Dedos de Pedra (II)
por Xoán da Cova
O bar de Folies Bergiere.Manet.1882
Aparte de tocar música, Dedos de Pedra tamén pintaba, como xa apuntou algún contertulio deste blog nun comentario á entrega anterior. É desta segunda faceta da súa personalidade da que trata a historia de hoxe.

Paseaba eu unha tarde, á hora do café, pola rúa dos viños de Ourense. Estaba perto da súa casa, polo que non foi estraño toparme con el. Díxome:"Imos tomarlle un cubata, e logos bótasme unha man nun pequeno choio".

A historia era a seguinte. Había algúns meses que un coñecido empresario ourensán lle encargará uns coarenta cadros para decorar algún tipo de instalacións. Dedos de Pedra fora pospoñendo o momento de comezar a pintalos até o último día, que era precisamente aquel. Só dispuña desa tarde: debía entregalos o próximo día. Aínda nos entretivemos un chisco tomando unhas copas e falando. Imaxinei que era un "procastinador", alguén que o deixa todo para o derradeiro momento. No entando, agora decátome de que o que facía era, en realidade, "cargar as pilas da inspiración". Porque o traballo fundamental xa tomara forma na sua cabeza.

A media tarde, fomos á sua casa. Cun par de cubatas enriba, levaba as "pilas postas". Sacou unha presa de cartóns brancos, deses que se usan para pintar acuarela, e tamén a paleta de cores. Púxose a pintar acuarelas coas mans. Non o poido dicir con exactitude, mais o tempo medio en pintar cada cadro debía andar polos dous ou tres minutos. Espallaba tres ou catro cores coa man e dáballes todo tipo de formas. Eu estaba alucinado. "Este vai ser unha cidade de noite", dicía. Botaba un groso de pasta de cor negra, espallábao, e logo unha pingas de branco, que remataban por ser "as luces da cidade". Trazaba todo coas mans, xogando cos matices de gris, as difusas contornas de todo tipo de estruturas arquitectónicas: parques, pontes, edificios... "Este vai ser o mar, con barcos". Mandáballe un viaxe á cor azul, con pingas de outros colores. Tiña que calcular rapidamente os diferentes tipos de posibles contornas para que non se lle acabaran unhas cores antes que as outras.Tamén facía algunhas representacións de Cristo nas máis coñecidas situacións que detallan os libros de Historia Sagrada.

O meu traballo consistía en coller o cadro recén pintado e buscar un lugar axeitado pola casa adiante, para poñelo a secar sen que a pintura se derramase. Non daba feito. Ao principio érame sinxelo achar lugares onde colocalos coidadosamente. Sofás, mobles, mesmo unha ampla superficie do chan, na que, a pesar de ser tan grande, axiña tiven dificultades para camiñar, pois quedara cuberta de fermosas acuarelas de todas as cores, hipnóticas, imaxinativas. Nunca vira eu nada igual.

Sañimos ás poucas horas abríndonos paso cara á porta da entrada, observados por moitos dos personaxes pintados que quedaban secándose, cheirando ás substancias químicas propias do oficio de pintar. Tiñámonos gañado uns cubatas. Definitivamente, o encargo entregaríase en tempo e forma.

(Continuará)