O debate da galega (primeira impresión)
Núñez Feijóo para min estivo mellor que Rajoy. Pérez Touriño, máis académico, semellaba ás veces un profesor dando clases na Facultade de Económicas. Quintana foi o máis político no enfoque e nos contidos: levou as cousas ó seu rego e expuxo moi nidiamente a posición que lle interesaba ó BNG. Quintana só criticou, na práctica, ó PP: quizais algún dardo contra o PSdG-PSOE sería máis rendible no plano electoral.
Por varias veces houbo confusión no obxectivo do debate: semellaba máis ben un debate de balance do goberno autonómico bipartito, en bastantes casos. (Pero non houbo división á hora de defendelo por parte de socialistas e nacionalistas).
En cambio, sobre todo na primeira parte, houbo tempo para propostas concretas, programáticas: neste aspecto, mellor que a confrontación Rajoy-Zapatero.
No aspecto formal eu daríalles un empate técnico ós tres, arredor do seis. Núñez Feijóo, moi serio, case cabreado. Os outros, con sorriso un pouco forzado. Sería de agradecer un pouco máis de naturalidade.
No fondo e nos contidos Quintana levaría un 8, Touriño un 7 e Feijóo un 6 (só é a miña humilde opinión).
Entradas
Hace 6 días
90 comentarios:
Home, o debate galego foi o que foi. Tampouco se podía esperar outra cousa.
Touriño sen nada preparado, con desgana, mediocre, expresándose mal, tempos moi mal medidos, pensa que está por riba do ben e do mal.
Feijóo non dá para máis, catro caralladas, con cara de mala hostia, unhas cantas mentiras e unha jeta de cemento de dimensións considerables.
Quin, falar falou ben, cos tempos moi ben medidos, pero repítese máis ca o chourizo, ten a lección ben aprendida e cóntalla ao primeiro que atope pola rúa.
:-)
Por poñer nota:
Quin - 5
Touriño - 4
Feijóo - 3
Que se celebrara o debate era claramente unha vantaxe para Quintana. Non sei se aproveitou porque preferín contemplar a poalla sobre o Nou Camp. Polo que vostedes din non perdín nada. É mágoa que cando hai debates a televisión contraprograme con galas dos oscars ou fútbol: o opio dos pobos.
Xa me parecía a mín que o Arume era un home de honor. Recoñece que pasou do debate e veu a debacle.
Sintoó amigo.
Que coño de sintoó amigo, vou durmir encantao.
Unha pregunta só para eruditos:
Nou Camp ou Camp Nou?
Por certo, perdeu o Barça, non?
Les Corts para un culé, culé. E empatamos, amiguiño, ao final. Pero o amigo Xaime xa está pensando na malleira do domingo no Manzanares.
Pois eu vin o debate e mais o final do barça-valencia. Fabulosos os quince minutos do partido. E mais nada. ah! ben: a ver cando aprenden a falar galego estes políticos, porque a cousa neste asunto estivo así:
Sobre 10 puntos:
Feijoo: 0
Touriño: 1
Quin: 2
Debo ir vello e estou algo xeneroso.
Cando din a ver cando aprenden a "falar galego" dá a impresión de que outras linguas si que as saben falar. Por que non dicimos falar, así, sen máis?
Ten razón Arume, me se escurrió un lapsus mentis
Perdón, quixen dicir me se escorregó
Quintana hizo su debate, LUIS POUSA, ECG 28.2.08
Aunque los actores eran distintos y el temario se circunscribía al ámbito gallego, corría el peligro de que el debate de anoche en TVG entre Emilio Pérez Touriño, Alberto Núñez Feijóo y Anxo Quintana estuviese contaminado por el protagonizado cuarenta y ocho horas antes por José Luis Rodríguez Zapatero y Mariano Rajoy Brey. Una contaminación que todavía no había tenido tiempo de disiparse en la opinión pública, por la proximidad entre los dos acontecimientos y por el efecto resaca, donde los pareceres ya han sido bastante moldeados por los estados de opinión creados por los medios informativos y las organizaciones políticas.
Casi era inevitable que ocurriese, pero no fue así. En cambio, eran evitables algunos errores gestuales y de oración como los cometidos por Zapatero y Rajoy, siempre y cuando los Touriño, Feijóo y Quintana no estuviesen maniatados por la ortodoxia de los estrategas de campaña, por sus propios reflejos condicionados y por esos nervios de tripas que es menester domeñar para ocultarlos a los ojos escrutadores -e implacables en su función delatora- de las cámaras. Cosa nada fácil. Hubo más nervios al principio que al final, y los tonos de los tres fueron mesurados, sin caer en descalificaciones personales. Hay que felicitarse por ello.
A fin de cuentas el sintagma de la televisión es la imagen. Una cuestión que trae de cabeza a los políticos y a sus asesores desde que en 1939 Frankin D. Roosvelt se convirtió en el primer político, desde luego en el primer presidente de los Estados Unidos, en aparecer en una pantalla de televisión.
El debate de la TVG obligaba a dos reflexiones que van más allá de la valoración puntual de los intervinientes y del cúmulo de puntillosidades que debieron superar las partes para ponerse de acuerdo en el cómo.
La primera era la probabilidad de que el acontecimiento televisivo animase a una mayor participación electoral, aunque sólo sea de unas décimas, lo que en principio favorecería más al PSOE y al PP, y menos al BNG, sin embargo, Quintana conjuró ese peligro con una intervención milimétrica y ajustada en el ritmo al medio televisivo.
La segunda, y no menos importante, era que este debate a tres bandas podría ser tanto un ensayo, en clave de los comicios gallegos, de posteriores combates televisivos, como el preaviso escénico de que los resultados del 9 de marzo quizá animasen a Touriño a recortar la actual legislatura. Aunque teniendo muy en cuenta las previsiones de coyuntura sobre la evolución de la economía gallega y, obviamente, los efectos que provocaría el adelanto en el PPdeG y el Bloque. A través del espejo de la TVG, no se ha detectado el más leve síntoma de que el presidente trabaje en esa dirección, de momento.
Obligadamente el debate tenía que estar planteado en clave de política gallega, pero no podía ir más allá de lo que es y alcanza. Probablemente el formato que anoche vimos no sea el más adecuado para que los líderes no sobrevuelen los temas y no se queden en la retórica de las consignas y de las cifras. Da la impresión de que el hecho de que no fuesen las elecciones gallegas, de que cada uno de los tres no estuviese jugándose su futuro, le restó tensión y vivacidad a una controversia, en la que el que mejor comunicó fue Anxo Quintana. Con lo que, en cierta medida, acabó saliéndose con la suya.
vEXO a roda de opinións en la Región e comprobo que Quintana non gustou á maioría dos preguntados. Foi rutinario e un machacón, é certo, Galicia, poder de decisión, etc. Pero supoño que ese é o único papel que pode facer nesta película. E o seu posible éxito (do BNG) virá da repetición ata o abuso desa idea-forza case única. Xa dixen que tamén me estrañou que non criticase case en nada (fóra de declaracións xerais sobre os partidos estatais) ó PSOE: o perigo dun BNG reducido a mero apéndice dos socialistas empeza a visualizarse.
O galego dos 3 é desastroso: xa nin o comentei, por tema tópico e habitual. Oxalá os nosos alumnos teñan outros modelos de referencia...
Debate et labora, Carlos Luis Rguez. ECG 28.2.08
La misma celebración del debate franciscano de ayer, es ya un éxito de uno de los contendientes. Tanto para Touriño como para Feijóo se trataba de un compromiso que de buena gana hubieran evitado porque rompe el guión bipartidista que conviene a sus partidos. Todo lo que sea distraer la atención del duelo que libran sus jefes respectivos, seguro que los incomoda.
El gran beneficiario es quien tiene dificultades para hacerse oír en una campaña planteada a dúo. Anxo Quintana necesitaba un resquicio, era como el espontáneo que espera su oportunidad para saltar a la plaza y demostrar su valía entre el respetable, antes de que los maestros del cartel monopolicen de nuevo el ruedo.
Lo consiguió valiéndose de la habilidad que le ha permitido ganar tantos políticos o parlamentarios en otras ocasiones. El líder del BNG carece de poder para imponer un debate de este tipo, en el que no participa nadie que se presente a estas elecciones, pero sabe que oponerse a él tiene un coste que ni socialistas ni populares quieren abonar. Resultado: el debate se celebra.
Su objetivo era romper el mano a mano entre las dos grandes fuerzas, y en gran medida lo logró. Seguramente que sin su presencia en el estupendo plató montado por la tele gallega, Touriño y Feijóo se hubiesen apartado muy poco de las argumentaciones que escuchamos, en castellano, en boca de Zapatero y Rajoy. Quintana mete su propia agenda en la discusión, con la ayuda de una cualidad que demostró en otras ocasiones: dejar la vicepresidencia en el ropero y actuar como líder de partido.
Ese fue precisamente el problema de Touriño. Suyo era el papel más difícil en el torneo porque siempre lo es representar a la formación que está en el Gobierno, frente a un socio y una oposición con plena capacidad para criticar y pedir más. Aunque era el nacionalista quien llegaba un poco lesionado a la cita, fue don Emilio el que tuvo que jugar a la pata coja.
Pero es que a ese hándicap le añadió el secretario general del PSdeG el sentarse investido de su rol presidencial, con lo que eso supone de prudencia, mesura y moderación, virtudes todas ellas que se transforman en lastres en un debate como el de ayer. Ni Quintana ni Feijóo sufrieron ese peso de la responsabilidad, lo cual hizo posible que en algunas fases de la contienda se convirtiesen en protagonistas, ante un presidente que suplantaba al moderador.
Si el más beneficiado por la celebración de este atípico debate era Quintana, y el más perjudicado Touriño, a Feijóo se le ofrecía la posibilidad de vender una imagen fiel a Rajoy, pero con su propio estilo. También lo consiguió. Con su aire innovador y su lenguaje fresco, don Alberto es la antítesis de su jefe de filas. Dijo lo que él dice pero como Sinatra, a su manera.
Gracias a la citada prudencia del socialista, el dirigente del PPdeG sale indemne del compromiso que hubiera supuesto contrastar su confesado galleguismo con el mensaje que inspira parte de la campaña de don Mariano. Por méritos propios y moderaciones ajenas, el diestro (nunca mejor dicho) sale del convento con varias orejas.
El otro triunfador de la noche es quien supo forzar una corrida no programada en los festejos electorales, colarse en el cartel, hacer su propia faena y poner Galicia sobre el tapete, algo que por cierto no logran sus candidatos. El último apunte lo merece la TVG, que ofreció un formato de debate que debiera copiar tanto ampuloso académico de la televisión que anda por Madrid.
comentarios: 2
Feijó es afín a Gallardón y piedra molesta en el zapato de Rajoy. La divergencia entre ambos es profunda y aflorará en su momento . La guerra interna del PP existe y es muy viva pero larvada . Toca guardar las apariencias.
El Correo Gallego conta o seguimento do debate en varios locais de partidos. NO PP, en Ribeira, entre pinchos de mortadela: só 30 persoas e a maioría marcharon antes de rematar o debate televisivo. Non se lles ve moita paíxón no choio...
Vota BNG.
Anónimo das nove e media:
Para pedirme o voto faga o favor de identificarse, para despois pedirlle responsabilidades se fan co meu voto algo non deben. Teña bon día.
Menudo "cable" lle vota o seu amigo Ansias aos de UPyD, hoxe na Rexión, Marcos.
Non lin aínda ese artigo, pero non me sorprende. Esoutro día o ben grande do César Ansias víase ben visible nun acto de UPD no Ateneo, na foto de La Región. Polo visto, teñen algún eco entre antigos militantes socialistas.
Este blog non vai admitir publicidade electoral gratuíta (se aínda pagasen...).
En calquera caso, poden imaxinar e transcribir posibles lemas orixinais ou simpáticos, iso si:
p.ex. VOTA BNG, HOME (muller), DEMOSTRA A TÚA IN-DEPENDENCIA.
Don Xoán da Coba, agardo con interese os seus lemas.
Mentres os pensa, aí vai outra brincadeira:
EL SI DE LAS NIÑAS: VOTA RAJOY.
É triste comprobar que o nivel expositivo-argumentativo dos tres tenorios galegos é moi inferior que o de ZP e Rajoy. Sen ideas, ou repetindo a mesma idea ducias de veces, ou empregando unha linguaxe que non entenden moitos galegos. Simpatía, ningunha. Nin graza teñen para atacar o rival.
Touriño contra Feijoo, Feijoo contra Touriño e Quintana contra Feijoo. Conclusión: aquí o centro do debate está entre Touriño e Feijoo, mentres Quintana fai o papel de "escopeto", "percha" ou "carabina" do sr Touriño.
Touriño non se sabe expresar en ningunha lingua (e menos en touriñés). O cocón Feijoo asustaría mesmo o lobo do conto de Caperucita. Quintana recitou un resume dun resume refrito doutro resume que lle pasou un asesor tres minutos antes do debate, pero que, quen o diría, leva repetindo desde que o puxeron aí.
Un exercicio de autoestima
Brétemas
O debate de onte entre os tres líderes parlamentarios foi un exercicio de autoestima e de querenza nas posibilidades propias do país noso. Primeiro, pola magnífica organización da CRTVG (tanto da TVG como da RG), colocando o debate político galego nun grande nivel de dignidade, ao tempo que sentaba un precedente (xa irreversible) para as próximas eleccións autonómicas e europeas. Segundo, por centrar o debate sobre unha axenda política propiamente galega; así as cuestións do autogoberno, as infraestruturas e as políticas sociais foron as que máis manexaron os tres participantes. Terceiro, polo discurso propositivo e tolerante empregado por todos eles (moi lonxe da "crispación" apupada pola prensa capitalina), o que non impediu que o debate fose vivo e polémico (sobre todo na segunda parte). Cuarto, pola cohesión e lealtade manifestada polos dous membros do Goberno Galego, que souberon defender as posicións do executivo e ao tempo singularizar a súa proposta política. Quinto, pola confianza nas posibilidades do país expresado (coas modulacións que a cadaquén lle son propias) polos tres participantes.
A pesar da rixidez do formato (elixido polos partidos), os setenta e cinco minutos deron moito de si para falar de moitas cousas importantes (e, xeralmente, con sentido e escasa demagoxia), propoñer bastantes medidas e asumir compromisos (o calendario 2012, vaille ser moi recordado a Touriño). Coa excepción das cuestións do financiamento, da dimensión europea e das políticas culturais, abordáronse temas que interesan á cidadanía galega. Foi Quintana (que xogou moi ben a súa única carta posible: a da forza decisiva nun escenario de minoria de Zapatero) o claro vencedor aos puntos, xa que estivo nos catro bloques temáticos a un nivel alto: o de economía –propoñendo o desenvolvemento da economía produtiva galega– foi seu; como os de autogoberno e políticas sociais (onde a esixencia do 10% do presuposto para dependencia foi moi ben argumentado). Feijóo estivo mellor do que agardaba; foi superior aos seus debatentes no bloque das infraestruturas (os argumentos que utilizou, coa excepción do "Plan Galicia, fron convincentes) e o seu golpe de efecto final, amosando o tocho do programa do PPG, foi bo. Touriño defraudou na primeira parte e mellorou moito na segunda, cando se debateu o proceso do fracaso do Estatuto, onde estivo máis contundente e claro do que é adoito.
Vieiros: audiencia debate xerais08
O debate entre Alberto Núñez Feijoo, Emilio Pérez Touriño e Anxo Quintana, que se emitiu pola Galega, foi o programa máis visto o mércores pola noite en Galiza, con 288.000 espectadores, o que supuxo o 24% das persoas que estaban a ver a televisión nese momento.
O espazo de carácter político fíxolle fronte con éxito á dura competencia que supoñía o partido de fútbol que ofrecía Telecinco, que quedou cun 23,5%, os filmes de Antena 3 (19,7%), e da 1 (18,4%) e a serie Anatomía de Grey, en Cuatro (14,9%).
... e a algúns aínda nos deu tempo a ver un anaco de Anatomía de Grey.
Pois seguramente vou quedar só, pero eu nin por asomo observei nin sentín o que di Brétemas que pasou diante dos meus ollos esta noite de mércores.
Xa sei que Saavedra vai dicir que máis vale algo que nada, pero, meus señores, a xente viu o debate porque o Hórreo esta pechado para o grande público, é escenifican, millor dito queren escenificar na TVG, a utilidade e a necesidade da pluralidade e a democracia.
Nin uns nin outros son suxeitos nestas elecións e apenas naide -non é un erro, naide- nas súas respectivas organizacions e o balanzo do debatido e probe, moi probe.
Explícome, se ZP gaña por maioría absoluta, pasa de Touriño. Se gaña por maioría, ven lle chegará atender os pedigüeños vascos e cataláns.
Se necesitara do BNG, non habería foto ZP + GALEUSCAT, xa que, e senón as probas me remito, nunca contaron con nós para remodela-lo estado, acometer infraestructuras, distribuír fondos europeos, dirixir aplicacións das OCM, revisar lexislacións penallizadoras para con Galicia -que as hai, leite, pesca, enerxías- e algunha cousa máis.
Se gañara Rajoy, nin que dicir ten que valería o mesmo rollo, polo que ou tes un grupo parlamentario de 10 para riba ou nadiña.
Hai que pensar en nacionalizar os deputados.
Tómeno ben.
Don Xaime: non está só.
Don Arume: Non vería por aí a señorita Doniña??
Teño que lle dar un recado.
Grazas.-
Se ten presa por ir ver iconos, pode deixarme a mín o recado. Colonízome de contado e vou buscala. Diga.
Nada, Arume, que se vai a srta. Doniña por Lobeira que lle diga a miña avoa que foi profesora miña ou catequista ou algo así; sabe?, a miña avoa non acredita en absoluto na amizade home - muller; eu teño dúbidas razoábeis ao respecto.
Vostede como é que ve o tema??
Contextualizando: Vostede, Arume, podería ser amigo de Kyra Argounova??
Ah, o de Luppariae onde o viu???
No mapa do Padre Florez???
Cumprimentos.-
E non terá que se esforzar moito, a nosa común amiga Doniña para traer para a casa un tarro de mel da Fraga, unha botella de licor-café, unha bolsa do pincha-precios chea de castañas, un lareiro de chourizos, dúas ducias de ovos de casa, unha botella de gaseosa La Sandianesa chea de sangue para filloas, dous quilos de mazás, un fígado de porco, unha ducia de rixóns, e o que é máis importante, unha estampa da Virxe do Viso e un autocolante para o coche da Virxe da Peneda.
Cumprimentos.-
E que lle escribín á avoa para a avisar de que posiblemente iría a srta. Doniña a vela a Lobeira. Por iso llo digo, Arume; se ve vostede a srta. Doniña, dígalle que a miña avoa xa está avisada.
Grazas.
Válelle a botella de sangue dos 15 hermanos?
Un arroutado (Steamroller Blues) dixo:
Fronte a un 70% da audiencia que seguiu en distintas cadeas o debate entre ZP e Rajoil, aos nosos políticos apenas o seguiron o 24% da audiencia. Un fracaso sin paliativos da clase política que ofreceu un debate soso, cutre, repetitivo e aburrido, no que non se dixo nada que non escoitaramos vinte veces xa.
* Quintana : Xa empeza a cansar a sua matraca de "votar coma galegos" ou "GZ decide en Madrid". Se o home planea seguir ca mesma leira nas eleccións do ano que ven, é que perdeu o sentido común. A sua estratéxia lle impide atacar ao pesoe é isto é un problema para o benejé e unha bendición para o PP. No seu tema estrela, o autogoberno, foi superado por Feijoo, mais no primeiro bloque foi o mellor. A utilización da foto da mani de NM en Madrid foi directamente pornográfica, porque confundiu os termos "galego" e "benejero". El sabe mellor que ninguén que cando se sacou isa foto xa había dado a orde aos seus fontaneiros para que se infiltraran en NM e a convertiran nun pelele nunhas mans sectarias. Pero se xuzgamos o debate por imaxe, autocontrol e forma de transmitir a mensaxe, Quin foi o gañador.
* Feijoo : Ir da man de Rajoil ten istos problemas, que cando lle sacan o asunto do PP de Madrí o home faise a picha un lío e ten que sair por peteneras. Estivo ben no asunto do estatuto, mais no autocontrol de tempos cagouna, e non pudo rematar correctamente en tres ou catro ocasións. O lío que se montou no resumo final é inaceptable, e había que concentrarse para saber se estaba falando en galego ou en castelán. Púsoxe nervioso e un político non se pode poñer nervioso. Pero gracias á posición do bloque que lle impide criticar a o psoe, gañou moitos puntos levando o debate a un "todos contra min", e iso non é unha mala estratexia, non, e o PP pode que saque tallada delo.
* Touriño : O de iste jicho é de congreso de psiquiatras. O home deu unha imaxe realmente patética, pero lonxe de semellar azorado, semellaba que estaba encantado consigo mesmo. Parece que se confirma que o cargo se lle subio á cabeza e non escoita a nin diola, e alguén debería facerlle saber que onte fixo o ridículo. Medíuse mal nos tempos, escoitalo falar en galego fai que os que falamos coma min semellemos Vicente Risco e a sua imaxe foi a de un home que non pode nin con uns nin con outros. Ata da que pensar se pode cos seus. Foi o que pior o fixo nos catro bloques. O dos gráficos foi de coña cas barriñas bermellas enormes e as azules pequeniñas. Penso que ata sacou o mesmo gráfico en temas distintos. O gran perdedor do debate ao dar unha imaxe de home gris, valeiro, sen discurso, sen imaxe, ... e non sei se isto vale para que o benejé salga beneficiado o valerá para que se afunda con el.
Excelente análise do debate por parte do señor Steamroller Blues. O mellor dos que levo lido, con diferencia.
Boas noites Sr. Medela: Acabo de chegar, hoxe tiven tarde dobremente atarefada, e seguindo o costume de non deitarme sen ver as novas da Solaina, entérome do seu recado.Perda coidado que, en tendo un oco, heime chegar a Lobeira a cumprimentar a súa encantadora aboa, algo a desmán cólleme, pero todo dou por ben empregado, e non pense que os preciados agasallos que nomea, inflúen na miña decisión de chegarme alá, nada diso, agora ascos tampouco lle fago que, agás co fígado de porco, estáseme a facer a boca auga, e do autocolante que lle hei dicir! non sabe como preciso que a Virxe da Peneda me teña de man, o arranxo do último porrazo que levei metendo o coche no garaxe, vai preto dos tres mil euros.
Como lle dicía vou de boa gana a Lobeira que só unha vez estiven alí, ainda sendo o motivo daquela viaxe a asistencia a funeral, gardo bo recordo do pobo e da igrexa, moi xeitosa, en pedra, no medio do cemiterio, aló no fondo do pobo.
Quería contar co seu parecer no asunto da presentación a Sra Medela. Non dou ben no perfil de profe súa e de catequista que dicirlle, en véndome había ter dúbidas, se lle parece, decímoslle que fixemos xuntos a primeira comunión, fomos compañeiros de peditorio para o Domund, cousas deste estilo , que alma xenerosa coma a dela ha saber comprender.
Xa vin as fotos da Kyra, no pouco que se percibe, semella muller recatada e de boa familia, que rece o rosario a diario dice moito a seu favor, pero igual retrasa un chisco a consecución dos obxectivos de vostede. Non desanime que o que logo se acada pouco se valora.
Ah! houbolle outro debate, esta vez na nosa tele, pero como o señor Steamroller fai relato pormenorizado do mesmo, xa non comento nada.Que teña moita sorte, e moi agrdecida polas molestias que se toma coa miña persoa .Unha aperta.
Boa noite, srta. Doniña. Grazas pola súa longa, pormenorizada e melosa mensaxe. Ben sei que vostede non vai a Lobeira polos presentes, senón por causa do seu corazón xeneroso e a súa firme vontade de coñecer novos pobos e xentes. Lobeira non é sitio afastado, simpática señorita; Lobeira é o principio do mundo; todo o demais gravita arredor. Non vaia pensar que os karakalpakstans son moi diferentes dos de Lobeira; tal vez nos ollos achinesados e no "s" implosivo. Do resto, igualitos.
Sobre o perfil de catequista, lamento inmenso comunicarlle, cara Doniña, que acabo de lembrar que a devota dama que me preparou para a primeira comuñón era parente da miña avoa. E alén diso, fixen a comunión eu soliño, o día da festa do Viso, no mes de maio, un día de temporal de auga e vento que deixaría o asiático tsunami nunha simple brisa primaveral. Por aí o camiño estalle pechado, Doniña.
Fala vostede de que non fai pinta de profe. E logo de que fai pinta, amiga Doniña?? As profes teñen unha pinta especial?? O que pasa é que a miña avoa non ten especial facilidade para comprender a natureza psicolóxica da amizade home/muller.
Que lle pareceu Kyra, señorita??? Un estouro de rapaza. Bonita, ata máis non poder. A familia... Xa ll'irei contando.
O rezo diario do rosario, en verdade, non parece un acicate para os meus obxectivos. Mais, amiga Doniña, pense ben que os meus obxectivos non teñen nada de pecaminosos e/ou obscenos. Non son nada incompatíbeis con nada. Iso si, non quería ver a cara da miña avoa no hipotético caso de que lle dixese que estaba a mocear cunha rapaza de fe ortodoxa. Aínda lembro a nai do Paquito, en Lobeira, cando soubo que o seu fillo tiña unha moza xaponesa. Só quería morrer, matarse, que a matasen...
Eu o que quero e regresar a Lobeira, e, por que non, con Kyra Argounova da man.
Doniña, é vostede unha rapaza encantadora.
Beixo a súa man respectuosamente.
Medela, sigo a preferir a cantante do anónimo.
Roberto Blanco Valdés, LVG
El locutor Alfonso Hermida ?convertido, como Campo Vidal, en un mero cuco de reloj por la desconfianza universal de nuestros políticos hacia todo lo que huela a periodista? abrió el que luego acabaría por ser un soporífero debate entre Quintana, Núñez Feijoo y Pérez Touriño anunciando que se trataba de una cita «histórica e singular».
Sobre lo primero resulta difícil pronunciarse, pues raro es el día, desde la llegada de la Xunta bipartita, en que no sucede algo «histórico» en Galicia. Pero de lo que no cabe duda alguna es de que lo del miércoles fue auténticamente singular. Tan singular que, como informaba este periódico, no se ha producido nada parecido en toda España, donde eso que antes llamábamos decoro ha impedido a los partidos organizar debates sin participación de quienes tienen la condición de candidatos.
Como es sabido no lo son ni Quintana, ni Touriño ni Feijoo, quienes, con su voracidad televisiva, han colocado en muy mala posición a todos los miembros de las listas del PSdeG, del PP y del BNG para las elecciones generales, convertidos tras el debate de anteayer en una nueva procesión dos caladiños.
Tal desprecio hacia los verdaderos candidatos (y hacia sus potenciales electores) parece sangrante, desde luego, en los supuestos del PP y del BNG, pero adquiere proporciones de mascarada en el caso del PSOE, en cuyas listas concurren nada más ni nada menos que ¡dos miembros del Gobierno! Pues ni con esas: los ministros al desván, que para salir en la tele ya está el presidente de la Xunta.
Ese descabellado planteamiento del debate dio lugar, como era previsible, a un resultado estrafalario. Y es que, salvo por la solicitud del BNG de que votemos «como galegos» (¡y ?hay que suponer? no como chinos o islandeses!), los tres participantes estuvieron a lo suyo (la política autonómica) demostrando así que el enfrentamiento iba a ser lo que su presencia presagiaba: un mero fraude a los gallegos y el generoso regalo a nuestros líderes de una hora y media de televisión pagada con cargo a fondos públicos.
Por eso el debate del miércoles entre el equipo presidente-vicepresidente de la Xunta y el líder de la oposición parlamentaria bien podría calificarse de un debate absolutista. Absolutista, sí, pues al igual que Luis XIV, a quien se atribuye aquella definición personalista del Estado («L?État c?est moi», es decir «El Estado soy yo»), también los llamados a hablar en nombre de los auténticos candidatos deberían haber despejado toda duda y proclamar con claridad: «Le candidat c?est moi».
Estimado sr. Anónimo: O seu laconismo expresivo esvaecería se puidese ver a Kyra Argounova a pasar o ferro ás miñas camisetas brancas ("Festa do Porco, A Merca, Ourense, XXXVIII edición") botándolle azulete e amidón con xesto elegante e simpático rictus facial.
O seu ollar incrédulo e de esguella habíase tornar ollar amoroso e admirativo.
Saúdos, cabaleiro.
Aínda queda xente que conta con números romanos: esa Festa do Porco merece subvención (e laudationes a mazo) do Comune di Roma. Veltroni: estírate.
Fai anos daban un premio a quen desenrolase un algoritmo pra resolver raíces cadradas de números romanos. Non sei se alguén o levóu.
Pareceume importante.
Alégrame pensar que quedou contento co debate. Non podía ser doutro xeito, porque como dixen (e sen velo) Quintana xa gañara coa propia celebración.
Pero pense por un momento que os que puxemos tachas á celebración do debate neses termos non temos a infantil idea de que fora por agochar o debate do luns entre Rajoy e Zapatero. Pero se quere entendelo así, pois non hai que facer.
Por certo, na TVG teñen a magnífica oportunidade de facer debates todos os días, un por cada provincia (e repetir se queren), cos candidatos de cada partido para o congreso e para o senado. Ningunear aos candidatos como se está a facer é un fraude, tal e como Blanco Valdés sinala hoxe.
Non se conforma quen non quere. Pero eu sego opinando que a mellor análise do debate é a do señor Steamroller Blues. Con diferencia.
Vota BNG e outro galo cantará.
Non pensaba engadir ningún comentario ao artigo que escribín, que pretende ser principalmente descritivo. Pero teño que aclarar que non cuestiono o punto de vista que acabo de ler aquí, fundamentalmente porque é razoado. Ora ben, lera antes unha columna onde o debate galego era descualificado ata o punto de, simplemente, anunciar desprezo e pasar a Rajoy-Zapatero, ese seica modelo. E, como mínimo, unha liña editorial que tamén descualifica, de man, aínda que despois cubra a noticia. Tamén lin que José Blanco estaba descontento -probablemente cabreado- porque se realizara a confrontación; vino na prensa, e parece obvio o motivo.
A miña idea fundamental é que o debate nacional -con perspectiva galega- resultou pertinente, á marxe de quen fosen os protagonistas; tería quedado contento aínda que a demoscopia -fráxil, por outra banda, coma sempre- non favorecese a Anxo Quintana, circunstancia que está ben lonxe de incomodarme. A celebración do debate en si, e esa é a referencia, considéroa importante.
Non sei como hei facer, probablemente non hai maneira, para facer ver que non son permanente home en campaña, xa me gustaba encontrar un latinismo para acuñar o concepto. Nin sequera dou amosado que, en realidade, ten unha certa dificultade consolarme ou conformarme. Como vde. di, Arume, que lle imos facer.
En fin, xa queda todo o tempo dispoñible para a expectativa, celebración e comentario do evento do luns 3. Martes 4 ou mércores 5 hai debates provinciais na TVG; debe ser a terceira vez que o digo. E eu, xaora, tamén penso ver o meu.
Quixera preguntarlle, Saavedra, cal é a súa oponión sobre os posibles efectos pode ter unha campaña como a que está a desenvolver o BNG e Quin, na que non se critica -ou apenas- o PSOE.
Gañará votos o BNG, perderaos, nin fu nin fa?
... que pode ter...
... opinión...
(estou máis torpe do habitual)
Con carácter previo ao hipotético efecto no sufraxio, interesaríame a min descifrar o sentido de tal estratexia, que tampouco non é tan así. En principio, teño tres hipóteses confluíntes: primeira, privar o PP de aproveitar agarradas para meter cuña na imaxe do bipartito galego e os dos concellos; segunda, marcar carácter ideolóxico fronte a eses -non sempre imparciais- teóricos da dereitización do Bloque; terceiro, partindo da base da obvia posición gañadora do PSOE, ir adiantando condicións de apoio puntual.
Non digo que sexa estratexia atinada. E, de todos modos, puntualizo: Quintana zorrega no PP e marca diferenza co PSOE; na campaña local e provincial zorrégase tamén no PSOE.
Efecto? Non teño nin idea; a priori, semella que máis incisión sería conveniente. E a día de hoxe, manteño a impresión de que o Bloque sobe, malia a imaxe de bipolarización sustentada fundamentalmente no tal debate dos cabezas de lista por Madrid -pero, ¿tan marabilloso foi?- intencionalmente co cen por cen de exclusiva e excluínte cobertura.
Vexan que magnífica perla de extrema dereita do tal Agapito Maestre, ao que me referín noutra entrada:
Pocos gobiernos en España, desde la muerte de Franco, se han tomado tan en serio romper una historia en común, hasta el extremo de estar a punto de inventarse que la Guerra la perdió Franco, como el de Zapatero. Por ahí estamos no al borde del caos, sino sumidos en el abismo de una ley de la memoria histórica hecha sólo para la mitad de los españoles. La otra mitad no existe. Tampoco hay gobiernos en España que se puedan comparar al actual en su afán de ruptura con nuestro destino histórico occidental, compartido por cientos de naciones, a la hora de crear "un nuevo ciudadano", alguien sin conexión con sus antepasados, casi una nueva especie, que pasa por la abolición de la idea de paternidad y maternidad reconocida en Occidente. Sí, señor Rajoy, no tenga miedo a decirle a Zapatero que la Ley de Matrimonios Homosexuales es la mayor obra de ingeniería social totalitaria que conoce Europa occidental. Es el ejemplo máximo de ruptura de la nación. Es una ley de carácter racista. Terrible. No existe indicio alguno de que esta ley pudiera imitarse en otro país.
Agapito Maestre foi, no seu momento, un exemplo de habermasián "comme il faut": partidario dunha comunidade de fala sen coaccións, da Ilustración como "main stream" da modernidade filosófica, da función referencial de Occidente no diálogo cos "outros" e, en xeral, de todos os ideoloxemas que fan do habermasismo un pensamento presentable en calquer salón da sociedade. Tanta Ilustración para recabar, finalmente en ABC e opoñerse á lei do matrimonio homosexual e á "deriva centrífuga" en nome -iso sí- do sacrosanto "patriotismo constitucional" entendido á maneira aznariá. Un idiota.
Agora refréscame a memoria, amigo Jim. Eu lera algunha vez hai moito tempo nalgún lugar un artigo do tal Agapito en plan "progre". O que me despistou foi velo en plan facha, tanto que pensei que serían persoas diferentes ou que me traizoaba a memoria.
Porque o medo que me deu foi xa non lelo en plan facha neste escrito, senón oílo falar nunha tertulia televisiva con tal violencia verbal, case chamando á insurrección contra a antiEspaña socialista, na liña Jiménez Losantos, que semellaba resucitar a voz tronitronante de Calvo Sotelo e José Antonio xuntos.
Coido que, hoxe, xa nin sequera debe entender o "patriotismo constitucional" á maneira aznariana (este tampouco), senón que debe estar incluso moito máis lonxe: cos luceiros formando marcial por España.
Outro "peixe" que vostede coñecerá ben é Gabriel Albiac. De valedor de Althusser primeiro, logo de spinoziano, tamén anda, desde hai xa anos, coas mesmas compañías pouco recomendables. Por non falar de Gustavo Bueno...
Qué tropa, que diría o vello Haro Tecglen.
Outra "pérola" do susodito:
No es menester exagerar, ni caer en catastrofismo alguno, sino señalar serenamente que los actuales gobernantes han llevado a cabo la división más grave que este país conoce desde la Guerra Civil. Más aún, su ruptura con el pasado reciente, con la Transición española, es de tal envergadura que su modelo político es la Segunda República, o sea, persistir en la actitud revolucionaria de partir en dos mitades la nación con el único objetivo de que una de las dos se sometiera a la otra. Reconocer esa ruptura será la primera medida para resolver el más grande problema que tiene España desde 1978.
Este paxaro o único que busca é un lugar baixo o sol, e xa que non o puido topar baixo a sombra socialista, tanto lle ten que llo proporcione o PP. Igual que Albiac. Moito piar pola "ruptura epistemolóxica" primeiro e polo pensamento "nómada" e a sociedade "rizomática" despóis, para acabar no moi sedentario abeiro do Mundo e da dereita granespañola granespañol. Polo menos Savater, anque cambiara de postura, non cambiou de bando: sempre foi un ilustrado, anque agora tamén sexa un xacobino.
Deus meu, acaban de despelexar a tres amigos meus. Maestre, Albiac e Bueno. Xa llo direi e terán que aterse as consecuencias.
Saben quen promociona a estes amigos meus, o asesor cultural de Esperanza Aguirre, un roxo que presume de estar a ben con todos e o final, todos tragan.
Outro día lle falo do asesor cultural da Presidenta que autorizou o famoso "me cago en Díos".
Teñan boa noite e señan bós. Por suposto que non vou dicir, boa sorte.
De algo hai que comer.
Estes "paxaros" teñen as lentellas ben aseguradas. Non tanto como para facerse ricos, pero si para non morrerse de fame sen necesidade de caer tan baixo.
Albiac, Maestre e Bueno son catedráticos de universidade, e entre o soldo engrosado a base de trienios, quinquenios e sexenios, ademais duns bolos por aquí e por alí, debería serlles suficiente. Pero as ansias desmedidas de estar no candelabro e de facer cartos a toda costa, lévaos a onde os leva.
E conste que non critico que se fixeran de dereitas, senón que participen con tanto entusiasmo e co fervor do converso do coro mediático de Jiménez Losantos, Pedro J. e demais membros do "sindicato do crime".
Albiac xa nin sequera está en "El Mundo". Agora, filósofo como é, pasta en "La Razón".
Ademais dos citados por vostedes, está tamén César Alonso de los Ríos, membro da redación de "Triunfo", vinculado ao PCE e a Tierno Galván, de quen escribiu, xa morto o vello profesor, unha biografía "desmitificadora" que rezumaba xenreira por cada páxina. Agora escribe cousas entolecidas sobre "a Nación Española".
Estas xentes poden dar para falar sobre a contumaz pervivencia dalgunhas malfadadas tradicións intelectuais, moi propias do solar hispano. Pero eu creo que a cousa é máis simple: a dereita, carente de intelectuais minimamente respetables, ofrecíalle a estes orates posibilidades de excelencia mediática e carreira profesional que a esquerda -onde hai máis concorrencia- non podía garantirlles. Aínda que cada un é un caso distinto: dun coñecido profesor galego de Económicas dise que se pasou do PC á cousa neo-cona (con perdón) precisamente por iso: porque casou cunha señorita coruñesa de familia franquista e moi católica. Nada que ver co caso Gustavo Bueno, segundo eu o vexo. O medio paisano de Arume sempre foi un señor tirando a estrafalario e cun ansia de protagonismo mediático moi encirrado polo éxito de Savater entre as masas lectoras de xornais. De Albiac non sei que dicir.
Do Agapito Mestre este fíxome nunha cousa: un señor que, nun rexistro non paródico ou irónico, escribe "es menester" en vez de "hace falta" adoita ser un idiota consumado.
Concordo con Jim Morrison no que di sobre Savater: a anos luz de toda esta grea, igual que Vargas Llosa. Sen parangón.
Un aquel como esotérico ou histérico parece traer -ou explíquenmo- a conexión entre a lei dos homosexuais, a ruptura da nación e mailo racismo. En boa medida, a nación, baseamentos e corolarios parece achegar moito humus e materia básica para estes intelectuais e opinadores.
Eu non penso que á dereita, centro ou consevadorismo español, de seu, lle falten figuras intelectuais con fuste. Aínda que se ocupe máis de poesía ca doutras cousas, Luis Alberto de Cuenca é unha figura respectable. A Jiménez Losantos sobraralle mala uva, pero non lle falta formación. Obviamente inutilizable, Herrero de Miñón é político e intelectual de altura; na liña deste, ou dalgún modo próxima por aberta, seguramente hai outros que agromarán se o PP supera a longa noite.
No continxente de ex-esquerda que vdes. conforman -onde, por orixe xa afastada, cadraría tamén Federico- cómpre incluír figuras de alcance e relevancia local; aquí, en Lugo, hai como mínimo dous ou tres deostadores de Zapatero, política lingüística e outras miudezas: iso si, non manifestan apoio ao PP (de momento, estritamente, tampouco a UPyD).
Colixo que a materia lingüística, por certo, explica de seu algún dos reflexos e animosidades. En particular, cousa tan prosaica e crematística coma a competencia de ámbito e mercado cultural.
Moito lle amolaba a HARO TECGLEN a deriva conservadora de César Alonso de los Ríos. Cando veu a OUrense, na cea, falamos moito del. Non o podía ver. Alonso de los Ríos dirixira "La Calle", que gardo completa no meu arquivo. E HARO xa lla tiña gardada dende aquela: pois o cronista televisivo de El País rompera co PCE por aquelas datas e consideraba revisionistas desprezables a todos eles.
Sobre o que di XMG na última, en Ourense nin temos ex-intelectuais de esquerda, que eu lembre, que se pasasen ó bando neocon. Os pro PP de aquí son pro PP de sempre, que lle imos facer. Haberá algunha excepción, supoño, que agora non lembro.
(Da "intelectualidade ourensá", non quito as comillas, houbo un grupo poderoso, hai moito tempo, arredor do PCE de Peña Rey: hoxe andan na onda do psoe ou por libre).
Un bo test para coñecer os intelectuais aliñados coa dereita é ver os colaboradores das revistas que publica a FAES. Seica pagan moi ben as colaboracións, moi ben.
Porque, en efecto, penso eu que a chave do asunto está no que dixo Morrison e que Leituga One remata: na procura dun "lugar ao sol" (Morrison), "a dereita, carente de intelectuais minimamente respetables, ofrecíalle a estes orates posibilidades de excelencia mediática e carreira profesional que a esquerda -onde hai máis concorrencia- non podía garantirlles" (Leituga One).
Agora ben, poderían establecerse matices ben relevantes entre eles.
Hainos que "se pasaron" á dereita sen perder a súa dignidade: Luis Alberto de Cuenca, Juan Pablo Fusi, o anterior director do Real Instituto Elcano (cuxo nome agora non me sae), etcétera. Neste grupo pesa máis o debate das ideas e non adoitan caer na groseira manipulación e menos no guerracivilismo.
Logo está o máis amplo número de intelectuais guerrilleiros do columnismo diario ou semanal: aquí estarían os Albiac, Maestre, Alonso de los Ríos e unha dúcia máis. Aliñados coa COPE, El Mundo ou La Razón, en tertulias privadas ou autonómicas, televisivas ou radiofónicas, e no columnismo escrito. Aquí dan renda solta ao espírito inquisitorial e guerracivilista máis brutal, da man de xornalistas como Isabel Sansebastián e outros. Así, entre os emolumentos por participar nas tertulias e polas súas columnas, han quitar un bo pico de pasta gansa. Pero eles fano -quen o pode dubidar- polo ben de España.
Interesante o debate que levan.
Que lles parecen estas declaracións de Sánchez Dragó nunha entrevista?
http://www.elcultural.es/HTML/20080228/Letras/Letras22535.asp
"El multiculturalismo es ácido sulfúrico para las culturas. Éstas se convierten en gazpacho relativista. En cuanto a la inmigración, cerrojazo, o pereceremos como pereció Roma. Sobran la mitad de los que han entrado". "No soy demócrata, soy aristócrata: gobierno de los mejores. El sufragio no debe ser universal. Mi voto no vale lo mismo que el de quienes ven los programas de telebasura. Deben votar sólo los ciudadanos, no los súbditos".
Non son un obseso da "coherencia", principal virtude no código de honor dos que presumen de non ter cambiado de "ideoloxía" en toda a súa vida. Tampouco creo que ter sempre a mesma "ideoloxía" e estar sempre no mesmo sitio che dea un plus de respetabilidade ou de vantaxe moral sobre os demáis. Considero normal que a xente cambie de punto de vista coa idade, e mesmo podo aceptar que cambie de bando, se ese cambio se fai con honestidade. Se non cuestionamos o tránsito de Sacristán, Laín e Ridruejo do falanxismo á esquerda, ¿por qué non aceptar, en certos casos, o mevemento contrario? Penso Koetsler i en Orwell, mais tamén en Finkielkraut, Luis Alberto de Cuenca e Juan Pablo Fusi, entre outros. Pero hai casos que desprenden un inequívoco cheiro a oportunismo. Nun mundo tan hiperpoboado, semella como se as peregrinaxes dalgunhas especies tivesen un único obxectivo: buscárense un nicho ecolóxico. Polo demáis, paréceme normal e ás veces positivo que a xente cambie de partido, de punto de vista e de señora. A "coherencia" é unha virtude lóxica, pero un defecto existencial.
No que respecta a negarlle o voto aos novos periecos das modernas democracias, as declaracións de Sánchez Dragó son tan interesantes como as de Giovanni Sartori, pero máis brutas. Polo demáis, tamén eu estaría de acordo en que gobernasen os "aristoi", pero dentro do sistema democrático. Porque o problema non chanta en que gobernen os mellores -algo co que non se pode estar de acordo-, senón en identificalos e controlalos. Sistemas de contrapeso do poder absoluto das maiorías, sí; procedementos deliberativos que compensen a dictadura das audiencias electorais, tamén. Pero dentro da democracia representativa. Non por fe relixiosa, claro; máis que nada pola imposibilidade de decidir quen é moralmwente súbdito e quen cidadán. E, en caso de dúbida, eu prefiro que quen decida sexa un procedemento impersoal a unha persoa, por moi investida que se crea pola ciencia infusa de Brahma, do Tao ou de Xesucristo, como parece ser o caso do singular "gazpacho" que lle gusta beber a Sánchez Dragó.
Son da mesma opinión que Jim a este respecto. Entre outros motivos porque hai veces que iría mellor a todos se determinados individuos "coherentes" non o fosen tanto.
Un pequeno matiz. Sacristán pasou do falanxismo ao comunismo, tránsito máis doado do que parece. Ridruejo do falanxismo á socialdemocracia (é célebre a súa frase: "con los comunistas hasta la muerte, pero ni un paso más allá"), e Laín do falanxismo ao liberalismo democrático pero non á esquerda.
"-algo co que non se pode estar en desacordo", quixen dicir-
Un dos problemas de Sánchez Dragó é que, despois de tal requisitoria, ven concluír que Aznar e consorte pertencen aos aristoi.
Son dúas frases diferentes as de Sánchez Dragó.
Verbo do multiculturalismo e a inmigración garda analoxías -en efecto, en plan besta- con Sartori e outros. Aínda que Sartori diferencia as orixes dos inmigrantes, salientando a imposible integración dos muslmáns e non tanto doutros, e nega que haxa que concederlles automaticamente dereitos políticos.
Verbo da democracia, Sartori non propón o que di Sánchez-Dragó: el é un recoñecido demócrata favorable ao sufraxio universal, pero moi crítico coa deriva mediática da política e co modelo de individuo resultante (coa primacía do homo videns).
Se estou trabucado que me corrixa Jim, que disto está moito máis ao tanto.
Aceptados todos os matices: nin Laín foi nunca de esquerdas nin Sartori é un antidemocráta. O que sí ten o italián é unha certa proclividade ao que podiamos chamar "aristocraticismo", se por tal entendemos un drástico rexeitamento do chamado "directismo" ou crenza na aplicabilidade universal da democracia directa e/ou asamblearia, a defensa de certos mecanismos deliberativos e unha forte e matizada defensa da democracia representativa. Polo demáis, non hai que terlle medo á palabra "aristocraticismo". O republicanismo moderno, na medida en que insiste nos procedementos deliberativos, contén un compoñente aristocraticista (ou "demoaristocraticista), no bo sentido da palabra, pois, como é lóxico, o desexable é que quen deliberen sexan os "mellores". Polo demáis, tamén é certo que a quen excluiría, en principio, da posibilidade de adquirir a cidadanía europea é aos musulmáns, por parecérenlle culturalmente bloqueados para compartir o demos europeo.
Vostede disculpará, Apicultor, mais en contrapunto á estéril empanada mental de Dragó, quería pendurar aquí o retrato dun exemplo á consecuencia coas propias ideas que é o padre Zumalakarregi, o xesuíta vasco destinado como correspondente da revista
'Cristianismo e Xustiza' en Nukus.
Zumalakarregi conseguiu do goberno central uzbeko o dificilísimo permiso para construír unha igrexa católica en Urgench.
É o principal colaborador de Cristina Fernanda Eudoxia Terrís - Babarro e Suárez - Romasanta, {Cris}, a presidenta de ACNUR en Karakalpakstan.
O cura anda a teimar comigo porque seica precisa dun 'monaguillo'...
Jokin Zumalakarregi Lasa
Totalmente de acordo.
A maiores, o republicanismo moderno, ademais da insistencia na "deliberación" (que, en efecto, ten ese nesgo "aristocraticista"), tamén fai fincapé no necesario complemento da existencia de "virtudes cívicas" no conxunto da poboación.
Vostede desculpará, Medela, pero coido que o da foto non é o padre Zumalakarregi, senón o Alfonso Monxardín tío.
A� �. E, no plano da filosof�a pol�tica, unha insistencia na libertade "positiva", ou libertade para acometer tarefas que fortalezan a cidade ou patria c�vica, fronte � libertade "negativa", m�is propia da tradici�n liberal, ou libertade para defenderse das intromisi�ns nas t�as libertades individuais. Interesantes as aportaci�ns do republicanismo moderno.
É certo, señor Apicultor, o parecido é asombroso, mais repare no intelectualmente rigoroso á par que tolerante ollar do padre Zumalakarregi, e no elegante e ascético casaco; non leva a bandeira tricolor... Parece o A. M. tío, ben o sei, parece mais non é.
Esta paraxe é Lobeira, amigo Apicultor. A ver se vostede me vai saltar con que é o Walhalla.
Élle Lobeira, amigo Apicultor.
Estivo vostede alí algunha vez??
LOBEIRA CAPITAL
Quen non estivo en Lobeira non sabe nada do mundo.
Onde o mundo se chama Lobeira!
Interesante, sen dúbida, Jim.
En palabras de Jefferson: «Deixade aos ciudadáns a libre elección e a distinción dos aristoi dos pseudos-aristoi, do trigo da palla. En xeral, seleccionarán os verdadeiramente bos e sabios».
En palabras de Jefferson: «Deixade aos cidadáns a libre elección e a distinción dos aristoi dos pseudos-aristoi, do trigo da palla. En xeral, seleccionarán os verdadeiramente bos e sabios».
Don Apicultor: Lobeira é o principio do mundo, o lugar onde o vento dá a volta... Todo o que acontece no mundo pasou antes en Lobeira (non lembro agora quen dixo todo isto).
Saúdos.-
Quen me dera en Lobeira...
Estiven varias veces en Lobeira, tamén na Romaría do Viso: cantaba a Coral de Ruada e por alí andaba o benquerido Xocas, don Xoaquín Lorenzo.
Os das Uvas, que seica temos sona de demasiado serios, deberiamos tamén faceer unha romaría nosa en Lobeira: o Julio podería organizala.
Don Marcos!!!!!!!!!!!!!!!
Acepto entusiasmado a súa proposta. Unha romaxe cibernético-espectral no sitio onde o vento dá a volta, no principio do mundo, na Villa Luppariae do Padre Flórez.
Don Marcos, andan a dicir por aí que o seu é o mellor blog do país.
E sería xenial organizar unha romaría nun sitio tan marabillosamente ancestral como a miña terra ,promovido por persoas vencelladas entre si a través das máis modernas tecnoloxías.
Déixeme falar coa miña supervisora polo tema das ferias.
Cumprimentos karakalpakstanitas, don Marcos.
Don Marcos: Podo convidar estas persoas??
Kyva
Ryma
Myrna
Modesto
Padre Zumalakarregi
Cristina Fernanda Eudoxia Terris-Babarro y Suárez-Romasanta {Cris}
Maria Antònia Marrugat Olivella
Kyra
Podo, don Marcos??? Eu pago o escote deles todos.
Cumprimentos.-
Don Marcos, aínda que non o pareza, e ben sei que o amigo Apicultor por aí anda a me alcumar de mentirán, esta foto non é un souvenir de Uzbekistan. Foi tomada no limite dos concellos de Verea, Lobeira e a freguesia de Castro Laboreiro (República Portuguesa).
Velaí vai.
O NACEMENTO DO VENTO
"Estaré con los comunistas hasta la muerte, pero ni un paso más "
Penso que é de Bergamín.
Si, creo que ten razón. Coido que estaba eu trabucado.
Nada máis lonxe da miña intención que descalificar aos intelectuais liberais, conservadores ou de dereitas polo mero feito de selo. Eu, dende a discrepancia pero ás veces dende a concordancia, téñolle todo o respeto do mundo a Lamo de Espinosa (o ex do Elcano), a Juaristi, a Fusi, a Vargas Llosa... Incluso me parecen respetables algúns intelectuais da dereita que me parecen bastante "bluffs", como o historiador Fernando García de Cortázar (a non confundir con José Ángel). Pero os que citei no anterior post parécenme na súa maioría meros mamporreiros oportunistas.
Publicar un comentario