Conxuro (Bieito Iglesias en ECG, 4 out.)

Quizais os urbanitas (polo divorcio que os afasta cada día máis dos terrícolas) ignoren que se aviciña o tempo de destilar a augardente. Esta tarefa propia dos días de outubro veume ao acordo despois de probar as primeiras castañas (cocidas e con leite sen ferver, naturalmente), tomando conciencia así do espírito outonizo, inseparable dos sabores da castañeira, da perdiz estofada á cazadora e da bebida que deita o alambique. A xeografía humana do país cambiou e xa non se senten os eixos cantores dos carros cargados co esterco na outonada, pero felizmente podemos combater a locución latina fugit irreparabile tempus cun grolo dese líquido espirituoso que nas partes da costa chaman caña. Iso a pesar de que xa non hai estiladeiros ou cañeiros pola persecución legal e fiscal sufrida polos profisionais da alquitara, acusados de cocer no pote o bagazo cos paus dos acios que seica producen doses de alcohol metílico. Admira ata onde poden chegar ignaros funcionarios do Estado á hora de difamar a augardenteiros que eran case alquimistas, capaces de durmir toda a noite ao pé do alambique e de espertar cando o ranxer do lume afrouxaba un chisco, para achegar unha pitela e manter así a graduación que evita que o resolio se volva zanganilla.
O problema vén de lonxe, xulguen se non estas palabras de Cosas de Orense, do mestre Florentino Cuevillas: "Foi hai bastantes anos cando nas altas rexións onde se xeneran as leis, alguén verteu a especie de que a augardente encerraba un letal tóxico. En van se alegou que milleiros de persoas que a inxiren diariamente alcanzaban idades superiores aos oitenta anos. Pobres destiladores, son proscritos aos que a lei axexa; pero, como Robin dos Bosques ou Mc Gregor o escocés, contan coa simpatía do pobo rural que segue bebendo e morrendo do que Deus quere". A alambicada ministra Salgado, que na súa condición de ourensá tal vez recibiu fregas de augardente (que non de orujo gallego) cando estaba constipada, debería transferirnos competencias en materia de alambiques. No noso vaso aínda reza a sede.