Mal francés, de Bieito Iglesias (ECG 6 marzo)

Sarkozy insultou a un labrego ou gandeiro con aldraxe que non figura no meu cativo dicionario escolar de francés. Non lle chamou "sot", "niais", "serin" "oison" ou "godiche"; valeuse de "con" (que en tradución literal significa "conacho", segundo me ensina a miña colega Lola Carballo) cando o paisano lle negou unha aperta de mans cun "non me toques". Tiroulle polo xenio ao Presidente da Republique e así ficou esclarecida a personalidade do tal, dese señor baixote, saltariqueiro, dado a bracear e a botar a lingua a pacer, o retrato en fin do que alá onda nós se coñece como tipo lixeiro ou bailarino.
Non quero nin pensar qué sucedería se fose o rústico quen puxese pingando ao prócere. Probablemente sufriría arresto ou cando menos pagaría unha multa de abrigo porque a grandeur da Franza prohibe que llas boten fervendo a un dos seus pequenos imperadores. A popularidade deste arremedo de Napoleón andaba xa rastreira desde que os cidadáns o ven máis nas revistas do corazón que en angueiras de goberno, pero darlle unha mala contestación a un vellote camponio pasa de castaño escuro (cela passe la raillerie). Parece que o home aborrece coa política cotiá, o que lle presta é resgatar reféns en África ou no mato colombiano, nos tempos mortos do idilio con Carla Bruni.
Se o monsieur inxuriase á miña avoa Ermesinda (en paz estea) ela retrucaría co seu vituperio preferido: galicoso!, querse dicir sifilítico, doente de gálico ou mal francés. E, se Sarko me estendese a man a min, creo que tamén lle diría: non me toques o nabizo. A túzaro, túzaro e medio.
As liberdades públicas inclúen o dereito a botarlles catro ao rabo a aqueles políticos que nos anoxan, a sermos toxos na vida privada.