OURENSáNS NO seu RECUNCHO. MARCOS VALCÁRCEL
«A xente da cultura somos algo bufóns, dicimos ou que outros non se atreven»
Unha dás referencias do Ourense cultural avalía tamén a situación política, sobre todo non eido do nacionalismo
Antonio Nespereira, LVG 1-11-08- Foto Pili Prol.
Mesmo reparte folletos da primitiva organización Cristiáns polo Socialismo e forma parte dá revolta contra ou bispo Temiño. Pero foi ó instituto e meteuse tamén na agrupación cultural Auriense: «Ou instituto foi determinante para a miña formación como persoa e as clases dá Auriense con charlas de Otero Pedraio ou Ferro Couselo foron básicas para a miña galeguización». Decide estudar Historia en Santiago «a pesar de que Paco Rodríguez (histórico dirixente do BNG) dicíanos que fixeramos Filoloxía Galega, que ou país necesitaba filólogos dá nosa lingua».
Miren senón a foto na biblioteca dá casa, un dous seus recunchos. Hai centos de libros, recortes de prensa (unha dás súas paixóns xa que ten escritos uns 3.000 artigos nos últimos cinco anos) gardados dende 1976 ata hoxe. Marcos acadou ou alcume de culturalista na súa mocidade, despectivo daquela dentro dun movemento dogmático como era ou BNG dous anos 70 e 80.
Militou nese partido ata 2005, xusto cando ou Bloque acadou ou poder na Xunta.
De tódolos xeitos ve unha xeración con certo púo, moitos xoves con inquedanzas ás que lle dan renda solta por exemplo na Casa dá Xuventude, «que fai un papel extraordinario», pero tamén asume que vos rapaces «son hoxe bastante conformistas, un pouco sobreprotexidos e sen nada contra ou que loitar».
Referencia
Como home dá cultura, Marcos Valcárcel nega ser referencia nin líder. Iso si, comprometido socialmente, aínda que recoñece que «a xente dá cultura somos un pouco bufóns, dicimos ou que outros non din», unha reflexión que verbaliza unha sensación que calquera pode percibir nunha sociedade agachada que espera que os demais lle arranxen os seus problemas, mesmo que opinen por ela.
Segundo Marcos Valcárcel, ou BNG, non que militou ata hai tres anos, «ten dous problemas». Un sería interno: «A nivel democrático deixa moito que desexar e non é todo tan bonito como eles ou pintan, segue habendo mentalidade de gueto». A nivel externo valora «ou funcionamento relativamente bo dous bipartitos, pese as liortas internas». Pero aprecia fondas contradicións entre un partido que antes estaba na oposición a agora goberna nalgunhas institucións. Pensa que hai unha explicación que dar ós cidadáns: «Non pode facer ou mesmo co PP onde goberna. Se se recollen vos seus proxectos hai que xustificalos e facer autocrítica».
Entradas
6 comentarios:
Hai moitos erros ortográficos no texto da entrevista. Foi redactado en español e logo pasáronlle o tradutor da Voz?
É ben certo! Que tempos aqueles! Lembro moi ben aquela frase de “siempre cae la mancha en el traje más blanco” pronunciada polo irmán marista Eduardo, titor en 1967-68 do curso de Ingreso(ao Bacharelato). Este home, de idade avanzada, era un amante do frontón, deporte que practicaba a diario coa súa longa sotana nunha das paredes das que daquela se chamaba patio cuberto de Maristas, e que non era máis que o baixo –cheo de columnas- dunha ampliación do edificio que acollía arriba, ademais de laboratorios de ciencias e de idiomas (escasas veces utilizados na nosa época), a nova igrexa inaugurada naqueles anos .
Lembro que aquel 20 de decembro do 73 era xoves e que debido ao “vuelo” de Carrero, o inicio das vacacións escolares de Nadal adiantáronse a aquela mesma tardiña. Non sei se por espíritu investigador, polos poucos anos ou por que, o certo é que os tres amigos que sempre estabamos xuntos –Marcos, J.F.Rey B. e máis eu- fixemos un percorrido polo centro, para despedírmonos de determinados “curas”.
Cando xa o remate chegamos xunto do citado lembro que estaba moi excitado, soltándonos case de sùpeto que se a situación seguía así, el volvía coller o seu sable –seica fora militar antes que marista-, para rematar con ese “siempre cae la mancha en el traje más blanco”. Frase antolóxica lembrada polos tres ao longo de todos estes anos.
(Por certo Marcos, para a túa colección de pintadas históricas: esta mesma tarde me comentaron unha que viu un amigo á entrada de Valença do Minho naquelas datas: “Arriba Franco. Máis Arriba que Carrero Blanco”).
(Xosé Lois Carrión)
Os erros que aparecen son tremendos e dificultan moito a lectura. Como é posible que unha empresa da embergadura de La Voz non sexa quen de solucionar tal incoveniente?
Xa non sei se é envergadura ou embergadura.
Cando traduce un texto que orixinalmente está en galego non o advirte e traduce dúas veces. Eso é o que pasa co corrector automático. En efecto, podería contar o número de conversións e se aprecia que baixa considerablemente obviar a traducción. Pero diso terei que falar con XGG, o especialista nas máquinas traductoras que os xornais mercaron.
A solución élles fácil de carallo.
Pinchen o hipertexto tal que para leren a entrevista completa.
Logo -xa na páxina da Voz- premar a pestana que pon "edición en castellano", e "vualá",aparece en, como diría Quique Monteagudo, en bo gallego.
Publicar un comentario