De alivio, de Bieito Iglesias (ECG 20 marzo)

Despois da tronada vén a calma enganosa, a xente volve falar de fútbol nos bares e de achaques nas reunións familiares, pero por baixo das aparencias nótase que uns quedaron aliviados e outros andan levados do demo. Este é un efecto secundario da política democrática, inevitable porque o que é bo para as costas é malo para as illargas. A escisión, a rifa, a tirapuxa forma parte esencial dun réxime de liberdades.
Como votante que nunca gañou uns comicios, estou en condicións de aconsellar aos que se fan mal sangue cando a elección non lles vai dereita. Nese caso, o mellor é pensar: "Tódalas perdas sexan esas" ou ben "Máis se perdeu na guerra de Cuba e viñeron cantando". Non é rexouba, dígolles moi en serio que a democracia consiste no convivio pacífico de persoas radicalmente diversas. O día das votacións coincidín ao pé da urna cos interventores dun partido que non me chista (un señor de gabardina e zapatos caros, dous mozotes de universidade privada con aspecto de pivots de baloncesto) e dixen contra min: "Entre nós hai máis diferenzas das que se observan entre as máis distantes razas humanas". No entanto, estamos chamados a trepar as mesmas rúas sen topeñar uns cos outros. A fala popular conta cunha frase feita que vale por cen sisudos tratados políticos: Cada un é da súa idea.
Alegreime por meu pai (el si figura entre os electores vitoriosos), porque nunha semana funesta na que mamá cegou dun ollo e un neto padeceu as vexigas loucas, cumpríalle algún suceso co que vigorizar os seus oitenta e dous anos. As batallas decisivas líbranse na vida privada. O domingo pelexamos cóbado con cóbado cun xamón de xabarín (abatido polo meu proxenitor, que está feito un Daniel Boone) e cunha cachucha de marrán sabedeiro. Non perdoariamos a comerota aínda que as urnas nos desen a patada.