ENTRE HORTAS E PORTAS, de Xosé Manuel González30. Loa.
(clicar para ampliar as fotos)
A Marcos Valcárcel, este libro dille:
Sen ti, eu non era.
Cando Lugo era cifra de existencia
e a Muralla sentinela do tesouro,
no tempo residía un algo mouro
que de pedra dixeron, e de ausencia.
Pero non sufocaba a transparencia
antiga e preservada polos nosos.
Tiña o mundo perfís marabillosos
no libro e día outorgador de estrea,
xurdía en ringuileira ou patulea
adversario de trazos ominosos.
No magma quedan imaxes
que non toparon asento.
Nomes, caras, melodías,
un gusto ou aquel obxecto
que outrora foi familiar.
Xantan catro ou cinco obreiros
da construción xunto á igrexa;
é verán, non hai trafego
de coches, veño da fonte
carretando o porrón cheo.
Eles comen nas tarteiras
o que da casa trouxeron,
levan zapatillas brancas,
é cabal marca do gremio.
Ese día pola tarde
hei de ir trocar tebeos
do Guerreiro do Antefaz,
Jabato ou Capitán Trueno;
un por outro, onda a Carmiña,
usados, é pouco céntimo.
Deu alta reviravolta
a corda do pensamento,
e por tras dunha cociña
bilbaína varios nenos
escribimos na “pizarra”
co “pizarrín” e dous dedos
letra e número que agora
cunha muller aprendemos.
Goberna a ama da casa
nas potas, e o parrafeo
de adultos vai alternando
coa lección para os pequenos
da Doña, aquela velliña
que quero lembrar de negro.
Para todo o edificio
ela puxo fundamento;
fican vagos os contornos,
mais non houbo esquecemento.
Retorna a roda das cousas,
confundindo espazo e tempo.
Sombra do Caganabrocha
vai polo Campo Castelo
(“Hai que pagar!”, seica se oe).
Antonio Llanos, pavero
acredor de moito croque
polas bromas no colexio.
O ritmo mecanográfico
na academia do Alvarellos,
as campás tocando a morto,
gusto de pan de centeo,
Semana Santa sen cine,
nevarada cada inverno...
GARRIDA LEMBRANZA DO NUNCA PERDIDO
REVIVE SILENCIOS DE ACOUGO E MARÉ.
ANDRÓMENA, SOÑO, MISTERIO E MORNE-
ZA DAN CONTRAPUNTO NUN GRIS DILUÍDO.
A GOLPE DE LOMBO E A FORZA DE FE
SACODEN A HISTORIA OS HOMES DO EIXIDO,
PAREMIA NA BOCA, NA PROLE O SENTIDO.
ORNAMENTA O CADRO RELEVO EN PIQUÉ.
LABORAN ARREO, CON POUCO ALBAROQUE
AS NAIS DE FAMILIA, NO DEBER ABSORTAS.
VELAN A PROXENIE CAL FORZA DE CHOQUE.
ISTO ERA CERTEZA QUE NAS HORAS MORTAS
DESCUBRÍA UN NENO MEDRANDO EN SAN ROQUE.
ALÍ QUEDA EL, ENTRE HORTAS E PORTAS.
Entradas
67 comentarios:
Un remate maxistral para unha serie magnífica. Foi toda unha honra contar con ela nesta casa.
Moitas graciñas pola dedicatoria. E por todo.
Amplíen e fíxense na primeira foto, o Manoliño (supoño que sería o hipocorístico familiar) no colo do Rei Mago: nesa mirada desenfadada, autosuficiente, satisfeita, está xa enxergado o plano vizoso de toda unha vida.
Ah! Graciñas tamén pola música. Foi e é unha das pezas preferidas da miña filla (e de case todas as da súa idade): de tanto escoitar a cinta nas vacacións, por aquí e por alá, acabou por gustarme.
Pero qué tremenda emoción está sentindo o XM Glz nesa foto coa guitarra. Atópase no "clímax musical", delatado por esa forma do acorde de Mi7, na "rexión dominante" da tonalidade (aparente, polo "capo") de La Maior. E a emoción debe ser de tipo romántico: A posición da mau dereita delata que está "arpexiando", e non "rasgueando". Qué canción estaba cantando, se o lembra, XM Glz?.
A foto de estudio da dereita, faime ver que Xaime é, efectivamente, a persoa á que lle cedín o paso nun "paso cebra" na miña última viaxe a Lugo. COmo non estaba certo de que o fora (a única foto que coñecía era a que adoitaba encabezar EHP),non lle faléi nin o saludéi.
El romançe es leido,
dadnos del vino.
Acaba un longo proceso, e non engadirei comentarios sobre el a maiores do xa dito anteriormente. Só que, evidentemente, sen As Uvas na Solaina non habería Entre Hortas e Portas, sen os seus comentarios, continuidade e xenerosas gabanzas a tarefa sería distinta, moito, seguramente moitísimo máis complicada.
Das trinta entradas, en once hai dedicatoria persoal e dez delas corresponden a habituais nesta casa; son, en conxunto, aqueles cos que máis teño correspondido e máis dunha vez favoreceron EHP con comentario. Non o tome ninguén a desaire, porque a serie enteira, sen retórica, vai desde aquí dedicada a todos.
Este mediodía brindarei por vostedes.
Levo dez minutos, da Coba, tentando lembrar a canción e non dou. Tiña que ter eu dezoito anos, ou así, e foramos pola tarde a un lugar de preto. Polo contexto, dubido que fose Lluís Llach, e tampouco non teño idea de algo galego. Desboto bolero por causa do arpexio; pola actitude (miña), ocórreseme que podería ser "Malagueña".
Parabéns, Xosé Manuel por remexer aló o lonxe e xa pensei que non ías aparecer tí.
Agora voume o polbo a Rábade, xa saben, 2 e 22 de cada mes é a feira, están todos convidados na mesa do Alcalde.
No meu último comentario, trabuquéime. Dixen Xaime no canto de XM Glz. Estes lugueses traenme liado...
Efectivamente, XM Glz. Parece estar vostede pronunciando o "e" de "Malagueeeeeeeeeñaaa saleroosaa, besar tus labios quisiera..." .Ou o "i" de " y deciiiiiiiiirrte niña hermosa...". XDD.
Facía ben anos que non vía un acróstico!.
Parabéns, Saavedra. Excelente remate para unha serie superior. Agardamos vela pronta recollida en libro singular e iluistrado. Seria pecado que así non fose. Aplíquese, pois, quen corresponda: editoras privadas, deputación ou concello de Lugo.
(Agora marcho. Á noite xa comerei o anaco de tarta da celebración. Se me deixan algo, claro)
Para XM GLz:
Arpexio sinxelo pra boleros:
p(B) i(3) (ma)(2,1) i(3)
P=pulgar,i=índice,ma=medio e índice (simultáneos).
B=baixo. Os números refírense ás cordas.
Tocar a corcheas, forte. Quédalle moi ben ós boleros que teñan parexas de acordes no mesmo compás,sobor de todo a tempo lento.
Pra Jimy de Rairo ou Jim Morrison, tería que chamarlle "fingerpicking". Deseguro que entenden por "arpeggio" outra cousa. XDDD.
De cando o ye ye xose m. gonzález tiña "perrera" (ou "canceira", como lin non hai moito...)
Discutíase, durante aqueles primeiros "Entre hortas e portas" se xosé m.gonzález ía escribir un novo Cartafolio de Lugo e así foi. É o Lugo en branco e negro dos recordos da nenez e da adolescencia, a dos anos sesenta e setenta, que xa non existe.
Vese que González foi e é feliz na súa cidade, e que non a cambiaría por ningunha outra. O seu optimismo e bonhomía lévao a botar sobre os seus concidadáns e o ambiente en que viviu unha mirada positiva (outros non fariamos tal cousa sobre as nosas cidades). Esa mesma querencia pola súa cidade nótoa eiquí entre algúns ourensáns solaineiros (será tamén que van deixando de ser mozos?).
Ben. Acabouse o bo. E agora que? Con que se vai encher este oco os sábados? Eu animo ao Troll > Xohán da Coba > XDC a iniciar unha serie sobre Ourense.
Non, non. Hai que seguir a orde de antiguedade neste escalofón. Vai primeiro Vigo e Arume Dos Piñeiros.
Reciba tamén,D.Xosé M,as miñas felicitacións.Confío en que me enterarei nesta casa, do momento en que EHP sae ó mercado. Sería un bo agasallo para uns amigos lugueses que non gustan destas andrómenas(según eles) de internet. Noraboa.
Desde lonxe, unha aperta grandísma para ese talento seu. Lugo ten que estar orgulloso e san Roque aínda máis: unha rúa, mínimo. Lástima que terminó.
En todo caso, mesmo no final foi vostede fidel á tradición saavedra.
Recollo as súas tarxetas, agradezo o apoio e a xenerosidade de sempre. Espero que o libro en papel sexa realidade; se tal, xaora, aquí haberá noticia cumprida e nada demorada. Seguiremos falando.
Serán larpeiros! Non deixaron nin unhas migas da tarta de celebración.
Amigo Saavedra, a foto con patillas, gafas de pasta e guitarra en acorde de Mi maior é auténtica-auténtica. Toda unha testemuña dese pasado que se foi, que se foi... e que nunca se dá ido.
Para vostede, unha canción ad hoc: El tiempo pasa.
Parabéns outravolta.
O acorde en Sol Maior, que ten a cejilla no terceiro traste.
Xa falei de tonalidade "aparente", Apicultor. XDDD. E de "forma" do acorde.
"QUien me pone la cejilla encima pa que no levante cabeza!!".
Grazas, Apicultor, por esa canción que non coñecía. Hai outra, co mesmo título, de cuxo autor lles ofrezo estoutra. Falando de tempo, e que ben falado.
Canción ben fermosa, abofé, que xa coñecía cantada con extraordinaria sensibilidade por Pablo Milanés.
Grazas, Saavedra, por estoutra limpa versión que non coñecía (ou é a orixinal?).
Animo aos contertulios a que vaian colgando aquí cancións sobre o paso do tempo, que hai moitas. A ser posible acompañadas dun pequeno comentario. Anímense!
Un bolero do xurásico, moi axeitado para esta tarde morriñenta Lucho Gatica
A máis famosa debe ser " As time goes by", de "Casablanca". Sei que existe unha versión en galego cantada por Pucho Boedo. Oína unha vez na radio, pero nunca máis a oín nin a atopéi. E mira que a teño buscado.Lembro que cantaba "O tempo pasará..." ó principio, onde en inglés é "You must remeber this...". FURAR,e prohibido chorar, que hoxe é entroido.
Todo pasa, pero tamén todo queda...Pero o noso é pasar.
Quería colgar unha canción sudamericana titulada "Mi padre está viejo", pero non a atopéi en iutube. Nen siquera atopéi a letra no Google, anque sí referencias. Eu non a lembro enteira arastora. Quizáis non sexa ese o verdadeiro título.Mágoa.
Excelente selección de clásicos, pero aíndan quedan moitísimas máis cancións, dá igual que sexan do xurásico que de hoxe mesmo.
Segan, segan colgando cancións, ...
Vinte anos non é nada. Un ano é aínda menos.Qué carallo é un ano máis??.
Lembro tamén unha canción francesa titulada "Ma jeunesse s´en va" (A miña xuventude vaise). Tampouco a atopo na rede. Era a cara B no disco dalgunha outra máis famosa. Aqueles vinilos de 45 rpm.!
Sobre o que me pregunta, Apicultor, eu botei conta de que fose un Pablo Milanés bastante mozo.
Arestora non poño unha canción; ando con présa mesmo para escoitar as súas. Vexan, con todo, e xa me contarán sobre este poema extraordinario:
RONDEAU DAS SEÑORAS DONAS PINTADAS NO OUSO DO VILAR, NO SÉCULO XIV, CHEIRANDO UNHA FROL
LE VERSE
Ese vento de seda é o tempo que pasa.
Soñades a dóce primavera de antano
nesa frol que refrexa o seu van no negro pozo dos vosos ollos?
Le temps s´en va!
Esas volvoretas que abanan a raiola do sol
son as súas tocas cobixando as pálidas frontes.
Soñaredes aínda no ouso do Vilar os soñares do tempo pasado?
Le temps s´en va!
Ese enorme silencio cristaíño e dourado!
Se vós agora falares, miñas donas amigas,
a vosa voz enchería, coma unha fonte de auga, o vaso do
/silencio?
Le temps s´en va!
Ei, donas do Vilar! Erguede os finos rostros e sorride,
que andan galáns de corte con soedades de vós!
Agás que prefirades velos morrer de amor.
Le temps s´en va.
Le temps s´en va.
mes dames!
L´ENVOI
De tódolos amores o voso amor escollo:
Miñas donas Giocondas, en vós ollo
tódalas damas que foron no país, unhas brancas camelias, outras frores de lis.
Le temps s´en va! Ou dádesme ese bico
que cheira a rosas de abril do Mil e Pico
ou finarei chorando na miña soedá,
namentras envellezo: Le temps, le temps s´en va!
Álvaro Cunqueiro
Teñan boa noite.
Buf! Qué borracheira traio de licor de mora, duns amigos de Allariz!.
A ver, outra clásica que falaba dos tempos idos:Aqueles eran os días!.
New York non é igual despois de que a cantara Sinatra. Alaska non é igual desde que a describíu Jack London. Os artistas inventan a realidade, como repite a miúdo o Santiago Lamas nos seus escritos. Lugo existe de xeito diferente desde "Entre hortas e portas".
O entroido de Lugo gañóu, coma mínimo, dous visitantes neste ano: miña dona i eu. E non foi por a labor de promoción de ningunha institución , precisamente.
Pero...aínda ninguén colgóu "Yesterday", ou "Yesterday once more" ?. Incrédibol...Como pasaron os anos....
Time, de Pink Floyd!
(...)
Tired of lying in the sunshine
Staying home to watch the rain
And you are young and life is long
And there is time to kill today
And then one day you find
Ten years have got behind you
No one told you when to run
You missed the starting gun (...)
Naturalmente que é imperdoable que ninguén a puxese. Velaí vai: Yesterday.
Esta fala das lembranzas dun amor, pero a moitos de vostedes falaralles do paso do tempo: Cigano.
Pero, qué importa o paso do tempo, si temos todo o tempo do mundo.
Canto tempo fai das súas primeiras Parolas de amor.
E, xa que falamos de parolas...Parola,parola.
Carallo si pasóu o tempo. Fai máis de vinte anos que tiña vinte anos.Vinte anos pouco é.
Que pase o tempo, que pase,Eu non lle teño medo ó futuro.
Fíxense nesto. Time after time,pero non a versión que están pensando....
Que pase o tempo. Que pase. Eu, esperaréite toda a miña vida.
O tempo pasóu ben rápido, e xa non teño tempo pra poñer mais canciós cós dedos da man.
É verdade, hai cousas que nuncan cambian Que tempo tan feliz !
Sr. Anónimo: Grazas por poñer o vínculo para "Time", dos Pink Floyd.
Lembro aqueles veráns interminábeis, en Lobeira, a recoller nas patacas.
E lembro aquel antediluviano aparello Sanyo, a pilas, colocado no "carretillo" dos sacos. E lembro que soaba "Time", e "Tomorrow Never Knows" e tantas outras, e o tempo viña, en vez de se ir.
Saúdos desde Nukus, República Autónoma de Karakalpakstan, República de Uzbekistan.
Teño que chamar á miña avoa, para lle dicir que todo vai ben, e preguntarlle se morreu alguén.
Cumprimentos.-
Vaia volta non lle deu o da Coba desde antonte? Desde un dos seus enlaces chego ata certa declaración de amor a certa patria, con evocación da nenez e demanda para a partida. Coma os que se ven eramos nós, ou algo máis novos.
Canten vdes., se gustan, esta peza aludida antes co título confundido: Años.
Celebro que lle gustase, júlio medela. Saúdos e cumprimentos para vostede.
Xa me gustaría enviarllos desde Pailanistán (a miña cidade de orixe, onde se falan o pailanistaní e ás agachadas outra lingua minoritaria). Terá que conformarse cos meus saúdos desde a Cidade do Pans and Company.
Veña máis música e poesía, estanlle dando luxosa despedida á serie.
De Pierre de Ronsard (con idioma modernizado), o soneto de onde vén o motivo anterior de Cunqueiro:
Sonnet à Marie
Je vous envoie un bouquet, que ma main
Vient de trier de ces fleurs épanouies,
Qui ne les eut à ces vêpres cueillies,
Tombées à terre elles fussent demain.
Cela vous soit un exemple certain,
Que vos beautés, bien qu'elles soient fleuries,
En peu de temps, seront toutes flétries,
Et, comme fleurs, périront tout soudain.
Le temps s'en va, le temps s'en va ma Dame,
Las ! le temps non, mais nous nous en allons,
Et tôt serons étendus sous la lame,
Et des amours, desquelles nous parlons
Quand serons morts, n'en sera plus nouvelle :
Donc, aimez-moi, cependant qu'êtes belle.
Teño que volver para pedir desculpa por despiste imperdoable: o aluvión espeluncario (lat. spelunca: cova) nubroume a vista agachando o resto. Anónimo, Doniña, Apicultor, sr. de Lobeira, disimulen e, por favor, sigan mandando; disimulen tamén todos os que len, e furan.
Estou en Nukus, na avenida da República (ex Rúa Laurenti Beria).
Pasa un coche, un land-rover defender coa música altísima. Está a soar "Menino de ouro", en versión de Zeca Afonso.
Evidentemente, desato a chorar.
Cumprimentos saudosos desde Karakalpak.
A year, de Status Quo. Unha balada preciosa, mestura de The Beatles e Fleetwood Mac.
A Year (Status Quo)
Standing by the wayside, begging for a ride
I been waiting so long, a year has gone
Look at all the people, strangers every one
I've been looking so long, a year has gone
You were all i lived for, i guess my life is through
I've been living so long, i can't go on
Lonely sunday morning, rest in peace, my love
You been sleeping so long, a year has gone
How could i ever start to tell you
The end is almost here?
The song of love is ringing in my ears
Playing loud, playing clear
The song will never change
The memory will always be so near
Standing by the wayside, begging for a ride
I been waiting so long, a year has gone
Menino de ouro.
Ó Medela, entrudo é lá proibido?
Caro senhor professor doutor Gonçalves:
Posso tratar o senhor professor doutor por você????????
Obrigadinho.
O carnaval karapalkak é mesmo lindo. É também, acho, antropologicamente interessante.
Mas, caro Gonçalves, queria dizer-lhe que lá não é como cá.
A república Karapalkak é caleidoscópica. O que não é muçulmano é católico. O que não é católico é ortodoxo. O não ortodoxo é budista. O não budista é animista. O não animista é...
E o carnaval, o 'entrudo' dos falares galegos para norte do Douro, não é permitido. Também não é proibido.
E cando passa o Land Rover Defender TDI 90, de altifalantes estrondosos, e escuto "Dolores se llamaba Lola", desato a chorar.
E o motorista do Land Rover...
Cumprimentos saudosos para o senhor professor doutor Gonçalves.
Na cidade estado de Pailanistán o antroido (alí chamado "carnaval") é unha pura choqueirada. Por un día os pailanistaníes, tan ben vestidos e fachendosos dos seus vencellos con Terra Ancha, trocan a súa roupa e modais polos dos habitantes menos refinados da veciña Tagen Ata.
A cerimonia é catárquica, pois moitos dos pailanistaníes proceden desas mesmas terras escuras que das agora se pretenden mofar.
Mesmo algúns dos pailanistaníes nos temos preguntado se o día a día da cidade estado non será toda ela unha choqueirada. Empezando polo alcaide, seguindo polos concelleiros coaligados co alcalde e terminando pola oposición, da que algunha xente ten dito que non ten razón de existir.
E, xa que o amigo Medela mentou aos Suaves, vai unha deles, que tamen fala do paso do tempo (a letra somentes, que non apareceu en iutube):
SIN TECHO
Casi todo en mi vida
pasó hace mucho tiempo
ve delante yo te sigo
aunque sea al Infierno
nada enseñan los años
siempre los mismos errores
traficando con deseos
voy comprando ilusiones.
Nací en el vagón de carga de un tren
un día lleno de invierno
en una noche sin cielo
mi destino lo hago a la vez
que voy de viajero
por el mundo de mis sueños.
Y así paso por la vida
que está más desafinada
que mi pobre guitarra
y así paso por la vida
dónde dormiré esta noche
dónde descansar mañana.
Mientras vivo y bebo en Madrid
mi casa no tiene techo
es una escalera de metro
mientras bebo y muero en Madrid
mi casa no tiene techo
es una escalera de metro.
La mitad de mi dinero
gastarlo en alcohol y burdeles
la otra mitad malgastada
cumpliendo con "mis deberes"
nunca estuve encerrado
pero no es para estar contento
pues con la vida que llevo
todo es cuestión de tiempo.
Antes tenía un coche "abollao"
un trabajo sin futuro
bailaba con la más fea
y ahora un soy un hombre "cansao"
que mezcla whisky y tristeza
en una calle sin acera.
Y así paso por mi vida
que está más desafinada
que mi pobre guitarra
y así paso por la vida
dónde dormir esta noche
dónde descansar mañana.
Mientras vivo y bebo en Madrid
mi casa no tiene techo
es una escalera de metro
mientras bebo y muero en Madrid
mi casa no tiene techo
es una escalera de metro.
Con los bolsillos vacíos
voy andando más ligero
el sueño pegado a los ojos
telarañas de un mal sueño
en la ciudad sin esperanza
las calles son un desierto
a todo esto... la noche
ha cerrado por completo.
Llega la madrugada otra vez
y nos dan lo que ellos quieren
por lo poco que nos queda
pronto ni una sombra seré
entro corriendo al lavabo
y salgo de aquella manera.
Y así paso por la vida
que está más desafinada
que mi pobre guitarra
y así paso por mi vida
dónde dormir esta noche
dónde descansar mañana.
Mientras vivo y bebo en Madrid
mi casa no tiene techo
es una escalera de metro
mientras bebo y muero en Madrid
mi casa no tiene techo
es una escalera de metro.
El cielo escapa del cielo
siempre a media jornada
a siete años de casa
nadie da nada por nada
bien poco vale la vida
ya ves que bien poco vale
depende la suerte que tienes
cuando vives en las calles.
Vuela la bala que me ha de matar
me puse de parte del Diablo
hasta los perros me ladran
no me queda nada que soñar
siempre de un lado a otro
y el silencio al final.
Y así pasé por la vida
que fue más desafinada
que mi pobre guitarra
y así pasé por mi vida
dónde moriré esta noche
dónde descansar mañana.
Mientras vivo y bebo en Madrid
mi casa no tiene techo
es una escalera de metro
mientras vivo y muero en Madrid
mi casa no tiene techo
es una escalera de metro.
Oe Medela, viches algún "chapeu negro" por aí? Manda unha foto do mar de Aral... Seica se está a recuperar ben.
Ufffffffff, don Etxe, estoulle cansado.
E, alén diso, o vento sópralle con forza. Nukus cheira a salitre e pesticida.
Estou a parar nunha pensión. A patrona élle, amido Etxe, de San Petersburgo, prima segunda de Marina Oswald. Deportaron os pais para acá en 1963, por causa do sarillo de Dallas.
A patrona paréceselleme moito con Jessica Lange. Ben se coñece que teño o subconsciente colonizado por EEUU. Razón tiña Win Wenders.
Teño mañá entrevista de traballo, e na radio están a soar os magníficos, o irrepetíbeis, os...
DOOBIE BROTHERS.
E eu que esperaba escoitar música balcánica ou algo así...
Agora ataca a FM local con
"Born to be alive" do Patrick Hernandez.
Vaiche boa.
Estou considerando seriamente a posibilidade de me apuntar no
Partido Nacionalista karakalpakstanita - Partido karakalpakstanista.
Saudos cumprimentos no medio da tormenta de pó e pesticida.
Xaime:
Na "Farmacia Central", moi perto do seu despacho, facendo esquina có edificio do Concello, quedaron hoxe dous agasallos ao seu nome pra que os recolla canto antes. Xa sei que unha farmacia é un sitio un pouco raro pra eso, pero era o único que había aberto cando paséi pola "Rúa Raíña".
Son dous agasallos, pero só un é pra vostede. O outro é pra o Xosé Manuel González. Colla o queira pra vostede,os dous son exactamente iguáis.Con cuidado, que rompe!. A escolla da marca non é casual: sei que tanto a vostede coma ao XM Glz lles gostan os "latinaxos".
Xosé Manuel Glz: Recolla o agasallo no despacho do Xaime, ou acorde con el o xeito concreto de facelo.
Apicultor: Non se me cele,oh. Xa lle agasalleréi algo a vostede, en canto poida.
Paséino ben en Lugo. Mesmo bailéi coa orquesta que tocaba frente ao Concello. Eu, que non son especialmente bailarín!. Acabéi un pouco "chispa" de viños. Un, polo Xaime.Outro, por o XM Glz. Outro, por "Entre Hortas e Portas".Xa o imaxinéi traducido ao inglés: "Between Kitchen Gardens and Doors". Vaia, non rima. No "Bodegas de San Vicente", Ruanova 6-Armañá, quedéi sorprendido ao ver un cadro do meu amigo, o pintor ourensán Zapata. Outro viño polo Zapata...
Fáganmo saber cando recollan os agasallos ourensáns, símbolo de Irmandade entre as nosas cidades (Qué ben me saiu...!).
Puidemos cruzarnos, da Coba, eu andaba co meu fillo o pequeno. Moitísimas grazas por adiantado, xa faremos.
Medela, goce do caleidoscopio, que a cor case disipa outras miserias. Decerto que sim.
Xa fun recolle-los agasallos. Agora só falla que veña o Saavedra veña para abrilos e para a escolla.
Está a punto de saltar a páxina. Señoras, cabaleiros: foi excepcional viaxe. O neno, o mozo, seguirán aquí dalgunha maneira.
"En todo home se agacha un neno que quere xogar". Lembro a frase, pero non lembro o autor.
Fuebonitomientrasduró.
Publicar un comentario