18 oct 2007

Vázquez Núñez. Nestes días o Liceo lembra ó escritor, erudito e historiador Arturo Vázquez Núñez. Morreu solteiro, sen descendencia. Foi un dos impulsores da Comisión de Monumentos, precedente do Museo, e a súa biblioteca tivo abondo que ver na formación dos intelectuais que logo forneceron a Xeración Nós. Malia todo o dito, só o Liceo se lembrou do centenario da súa morte. Da man desta sociedade houbo en anos anteriores celebracións semellantes dedicadas a Alberto García Ferreiro, ó pintor Parada Justel e a Lamas Carvajal. Con escasas colaboracións públicas: a Deputación e Raigame apoiaron a homenaxe a Lamas; o concello puxo unha placa dedicada a Parada Justel. O triste da miña reflexión é que sen a iniciativa desta casa cultural todas esas citas de seguro serían esquecidas. Unha cidade culta e normalizada precisa dunha memoria urbana propia. Ou non?

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Pero...¿Cómo é posible que neste post non haxa aínda nada escrito?¿Estádeslle facendo boicot ó Vazquez Núñez por algunha causa? Se é porque por culpa dél non cheguéi eu a académico,non vos preocupedes.O que cobraba como tal gastábamolo entre os dous en xuergas e viños.Xa fora así o trato,antes de que o tribunal decidira...

Anónimo dijo...

Se alguén coñece algunha festa boa en Galiza neste finis-hebdomadaris que mo diga.
¿A Coba do Rei Centolo segue pecha?

Anónimo dijo...

Non lle sei, amigo da Coba.

Eu parto mañá pola mañá de fin de semana campestre, bucólica, pastoril e montañeira. E con xente interesante e ben agradable, plurinacional e plurilingüística. Habémonos entender en castelán (ou español).

Anónimo dijo...

Vaia apicultor,leve posta no equipo de música do carro a sinfonía sexta de Beethoven,"Pastoral",pra amenizar esa viaxe tan bucólica.Eu veño de chegar á casa.Colléronme por banda uns amigos do Marcos Valcárcel,un pintor e un escultor,i emborracháronme a cervexas,a uns quilómetros de Ourense.O meu telemóbel (non teño reló) dí que son cáseque as tres da mañá.Pero pagóu a pena.Eses amigos do Marcos déronme unhas cantas ideas que plasmaréi mañán,ou xa hoxe,nuns folios A4,pra seren publicados cando morra,como fixo Copérnico,que a "Verdade" é grandiña pra defenderse sóa sen complicarme a vida a mín,como dixo Galileo.