Panorama, de Bieito Iglesias (ECG 13 marzo)

Walter Benjamin describe n´A infancia en Berlín contra 1900 a emoción infantil de sentar diante do Panorama Imperial para contemplar indíxenas pintorescos de terras remotas, estacións de camiños de ferro coas súas fumeiras amarelas, viñas nas que podía ver o mínimo pormenor das pugas e das follas, oasis e ruínas fúnebres, fiordes e palmeiras... cincuenta estampas bañadas nunha luz cinsenta. O primeiro panorama fora inaugurado por Daguerre en París, por volta do 1838, e Benjamin describe aquela caixa relucente, aquela máquina portentosa como un acuario no que, en lugar de peixes, se mostraban lonxes e pasados.
Na miña infancia en Ourense cara a 1965, somente coñecín sucedáneos: a pequena esfera con nomes xeográficos de letra tan miúda que requiría lupa para descifrala, con arquipélagos que apenas eran cagadas de mosca; o atlas que permitía pasar o furabolos por continentes ou océanos e os ollos por recifes de coral; e o cativo tomavistas remetido polos pais desde Suíza para que me familiarizase coas fulipadas de neve asabaneando as paisaxes, coas abandas das serras trepadas pola camurza e coas árbores dos parques agatuñadas por esquíos. Pobres estímulos que me permitiron fuxir -no escapismo está a salvación- e percorrer o Globo: "Para o neno é semellante o mundo á súa curiosidade" (Baudelaire). O lapelista crese na obriga de xustificar a regresión á nenez do gran pensador alemán e anota na capa do libro: "Acaso a tenrura pola infancia lembrada sexa a única forma lexítima de expresar o amor por nós propios".
Dese logo quérolle máis ao raparigo que fun que á meniña de Raxoi, ese fugaz espectro que xogou á mariola durante a campaña electoral e que irá dar a roncha a outra parte cando acabe esta lideira. Adiós, muñeca. Farewell my Lovely. Adeus, ruliña.