Antes de me deitar, quixera deixar aquí unha noticia que lin na Voz e que, na miña falible opinión, constitúe un novo e impresentable exceso perpetrado pola nosa "caste política", un novo agravio comparativo respecto dos demais traballadores, sexan ou non funcionarios.

Gustariame que todos opinasen sobre este asunto, en especial Descrido e Leituga 1, que non estaban de acordo co que dixen da contratación dun seguro de vida colectivo polo Parlmamento galego. Válelles este novo exemplo ou non?

XUNTA

Más de 2.000 altos cargos de la Xunta conservarán el plus de 15.000 euros

La reforma de la Lei da Función Pública favorece a todos los funcionarios elegidos a dedo en los últimos 26 años

La CIG denuncia que la regulación del complemento de destino les garantizará «un sobresoldo para toda a vida»

Autor:
Serafín Lorenzo | 25/7/2007 |
Hora:
1:53 h
santiago | La disposición adicional incorporada a la reforma de la Lei da Función Pública para que todos los funcionarios de la Xunta que han ocupado puestos de director general y asimilados puedan consolidar el complemento de destino beneficiará, según la Confederación Intersindical Galega (CIG), a más de 2.000 altos cargos que fueron elegidos a dedo en los últimos 26 años. La compensación salarial, pactada por los tres grupos parlamentarios a raíz de una enmienda del PP, permitirá a todos esos cargos políticos, que hayan ocupado el puesto durante dos años consecutivos o tres alternos, conservar un plus retributivo que la actual Ley de Presupuestos Generales del Estado fija en 14.721 euros brutos al año (unos dos millones y medio de pesetas). El carácter retroactivo que establece la disposición legal en cuanto al cumplimiento de los requisitos exigidos posibilitará que se beneficien todos los altos cargos nombrados por los distintos Gobiernos desde 1981. Esos funcionarios que ocuparon puestos discrecionales, con independencia del cargo que desempeñen ahora en la Administración, verán incrementado el complemento de destino que perciben hasta esos 14.721 euros que corresponden a directores generales o asimilados. La CIG calcula que esta consolidación salarial permitirá que esos funcionarios cobren hasta su jubilación una media de 6.000 euros anuales más que sus compañeros por realizar el mismo trabajo.

Máximo nivel retributivo

El sindicato nacionalista arremete contra una medida que «vai supoñer un sobresoldo para toda a vida para máis de 2.000 persoas», ya que están incluidos directores generales, subdirectores, delegados provinciales, secretarios de delegación, secretarios generales, personal de fundaciones, personal de consorcios administrativos, directores gerentes, directores de gabinetes, personal de las oficinas en el exterior, Casa de Galicia en Madrid, directores de los organismos autónomos, entidades de carácter público, TVG y Real Academia Galega (RAG), entre otros. Denuncian en la CIG que, por ser retroactiva, resultarán favorecidos «tanto os altos cargos nomeados polo PP como os consolidados no máximo nivel polo PSOE e polo BNG».

Sostienen que «é ben difícil xustificar no século XXI que por permanecer dous anos como conselleiro ou alto cargo consolides para toda a vida o máximo nivel que pode ter un empregado público. Pensabamos que o nivel dependía do posto de traballo que se desempeña, pero estabamos equivocados. Estes botan dous anos e despois xa se poden rascar a barriga», critica la CIG. Presidencia insiste en que carece de datos sobre el número de posibles beneficiarios, ya que requiere analizar detalladamente los supuestos de aplicación.

vie jul 27, 02:33:00 a. m.
Anónimo dijo...

Sen que sirva de precedente, neste caso eu estou de acordo coa CIG. Pero matizaríalle ao meu nunca ben ponderado AP-C que este asunto é cousa máis da "caste funcionarial" que da "caste política". De feito, os altos cargos que non sexan funcionarios non se verán beneficiados por esta disposición, por moi políticos que fosen ou sexan.
E, por certo, tamén estou bastante preocupado pola avidez salarial mostrada, cunhas poucas excepcións, polos nosos benqueridos alcaldes, independentemente do partido ao que pertenzan.

vie jul 27, 03:17:00 a. m.
Anónimo dijo...

Da "caste política" de orixe funcionarial, para sermos máis exactos. Hoxe, cando menos en Galicia, a caste política reclútase nun 90% do funcionariado.

E si, o da avidez salarial dos nosos alcaldes, tenentes de alcaldes e concelleiros con dedicación exclusiva, tamén é un chanzo máis nesta carreira dos despropósitos a conta do erario público.

Politiquiños si, pero a vaquiña polo que vale.

vie jul 27, 10:04:00 a. m.
Anónimo dijo...

Esas consolidacións (ao mellor non con tanta cantidade), polo que sei, son moeda común na vida universitaria: que lles pregunten a vicerreitores, por exemplo.

vie jul 27, 08:51:00 p. m.
Anónimo dijo...

Pois xa que o demanda, AP-C, direille brevemente: ante todo, penso que é cuestión de políticos e non funcionarios, por canto se fala de cargos xestores de confianza e libre dsignación.

E eu penso que tales desempeños, así como os de cargos representativos, deben estar ben pagos. As razóns son diversas: suponse que o seu grao de dedicación e dispoñibilidade debe ser moi alto: teléfono móbil sempre conectado e á man, entre outras cousas; quen acepta dedicar un período da súa vida a iso perde sempre canto á súa propia carreira profesional, e iso non lle compensa a todo o mundo.

É certo que o que se dedica á política suponse que asume ese compromiso voluntaria e sería de esperar que cun grao relevante de desinterese; digamos, de empezo, que iso non conta para os cargos de confianza, e en moitos casos posiblemente haxa que atraer xente valiosa para a administración con compensacións. Por outra banda, estimar que os representantes públicos non deben ser recompensados pode ser tamén unha forma encuberta (ou nin iso) de egoísmo colectivo; sobre todo se o di xente ben situada máis ca aceptablemente retribuída.

En suma: sen que sirva tampouco de precedente non son moi capaz de avaliar a denuncia da CIG. Razón: base importante da estimación son os números, e non sei eu como podería aquilatalos; porque tampouco non se trata de desbaldir recurso público.

vie jul 27, 09:32:00 p. m.
Anónimo dijo...

Eu tamén considero que deben estar ben pagos. Sempre o defendín.

Agora ben, unha cousa é estar ben pagos e outra moi diferente é estar estratosfericamente moi ben pagos.

A pregunta que xorde é: acaso non están xa ben pagos na actualidade ou fai falta pagarlles aínda moito máis?

E eu penso que non fai falta pagarlles máis, que xa o están de abondo.

(Deixemos para outra ocasión aspectos significativos como o da "retroactividade" ou o carácter vitalicio dos complementos, que teñen moita miga)

sáb jul 28, 04:16:00 p. m.
Anónimo dijo...

Aproveito a ocasión para despedirme de todos vostedes durante unha semana, aproximadamente. Non sen antes desexarlles que teñan un espléndido e gratificamente mes de agosto.

O avión sae dentro de poucas horas e hai que ultimar os bártulos para unha semaniña de relax e paseos madrugadores pola praia.

Canción

sáb jul 28, 05:08:00 p. m.
Anónimo dijo...

Xuro que non o escribín eu, aínda que a aceptación da deputación, que eu non comparto, xa o delataba.

Santiago Lago
En la actual discusión sobre el mapa administrativo de Galicia coexisten dos niveles de reflexión. El primero, más prosaico, tiene que ver con intereses personales o de partido. ¿Por qué eliminar instituciones que proporcionan recursos a personas y siglas, y sirven de cuarteles de invierno cuando se pierde el poder en otras arenas? ¿Por qué ampliar en exceso los lindes de la cooperación intermunicipal si eso conlleva perder una posición dominante? ¿Por qué fusionar dos municipios que por separado permiten contar con dos corporaciones municipales y el doble de puestos y salarios, favores y prebendas?
Sobre este nivel no me voy a pronunciar, para pasar a referirme al otro, al que está preocupado por el bienestar de los ciudadanos y, por tanto, por construir espacios razonables para la definición y ejecución de las políticas públicas.

En estos momentos existe una clara tensión entre el mapa administrativo y la realidad socieconómica. Es lógico. El primero es una componenda entre un modelo con origen en el siglo XIX y el sistema autonómico que arranca en la Transición y que sólo en las comunidades autónomas uniprovinciales fue simplificado por absorción. Por su parte, poco tiene que ver la realidad socioeconómica de la Galicia actual con la de hace un siglo. En particular, hay que referirse a la movilidad de personas y mercancías y a las pautas geográficas impuestas por los procesos de desarrollo económico.

Distancias que hace cien años eran inasumibles, por las deficientes vías de comunicación y la inexistencia de medios de transporte mecánicos, son hoy irrelevantes, con miles de ciudadanos que hoy transitan a diario sobre varios municipios con bajos costes en términos de tiempo y dinero. Entonces, era una necesidad fragmentar mucho el mapa municipal para que tuviese sentido. Si nos obligasen a hacerlo hoy de nuevo, sin tener en cuenta las fronteras municipales vigentes, a buen seguro optaríamos por reducir su número desde los 315 actuales a menos del centenar. Por otro lado, el crecimiento demográfico de los polos urbanos se ha hecho a costa de los municipios rurales y, en una segunda fase, ese crecimiento de los polos (Vigo, A Coruña, Santiago, Ourense...) ha desbordado el municipio central para extenderse como una mancha de aceite a través de sucesivas coronas. ¿Quién hubiese pensado hace cien años que íbamos a tener una conurbación Vigo-Pontevedra-Vilagarcía, que será incluso más evidente cuando se finalice la construcción de la nueva plataforma ferroviaria?

Así las cosas, creo que necesitamos un Gobierno autonómico valiente y hábil, que incentive un proceso de reorganización paulatino y pacífico del mapa administrativo. Sugiero tres líneas de avance a medio plazo. Incentivar la fusión de los municipios con menor población y en clara decadencia demográfica. En la práctica, eso se traduce en explicar a los ciudadanos las ventajas de la fusión voluntaria en términos de calidad de los servicios públicos locales y condicionar, en mayor o menor grado, la descentralización de nuevas competencias y el propio volumen de transferencias y subvenciones autonómicas a alcanzar tamaños mínimos de población que sean razonables.

En segundo lugar, aprobar unas directrices de ordenación del territorio que partan de cómo la gente vive y ocupa el territorio. Esas directrices deben incluir áreas metropolitanas funcionales y áreas urbanas amplias y ambiciosas, que le sirvan a los ciudadanos y nos hagan visibles en España y Europa. Las políticas autonómicas deberían tener esas áreas metropolitanas (y las comarcas que las complementan) como referencia básica.

La cooperación horizontal, entre ayuntamientos, y vertical, con la Xunta, fundamentalmente a través de la fórmula de los consorcios debería permitirnos resolver los problemas de escala y efectos desbordamiento que reclaman la supramunicipalidad. Tercero, no obsesionarse con la diputaciones. A mi juicio, el propio éxito de las líneas de trabajo anteriores aclararán el futuro lógico de los organismos provinciales.

sáb jul 28, 07:59:00 p. m.
Anónimo dijo...

Good dispatch and this enter helped me alot in my college assignement. Say thank you you seeking your information.

jue mar 18, 06:27:00 p. m.

Publicar un comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)