Contaquilómetros con amnesia
Afonso Vázquez-Monxardín, la región 11-10-2008
E que trampa ten? -pregunteille inxenuo ao xefe de vendas de V.O. (vehículos de ocasión).Por favor... ¡Ningunha!. Non ve que nos somos un concesionario serio e non uns chaíñas calquera.-¿E logo como é que vale só un kilo este cochazo con 80.000 quilómetros? -insistín-.-Pois porque é de alguén moi próximo a esta casa e ten facilidades especiais para cambiar e bla, bla bla.Total, que paguei e saín de alí calzado nun flamante vehículo gris escuro, non de marca de luxo, pero que estaba moi ben. Aos poucos día decateime de que o aire acondicionado non funcionaba e que o coche empezaba a coller a incómoda manía de apagarse en marcha cando lle petaba. Volvín por alí. Como era o terceiro vehículo que tiña da mesma marca -miren que cousas, xa eu coñecido da casa- pregunteille con confianza ao rapaz que atendía o ordenador das entradas: -Oe ¿a que kilómetros lle fixeron o último cambio de aceite? Amable e disposto teclea a matrícula e dime: -Aos 250.000. (...)
(o artigo completo)
Entradas
Hace 1 día
41 comentarios:
O encanto non nacionalista, regionalista de Qüin.
la región. 11.10.2008
Editorial.
El hecho incuestionable es que desde el pasado domingo, 6 de octubre, el Bloque Nacionalista Galego ha cruzado la frontera y ha pasado a un nuevo territorio tan hasta ahora ignorado que algunos de sus más reconocidos antiguos líderes ni han querido acercarse para contemplarlo de cerca.
Ahí están las sonoras ausencias de Xosé Manuel Beiras y de Camilo Nogueira, por ejemplo, en la asamblea que los nacionalistas celebraron por todo lo alto en el Palacio de Congresos de Santiago de Compostela y en la que el liderazgo de Anxo Quintana se impuso de tal manera que no han faltado calificativos de congreso ‘a la búlgara’ para explicar ese respaldo cercano al 96 por ciento que obtuvo el alaricano. Un antes y un después que Quintana explicaba como fruto de ‘unha asamblea á galega, con sentidiño e unidade e pensando en país’.
El BNG, así, ha pasado de la inoperante ‘rexeita’ combativa contra todo y contra todos a la más esperanzadora y pragmática ‘galeguidade’. Del rechazo frontal a cuanto no pasara por las patentes que sólo las familias más radicales del Bloque podían conceder con la legitimidad democrática (?) propia de la autosuficiente formación, a la mano tendida hacia colaboraciones posibles a base de ‘sentidiño e unidade e pensando en país’.
A fin de cuentas, el BNG no ha hecho otra cosa que acompasarse a los nuevos tiempos, modernizarse. Pero no era una tarea precisamente fácil y sin riesgos. A Anxo Quintana le ha salido bien. Ahora sólo cabe desear que también el cambio le salga bien a Galicia. Que es en definitiva de lo que se trata. Para el Bloque y para todos los gallegos.
Non sei se o saben, pero o Monxardín é unha persoa altamente patriótica: sempre conduce un Citröen.
O bo viño e a compañía de luxo non producen resaca. Onte foi un día ben alegre. Grazas, Marcos, pola posibilidade de coñecérmonos algúns e xuntármonos outros logo de ¡máis de trinta anos! Dan gana de voltar a Auria par sempre ¡cajöen...! Aínda estou escachando coa risa e coa boca aberta logo de comprobar as competencias lingüísticomusicaisemáisqueterá, do simpar XDC, mimá, eu que pensaba que era un membro do consello de anciáns...¿por que será que imaxino a tódolos sabios tan maiores?...do señor Medela ¡meu deus! somos xente da época do branco e negro, esteame atento a esa foto. Unha aperta a Lourixe, Chus, XMG, Arume e ao copeiro maior do reino, Jacques DLP, a partir de agora, son de misa diaria.
Menos saúdos e conte, conte a quen destriparon sen compaixón. Pode, de momento, comezar polos dez primeiros.
Haberá que agardar pola desclasificación dos documentos, de momento, señor Apicultor, creo que segundo a lexislación vixente teremos que agardar a que pasen 25 anos do pasamento dos participantes deste contubernio (ou 50 anos, xa sabe). Vai ter que conformarse coas fotografías aéreas e as gravacións que vostede mesmo fixo dende "as alturas", eso si, teña conta que aínda se lle pode aplicar rigorosamente a Lei de Segredos Oficiais e algunha outra da nosa gloriosa etapa preconstitucional que aínda andan en vigor, non vaia caer nas gadoupas do señor DLPierre.
Vou ser sintético, a forza de sicodélico.
1. Jacques Delapierre, o barón do Recatelo, ofreceu un ágape extraordinario na súa casa, con solaina e acivro maxestuoso. O polbo, exquisito; os cachelos, de enmarcar; o viño, da Ribeira Sacra (toda a vendima, more or less); uns chourizos de Asturica Augusta; empanada de liscos para lembrar toda a vida. A tarde, benéfica, cun sol quecedor alimentando as calugas e as voces ao lonxe (probando, si, probando) de Luis Tosar e Miguel Costas. Jacques Delapierre, un anfitrión de luxo que ficará por moito tempo nas nosas memorias.
2. Xoan da Cova, nunha das experiencias máis fascinantes da miña vida, enfiou o feiral adiante saúdando a todo canto senegalés saía ao paso co seu wolof de Dakar (disque). Aínda hoxe mesmo non son quen de crelo. Saavedra non me deixará mentir porque el mesmo nunca vira cousa semellante: coma se fosemos con Marco Polo por Samarkanda.
3. Júlio Medela ... Non hai palabras. Hai que escoitalo. Un vendaval. A narración oral en estado non puro: en estado volcánico. Atopou, ademáis, en Lugo a unha das primeiras novias da súa vida. Pero desta cuestión será mellor que el fale ou escriba. Esto é para picalo: para ver se escribe a grande novela galega que ten na súa cabeza.
4. Os demáis, que erabamos uns cantos, non dabamos creto ao que viamos.
5. Brindamos, a cada pouco para non perder o costume, por todos os solaineiros e, sobre todo, polo anfitrión que estivo presente en cada momento.
6. Viva san Froilán, a mellor festa de Galicia, sen dubidalo, e probablemente a mellor do mundo.
Lamento non poder ter ido. Agradézolle ó anfitrión o convite.
Si, ben, vale, Arume, todo moi rico e moi abundante, pero está vostede obliterando (qué raios quererá dicir obliterando) o máis substancial e substancioso. Como lle dixen a Ana Bande, conte a quen destriparon sen compaixón. Pode, de momento, comezar polos dez primeiros.
Unha curiosa visita de Ferrán Adrià á casa dun xornalista do NYTimes: mirade o video.
Apicultor, da toda a impresión de que o puxeron a vostede a caldo.
Un día ben bonito o de onte en Lugo. O tempo acompañóu. No viaxe desde Ourense, nin unha soa patrulla de tráfico (á volta tampouco). Un garda municipal de Lugo apartóu o sinal que obligaba a un conxestionado desvío , e deixóume pasar aos céntricos Loureiros, sin tráfico e con moito aparcamento, coa soa mención do nome do Delapierre.
Encontro emocionado, polo menos pola miña parte, con Xosé Manuel González, Ana Bande e Lourixe, a queñes non coñecía persoalmente. Sorpresa: o acompañante de unha das féminas citadas estudara conmigo de neno. Recoñecéume el a mín primeiro , a pesar de que o seu aspecto cambióu moito menos que o meu ("medróume moito a frente").
Exquisitos os entrantes, o viño, o pulpo ,os cachelos, todo preparado e servido polo anfitrión Delapierre. Tamén exquisitos os postres ("sobremesas", pra o Medela) aportados por os invitados (Felicitacións para a señora de González por o dulce con crema). Tertulia nun café próximo.Divertido paseo pola festa, moito rimos con algunhas "entuviadas" do Jacques (que as conte outro, non vou decir eu todo). A penúltima nunha cervexaría irlandesa.
Admiro a capacidade de certa xente pra "crear grupo", unha das cualidades dos líderes. Neste caso, Marcos Valcárcel, por cuia causa estabamos todos alí. E porque estabamos todos reunidos no seu nome, alí estaba él, presente en todo momento no medio de nós.
Foi un pracer atopar alí a Lourixe, competidora en elocuencia con Medela. Entre os dous arman unha festa nun par de segundos. E mesmo sen falar (cousa imposible): porque levan a ledicia nas súas facianas. Así dá gusto.
Aiquí está a foto "de cara", no blog "aduanadas" do Xaime Dapena (Jacques Delapierre):PREMER.
Volvendo ao artigo-Monxardín.
As espadas non poden envainarse se están curvadas de máis, pero tampouco se o están de menos. Deben ter curvatura constante en todos os puntos pra adaptarse á va(g)ina. MEnuda vaina!, que diría algún. As únicas curvas de cirvatura constante son as rectas, as circunferencias e as helicoides. As dúas primeiras foron escollidas, respectivamente, por cristianos e mouros nas películas. Das segundas pode haber moitos máis tipos, según o radio de curvatura escollido. A lonxitude do arco é outra cuestión diferente, pero con importancoa na práctica. Das primeiras, só hai esencialmente un tipo: todas as rectas son esencialmente iguáis. A va(g)ina pode quedar grande ou pequena en base ó tamaño do "segmento", pero non presentaría problemas de curvatura.As helicoides, resérvanse pra os sacacorchos. Non sei se están normalizados o "paso de rosca", o diámetro da hélice e o número de espiras. En todo caso, pouco importa si o viño está bó.
Medela: explique o do portugués "tira-rolhas", que sei que sabe que o sei porque mo dixo vostede.
O Recatelo foi sometido a unha implacábel vixiancia por parte de dous aparatos aerostáticos, un deles operado por axentes da CIA e outro pilotado por un axente que foi identificado como o Apicultor (cun rótulo de "Desguaces Pepe" para disimular). Coas imaxes non tivo problema, mais os micrófonos foron inutilizados polas interferencias causadas pola megafonía da tómbola e non pode comprobar se as conversas sobre xamóns e televisores de plasma que grabou pertencen aos lotes dos premios ou aos subornos argallados no Contubernio para a manipulación de certames literarios e artísticos en xeral. A marca ACME xa non é o que era desde que os seus deseños foron pirateados por coreanos. Apicultor, non lle merque os aparatos de espionaxe aos senegaleses manteiros, ben sabe que son confidentes de XDC! :-)
Corríxome de novo: a foto de Apicultor tomouna Ana Bande e o rótulo dicía "Autos González".
Canto ás curvaturas, non esquezades que hai un grande número de superficies curvas xeneradas por rectas, p.e. os paraboloides hiperbólicos ou sobre todo, os hiperboloides aos que nos teñen acostumados os constructores de torres de refrixeración para centrais eléctricas.
Primeiro foi o banquete de Conxo (1856)...
Despois, a fundación da Unión de Pintores Gallegos (1964) nun merendeiro da Rocha ...
Até chegar a este contubernio solianesco do Recatelo (2008)...
Sempre conspirando, sempre comendo e sempre bebendo. Así se faz Galiza, beibi.
Por certo, ¿contra quen? E sobre todo: quen dos retratados é Da Cova?
Prácticamente calquera curva pode ser definida por unha familia de rectas, atentendo a moitos criterios diferentes, o máis "espectacular" dos cales é a "familia de rectas tanxentes", que perden algo do seu poder "descriptivo" nos puntos de discontinuidad ou de non-derivavilidad da curva ("singularidades"). Qué ben o pasamos os "frikis" dos primeiros oitenta, cando programábamos os nosos "commodores" pra que xeneraran ese tipo de curvas, nas que se basaron moitos proto-videxogos , así como nas famosas de "Lissajous"!.
Lourixe, estase referindo a SUPERFICIES xeradas por rectas. Buf. Se tuvera tempo contáballe algunha curiosidade...
Non só hai fotos abondo nítidas, Lourixe. Tamén mandei poñer micrófonos debaixo da mesa. E se pensa que o ruído ambiente dunha tómbola nas proximidades ía impedir unha boa gravación, é que descoñece as potencialidades da alta tecnoloxía dixital de última xeración (non traballo con outra), que permite peneirar e filtrar doadamente as interferencias.
O resultado: unha gravación perfecta con contidos altamente inflamables que, de ver a luz pública, faría tremer os cimentos da vida política, social e cultural do País. De momento, queda en reserva: Top Secret. Así que será mellor que non me provoquen...
Lourixe: jajajajajajajajajajajajaja
Quéroa!!!!!!!!!!!!!!!!1
jajajajajajajajajajajajajajajaja
É vostede 'enxebremente' espiritual... Mellor do que Madame Blavatsky, e sobre todo, moitísimo máis simpática!
'Desguaces Pepe' + ACME + Axentes secretos da República de Senegal...
jajajajajajajajajajajajajaja
Escacho
jajajaja
Tendo en conta o nivel que isto está a acadar (con derivacións hiperboloides e todo), case que nin me atrevo a difundir aquí unha humilde achega paralela, ou visión tanxencial do evento.
Pero, en fin, eila:
TARDE AFRICANA EN SAN FROILÁN
(Luzada contubernal)
Beireando o parque Rosalía de Castro, a rúa Puro Cora fervía de postos, vendedores, transeúntes. En tarde sabatina, véspera das Mozas, o tempo meteorolóxico resolvera definitivamente comportarse, á par da policía. Cousa tal remexía no caletre o Abdul, cincuenta anos, rara barba, xilaba e bonete, entremedias no xentío e aínda axexante. Os días anteriores, a operación contra-manteiros dera duro na súa mercadoría e gaños. Pero o cidadán xeralmente non lles era hostil, e para hoxe teoricamente había un acordo de tolerancia final; nada, porén, que merecese confianza definitiva.
No cruzamento Ribadeo-Puro Cora proliferaba o artigo no chan; coiro, discos. Maior e experiente, Abdul exercía o seu primado honorífico e referencial non perdendo ollada sobre os compatriotas máis mozos; agora mesmo, por exemplo, Muhammad falaba lucindo un pouco usual, branco e pleno sorriso, o mesmo que tacitamente ostentaban Ahmed, Amin e o curmán, alí mesmo ao lado. Todos eles dando fronte ou esguello a un weex aparentemente en leria co Muhammad; finalmente, o branco ergueu unha man acenando despedida e o xesto cordial, matizado talvez por un aquel de estrañeza, demorou algúns segundos en abandonar as faces.
Seguiu a andar, a conveniente explicación admitía espera. De súpeto, alguén o interpela, mecanicamente responde e un hábito tan inveterado coma a propia existencia demora comprensión acaída para o suceso inesperado, impensable, case marabilloso: aquel weex, o mesmo branco anteriormente albiscado onda os compatriotas, alto practicamente á súa par, algo falto de kawar sobre a fronte, estáballe falando en wolóf e xa marcha; reaccionando, chámao decontado: “Kai!” e inquire o modo e ocasión da necesaria e nada accesible aprendizaxe lingüística. “Aquí, en Lugo, hai moi bos enseignants, tal este home”; a apurada negativa, un tanto somnolenta, do indicado, a media risa do que fala africano suxiren broma, así é que retribúe con beizos, menos con ollos e marcha adiando interpretacións, devolvendo atención á njaay. O outro retoma vía cara ás barracas e non anda só, hai outros cinco varóns (un dille ao primeiro algo como “Dakowa”) e tres jigeen en trato notoriamente igualitario. O Abdul nada manifesta, nada amosa da súa desaprobación; como for, unha ausencia de meses, a evidencia súpeta das dúas esposas aló en Dakar impón a súa lei, carne, sangue; e estes femininos, agraciados, rotundos continentes fan evocar, á marxe da vontade, a crianza de numerosa prole.
Chega á praza de Avilés, vira e colle camiño cara a un edificio de Recatelo, onda a Casa Rivas. De alí vén agora ese mociño novo, o Mâlik: “Baye! Antes, un weex que viña de por aí arriba faloume en wolóf. Paréceche que sería un policía?”. O Abdul non contesta, cavila. “Quizá; pero non deixes derramar a vida, non paga a pena cismar moito niso. Estamos nas mans de Allah, o Grande, o Misericordioso, abenzoado sexa o seu Santo Nome”.
Onde está Medela?.
Prácticamente perfecto, XM Glz.Noraboa!.
Algúns comentarios, pra vostede e o resto dos contertulios:
-"Weex" é o "color blanco". Pero un (home) blanco é "Tuubab".
- "Kai" escríbese (e pronunciase) "Kaay!", con "aa"(a longa). É o único imperativo do wolof que non remata en "-l".
- "Enseignant", "profesor" dise "djangalekat". Curiosamente, en wolof dise igual "aprender" que "ensinar" (djangal). Creo que tamén no galego a palabra "aprender" ten os dous sensos. O "sufixo" -kat é característico das profesións.
-Kawar é "cabelo" (da cabeza), en efecto.
-Jigéen é , en efecto "muller". Tamén se emplean có senso de "femia" en xeral.
-"Policía" dise "alkaati", da mesma orixe árabe que o galego "alcalde", Anque adoitan a usar a palabra francesa ,"police".
E ten razón. Moitas veces teño que tranquilizalos decíndolles que non son un policía de inmigración, anque chapurree a sua lingua.
Medelaaaaaaa, ei Medelaaaaa!!! Xa vexo que anda aínda zombie despois do shock de atopar unha amada que lle deu cabazas aló no Pleistoceno.
Qué racha leva dende aquela: de Ana B. a Teresa G., o seu foi ir de fracaso amoroso en fracaso amoroso até a derrota final. Menos mal que agora Liz H. lle está a facer recuperar a autoestima. Pero ándese con ollo, que non sei se estará gafado para estas cousas do cuore.
Xa eu ía pedir desculpa pola presumible mala traslación do discurso do Abdul. Menos mal que nos queda o Da Coba.
De paso: espero que as amigas ás que se alude non se sintan inadecuadamente tratadas. Moito o sentiría.
Conte, conte, XDC, e non se corte. Non debe haber superficies curvas que un home tan experimentado coma vostede non se preocupase de estudar en detalle... ;-)
XD XD XD
Profesor González: É Vde., se mo permite, un home profundamente relixioso. Lémbrame o Larry Darrell do romance “O fío da navalla”.
E bate, señor, no certo, co seu relato sobre a performance de Xoán Da Cova en San Froilán.
Quería dicirlle, señor profesor, que foi a experiencia máis surrealista, psicodélica, enxebre, lisérxica, esquizoide e talvez mística, alén de simpática e retranqueira, da miña vida. Xa está a ver, un simple paseo por esa macro-festa máis propia da India (pola asistencia numérica) que de nós!
Vde. centra o seu relato nos asombrados vendedores. Eu, en Da Cova. Porque por un momento pensei que eramos a traxicómica cuadrilla de Ulises, ou a tripulación do capitán Willard (de ‘Apocalypse Now’). Lembra cando apareceu o ultra-lixeiro espía pilotado por Polifemo-Coronel Kilgore-Apicultor? Lembra a empregada da taberna céltica, Circe-Calipso rediviva? Lembra o noso heroe a platicar cos centauros re-encarnados en senegaleses vendedores de top-manta?Lembra os seus paisanos lugueses, González, a ollaren para nós de ollos como pratos, a procurar, ben seguro, a cámara oculta?
E Ulises-Odiseo-Willard-Da Cova comentando tan tranquilo que aprendera o idioma cos senegaleses de Ourense, como se o ‘wolof’ fose tan doado como o catalán!!!
E o señor Apicultor rifándolle ao piloto do ultra-lixeiro, porque estaba a verificar que os seus sinistros plans foran para o c. …
Aínda estou conmocionado pola actuación do sábado.
Apicultor: Pensará, evidentemente, que estou a esaxerar, mas... A escena era digna dun Antonioni inspirado.
Unha loucura, Apicultor, unha loucura.
Apicultor: Vde. vería, ben seguro, "Apocalypse Now Redux". É claro, unhas trescentas veces, coma min.
Lembre o periplo da gamela plástica do capitán Willard e resto do persoal fusileiro. Repare na paisaxe. Vai mudando á medida que a barca se vai aproximando da raia de Kampuchea. Estrañas cores, estraños grupos humanos, estraño nevoeiro; parece mesmo unha sesión de meditación profunda baixo a surveillance dun avezado mestre. Todo se vai tornando cada vez máis absurdo, máis medoño, máis...
Sabía? O noso río vietnamita-kampucheano foi desta vez o paseo principal das atraccións luguesas. Un paseo flanqueado por atraccións cada vez máis barrocas e bizarras... Se nun posto sorteaban xamóns, noutro, un monte de televisores de plasma. O castelo do terror. E o artilleiro maior de Willard, Arume dos Piñeiros, a procurar o posto das ferramentas. E os vendedores parecían monxes de Shangri-La a entoar mantram, repetitivos, obsesivos e incomprensíbeis no nivel da tona da conciencia habitual.
E cidadán senegalés que se atravesaba no camiño, cidadán que vía asombrado como un cidadán europeo se dirixía cara a el en un perfectamente comprensible wolof, como se Vde., Apicultor, dá en falar bable en Langreo, coa mesma naturalidade.
Non sabe aínda o que perdeu, Apicultor. Nin imaxina.
P.D.: Desculpará, Apicultor. Estou a escoitar Steve Miller e síntome un pouco Keith Luger
Laconismo, Medela, laconismo.
Medela ten que -supoño que xa o terá feito- gardar a gran maioría das súas intervencións neste blog, e logo reciclalas, reordenalas, amplialas e matizalas, amén de mineralizalas e vitaminizalas, para, despois de darlle varias voltas, armar con elas o mecano da gran novela galega do século XXI. Xa se lle ten dito: literatura en estado puro!
Por certo, Saavedra, non sabemos nada de en qué estadio está a publicación das súas memorias luguesas que deitou xenerosamente neste blog durante meses. Non nos diga que ten medio parado o proxecto, por favor.
Lourixe, se acaso Xan da Coba, non lle explica o das curvas, eu só lle digo que calquera queda prendado das súas.
Pois, asumindo o lóxico descrédito, é preciso recoñecer que non advertín ultra-lixeiro nin dirixible ningún, e iso que desde hai tempo coñezo a habelencia apicultora en tales mesteres: de feito, cando se interrompera aquí certo e público intercambio documental, logo dun (espurio) documento presentarme como axente do Vaticano estaba eu a piques de difundir evidencia (lexítima) sobre unha Apic-Net cuxo responsable disolveu nas semanas seguintes, unha proba máis do finísimo olfacto e capacidade evasiva (quen era Carlos a seu lado?).
Ora ben: levo eu, e considéroo notorio, meses carente de chispa, e a circunstancia estaba agravada antonte polo accidental feito dun previo trasnoite deica as cinco da mañá, en compaña ben distinta da de Afonso do Coton. Tal cousa levou a que eu fose, con moito, o conviva máis aburrido na festa de Delapierre; tamén a publicamente confundir Camões con José de Santa Rita Durão, recitando (e nin con total propiedade e fidelidade) a primeira metade da oitava XLVII; e quen sabe que outros desaforos polos que pediría desculpa de anteriormente non ter pedido xa outras e deixar tan pobre mostra de min mesmo.
Sexa como for: Kilgore ou Picard, o San Froilán é moito, moito, mesmo viaxe iniciática ou bazar das marabillas. Un orgullo, aínda que haxa disgustados ou indiferentes. E non sen discurso nin argumento.
Apicultor: aquilo non está abandonado. E ben vexo que o dirixible non rexistrou toda a información.
Cando as curvas son tridimensionáis, ademáis de "curvatura" ten senso falar de "torsión". E non digo máis, que logo sábese todo.
Xosé Manuel Glz: O parapentista aparecéu no ceo cando xa vostede se despedira de nós, por eso non o lembra. O grupo de "polos e polas" mirabamos para el, inquietos albiscando o "gavilán", pero a silueta do trebello voador non se adaptaba suficientemente á forma que desencadena a resposta innata de fuxida. En troques, empezaron a facerlle fotos e a berrar "é Apicultor". A xente que pasaba miraba cara o ceo, pensando quizáis que se estaba probando un novo modelo de colmeas suspendidas no aire, a solución á morte masiva das abellas.
Da Cova, non lle digo nada, hermano.
Despois da súa performance live cos axentes secretos da serenísima república de Senegal, puxemos a guinda a ollarmos todos cara ao ultra-lixeiro e berrar como un só home e/ou muller: Apicultor!!!
E aínda din que o surrealismo morreu con Dalí...
Ten que lembrar, amigo Medela, o umbilicus mundi onde nos despedimos de Saavedra: diante mesmo do Castelo Diabólico por onde horas antes pasaran Rajoy et alii/aliae.
Até este preciso momento nunca participara nestoutra actividade alevosa do Servizo Secreto: o intercambio de libros. A miña biblioteca non é comparable, nin moito menos, coas de Marcos, Apicultor, e todos eses que andan a deixar paquetiños sorpresa polo Liceo ou bares misteriosos de Ourense.
Mais veño por un azar de topar cunha obra de grande valor informativo e formativo, do máximo interese para o Apicultor (e probablemente para Medela), con dedicatoria persoal da miña nai para un dos meus aniversarios. PREMER
Ese non o teño, Lourixe. Coido que, despois de tanto tempo, lle corresponde a vostede corresponder (Top Secret).
SON VOSTEDES MARABILLOSOS. UN pracer ler todas estas crónicas e comentarios do Contubernio en Lugo. Un pracer para todos/as os amigos da Solaina.
Por certo, andaba medio país buscando a Xoán da Coba: xa o identificaron? Un gran tipo, seguro, aínda que case non nos coñecemos máis que desta aventura do blog.
GRAZAS A TODOS/AS tamén polas súas xenerosas palabras de lembranza.
Publicar un comentario