O Café VictoriaFermosa imaxe (vai tamén para a Ourensanía) que nos envía o amigo Trebolle. É o Café Victoria, na Avda. de Pontevedra. Leva meses pechado, por orde municipal, por un problema urbanístico: ten os servizos intercalados no edificio da súa esquerda e este está ameazado de derruba, creo.
Por sorte, os novos propietarios deste café, cando o instalaron (haberá uns 20-25? anos), tiveron o bo gusto de deixar a decoración orixinal do mesmo, dun antigo comercio de "Coloniales Plus Ultra". Téñenme contado que foi a xornalista Maribel Outeiriño quen impediu que tirasen abaixo ese mural con azulexos cando o ían estragar os obreiros da reforma e convenceu ós propietarios de que se salvasen.
En Ourense sempre estamos a laiarnos do que se perdeu (o Volter, tantos murais en comercios e edificios privados, etc.): ben, aquí temos, por sorte, unha mostra do contrario.
(Tamén na Ourensanía: os dous carteis de Alberto Guitián para as XX Xornadas de BD Ourense)
Entradas
52 comentarios:
Á Reme, propietaria do café, podédela atopar agora rexindo o que fai esquina entre a rúa San Miguel e a Praza do Ferro, non lembro o nome mentras sigue nos xuzgados o conflicto có "Victoria". Os cafés siguen igual de ricos.
Sen ánimo publicitario, indícolle ao señor Da Coba que o nome do establecemento ao que fai referencia no primeiro comentario é "Duque".
Un saúdo e que tod@s sigamos ben.
Perdón Señor Da Cova!!!!!! Por mor dun fallo informático -a alguén hai que botarlle a culpa!- cometín un erro no seu apelido escribindo Cova con "b" en vez do "v", Insisto, perdoe vostede o meu erro. Errare humanum est.
O apelido de Dacova é un recuncho de libertade ortográfica. Aquí, no breve espacio de seis caracteres (con ou sen espacios), caben todas as normativas. Non debe pedir desculpas. Pode escribilo como queira. Ou non, amigo DaKoba?
"Anís de la Asturiana:
su presencia (pausa) siempre agrada."
Teño estado nese café e entrado grazas, precisamente, a ese fermoso enmarcado de ultramariños antigo que o singulariza. E lembro un bo café, certamente.
Ten razón Arume. Nin eu mesmo sei como debo escribilo. Xoan,Xan,Xohan; Dacoba, Da Coba, Dacova, Da Cova. 3x4=12 posibilidades. Si engadimos o "K" de Arume xa son 24. XDD.
¿Ven vostedes a galería que hai enriba da fachada?
Pois esa era a miña aula cando eu estudaba "ensino primario" nos anos 50. E, ¿saben vostedes de quen era o colexio?
Vouno deixar coma unha adiviña...
Ainda gardo na miña memoria olfativa o cheiro da goma de borrar e dos lápices recen afiados... e na miña memoria auditiva os cánticos relixiosos e, máis que nada, os cánticos a María no mes de maio.
Xabimusic.
Para don Xabimusic:
"Viva Maríaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
muera el pecadooooooooooooo
que viva JHS
sacramentadoooooooooooo"
"El diablo al oído
te está diciendoooooooooooooooooo
deja misa y rosario
sigue durmiendoooooooooooooo"
"Las cuentas del rosario
son escaleraaaaaaaaaaaaaaaaaaas
para subir al cielo
las almas buenaaaaaaaaaaaaaas"
Era así ou non era, don Xabimusic??
Don Xabimusic:
Había outra, de ton claramente subversivo e antimonárquico, só me lembro do título:
"DERROCAREMOS A SATANÁS"
Vexo, Sr. de Lobeira, que a nosa "memoria histórica" particular encerra similares recordos e datos.
Ademais, coa memoria auditiva ocurre algo similar ó que lle pasa á memoria cinestésica: é como aprender a andar en bicicleta, nunca máis se esquece.
Pero, a miña pregunta segue en pe: ¿de quen era o colexio que había enriba?
(Terei que fixar un bo premio para quen acerte co amigo Marcos).
Xabimusic.
Ángel Martínez Doval?
Toma Virgen puuuuraaa
nuestros cooorazoooneeess
no nos abandooooneees
jamaaaaaaaas
jamaaaaaaaas
no nos abandoooooooneeees
jamaaaaaaaaass
jamaaaaaass.
Mil querubes beeeeeeeeeeeeellos
Oooooooooooooorlan tu dosel
Quieeeeeeeeeero estar con eeeeeeeeeellos
Viiiiiiiirgen lleeeeeeeeeevame
Lo tenemos levantado hacia el Señor.
Don Xoán: Espectral trobador do país lonxe do mar... Grazas pola súa fermosa canción, para mín ditirámbica biografía sicrónico-diacrónica.
O de "Dálle ao xarro, compañeiro", será para min máis que un lema. Será o mantra que me acompañará o resto dos meus días.
Imprimín facsimilarmente en ACNUR o texto e pendureino da parede, cunha tachola no meu cuarto da pensión Kyra, ao pé da hierática Virxe das Espigas. Sorprendín a patroa a fitar para o texto, rir, e cantar coa súa voz deliciosamente desafinada. Iso si, compás 3/4.
Grazas, señor, por ser tan...
Isto debe ser unha casa.
A casa por excelencia.
Non se parece con nada, excepto consigo mesma.
CASA
Deseguro que sobre a verxa de entrada está o nome da quinta, en ferro forxado: "Quinta Paralepípedo".
Sen óculos, non leo ben a pantalla. No comentario do Arume, leín: "Lo tenemos levantado hacia el Sur".
O Colexio era do Zorelle.
Lo tenemos levantado hacia el Miñor.
Sr ARUME:
Sí que Apicultor se apuntará a:
Maruxa Limón. Como faremos para apuntar a D. MARCOS?.
Non o vexo tam lambeteiro como nos.
TREBI
Amigo Trebi: é vostede a nosa perdición. Naturalmente, eu apúntome ao Maruxa Limón e ao que faga falta. Todo sacrificio é pouco.
Xa recibín a súas fotos. O Oremus xa o teño case liquidado: todas as noitiñas unha copiña (agora mesmo, sen ir máis lonxe). Vai de marabilla ben fresquiño. Xa o probou ou só é fiel a Terras Gauda?
Os señores da Cova e o de Lobeira escriben os versos marianos de tal xeito que parece unha ovella balandooooooooooooooooooo.
Por certo, o concurso segue sen ter gañador: nin Zorelle nin nada parecido ¿que colexio era?
Só un dato: hoxe en día dispoñen dun dos mellores solares de Ourense, na milla de ouro. ¡Si que lles foi ben o negocio, carafio!
Sr Marcos ¿isto tamén é historia de Ourense?
Xabimusic.
Na década dos sesenta e parte da seguinte o Zorelle tiña alí academia.Ó paleolítico superior xa non chego
Efectivamente, Medela, a canción "son castrexo" pódese cantar a 3/4:
(Sílabas son negras):
EU son un HOme con SORte...
Pero mellor é a 6/8, como dí o Xabimusic:
(Sílabas son corcheas):
EU son un home con SORte----
POR queen Lobeira naCÍN-----
Os "-" son silencios de corchea, ou corcheas ligadas á última sílaba: depende da súa capacidade pulmonar. Se consigue ligalas todas, e aínda porriba cantar en falsete cambeámoslle o nome por Julio Molina.XDDD.
Falsete é unha das miñas palabras favoritas.
Fun o outro día ao Maruja Limón. Como di o meu amigo Eduardo: dan ganas de ir á cociña e abrazar ao cociñeiro (Rafael Centeno, lembren). E á axudante do cociñeiro (Inés Abril) que seica é unha campiona en competicións internacionais. Un auténtico pracer e un luxo. O prezo moi acorde coa marabilla.
[Non teño comisión]
Inda ninguén acertóu o colexio do Xabimusic. Pois vou ter que chamar ao Rivera, de almacenes "La Verdad", que tamén llo precintaron, e preguntarlle.
Sr. Medela, na misa non se deben cantar jotas, si acaso podería lembralo "Ardor guerrero", sí "vibraaaa en nuestras vooooces", ou tambén a solemne "Salve Rociera", que tan ben entonaban vostede e máis un simpatiquísimo grupo de amigos, alá pola noite nun afamado local allaricense, acompañados do popular brevaxe que fabrican de noite na trastienda do devandito local, alzando os brazos e as mans
Sucias mentiras salir de boca de hombre blanco.
Farteime de cantar o 'ardor guerrero' na mili, no cuartel de San Francisco, en Ourense.
A Salve Rociera... Dame veneno que quiero morir...Dame veneno... Antes prefiero la muerte que seguir contigo... Dame veneno... Ay para morir.
P.D.: Eu que andaba a desvendar o pasado do sr. Afonso Monxardín (sobriño) e saen á superficie os 'pecadillos' da miña mocidade.
Supoño que o glorioso camarada Chinasky terá proba material do lamentábel acontecemento daquela noite aciaga e etílica en Allariz.
Refiro fotografía, vídeo, gravación sonoro, testemuña xurada... Debo procurar avogado??
Grazas.-
E cantabamos ironicamente. Que quede claro. Lonxe de min calquera veleidade kulak.
Señor "que todo o sabe" (¿sabelotodo?: así me dicía a min a miña nai cando me puña resabido), certo que estivo alí despois o Zorelle, pero tampouco son a prehistoria os anos 50 ¿ou si?
Anteriormente fora o sanatorio do doutor Pol Piñeiro. ¡É que esa casa ten moita historia!
Pero... ¿a quen lle interesa este conto? ¿Estareime volvendo paleolítico de verdade? ¡Acudídeme!
Xabimusic.
Eu véxome un pouco prehistórico cando trato con xentes adultas pra queñes "os ordenadores existiron sempre".
Pensen qué diferente pode ser a relación cun obxecto "que existíu sempre", con outro que non.
Vale. Co permiso do Marcos imos declarar deserto o concurso.
O tal colexio era o dos HH Maristas.
¿Que lles parece?
Como ven sendo habitual pasaron dunha chouza a un palacio.
A mín, os que pasan dunha chouza a un palacio, traballando, non me molestan. Moléstanme os que rouban, dun xeito ou outro.
Conste que eu pensei nos Maristas, pero non me atrevín a apostar. Tiña entendido, non sei se estou errado, que estiveran tamén no edificio do actual Goberno Militar, eficiado primeiro como centro do Círculo Católico de Obreiros (tema estudado por De Juana). Pero o do Victoria sería despois, supoño.
Eu ós Maristas pilleinos xa na súa actual ubicación e botei alí uns cantos anos. E alí, por certo, unha vez fixeron unhas probas para un coro e deixáronme algo traumatizado, porque non me seleccionaran. E iso cando un é pequeniño, aínda doe...
Eu tamén estiven nun coro, de neno, nas monxas de Santo Domingo. E quedéi traumatizado porque perdín de ver a serie "Tarzán" (Ron Ely) moitas veces, ao coincidir có día do ensaio (os mércores, vaian consultalo a TVE!). Nunca se sabe o que é bó...
Pero vostede despois aprendeu música, que xa o ten ben demostrado, e eu non. Vostede puido resarcirse. Unha das grandes eivas da miña xeración foi esa ausencia da música nos plans de estudos. Non saben a sorte que teñen os nenos e mozos/as de hoxe...
Teño hai días unha gana ubérrima política
¿Por que lle chaman fío cando se parece máis a un acio ou a un cesto de cereixas? Comezamos polo café Vitoria e rematamos falando do mundo coral... Compre unha mente ben diverxente...
¡Faime gracia!
Pois, con relación ás frustrantes experiencias corais da infancia só lles podo dicir, co refraneiro na man, que "nunca é tarde..."
Se pode falar, pode cantar, igual que se pode andar, pode bailar. Son funcións naturais da especie para as que non hai idade. Iso creo eu.
Cuñado bendito:
Bien que tienen cambeado las cosas dende antes a ahora, mira que cambalache tuvistes que armar por un puto trozo de folladelata que con toda la buena intención colgué dun árbore, pero aún así lo solucionastes bién pronto, tardaba más o Pequeno, el muy cachondo te lo iba aproximando a los pocos, y de cada poco le tenias que engrasar, porque si no el engranage no iba, y se volvía retrasar áta el principio, el cuento de nunca acabar.
Tu hermana hacía mucho que no se la veía tan bien, me dio hasta unos arrechousos que casi me afoga –la falta de costumbre-, ella para mí que sospecha algo de mí por las habladurías, pero yo te juro que la quiero con locura. Tambien me dijo que tenía a preparar unos paquetiños para que tu cumplas con toda esa gente que molestastes. Yo por mi parte lo que quieras, ya sabes, para lo que quieras y me necesites aún que sea denoche.
Al que no le debió de hacer mucha gracia fue al de las obras públicas,ese que vive por Allariz, el otro día me crucé con él y quise darle las gracias, y por el xeito de me mirar, juraría que no anda muy convencido, supongo que atarías bien las cosas, porque de ese dicen que no hai quién lo doble, seica é do coiro do demo. Bueno yo confio en ti mucho y sé que no ha de pasar nada.
Todos en casa esperamos que vengas muy pronto, sobre todo la Mediños, que quiere abrazarte y no dejar que vuelvas marchar nunca, mira la falta que nos haces aquí, si no fuera por ti, esto no te lo doy pagado en la vida.
SIEMPRE TUYO
Roque Eiriz Ferradal
É que o verdadeiro nome non é fio, senón río. Pero río, no senso ascendente da corrente, que se vai subdividindo en "aflontes?", regatos?.
Nas tertulias, sempre loitan as tendencias centrípetas coas centrífugas, o análisis coa síntesis, o deductivo có inductivo, o diverxente có converxente. A dialéctica. Outros chámanlle "desbarres".XDDD.
Hai fíos "mineralizados", perfectos, acabados, como a estructura cristalina dun sólido perfecto. Eu prefiro as estructuras vivas. Estes fíos deixan "descendencia": ao cabo de dez ou doce comentarios xa houbo cruce de xenes, anque case nunca se perde a continuidade ("Natura non facit saltum"). E non morren nunca. Existen pra sempre.
Pero, Xabimusic, conte algunha anécdota de aula, de cando o colexio estaba aí. E lembre "motes" de profesores, que os apunto nun caderno. Ninguén fixo un "Tratado do mal nome (mote)".
Estes nicks de internet non son equivalentes exactos dos motes, salvo que llo poñan outros.
E, por certo, Roque. Cando espete unha punta nunha árbore pra colocar calquer cartel, lembre despóis quitala, antes de que o tronco engorde e engola a punta. Que logo "escaralla" as máquinas dos aserradeiros. Xa non é o primeiro nin o segundo dente de serra circular que rompe, por culpa dunha punta integrada na madeira, e lle salta á cara ao aserrador.
Sr. D. Julio Medela:
Eramos pocos a denunciar, los del Seprona, los del Medio Ambiente, los de las Obras Públicas, y alora me sale el Xan de la Cova, del Trampitán y de la Madre de Díos, con los de los aserraderos; pero es que aquí tododiós denuncia?.
No me quiero ni imaginar a cuantos más vas a tener que molestar agora, porque antes índa sabiamos a quienes nos teniamos que referir, pero éste denuncia de incógnito. Cuñado, a este ritmo me voy a morir o vivir muriéndome, mira que me ates bien las cosas y haber si me dejan en paz de una vez.
Una aperta moy fuerte.
Roque Eiriz
Sr. D. Julio Medela:
Eramos pocos a denunciar, los del Seprona, los del Medio Ambiente, los de las Obras Públicas, y alora me sale el Xan de la Cova, del Trampitán y de la Madre de Díos, con los de los aserraderos; pero es que aquí tododiós denuncia?.
No me quiero ni imaginar a cuantos más vas a tener que molestar agora, porque antes índa sabiamos a quienes nos teniamos que referir, pero éste denuncia de incógnito. Cuñado, a este ritmo me voy a morir o vivir muriéndome, mira que me ates bien las cosas y haber si me dejan en paz de una vez.
Una aperta moy fuerte.
Roque Eiriz
Amigo Medela:
Decátese de que a miña tía Lutgarda ten moitas influencias nas máis altas esferas, pero que non pode abusar delas unha vez si e outra tamén.
Xa lle tirou a denuncia do Seprona do seu cuñado Roque grazas aos seus bos oficios con Marianito (así lle chama na intimidade), quen, a súa vez, mobilizou os seus contactos co Ministerio do Interior para que lle retirasen a sanción.
Mais o seu cuñado, amigo Medela, é un chisgarabís de moito coidado, un destemido da lei e de deus. Aínda non sae dunha e xa se mete de cabeza noutra.
E a miña tía dime que lle diga que agora non pode molestar a don Mariano con estas menudencias, ocupado como está en asuntos moito máis importantes para o ben de España.
Terá, pois, que apandar o seu cuñado coas novas sancións e multas que lle adveñan. A miña tía Lutgarda xa non pode facer máis por el.
Atentamente,
Amigo Apicultor: Ten Vde. toda a razón do mundo, e máis. Este cuñado meu élle coma a carabina de Ambrosio. El non lle é malo, non. En todo o caso, é malo para el.
Unha víctima do subdensenvolvemento, coma todos nós.
Unha cousiña, querido amigo: Se o Toñito de Lobeira, o xefe dos nacionalistas, chegase a saber que don Marianito a través da súa señora tía mexeu Roma con Santiago para tirar a multa ao Roque, xa me podo buscar unha toca na cara escura da Lúa...
E outra cousa lle digo, se a punta e cuestión, a que mobilizou a monarquía alauíta e a mesma NATO se chega a atascar na trituradora da central de coxeneración de biomasa de Allariz, penso que nin o mesmo Rouco Varela, en cónclave con Putin, a Srta. Condoleezza, Carla Bruni, Pepiño Blanco e máis o emir de Abu Dhabi serían quen de rescatar o meu cuñado do corredor da morte.
Eternamente seu,
P.D. Agora mesmiño escribo a ese anaco de carne con dous ollos que teño por cuñado, aka Roque Eiriz Ferradal.-
Nukus, Karakalpakstan, 22 de abril de 2008
Roque: Veño de saber con grande dor do meu corazón que volviches ser denunciado, esta vez pola confederación de empresarios da madeira, queixa que suscribiu tamén o concello de Allariz, a Reserva da Biosfera, a UNESCO e a mutua laboral “La Estrella”.
Segundo afirma o señor Xoán da Coba, home estudado, de áridas ciencias e hipnóticas letras, que sabe o que di, que mesmo escoita medrar a herba... O tal Da Coba afirma publicamente, Roque, que unha punta das que argüidamente espetaras no carballo aquel de Recarei, no momento en que a árbore estaba a ser triturada polo xigantesco muíño da central bio – eléctrica de Allariz, nese San Martín que para todos e paraa todo acaba por chegar, a condenada da punta enfiou a fita transportadora agachada nas serraduras e con tan má sorte que foi dar de raspallón na cara do encargado, señor Secundino Conde Cid, veciño de Peñaflor e vogal da executiva local do Bloque Nacionalista Galego.
A doutora Lucila Bravo Bosch, que estaba de garda aquel día, pronunciou veredicto inapelable: “Desgarramiento inciso-contuso de la mejilla izquierda con pérdida de sangre e interés del nervio óptico y auditivo. Pronóstico menos grave”.
En verdade, Roque, non dás máis que desgustos.
Aínda así conseguiches que tornase a molestar a presidenta de ACNUR: Dona Paquita Rumbao, a conexión allaricense de Cris quedou paralizada de pánico ao ouvir o caso; o seu amigo, Mohamed (VI de Marrocos) fixo o parvo. Algo lle dirían, acho, ou se cheirou, antes creo ; Allariz, mellor absterse.
Mesmo o señor Apicultor, outro bo amigo, dos de verdade, me acaba de comunicar que pola súa parte non hai nada a facer.
Non me gustaría estar no teu pelello, Roque. Isto chéirame a can. En verdade cho digo, cuñado. Considera seriamente a posibilidade de fuxir para Portugal.
P:D: Destrúe inmediatamente esta carta.
AATT. do ilustrísima y castísimo erudito Monsieur Medela:
Anda vagando sen rumbo e con crarísimos síntomas de embriaguez etílica unha persoa que dí selo seu cuñado por estas terras do val da Rabeda. Arremeteu sen lástima contra o das Obras Públicas, está ingresado de pronóstico reservado con heridas inciso-contusas en la zona sacra; votouse a unha viuda de bon ver que responde ó nome de Vicenta, e con domicilio na aldea de Guede, o parecer, no seu delirio, confundiuna con dona Paquita Rumbao, e era só co ánimo de lle pagar un favor moi grande que lle debía. Por favor, faga algo pronto, ou este home vai facer un destrozo sen arreglo posible. Atte. Chinasky
Publicar un comentario