27 ene 2009

Maldita crise
Afonso Vázquez-Monxardín
la región 27-01-2009

Tiña os ollos pícaros de ousadía e esperanza, e ao sorrir nacíanlle dúas coviñas nas meixelas. Ás veces, moitas veces, a présa por vivir facíalle crer que estaba malgastando o tempo cos estudos. Un día decidiuse e, contra a desesperación resignada dos pais, deixou o Instituto. Encontrara, na súa urxencia, un posto de dependenta nunha tenda que acababa de abrir. O soldo non era moito pero parecíalle suficiente se o dividía por un, por unha. Non podía ser aínda, claro, o que ela soñaba encargada dunha tenda de Berska, por exemplo pero parecía un paso no camiño. Cumpría acumular experiencia, ir aprendendo o oficio, e o sorriso e o seu bo facer iso dicíanaxudaríana no demais.
Ao mozo coñeceuno a través dunha amiga que flipaba co seu coche amarelo tuneado, con lunas tintadas e música sempre alta. Fixeron boas migas naquela discoteca da Manchica. El traballaba de colocador de parqué, gañaba cartos e desbordaba optimismo. Ela ría moito con el e os domingos do verán deitábanse sobre as toallas, primeiro cos amigos e logo sós, na area de Praia América. En setembro marcharan unha semana ao Algarve. Ela non se sentía ben na casa porque cría que os vellos non a acaban de entender. Quería vivir a súa vida. Pensaba que sería máis fácil co mozo. Decidiron vivir xuntos. Foron catro anos preciosos. Cine. Discoteca. Discusións. Reconciliacións. Amor. Paixón... Tiveron un mocoso. Choraba moito. Houbo que empezar a trampear. A nai, aínda nova, botoulle unha man sen reproches. Logo empezaron a gardería e os problemas.
A tenda cada día vendía menos. Ben vía ela que ás veces a caixa non daba para todas. Un día, unha tivo que marchar. Houbo bágoas e rabia, pero Pili, libre de compromisos, decidiu ser ela e ir acabar o bacharelato. Pero a cousa seguía sen dar. Tamén el comezou a estar calado á hora de comer. Na empresa tampouco ían ben as cousas. Non había obras. Todo está parado, dicían. O xefe botaba todo o día pecha do falando por teléfono e de visitas das que viña coa cara cada día máis longa. El, como Van Gaal sempre positivo, nunca negativo-, pensou que levaba, canda os compañeiros, cinco, dez ou quince anos meténdolle cartos no peto ao patrón e non os había deixar na estacada. Aínda que fose berrón e non lle chistase a música nin o seu coche tuneado tiña un gran Mercedes azulnon parecía mal tipo e sabía do seu.
E as cousas, fóra de control, envorcaron como un coche e empezaron a dar voltas de campá. Primeiro pecharon a tenda. As tres fóra. Ela terá seis meses de paro. Onte déronlle o finiquito a el. Acabouse o parqué. Lembrou, mentres lía no papel, que non lle gustara nada Los lunes al sol. Algo terá que facer. Chegou a casa calado, mirouna a ela, mirou o rapaz e suspirou. Ela, cos ollos pícaros cheos agora de preguntas sen resposta, pousa a ollada preocupada no meniño durmido que ten no colo.

10 comentarios:

Anónimo dijo...

Bueno, home boeno. Non hai problema. Esa clase de cousas sólo te asustan un pouco a primeira vez.

Có dos traballos pasa cómo coas mulleres (ou cos homes no caso das mulleres). Non tardas en atopar outra, si rematas a relación con unha. A vida é moi rica en encontros de todo tipo. Ó mellor non é exactamente a que soñas. Si te "emperras" en que ten que ser unha en concreto, entón sí que podes acabar mal.Pero si tén "apertura mental" no asunto, non hai problema. O mundo está cheo de oportunidades, tanto no ámbito laboral como amoroso.

Claro que, cando pasan os anos e un fulano no da atopado moza, é que o problema está en él, non nas mozas. De xeito similar pasa cós traballos.

Perde o medo, home. Tampouco se trata de querer sair unha mañá e volver á hora de comer cun traballo. Como pra iniciar unha relación non se trata de sair un sábado á noite coa desesperación de "mollar" esa mesma noite. Si fas así, sólo acumulas frustración. Vai tranquilo, sé realista cós encontros que a vida che ofreza, e pronto terás "un novo amor" laboral.

Anónimo dijo...

E, outra cousa, seguro que pra ligar á túa muller non tuveches que facer ningún de eses cursillos de ligue e cousas así. Os frustrados que van con eses rollos non se comen unha rosca, como moi ben sabes das tuas tardes de discoteca na Manchica.

De xeito similar, pasa como da caca de esos cursillos pra buscar traballo nos que che ensinan a redactar currículums e caralladas así. Os que saben de verdade ligar ás tías non andan dando cursillos ós outros de cómo se fai. Busca tú a semellanza, non che vou ter que explicar todo.

Anónimo dijo...

Eu ándolles un pouco desanimado. Sei que teño razóns persoais e de peso para estalo, e non quixera que fose iso o que guiase este comentario. Noto unha caída bastante considerable no ton xeral do blog e dos fíos que se suscitan. Incluso ousaría cualificar algún dos comentarios como moi pouco afortunados, pouco meditados, talvez, cunha perigosa falta de sensibilidade cara a certos asuntos.
E agora unha pregunta, ¿o Monxardín cobra por escribir artigos ou cousas como esta de aí arriba? Home, iso podería considerarse unha máis que mediocre redacción dun alumno de bacharelato ou da ESO. Non sei. Bendita crise, Maldita crise...
Por certo, veño de enteirarme de que existe unha plataforma para reclamar a galeguidade de pleno dereito da palabra BUENO.

Será verdade que chove para arriba.

Saúdos.

Anónimo dijo...

Si có de "falta de sensibilidade" se refire ao meu comentario anterior, pódiolle decir que a "sensibilidade", digamos, "paternalista", que eu lle pudera mostrar ao protagonista do comentario do Monxardín, non lle iba resolver ningún problema. Igual lle ven mellor algo que o espabile. As "lástimas" non lle van resolver nada.

Anónimo dijo...

Non ían os tiros por aí. Disimule, como din na miña aldea.

Anónimo dijo...

Disimúleme vostede, si lle molestéi. Non era a miña atención en absoluto.

Anónimo dijo...

Intención, quería decir.

Anónimo dijo...

Os cursos de Técnicas de busqueda de emprego foron do máis denigrante que coñecín nesta sociedade falsaría e especuladora. Promovidos por administracións, sindicatos, asociacións chupatintas. Ensinar a buscar un ben escaso que nunca houvo para todos. Para que?. Se hai máis demanda que oferta os traballos acabarán indefectiblemente encontrando ós seus "ocupadores".

Poderían terse centrado en ensinar a ser "autosuficiente" ou "autónomo", ou mellor, ensinar ós autónomos a levar unha simple axenda e seren organizados. Todos nos fartamos de chamar a bós "executivos" en diferentes eidos, incapaces de cumprir prazos, inventando contínuamente disculpas para xustificar a porta non rematada, a pintura sen dar. O albanel, ou calquer outro oficial que non ven a tempo, manoseando tarxetas sucísimas amoreadas nunha esquina do obradoiro, apuntando presupostos nun anaco de cartón grasento....ninguén se preocupou de ensinarlles a esa xentiña, frecuentemente dun nivel de realización manual de extraordinária calidade, ninguén se preocupou de ensinarlles a levar un órden, a ser máis eficaces. Nada.

O lema foi: "Se un dos problemas é a falta de traballo", pois organizamos cursos para ensinar a buscalo. E mamamos de Bruxelas, supoño que no capítulo formación.

Facemos un listado infame de institucións que entraron ó trapo?. E políticús infames e ínfimos que se prestaron ó xogo?.
Sí?.
E cursos, e recursos, dilapidados. Aghora ven a primeira embestida, e tamén virá a segunda sen ter que ver coa primeira, e virá o gran abalamento como manto de cinza sobre Pompeia.

"Avanzarán as augas turbas e atroadoras,
Máis nós, xento do galo, non deixaremos Antioquía". Darío Xoan Cabana.

Anónimo dijo...

Por certo DKV, nas nosas carantoñas de felo ben poderíamos levar en troques de lobos, ghalos.
Na nosa "nación" adorábase ó ghalo. Somos do pobo dos "limici" e adorabamos ó ghalo.

Deus noso siñor, que era ben rabioso, asulagou as cidades por seren idólatras do ghalo, ou por non darlle esmola. Vingativo.

"Máis nós, xente do ghalo
non deixaremos Antiokía..." D.X.C.

Anónimo dijo...

NAda, nada Lobo.

Eu son do Lobo,non do galo.

A miña aldea tira máis á serra que á Veiga, que é como lle chamaban onda mín á Lagoa de Antela.

Fai moitos anos fixen o típico test psicolóxico dos animáis. Xa sabe cómo é. Primeiro animal, o que quixera ser, o moucho, sabio, etc. Segundo animal, cómo me ven os demáis, gaivota, libre como Jonathan Livingston. Terceiro animal, o que son de verdade, lobo!, lobo!. Lobo Estepario. Como o de Hesse. Fïxese no nome.