Intelectuais (A. Baamonde, El País, 5 nov.)
O artigo completo
Se calcula que, sólo de la primera categoría, la de gente que se dedica a la literatura, la cifra ronda las 600 personas. Si a ella se sumasen todas las otras actividades no cabe duda de que el cálculo nos depararía una sorpresa. Además, habría que incluir un porcentaje de profesores y otras actividades académicas. (...)
Un clásico de la sociología, Thorstein Veblen, lo definió -pero lo que estaba haciendo era definiendo el lujo- de un modo inmejorable: consumo conspicuo. Podemos ensayar esta otra definición, más amable: lo que contribuye a decorar nuestra vida, elevándola por encima del rasero de una cotidianidad roma. (...)
Y es que, aunque no hace mucho la pretensión generalizada entre los intelectuales era la de desempeñar el papel del crítico social, lo cierto es que la intelligentsia local ha sido, desde este punto de vista, de gran inocuidad. Su efecto ha sido mínimo, apenas discernible. De no haber existido, tal vez ni se habría notado su inexistencia. (...)
Entradas
Hace 6 días
91 comentarios:
Coma sempre, suxestivo e desmitificador artigo o de Antón Baamonde.
Aínda que, nesta ocasión, acho un certo deslabazamento na súa composición e o que me aparenta confusión terminolóxica: ao meu falible ver, fai demasiado extensivo e abondo elástico o termo intelectual até equiparalo, hoxe en día, con todo tipo de profesións artísticas e asimiladas. Ou iso me pareceu entender a min.
Se tal é así, e tamén ao meu ver, fai que se escurezan as metamorfoses sufridas pola figura do intelectual nas últimas tres ou catro décadas, aínda que non deixa de apuntar elementos nesta dirección.
Ese escurezemento será sen dúbeda neutralizado pola clara e diáfana explicación da natureza desas metamorfósis,que vostede terá a xentileza de explicar ós seus leitores neste blog,non sí?
Sobre iso algo xa falamos aquí todos hai xa ben tempo, cando vostede aínda non andaba por aquí, Da Coba.
(Percibo un certo "rin-tin-tin" nas súas palabras, ou é cousa miña?)
É cousa súa,Apicultor.Ou ó mellor é que me levantéi hoxe "rebuscado" de máis.XD.
Buscaréi ese porst.
Eu tamén acordo con vostede en que o senso da palabra "intelectual" é hoxendía tan xeral que na práctica abrangue ós "artistas" .
E xa fai tempo que deixóu fóra á xente das Ciencias.
Enlazo artigo que veño de leer.
Esos estúpidos intelectuales
Auto-xustificación?
Como di?
Seguindo as premisas do autor do artigo:
(i) O anterior traballo dos intelectuais críticos non serve de nada.
(ii) Na actualidade, o traballo dos intelectais está orientado a decorar "nuestra vida".
(iii) Conclusión (non dita): como todo quisque fai agora (ii), eu (o autor do artigo) tamén fago igual.
Home, eu creo que fai unha lectura moi reducionista do artigo.
Podo facerlle unha pregunta: por que lle ten tanta fobia a Baamonde?
"Luzes de Galiza", que lonxe queda todo aquilo... Cada vez menos luz e menos Galiza. Con contadas excepcións. Hai tempo que non lle boto unha visual a "Tempos novos". Convetiríase (tamén) nunha revista de decoración?
Eu teño un amigo en Ponferrada que me comentaba unha vez:
-Eiquí en Ourense tedes moito "vicio de cultura".
Agora arrepíntome de non preguntarlle qué quería decir con eso.Por certo,é artista,músico.Traballa có "Tito",o que cantaba "La de la mochila azul",que é axente artístico por alá.
A parte do deslabazamento e da mutación dos chamados intelectuais nas últimas décadas que di apicultur, hai algúns e algunhas que máis que intelectuais son figuróns. Teñen o seu papel, ou papeliño, nese mundo da cultura considerado en amplo espectro, pero se pasean e se anuncian que da gusto velos. Son enfermos de "martulismo" que empregan o seu facer intelectual o mesmo que os famosillos o papel couche.
Lástima que non se atreva a dar nomes,Anónimo.Poderíamos pasalo bén un rato.
Algúns intelectuais onde mellor "lucirían" é na sección de "gallego" do Corte Escocés, asinando exemplares do último (nunca derradeiro) libro, case sempre recopilacións de artigos (é máis fácil). Élles o intelectual "light" como a maionesa.
Hai unha que fixo os libros deste ano de María Mariño por encargo de política lingüíistica que é un paradigma do dito. Xa se encarga ela de anunciar cousas tan nimias como que lle traduciron un poemiña ao alemán, é coñecida como Margarita I de España e V de Alemaña.
Os funcionarios son os que acabaron cos intelectuais.
Hai unha descripción do intelectual na wikipedia,en galego.Dame o corpo que foi algún de vostedes quen o escribíu.
Intelectual
Gran, grande, gradisma, grandísima definición, sr da coba. En vista as excelentes entradas que nos fornece esta ferramenta internáutica, está clara que nos temos que ir facendo cunha cultura galipédica.
Por certo, falando da Galipedia... hai que ver que pobre é a entrada que nos dá sobre María Mariño... Coa de ducias de libros e artigos que sacaron sobre ela o día das Letras...
É baamonde un intelectual?
de que tipo?
e se non o é, non da impresión de que o quere ser?
Axudan os intelectuais a pensar? a liberdade de pensar?
Claro que Antón Baamonde é un intelectual, circunstancia demostrada non só nos seus artigos xornalísticos dende hai moitos anos, senón tamén nos seus máis de cinco ou seis libros de ensaios.
Non é, evidentemente, un intelectual orgánico. El pensa desde o seu propio punto de vista, acertada ou erradamente. A algúns axudaralles a pensar e a outros non. E, desde logo, comparado cos articulistas do País e de El País, é que non hai color.
Eiquí teñen diferentes tipos de intelectuales,pra que o clasifiquen.Si esto vai acabar sendo unha tesina,coma cando foi dos conferenciantes.
Clasif.intelectuáis
Baamonde, e permitanme a imprecisión, falo de conversas informais, Baamonde digo, é moi crítico co nacionalismo, de feito entre estes últimos ten mala imaxe, acúsaselle de apóstata, de ter, aprobeitado o coñecimento que tivo como militante nacionalista, para cargar contra estes.
Ténselle por militante-achegado-simpatizante-beneficiado do PSOE, que paga a súa soldada, demonizando ó nacionalismo, e abrindo a boca cara un europeismo inexistente para chamarlles paletos aos nacionalistas. Ten fama de ir de Moderno-postmoderno, de ser un pouco oportunista no campo das ideas, de apuntarse aos envoltorios. Non me fagan moito caso, xa dixen que falo de oidas.
INTELECTUAIS NON BEN VISTOS NO NACIONALISMO. Ó fío do último Anónimo: Baamonde non ben visto no nacionalismo, por ser algo crítico. E creo que o mesmo lle sucede, seica, a Xusto Beramendi ou, no seu momento, a R. Villares. E lle sucedeu noutra hora a Carlos Casares, a Freixanes, a Álvarez Pousa e a moitos máis: é preciso seguir a lista? Polo tanto, que é un intelectual ben visto no nacionalismo? Pois, síntoo, pero, por experiencia propia, para algúns cadros do BNG nesa categoría só entraría Francisco Rodríguez. De aí para baixo..., todos dubidosos!!!
Se non lle parecese mal ao amigo Saavedra, estaría tentado de contestarlle ao Anónimo anterior que estar mal visto polo nacionalismo é, xustamente, unha conditio sine quae non para ser intelectual.
Pero non, non direi tal boutade. Tómeno todos a brincadeira.
Non é Beiras un intelectual?, non é Ferrín un intelectual?, non é Camilo Nogueira un intelectual?, non é Francisco Rodriguez un intelectual, tampouco o é Bieito Alonso, Manuel Veiga,Eiré, Dolores Vilavedra,Darío Xoan Cabana.
Non será que confunden os intelectuais cos renegados?
Eiré?
O penúltimo Anónimo esqueceuse de Anselmo López Carreira que, no mesmo campo ideolóxico dos citados (agás Darío Xohán Cabana), ten máis méritos nesa consideración que varios deles.
Como concepto político, que palabra máis fea, non?: O "renegado" Kaustky...?
"Renegados": que bonita palabra! Había tempo que non a lía nin a oia. Agora só falta que se faga unha lista negra de renegados. Ou xa a hai?
Sentido do humor, home, sentido do humor, que tamén debería ser un requsito para ser intelectual.
Vaia telepatía Apicultor: escribimos xuntos e case o mesmo. Suscribo o que vostede afirma do sentido do humor: ademais, se o levamos con rigor, a lista de intelectuais queda moi, pero que moi reducida...
Desde logo que a lista, máis ca reducida, quedaría reducidísima. Aquí aínda se estila o estilo de intelectual solemne que fala para a posteridade. E así nos vai...
Anselmo Lopez Carreira, por suposto e moitas outras persoas, que estiveron coerentemente as duras e as maduras.
Outros viron o "glamour" por outros lares e alá se foron de "buenos/bós chicos/rapaces" aos que se lle caía o velo e descubrían o perverso que era o nacionalismo , no que eles inconscientemente militaran. Emprenderon unha cruzada de modernidade primeiro e logo de postmodernidade,de moda en moda, sempre "a la page", pero situandose intelectualmente no exilio cosmico, nunha nave sideral, que ao final, mirandolle a carcasa, resulta de facturación española, e hai que dicilo, trátase dunha nave de feira de atraccións, que estivo dando voltas e mais voltas, mareandose eles e mareando ao público. Agora miran ao nacionalismo no poder e enrabechan, aqueles que tiñan poucas luces, aqueles dogmáticos, aqueles cuadrados militantes, aquelas mentes limitadas por ser nacionalistas, non van o ocupar o lugar que lles estaría reservado a eles se o nacionalismo ocupase o lugar que lle corresponde, sermpre nas marxes, e na oposición, porque non terían porqué ter a capacidade de gañar, sen eles, nin de administrar, sen eles, nen de futurizar, sen eles...os imprescindibeis, sen os que todo vai mal.
Están vostedes entendendo nacionalismo por UPG ou, peor, por cadros políticos da UPG. Non sexan vostedes reduccionistas. O que pasa é que á xente -sobre todo aos intelectuais- encántalle ese rollo do malditismo, dos malos e dos bos, encántalle que os persigan.
E xúrovos que o mundo é máis grande que todo iso.
Hai unha lista negra, non unha ristra de nomes no papel, senón unha recurrencia a certos nomes cada vez que se poñen a falar enteirados nacionalistas das luces do pais.
Só direi que a encabeza Leiceaga, e nesa esta o mentado baamonde, hai mais, pero non me tiren da lingua, porque podo perxudicar a persoas.
O parecer e polo que se entende é que hai intelectuaís nacionalistas e intelectuais a secas -non nacionalistas-.
¡Que medo!
Encántalles que os persigan? Encántalles sentirse clandestinos?
Solte,solte a lingua,Anónimo.Non se corte.Somos todo orellas.
Pois direi algo mais, Marcos Valcarcer non está, é considerado nacionalista, moi heterodoxo, eso si.
Anónimo, por aquelo de seguir a pagar a hipoteca, míreme na listaxe se eu son bós ou non e de paso do día do fusilamento de Xohan da Coba
Don Xaime, vostade sabe perfectamente como está considerado. Ningunha sorpresa, sobre Xoahn da Coba, pois xa sabe, aqueles sobre os que caiu o anatema permañecen seiturados da vida real do pais.
No me tire da lingua que podería seguir. Ourense para tranquilizar, é un dos lugares mais tranquilos neste aspecto, apenas hai uns cantos traidores, dous ou tres vendidos, un mercenario,tres oportunistas e un apóstata.
Que foi de moitos dos nomes clásicos do nacionalismo na cultura, que citaba Marcos Valcárcel nun seu artigo anterior: Anselmo López Carreira, Cesáreo Sánchez Iglesias, Pilar García Negro, Millán Picouto, Lois Diéguez, etc. Creo que ningún deles está integrado organicamente na estructura que o BNG posúe en Cultura. Quizais algúns non quixeron aceptar posibles cargos ó respecto, pero quizais outros non. A chamada renovación non sería quizais improductiva?
A renovación capitalizada por Bugallo é desnacionalizadora, desculturizadora e pringao todo de cemento.
Cada vez son mais as voces que reclaman a implicación directa de Francisco Rodriguez en cultura.
De feito estase a comenzar toda unha nova fase de acumulación de forzas,co reclutamento de persoas que quedaron descolgadas do proxecto nacional popular e do proxecto común.
Precísase saiba vella e nova, porque está todo ao parecer moi seco e abondan os cardos.
Supoño que varias das últimas mensaxes aquí colgadas por Anònimos (renegados, traidores, oportunistas, etc.) serán intervencións en clave irónica: iso quero pensar. Pero, tal como está a cousa, non sobraría matizalo, porque quizais non todo o mundo as contemple dende esa perspectiva.
A intervención de Anónimo-Anónimo é extraordinaria por moitos motivos.
Nela aparecen compendiados todos os tópicos que configuran o relato mítico-simbólico de lexitimación do intelectual nacionalista (galego).
No campo léxico-semántico dese relato ocupan un lugar central termos como "coherencia", "estar ás duras e ás maduras", "pureza", "sacrificio", etcétera. E, como non podía ser doutro xeito en todo discurso binario, esas características adquiren unha dimensión épico-heroica en confrontación cos "outros": os "renegados" que, seducidos polo lado escuro da forza españolista, da moda colonizadora e colonizante ou dos escuros intereses persoais, apostataron das esencias patrias e que, por iso, son expulsados da tribo, indignos de figurar nas letras de ouro e sangue coas que se forxa a nación en marcha.
Non por mil veces oído, aquí e en tantos outros lugares, deixa de ter o seu aquel este discurso.
Claro que, cando un é can vello e coñece a non poucos deses intelectuais, a crúa realidade dos feitos ven a poñer as cousas no seu sitio.
Porque, a carón desa vida seica de insubornable entrega e abnegada militancia, tamén piden a respectiva hipoteca e mercan o seu piso -algúns incluso van xa pola segunda vivenda-, e casan, teñen fillos ou se divorcian, mudan de automóbil e de vestiario periodicamente, acceden a postos de traballo en igualdade de condicións que os demais e se fai falta con enchufe, publican libros en editoriais afíns, e se é necesario pactan pragmaticamente con quen faga falta para subir no seu estatus, dictan as súas conferencias unhas veces gratis e outras cobrando suculentamente, aburguésanse nos seus gustos e van de vacacións segundo os folletos das empresas turísticas, ... Como, en definitiva, fan como o común dos mortais.
Isto, lonxe de ser criticable, é algo que os humaniza e que mesmo os convirte en entrañables.
(Non se asuste, Arume, son igualiños ca vostede e ca min)
Non sei, amigo Apicultor, por que me menciona, porque eu non interviñen neste post. Eu nin son intelectual nin podo ser renegado porque nunca militei en partidos nacionalistas nin adxacentes. Noutros tampouco, pero, como a categoría de re-negado vale só para os felóns do nacionalismo, aclaro o asunto.
Supoño que a de intelectual vale para outros: aínda onte escoitei na de Gemma Nierga ao dúo Herrero de Miñón/Santiago Carrillo nunha diatriba contra Méndez Romeu sobre Reganosa que me pareceu suficientemente ilustrativa do espacio que agora ocupan os intelectuais.
Entre o intelectual "decorativo" e o intelectual da "tribo" (da que sexa), penso que queda sitio para o que nos describía Celso Emilio Ferreiro:
Si dixese que sí,
que todo está moi ben,
que o mundo está moi bon,
que cada quen é cada quen...
Conformidá.
Ademiración...
Calar, calar, calar,
e moita precaución.
Si dixese que acaso
as cousas son esí,
porque sí,
veleí
e non lle demos voltas.
(Si aquil está enriba
i aquil outro debaixo
é por culpa da vida.
Si algunhos van de porta en porta
cun saco de cinza ás costas
é porque son uns docas.)
Si dixera que sí...
Entón sería o intre de falar seriamente
da batalla de froles
nas festas do patrón.
Pero non.
A épica-mítica do nacionalismo é a que é, guste ou non lle guste a vostede, apicultor. O nacionalismo, a día de hoxe, non é (non pode ser) unha ideoloxía máis, ou un partido máis, tipo "PP", "PSOE" ou "Terra Galega". O nacionalismo intenta (ou intentaba) superar este marco político e a forma en que o pretende levar a cabo é mediante a activación da conciencia dos galegos, é dicir, construír a nación. O nacionalismo ten que ser, por tanto, militante.
Se iso require do militante un esforzo épico, mítico ou dramático, non o sei. O que si teño claro é que con "galeguismo cultural" a secas non chega e que no momento en qeu o nacionalismo político se "atouciñe" e sexa un partido máis, adeus nación.
Co paso dos anos eu si creo neses valores que vostede cita como inalcanzables ou utópicos: coherencia, sacrificio... cada un dentro das nosas posibilidades, fai o que pode e todo é pouco para sumar.
Cando escoito a palabra "intelectual", intento botarlle unha ollada (só unha ollada) á súa carteira ( á do "intelectual"); e se pronuncia moito as palbras´"ética" e "dignidade", trato de asegurarme de que sigo tendo a miña. Non é por nada; é por se acaso.
Desculpe, amigo Arume. O que pretendía era facer unha chiscadela que, infelizmente, non din conseguido.
Se tiven a "ocurrencia" de citalo (aparte e entre paréntese) foi precisamente porque vostede nunca militou en partidos nacionalistas ou adxacentes, e porque en máis de unha ocasión ten manifestado o seu estupor ante as "cousas dos nacionalistas".
É obvio dicir que falaba en linguaxe figurada e que nin vostede, nin eu, e nin tan sequera os intelectuais nacionalistas, teñen por que cumprir exactamente os exemplos citados. Tómeo, pois, por unha "ocurrencia" sen máis transcendencia. E desculpe se se sentiu molesto. Non era esa a miña intención.
Un dos "problemas actuais" é a persistencia da visión mítica, sagrada e sacrificial do nacionalismo como a manifestada paradigmaticamente por Swann.
Nunha época de acelerada secularización e racionalización, ningunha ideoloxía, movemento ou crenza políticas, debería quedar exenta de ser sometida a xuízo crítico e auto-crítico.
E se ademais esa persistencia se dá cando precisamente o nacionalismo perde a súa "inocencia pristina" e se homologa a un partido convencional, participando en labores de gobernación, resulta cando menos chocante e, en certo sentido, disfuncional; aínda que noutro sentido sega sendo eficaz: serve para lexitimar calquera tipo de acción política ou desculpar calquera erro de vulto.
Pero que ese "plus de virxinidade" aínda funcione para algúns, non implica que teña que servir para todos os demais. Para os que non participan da épica nacionalista do sacrifio, iso simplemente non funciona. Debería entenderse que as crenzas son para os crentes, e que para os agnósticos ou ateos nas bondades naturais do nacionalismo, todo, incluído este, pode e debe ser sometido a crítica.
E conclúo:
E poder ser avaliado polos resultados e non polas intencións. Do mesmo xeito que calquera outra forza política. Nada máis, pero tampouco nada menos.
Vostede ten todo o dereito do mundo de criticar o que queira, e mesmo de situarse no limbo das ideoloxías. Alí, se cadra, atopará outro tipo de "pureza": a pureza dos que, desde a hiper-crítica, procuran non se manchar.
Afirma vostede que a "inocencia prístina" do nacionalismo pode servir para "lexitimar calquera tipo de acción política ou desculpar calquera erro de vulto". Isto pode ser certo, nalgúns casos, e non llo discuto. Pero non se parou a pensar que o que se revela é en realidade un elevado nivel de "autoesixencia"? Cre vostede que os outros dous partidos (PSOE, PP) son máis democráticos, participativos, críticos coa realidade e autocríticos... que o BNG?
Novamente equipara vostede "nacionalismo" con "crenzas” (“as crenzas son para os crentes"). É o seu xeito de deslixitimar esta ideoloxía. Seguindo as súas palabras, “nunha época de acelerada secularización e racionalización”, como o nacionalismo non é "racional" (palabra máxica) nin "secular" (outra palabra que, ideoloxicamente, vale o mesmo para un roto que para un descosido), pois queda fóra de xogo dese sistema ideolóxico (racional-liberal?) que vostede preconiza. Sistema que, por certo, nos ten que explicar un día destes.
Pois xa saiu o "enteradillo" da casa a lucir análise. Non se enganen, o que fai é unha pseudoanálise: aplica un tópico que, como todo tópico, só se refire a un pasado xa superado no que recrearse, polo tanto inútil para a análise. Tenta convertir o que eu dixen na expresión "emic" dun indíxena, onde aplicar a súa "antropoloxía política". Pero as cousas son ben distintas.
Cando os protointelectuais desertaron do nacionalismo correron cara as institucións culturais españolas daquela máis desenvolvidas nos seus estudos politicos, desde alí ou desde aquí pero coa mente alí, axudaron a construír un discurso sobre os nacionalismos que distorsionaba a realidade, e ideoloxizaba as análises até facelas inservíbeis fóra do marco de actuación españolista. Así construiuse a imaxe do nacionalismo como premoderno, mítico, mítico-epopeico; como un produto residual da racionalidade, como algo verdadeiramente sen futuro; un apendice atrofiado chamado a desaparecer ou que debería non existir.
Pero mentres eles se universalizaban españolizandose, outras estudamos, viaxamos, abrímonos ao mundo e concebimos un nacionalismo sen trazos de mito, sen necesidade de recurrir a relatos doutro tempo senón deste mesmo no que vivimos. Das identidades colectivas e das súas vontades políticas pode hoxe darse conta sen recurrir a eses tópicos cos que os españolistas nos queren cadrar. Os que viven no mito son eles, porque "cren" na existenza de seres míticos como os nacionalistas que eles se representan, mentres que os nacionalistas realmente existentes tentamos secularizar a vida política e a cultural porque apostamos verdadeiramente pola vida en común e o valor universal dos dereitos fundamentais.
Son nacionalista, concibo o traxecto da miña identidade desde o indivicual ao colectivo racionalizadoramente, aposto sen ambaxes polos procedementos democráticos e comungo cos valores dos dereitos fundamentais e o seu discurso. Apicultor, resúltame cheo de prexuizos, dándolle a volta a expresión "emic" dun intelectual españolista, incapaz de comprender a realidade por exceso e distorsión de ideoloxía.
Non, por favor, Apicultor, non me sentín molesto nin moito menos e se foi chiscadela veume ben, porque quixera apuntar que fóra do nacionalismo tamén hai vida. Fóra de todo nacionalismo. Olliño.
Caramba, que ben escribe vostede, estimada nacionalista. Comungar comungará cos procedementos democráticos e cos valores dos dereitos fundamentais, pero desde logo quedoulle un resabio considerable dese pasado xa superado no que vostede se solaza a gusto: "enteradillo", "intelectual españolista", "distorsión de ideoloxía", "pseudoanálise", etcétera, etcétera, etcétera. Todo un poema "moderno" o seu, mesmo vangardista.
Dito isto, vostede, como sempre ocurre con quen, a falta de avoa, presume de ter estudado tanto, viaxado tanto e de abrirse tanto ao mundo, presupón das miñas pobres e humildes palabras toda unha serie de aseveracións que distan moito de ser establecidas por min.
Eu nunca afirmei que o nacionalismo fose "premoderno". Antes ben, concíboo como algo ben moderno e mesmo en casos modernizante, lonxe de primordialismos que, négueo ou non, aínda están aí porque teñen a súa eficacia fundamentadora. Nin tampouco dixen que os nacionalistas sexan "seres míticos" (xaora, son de carne e óso). Igualmente, tampouco que o nacionalismo fose "un produto residual da racionalidade", ou "algo verdadeiramente sen futuro", ou "un apéndice atrofiado chamado a desaparecer". Etcétera, etcétera, etcétera.
Pero con quen ten as cousas tan claras coma vostede resulta inútil discutir, porque xa ten de antemán dado o seu inapelable veredito: culpable de pérfido españolismo, ou de estar na inopia, que diría algún.
Se mo permite, o que quixera recomendarlle é que, ademais de que sega estudando moito, viaxando moito e abríndose moito ao mundo, intente facerse un oco na vida política e mesmo intelectual, pero non como subalterno, senón como central. Lumbreras coma vostede, tan clarividentes e convincentes, son o que lle fan falta ao País.
Ah, e de paso póñase un alcume ou nick cando veña dictar as súas leccións e a facer as súas amoestacións. Quedei -teño que recoñecelo- totalmente convencido e apenado.
Pois mais se vai a apenar cando saiba o lugar que ocupa na lista.
Seguramente, alguén tan humilde, comedido, circunspecto, carpetovetónico, chiripitifláutico e insignificante coma min, nin figure nesa lista de grandes traidores e renegados. Como moito no derradeiro lugar. Mais agradézolle o interese en querer colocarme nos primeiros postos. Por min non se prive, oiga.
Apicultor vostede quere que lle diga que é encantador, pero é que son lesbiana.
E un servidor,no colmo da dexenaración,lesbiano.
Pois todos para Lesbos, que aquí hai moita sequía.
O que hai é moito cachondeo. Señores/as, un poquito de por favor.
Semella vostede, apicultor, un fanático nacionalista, sen sentido do humor.
Eu non falo con anómimos descoñecidos, que mo ten dito a miña titora. Ala, chincha rabincha!
Pois xa falou.
Permítome supoñer que a nacionalista anónima que nos deleita coas súas análises pertence a ese nutrido grupo de nacionalistas recentemente democratizados, aínda que non deixen de fiar máis en Fidel Castro que en Josu Jon Imaz, a pesar de Galeuzca.
Sexa como for, non hai que mirarlle o pedigrí ao cadelo. A min paréceme ben, aínda que só sexa cousa superficial e por debaixo siga latexando o espírito iluminado tan ben testemuñado polos adxectivos e diagnósticos reseñados por Apicultor. O que me preocupa a min é iso, que xa oin por outros lugares, de que agora vai vir Paco Rodríguez a amañar "a cultura" e a non deixar que a nación se nos vaia diluíndo entre os verinos da Bugallo, os discos de Maná e a Lei de Transparencia. Cóntanme que na Consellería de dona Ánxela xa ten Rodríguez algún adiantado. E tamén, como non, algunha adiantada...
Como non!, non podía faltar o primo de "ZUMOSOL" do Apicultor. Quero dicirlle Leituga que non fio nin en Fidel nin en Imaz e que a miña democratización concide no tempo co advenimento a miña mente das primeiras ideas políticas. Os adxetivos e "diagnósticos" reseñados polo Apicultor son unha serie de balóns fora mal disimulados, claras faltas dialécticas. Pero a min esto tampouco me preocupa. Observo que goza de boa información, pero non se engolfe, sabe perfectamente que ese grupo, ao que di que eu pertezo, non é tan nutrido, que vive nun estado incipiente, sabe tamén da súa potencialidade e do seu obxectivo (recuperar a hexemonia electoral no campo das forzas progresistas). Permitame que discretamente me retire, alguén podería delatarme, cousa que non me interesa, incluso se alguen sabe que son agradeceríalle discreción. Acostumo a lelos a vostedes, e teño en grande aprecio a extraordinaria perspicacia intelectual do Apicultor, as súas frescas intervencións leituga, o comedido pensamento de Xosé Manuel Gonzalez, os interesantes comentarios de Jimy de Rairo, as lúdicas intervencións de Arume dos Piñeiros, a impronta ilusionante de Marcel Swan, as inxeles rapsodias de Xan da Coba...aprecio a todos os que aparecen por aquí pero o que mais aprecio é a autentica profesionalidade cultural de Marcos Valcarcel que conta cun espacio publico comentado alí onde haxa luces no pais.
Graciñas polo que me corresponde na súa consideración final e creo que podo agradecer as súas palabras en nome de todos os citados. Pídolle que nos siga visitando e participando sempre que o desexe: nesta casa ten habido diverxencias fortes e algunha "chispa" que outra, pero o sangue nunca chega ó río. Quizais se poida dicir aquilo de que é máis o que nos une que o que nos separa: o desexo de establecer un diálogo democrático, cortés e intelixente, dende perspectivas políticas e ideolóxicas diferenciadas. Porque o mundo tamén é plural e iso é o que o fai fermoso e gozoso a un tempo.
Deixei por comentar no comentario anterior sobre Reganosa o argumento empregado por Méndez Romeu para defender a legalidade da planta: nin o máis vedraño nacionalista defendería así o plan de Reganosa, como un plan propio, galego, ao que lle puxeron todos os atrancos posibles empresas gasísticas de fóra, nomeadamente Gas Natural. Así foi, contra un implacable ataque a dúas bandas de Herrero de Miñón (coa legalidade sempre por diante, e, ao parecer, moi ben informado) e de Santiago Carrillo (tamén informadísimo sobre a ubicación da planta en Mugardos). Foi un debate insólito polo interesante e pola dureza das posición sostidas. En todo caso, é un exemplo de cómo un asunto determinado pode trastrocar os agardables parámetros políticos, de habelos, por suposto (xa me adianto eu).
A amiga nacionalista anónima, sen dúbida é experta en artes diplomáticas florentinas, e atreveriame a dicir que tamén vaticanas. Cousa que, acostumados como estamos á diplomacia desabrida, é ben de agradecer. E así mesmo de celebrar, por ser inequívoco signo de modernidade.
Polo que atinxe á avaliación que fai da miña resposta, hei de dicir que, cando xogo, ás veces boto balóns fóra e ás veces meto gol, dependendo de como veña dada a xogada, pero que case nunca permanezo paralizado no medio do campo. Quero que comprenda, en todo caso, que non podo andar a desmentir sistematicamente todo o que se pon na miña boca e que eu nunca dixen, como é natural. E que saiba tamén que sei recoñecer perfectamente a natureza da súa estratexia de xogo, por ser xa un "clásico": para despistar ao contrincante bótase man de toda unha batería de "argumentos" vitimistas e, ao mesmo tempo, establécese unha caricatura do contrario, coa fin de deixalo perplexo e anonadado nuns intres decisivos. Non por clásica e sabida deixa de ser esta estratexia efectiva en ocasións. Coido que non foi este o caso.
Sexa como for, recoñézolle sinceramente unha intelixencia máis que notable: deixoume impresionado o símil antropolóxico emic/etic co que emprendeu a súa xogada. Aínda que ven mirado non deixe de ser unha nova versión dos "féridos e duros/non nos entenden non", non hai ningunha dúbida da modernidade que amosa a súa intervención: unha vella canción cantada con novo ritmo e letra non é algo ao alcance de calquera, xaora.
En fin, que xente intelixente e ben dotada para a polémica debe ser celebrada e, diría máis, admirada e animada a intervir máis veces. Coa salvidade de que se acostume a encaixar con deportividade os goles que lle poidan meter na portería e, condición imprescindible, que se poña un nick ou alcume propio.
Teño unha lixeira idea de quen poida ser, pero que saiba que eu son a discreción personificada.
Un cordial saúdo.
Por certo, quero aclarar que o feito de que o meu comentario anterior cadrase no número 69 é unha mera coincidencia allea á vontade do posteador.
(he,he)
Meu deus! por favor! eu xa sabía que todo isto era un teatro, pero resistan, non se me tiren ao porno.
Cale, cale, non saque ese tema, amigo Jimmy, que ao mellor nos encontramos coa sorpresa de atopármonos con auténticos especialistas no xénero, e isto pode dexenerar nunha orxía perpétua... Claro que, se cadra, así acodían máis clientes ao blog.
Especialistas activos ou contemplativos?
Sempre son máis os contemplativos.As vellas madamas das casas de citas cobrábanlle a un cliente po lo servicio directo da rapaza,e a tres ou catro aparte,por mirar polos buratiños.
Mellor que non "profundicemos" no tema, Jimmy.
Eu quero ser moderno, amosar no meu discurso signos de modernidade e de racionalidade, ter unha intelixencia máis que notable e facer citas máis aló da guikipedia.
Onde me teño que apuntar?
Pois póñase en contacto coa Anónima nacionalista e que o instrúa. Como é listo, aprenderá rápido.
Agora xa non "profundamos" Apicultor.Porque o sabemos todo.
Eu pensaba que con tomar apuntes ou apuntamentos de vosté ou vostede xa me chegaba.
Pois non. Vai ter que esforzarse un pouco máis.
Mecachis!
Co cortés e zalamera e superlista que se nos pon a Anónima, case me apunto eu a nutrir o grupo aínda pouco nutrido. Son home fácil e escapista, atrapado polo relativismo posmoderno e con escasa conciencia nacional. Pero se a Anónima me di que hai que construír nación e que o grupo xa non sei se nutrido ou desnutrido ten que recuperar a hexemonía entre as forzas progresistas, que saiba que estou ás súas ordes. Aínda que ao mellor, pouco despois, métolle unha treizón a traiduría, por aquelo de seguir a tradición e confirmar empiricamente as súas análises científicas da realidade galega.
Marcel, se como se di por algún fio, Marcos convoca unha cea e me invita, acudirei e poderei orientalo, pero non deixe de tomar apuntes do Apicultor, é un zorro prateado e hai moito que aprender del, tome nota tamén de Jim Morrinson, que aparece poucas veces, pero pontifica, de XMG, Arume etxoqueai, descrido... é do mais importante vostede mesmo
Leituga, témome que non é ese grupo escasamente nutrido o que vostede necesita, senón un retiro en soedade claustral para examinar a súa conciencia e recuperar a experiencia.
Non sei se serei zorro ou máis ben raposo, pero acabo de cachar a quen anda tras da anónima nacionalista, confirmando as miñas sospeitas iniciais. Fíxoo moi ben, até o día de hoxe...
Teñen que descolonizarse, si, e non vale só con cambiar de colonia.
O que lles recomendo é unha pelerinaxe galeguista a un convento (non vale con subir a Lagoas-Marcosende), silencio, abstinencia de manter relacións sexuais asistidas, vexetarianismo, lavativas, paseos para eliminar o flato, ioga método Pilates, e ler as obras completas dos nosos guieiros, desde o marido de Rosalía, pasando por Lamas Carballal (o do Tío Marcos da Portela), as (H)irmandades da Cova Céltiga (un pub da Coruña), o Pensando Sempre na Galiza (by Castelado, o teu fiel amigo) até as Bases Constitucionais pra que Nos Deixen Decidir.
E sobre todo o que teñen que facer é desintoxicarse dos filósofos postmodernistas franceses e nativos. Fóra relativismo cultural. Fóra cosmopolitanismo modernillo de liña aérea de baixo prezo e xerseis de Custo. Galeguicemos Galiza. Desbabequémonos do "Imagine no countries" de Lennon (mentres o autor choraba por conseguir un visado americano). Fóra os señores Baudriladrillo, Derrideiro ("Quelle est la differance?"), Leotardo, Deleuzes da Galiza, e A ver Más.
Hai colonias e hai colonias. O que parece evidente é que algo perfumados convén andar: o paso dos anos e a morte que levamos por dentro (perdoen a nota estoica) acrecenta a podremia das nosas vísceras. Un arrecendo foráneo sempre axuda: non moito, porque os que están afeitos as nosas secrecións rexeitan fácilmente eses espurios mejunjes. Pola miña banda, noto que cada vez boto máis perfume, sobre todo detrás das orellas. O perfume pode mesmo, non é o preferible, ser francés.
E xurovos que todo esto non é simbólico: é a pura realidade da miña coquetería.
Non vote sempre da mesma,que despóis habitúaselle a pitutaria,non lle cheira,e apéstanos a todos eiquí...
Que o meu ordenata xa é dos que trasmiten os cheiros.
Sei que a imaxe do zorro prateado o acompaña dende que aquel profesor no colexio cardenalicio que tan ben explicaba os logaritmos neperianos de base E lla adicara. Pero agora que xa sabe que son unha personaxe, suplicolle pola miña vida, non me mate, non se convirta en homicida e deixeme vivir, non porque ande a percura de autor, senón porque a miña ilusión e pintar algo nunha consellería, ainda que sexa e mona, e vostede sabe que será un ben para o pais.
Vaia,Apicultor.Non sería o Celso Pereira...
Bó descubremento o da Anónima:Logaritmo neperiano de base "e" .Deixa contentos dunha vez a Napier e a Euler.Que os matemáticos non teñen por qué ser menos evexosos que os escritores.
Non só non penso convertirme en homicida dun personaxe tan interesante e ben logrado, senón que o animo a que o desenvolva con todas as súas potencialidades, que son moitas. O da consellería xa o vexo algo máis difícil, pero non imposible. Cousas máis estrañas se teñen visto.
Farei exame de conciencia e mesmo propósito de emenda, se a miña anónima favorita así mo esixe. Caeume vostede ben, non sei por que.
Publicar un comentario