Da xornada de Celanova (fototeca)
A imaxe do grupo que escoita atentamente a Méndez Ferrín mándama Xoán Fonseca: de esquerda á dereita, Xesús Rábade Paredes, Xoán Fonseca, M.V. , Ramón Villares e Andrés Mazaira. As dúas imaxes das estatuas son de Trebolle e das que falou tamén Ferrín: o Curros de mirar revirado (aquí parece que segue cos ollos o voar dunha pomba) e o Celso Emilio de Acisclo Manzano, case na entrada do mosteiro. O resto das fotografías son de Xulio Outumuro (clicar nas fotos para ampliar).
Entradas
4 comentarios:
Observen con qué atención escoita á banda o "Pinchaprecios", propietario desa cadea de supermercados,coa chaqueta roxa, na segunda foto. Que non só vai ser nomear persoaxes da cultura.
Canción dedicada ao "Pinchaprecios", de Celanova. Non é a famosa banda desa vila, pero sei de boa tinta que lle gusta. Que alguén llo diga, pra que visite o blog:PREMER.
Tamén sei que se emociona hasta chorar con esta outra:UNha noite na eira do trigo.
Descuide, queda da nosa man, mandaráselle recado e tamén recordos, o difícil, e contarlle quen ven sendo vostede XDC, pero intentarase.
A muller do Pincha interpreta tamén excelentemente Unha noite na eira do trigo, e tamén xa que nos referimos, é obrigado comentar o seu gran de area na recuperación da Casa do Curros cando era concelleiro de cultura polos coagas.
¿Hai alguén aí?
Antonio Piñeiro
La Región 13-05-2008
Hai algún tempo -pouco máis duns meses- un xornalista ourensán ó que lle teño fondo aprecio, Rafael Cid (que acaba de recibir o premio de xornalismo ‘Xosé Aurelio Carracedo’ que anualmente entrega a Deputación Provincial, polo traballo ó que vou facer referencia), realizou un moi interesante documental para Televisión Española que titulou algo así como ‘¿queda alguén aí?’, no que abordaba dun xeito moi intelixente e realista e ó mesmo tempo desenfadado e profundo, a problemática do despoboamento rural arredor do proxecto de construcción dun tanatorio nunha parroquia da súa comarca natural das montañas de Monterrei.
É unha pregunta dura, esa de mirar para o horizonte e decatarse de que detrás de un non queda nin sequera o encargado de pechar a porta. Pero é así, e con ese realismo -nada máxico- ou ese hiperrealismo que multiplica a pantalla do televisor, foi co que Rafael Cid describiu de qué xeito é posible morrer de inanición a moi poucos quilómetros de onde outras sociedades perden os pantalóns nunha carreira abafante polo futuro.
Non mo creran, pero esa mesma pregunta (sei que é politicamente incorrecta e que os poucos celanovenses que me lean, dende mañá van ollar para min coa mirada revirada) petou na miña cabeza coma un pilón na fragua cadenciosa dunha forxa, cando o pasado sábado pola tarde xentes de tódolos recantos de Galicia honraban a figura literaria máis admirada pola sociedade galega do pasado século -cando a sociedade galega era iletrada- mentres Celanova adomercía na ausencia -como dixo o poeta- un langrán sono de pedra.
E tampouco mo creran, pero esa mesma tarde, mentres Méndez Ferrín falaba das lembranzas do neno que subiu dende Vilanova en bicicleta para estar presente no medio da moitedume nos actos do centenario do poeta, sentín vergoña propia -non alleadunha vila (e cando digo vila, non falo das pedras, senón da xente -é dicir, de vostede que me le e do seu veciño de barra, que non me lerá nunca- que vive nela)..., repito sentín vergoña propia por formar parte dunha sociedade que ten pasado -moito pasado-, pero dificilmente terá futuro porque lle falta sangue quente e sobre todo conciencia.
¿Hai alguén aí?, preguntoulle varias veces o meu maxín ó baleiro, repetindo insistentemente a pregunta de Rafael Cid...
¿Hai alguén aí?, pregunteille tamén ó futuro. E o futuro contestoume: ‘Si, o espíritu de Paco Roque cun cartel na porta que pón: ¡No moleste!’.
Publicar un comentario