17 ene 2008

en poleiro alleo
"El guionista descalzo", de Gonzalo Suárez (El País 17 xaneiro)
El guión es la partitura, lo demás es música. Una cadencia que concatena 24 imágenes por segundo proporcionándonos la engañosa sensación de haber capturado una sucesión de instantes, confiriéndoles un orden narrativo y un sentido literario. Mientras exista una temática y un argumento sustentado por situaciones dramáticas y actores parlantes, el cine no se habrá emancipado de la novela ni del teatro. La vida tampoco. Vivimos para interpretar o contar lo vivido, o nos lo contamos a nosotros mismos mientras lo vivimos. Somos los guionistas de nuestra propia vida. Con una fatal diferencia con respecto al cine. La vida no se adecua a guión previo, y la película sí. Es más, sin guión no se podrían convocar los actores ni reunir los elementos que el rodaje requiere. Para bien o para mal, todas las películas tienen el sentido que el guión les da. Ese sentido que, a posteriori y prosopopéyicamente, llamamos en la vida Destino. Es curioso comprobar que la palabra destino y la palabra sentido constan de las mismas letras. Como en causalidad y casualidad, basta una simple traslación para alterar el significado. Aunque sospecho que, en este caso, ambas palabras quieren decir lo mismo y la casualidad es sólo una circunstancia cuya causalidad desconocemos. Puede que incluso tras todo acontecer casual se esconda la mano de un guionista oculto.

Entrevista a Gonzalo Suárez: "Só avanzamos en tecnoloxía, no demais seguimos sendo uns animais" ( EP 1 decembro 2007).

6 comentarios:

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Esa defensa dos guións de tan evidente a qué ven? Sen guión non hai película. É de libro de Petete. Se o quere dicir é que non lles pagan o suficiente pois sí, pero unha película sen guión non existe.

Anónimo dijo...

Creo que a reflexión de Gonzalo Suárez, dilecto Arume, procura alcances máis vastos que os estrictamente profesionais ou pecuniarios. Detecto eu nese pequeno texto unha meditación comparativa entre vida e cine que non deixa de ter o seu aquel.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Eu falo de todo o artigo, non do texto seleccionado por Marcos. O resto desvíase do ton desta introducción.

Anónimo dijo...

A influenza do cine no último medio século é causa de moitas frustraciós: Queremos vivir unha vida "de película", planificámola como tal, con argumentos claros, sen errores de guión, con coherencia global e fermoso desenlace que "resolva" as tensiós de toda unha existencia. Os nosos abós non tiñan ese tipo de complexos e frustraciós . Aceptaban e loitaban coa vida tal e como lles viña. Non tiñan "modelos de referencia" poderosos que distorsionaran a súa propia e intrasferible existencia.

Anónimo dijo...

O título parécem unha parodia do do libro "O relojero cego", que trata de tema similar.

Anónimo dijo...

O modelo de referencia era o seu pai, que distorsionaba de vez a súa existencia, ou precisamente esa mesma idea de loita. Eu creo que tamén tiñan complexos e frustracións. Pero probablemente carecían do tempo necesario para botalo fóra.