Republicanos galegos, de M.V. (La Región 30.6.08)
República. Publicado polo Ateneo Republicano de Galicia, chégame o libro ‘República e republicanos en Galicia’, da man do seu coordinador, o historiador Emilio Grandío. Este libro colectivo agrupa 11 traballos: algúns enchen baleiros historiográficos; outros son sínteses útiles de diferentes perspectivas. A primeira parte do volume segue unha orde cronolóxica e abrangue o estudo dos grupos e líderes republicanos en Galicia dende a época de Isabel II ata 1936. A segunda parte escolle a perspectiva temática e ocúpase das relacións co republicanismo do movemento obreiro, da escola, da prensa e das mulleres, cunha última entrega sobre o exilio republicano en México. Grandío esculca a andaina dos dous grandes grupos da Segunda República: a ORGA, de raíces galegas, e o Partido Radical, ámbolos dous con semellantes bases sociais (o PR con maior peso no mundo agrario). A ORGA, logo IR, abaneou cara a esquerda e rematou na Fronte Popular. O Partido Radical, acubillo de clientelas anteriores, na busca do centro, acabou nunha posición moi conservadora. O PR rematou desaparecendo meses antes da guerra. Dalgún xeito, os electores pensaron: de imitar á dereita, preferimos a dereita de sempre.
(o artigo completo)
Entradas
Hace 5 días
4 comentarios:
ESte é o artigo que está en Chuza e do que fala Lourixe noutro fío: xa saira no blog noutra versión, aquí algo reducida.
Extraño, non sei por qué, que no artigo ó referirse ó papel e diversa ideoloxia da prensa galega, non se faga nengunha mención ó ilustre periódico local no que vostede escribe. Porque algo hai que decir, non sí?
Non ten nada de estraño, Arxides. Sinxelamente no libro que comento non se cita a La Región.
Como quizais saiba, a miña tese estuda o Ourense político e social da 2ª República e iso obrigoume a revisar todos os números de LR dende 1929 a 1936 e doutros diarios. LR participou activamente na organización da dereita católica, primeiro Acción Ciudadana Gallega e logo CEDA de Gil Robles. Cun certo sentido aberto ós galeguistas (os Outeiriño tiñan moi boa relación cos galeguistas ourensáns, moi católicos). E hostilidade cos mestres progresistas da ATEO: ó respecto teño moitos datos e editoriais que quizais nalgún momento haxa que publicar.
Graciñas pola acraración D. Marcos, e polo restante anímese que quizaves xa teña chegado o momento de que publique esa información tan pretérita e tan actual se cadra. Sería bon que se fixera algo de luz por se cumprira restituir creto onde houbo estigma, ou viceversa.
Publicar un comentario