en poleiro alleo (vacas, carnotauros, etc.)
O touro da imaxe é de Picasso.Música para as vacas, de Miguel Suárez Abel (ECG 23 febr.)
O carnotauros e os ungulados ibéricos, de Afonso Vázquez-Monxardín (La Región 23 febr.)
Doar sangue, doar vida (Salvador García-Bodaño, ECG 24 febr.)
Entradas
29 comentarios:
As vacas, na aldea, escoitaban moita música. Cantábase a cotío. Cantaban as mulleres arranxando a casa. Cantaban os homes traballando as leiras. Cantaban os nenos, xogando. Case todos os xogos de rapaces levaban asociado o seu correspondente canto ("Onde hai nenos hai traballo, pero hai alegría"). Escoitábase o ritmo acompasado dos mallos, o ritmo do batán.
Lembro unha vez que me dixo a miña abóa: "Vai correndo onde o abó, que está arando á Pegada, e dille que non cante, que acaba de morrer Fulano".
Ás vacas silbábaselle rítmicamente dun xeito característico pra tranquilizalas, cando estaban paridas e se iban munguir (na miña aldea non se decía muxir).
----------------------------------
Dóume conta agora dese uso curioso da preposición "á", pra especificar topónimos: "As túas vacas andan ás Travesas" (non "nas Travesas"). Foille sair o lobo á Cernadela (non "na Cernadela")
Non puiden estar en Amoeiro á espera de ver cagar a vaca. Acaba de facelo. A bosta caeu na parcela catro mil e pico. Calculo que sacarían uns 45 ou 50 mil euros de beneficio para o clube de futbol.
Ningún partido vai lograr nas eleccións xuntar tanta xente nun día de chuvia como a que había á espera da cagada da vaca.
Amoeiro é unha festa. Felicidades ao alcalde socialista polo inxenio, innovación e situar a Amoeiro no mapa. Saúde, rubia.
Tiñan que lle poñer de "logo" o cadro ese que dí:
Vaca
Vaca gar
Vaca gando vacuno.
O meu abó púñalle unhos nomes moi curiosos ás vacas.Xa contéi que a unha lle puxera "Macarena", e iba berrando polos camiños "Ei, Macarena", moito antes de que existira a canción. A outra, puxéralle "Valessa", non séi por qué. Pero cando eu lía, anos despóis, algo sobor de Lech Walessa, sempre a lembraba.
Cando era neno,por ter conta por unha corda dunha vaca que pretendía escapar,arrastróume por entre unhas pedras, e quedáronme dúas cicatrices no costado que aínda teño hoxe. En determinados momentos íntimos da miña vida, esas cicatrices pareceron dar unha especie de "valor engadido" á escasa sensualidade do meu propio corpo, e viñéronme moi ben. No fondo, estóulle agradecido a aquela vaca.
Falando de vacas, parece ser que nunha feira agrícola o sr Sarkozy se achegou, entre febles aplausos e algún muxido, a un cidadán con intención de darlle a man. Cando o cidadán lle dixo "Ah non, touche moi pas", Sarkozy, sen perder o sorriso, espetoulle:
"Casse-toi, casse-toi alors pauvre con va..."
Cala o pico, cala o pico pobre parvo..."
http://www.leparisien.fr/home/info/politique/articles.htm?articleid=296079605
Moi boa esa anécdota do capullo de Sarko.
Tamén é moi boa a anécdota do avó de XDC indo polas corredoiras berrando o de "Ei, Macarena", moito antes de que existise a canción.
Está claro de onde lle vén o enxeño e a agudeza ao amigo XDC.
Falando de música e animáis, sempre asociamos unha flauta á imaxe dun pastor cuidando das ovellas. Pode ser que a utilidade primitiva desa flauta, ou gaita, non fose entreteñer ao pastor, senón espantar ao lobo, como se conta nas primeiras páxinas da vida do "Simplicius Simplicissimus".
¿Que festa é esa da "cagada de vaca" de Amoeiro?
Hoxe está en todos os medios, polo que excurso explicalo.
Vexa a web cacadelavaca.es.
Sábese a quen lle tocou a cagada?
Ón que comprara o boleto nun bar do vinteún. Aínda non foi localizado.
A saber o que tardóu o dono en adestrala pra que cagara exactamente alí. E o propietario do boleto premiado. (É brincadeira XDDDDDDD).
Para a Caca da Vaca si que veñen as televisións de Madrid a cubrir o gran evento: nova pincelada etnográfico-exótica dende a arcaica Galicia...
Si, don Marcos, élle ben triste. E nunca sairemos na tele por descubrirmos a vacina para a SIDA, ou como acabarmos coa fame no mundo, ou gañando un Oscar en Hollywood.
Se a vaca aínda tivera os tetos en Galicia... pero váianllelo dicir vostedes a Parmalat-Besnier-Suiza Foods.
Don Marcel:
Ten toda a razón do mundo. E non só as vacas, senón as persoas.
Dígamo a min e ao bravo terrachairego Modesto de Cospeito, e á aristócrata allaricense Cristina Fernanda Terrís-Babarro e Suárez-Romasanta, tres galeguiños a pintaren a cana verde en Karakalpakstan. E dígallo ás nosas mentes...
Grazas polo comentario, gustóulleme moito. Crin que era a única persoa do país que non gustaba do para min lamentábel espectáculo da vaca amoeirense.
Cumprimentos, señor.
Etnográfico-exótico si que resulta, pero cun certo toque de "creatividade" recadadora; en todo caso, menos daniña e destrutiva cás traxedias do Andarín de Montouto, Paulino ou Cipriano Lampón.
Non gocei eu particularmente co caso. Pero se tocou no Vinte e un, xustamente indo de Amoeiro, debeu quedar no país; aínda ben.
Dúbida representativa: sendo un barrio, ¿debería escribir Vinteún? Posiblemente.
Eu creo que si: aquí é o habitual, Vinteún, todo xunto.
Os cartos foron xa convenientemente metidos no Banco Bilbao Vizcaya ou no Zaragozano.
E igual pagan unha viaxe a Canarias. Tanto ten, que ao ourensán lle aproveite.
E non hai algún experto no rueiro ourensán que nos poda aclarar por qué a ese barrio de lle chama "O Vinteún"?
Antigamente, cando era concello de Canedo a parte ao norte do Miño do actual concello de Ourense, ou sexa antes de 1942, facíase feira os días 21 de cada mes nun amplo espazo entre o cruzamento da baixada a Oira e a estrada a Santiago.
Onde vas?
Vou ond'o 21 > ó 21, etc.
A verdade é que se en Santiago e en moitos outros lugares hai bares numéricos (O' 46, p. ex.) por que non habíamos nós ter un barrio con nome de número?.
Por certo, o da vaca é unha forma de pór Amoeiro no mapa.
A xente pasouno ben, fíxose solidaria, e chega, non lle deamos máis voltas. Aproveitou para comer o pulpo na Elvira e botar unhas risas un día gris e de choiva.Prefiro iso ao debate tenso, espeso, descualificar, etc. entre o Zapa e o Rajo. Máis me ía eu de farra cos do Amoeiro Club de Furbol que cos dous politicos. O contentos que deberon quedar.
By the way 2, Lembran a aquel escultor Besteiro, Santiago, era? el de Lugo, que chegou a emmarcar bostas secas alá polos setenta?
Iso parecérame excesivo... pero o tipo teorizaba...
Por certo, o da vaca é unha forma de pór Amoeiro no mapa.
A xente pasouno ben, fíxose solidaria, e chega, non lle deamos máis voltas. Aproveitou para comer o pulpo na Elvira e botar unhas risas un día gris e de choiva.Prefiro iso ao debate tenso, espeso, descualificar, etc. entre o Zapa e o Rajo. Máis me ía eu de farra cos do Amoeiro Club de Furbol que cos dous politicos. O contentos que deberon quedar.
By the way 2, Lembran a aquel escultor Besteiro, Santiago, era? el de Lugo, que chegou a emmarcar bostas secas alá polos setenta?
Iso parecérame excesivo... pero o tipo teorizaba...
Francisco Otero Besteiro era do Corgo. Seu é o monumento a Luís Pimentel -suxestivo, non de bosta- que hai no fondo da Praza Maior, inaugurado o Ano do escritor (1990), con presenza miña, da viúva e mailo escultor. Este morreu catro anos despois.
Hai un artista do século XX que se fixo famoso, como moitos de vostedes saberán, enlatando merda e non de vaca, senón humana. E a súa obra está en varios museos de arte contemporánea.
E non é o máis disparatado que se ten feito nese campo das novas linguaxes artísticas... Prefiro iso ó que fai esculturas con restos de cadáveres, que creo que está a expor en Madrid nestes días.
Publicar un comentario