23 nov 2008

Dentro e fóra.
Afonso Vázquez-Monxardín.
La Región 22-11-2008

Discútese bastante o nome do sitio este. E xa son ganas. Que se Galiza soa máis enxebre, que se Galicia é como máis ben dicimos a xente do común. Que se dis Galiza cheira a Bloque e Galicia a menos amante do país. Que nada diso. Que si. Que non. Que se tumba que dálle. Que tal e que sei eu... Trapatrapá. Non me meterei nese bulleiro revivido polo alobado mozo de escasos estudos e sen traxectoria profesional que, miren que reviravoltas dá a vida, é presidente da Comisión de Educación e Cultura do noso Parlamento. E así, dicindo noso, vostedes xa me entenden. E aínda que non cumpriría aclaralo fágoo para o teña as entendeiras atravesadas: que tamén conto por nosos o Parlamento Español e o Parlamento Europeo, pois lugar onde temos palabra e onde se coce pan e leis que nos van afectar, son tamén nosos. Pero así, dicindo como dixen ao primeiro, noso, vostedes xa me entenderon e non teño que andar co tema de cia/za, que me acaba coa paciencia, pacencia, pacenza, ou como os señores gusten, que eu, con tal de nos ir enten dendo, aínda que sexa de forma incorrecta, o resto impórtamelles ben menos.

E pois téñolles eu a intuición transversal de que os galegos sentimos un certo pudor cando debemos referirnos ao ente colectivo abstracto que hai por riba das nosas aldeas e cidades ao que sabemos pertencer. Por iso abusamos dos adverbios de lugar. Pois usamos un ‘Aquí’ identitario e colectivo cunha cotidianeidade pasmosa. A maioría de nós diría ‘Aquí cómese de marabilla’ en vez de comezar a frase por ‘En Galicia cómese...’. Tanto é así, que creo que esa cámara de deputados de Santiago se podería chamar simplemente ‘Parlamento de Aquí’. ¿E que me din do adverbio fóra? Se un de Ourense vai estudar a Vigo ou Santiago, sempre usariamos o topónimo alternativo para significar onde debería asistir a clases: ‘Marchou estudar a Santiago’. ¿Pero que acontece se saiu da nosa comunidade autónoma? A cousa é, popularmente, non ten volta de folla. O resto do mundo é simplemente ‘fóra’. ‘Marchou estudar fóra’ significa só iso. Que a universidade pode ser de Zamora, Madrid, Inglaterra, Interlaken, Macao, Montevideo, Zimbawe, Río de Janeiro ou Frankfut. De calquera sitio. ‘Casou cunha de fóra’. Pois dominicana ou asturiana ou de calquera lugar do resto do planeta menos dese ‘aquí’ de 29 mil quilómentros cadrados que, caracterizados por oposición ao ‘fóra’, sería ‘dentro’. Incluso falamos dos ‘galegos de dentro’ -ou de aquí- e os ‘galegos de fóra’ -os emigrantes-.

Tan grande é o ‘fóra’ como fondo o ‘dentro’. Por iso tamén poderiamos nomealo, sen máis, como ‘O Parlamento de dentro’, e tería poética aliteración evocadora de ondas mariñas morrendo en fíos de escuma nos areais de Corrubedo, un día calquera de inverno. E Santas Pascuas.


119 comentarios:

Anónimo dijo...

Penso que o señor A.V-M. non estivo afortunado nesta expresión:

"alobado mozo de escasos estudos e sen traxectoria profesional que, miren que reviravoltas dá a vida..."

Dígoo sen acritude, evidentemente, mais penso que era o meu deber dicilo.

Anónimo dijo...

Pois eu creo que dado que política non outorga ciencia infusa, non está de máis que os membros das comisións profesionalmente saiban algo do tema que os ocupa.
Todos podemos votar, eila grandeza da democracia, pero non todas as palabras valen igual cando se trata temas técnicos e velaí a falacia de seudodemocracia televisiva.

Lándoas dijo...

Estou con Medela. Isto lémbrame o caso do electricista que foi ministro do Interior con González. As cousas que se dixeron. Todo isto á marxe do que logo fixo ou deixou de facer o señor Corcuera.

Anónimo dijo...

Política presta o que Natura non da.

Anónimo dijo...

Do mesmo xeito que A.V-M. puido non estar afortunado, tamén poidera ocurrir que B.L. non estea afortunado noutras ocasións, e non digamos xa o ínclito deputado do PP que anda sempre buscando bronca con este, un tal López Chaves, disque se chama.

O problema, penso eu, non é tanto de ausencia ou presencia de estudos abondosos e de traxectorias profesionais contrastadas, canto do rigor co que se din ou se fan as cousas. E aí, na miña falible opinión, B.L. non chega ao suficiente por moito que o intente, mentres que o seu opositor popular nunca irá alén dun moi deficiente.

Anónimo dijo...

Si, pero non é a primeira vez que lle leo nesta casa (só leo ao señor Monxardín aquí) expresións dese tipo referidas ao deputado Lobeira. Se chega a ser outro deputado (quizais doutro grupo político) quizais non lle sacaría os seus estudos universitarios, ou a falla dos mesmos. Pero, en fin, é o dereito do señor Monxardín a dicir o que lle pete, faltaría máis; ademais faino co seu habitual estilo. Aproveita que di que o de menos é como chamemos ao País (a "aquí", ou por que non "eiquí", así en dialecto ourensán) para largarlle, como quen no quere a cousa, unha couciña a alguén, neste caso ao deputado Lobeira. Podía falar do López Chaves que é o que fai polémica co de -za versus -cia no Parlamento de "Aquí", pero quia!, o problema é o señor Lobeira, e a súa falta de estudos e traxectoria profesional.
Un amigo.

Anónimo dijo...

Sintoo moito, señores, pero creo que os deputados membros das comisións deben saber profesionalmente dos temas que tratan e non só moverse por consignas que teñan na cabeza ou polo que pensen no momento. Bagaxe cultual e educativo, para a comisión de Cultura e educación non parece moito pedir, nun país de tres universidades.
O O sr. Corcuera, nado en 1945, traballou como electricista ata 1976 que entrou no sindicalismo como liberado e logo, en 1988 como ministro. Sabía o que era traballar e gañarse a vida.
Do mesmo xeito, respecto ao máximo, por suposto, á Conselleira de Pesca, que tampouco ten estudos universitarios, porque me parece que estes non nos fan máis listos nin máis guapos, aínda que si normalmente máis preparados, porque ese é o fin da universidade. ¿Ou non serven para nada? ¿Pechámolas? ¿Vale?
O que teño claro, señores, é que aqueles que só coñecen da vida profesional o que ten que ver co teto do partido -chámese Pepe Blanco, Laura Seara, Bieito Lobeira ou calquera beneficiado do PP que os debe haber a centos- non me merecen especial respecto político. E teño claro que o país é ben rico, en todos os partidos, como para que un señor como o Lobeira sexa presidente dunha comision de Educación e Cultura.
Se cadra outra persoa, máis afeita a traballar, convivir e tolerar, sabería que entrarlle a trapo ao sr. López Chavez é contraproducente para o país. Tactica e estratexia. Ou é que só prima o presunto interese electoralista inmediato?
Efectivamente, como non me teño por un anxo nin unha alma pura, podo dicir que o sr. Lobeira me cae especialmente mal, igual que me cae mal o Deputado Rodriguez, entrementres outros desa mesma organización, como o Sr. Alfredo Suárez ou o Sr.Quintana, me parecen boa xente, traballadora -eu valórolles moito o tema do traballo, que se lle vai facer- honrada e confiable. Como Carballido, como Bieito Seara, como Jardón, como todos os que veñen do mundo laboral contrastado. Dos falabatos con carné, ríome.
Valoro como insensatas as declaracións de Rodriguez dicindo que estaba feliz coa crise porque así se puña en cuestión o sistema, ou a bronca za-cia destes deputados. Como valoro insensato promover unha folga de estudantes o martes.
Enténdoo todo en clave electoral e tocarlle os collóns a Quintana por parte dos gardiáns da ortodoxica.
O Bautista fala de xente "fusilable" e non se comentan estas declaracións.
Certamente me gustaría máis o de Parlamento de "eiquí", como vostede, sr. anónimo, me ensina. Pero éralle broma.

Anónimo dijo...

-Dos guardiás da ortodoxia, líbrame señor.
-Dos falabaratos con carné,líbrame señor.

Gracias, Mr.AVMF por suministrarme duas frases máis pra o meu "libro de horas" particular, que estóu escribindo.

Anónimo dijo...

Pois mire, dr. Etxe, eu opínolle que eses personaxes como Blanquito, Laura Seara, Pablito, Bieto Lobeira e todo-los do pp que non coñecemos e nunca traballaron fora do tecido social do partido son un aporte, unha visión sui-géneris, unha caste "de biodiversidade" política. Non van ser todos licenciados, nin todos vindos do mundo laboral puro e duro.

A mín a homexeneidade paréceme brutal, como tamén o é que o noventa e pico por cento dos militantes dun partido sexan funcionarios, ou profesores de insituto unha porcentaxe fora de lugar os candidatos dunha lista.
Eu coñézolle persoas de intelixencia superior que foron incapaces de acabar calquer estudo e abandonaron a fp. Non poden acaso desenvolver unha actividade política de primeira línea?.

E moitos destos que cita tiveron outras oportunidades fora do teto da política. E que pasa se lles ghusta máis esa actividade?, como aconteceu co ATS Quin que era un vago e escaqueador redomado no hospital pero resultou ser un estratega- organizado-pragmático-negociador- de primeiro órden. O quin ata era lacazán para o futbol, acaba de declarar que non lle gustaba entrenar. Quixo fichalo o Elche pero pensouno e o p.entrenamentos fixéronlle desbotar a oferta.

Eu sigo a afirmar que teríamos que volver todos en tropel a entrar en partidos e facer valer as nosas opinións alí dentro. A ver quen tiña máis coallos, corazón, e fortaleza para resistir.

E se estas foran condicións superiores á de ter traballado-non ter traballado, ter o doctorado-non ter o doctorado?. Vostede é dos que pensa que Pepe Blanco é tonto?. Depende do instrumento e escala que vostede utilice para medilo.

E il non haberá máis cousas no ceo e na terra, Afonso, das que soñaron a nosa filosofía.

Anónimo dijo...

Amigo Lobo Neghro. A única cualidade que teñen varios dos que nomeóu, e moitos máis, en todos os patidos, é pensar o que lle mandan pensar, e facer o que lle mandan facer, os "capitostes" de cada partido, xente cun perfil totalmente diferente, e que son sempre moi pouquiños, e failles falta esa clase de xente ,pra "levantar a mau" e actividades similares. Esa cualidade básica é a fundamental. O resto, estudos e cousas así ,son bastante secundarias.

Tres ou catro árbores, e ,o resto, edras que se enroscan.

(Se árbore e edra pertenecen a sexos diferentes, poden superpoñerse outros condicionantes. E anque non pertenezan, tamén).

Anónimo dijo...

E, por certo, o Blanco moi listo non me parece, non. Listillo, sí. Pero eso é outra cousa.

Anónimo dijo...

Non teño maior interese en polemizar, entre outras cousas porque o artigo de Vázquez-Monxardín é moi exacto no uso que facemos deses adverbios cun sentido identitario algo difuso, e esa é a base da súa columna de opinión. Noutras dimensións, morfolóxicas ou de normativización, non penso entrar nunca nun blog porque é tentar ao demo.

Pero voltando á frase destacada no arranque desta serie de comentarios, resulta bastante claro para min que a súa incorporación ao artigo é superflua en termos argumentativos e dura en termos persoais e de concepción do traballo político e especificamente parlamentario (de extremar o criterio, nunca podería ser ministro/a de Defensa máis ca un xefe de estado maior, e non deberían formar parte da comisión parlamentaria específica aqueles/as que non..., etc.). Paréceme que só se explica desde a xustificación que fornece en comentario o propio autor do artigo, a quen por outra parte agradezo máis do que poda imaxinar os bos momentos que a súa lectura garante para min, alén do que a prosa postule, desde hai moito tempo.

Anónimo dijo...

E, o Quin, o que demostróu é ser un golpista.

Anónimo dijo...

"Aqueles que están falando do perigo do español pola invasión do galego, é que serían fusilables, nos toman por tontos".

Esta frase, atribuída a Bautista Álvarez nunha entrevista recente, debería ser corrixida en dous niveis. En primeiro lugar, no gramatical (uso de comas, separación do suxeito e o predicado, colocación dos pronomes, ilexibilidade global...). Con franqueza, non entendo ben o que quere dicir.

En segundo lugar, dado que me resulta case inverosímil que alguén poida soltar algo así nunha entrevista que vai ser publicada, entendo que tivo que haber algún problema de transcrición, que, con certeza, o Sr. Álvarez debería apresurarse a denunciar, en especial para a tranquilidade propia.

Anónimo dijo...

Golpista? E lgo como foi, se o pode explicar?

Anónimo dijo...

Non sei eu quen diga máis nada sobre Bautista Álvarez, cuxa presunta expresión foi efectivamente xa aquí comentada. Pero, Lándoa, vde. a min si que me ensina.

Canto a Lobeira: teño impresión de que, a esta altura, deixaría de ben boa gana de entrarlle ao trapo ao tal Chaves, aínda con todo o voluntarioso que, ao longo da súa xa demorada vida política, se ten amosado para entrar a trapos; como me gustaba saber, por outra banda, de que maneira podería manter cara, palabra e, a un tempo, impedir a aludida e tan cargante confrontación.

Iso si: que Bieito Lobeira sexa o portavoz desa comisión é mostra de que ao Bloque cómprelle, e ben rapidamente, algún home da cultura no Parlamento. Pola contra, coido que o de Seixo daría probablemente un bo Conselleiro de Pesca; e, polo que vexo na rede, non debo ser o único.

Cando esperten e lean, reciban un saúdo.

Anónimo dijo...

Pois eu prefiro usalo concepto 'terra', persoalmente doulle máis uso. Un estuda na terra ou fora, come produtos da terra, góstanlle as mozas da terra, escoita música da terra,... sente a terra. Todo o demáis é océano.

Veloso dijo...

Permítanme que interrompa brevemente o seu debate para sumarme, dende terras zamoranas, á homenaxe do vindeiro sábado ao sr. Valcárcel, a quen considero merecente deste recoñecemento e de moitos máis que se lle fagan. Un saúdo e perdón pola interrupción.

Anónimo dijo...

A confrontación Chaves-Lobeira, ridícula por ambas partes, faille pouco favor tanto a un como a outro, como á clase política xeral. Estando o patio como está, a mensaxe implícita ante os ciudadanos é: son totalmente incapaces de resolver unha carallada coma esa, qué farán cós "verdadeiros" problemas.

Anónimo dijo...

Si, pero a min gustaríame saber qué pode facer Lobeira, a esta altura, para deixalo. Teño impresión clara de que, por el, xa o tería deixado hai tempo.

Anónimo dijo...

Non hai "solución". Cando os de un lado poñen a un túzaro, os do outro poñen a outro túzaro. De túzaro a túzaro, máis túzaro eu. O que sí deberían é buscar unha "salida honrosa" para os dous, que poderían ser unhas declaraciós públicas nas que cada un declare comprender as posturas do outro.
De pouco valen as iniciativas, como as de este blog e outros, facilitadoras da "harmonía" , se despóis a TV, que é o máis mediático e que chega a todo o mundo, da a imaxe cruda dun conflicto lingüístico que os ciudadanos perciben en realidade como artificial.

A culpa é de quen puxo aí ao primeiro.

Anónimo dijo...

Aspecto fundamental da competencia ,é saber seleccionar pra cada cargo a xente que resolva os problemas ,en vez de crear máis dos que xa hai.

Anónimo dijo...

Mire, da Coba, aquí non valen xeneralidades porque non é cousa de apertas de Bergara: Bieito Lobeira di Galiza e non se mete en como falan os demais; iso, cando menos, debería recoñecérselle. López-Chaves, pola súa banda, asumiu o papel de azoute dos nacionalistas en materia de Cultura; de por si, constitúe unha figura parlamentaria clásica que ata podería dar bos momentos canto a estética. O parlamentario vigués non deixa de ter as súas virtudes, postas de manifesto no caso La Habana; no que non estou case nada dacordo con el (nin, xaora, coa maior parte das cousas que se dixeron neste blog), pero recoñézolle eficacia no desempeño.

Ora ben, no do nome do país entendo que supera bastante o límite do aceptable. Cousa lóxica, se temos en conta que coincide no tempo cun achegamento notorio ao modo e discurso da chamada Galicia Bilingüe, onde o seu partido o deixa facer -madia leva se non- aproveitando para chusgar o ollo. Pero Galiza é forma lingüística plenamente homologada, é unha ridiculez manifestar que non existe o Parlamento de tal sitio e pretender erradicalo da vida institucional e de goberno.

Ben sei que boa casualidade, non particularmente agradable, que xusto a duplicidade léxica se manifeste en tan importante punto; pero é igualmente notorio que non sen motivo. E igual que me deu vergoña allea ler o que dixo algún columnista ao respecto hai varias semanas, gustábame que alguén recoñecese dunha vez o dereito de Bieito Lobeira a escoller a forma legal que prefira para designar a comisión parlamentaria que preside. E despois chámenlle lobo, que ata aí pode chegar a liberdade de expresión; e, desde logo, chega o dereito de réplica.

Anónimo dijo...

Monxardín e todos os demais xornalistas que se cren e din galeguistas deberían empregar unha certa hixiene idiomática, que nos desespañolice, tal e como fan noutros lares.
Propoño:

"goberno" (para se referir ao goberno galego)
"goberno español" (pois iso)
"presidente" (Taurino)
"presidente español" (o ZP)
"estado español" (iso que chaman España) ou "España" cando se refiran ao resto das comunidades autónomas.
"Parlamento" (o galego)
"Parlamento español" (pois iso)

Anónimo dijo...

Pois ser galeguista non ten por que implicar necesariamente ter que ser como di o anterior anónimo, promovendo unha perversión da linguaxe e da realidade que el chama "desespañolización". O goberno español é, tamén, goberno para Galicia, guste ou non. Etc., etc. Para moitos galeguistas, e incluso para certos nacionalistas moderados, galego e español non son identidades excluíntes, senón complementarias. E resulta ridículo non falar de España sustintuíndo a palabra pola denominación franquista de Estado Español.

Anónimo dijo...

Hai infinidade de dereitos que temos todos e que, si todo o mundo pretendera executalos ao 100% en todo momento, faríannos a vida, mesmo a cotidiana, imposible. Un xestor, público ou privado, ten que estar en condiciós de valorar qué marxe dos seus dereitos literáis, canónicos, ten que deixar sin "actualizar" pra que a "vida" rule, e os demáis podian tamén exercer os seus na mesma proporción aceptable.

Anónimo dijo...

Non lembro quén definíu ao cidadán das democracias occidentáis como "un rapá caprichoso acompañado dun avogado que o asiste". Tanto o Lobeira como o Chaves dan a talla como exemplo.

Anónimo dijo...

Para Hixiene ou Suciedade:

Tal e como emprega vostede o termo galeguista, vale tanto para un roto como para un descosido. Mesmo Feijoo sería galeguista porque defende ideas semellantes as súas.

Todos somos galeguistas, pois.

Mais se cadra eu pensaba noutros galeguistas, os que no País Vasco e Cataluña, cando din "presidente" se están a referir ao seu, e non a ZP. E cando din "Parlamento" o mesmo.

Se esa mínima desespañolización da linguaxe, que no País Vasco e Cataluña fan para valorar as súas institucións, a vostede lle parece moito, daquela eu empezo xa a dubidar de que vostede sexa tal galeguista. A hixiene, efectivamente, debía comezar por nós mesmos.

Anónimo dijo...

Amigho Dacova, como se nota que vostede nunca pisou un partido.
Discrepo coa súa simplificación do traballo dun diputado e discrepo cao idea de que o Quin sexa un golpista. Por que o afirma?. Por ter sustituido ó Beiras?. Ka. Non lle pensamos que fose unha estratexia determinada previamente. Caeulle, e unha vez que cae se vostede non o aproveita convértese en cadáver ipso-facto. Creo que lle concordamos, os que metemos os fuciños neses asuntos que non lle houvo un golpe diseñado.

Mer dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Mer dijo...

é verdade que existe a contra. Estudiosos que tan só coñecen conceptos teóricos sen saber aplicalos, pero claro, como marcharon "fóra" estudiar a carreira de Ciencias Políticas, pois todo amañado, deben ser uns lumbreras... logo pasa o que pasa, que as medidas políticas e sociais tomadas polos "nosos" diputados e ministros, non repercuten nas nosas vidas como deberan.

Un currículum "de vida vivida" tamén tiña que terse en conta.

Saúdos

Anónimo dijo...

My dear friend Black Wolf:

A inmensa maioría dos cidadáns nunca pisaron un partido. Eses cidadáns tamén recoñecen, á primeira, recíprocamente, aos que, coma vostede, levan toda a vida có pensamento "interveñido" por algunha formación política. Estes últimos, tan endogámicos, que sólo consideran "existentes" a queñes forman parte do seu xogo ou se expresan nos termos do seu discurso. Sexan compañeiros ou adversarios, defenden uns xeitos corporativos de falar e pensar que case sempre repugnan ao ciudadano común.
Os partidos son ferramentas ao servizo da sociedade, anque pra esa "casta", a cousa sea ó revés. E a sociedade ten que poder cambiar de ferramenta si non lle sirve. O sistema de partidos actual non ten por qué ser o "Fin da Historia", ese concepto que o mmarxismo deixóu nos nosos subconscentes. Pra algús, negar o fin da Historia equivale a unha volta ó pasado, pero xa sabemos que eso non é así.
Leonardo da Vinci era despreciado por os seu coetáneos por escribir en italiano. Pensaban que a sabiduría non podía ser tal se non se escribía en latín. Tamén os políticos desprezan as opiniós do cidadán común, se non son expresadas no "formato" que eles consideran axeitado, o da xerga e dos conceptos en boga , os "políticamente correctos".

Decir "como se nota que nunca pisaches un partido" non é argumento ningún. E, si lle parece que ese feito lle quita valor ás miñas opiniós, está equivocado. Por a sinxela razón de que, anque "nunca pisei un partido", tamén me levanto o dia da xornada electoral pra pisar o colexio eleitoral. E,cando puxen o que puxen, estaba mandando un "aviso pra navegantes", verbo de cómo ven as cousas queñes "nunca pisaron un partido".

Anónimo dijo...

Para o das 11:50:00 AM.

Pois que vostede expida certificados de que é ser ou non ser galeguista, a min súdama. En tempos de Franco eran os certificados de boa conduta e adhesión ó réxime, agora con xente sectaria coma vostede expídense certificados de bo galeguista. A min, súdama esa ridícula pretensión.
Pódense valorar as institucións propias sen desevalorizar outras que tamén son propias (pero noutro ámbito). Esa puta manía de distinguir e polarizar sempre o propio/alleo leva a absurdas e fatais consecuencias, señor. Debería facer un exercicio de hixiene e tirar as anteolleiras que lle impiden pensar.
Que cada quen diga como lle pete. Non veña vostede impoñer ninguha linguaxe "politicamente correcta" porque é intolerable.

Anónimo dijo...

E, por certo, o de Quintana non se refería para nada ó proceso polo que foi proclamado "gran timonel" do BNG. Esa é unha cuestión interna do partido, que sólo de xeito indirecto lle preocupa aos cidadáns. Outra cousa é o xeito en que un está disposto a chegar ás instituciós públicas. E "O alacrán é o alacrán...".

Anónimo dijo...

Hai persoaxes da vida política galega sen estudos nin traxectoria profesional significativa pero con gran capacidade de xestión e negociación e moi úteis para o seu partido.
Poño un exemplo: Louzán.
Non concordo con el en case nada pero recoñézolle a súa capacidade de dirección no PP de Pontevedra e a súa intelixencia na xestión.
Outros con grandes carreiras universitarias non pasan de ser mediocres compañeiros de partido.

Anónimo dijo...

"Non concordo con el en case nada"

Entón, concordas en algo. Dínos en qué.

Anónimo dijo...

Evidentemente, o blog foise á merda. Alguén dira: explique por que. Foise á merda porque xa está de nacionalismo/españolismo, Quintana e Touriño, galeguismo/lacalismo ata os topes. De ser un blog digno non é máis ca unha sucursal dixital de La Región. Noraboa a todos.

Anónimo dijo...

Entón D. Alfonso que non-a vexo por "aquí", parece que a ninguén lle preocupan os desmáns da Conselleira do ramo, e supoño que debe ser que como ten titulación universitaria acorde, xa debe ser suficinte. Suscítanse varios problemas e eu, se mo permiten, quixera dende o meu tosco entender facer algunha reflexión.
Hai pouco tempo tiven a para min agradable ventura de coñecer persoalmente a Bieito Lobeira, un mozo, que dada a súa dilatada traxectoria, non lle creín nun primeiro momento que só tivera 40 anos, e dados os prexuizos herdados do mediático sen contrastar, recoñezoo, costoume unha primeira aproximación. Coñezo dunha tempada ésta parte ben pouca xente que ubicados na carreira política, profesen un desafecto tan marcado, e sen ter outro futuro que diría o colectivo intelectual-titulado de maioría nésta Cámara, a un oficio tan ben pagado, e eso para min e supoño que para moitos cidadáns é unha grande honra, en contraposición ós codazos e falta de escrúpulos que profesan moitos dos “titulados” que navegan sen governo que os rixa pola culturalia e educativa esencia político-ourensana. Presume de ser de Marín e mariñeiro, e coñece coma ninguén á súa xente e gosta de estar co ela, e dí tamén que aprendeu –coma min- moito de analfabetos que non tiveran a posibilidade de estudar na época que lle tocou vivir, pero que amosaban unha profunda sabiduría, e non só popular, tamén cientifica, experimental. Gosta de facerse entender cando fala con calquera e está pendente de que o entendan, dí que o aprendeu déste povo no que cre e ó que cre que se lle debe lealdade, porque hai postas moitas ilusións en nós, e claro, está preocupado, él un home de organización, con tanto “profesional”, que en canto pillan a cadeira, pensan que é déles e son éstes culturetas de “cadeira” ilustrada e profesional, quens poñen en tea de xuizo, non o traballo, que non poden, senón os títulos. Se lee ísto Bieto, que saiba que para algúns unha das cousas máis apasioantes da democracia é que unha persoa íntegra coma vostede, de mans traballadas, nos represente, e que saibamos que o seguiremos a ter perto de nós impartindo coa mnemotecnia intuitiva, a convicción de que éste país de negra historia ten folgos para andar cara un futuro mellor.
Sr. Dacova, é ben certo tamén que moitos cidadáns non foron nen son nen pensan selo de nengunha agrupación política, pero a vostede en particular lle recomendaría coñecer a algunhas persoas máis polo miudo, cal é éste o caso que lle remato de suxerir, xúrolle que non ten cornos, nen rabo e moito menos gardián da ortodoxia e falabarato de carné.
Con respecto ó golpista Quin, ás veces as cousas ocurren como ocurren, tal e como lle aconteceron él para chegar á alcaldía allaricense: moi pouco tempo dempois o povo lexitimouno de xeito consecutivo pola laboura que capitaneaba nun concello, que resultou ser máis traballador cós colindantes governados polo sempiterno PP, e ainda que aqueles alcaldes se celaban e protestaban cando ían onda D. Manuel, éste contestáballe que os de Allariz traguían os deberes feitos, e éles en vez de ler o DOG, mal-lían as notas necrolóxicas do periódico local, ou simplemente durmían por unha pura cuestión de comodidade, ou laxitude tan en boga naqueles tempos.
Atte. Silverio

Anónimo dijo...

Suxiro asímesmo para comentario un artigo do País Semanal de onte domingo 23, asinado por Almudena Grandes e de título: "Comentario de texto".
Pareceume estremecedor, pero sobre todo clarividente, nun momento no que con excesiva simpleza se critica o labor dun xuiz, que con todolos seus defectos dí con contundencia: lexislen señores, para poder traballar e voltarlle ós perdedores sen nome a dignidade.
Atte. Silverio

Anónimo dijo...

Tamén puidera suceder que Silverio ficou seducido e abducido polos encantos de Lobeira, que se cadra tenos. Para ser seducido hai que estar dispostos a deixarse seducir, e Silverio, polo que se le, estaba en disposición. Pero estea este home inxenuo chamado Silverio atento aos próximos movementos subterráneos para a elaboración das listas electorais do Bloque, e observe neses momentos os intentos de Lobeira por non quedar fóra de cupo. Sexa como for, sempre lle quedará un cargo de libre designación moi ben pagado, de pouca responsabilidade e de escaso traballo, no que terá unha xubilación dourada antes de chegar aos cincuenta anos. Ao tempo.

Anónimo dijo...

Dacobra, que lle pasa?. Xa non me preocupa o que dí, e co cal discrepo (racional que tentarei razonar), preocúpame o emocional. A mala folla e frustración que trasloce.

É mala folla porque sabe perfectamente que non teño o pensamento interveñido, que non pertenezo a ningunha formación e ninguha formación me "formou", agás a universidade de Compostela. Cando decidín entrar no meu partido xa estaba eu formado, e cando decidín salir, algo tiña aprendido. Coñocementos non evaluables, inaprensibles e de naturalezas insospeitadas. Sí a política proporciona visións e sabedurías que vd. se perde, porque quere, é unha opción, pero por favor, non sexa arrogante, non minusvalore ós demáis.

Se me poño a discutir con vosé de quen ten mellor perspectiva cecais entre nunha loita polo poder,( que se dá nos ámbitos máis pequenos e domésticos, non vaia vd. a pensar que é algo exclusivo da política), e quero evitala.
Pero sí, moitos temos a perspectiva de dentro e de fora, e considéroa enriquecedora. E vostede solo ten a de fora. E por riba ata a exibe con soberbia como si fose máis pura. Pois non macho, falas de "mamoria" que tes moita e che sobra, con arrogancia incluso. Pero como estou habituado en "sentir" en "emocional", direille: busque que foi o que o feríu, porque non é normal a súa reacción. É desmedida, agresiva, desconsiderada....

E sigo sostendo, se a inmensa maioría de cidadáns pisaran un partido, o que for, outro nivel de madurez nos cantaría. E a actitude esa facilona e ramplona de que son unhes chorizos e colocan orelleiras ós seus militantes xa a teño moi vista e ghastada. Propóñame vd. outra solución, porque en parecendo pecado e caca o militar, parece que está vostede anatemizando ós partidos e propugnando a súa eliminación...sospeitoso...

Mire élle todo moi opinable, houvo un tempo en que me pareceron os artistas unhes vagos, ou unhes inadaptados, que se xustificaron con unha actividade "circunstancialmente diferenciada". Non será vostede un pouco artista meu amigho Charlie Brawn?.

Anónimo dijo...

Ese sano muchachote, que mamou do pobo e aprendeu do pobo, lonxe da sofisticación dos retorcidos universitarios, simpático como el só, claro como unha noite de luar, loitador sen pedir nada a cambio, desprendindo até para pagar unha ronda de copas. Claramente Silverio quedou seducido, por non dicir extasiado ante o bravo loitador saído das entrañas do pobo, si señor.

Anónimo dijo...

¿Próximo puxilato Dacova fronte Lobo Neghro? Esto promete.

Anónimo dijo...

Fukuyama, un invento de la cía. A fin da história, acabáramos. Igual que Jackson Pollock foi un invento da cía para enfrontarse ó realismo soviético en plena ghuerra fría.

Pisar partido como parangón de pisar moqueta. Evidentemente é máis complexo. A democracia é moito máis que votar, é todo o entramado social asociativo de traballo diario, caro en tempo, do que vostede desertou. E non se me refuxie na arte. Ó mellor hai tamén moito de lacazán, ou de egoísta, moi ben adornado de "ideoloxía democrática". Xa vale. Cecais tamén haxa incompetencia, porque non todo o mundo lle está preparado, ou ten a fortaleza para aturar unhes horario, sabe?. Eso non impide que sexa vostede un "hombre de verbo florido".

Mozart, foi un xenio da humanidade, Non si?. Pois alén de compor e interpretar non sabía facer nada. Cada cousa no seu sitio.

Anónimo dijo...

Dacobra, voute visitar, porque internet non abonda.


Eso quere decir que despois do triunfo absoluto da rede, da súa imposición a todos os niveis, volverán a florecer as verbenas populares, salóns de baile multitudinarios, comunións masivas, manifestacións varias....porque a xente necesita algho máis que escribire.

E vas levar unha bronca viva voz.

Anónimo dijo...

Non saias da casa, Lobo, que chove e fai frío.

Anónimo dijo...

Tamén si , sen acritude, non estivo moi elegante o sr. Monxardín no de alobado mozo e menos ainda no de "escasos estudos". Pero seguramente a elegancia, nesta ocasión, non era buscada polo noso amigo.
Tamén sem gañas de liortas nem de leas, os portugueses chaman Galícia, acentuada, à Galicia polaca, a de Woytila, a de Cracovia , e Galiza à nosa...¿por qué ?

Anónimo dijo...

estou no ordenador de dacobra. É certo vai frío. o dacovra non recoñece que algo o feríu...non sei que dí do "medio", da internete...

conteille como moitas veces trocamos as palabras para medirnos e él contoume outras cousas sustanciosas dos politicús que van ó seu plató.

Sempre se salva decindo estar a brincar, e que o Medela e eu lle damos demasiado importancia as cousas. É certo que somos demasiado emocionais, pero a mín xa me amola que sempre me toque na ferida "do puto partido".

Anónimo dijo...

É certo, Lobo. Dámoslle demasiada importancia as cousas. Por iso estamos sempre (argüidamente, en apariencia) á brincadeira. Porque a risa, o teatro, o abrir un terceiro escenario dialéctico nos libera da sobre-abundancia emocional.
Se está con Dacoba, cumpriménteo da miña parte.

Anónimo dijo...

Semella que hoxe houbo algo de gresca, pero que finalmente non chegou o sangue ao río. Debe ser cousa do tempo (climático), que enfada e aplaca ao mesmo tempo.

Señores, haxa paz e despois gloria. Tómense todo como algo relativo, incluída a teoría da relatividade.

Anónimo dijo...

Apicultor!!!!!!!!!!!
Hoxe volvín preguntar quen viña sendo Vde.
Penso que a expresión vai consolidar.
Dantes, falábase do tempo.
Agora, a pregunta inevitable é preguntar pola súa auténtica identidade.
Porque Vde. existe, non é?

Anónimo dijo...

Non se decata, caro Medela, que esa obsesión súa polas identidades reais dos nicks ten un aquel de enfermizo? Non lle sería conveniente psicanalizarse para rastrexar a natureza orixinaria de tan mórbida compulsión?

Anónimo dijo...

Magnifico comentario das 07:44 Medela. Certeiro e Clarividente.

Concordo.

E il non viremos a ter varios antepasados comúns?. Espero que vivamos para comprobalo. Lémbreo.

Anónimo dijo...

Aparecéu por aquí o Lobo Neghro cando eu índa non lera o comentario avisando de que iba vir. Senón tíñade botado os cás.

Lobo Neghro! Gastóume as teclas todas do teclado!.

Este Lobo Neghro, sempre exercendo de psicólogo. Decíndome que estaba eu deprimido onte,cando escribía sobre a fin de mundo. En realidade,estaba tumbado no sofá, facendo zapping televisivo cunha mau, furgando no ordenador con outra, e escoitando cómo a miña dona e a sua irmá se esmeraban na cociña en facer unha cea de rechupete para os tres, seguindo recetas dos suplementos dominicáis.
(A louza lavéina eu ben lavada, despóis).

Anónimo dijo...

jajajajajajajajajaja
Apicultor!!!!!!!!!!!
Só me interesa a SÚA identidade, a súa... jajajajajaja
Ouviu... Eh... Falando noutra cousa... Podía adiantar algunha cousiña sobre o menú do sábado... Xa sabe... Gambas a la gabardina... Pimientos del piquillo recheos... Rollo de carne o lenguado... Esas cousas, Apicultor.
Hoxe síntome espiritual!

P.D.: O sábado pódese pedir copa??

Anónimo dijo...

A min seguiríame interesando saber como Bieito Lobeira podería safar da gresca que o outro lle levanta en cada comisión; xa que ninguén contesta, empezo a cavilar en se debo dar por suxerida a receita de que diga Galicia e se deixa de leiras, que tampouco non é para tanto.

Ou sexa, que agache a orella e dea por non formulada e operativa a habilitante lei lingüística.

Penso tamén que, de chegar a posto executivo na administración política, posiblemente Bieito Lobeira sorprendería; en Pesca, xaora, non en Educación e Cultura.

Porque, non teñan dúbida, na política tamén se traballa. Deberían vdes. coñecer a certa concelleira lucense chamada Paz Abraira. Ten carreira, eh, Enxeñaría Técnica en Explotacións Forestais; pero aínda non hai moito que debeu presentar o traballo de fin de carreira, e leva ben anos na política.

Por tempo e por ritmo, teño idea de que, primeiro ao BNG e agora ao concello, non lles debeu nin debe estafar unha peseta.

Anónimo dijo...

Tocante a galeguismos, parlamentos e outra historia: inicialmente, xa me gustaba a min saber qué din os que din que a identidade galega e maila identidade española son "complementarias". Nunca se sabe se complementariedade, aquí, implica algún tipo de subsidiariedade, se cada parte cobre aspectos que a outra non, en tal caso se hai algunha caracterización antigo/moderno, próximo/mediato, local/universal, emoción/cidadanía... Cal é complemento de tal, se ambos se suplen ou poden suplir, se a cousa ten momentos...

Anónimo dijo...

Consideremos algún extremo. Ás veces teño lidou ou oído que ser galego é unha forma de ser español; este sería, polo tanto, unha especie de factor inclusivo. Como non é infrecuente que o formulador de tal aserto, cando di Parlamento adoite referirse ao español, e igualmente cando di Goberno; como no caso da parte incluída adoita utilizarse cláusula restritiva (Parlamento galego, Parlamento de aquí), sendo Xunta por outra banda termo de suxestión política limitada... queda bastante claramente deliñado un caso de "complementariedade" un tanto descompensada.

Co que me pregunto eu que tipo de calzador se debe usar para meter aquí o termo galeguismo.

Anónimo dijo...

González: Nacionalismos haille moitos.
O nacionalismo galego chámase galeguismo (dantes, provincialismo).
O nacionalismo catalán, catalanismo.
O (nor)irlandés, Sinn Feinn.
O nacionalismo estrictamente castellano, Los Comuneros.
O nacionalismo español, María Escario, Bono, Andrés Pajares e Onésimo Redondo.
Saúdos, profesor.-

Anónimo dijo...

A min paréceme que o termo posúe unha certa polisemia, pero non estirable ata o infinito. E, xaora, sempre hai un sentido primario de noso igual algo equiparable ao que dicía Cunqueiro sobre as linguas do individuo plurilingüe que era el. Xa que logo, tamén lle chamaría e tento chamarlles, habitualmente, Parlamento e Goberno ao primariamente meu, e engadir Español ou Europeo para nomear os que se ocupan tamén de cousa que nos (desculpen o plural) toca; deixemos de momento o do señor Obama, que toca todo.

Da mesma maneira que, se non o levan a mal, prefiro seguir utilizando a forzada fórmula Estado Español (xaora, en senso ben diferente ao habitual con Franco) mentres España non revista ou recupere semántica mellor. E non hai por que enfadarse.

Anónimo dijo...

Interesante debate o que propón Saavedra (xa ía sendo hora!).

Coido que facer unha definición normativa sobre identidades incluíntes ou excluíntes non conduce a gran cousa, pois é pura ideoloxía e sería o conto de nunca acabar.

De aí que, desde o meu punto de vista, considero de máis interese os datos empíricos. Dito doutro xeito, a autoubicación dos cidadáns. E neste sentido, nas múltiples enquisas que se levan feito durante décadas hai cinco posibles contentacións:

* Só español
* Máis español que galego
* Tan galego como español
* Máis galego que español
* Só galego

As identidades excluíntes serían a primeira e a última, as outras as complementarias. Pois ben, a ver se adiviñan cales son as que predominan con moita diferenza en Galicia? (e mesmo, pero en menor proporción, en Cataluña ou no País Vasco). Cfr. as series do CIS ou do OPG.

Seguiremos falando...

Anónimo dijo...

Pour Medela.

Pois reformulemos as preguntas cunha simple traslación do plural ao singular:

Non se decata, caro Medela, que esa obsesión súa pola identidade real DO MEU nick ten un aquel de enfermizo? Non lle sería conveniente psicanalizarse para rastrexar a natureza orixinaria de tan mórbida compulsión?

Así de sinxelo. He, he, he.

Anónimo dijo...

Apicultor: Que ben o pasa Vde. comigo!
Nin que fósemos xuntos ás mozas aos Arcos de Val-de-Vez(merenda, concerto de acordeón e bimba incluídos).
Saúdos.-

Anónimo dijo...

A teor das veces que me interpela, non máis que vostede comigo...

(He, he, he)

Anónimo dijo...

Aí vos van uns aforismos. Só un deles é meu. O resto vai ti saber de quen carallo son. Se os ledes con atención, non teño nen a menor dúvida que acabaredes sabendo quen os escrebeu. Ou non.

Reivindicai sempre o direito a cambiar de opinión: é o primeiro que vos negarán os vosos inimigos.

Se o sentido común -iso que chamamos sentido común- fose realmente común, tolearíamos.

A heterodoxia é, sempre, soidade.

Ou viceversa: a soidade é, sempre, heterodoxia.

Non vos irritedes: resulta anti-hixiénico.

Contra o ben e contra o mal -contra as pretensións de un e doutro- só temos unha defensa: a ironía.

Ser perseguido xa é unha vitoria.

En todas partes cabería a posibilidade de constituir un partido político que tivese como único programa a oposición á bestieza dos outros partidos.

Non vos fagades ilusións: o poder cambia de maos, pero raramente vacila.

Estado totalitario? Non é isto unha tautoloxía?

Despois de ler a Lukacs, un tira a impresión que resulta moi difícil producir literatura sen facer o xogo ao capitalismo. O mau é que isto é certo.

O erro de Antígona foi esquecer que, no derradeiro momento, os deuses sempre se poñen a carón do poder constituído.

A xente xa non blasfema tanto como antes. Se eu fose monoteísta comezaría a me preocupar.

Vai saber por que, pero os pobres acostuman votar candidaturas de direita.

E os ricos tamén, claro.

Sé previsor: que a tua mortalla sexa da tua talla.

Descreber é inventariar: unha actividade subalterna, de notarios ou de maus novelistas.

E morrer debe ser deixar de escreber.

Que ganas teño de que Galitzia (a partir de hoxe, Galitzia) sexa un estado soberano para deixar de falar de nacionalismo. Ou doutra maneira: que ganas teño de deixar de ser nacionalista. Ou aínda outra mais: xa estou farto de ser nacionalista. Total...

Os aforismos -os meus como os de todo o mundo- son sempre falsos, intrínsicamente falsos. E este tamén.

Anónimo dijo...

Pois a min, Apicultor, as respostas ás enquisas resúltanme dun interese relativo, tendo en conta o cúmulo de variebles -máis ou menos conxunturais- que as motivan. Aínda é complicado analizar (ou crer) as contestacións á simple pregunta "Que vai votar vde.?", para canto máis "Que cousa se considera vde.?".

Interésame máis (aínda que sexa coma vidro, por fráxil ou prisma) tratar de se achegar á semántica profunda. Porque, ¿que pode querer dicir tan galego coma español?; galego de corazón e español de carné?; galego a diario, español cando xoga a selección?; situación de tránsito?; fluído inaprensible?

Teñan en conta que os datos demoscópicos ao respecto poden cambiar, e de feito cambian, en anos, en décadas. E non responderá a campañas diversas? A momentos da política? A reaccións billarísticas?

É todo tan inconsistente? Así de manipulable? Puro fragmento? Como xogar ás casiñas, ao Monopoly?

Lembremos o período final dos anos setenta, cando medrara tanto o complexo político nacional-popular. Diría eu que, con respecto a vinte anos antes, o sentimento nacionalista medrara de maneira exponencial. Houbera unha mudanza substantiva da identidade galega. Eu digo que non. Como agora digo boa noite, que mañá é día duro e non sei se darei estado por aquí.

Anónimo dijo...

Na mensaxe anterior, parte final, debía dicir Houbera unha mudanza substantiva da identidade galega? Eu digo que non. Isto é o que teñen as présas, sobreocupación e cansazo. Boa noite, repito, boa falta fará.

Anónimo dijo...

As preguntas son invariables ao longo de series históricas e sistemáticas desde hai máis de trinta anos. Unhas veces coinciden os inquéritos cunha conxuntura e outras con outra diferente. O que conta, pois, é a tendencia xeral ao longo de máis dun terzo de século.

Da Cova, que entende de estatística, podería explicarnos a fiabilidade dunha tendencia seriada destas características (todo o relativa que se queira, pero tendencia á fin e á postre).

Boa noite.

Anónimo dijo...

Pois perdóenme vostedes que levo un día enteiro sen ter vagar para entrar por aquí. Non tiña tempo. Normalmente estas críticas coa miña intención de desconsiderar a actividade política cando é a única vía de demostrar a valía de algo ou alguén. Se cadra equivócome. É posible. Pero aínda así, non considero que o de “pagar unhas copas” ou se ser un “muchachote san” sexa ningún merito político. En fin, por suposto que non creo que o paso pola universidade sexa algo que permita crerse superior nin nada parecido. Non dixen eu tal e ben sei que hai burros en todos lados, pero iso non quere dicir que teñamos que rechazar como valor especialmente positivo a preparación previa. Non se fascine o sr. Silverio coa aprendizaxe “científica- experimental” dos analfabetos, como declara, unha roldana é unha roldana e a secuencia do ADN, a física cuántica ou o coñecemento da difusión da ourivesaría grega no mediterraneo occidental outra cousa. Nin se gabe do moito que se aprende “deste povo ao que se lle debe lealdade”. ¿E logo os outros, os que estudan, non estiveron en contacto co seu monopolítsico “pobo”? Eu leo sempre a disgusto esas grandes palabras “coherencia”, “lealdade”, “cultura”, “pobo “ e saboreo mellor, calquera palabra modesta –leite, café, xente, fume- nunha tasca calquera da estrada vella de Trives, alá por Niodaiga, por exemplo. Sen máis pretensións.
Se este señor Lobeira é o mellor que ten o nacionalismo para dirixir a Comsión de Cultura e Educación, pois creo, sinceramente, que mal anda o tema. Iso si, actúa sen complexos. Como esa xente popular que lle meten un micro na boca para a tele e larga sen máis preocupación. Naturalidade e soltura? Se cadra fundamentalmente desfachatez. A min sígueme tremando a voz e non me gusta o rollo dogmático-esdrúxulo que se marca.
Paréceme máis interesante a deriva de Apicultor e X.M González sobre a identidade.

Anónimo dijo...

Volvendo ao asunto Lobeira, e pra botar máis leña ao lume:

Do que se trata non é do nome do país, senón do nome da institución.As instituciós adoitan a ter nomes largos, pero sempre son ríxidos, o nome é a expresión no seu conxunto. Non se pode alterar cambiando algunha das palabras que a compoñen por un sinónimo, ou por unha expresión semánticamente equivalente. Non é asunto de lingüística. Tampouco se poden cambiar palabras ou expresión protocolarias dos documentos oficiáis. Sempre hai hai un xeito "oficial" de chamarlle a certas cousas, por moitos sinónimos que de o diccionario.
O "Parlamento de Galicia", como institución, chámase así, en bloque, e non podemos mudar a palabra "Parlamento" por un sinónimo, nin ningunha das outras.
Outra cousa é cambiarlle o nome por lei, ou admitir por lei dous nomes para a mesma institución. Ás veces admítense duas palabras diferentes para unha mesma función, como no caso do "juro" ou "prometo" das ceremonias de nombramento dos ministros,que levantóu polémica no seu día.

Vóume, que teño que ir á delegación da COnsellería da Ausencia De Enfermedade, perdón, de Saúde.

Anónimo dijo...

Para que se vaia enteirando o Lobeira e se deixe de polémicas estériles. Esta é a linguaxe que empregan a meirande parte dos políticos e dos medios de comunicación no País Vasco e Cataluña, mesmo partidos coma o PSOE vasco e o PSC:

- Parlamento (Parlamento de Galicia/Galiza)
- Goberno (=o galego)
- Goberno español
- Parlamento (=o galego)
- Parlamento español
- O presidente (=Touriño)
- O vicepresidente (=Quintana)
- O presidente (do goberno) español (=ZP)
- Nación, nacional (=Galicia/Galiza)
- Estado español, estatal (pois iso)
- O ministro español, o ministro francés...
- A Constitución española
- O Estatuto (o galego)
- Galicia/Galiza e España ("O paro en Galicia/Galiza e España aumentou un 4%...)
etc.

Xa que nos dominaron 500 anos coa súa linguaxe, cumpriría desespañolizarse semánticamente.

Anónimo dijo...

Estiven case que un día sen internet e como son militante dun partido gostaríame precisar:

1.- Teño que recoñecer que polo xeral o universitario ou aquel que ten estudos superiores -que en adiante chamarei oficial, en contraposición os que non os teñen que alcumarei auxiliar- non é precisamente o máis traballador na organización
Sen dúbida o auxiliar ten que estar a demostrar de cotio os seus merecementos.

2.- Raramente o auxiliar é crítico ca organización e sempre está ben considerado pola executiva.

3.- En relación co anterior o auxiliar é unha persoa de confianza, e sempre será o elixido para ocupar cargos de representación e preterido o oficial por ter ideas propias.

4.- O oficial normalmente ten ideoloxía e o auxiliar, pouca ou escasa.

Analizado o artigo de Monxardin con este prisma, abonda dicir que Bieito Lobeira é unha persoa que fai o que se lle di, sen ter unha opinión persoal do tema Galicia/Galiza pero sen dúbida de liñas para os sargos e de nasas para as sentolas poucos saben coma él.
Dito o anterior, Silverio, pode ser verdade que BL, sexa unha boa persoa, un bo tipo -que duda cabe, sáeme o latiguillo de Arsenio Iglesias- pero López Chaves estao traballando por que sabe que non ten recursos, e solventa todo con un cristo que só perxudica o Goberno e leva os medios a polémica. O do PP, nin se lle ocorriría plantexa-lo tema se por exemplo fora Beiras o Presidente da Comisión.
Lobo Negro, non lle negará o Dacoba certos perindenges para dicir o que dice neste medio, e eu sen compartilo na súa totalidade, doulle a razón en que os partidos modifican substancialmente a nosa óptica da realidade que sempre se polarizará entre o bon/malo para o partido, sen resolver si será bon ou malo para a sociedade.
DaCoba defendeu fai un ano, Nas Uvas, un tema no que eu tiña estaba dubidoso, que non se debería amplia-la Lei do Aborto, e recentemente con convicción nunha tertulia de radio, defendín os argumentos antiabortistas e cando cheguei a casa case me poñen a maleta na porta.
Saavedra, se o Bieito podería facer bon Conselleiro de Pesca, vostede meu querido e nunca ben ponderado e promovido amigo, que carallo fai dando clase.

Anónimo dijo...

Gañar o pan, meu estimado condiscípulo: qué lle hei engadir ao que vde. mesmo ben sabe. Cousa por outra banda ben lóxica, tendo en conta que en materia de santolas nin idea, e sigo a pies juntillas o que me indican/proporcionan as miñas provesoras estivais e baionesas; nunca me decepcionaron, decerto.

En fin, coido que subestiman a Lobeira; pero deixaremos que o tempo sitúe as cousas no seu lugar, se acaso, en tal e persoal tesitura. Canto ao nome da institución: Galiza non é forma alternativa nin sinónimo; é variante lingüística, totalmente equipolente á outra. Os franceses dirían Parlement de la Galice, nós Parlamento de Galicia ou de Galiza, e o feito de que cando se elaborou e aprobou o Estatuto de Autonomía unha das formas non estivese normativamente aceptada non debe privala en absoluto de validez; como tampouco non debería se, actualmente, a redacción das leis e decretos utilizase exclusivamente unha das formas (eludo a posibilidade de estender o uso do dobrete a calquera texto legal co gallo de evitar bizantinismo de mellor ou peor intención, se non lles parece mal).

Suxiro que se observe un detalle: todas as consellarías usan o logotipo Xunta de Galicia, como resulta lóxico desde perspectiva económica e representativa. Non sería malo recompensar cunha pouca tolerancia en contexto oral, aplicando a lóxica da normativa lingüística e resistindo a tentación de amolar un pouco a estes do Bloque. Sen afán de sinalar.

Anónimo dijo...

Gañar o pan, meu estimado condiscípulo: qué lle hei engadir ao que vde. mesmo ben sabe. Cousa por outra banda ben lóxica, tendo en conta que en materia de santolas nin idea, e sigo a pies juntillas o que me indican/proporcionan as miñas provesoras estivais e baionesas; nunca me decepcionaron, decerto.

En fin, coido que subestiman a Lobeira; pero deixaremos que o tempo sitúe as cousas no seu lugar, se acaso, en tal e persoal tesitura. Canto ao nome da institución: Galiza non é forma alternativa nin sinónimo; é variante lingüística, totalmente equipolente á outra. Os franceses dirían Parlement de la Galice, nós Parlamento de Galicia ou de Galiza, e o feito de que cando se elaborou e aprobou o Estatuto de Autonomía unha das formas non estivese normativamente aceptada non debe privala en absoluto de validez; como tampouco non debería se, actualmente, a redacción das leis e decretos utilizase exclusivamente unha das formas (eludo a posibilidade de estender o uso do dobrete a calquera texto legal co gallo de evitar bizantinismo de mellor ou peor intención, se non lles parece mal).

Suxiro que se observe un detalle: todas as consellarías usan o logotipo Xunta de Galicia, como resulta lóxico desde perspectiva económica e representativa. Non sería malo recompensar cunha pouca tolerancia en contexto oral, aplicando a lóxica da normativa lingüística e resistindo a tentación de amolar un pouco a estes do Bloque. Sen afán de sinalar.

Anónimo dijo...

Segundo asunto: unha historia exemplar.

Certo conselleiro da Xunta leva dedicado profesionalmente á política desde o 1999. Foi Concelleiro de Economía en Lugo e comezou un importante traballo de saneamento, a máis de promover diversas iniciativas de interese en materia turística. Cando, malia esa e outras circunstancias, o BNG caeu do goberno local no 2003, oín que solicitaran a aquel seu edil para, como técnico, encargarse da área económica (necesitaría, ao mellor, saneamento) no concello de Ferrol, dirixido pola dereita. Non aceptou, foi portavoz do seu grupo en Lugo e desde o 2005 ocúpase é Conselleiro de Innovación e Industria.

Fernando Xabier Blanco Álvarez non ten carreira superior. Debeu pasar, supoño, dos Maristas (como alumno de secundaria) á Telefónica e aí debeu adquirir capacitación que o levaría a promoción interna. Leva, repito, nove anos dedicado á política e o seu labor como gobernante non é dos peor valorados na actual Xunta de Galicia.

Vidas paralelas: cantos anos leva dedicado á política o cabeza de lista da provincia de Ourense? Capacita especialmente a carreira de Medicina (que, obviamente, en seis anos ou máis, o seu traballiño lle custaría) para exercer a responsabilidade en Medio Ambiente? É caso curioso, o Patxi Vázquez: pisando terreos tan lamacentos como aparenta, rara vez sería a súa figura abordada con certa fondura en ámbito coma este blog; eu, cando menos, lembro vagamente alusións a capacidade de manobra ou raposaría, selección semántica que me ten lembrado -aínda me lembra- algúns comentarios entre o humorístico e o mailo admirativo que noutro tempo lía noutros ámbitos sobre Fraga e Cacharro. Sexa dito, de novo, sen ánimo de comparar.

Anónimo dijo...

Demoscopia e identidade: eu teño apreciado diferenzas de certo relevo entre enquisas. Pero segue sendo cousa ben relativa e escasamente explicativa. Poño por caso: nun territorio coma "Euskadi", nalgunhas enquisas, entre os que se declaran partidarios da independencia en todo caso e os partidarios da independencia dependendo da circunstancia sumen unha porcentaxe moi alta, maioritaria a miúdo; como se concilia que noutros ou os mesmos inquéritos a maioría se declare (se tal) tan español/a como vasco/a?

Non son enquisas sobre identidade; nin sequera sobre autopercepción; é declaración de autopercepción. Con base en fórmulas tan sumarias e abstractas que (permitan a urxencia) arestora vanme conducir a este serio aserto: non vou pedir o Estado Galego xa.

Noutra orde de cousas: cantos ucraínos se considerarían, no 1970, tan soviéticos coma ucraínos?; cantos croatas tan croatas coma iugoslavos? Trinta anos non lle son nada, Apicultor. Pero non me diga o que hai arestora: xa queda, supra, asinado a aceptado.

Anónimo dijo...

Un dato para os analistas da crisis:

Paseando por Ourense, acabo de meterme nun ciber-locutorio, pra entrar no blog e ler os últimos comentarios. Nunha das cabinas escoito a un senegalés falar coa sua familia. Repite varias veces a frase: "Fii, dara dara doxul". Significa: Aiquí, nada, nada marcha ben (Lit. "Aiquí, nada nada non camiña). A cousa debe de estar ben "fodida".

Anónimo dijo...

Claro, monsieur Delapierre. Busquemos en que concordamos.Ó final pensamos bastante parecido(racional). Pero a que a mín me desborda é o emocional, e o Dacova sabe pulsalo, a mantenta.

Verá eu dispareime exclusivamente por terme "acusado" de ver con anteolleiras dun partido. E eso é falso e xa o expliquei dabondo neste blog. E que pasa se non comparto as súas opinións sobre os que fan da política "pesebre"?. Como non lle gustou pasou a descalificarme por a miña ex-militancia. Acontece que a familia é a familia, e unha vez fora da "cosa nostra" un segue a defendela. Non sempre.

Dacova sabe que é falso porque ten datos dabondo ( a miña teima por partido algún) pero é a segunda vez que o saca e quérolle cortar o rollo. Como estou interesado nos aspectos emocionais, sei que hai algo que o provocou non estrictamente "de razón ou ideoloxía". Pregunteille se for por eu ter dito eiquí, despois de falar en facerlle un teste de velocidade lectora, que o Dacova facía trampa(a brincar). O Dacova, tenlle o seu ego, sabe, e a súa autoestima. El, só alude a outro tema, que sería longo abordar e breve en definir.

Conclusión. Os humanos ferímonos a veces por cousas inverosímiles. Aparentamos picarnos por ideas, conceptos, etc...cando non é certo. Pero moitas veces non temos conciencia de que foi o que nos provocou. Por ehí van os tiros.

Anónimo dijo...

Ten razón, Lobo.
Saavedra, sigo insistindo en ofrecerche o posto de saída por Lugo nas Autonómicas, ti con esa lumbrera meu amigo, deberías estar no Ceo. Que me preguntas cal é contrapartida?, nomear a Dacoba xefe de protocolo e a mín protocolo.

Anónimo dijo...

A cousa está fodida, xdc, pois a crise afecta a todas as ordes da vida, non só a económica, e o seu senegalés seguro que tamén ía por aí.

Anónimo dijo...

Se quere dicir, Saavedra, que todo é susceptible de cambio (autoadscrición identitaria incluída), non se pode estar máis que de acordo con tan evidente obviedade. Se quere comparar a situación do Estado Español-España coa da implosión da URSS ou da antiga Iugoslavia, pois cómpre dicir que a analoxía, máis que forzada, é inversosímil.

En todo caso, que trinta anos non son nada tampouco deixa de ser unha mentira piadosa, entre outras cousas porque vostede e máis eu cada vez imos a máis vellos. Quen nos dera ser/estar tal como eramos/estabamos hai trinta anos, non si? Xa sabe, o Implacable que non perdoa, o moi cabrón.

Anónimo dijo...

Só unha cousiña, Apicultor, ao fío do seu último comentario:
Na URSS, un cidadán podía ter a nacionalidade ucraína, moldava, bielorrusa, uzbeka, etc., e a cidadanía soviética, esa abstracción.
Na Rusia actual, un cidadán pode pertencer á federación, perfectamente, sen ser ruso "estricto". Pode ser karelio, komi, checheno ou nor-osetio, sen ser ruso. Só son rusos estrictos os que pertencen a esta república (Rusia) da federación rusa.
Ídem na antiga Iugoslavia. Había seis nacionalidades e dúas autonomías. Seis nacións. E unha "federación".
Aquí, malia a enquisa que Vde. nos apresentou onte, sintámonos como nos sintamos, poñámonos como nos poñamos, non temos máis remedio que ter unha soa cidadanía e unha soa nacionalidade.
E, falando noutra cousa, non sei por que, mais penso que Galiza vai ser a parte do reino que antes vai atinxir o estatus de nación. Talvez pola homoxeneidade da populación e da alma colectiva, talvez porque... Non sei.
Cumprimentos.-

Anónimo dijo...

A cousa alí, Medela, élle moito máis complicada (e perigosa) que aquí, alén dos formalismos xurídicos que a vostede lle poidan parecer fetén (formalismos moitas veces carentes de contido real, como xa acontecía antes no "federalismo de corte soviético"). Incluso me atrevería a dicir que non poucos deses pobos que vostede cita estarían encantados de ter o nivel de autogoberno que temos aquí, con limitacións e todo.

Verbo de se imos ser os primeiros, pois por min que non quede. Mais témome que, polo de agora, imos á cola.

Anónimo dijo...

Medela, o problema da "alma colectiva" [sic] é que non vota.

Cumprimentos.

Anónimo dijo...

"El presidente de la Confederación Episcopal Española, el cardenal arzobispo de Madrid, Antonio María Rouco Varela, ha destacado la necesidad de "cultivar el espíritu de reconciliación, sacrificado y generoso" de la Transición y ha asegurado que, a veces, "es necesario saber olvidar", en referencia a la Ley de Memoria Histórica".

Carallo! igual que fan eles, que non beatifican a ningún "mártir" da guerra civil (e levan case mil). Hai que ser hipócritas!

Anónimo dijo...

Uy, uy, uy, non se soliviante, e tómese un té meu querido Apicultor, con la iglesias se ha topado.
Xa sabe, calquer cousa que diga, fale ou faga, poderá ser utilizado na súa contra.
Non se condene, que é das poucas ánimas que non vai pasar polo purgatorio.

Anónimo dijo...

Don Xaime:
Aquelas instrucións, que?
Viva Lugo!!!

Anónimo dijo...

http://www.vieiros.com/nova/70461/primeiro-chanzo-de-grenlandia-cara-a-independencia-de-dinamarca

Primeiro chanzo de Grenlandia cara á independencia de Dinamarca

O novo estatuto recoñece os grenlandeses como pobo con dereito á autodeterminación e a súa lingua como única oficial.

....

Un Estatuto que recoñece a posibilidde de exercer o dereito de autodeterminación??????

Anónimo dijo...

Eu, abofé, non sei que estamos a faguer perdend'o tempo esquirbindo n'este boletín eleutrónico cando ben o podiamos facere eiquí:

http://www.retrasocero.com/

n'este novo Pueblo Gallego do Portela Valladares, cas grandes plumas qu'alí se vén, i eses vidrios tan aquelados. Por fin as novas non van a chegare tarde a Galicia. Por fin saberemos qué cocen en Madride os nosos representantes. Por fin a verdadeira ialma da nosa Terra terá un outavoz que traia luz e progreso ás nosas máis remotas aldeias.

Temblade, caciques!

Oranización gallega autónoma.

Anónimo dijo...

a veces, "es necesario saber olvidar", en referencia a la Ley de Memoria Histórica".

Como non se olvide a Igrexa Española podería ser procesada como institución colaboradora dos crimes da guerra do 36.

Podería ser ilegalizada

Pero non!

A xustiza non é algo que teña que ver coa igrexa, nin coa transición.

Anónimo dijo...

A miña mai tiña unha teima grande con que nós estudiaramos, e mire se o logrou que ten na casa dous licenciados, un déles unha celebridade dos moi escasos do país, e refírome a España, en relación á materia que nos ocupa, e outro que ainda que licenciado con carné exerce a bohemia pola Europa postcomunista de ben. Éla tocoulle vivir unha época na que as diferencias de cuna eran máis visibles, e tivo que tragar moito para afrontalo proceso de supervivencia que por xenética e máis por designio divino lle había de tocar. Gostáballe a escola, pero chegado un tempo deixou de asistir non por vontade propia, máis ben porque os recursos nunha casa vencida e co cabeza da familia fuxido eran os típicos da época, é dicer, francamente escasos. Non chegou a ser porfillada, pero sí estivo colocada dende nena nunca casa vencedora para garantilo sustento, e coser tamén, labor na que ostentou co tempo unha certa consideración, non tanto económica porque sempre foi oficio mal-pago, pero sí no que hoxe denominamos lenda urbana. E facía de criada para todo e cada pouco aturaba como as esposas, que era cómo se alcumaban daquela, de licenciados e facendados lle lembraban o seu moi humilde e humillante orixe, e a grande obriga nunca paga para con quen-a mantiña, motivo de cómo mínimo bicarlle os pés. E quería que estudiaramos porque o seu pai decía que “o día en que os probes poideran estudar empezarían a cambear as cousas”; era moita e grande a inxenuidade. Nós nunca pudemos estudar nas mesmas condicións cos da nosa idade con maior alcurnia, non dispuñamos dos mesmos medios materiais (bibliotecas, discos, tocadiscos, mesmo pantalóns longos), e xa menos económicos para poder mercalos. Tamén contaba que o seu pai e malia sua mai xa avisaran con tempo que aquelo ía rematar mal, porque os señoritos non aturaban que calquera clase de tropa poidera estudar, e moito menos chegar ó poder, que se se enfurecían os ricos inda sería pior. E así foi, ricos enfurecidos pagaron probes desertores do arado para facer as falcatruadas e éles non luxalas mans, e asesinaron, e provocaron o éxodo, e estigmatizaron, e ainda expoliaron as poucas riquezas de quens mantiveron a decencia, que os houbo, e prestaron cartos que non se podían devolver con fincas que valían máis do triplo en prenda…
Todo esto viña a conto do porqué lle collín un non sei aquel de aprecio, que non abducción ó bon de Bieito Lobería, debeu de ser pola orixe común, incluso aludín a unha grandeza da democracia, creo recordar, de que un fillo de “caste vulgar” chegara onde chegou e sentirme dalgun xeito representado, pero polo que se vé algo de aquela xenreira que falaba miña mai queda, tanto pola vía xenética dos ilustres apelidos, coma por afinidade servil dos que sempre andan encaramados ó poder, refírome o poder que emana do designio divino, e que lle foi dado os elexidos dende que nacen e máis os amigos dos que nacen elexidos (non confundir con electos ou nomeados polos electos como asesores pendulares).
Por certo, e falando de cultura con minúsculas, sigo sen ver alusión nengunha á Licenciada Conselleira Bugallo, e o seu inconmensurable e nunca ben ponderado papel como depositaria lexítima dun destino no universal, grazas á sua contumacia, eso sí, con título e máster pola Bodeguilla del Medio de La Habana, e faraónica obra indefinible grandiosa bendecida áta polo mesmísimo Espíritu Santo.
Tamén me chama a atención que a ninguén lle interesara a suxerencia para comentalo artigo se Almudena Grandes, ou ó que se vé, igual hai algunhos temas que a algunhos, valia a redundancia, por crudos, ou se cadra incómodos, dados os antecedentes un tanto escuros, non lles interesa comentar. Que diría a miña mai: “fuxen déles coma do lume”
Atte. Ou non tan atte. Silverio da Silveira Expósito.

Anónimo dijo...

Razón que lle sobra no último, Apicultor, aínda que calquera se lembra.

No anterior: quero dicir iso e moitas outras cousas probablemente máis importantes. Pero mire: non considere nada inverosímil logo do que leva pasado desque fixemos a Primaria. Ora que aínda non chegaramos aí, estabamos en declaracións de autopercepción. E aínda se me ocorren máis: veranse moi diferentes un escocés de Dumfries e un inglés de Cumberland? Serán tan diferentes -fale o Medela- un lobeirense de Lobeira e un castrexo do Laboreiro, cada un co seu DNI / Bilhete de Identidade? Límites e equivocidade da autopercepción, quen sabe como formulada.

Desculpen a présa, xa ando de exames. Haxa boa noite.

Anónimo dijo...

Pois Quintana tampouco está moi preparado que digamos, é un ATS, e haí o teñen de Vicepresidente.
Así se entenden moitoas coisas.

Anónimo dijo...

Ola González: Vou tentar responder o seu inquérito. Fala Vde. na semellanza/diferenza entre as almas dun lobeirao e máis un castrexo.
Cando se fala en zonas fronteirizas, é fácil caer no tópico. Claro, non somos nin de acá nin de acolá, e viceversa. Romaría da Peneda. O lobeirao espera pola avoa absorta pola maratón de misas. O lobeirao xúntase cos coñecidos de Castro Laboreiro. Teñen intereses comúns, alma común. O lobeirao constata espantado que os castrexos falan máis “galego”, que mesmo os de segundo qué aldeas de Lobios ou Entrimo.
Cousas da raia, habituais en todas as fronteiras, é claro. Si. Rijeka. Tirol italiano. Alsacia. Perpinyà.
O caso é que o lobeirao pasa as ferias no Estoril. Está sentado nunha esplanada (terraza) a ollar para as turistas. Unha delas, portuguesa ‘charmante’, saúda a outra, da mesma caste, evidentemente. Unha delas di, con sotaque lisboeta, di textualmente: “Estou a apanhar un bocadinho de sol para as minhas costas” {Estou a tomar un pouco sol para as miñas costas}.
O lobeirao regresa para o seu país. Un domingo calquera, un madrileño diríxese para o lobeirao: “Oye, oye, tú eres de aquí?” Oye, ejque… Oye, donde se puede comprar un poco de pan? Ejque en Madrí puedej comprar pan a cualquier hora, joé”.

O lobeirao compartilla nacionalidade, cidadanía, pasaporte, billete de identidade e obrigas tributarias con este último.

O lobeirao, no entanto, non compartilla nada -infelizmente-coas bonitas portuguesas fashion.

E Estoril non é a raia.
E Castro Laboreiro non é Madrí.
E o madrileño non é de Lobeira.
E o lobeirao non entende nada de nada, esperando que a súa avoa observe todo desde o Ceo, a través dun prisma de inmensa bondade e comprensión.

Pase boa noite, González.

Anónimo dijo...

O Arume ainda retornou dos estados federais ?...

Anónimo dijo...

Volvín por un momento xa que me parece ben interesante. Xa vexo, Medela; algo supoñía. E agora, boa noite, si, de vez.

Anónimo dijo...

De verdá que vou mandar a -40ºC a un gulag de Siberia ao doutor González por poñerlles aos alumnos de secundaria e bacharelato a tortura de sete exames longos e difíciles da súa materia por avaliación.

Anónimo dijo...

Como en Groenlandia... Como en Groenlandia.... érguete e andia...

Anónimo dijo...

MIrade cal é a explicazón de todo:PREMER-

Anónimo dijo...

Dacoba, xa me fodeu a mañá.

Anónimo dijo...

Por certo, Saavedra, xa que vostede é acérrimo do Plan Ibarrettxe, propóñolle, a modo de primicia, unha adiviña.

A ver se sabe quen di isto:
"... falando do Plan Ibarretxe-2 non teño incoveniente en dicir que a xente ten outras prioridades e precisa doutras cousas".

A solución á adiviña dentro dun mes, aproximadamente.

Obvio é dicir que comparto tan sensata constatación.

Anónimo dijo...

Adiviña, adiviñanza. Qué político español (socialista!) dixo hai uns días, na cumbre do G-20: "El proteccionismo no resuelve ningún problema"?????

Si, ese mesmo no que están a pensar.

Anónimo dijo...

É que o proteccionismo non resolve ningún problema.

Anónimo dijo...

Vieiros:

"O G-20 rexeita o proteccionismo logo dos plans de rescate millonarios á banca"

A Mosca Esquerdosa (blog):

DIÑEIRO PÚBLICO
Non hai día que pase sen que os medios de comunicación non nos agasallen con novos regalos dos gobernos (estatal ou atonómicos)

Só que ese derroche de cartos públicos, pagados cos impostos de todos nós, van dirixidos aos bancos, aos especuladores financeiros, ás multinacionais que se estiveron a forrar todos estes anos de bonanza mentres a proporción dos salarios no conxunto da economía baixaba en comparación cos beneficios dos amos do capital...

Hai quen vende a historia de que compre "engrasar" o sistema financeiro para que concedan créditos aos particulares e PEMEs: pero ocultan que tal cousa poderíase facer mellor cos organismos de crédito oficial e nacionalizando a banca.

Hai quen conta que hai que darlle subvencións ás multinacionais en crise para evitar o paro: pero nada din sobre os milleiros de millóns de euros que desapareceron sen que ningunha desas empresas salvase un só posto de traballo cando decidiron "deslocalizar".

Hai quen cre que eses cartos os pon ZP, Touriño, Quintana, Montilla, Gallardón, Sarko, Bush, Obama, Durao Barroso... porque tan afeitos estamos a esa linguaxe dos "esforzos" dos gobernos, do "traballo arreo" dos políticos no poder, etc. etc. que chegamos a estar verdadeiramente intoxicados da súa propaganda machuconamente repetida.

Pero as loitas pola defensa do posto de traballo, contra a precariedade laboral, contra as deslocalizacións de empresas na procura de soldos ínfimos... están a mudar a conciencia e a organización dos traballadores.

Utilizando unha frase do vello Marx: están a pasar de ser unha "clase en sí" a ser unha "clase para sí"

Anónimo dijo...

Claro que non resolve ningún problema.
E os bancos, primeiro buscan a complicidade do Estado pra legalizar a usura, traballar como oligopolio ó marxe das verdadeiras regras do xogo mercantil. Cando non poden seguir gañando o mesmo (non digo perdendo), volven buscar o apoio do Estado (mellor dito dos amigos que lles deben favores e que o controlan) . En moitos aspectos, como sempre fixo a Igrexa. Privatizar ingresos, socializar pérdidas. Nada que ver có verdadeiro libre mercado.

Eso, aparte de que o "mercado financiero" posiblemente merecería ser nacionalizado. Non éun mercado calquera, por moitas razós. Que lle poñan ese cascabel.

Anónimo dijo...

Véxame libre de frases tan categóricas, principalmente en economía. Ora que algunha clase de proteccionismo é practicado por calquera estado ou goberno que antepón os intereses estratéxicos do país ás formulacións abstractas do tipo: "Proteccionismo, non". Iso si, sempre considerando que tal máxima debe ser escrupulosamente observada polos demais.

Ben verán que, cando me poño, eu tamén sei facer algunhas frases.

Por outra banda: xa dixen que eu son (pretendo ser, ás veces tiran dun) máis ben pouco acre. O Plano Ibarretxe, si, parecíame unha boa base de consenso para un país como Euskal Herria e aínda mo parece. Canto á frase aludida, de aquí ás eleccións habemos ler e escoitar máis de dúas ao xeito; xa cousa moi nova non é tampouco.

Por certo: lean, se gustan, o artigo de Pablo Mosquera, hoxe, en La Voz. Obviamente, non é autor meu de cabeceira; pero igual dá para pensar no tocante a independentismo vasco, incidencia social e electoral da tendencia, comportamento do PNV, futuro...

E váialles ben.

Anónimo dijo...

Quen di esa frase é alguén moi, pero que moi relevante deste país noso chamado Galicia-Galiza. E non é nin do PP nin do PSOE. E encontrase dentro dunha cousa de moitas páxinas que adotamos chamar libro.

(E non a puxen para ser acre con ninguén)

Anónimo dijo...

Silverio, é que non damos feito. Prométolle que lle vou botar unha ollada ó artigo de Almudena Grandes.

Saiba que algúns dos nosos contertulios teñen unha, non tan extraña fascinación, por o "enemigo", como os pirómanos por o lume. Algún témolo identificado de longa data.

Hai moito conservador que nun contexto abrumador de transición non pudía "sair do armario" e facíase pasar por o que non era.

Non son marxista, pero a loita de clases, haber, haillela.

Anónimo dijo...

Xixón, Xerez, Vilareal, Xerona ou Xirona, Xaén, Xenebra, A Alcarria, A Rioxa, Conca... Ben, poderíamos continuar cunha relación moitísimo máis estensa. Penso que, tratando con xente de tan contrastada intelixencia, non é necesario. Daquela, ¿A Coruña? ¿Só A Coruña en toda España, perdón, todo o Estado Español, ou sexa, en tada esa perversa macroestrutura que abafa sen remedio as diferencias a pesar de Steiner e da nai que o truxo? ¿Eh?
¡Viva a Santa Inquisición! (Ou será Inquisizón?)
Xaora, como din vostedes. Mentres, eu perdo o tempo relendo El Desierto de los Tártaros, de Buzzati. ¿Que lle queren?

Anónimo dijo...

Atención, solaineros:

Urge para importante empresa, queremos decir partido político, de implantación regional y en el poder asesores presidenciales vistas las nuevas elecciones autonómicas.

Se valorarán: buena hortografía, conocimientos del gallego (no indispensable) y experiencia en prensa escrita amiga.

Anónimo dijo...

Asesores S.A.:
Que lle dean a vostede por onde merece, parvixolo.

Anónimo dijo...

De todos modos, é arriscado comparar a Euskal Ferria de Ibarretxe (e López) coa Galicia/Galiza de Quintana. Ou, xaora, con Cataluña.

Nin me parece que o autor o pretenda. Por certo, estou agardando con ben interese o libro. Por aquilo da minusvalía ideolóxica e intelectual tantas veces alegada; xa me entenderá, Apicultor, e ben saberá que non vai por vde.

Anónimo dijo...

Euskal Ferria, miña nai. Desculpen os vascos, os solaineiros, lectores habituais, visitantes de ocasión... Calquera día volverei adquirir costume de ler antes de publicar.

Anónimo dijo...

Ademais, leo demasiado rápido. E daquela, Apicultor, non me dera conta dun detalle: o de acre non o dixera pola súa intención de vde., senón por seguir o xogo léxico/etimolóxico que empezara o Arume, hai algúns fíos, a partir do adxectivo latino acer, acris, acre. E é que vde. chamoume acérrimo, que de aí vén vindo, coma o outro. Lamento o malentendido.

Anónimo dijo...

Estes si que entenden de prioridades. Convénzase, Apicultor, o Ibarretxe é moderadísimo. Onde estea o Google...

Anónimo dijo...

Pois ténlle cousas interesantes a carón doutras que non tanto. Pero, en conxunto, amosa que de "minusválido" non ten nada, o que xa non é pouco.

Nota filolóxica. Euskal Ferria: dise da ensoñación de Ferrín e acólitos sobre o País Vasco.

Anónimo dijo...

Paso un par de días Fóra, sen entrar por Aquí, e xa vostedes fan 116 entradas sobre acó e acolá. Manda truco.

Anónimo dijo...

Artigo de opinión en GZnación

O de fóra, sempre mellor

Qué sistema máis tremendo temos. Está intensamente optimizado para que o final, acabemos con todo o futuro posible.

Aquí temos uns salarios un 59% por debaixo da media europea. E a moitos parécelle ben caro. Os bancos non poden esperar nada do aforro, así que condenan a xente a endebedarse de por vida, para sacarlle uns millóns a conta de resultados.

O noso sistema produtivo? Lamentable. O que abundan son “macjobs”: empregos de alta rotación laboral, onde a posibilidade de promoción e case nula, e os salarios son precarios. E iso onde hai traballo. Os que realmente gañan cartos son os que alugan locais, e os prexubilados que se dedican a comprar e revender pisos máis caros.

A competencia, peza clave do capitalismo? pois anda escasa. O comercio pequeno leva axudas como o “Dolce Vita” da Coruña e os seus pantalóns a 9 euros (a nova moda na cidade). Ao final, hai que ser parvo para non alugar o local en vez de intentar traballar e montar un negocio.

As grandes empresas, a inversión estranxeira, o mercado ceibe e sen cancelas... os dogmas indiscutibles que nos levan ao progreso. O progreso dos mileuristas co macjob e cas hipotecas de 30 anos, a parte dun Courel despoboado. Pero progreso ao fin e ao cabo.

E mentres, como os “paletos de pueblo”, os do PSOE prefiren venderlle as empresas aos de fóra, que visten mellor e levan bos cochazos, que mirar para os da casa, unha panda de pailáns. Endesa aos italianos (gustábanlle mellor Eon), a cota láctea aos franceses, as licencias de pesca a Dinamarca, a nosa Fenosa aos cataláns, e agora a privatizada Repsol os rusos... E despois, como aquí xa non queda xente, os de fóra poden comprar as nosas leiras ben baratas para facerse pisos horribles e chaleciños onde pasar un mesiño de verán “low cost”. E namentres, impor aos que quedan o modelo andaluz de subvencións, para que aquí poidan gobernar outros 25 anos como alí. O sistema a verdade é moi esperanzador.

Os galegos temos que berrar dunha vez basta. Non pode ser que Polonia veña dun sistema soviético totalmente desfeito, e agora estea erguéndose dun xeito brutal, e nós non teñamos máis futuro que este. Non pode ser que China veña do subdesenvolvemento e agora puxe por General Motors, e nós dependamos totalmente dunha factoría en Vigo. Non pode ser que nunha terra onde primou sempre o bo gusto pola calidade non poida medrar con normalidade. E non pode ser que teñamos presidentes do Estado que parezan máis ben comerciais para vender o país os de fóra.

Precisamos dun Goberno que mire pola xente que quere producir e converter o esforzo en rendemento. Uns líderes que axuden ás empresas a fabricar calidade, e poder poñela á venda nos mercados internacionais.

Precisamos créditos, cartos, un sistema educativo en condicións, un sistema xudicial que funcione, precisamos de institucións sólidas sen cacicadas dos de turno... Precisamos de solucións reais, con resultados e non plans baleiros de obxectivos.

Javier Loureiro (26-11-2008)

Anónimo dijo...

Menos mal que o dixo Manuel Rivas. Sempre lle farán máis caso que cando o digo, simplemente, eu.