4 dic 2007

Chávez
Para animar un posible debate, van aquí dous artigos de ópticas ben distintas:

A derrota do presidente Chávez, de Xosé M. Sarille (ECG 4 XII)

Lo callaron, de Carlos Luís Rodríguez (ECG 4 XII)
Publicado por en
Etiquetas: ,

63 comentarios:

Anónimo dijo...

O Sarille é un deses que simpatizan con rexímenes que sofren outros e que adoita a criticar de xeito victimista o sistema no que él se atopa acomodado.

Á xente hai que darlle libertade e diseñar sistemas políticos nos que a xente pódia organizarse por sí mesma e seren donos das súas propias vidas personáis , sen as ocurrencias de proiectos colectivos de iluminados.Máis ou menos o que dí hoxe Monxardín no seu artigo sobre as rotondas,na Rexión.

Volvemos ó de sempre.Eu, cando vexa a xente do resto do mundo, correr pra Venezuela, pensaréi que aquelo é un Edén.Pero de momento vexo o contrario.

E as monsergas do Sarille soan á rancio,a revoluciós de Outubro a toma de Pazos de Inverno.

mar dic 04, 11:00:00 a. m.
Anónimo dijo...

Parece coma se o Sarille tivera só unha neurona,que admitira só uh "bit" de información: americanismo ou antiamericanismo. Basta con que alguén sexa antiamericano pra que xa simpatice con él.

mar dic 04, 11:05:00 a. m.
Anónimo dijo...

Máis madeira:

MIGUEL ANXO FERNÁN VELLO

CADERNO ABERTO
Democracia en Venezuela

Xornalistas e observadores internacionais de máis de 50 países vixiaron o referendo constitucional venezolano. Todo funcionou á perfección. 11.132 centros electorais instalados en todo o país e 33.614 mesas de votación, a gran maioría delas electrónicas. E a xornada transcorreu sen incidentes de consideración; ou sexa, en perfecta calma e en estado permanente de civismo, algo que fala en grao sumo da Venezuela democrática que preside Hugo Chávez. ¿Pódese dicir o mesmo de México, cuxas pasadas eleccións presidenciais foron un modelo insufríbel de turbideza e manipulacións? ¿E no caso recente das lexislativas rusas? Até o presidente da asemblea parlamentaria da Organización para a Seguridade e a Cooperación en Europa condenou a súa falta de limpeza. En Venezuela callou, por dicilo así, o paradigma democrático. Un exemplar sistema de voto electrónico, unha transparente información dos resultados polo Consello Nacional Electoral e un presidente Chávez que recoñece ao momento o triunfo dos seus adversarios. ¿Quen dá máis? ¿Algunha dúbida ao respecto? ¿Non é este un funcionamento puramente democrático? De todas as palabras utilizadas polo presidente venezolano para admitir os resultados do referendo constitucional, salientan de xeito especial estas que pronunciou no seu día o Libertador Simón Bolívar e que Chávez, recuperándoas, fai agora súas: “Nada es tan conforme con las doctrinas populares como el consultar a la nación en masa (…) Todos los particulares están sujetos al error o la seducción, pero no así el pueblo, que posee en grado eminente la conciencia de su bien y la medida de su independencia. De ese modo su juicio es puro, su voluntad fuerte, y por consiguiente nadie puede corromperlo ni menos intimidarlo. Yo tengo pruebas irrefragables del tino del pueblo en las grandes resoluciones y por eso siempre he preferido sus opiniones a las opiniones de los sabios”. Velaí o que pensa e o que dixo Hugo Chávez en noite tan amarga para a súa causa. A democracia está aí e a democracia vence.l

mar dic 04, 11:44:00 a. m.
Anónimo dijo...

Sen entrar agora en máis asuntos, quixera indicar que, se Sarille acude a datos do Latinobarómetro de satisfación sobre a democracia en Venezuela, da mesma maneira se poder argüír os datos de Transparency International no Informe Global de Corrupción (2007), p. 297, no que Venezuela aparece no posto 141 dun total de 163, en orde de menor a maior corrupción. Ou sexa, que Venezuela é percibida como un dos vintecinco países máis corruptos do mundo.

mar dic 04, 12:25:00 p. m.
Anónimo dijo...

Outro listillo coma o Sarille.Artistiñas consentidos.

O 50% de abstención eran votos do "non". O presión mediática e a presión abafante do poder abogaban polo sí. Aínda así, perderon o referéndum. O que quere o pobo de Venezuela é ben claro. As manifestaciós pró-Chávez eran coma as pró-Franco dos anos 40: multitudinarias,pero falsas.

mar dic 04, 12:25:00 p. m.
Anónimo dijo...

Apicultor: Eso de que Venezuela é un dos países máis corruptos do mundo non é nada novo. O grado de corrupción descende hasta ao nivel dos policías locáis,pero non xa en aspectos coma a "mordida",senón roubo puro e duro mesmo con violencia a pouco que as circonstanzas o permitan. Pero eso, xa antes de Chávez tamén.

mar dic 04, 12:29:00 p. m.
Anónimo dijo...

Están todos vostedes invitados a unha cervexa psicolóxica. Estóu contento có resultado dese referéndum. Xa as bebo eu todas ,físicamente, por vostedes. Que é coma se as beberan vostedes, claro. A amizade é así.

mar dic 04, 12:35:00 p. m.
Anónimo dijo...

Voto a Chávez= Voto irracional.Pode ser moi emocional,pero irracional.

(O sono da razón produce mostros).

mar dic 04, 01:12:00 p. m.
Xaime dijo...

O triste deste figuras é que poden acometer pola forza o que non poden polas furnas. Ollo.
Non imos a descubrir nada novo que Chavez é como é, un iluminado, que ca anuencia do gran hermano do Norte vai pregoando o socialismo dos pobres.
Non sería tan crítico con Sarille se enfocara as reformas de Chavez como un avance para erradica-la pobreza en Venezuela, pero lamentablemente é para universalizala, polo que neste caso coincido con Da Coba en que por ser antiimperialista americano a fortiori tes que ser partidario do Chavez.
A pesares da súa derrota, está nos medios de todo o mundo e a súa vanidade e a que non sufriu ningún contratempo, baste reseñar que el remata dicindo "....polo de agora". Deus nos pille confesados, os accionistas do Banco Santander, amigo Marcos

mar dic 04, 01:45:00 p. m.
Anónimo dijo...

Tómese outra cervexa a miña saúde, amigo Da Coba, e páselle a conta o Pull & Bear que hai debaixo da súa casa.
AMANCIO ORTEGA

mar dic 04, 01:52:00 p. m.
Anónimo dijo...

Déixese do tópicos encubertos,anónimo.

mar dic 04, 02:34:00 p. m.
Anónimo dijo...

Saben o conto da vaca e do monxe? É de Paulo Coelho. Case nunca me gostan os seus escritos, pero este, sí:

Iba un monxe budista có seu discípulo e atoparon unhos rapaciños moi mal vestidos, e moi pobres,perto dunha chabola, coidando unha vaca. Preguntáronlle ós rapaces de qué vivian eles e a súa familia e respostáronlle: "Os nosos pais teñen esta vaca. Vendemos o leite,e así imos sacando pra vivir..."
Marcharon.Pero ó chegar a noite, díxolle o mestre ó outro: "Volve pra atrás, e sin que te vexan, espanta á vaca por un barranco abaixo pra que se mate..."

O discípulo fíxoo, con gran pesar.

Volvéu ó cabo dunhos anos o discípulo por alí. No canto da chabola, unha boa casa. Os nenos, xa adolescentes, bén vestidos e alimentados. Contáronlle: tiñamos unha vaca, coa que supervivíamos, pero morréunos e os nosos páis tiveron que loitar duro pola vida,etc...

(O petróleo de Venezuela é a vaca do conto. Máis ou menos,claro).

mar dic 04, 02:50:00 p. m.
Anónimo dijo...

Moita xente fala das empresas privadas coma se foran o demo. E son proxectos humáns,non diabólicos, con xente detrás.Que pagan nóminas,Seguridade Social,Impuestos,xeneran o empleo e fan prosperar o mundo de xeito real. Moito as critican queñes non pagaron unha puta nómina na súa vida, pero que defenden proxectos personalistas,mais privados imposible, se se revisten de "proxecto de Estado" (dictaduras).

mar dic 04, 03:00:00 p. m.
Anónimo dijo...

Interesante historia, da coba. Venezuela entrou na bancarrota, teño entendido, pola corrupción e, digámolo xa aínda que non sexa politicamente correcto, porque o pobo se conforma con traballar o menos posible. Eles, mentres teñan para comer catro arepas e beber mojitos, pois todos tan contentos. "Corrupción? No me digas, corazonzito" "Chávez un dictador? Lo que tú digas, mijito"
Mentres non cambie a mentalidade dalgunha xente...
O que non quere dicir, da coba, que non haxa que combater as desigualdades... pero as desigualdades non se combaten coa caridade, senón investindo en formación, dándolles oportunidades para progresar... Ese é o verdadeiro socialismo.

mar dic 04, 03:14:00 p. m.
Anónimo dijo...

Eso de que hai que combatir as desigualdades, moitos vémolo tan obvio que nos da risa decilo. Xa dice Umberto Eco, que él nunca firma manifestos nin asiste a concentraciós relacionados con obviedades coma esas,que o único que fan é lavar conciencias. Está claro que o socialismo é o futuro, máis a longo prazo que a curto. Pero ese socialismo e a súa configuración concreta será unha obra da sociedade humán, e as súas complexas interaciós,concebidas coma "cerebro colectivo". E non as ideas concretas de ninguén,por moi intelixente que sexa, ou se crea él e os seus adeptos.

mar dic 04, 03:41:00 p. m.
Xaime dijo...

Está claro, amigo Xohan que pola túa lucidez non probache nin gota de cervexa.

mar dic 04, 06:09:00 p. m.
Xaime dijo...

Perdón, quería dicir, que pola súa lucidez, amigo Da Coba, que esgotou toda a cervexa de Ourense.

mar dic 04, 06:10:00 p. m.
Anónimo dijo...

Canto aos artigos aquí reproducidos: encontro elementos para coincidir en todos tres. A lóxica de todo iso lévame a incerteza canto ao destino político de Venezuela, a medio termo.

Con todo, algunha cousa si que a teño medianamente clara: parece un dos estados con maior tradición e cultura democrática en América do Sur; ten, así mesmo, notable incidencia da corrupción, nunha liña histórica que pareceu marca fito con Carlos Andrés Pérez (sobree Leoni, Caldera e outros houbo ou tiven menos datos) e onde a presión funcionarial Petróleos de Venezuela debeu desempeñar papel non desprezable; os gobernos de Chávez desenvolveron acción indiscutible contra a pobreza e polo benestar, e el soubo superar o pulso que pareceron botarlle os aludidos sectores da PDVSA; polas reaccións suscitadas, pode que o resultado deste referendo sexa o mellor posible desde a perspectiva da estabilidade interna.

Conclusión momentánea: non me parece que o liderado e supremacía política de Chávez estea en perigo; penso que, democraticamente, debe manter o apoio dunha notable maioría -social e demográfica- en Venezuela. O resto, tempo e movementos.

mar dic 04, 06:54:00 p. m.
Anónimo dijo...

Segamos con informes.

Tamén en materia de respecto dos dereitos humanos, Venezuela non vai nada ben.

Véxase Amnistía Internacional, Informe 2007, pp. 418-420.

mar dic 04, 07:23:00 p. m.
Anónimo dijo...

Por outra banda, para chegar a unha radiografía acaída da percepción da democracia en Venezuela, habería moito que ponderar e que cruzar os datos do Latinobarómetro 2007, e non considerar unicamente un deles como fai Sarille.

mar dic 04, 07:46:00 p. m.
Anónimo dijo...

En efecto, son realmente preocupantes as noticias sobre coacción, agresión, e fornece material para a dúbida algunha referencia sobre actuación pública; non todas, obviamente, dado que xustamente son certas denuncias e consecuente sentenza xudicial o que dá lugar, nalgún caso, a coacción conseguinte.

América Latina, globalmente, non é paradigmática canto a respecto dos dereitos humanos, se hai algunha parte do mundo que pode constituír paradigma. De calquera maneira, preocupa e debe ser motivo de atención e denuncia o panorama en América Latina. Xunto con Venezuela, non deixa tampouco de ser sinalable o panorama indicado -no mesmo informe- canto a Colombia (pp. 129-134), Perú (310-312), mesmo aspectos relevantes referidos a Chile (pp- 121-122) e a Arxentina (pp. 76-77). Escollín cinco estados latinoamericanos, e o único que carece de apartado específico ao respecto é Costa Rica.

Dito o precedente, renuncio a discutir mediante o incómodo sistema do contrapé. Só expoño a miña opinión; en forma sintética, pero exposta queda.

mar dic 04, 07:48:00 p. m.
Anónimo dijo...

A miña pregunta, como ignorante por completo da realidade venezolana, consiste en saber se a revolución bolivariana pode realizarse con outros vimbios distintos do comandante Chávez? Pode Venezuela camiñar cara o socialismo sen Chávez? Van as dúas cousas unidas?
Porque moito me temo que o referéndum sobre a constitución apela directamente á formula de goberno do propio Chávez, á posible perpetuación de Chávez no goberno, probablemente non á liña de goberno. Se é que ambas cousas poden ser separadas. Os venezolanos recean de Chávez a longo prazo, pero admiten a súa política (á vista das últimas presidenciais) a curto: podería ser esta a lectura? Eu formulo todo en preguntas, nada retóricas, porque nada sei de certo.
Eso si: non me gustan as súas formas persoais autoritarias para os estándares que manexamos e que aquí, neste foro, sometemos constantemente a discusión.

mar dic 04, 07:51:00 p. m.
Anónimo dijo...

Do resultado do referendo, eu non extraio a conclusión de que a maioría dos venezuelanos (seica é como din eles) desconfíen de Chávez a longo termo; non tampouco de que non desconfíen. Para a miña idea, unha maioría non quere emitir cheques -na práctica- en branco a longo termo.

Obviamente, se do que se trata é dun tránsito ao socialismo, habería diferentes maneiras de facelo. Que significa revolución bolivariana?; para min, enigma. Supoño que a alguén se lle ocorrería, estes meses, lembrar o comezo de Fidel Castro e o inicialmente non comunista movemento do "26 de Julio"; as cousas mudan, evolúen e eu, xaora, nin coñezo os proxectos das persoas nin como os asuntos políticos poderán ir decorrendo. Non son capaz no meu país, canto máis aló tan lonxe.

Eu xa o teño dito: canto a modos e estética, Chávez non é o tal para seducir no occidente educado cuxa referencia reclama aquí a maioría. Cabe pensar, por outra banda, se o habituado -e resolto- a loitar con caimáns pode ou debe ter outros modos.

E xaora, polo visto ata o de agora, non me parece o gobernante de menos escrúpulo democrático no seu ámbito xeopolítico. Con todas as reservas.

mar dic 04, 08:03:00 p. m.
Anónimo dijo...

Parece ser que nos cuarteles de Venezuela se están entrenando xente das FARC colombianas.

mar dic 04, 08:39:00 p. m.
Anónimo dijo...

Eu penso que o Chávez aínda non asimilóu o resultado. Vostedes teráno comprobado en certos amigos que iban nunha lista electoral: contaban con saír, xa tiñan proxectos, e logo non saíron. Durante unhos días andan coma zombies. O resultado pillóuno en "off-side". Haberá que esperar unhos día pra que sexa él de novo.

mar dic 04, 09:05:00 p. m.
Anónimo dijo...

É certo que Chávez respectou, polo menos dende que non lle quedou máis remedio, o réxime democrático en Venezuela, como tanto insisten os que aquí non paran de criticar e devaluar a democracia que eles chaman "formal" cando non "burguesa".
Pero tamén é certo que o modelo de Chávez non é a Suecia de Olof Palme nin a Finlandia do Informe Pisa, senón a Cuba desmoralizada e ávida de capitalismo de Fidel Castro.
Creo que Carlos Luis Rodríguez o expresa ben cando fala da "vía democrática cara á dictadura". A reforma constitucional derrotada non significaba só a posibilidade de perpetua relección de Chávez, senón a concentración no presidente de poderes excepcionais e unha fonda revisión dos criterios sobre a propiedade privada.
¿Cando se dará de conta esa nosa esquerda antiliberal e petrificada que un país como Suecia representa o ideal socialista dunha forma moito máis cabal, democrática e viable que calquera desas repúblicas bananeiras onde os nosos intelectuais presuntamente críticos depositan unha e outra vez as súas esperanzas e frsutracións?
¿E cando deixarán de asociar como o can de Paulov as palabras "capitalismo" e "economía de mercado" con miseria, ignominia, explotación, mortalidade infantil, tortura e fame?

mié dic 05, 12:24:00 a. m.
Anónimo dijo...

Lástima que últimamente escrba pouco Leituga1. Porque tén as ideas "claras e distintas" coma diría Descartes. Tomo nota do seu último párrafo. Nunca se ocurrira pensar que os "reflexos condicionados" poideran rexir tamén procesos mentáis desa natureza.

mié dic 05, 12:53:00 a. m.
Anónimo dijo...

Totalmente de acordo con Leituga1 e con Apicultor. Venezuela, e o "socialismo do século XXI", non é máis que unha vía cara a unha democracia formal pero sen pluralismo e liberalismo (non no senso económico do termo) real. E Chávez, ao meu ver, non é máis que un típico caudillo populista na mellor tradición latinoamericana, que se recobre da vestimenta que mellor lle convén e que soubo recoller os froitos legados por unha clase política enormemente corrupta e incapaz de xestionar acaidamente, en forma de políticas sociais redistributivas, os ingresos do petróleo. Malia o rimbombante dalgúns dos seus proxectos sociais, a meirande parte deses recursos pérdense na construción dunha tupida rede clientelar artellada polas organizacións chavistas. Certo é que algo chega aos sectores sociais desfavorecidos, a diferenza de hai vinte anos. Pero non en forma de auténtica redistribución social da riqueza, nin en forma de edificación a medio e longo prazo dunha sociedade do benestar. Contra dos que din (algúns amigos latinoamericanos, p. ex.) que en Venezuela "non se dan as condicións" para que haxa un Olof Palme ou un Willy Brandt, habería que dicir que noutras partes de Latinoamérica hai exemplos máis positivos: Tavarez e o Frente Amplio en Uruguai, Bachelet en Chile, mesmo Lula (malia os escándalos de corrupción) en Brasil...
Dito sexa de paso, é patético comprobar como inza o que algúns venezuelanos chaman de cachondeo o "eurochavismo": o artigo de Ramonet no que xustificaba o peche dunha emisora antichavista polo caudillo caraqueño pareceume unha auténtica baixada de pantalóns. Por ser "antiamericano", non é necesariamente bo. E o antiamericanismo non é máis que un disfrace retórico, na miña opinión. A quen lle vende Chávez o petróleo, por certo? Quen son os seus amigos internacionais: o presidente de Irán que afirma que no seu país non hai homosexuais, o pseudoditador Lukashenko en Bielorrusia...
Na esquerda europea ándase moi orfos de referentese externos positivos. Certo. Pero acabar depositando esperanzas en Chávez é moi triste. Patético, diría eu. Incluso nos temos en que se veneraba a Stalin se podía cando menos argumentar que sen a URSS non se podería ter derrotado o fascismo na II GM.

mié dic 05, 09:59:00 a. m.
Anónimo dijo...

Ninguén de vostedes diría unha soa palabra de Venezuela e a súas democrácias senón fora porque un CHOLO chegou ao poder democraticamente e se puxo a mirar para as chavolas dos cerros.

mié dic 05, 11:24:00 a. m.
Xaime dijo...

Aínda que respeto a súa opinión, ese CHOLO non será o mesmo militar que deu un golpe de Estado.
Non me veña con lerias, anónimo.
Por certo, o seu CHOLO, leva non sei cantos anos no machito, e que eu sepa, Venezuela, segue a ter chavolas nos cerros, un índice de pobreza do 70%, e o primeiro contribuyente as reservas de petróleo de E.E.U.U., e cunha inseguridade mercantil e persoal propia dun país da idade media europea.

mié dic 05, 12:22:00 p. m.
Anónimo dijo...

Agora déame as cifras de Colombia e Perú.

mié dic 05, 12:34:00 p. m.
Anónimo dijo...

Precisamente,xaime o que garantiza a seguridade persoal e mercantil é o Estado de Dereito. O que tén que facer o goberno de Venezuela é construir ese Estado de Dereito,sen corrupción, i esquecerse do intervencionismo económico.

mié dic 05, 12:38:00 p. m.
Anónimo dijo...

Si, señor anónimo, todos os que non nos deixamos engaiolar polo antichavismo, enfermidade infantil do imperialismo, somos axentes a soldo da CIA, ademais de racistas, bandullos agradecidos, lacaios do expansionismo norteamericano e, a maiores, accionistas maioritarios de varias multinacionais. Felicítoo pola súa clarividencia: Descubertos estamos, agachemos a cabeza e avergoñémonos.
Non lle dá a cabeza para máis?

mié dic 05, 12:40:00 p. m.
Xaime dijo...

Pero hóm, non creerá que vou a defender aquí a Colombia ou a Perú.
E con todo e iso, sabe perfectamente que mantela súa postura e defendela forma parte do noso sistema de libertades.
E para rematar, e non penso remoe-lo asunto, fai xa moitos cando seguramente nin vostede nin eu nascéramos, os varóns xóvens da familia da Pena Rodríguez - no mesmo caso da familia da muller de Xohan da Coba e moitos máis- fóronse para Venezuela para saír da pobreza na que estaban sumidos nunha aldeíña da parroquia de Santa María Alta do Concello de Lugo.
Tamén adiviña, por que non é tonto que xa non están aló.

mié dic 05, 01:59:00 p. m.
Anónimo dijo...

Xohán da coba: hai graos de intervencionismo económico. Non é o mesmo Hespaña, onde a riqueza está máis ou menos repartida, e algúns dos países que se mencionaron aquí.
Eu si estou a favor de nacionalizar (ou polo menos taxar) as multinacionais que están a explotar os recursos naturais destas nacións sen deixar un can. O estado necesita recursos para loitar contra as desigualdades.
Por outra banda, se queremos que neses países deixe de haber corrupción, haberá que proporiconarlles aos funcionarios un soldo digno.
Nin Colombia nin Perú lle teñen que dar leccións de democracia a Venezuela, e dígollelo eu, que non estou precisamente a favor do invento bolivariano.

mié dic 05, 02:07:00 p. m.
Anónimo dijo...

Ei! Desapareceu o artigo do Blanco Amor, coas fotiños!

mié dic 05, 02:12:00 p. m.
Anónimo dijo...

Señor Isildur, sexa máis humilde. Para nada penso en todas esas proezas para vostede.
O máis que chego a pensar e que é esta, como moitos outros que opinan aquí, firmemente sentado nun pensamento demasiado oficial e escasamente comprometido.
Se todas as fórmulas que poden ofrecer para superar a miseria secular de América do Sur son esas que leo un pouco máis arriba, comigo non conten!.
Creo moito máis nas persoas que intentan novas vías, aínda que comporten riscos, que nas que prefiren acomodarse nas posicións de sempre. ( e máis agora que xa somos primeiro mundo e temos multinacionais).
Creo que pode haber un socialismo para o século XXI e senón haberá que inventalo.

mié dic 05, 03:54:00 p. m.
Anónimo dijo...

Claro que hai grados de intervencionismo ,Swann. Pero é moi diferente cando é pra tomar iniciativas (aspecto no que o estado fracasóu sempre estrepitosamente) de cando é pra "correxir" distorsiós (control)Neste último caso,ningunha cabeza discute a necesidade do Estado.

mié dic 05, 04:58:00 p. m.
Anónimo dijo...

Sí,señor. Hai que inventar a pólvora do s.XXI.

mié dic 05, 05:28:00 p. m.
Anónimo dijo...

A mín gostóume moito o artigo de Monxardín sobre as rotondas de onte. Xa o dixen.

Ese artigo compara as rotondas cós semáforos, nos cruces. Os semáforos "dan ordes" .Teñen nula capacidade de adaptarse ós cambios de tráfico: moitas veces están abertos na direción na que hai coches, e pechados onde hai cola. Burocracia pura. Iguala os dereitos da xente,por abaixo: retrixindo libertades.

A rotonda, non da ordes. Simplemente está. Mediate un código sinxelo do seu uso,o tráfego optimízase. Por certo, que o seu diseño está baseado na nautureza, inspirado humildemente comportamento natural dos fluidos, e non na prepotencia dún "sabio".Iguala os dereitos dos conductores por arriba. O que tén dereito ,é por un motivo lóxico: chegóu antes , e non estorba o dos outros.

A rotonda resolve de forma sinxela situaciós complexas ,por que fai pensar a TODO O MUNDO UN POUCO, E NA SITUACIÖN CONCRETA.E non se basa na arrogancia do que PENSEN UNHOS POUCOS, por todos e para sempre , e pra tódalas tódalas circunstanzas,por diversas que sexan.

A mín góstanme os estados-rotonda máis que os estados-semáforo.

mié dic 05, 08:54:00 p. m.
Anónimo dijo...

Onde dí "na que hai coches",debín decir "na que non hai coches".

mié dic 05, 08:55:00 p. m.
Anónimo dijo...

As rotondas son a solución dos países latinos, aínda que hai moita xente que non as pasa axeitadamente. Póñense nerviosos, van polo carril inadecuado, non sinalizan os cambios de sentido, pensan que todo é chegar e encher, etecé, etecé.

Os semáforos son unha cousa británica, americana. Nunca verán unha rotonda nos EEUU. En todo caso, alí respétanse os semáforos. Aquí os peóns xóganse a vida tentando pasar en verde (xa non lles digo en ámbar...)

mié dic 05, 09:07:00 p. m.
Anónimo dijo...

Imaxino que é pola infraestructura previamente creada, polo que permanecen as vellas i obsoletas soluciós. Onde non hai estructura previa, implántanse as soluciós máis novas. Pero o artigo científico onde se falaba da solución das rotondas, cando aínda nin se soñaban nas rúas, lémbroo eu en "Scientific Americain", i era americano.

mié dic 05, 09:26:00 p. m.
Anónimo dijo...

Os primeiros roundabout vinos en Inglaterra.
Tamén lin que nalgunhas vilas de Holanda sacaron todas as señais co propósito de crear nos conductores un incertidume que lles faría tomar máis responsabilidade na conducción. Cando hai semáforos, a xente vai máis rápido porque sabe que hai un control superior do tráfico: despreocúpase. Todo o contrario se non hai tal regulación. A solución parece efectiva, se xulgamos as cifras de accidentes nesa vila, case inexistentes.

mié dic 05, 11:36:00 p. m.
Anónimo dijo...

A min amólame sobremaneira ir circulando por unha estrada, digamos, nacional, verbigracia entre Santiago e Pontevedra, e encontrarme polo camiño, "como quien no quiere la cosa", dezaoito ducias de retondas. Hai que lle dar as grazas aos inghenieros que convertiron esta "alternativa á autoestrada de pago" (os cabrós de Audasa) xa non nunha rúa, senón nunha travesía. Que de emocións fortes non te encontras en todos eses tramos de 50, rotondas, semáforos, caravanas, vilas (a poder ser en festas) unhas a cabalo das outras tipo Padrón-Iria Flavia-Escravitude, etc.

jue dic 06, 12:46:00 a. m.
Anónimo dijo...

Respecto das nacionalizacións, non creo na súa bondade nin na súa maldade intrínseca. Véxoas como solucións posibles, non determinadas tanto pola ideoloxía como pola súa conveniencia técnica e os intereses xerais. Un sistema fiscal eficaz, progresivo e xusto é normalmente moito máis eficaz que a nacionalización para que as empresas acheguen recursos ao Estado.

Sobre o que di o Anónimo que lle resposta a Isildur, gustaríame saber, se isto é posible, qué interpreta el por "pensamento oficial" e por "pensamento comprometido".
Eu penso que tanto "oficial" como "comprometido" son dous termos relativos. ¿Oficial ou comprometido en relación con qué? Un pensamento plenamente comprometido cunha ideoloxía ou cunha política concretas adoita ser case sempre pensamento doutrinario e oficialista, sexa o que sexa o que se defenda. O Anónimo, por exemplo, é no que en Venezuela chaman, sen maiores connotacións, un "oficialista". E sería persoa considerada como "escasamente comprometida" por un cidadán como o estudante Goicoechea.
O oficialismo ou o compromiso non dependen das ideas que se profesen ou das causas polas que se combata, senón do grado e intensidade da adhesión a esas ideas e a esas causas, á marxe das opinións políticas ou éticas que a cada un de nós nos merezan.
Con este rollo o que quero dicir é que nin "oficial" nin "escasamente comprometido" din absolutamente nada sobre o pensamento isilduriano, por moi solemne e grave que se poña o señor Anónimo ao utilizar eses evanescentes adxectivos.

jue dic 06, 05:45:00 a. m.
Anónimo dijo...

Concordo, one more again, con Leituga 1.

jue dic 06, 05:00:00 p. m.
Anónimo dijo...

"Una victoria de mierda": a solemne retórica da derrota.

jue dic 06, 09:30:00 p. m.
Anónimo dijo...

Señor Leituga1. Precisamente a Vde non lle debería resultar dificil entender qué se quer dicir cando se fala de pensamento oficial. A non ser que o que pretende sexa xogar coas palabras.
Vde que defendeu animosamente a política do goberno socialista, incluidos os aspectos máis discutibles. Chegando a mostrar, por veces un celo certamente desconcertante. Que rebasou os limites do simple opinante para covertirse nun verdadeiro propagandista. Que avisa constantemente dos perigos de intentar alterar o statu quo. Que non ve un centímetro máis aló das lindes da Constitución.
Que nos argallou aquí un xeitoso conto para demostrar que fóra da monarquía tódo son tebras exteriores.
Vde é o que está en mellores condicións para o entender que é un pensamento oficial: é o que practica a diario.

Unha cousa máis: Non creo que teña ningún mérito ser unha outra voz das moitas que cada día repiten as consignas oficiais, os argumentarios dos partidos ou as editoriais da prensa nada independente. Confío máis en persoas como Sarille, Fernan Vello, etc. que ,a pesar da que está a cair, manteñen criterios independentes.

vie dic 07, 12:38:00 a. m.
Anónimo dijo...

Independente é aquel que tén opiniós non previsibles ante un asunto novo. Non é o caso deles, que todo o razoan según coñecidísimos esquemas.

vie dic 07, 12:51:00 a. m.
Anónimo dijo...

Francamente, señor Anónimo, non vexo eu nos seus textos contra-argumentacións ao que Isildur e Leituga 1 -ou outros participantes- teñen manifestado aquí.

O único que vexo é un xuízo de intencións e unha sumaria descualificación das posicións dos citados, ademais dun desideratum moi xenérico baseado na fe do carboeiro. Pero argumentos que discutan o que se di non aparecen por ningunha parte en ningunha das súas intervencións.

E, desde logo, a súa posición ten ben pouco de independente, pois a súa é unha aseveración -non chega a opinión, pois non ofrece análise alternativa- que é claramente previsible e que parte de coñecidísimos esquemas. De manidos esquemas, engadiría eu, se se me permite.

Reciba un cordial saúdo.

vie dic 07, 02:03:00 a. m.
Anónimo dijo...

E, como son algo malvado, gustariame que alguén me explicase a proposta do BNG que poño máis abaixo e como se encaixa coas ideas de "disolución dos corpos represivos" ou "fóra o exército de ocupación de Galiza" que algúns nacionalistas -que mesmo están no BNG- aínda seguen a pensar para os seus adentros.


O BNG pide máis axentes da Garda Civil en Galiza e que se melloren as súas condicións de traballo

O deputado do BNG Pablo González Mariñas reclama unha mellora das condicións de traballo e un incremento do equipo da Garda Civil en Galicia. Explicou que, segundo os datos facilitados polo Goberno central, na actualidade hai 820 axentes nesta comunidade.

vie dic 07, 02:14:00 a. m.
Anónimo dijo...

De vez en cando, Apicultor, seica vde. gusta de desenvolver algunha momia. Malvaduras aparte, na proposta de creación da Policía Galega seica o Bloque defende -segundo o meu xuízo, previo e pendente de máis aclaración, acertadamente- que se facilite un transvasamento desde a actual Garda Civil ao novo corpo. Igual lle infire algunha relación, e burros de todo non lle son; ou polo menos, iso me sinto eu publicamente autorizado a pensar, algunhas veces.

Eu, por certo, que volve aos exames. Lereinos -algo- ao longo do día.

vie dic 07, 10:46:00 a. m.
Anónimo dijo...

Amigos Apicultor, Leituga 1 e demais "merdáns" en terminoloxía do suposto socialismo do século XXI:
Anúnciolles que me acaba de chegar a transferencia prometida do Pentágono. Perderon as súas contas de Suíza. Onde lles retransfiro o diñeiro?
Ah, din que xa teñen controlado o IP de anónimo e que nos próximos días sufrirá un ataque informático.
A maiores: que polas vías reservadas xa nos farán chegar as instrucións pertinentes para o que temos que escribir neste post.
Viva o ofissialismo! Viva a miña poltrona non comprometida! Viva a Coca-Cola e MacDonalds! Viva Unión-Fenosa!
(Non paga a pena estragar o tempo e as enerxías respondendo acusacións ad hominem e xuízos de intencións baseados en: se non opinas coma min, é que és un oficialista e partidario do statu quo etc. etc. Coñezo esa mentalidade sectaria e é circular. Tómenseo a broma, que é o que máis fode aos sectarios, pois por definición non teñen sentido do humor).

vie dic 07, 11:01:00 a. m.
Anónimo dijo...

Se se transfiren "picoletos" ó novo corpo galego, moitos deles estarían prestos a facelo (sen perder dereitos,claro), posto que están cansados do carácter militar da Benemérita.

vie dic 07, 11:58:00 a. m.
Anónimo dijo...

Advertirá, Saavedra, que adoito meterme máis con nacionalistas que co nacionalismo. Así se explica que dixese "... que algúns nacionalistas -que mesmo están no BNG- aínda seguen a pensar para os seus adentros".

Con isto quero subliñar a dupla e hipócrita mensaxe que algúns (fíxese que nunca poño todos, senón algúns) nacionalistas adoitan ter sen complexos: pola mañá e pola tarde actúan con absoluto pragmatismo e moderación -con sensatez, vaia-, pero á hora de tomar o café de media mañá ou a copa da noite, desempoeiran as vellas consignas antisistema e se quedan tan panchos.

Conste que a min me parece razoable que se pidan máis números da GC, así como que o exército español veña axudar a apagar os lumes e a vixiar os montes. Tal como pide e fai o BNG, como asunto independente, por certo, de ter ou non policía autónoma. De feito, a petición de Mariñas faise por si mesma e non en función dunha futura policía autónoma.

Pero o que me parece delirante é que logo veña un afiliado, ou algún concelleiro de segunda fila, a falar de colonialismo ou de corpos represivos como se estivésemos en 1975.

vie dic 07, 07:24:00 p. m.
Anónimo dijo...

Sen dúbida, Apicultor, lembra vde. aquel vello concepto do entrismo. Practicado por esquerdistas que entraban en partidos considerados máis mornos para seica cambialos desde dentro (e que segundo Vázquez Montalbán, Q.E.P.D., polo menos nalgún caso quedaban dentro para sempre); tamén considerado desde grupos nacionalistas con respecto ás institucións armadas.

Era unha anécdota; así e todo, sobre a GC -e os seus numerosos galegos- tamén se ten no seu día falado e especulado. Agora, facilitar que galegos da GC se poidan integrar na futura PG (futurible, debía dicir, non vaia ser eu coma a leiteira) ten lóxica mesmo desde un punto de vista nacional. Vde. é libre de disociar dous movementos políticos do Bloque, cada un no seu nivel; eu -xa lle dixen, penso que burros de todo non deben ser- infiro que realizacións coincidentes no tempo e do mesmo suxeito adoitan establecer conexión. Ou procurala, o caso é que despois resulte.

O resto do que di xa me aparenta máis discutible. Liña, estratexia, táctica; o procurado e o xestionado... Mire, penso que o Michael Collins -un tío espelido- aceptaría axuda do exército británico se lle ardía a casa (e non prendera o lume o devandito exército, ben entendido); e ata o Amílcar Cabral chamaría a policía portuguesa -se cadra, non querería incorrer en abuso- a fin de resolver algún perentorio problema no Bissau do seu tempo. Ou Vladimir Ilich a policía tsarista.

Que lle quere, primum vivere. Ora que, despois, os devanditos facían, fixeron, algo máis ca filosofar. E non é que compare, eh, todo queda nun falar.

vie dic 07, 08:29:00 p. m.
Anónimo dijo...

Por certo, o dos exames levarame toda a fin de semana. Só un exame no trimestre; con redacción, comentario literario, práctica, teoría, lecturas. Hai que ir aos pouquiños.

vie dic 07, 08:31:00 p. m.
Anónimo dijo...

Comparar, se quera fose por literaria analoxía, a Collins, Cabral ou Lenin, con Quintana (con quen ía ser hoxe, se non?), paréceme un artificio insostible.

E máis insostible aínda a comparación da estratexia do BNG actual coa do IRA histórico, coa do Partido Africano para a Independencia de Guinea e Cabo Verde (PAIGC) ou co Partido Bolxevique. Diría máis: tamén delirante, con todos os respectos.

Cando asumirán, con coherencia e con todas as consecuencias, algúns nacionalistas que o que están a facer -e mesmo a dicir- é xa outra cousa?

vie dic 07, 11:33:00 p. m.
Anónimo dijo...

Desculpen que volva coa cousa esa do "oficialismo" que, acertadamente, me atribúe o Anónimo. En efecto, eu son oficialista e defendo o "status quo", se por iso se entende un réxime parlamentario baseado en principios democráticos e un réxime de liberdade de mercado e iniciativa empresarial ("capitalismo") compatible coa construción do que en Europa coñecemos como Estado do benestar. En resume, que comparto os consensos básicos que fan posible o actual sistema de convivencia. Non son anti-sistema, agás na vida privada, cando me dá por aí.
Tamén son oficialista se por iso se entende a aceptación e defensa razonada dunha determinada opción política, no meu caso a representada polo Partido Socialista, sen que isto implique adhesión inquebrantable a todas e cada unha das súas actuacións e propostas.
O problema de Anónimo é a súa incapacidade para distinguir uns "oficialismos " de outros. A el todo lle parece o mesmo: un editorial de El País é igual que un do ABC. A SER é o mesmo que a COPE. PSOE e PP a mesma merda é. Todo discurso que caia dentro dos consensos básicos lle parecerá "oficialista", sen máis distincións. E mesmo se verá a si mesmo como un adepto ao "pensamento crítico", aínda que non saiba que a palabra "crítica" procede do verbo grego "kritein", traducible como "discernir", "ditinguir", "discriminar".
Ben, xa estou metido no que Anónimo considerará con toda seguridade "xogos de palabras". En calquera caso, doume por satisfeito se estas liñas lle sirven para que no seu "pensamento crítico" e no seu oficialismo antisistema se introduza algún matiz cromático que vaia máis alá do branco e do negro. Como é un rapaz novo, négome a dalo por caso perdido.

sáb dic 08, 02:15:00 a. m.
Anónimo dijo...

Non sigo delirando, logo, Apicultor. Retírome con discreción tras aclarar que as comparanzas foron, exclusivamente, súas.

sáb dic 08, 10:03:00 a. m.
Xaime dijo...

Sírvanse os contertulios absterse de utiliza-las siglas PG, para identificar o trasvase de Gardas Civis a POLICIA GALEGA, por que xa temos cristo dabondo montado, e non é como para facerlles un feo os pobres picoletos.
Doulles unha solución, en vez de chamarlle PG,chámenlle BENEMERITA GALEGA, ou seña BNG

sáb dic 08, 01:00:00 p. m.
Anónimo dijo...

O “non” a Chávez

12:10 05/12/2007

En termos xerais e inmediatos, cabe interpretar o resultado do referendo da reforma constitucional como unha “derrota política” para o presidente Hugo Chávez. Unha derrota política que, a medio e longo prazo, pode dar cabida a unha necesaria reestruturación dentro do panorama político venezolano.

Cun 50,7% en contra, a “pírrica” vitoria do “non” á reforma constitucional, tal e como subliñou o propio Chávez tras recoñecer os resultados, implica tamén un exercicio de medición sobre ata qué punto se atopa fracturada Venezuela e sobre os mecanismos necesarios para atopar espazos de entendemento ou, no caso máis preocupante, de radicalización da polarización.

Porque, precisamente, esta vitoria política da oposición, o posterior recoñecemento oficial da súa derrota por parte de Chávez e a súa “felicitación” aos vencedores, deberían propiciar a apertura de necesarios camiños de conciliación social e política e recoñecemento mutuo para Chávez e a súa oposición. Se ben o resultado supón un duro contratempo para o proxecto socialista defendido por Chávez, aínda está por ver de qué maneira tanto o presidente como a oposición medirán este resultado e as súas futuras estratexias políticas.

Paralelamente, resta por saber como calibrará o propio Chávez esta derrota de cara a re-impulsar a medio prazo unha nova convocatoria que lle permita volver a mobilizar aos seus simpatizantes na reactivación da “reforma constitucional”. Chávez posúe unha particular astucia política para, co paso do tempo, converter as súas “derrotas” en posteriores “vitorias”.

Os factores do “non”

En termos electorais e sociolóxicos, o voto a favor do “non” uniu por vez primeira a diversos sectores opositores e simpatizantes de Chávez, alterando simbolicamente a conformación sociopolítica dos derradeiros anos en Venezuela.

Hai apenas un mes, as enquisas favorecían unha vitoria do “si” para Chávez, o cal aumenta, dentro da actual conxuntura, esa sensación de derrota política para o “chavismo”. Se a isto engadimos que nas dúas derradeiras eleccións directas, o referendo revogatorio de 2004 e as eleccións presidenciais de 2006, Chávez obtivo un 59% e un 63% respectivamente do voto popular, o resultado en contra acaecido o 2-D suxire certos dilemas internos no “chavismo”.

O problema para Chávez quizais se explique na emerxencia dunha determinada erosión do seu tecido político e electoral e na súa base social precisamente nunha conxuntura na que tanto a súa posición política como o seu modelo de proxecto nacional semellaban consolidados, encamiñados nunha senda vitoriosa.

O 2007 inauguraba para Chávez un novo período presidencial de seis anos ata o 2013. Con altos niveis de popularidade, unha plataforma política e social aparentemente consolidada, elevados prezos petroleiros que facilitaban o gasto público cara as misións sociais, un sólido crecemento económico e unha oposición política en declive, Chávez tiña todas as cartas favorables para impulsar o seu modelo socialista.

A marcha do “socialismo do século XXI” era concibida publicamente por Chávez como un proceso a cobrar forma “para o período 2007-2021”. Dous eixes se manifestaban como claves deste proceso: a conformación do Partido Socialista Unificado de Venezuela (PSUV) e a reforma constitucional.

Non obstante, en vez de converxer cara puntos de coincidencia, ambos eixes provocaron inicialmente fisuras no seno do “chavismo”. Esta división incluso manifestouse entre diversos sectores dentro dos partidos aliados de Chávez como PODEMOS, Patria Para Todos (PPT) e o Partido Comunista, cunhas dirixencias principais e algúns sectores de base que racharon coa conformación do PSUV e coas pretensións de reforma constitucional. A crise trala non renovación da concesión á canle RCTV tamén presentou síntomas de erosión social para Chávez, incluso en sectores populares afectos ao “chavismo”.

Esta sensación de ruptura acrecentouse no segundo semestre de 2007: o PUSV avanzaba con lentitude e polémica mentres, a comezos de novembro, o anuncio público de rexeite á reforma por parte de históricos aliados de Chávez como o ex ministro de Defensa, xeneral Raúl Isaías Baduel, e do comandante Joel Acosta Chirinos, presentaba claros signos de desgaste político para Chávez.

Así, o aumento da presión nas rúas por parte da oposición, especialmente do seu activo movemento estudantil e universitario, así como o elevado e esaxerado ton de confrontación retórica por parte de Chávez nas derradeiras semanas, incluíndo os ataques verbais contra España e Colombia, dous países estratéxicos nas relacións exteriores venezolanas, moldearon unha matriz de opinión interna e externa cada vez mais desfavorable sobre a reforma constitucional.

Esta conxuntura influíu sensiblemente na actitude e percepción de Chávez de cara ao referendo constitucional, a tal punto que calculou o referendo como unha especie de “plebiscito” sobre o seu mandato e persoa, publicamente manifestado na súa mensaxe de peche de campaña de que “votar en contra da reforma significa votar contra min”.

Outro factor que pode analizarse como influínte no posterior triunfo do “non” estaría limitado ao nivel de abstención, que acadou o 44% do electorado. Tras recoñecer a súa derrota, Chávez asegurou que tres millóns de votantes “chavistas” se abstiveron de acudir ás urnas, factor que tamén puido influír na derrota do “si”.

Curiosamente, o factor da abstención era motivo de controversia dentro da oposición: uns reclamaban non votar por considerar que o sistema electoral estaba “viciado” e era “pouco transparente”. Outros sectores opositores reclamaban a participación electoral, confiados en que así se sumarían votos que permitiran o triunfo do “non” o pasado 2-D.

O impacto no mapa político

Así, a “pírrica” derrota de Chávez nas urnas supón un aliciente para a oposición, que baralla a posibilidade de volver a reagruparse politicamente e conformar unha plataforma e liderado mais unitario, nunha perspectiva que favoreza alcanzar o poder por métodos electorais e democráticos.

Neste sentido, cobra especial importancia dende a perspectiva xeracional o movemento estudantil e universitario, auténtico motor das derradeiras manifestacións contra a reforma constitucional. En Venezuela existe unha poboación de millón e medio de estudantes universitarios, actualmente organizados en diversas plataformas políticas.

As mobilizacións estudantís do segundo semestre do 2007, especialmente tralo peche de RCTV, permitiron aos venezolanos coñecer a un líder político en potencia para os próximos anos, Jon Goicoechea, probablemente a figura individual gañadora deste referendo constitucional polo seu liderado en rexeitar a reforma.

Tras case nove anos no poder, Chávez comeza a observar ao movemento estudantil e universitario como unha posible avanzada política opositora, un sector aínda non controlado polo “chavismo”. Líderes universtarios como Goicoechea, Freddy Guevara e Stalin González lograron imprimir unha mensaxe electoral máis poderosa para persuadir a diversas capas do electorado sobre a urxencia de votar para “preservar as liberdades e a democracia” e así “salvar ao país da ditadura”.

Esta simbolización permitiu mobilizar á oposición e a algúns sectores desencantados do “chavismo” de cara a interpretar o referendo como “unha última oportunidade” para Venezuela. Aquí existe unha notable variación sociolóxica e electoral entre “chavistas” e “antichavistas” que non só pode propiciar a conformación dun multiforme bloque alternativo a Chávez, agora impulsado por algúns dos seus ex aliados políticos como Ismael García ou o propio Baduel, senón iniciar mecanismos de diálogo e recoñecemento entre o goberno e a oposición, elementos tan necesarios na Venezuela actual.

Non obstante, e a pesar da súa derrota, Chávez posúe diversas cartas a favor. A Lei Habilitante outorgada pola Asemblea Nacional ata mediados de 2008 concédelle poderes especiais para gobernar mediante decretos-lei. Dentro da Asemblea posúe unha indubidable maioría que podería propiciar a reactivación da reforma constitucional por outros canais.

A derrota do 2-D permitirá a Chávez reestruturar o seu movemento, avaliar os erros e mobilizar ao seu electorado cara outras prioridades. Velaí a razón pola cal asegurara que a reforma “segue viva” e que esta era outra derrota “polo de agora”. Unha reestruturación de criterios e métodos que igualmente influirán dentro da plataforma opositora, que agora calcula con certeza electoral que Chávez non é invencible.

dom dic 09, 01:00:00 a. m.

Publicar un comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)