ANTÓN LOSADA
Hai alguén responsable?
Galicia Hoxe, 09/06/2009
Disque andan os tres partidos argallando argumentos para ver de facer máis vitoriosos os resultados europeos en Galicia. Os números habilmente torturados confesan o que sexa, pero o único certo é que, sen insistirlles moito, só contan que PP e PSOE quedaron como estaban en marzo, e que o BNG se esnafrou contra a realidade de ir buscar votantes onde non os hai, logo de ter sacrificado o seu mellor activo electoral, Quintana, sen recambio preparado. Alguén deberá de asumir a responsabilidade polas erradas decisións tomadas. Ou vai ser o propio Quintana o único que teña a dignidade de dimitir por asumir a culpa dun mal resultado?
Entradas
Hace 5 días
75 comentarios:
Pois qúedese señor Losada co seu mellor activo electoral e meréndeo con patacas.
MANUEL MERA
Os resultados do BNG non son bos, xa que se perde un 5% dos votantes, recuando ate o dez por cento de representación nas votacións europeas. Son uns dados que non se poden extrapolar a outras eleicións, porén hai unha tendencia descendente desde hai moitos anos que de seguir colocarían ao nacionalismo galego nunha situación preocupante, xa que pode invalidar unha intervención no eido institucional, tanto pra governar en solitario como pra acadar acordos cos socialistas, que teñan en consideración suficientes propostas nacionalistas.
A xestión que se fixo desde a Xunta non se rendabilizou, e leva tempo perdéndose o discurso máis relacionado coa clase traballadora, que se secundarizou fronte ao axer nas institucións e a problemática nacional que, deste xeito, fíxose abstracta pra maioría social. Por este motivo non se aproveitaron abondo na campaña as alternativas do nacionalismo contra a crise, que son axeitadas, e non se conseguiu facer do social o aspecto central da crise na mensaxe.
De vagar, a fronte foise afastando da clase obreira e da mocidade; e a viraxe pra recuperar a complicidade destes sectores sociais –decidida na última asembleia nacional extraordinaria- aínda non tivo tempo de se plasmar, e dado os resultados do congreso sen dúbida terá que superar máis dun atranco. Hai quen dirá que hai un xiro á dereita en toda a UE, mais esquecen que a metade dos galegos e galegas non votaron, que hai uns días foron milleiros os que acudiron á mobilización a prol da lingua nacional, e que hai abertos múltiples conflitos sociais cunha participación masiva. Por qué non se lle tira rédito a esta realidade obxectiva? Coido que depende de varias eivas: o afastamento entre as forzas sociais e a partidaria, que ás veces os candidatos non son os máis idóneos e o discurso non sempre é o acaído.
ANTÓN LOSADA, again.
Si los candidatos en la noche electoral fueran sinceros e hicieran otra cosa que intentar convencernos de ser ganadores, en Galicia, Feijóo y Pachi Vázquez habrían dado las gracias públicamente al BNG por la gentileza de cederles sin combate o disputa todo el espacio electoral preciso para poder otorgar lustre a sus resultados haciendo nada. Si hubiera justicia en la política, habrían llamado a Rodríguez, el longevo líder del BNG y de la UPG, para decirle de corazón: "Gracias Paco".
(...)
Si quieren un ganador, busquen en el chiringo de Rosa Díez, progresando 10.000 sufragios desde el 1-M. Si quieren un perdedor, miren al BNG, que pierde la cuarta parte de sus votos en 2005 y el 60% de marzo. Con el agravante de que la mayoría se ha ido en las ciudades, donde está eso que Rodríguez o Beiras llaman el voto dinámico, no ese voto rural que con tanta frecuencia menosprecian. La decisión estratégica impulsada por la nueva dirección de girar más hacia la presunta izquierda, abandonar Galeusca y embarcarse con Esquerra para ir a buscar votos donde no hay, ha dejado más libre a socialistas y populares el espacio donde sí hay voto en Galicia: la izquierda y el nacionalismo moderados. Un bufé libre del cual sólo han sabido servirse estadísticamente. La decisión de preocuparse por intentar contentar a los electores perdidos en marzo, olvidándose por completo de atender a ese 16% de gallegos que dio su apoyo al proyecto de Quintana, ha traído caer por debajo de la barrera psicológica del 10%. Prescindir alegremente de su único activo electoral, el propio Quintana, sin disponer de recambio seguramente no habrá ayudado a contener la fuga masiva.
El nacionalismo afronta un serio peligro de encaminarse hacia la extinción o la irrelevancia electoral. Está en su mano. Los votantes se han quedado en casa, no se han ido con el cartero. Pero si la respuesta es la suministrada hasta ahora, se irán. Si el análisis continúa siendo que no se ha girado lo suficiente hacia la izquierda y por eso vuelve a ganar la derecha, o que por no haber virado dabondo hacia el soberanismo de salón ha ganado el neoespañolismo, el BNG caminará de victoria en victoria hasta la derrota final. Seguramente, esos electores se plantearían volver a casa, si la respuesta es jubilar a una clase dirigente convertida en el problema e iniciar la renovación ideológica hacia el nacionalismo posible que demandan y donde la mayoría no está fuera esperando a ser liberada o descubierta, sino que debe construirse por la vía del convencimiento, atendiendo sus demandas con políticas modernas y eficientes e integrando la compleja pluralidad de la sociedad que se aspira a gobernar.
Xosé Mexuto
A liga é moi longa
O paradoxo é este: en plena crise do capitalismo neoliberal, as forzas políticas neoliberais arrasan en Europa. Berlusconi residualiza a esquerda en Italia. Sarkozy pulveriza o PS francés. No Reino Unido os laboristas son a cuarta forza nos comicios. O xiro á dereita é completo en Europa. Tamén en Galiza e no Estado.
Por que as formacións políticas que proclaman o reinado do mercado sobre a política avanzan se esa é a lóxica que nos levou á actual crise? A pregunta do millón non ten unha resposta unívoca. Os clásicos dirían que vivimos baixo o imperio do irracionalismo e que os comportamentos sociais obedecen a mecánicas de alienación, de maneira que a maioría das persoas (isto é, os traballadores) acaban optando por partidos que son contrarios aos seus intereses. É posíbel que os clásicos tivesen razón, pero en todo caso pregúntome que podemos facer para que iso deixe de ser así.
Os poderes reais –basicamente o financeiro e o mediático– seguen en mans daqueles que non se presentan a ningún proceso electoral. O seu único proxecto é a súa autoreprodución como casta dominante. Mentres, as forzas transformadoras teñen verdadeiros problemas á hora de levantar un deseño alternativo ao hexemónico. É moito máis doado encastelarse na defensa da fortaleza, apelando ao medo ao descoñecido, do que imaxinar un mundo novo. Por iso, en épocas turbulentas os pobos rexen activando os seus instintos máis conservadores.
A bancarrota da socialdemocracia en Europa explícase porque renunciou a discutir a supremacía conservadora: se ti te dereitizas, dereitizas a sociedade, ergo, a sociedade acabará votando a dereita. Ou atacas as ideas de Berlusconi ou se só repudias as súas formas, a súa fachenda grotesca, entón entras no seu xogo e permites que a política se travista de ópera bufa e de farándula.
En Galiza, o BNG volta á Eurocámara. Sufriu un retroceso, mais inferior ao da socialdemocracia no conxunto do continente. Dirase del o que se queira, pero o nacionalismo segue a ser a única forza con azos para desafiar o proxecto neoliberal e desgaleguizador do PP no noso país. A recesión continúa. Xa sabemos que propoñen os neoliberais de Feijóo. Privatizacións encubertas, regalos fiscais aos ricos. Que non se enganen: terán oposición. Frontal. A liga é moi longa e aínda está empezando.
A un pareceulle escasa a sintonía con ERC: pide máis esquerda e máis nacionalismo.
Outro lembra, por duplicado, a lonxevidade e a responsabilidade do aparato (xa sei que a expresión pode mover a chistecillo) e pide menos esquerda e se cadra menos nacionalismo.
E outro di que non baixou tanto como a socialdemocracia europea, que só o BNG é quen de combatir o neoliberalismo (esa palabra máxica con cuxa pronuncia todos os males aparecen convocados e, por suposto, conxurados) e a desgaleguización do país. Sobre todo o que máis me gusta é o "dirase del o que se queira".
Para saber o que pensa o conxunto do electorado sobre este asunto case é mellor ler a Carlos Luis Rodríguez: coñece de perto a clave dos (moi) desafectos, que son os que interesan. Os que votan xa están no papo.
CARLOS LUIS RODRÍGUEZ
ECG, 9 de xuño de 2009
Es un hecho que en las dos grandes movilizaciones de las últimas semanas, el protagonismo nacionalista ha sido notable. Tanto en la protesta pacífica contra la política lingüística de la Xunta, como en la intifada del metal, el nacionalismo tuvo un papel preponderante, gracias a la laboriosidad de la Mesa y la CIG.
Como en los viejos tiempos, sindicatos y plataformas volvieron a demostrar su eficacia en la calle. Hubo disciplina, resolución y, sobre todo, esa envidiable capacidad para convertir a los demás convocantes en meros comparsas. También como en los viejos tiempos, esa efervescencia callejera coincide con un desplome en las urnas, de tal forma que las energías que el nacionalismo gana en las luchas sociales, las pierde en las batallas electorales.
Son variadas las explicaciones de unos resultados que ponen al BNG al borde de la marginalidad: liderazgo confuso, aparición descarnada de la UPG como poder fáctico, escaso esfuerzo por defender el trabajo realizado en el bipartito, que algunos consideran un cuatrienio negro... Pero hay otra causa que se resume en la pérdida de peso del partido, en favor de esa enorme galaxia de organizaciones afines.
Su agresividad, su afán monopolístico, su antipatía, logran que la mayoría social no sólo se aleje de ellas, sino también del nacionalismo político. La asociación Mesa-Bloque o CIG-Bloque, ahuyenta a numerosos electores, empezando por los que reciben los improperios de los ayatolás del idioma, o sufren las barricadas.
Al cerrarse en sus palacios de invierno, los nacionalistas no perciben el deseo mayoritario de cordialidad lingüística, ni el hartazgo ante movilizaciones que se trasforman en ataques a las libertades elementales del ciudadano. Es como si vieran tras cada conflicto el espíritu inmortal del Nunca Máis, que retornaría de nuevo para ayudar en la lucha contra los infieles.
Pero se necesita para eso un Prestige, una Administración sonada y una población ingenua. A día de hoy no hay catástrofe, Feijóo conserva intactos sus reflejos y los gallegos aprendieron mucho de plataformas a las que el tiempo desenmascara. La consecuencia de todo ello es una nueva caída, a la que colabora también una coalición con los partidos más contrarios a los intereses gallegos que se pueden encontrar en el bazar político del Estado Español.
Esa preponderancia del nacionalismo agrio se ve favorecida por el miedo de la UPG a un liderazgo claro en el Bloque. Para el clan dominante es peor la pérdida del control interno que el desfondamiento electoral. No importa que la imagen del nacionalismo político se difumine, si las riendas están en buenas manos y funcionan a placer las organizaciones de masas.
Esa filosofía no sólo produce daños en las urnas, sino que le presta al PP una ayuda inestimable. Cuanto más descabelladas sean las posiciones de estos grupos filiales, mayor será la mayoría moderada que se agrupe en torno a los populares. Ayer mismo, la CIG, que consideró normal la guerrilla urbana de Vigo, presentaba una reclamación para impedir que los padres gallegos sean consultados sobre la lengua.
Hacía tiempo que no se hacía una exhibición semejante de totalitarismo, en las calles y en las aulas. Por desgracia para los sectores sensatos del BNG, ése es el tipo de nacionalismo que la gente está viendo, un nacionalismo que no respeta la autodeterminación más elemental. A nadie puede extrañar que Galicia le escape.
"Totalitarismo en las aulas y en la calle"? Ben se nota que este Carlos Luis Rodríguez vive ben instalado cun bo choio, mentres outros van á rúa, e que a lingua galega, a el, só lle serviu para presentar un programa que lle deron na telefraga hai uns anos.
Resulta tamén curioso que este personaxe, que cando mandaba o bipartito lle botaba algunhas flores ao quintanismo, ben logo, cando este caeu en desgraza, puxo o BNG como chupa de dómine.
Arume, deixenos de Carlos Luis, consúmao vostede se quere.
Vale, vale. Perdón. Nunca máis. E que sempre creo que a xente é coma min, que son aficionado a ler, ainda que sexan os papeis rotos da rúa.
Pois podería colgar un panfleto de extrema esquerda ultranacionalista, deses que as veces andan a vagar polas beirarúas como prantas do deserto, pero non caerá esa breva.
Vale, luminarias do pensamento, príncipes da claridade, críticos polo amor á arte da verdade por enriba de todo, aprendices de pontificadores de todo (e de nada), escudeiros da liberdade, arranxa-nacións-sen-estado, a culpa é da UPG, a culpa é sempre da UPG e só da UPG, a culpa de todos os males da Galiza é, como non, da UPG; por inflexible, dogmática, sectária, inimiga da liberdade e "totalitaria", nas ruas, nas aulas, nas asambleas extraordinarias e nas eleccións europeas. Claro que si. Quedastes descasnsados, luminarias, cacholas férvidas, expertos en análises políticas? A UPG, a ver se vos queda claro dunha vez, arrenegados, vendepatrias, do único "totalitarismo" que entende é do da Resistencia desde Nós e para Nós. Así foi desde o primeiro día da sua fundación. Baixaremos dos 100000 votos, pero seguiremos aquí, loitando por Galiza, sen desánimos gratuitos e sen desesperar por esta ou por aquela conxuntura adversa. O mais fácil é despotricar contra a UPG desde a comodidade burguesa do sofá, sentíndose donos dun mundo propio "excelsamente" procapitalista, onde o que temos correspóndenos por méritos propios (faltaría mais) e non o imos arriscar militando por esa cousa tan complicada chamada Galiza. Así se escribe a historia dos que pensan que tapan a mala conciencia botándolle a culpa ao "monstro" de turno, neste caso a UPG. E nada mais, comentaristas de salón, seres pegados día e noite á pantalla alienadora, que VIVA A UPG E QUE VIVAN OS DEFENSORES DUNHA GALIZA CEIVE E SOCIALISTA.
Extrema esquerda ultranacionalista. Se xa esquerda nacionalista me parece un oxymoron, imaxinen o outro.
Deame pistas que o traio. Non vaia ser que traia o que teño por certo no coche de Iniciativa Internacionalista (inter, non ultra) e meta a pata.
Teño foto. Vouna achegar.
Iniciativa Internacionalista, con errata.
Siga poñendo ao Carlos L., Arume. Produce dúas sensacións ben diversas: o do discurso ben trabado e cheo de sentido en moitas análises; a ofensa desinhibida de abusador de campos semánticos. Que entenderá el por totalitarismo, pregúntome eu retoricamente máis ca nada por conservar a calma; pero lerei a próxima columna que vde. transcriba aquí, procurando o día da rosa.
Señor da UPG, un par de pregos: primeiro, descanse; segundo, envólvase na bandeira / suba á ponte do barco e póñalle lume ao conxunto / abra unha vía de auga. En suma: marche dunha puñetera vez para a súa casa, en tanto non baixe da centena e se poida remediar o estrago. Iso se non é vde. caricatura, que o esperpéntico momento non deixa distinguir: non é xa drama maior?.
Panfleto atópado pola rúa:
O recente ataque padecido por Gloria Lago, representante mais visível da campanha ultra contra a língua galega, vem a visibilizar o diferente tratamento que padecem os e as cidadás da Galiza em funçom do seu comportamento político. Enquanto a imprensa revelou que esta professora viguesa conta com protecçom policial quase permanente para protegê-la da ira popular, dúzias de independentistas aguardam nas portas dos tribunais de justiça para enfrentar-se a gravosas condenas, económicas em muitos casos, e de prisom em outros. Alguns militantes som acusados de participarem em distúrbios contra a ocupaçom policial no 8-F; outros, apenas de manifestar pacífica e legalmente as suas ideias.
Tranquilidade ameaçada.
Num aspecto si que tenhem razom os sectores galegófobos: desde que se decidírom a tomar a rua para rematar com a escassa protecçom legal do idioma, umha pequena maré de rejeiçom popular incomodou um pouco as suas vidas opulentas: ameaças, chamadas inquietantes, danos em propriedades, pintadas antiespanholistas, e destroços em grandes empresas e entidades contrárias ao idioma (Clube Financeiro de Vigo, lojas de Antonio Pernas...)
Os recentes destroços no carro particular de Gloria Lago, nas paredes da sua morada e na zona onde lecciona aulas, com vivas à "resistência galega" som mais um capítulo da tensom à que som submetidos os ultras organizados.
Os danos silenciados.
Cumpre dizer também, por muito que quigermos fugir do nocivo vitimismo galego, que os danos mais gravosos, por enquanto, nom pesam sobre estes sectores das classes médias urbanas, galegófobas e de extrema direita. Ainda, cebam-se na militáncia popular em favor do idioma.
Um sector maiormente juvenil, de extracçom obreira e trabalhos precários, que dedica o seu tempo a umha militáncia activa contra a desapariçom do galego, e em defesa dos mínimos legais que o mantenhem no ensino. Como se pode ler nos cumpridos informes que elabora o organismo Ceivar, estas dúzias de activistas vem-se submetidas a umha permanente pressom económica em forma de multas por distribuir propaganda, participar em manifestaçons, colar ou fazer pintadas em paredes caleadas; quando nom a padecer agressons físicas dos antidistúrbios espanhóis, especialistas na agressom indiscriminada e na terápia do "duro y a por ellos". (Estas opinions podem consultar-se no foro da polícia espanhola, que também analisa a emergência do independentismo galego).
Dureza contra resistentes e pacifistas.
Ainda que a dureza repressiva, tradicionalmente, se tinha reservado contra os activistas mais combativos, acusados de atacar bens espanhóis, enfrentar-se com a mesma medicina à polícia espanhola, e desconfiar abertamente da legalidade. Nos últimos tempos, e ao abeiro do chamado "direito penal do inimigo", também pacifistas confessos estám a conhecer os rigores do calabouço e do julgado. Assi aconteceu com os militantes que se disfarçaram de vacas no 8-F, ou com as pessoas que acodem a actos de rejeiçom pública e legal da imposiçom espanhola.
Este recorte dos direitos elementais é aplaudido a rabiar pola bicefália espanhola PP-PSOE e, por vezes, conta com estrelas convidadas: assi aconteceu recentemente com Carlos Callón, presidente da Mesa, que se revelou como polícia afeiçoado ao solicitar detençons dos activistas que participam da laranjada contra o espanhol.
Rematou a calma.
Assi pois, mesmo para quem pedem "diálogo sossegado polo idioma", a situaçom torna difícil. Porque o processo de fascistizaçom em curso, pilotado por meios como a COPE ou "El Mundo", e alentado na nossa terra por "La Voz de Galicia", nega mesmo a condiçom democrática dos nacionalismos autonomistas mais tépedos. Quer tirá-los da cena institucional, e para isso nom poupa meios. Quem quiger dialogar com os ultras que -em toda a Europa "civilizada"- ocupam parlamentos, cámaras municipais e forças policiais- começa a decatar-se que está a falar com as paredes.
Non se preocupe, amigo Saavedra, que era figura retórica da concessio, que, como sabe, sempre ten unha segunda parte.
O gran Lausberg di:
"A concessio consiste en confessar o facto de que o adversário tem razao num ou noutro argumento. Esta confissao é, porém, as mais das vezes, recompensada por motivos mais importantes para o orador, de tal modo a concessio se liga apenas a coisas sem importancia e assim enfileira perto da ironia."
Señor Xosé Manuel, padece vostede o síndrome do colonizado, na súa variante de Estocolmo, como se aprecia na súa fixación por Carlos Luis.
Nos tempos que van, a que ven facerlle publicidade a unha columna en español, que se caracteriza polo intento permanente de ridiculización do nacionalismo. Que escuro pracer encontra vostede señor Xosé Manuel en tal delectación morbosa. QUe enerxías libidinosas lle transfire a ise discurso. Que insana pulsión o domina?
O Financial Times dedida un artigo a Galicia.
Aviso. Cuidao.
Galicia: Region that has tended to look out at the Atlantic
By Peter Wise
The two sides of Cantón Pequeño, a busy street in the port city of A Coruña on the north-western tip of Spain, link the past with the future.
One one side lie the quays from which successive waves of emigrants set sail in the early and mid-20th century for Latin America and northern Europe, abandoning the impoverished, rural region of Galicia, isolated from the rest of Spain by poor communications and lack of development.
The other side abuts the bustling commercial district where in 1975, Amancio Ortega, now Spain’s richest individual, opened the first Zara store, launching what was to become the country’s first global company and is today one of the world’s largest fashion distributors with more than 4,280 shops in 73 countries.
Emigration and the pioneering internationalisation of Ortega’s Inditex group are complementary facets of the independent, hardworking spirit of Galicia, a forested region whose coast is serrated by dozens of rias (estuaries), a province said to have spent most of its history with its back to the rest of Spain looking out across the Atlantic.
This has been a question of economic necessity rather than the aggressive political opposition that many Basques and Catalans feel towards what they see as Madrid’s neo-colonial rule of their territories.
In the 1940s, the Galician author Alfonso Rodríguez Castelao wrote: “Galicians don’t protest; they emigrate”, a phrase that has passed into history as encapsulation of the traditional Galician outlook.
“Many Catalans and Basques don’t feel Spanish and don’t want to belong to Spain,” says José Manuel Rey, editor of El Correu Gallego, a regional newspaper. “That is not how most people in Galicia feel. They don’t want to put up a border and separate themselves from the rest of Spain.”
“Opinion polls show the vast majority of the population see themselves as equally Galician and Spanish,” says Alberto Núñez Feijóo, the new head of the Galician government who led the rightwing Popular party to victory in regional elections in March, unseating an uneasy coalition of Socialists and Galician nationalists.
There is a clear economic reason, he says, for Galicia’s lack of nationalist militancy. “Catalonia and the Basque country have strong nationalist parties because they are richer than the rest of Spain and are unwilling to share their wealth. Galicia, on the other hand, is less developed and has much to gain from closer convergence with other regions,” explains Mr Feijóo.
Galicia is a traditional bastion of the Spanish right, the birthplace of the dictator Franco, and governed from 1990 to 2005 by Manuel Fraga, now 86, a former Franco minister and founder of the PP. His response in 2002 to the sinking of the oil tanker Prestige, which caused a massive oil spill, was seen as slow and inadequate and contributed to his defeat in 2005.
The coalition that replaced the PP proved fractious and Emilio Pértez Touriño, its Socialist leader, made the crucial error of downplaying the recession and dismissing advice that he call an election in October 2008.
Mr Feijóo, 47, appealed strongly in this year’s campaign to the conservative outlook of many Galicians, repeatedly attacking the coalition for lavish spending on cars and offices.
In spite of a belief in what he calls “harmonious bilingualism”, he also made language an important election issue, winning votes from Galicians who feared the previous government was moving towards an education system almost exclusively in gallego, the regional language.
Mr Feijóo says he will allow parents to choose whether their children are taught in gallego or Spanish from the age of three to eight, after which education will be in both languages.
Henrique Tello, deputy mayor of A Coruña and a member of the Bloque Nacionalista Galego, which polled just below 18 per cent in the regional election, fears the measures could marginalise gallego, which many parents perceive as a poor cousin to Spanish. “Gallego has traditionally been seen as a rural language, not an idiom used by doctors or lawyers.”
Some fear Mr Feijóo’s commitment to greater language choice in schools will be difficult to deliver and represents a step towards an unwarranted politicisation of language.Mr Feijóo is also committed to economic change. He promises frugality, a €150m ($208m) cut in the cost of the regional bureaucracy, a €600m infrastructure package and crackdown on trading of favours and abuse of power
The low level of industrialisation has softened the impact of the global recession, he says. Unemployment is about 12 per cent, compared with a Spanish average above 17 per cent. But the crisis is a threat to jobs at the PSA Peugeot Citroën car factory in the port city of Vigo, the region’s biggest industrial plant.
José María Arias, chairman of Banco Pastor, Spain’s seventh largest bank, founded in A Coruña in 1776, says late industrialisation from the 1960s has contributed to growth below the national average. A more important factor, he says, is the dispersion of the region’s population of 2.8m. Of a total 65,000 towns and villages in Spain, 32,000 are in Galicia.
This is changing, he says. “Rural areas are being depopulated rapidly and about half the population is now concentrated on the Atlantic coast in Vigo and A Coruña.” This is creating the large, wealth-generating centres of consumers Galicia previously lacked.
The small number of local consumers has driven the internationalisation of companies such as Inditex, Adolfo Domínguez, another world fashion group from Galicia, and fish processing companies such as Pescanova and Jealsa.
Galicia accounts for about 60 per cent of Spain’s fishing fleet, one of the largest in the world. Mr Feijóo sees a future in aquaculture for an industry restrained by EU quotas. “By 2014,” he says, “40 per cent of the fish eaten in the world will be bred on farms.”
Whatever the impact of the new government’s language policies, future generations of Galician fishermen, or fish farmers, will almost certainly still be speaking gallego.
“Gallego will never disappear,” says Mr Rey, “it’s part of our DNA, as much a part of Galicia as the green landscape and the rias.”
Manda collóns, chamarlle a Saavedra colonizado. Deixe de dicir parvadas anónimo e se milita na UPG, que fai para que deroguen o plus de altos cargos, por exemplo. Ou é que goza dun deles?.
Vaia rascar a barriga, que é case libidinoso.
Que lle parece, Arume, esta miña digressio? Resultará en licentia?
É unha clara sinécdoque pars pro toto. Ou unha catacrese, definida por Lausberg como "Alargamento (sic) de sentido".
Non digo que non. En todo caso, lexítima defensa, perante a amplificatio do autoinstituído fiscal, que xa me mandaba á cadea sen instrución de causa.
E se digo mal, corríxame o Stein.
Vaia par. Ridicule "digne de risè":cf 1243, ridiculus.
Dio tamén Lausberg.
Vindo de quén ven, a instrucción inquisitorial é a norma. A presunción de inocencia e o dereito á defensa, ensínancho cando prenden lume a fogueira e o coro enfebrecido dí GALIZA CEIVE E SOCIALISTA.
Xosé M. González dijo...
"Señor da UPG, un par de pregos: primeiro, descanse; segundo, envólvase na bandeira / suba á ponte do barco e póñalle lume ao conxunto / abra unha vía de auga. En suma: marche dunha puñetera vez para a súa casa, en tanto non baixe da centena e se poida remediar o estrago. Iso se non é vde. caricatura, que o esperpéntico momento non deixa distinguir: non é xa drama maior?"
mié jun 10, 08:24:00 PM
Sr. Stein, en primeiro lugar aclárolle que eu non son o anónimo que lle chamou "colonizado" ao Sr. González. Eu son, en efecto, militante da UPG e a moita honra. Militante de base, coas dúbidas propias de todo fillo de veciño, pero convencido da liña política do meu partido e orgulloso dos anos que leva loitando a prol dunha Galiza mais socialmente nosa. Supoño que sobre isto último non terá dúbida ninguén; nin sequera vostede, Sr. Stein. Mellor ou pior, pero comprometidos como o que mais na defensa da nación negada.
Sr. González, sorpréndenme as suas palabras tan pouco suas. Das veces que teño entrado aquí e que o teño lido a vostede, non lle lembro unhas palabras tan duras como as que me dedica a min. Está no seu direito, pero sorpréndenme nunha persoa achegada ao BNG e dun xuízo tan pertinente, para que llo vou negar. Quero que saiba que ao "primeiro prego" non lle vou dar cumprimento. De descansar, nada; non penso descansar até que Galiza sexa unha nación de seu. E sobre o segundo, "marche dunha puñetera vez para a súa casa", xa vexo que coñece pouco á UPG. Quéreme explicar que delito cometín para ter que marchar para a casa? Ou para vostede é delito ser patriota e loitar polo ben da nosa terra? Vindo de vostede, unha persoa afable e galeguista a mais non poder, a verdade é que chama a atención e queima por dentro. Como pode comprobar polas suas propias palabras, os da UPG temos que aturar todo tipo de "impertinencias" e porlle boa cara ao mal tempo. Menos mal que xa estamos acostumados. Ás veces parecen todos vostedes seguidores afervoados de Carlos Luis Rodríguez, colaboradores entusiastas da sua obra crítica (mais ben teimosa) cara nós. "Hai que afastar a UPG da vida política do país", parece ser a consigna a seguir, e todos a ver quen a di mais gorda. Pois vai ser que non, xa poden esperar, que os da UPG temos o coiro duro e en piores nos temos visto como para abandonar o barco. Sorpresas te da la vida.
Non se lanze vostede, Iacobus, a fogueira para poder acusarme de inquisidor. Non me confunda coas masas enfebrecidas coas que vostede soña. Entre vosted e eu hai tan so palabras para dar conta dos sentidos da razón.
Vaia par de mariños.
Foi lástima, agora razoable anónimo, que na súa anterior comunicación non se conducise de forma simplemente parecida á presente; a crítica puido ser valente pero cortés, e non andariamos agora nas explicacións nas que andamos. Dóenlle as miñas sen dúbida pouco moderadas palabras malia a sedicente dura pelella. Que poderá pasar logo no corpo e espírito dos presuntos aprendices de cachola férvida?; xa desculpará a simplificación vía extracto, dado o carácter extremadamente acumulativo do seu apóstrofe.
Mire, nos novos ton e rexistro correspóndeme, sen moita retranca, devolverlle as finezas: primeiro, lamento ter sido tan duro e preséntolle escusa; segundo, a conxuntura adversa consistente en perder douscentos mil votos en dúas convocatorias debería esixir -sobre todo en quen quere nación de seu- comportamento diferente a envolverse na bandeira, tirar de sabre, pistola e dispararlle ao antipático mensaxeiro. Fagan algo diso algunha vez e igual considero a hipótese de non seren vdes. responsables fundamentais do actual desastre e os precedentes; porque, señor Anónimo da UPG, quen pretende capitanear un barco non ignora nin esconde as vías de auga: ou as repara ou se xubila.
Outros extremos poden ser máis amplamente aclarado. Saiba en todo caso que militei na UPG ata o 1981, cando xa dirixía algún que aínda dirixe. Madia leva se coñezo.
A cuestión é se a UPG ten algo que dicir, aparte de ordenar e disciplinar os seus militantes e manipular con histórica experiencia as bases do BNG?.
Ten a UPG ainda algo algo que ofrecer ao pais?
Ou trátase dun discurso sin proposta fáctica que se limita a xestionar os equivocos procederes de novos líderes tipo Quin?.
A capacidade de ordear e manipular sen ideas é cega.
Pobre par.
O tipiño este da UPG que antes falou é unha caricatura de si mesmo, unha mostra da simplicidade máis extrema e do sectarismo máis necio. Quen non está comigo, está contra min. Velaí o seu único lema, repetido ad nauseam dende hai corenta anos. Velaí a fe do carboeiro, o tonto útil para os que de verdade mandan, a submisión do escravo perante o amo. E todo cos vapores da embriagadez dunhas ideas (por chamalas dalgunha forma) que se amosaron caducas unha e outra vez. Mais que importa? A verdade está da súa parte, a historia móvese ao seu favor, eles posúen a chave do futuro. Manda carallo!
A moitos que vemos as cousas desde fora, que nunca estivemos na UPG nin nada parecido, e que mesmo pensamos que ningunha falta nos fixo,que por outra banda debemos de ser a inmensa maioría do país, o que atopamos é un curioso paralelismo entre os seus dirixentes e os actuáis da Igrexa Católica. Cando todo o mundo anda "a outro rollo", eles envólvense en actitudes involucionistas que o único que fan é aislalos máis da sociedade. Eso sí, moi pagados de sí mesmos de manteñer o "espíritu puro" das suas esencias históricas.
Se miraramos a política galega actual, quen serían ese par?
Guillerme Vázquez recibindo cariñosamente ao intrépido Aymerico como este se merece
Canto odio a UPG, pero a que se debe, quen non tivo un amigo da UPG, unha noiva, unha amiga, a quen non lle propuxeron ser achegado. A UPG acompañounos toda a vida, sempre estivo entre nos, é unha organización entrañabel. Non o entendo. Canto renegado, como XMG, sabe deus as que faría cando era el militante, o autoritarismo que ao mellor moitos lle tiveron que aguantar. Sinto vergoña allea.
Canto odio ao PP, pero a que se debe, quen non tivo un amigo do PP, unha noiva, unha amiga, a quen non lle propuxeron ser achegado. O PP acompañounos toda a vida, sempre estivo entre nos, é unha organización entrañabel. Non o entendo. Canto renegado. Sinto vergoña allea.
Eu teño as botas calzadas, pero coidado: a cousa non é morrer.
Fallida ironía anónimo anterior. Para funcionar tería que darse unha situación similar no campo da dereita españolista cun grupo de dereita. Cousa que non ocorre.
Nunca mirara eu a UPG como unha organización entrañabel, se por entrañabel entendemos "Íntima, afectuosa" ou "que nace das entrañas". En realidade, vexo poucos partidos políticos con ese adxectivo. Vamos: que non vexo ningún. E organizacións así en xeral... Pois... Non, non as vexo.
O conselleiro de educación anuncia o decreto do galego, secundado polo novo secretario de política lingüística
Vendido ao inimigo dijo...
"O tipiño este da UPG que antes falou é unha caricatura de si mesmo, unha mostra da simplicidade máis extrema e do sectarismo máis necio. Quen non está comigo, está contra min. Velaí o seu único lema, repetido ad nauseam dende hai corenta anos. Velaí a fe do carboeiro, o tonto útil para os que de verdade mandan, a submisión do escravo perante o amo. E todo cos vapores da embriagadez dunhas ideas (por chamalas dalgunha forma) que se amosaron caducas unha e outra vez. Mais que importa? A verdade está da súa parte, a historia móvese ao seu favor, eles posúen a chave do futuro. Manda carallo!"
jue jun 11, 10:12:00 AM
A algúns noméanlle a UPG e alporízanse, múdalles o semblante, avermellan de rabia, perden os papeis e son capaces de chimparse sobre o aguafestas e escornalo a improperios. Como se lle nomeasen o espectro do Mal, do Demo ou da mesma Morte. Foi o caso dos señores Stein e González, e é o caso de "Vendido ao inimigo". Pero que foi o que vos fixo a UPG para maltratala desa maneira? O amigo "Vendido ao inimigo" chámame despectivamente "tipiño" e outras lindezas, que todos podedes aprezar. Ou sexa, que os da UPG somos uns "tipiños", unha cousa a medio facer, uns farrapos humanos. Como se fósemos persoas reducidas a condición de militantes sectarios e non tivésemos direito á vida política. Nunca entenderei esta teima contra a UPG. Os que tanto a criticades, pensastes algunha vez que sería da Galiza dos últimos tempos sen a vontade decidida e o compromiso xeneroso da UPG? Se non o pensastes, pensaino e a ver a que conclusión chegades. Logo estrañádesvos que alguén vos chame colonizados ou vendepatrias. Hai que deixarse de tanto debate e tanta crítica estéril e comprometerse e porse a traballar pola soberanía e a mellora social do país. Cantos de vós falades desde dentro? Poucos, moi poucos. Pois faríades moito mais por Galiza deixándovos de tanta leria e comprometéndovos coa defensa do noso; afiliándovos, organizándovos, falando menos e facendo mais. Militando, en definitiva. Debemos crer en nós mesmos se queremos construir un país mellor e mais noso. Non se pode estatr dubidando sempre e cargar contra nós mesmos coa teima coa que se fai. Así nunca chegaremos a ningures. Dubidar, criticar sen tino, teimar no de sempre, pór a parir á UPG, é o fácil. O difícil é mollarse e pór a carne militante no asador da política galega, tan complicada, por non dicir revirada ou ingrata. Non sei, eu despois de o ter pensado infinidade de veces e lendo o que opinan os Carlos Luis Rodríguez de turno e o que se opina aquí, e o ambiente xeral que se respira contra nós, chego á seguinte conclusión: Parece que na Galiza molesta que unha organización se declare soberanista e comunista, como se eses conceitos fosen entelequias que non encaixasen co noso "ser nacional" e polo tanto estivesen condenadas ao fracaso e ao escarnio público. E que conste que eu son un militante básico, un pouco heterodoxo, que non cré demasiado nas grandes palabras e abstraccións e si nos feitos. Iso si, con toda a miña heterodoxia, nunca ninguén me chamou a atención nin deixou de contar comigo. Proba elocuente que todo iso que dicides da UPG non liga coa realidade dos feitos. Que non somos tan malos como credes nin tan bons como algúns de nós pensamos, pero que seguimos e seguiremos aquí a loitar por unha GALIZA CEIVE E SOCIALISTA.
Inmteresante entrevista na UOC:
«El multilingüismo no está asociado a un crecimiento económico bajo»
http://www.uoc.edu/portal/castellano/la_universitat/sala_de_premsa/entrevistes/2009/david_laitin.html
Este último anónimo, que nos fala da lenda maldita da UPG, ten razón en algunhas cuestions, como o compromiso da UPG e a valentía e firmeza dos seus militantes a hora de defender os principios da súa organización.
Pero esquece que, por exemplo, a UPG, nunca compareceu cas súas siglas a unha elecións, co seu programa e dicindo publicamente e defendendo o seu comunismo amais da independencia de Galicia. Sempre usa eufemismos como liberación Nacional e Socialismo.
O que lle fala leva máis de vinte anos militando nun partido e os da UPG, chamánme COLONIZADO E FACHA.
Xaora e ante eso, non podo máis que chamarlle a un da UPG, salvo excepcións, comunista como insulto.
Lenda ti si que sabes, ti viviches un tempo pleno. Un tempo en que o partido daba sentido non só a historia senón tamén a túa vida. Ti sen dúbida estarías nos peldaños mais altos da organización axitando a bandeira coa frente erguida. Pero algo acorreu, algo que se che nota no til melancólico da parodia. Seguro que es un expulsado da UPG, ou un marcado.
Volve vde., señor da UPG, sacar afora o peor que teñen: esa intolerancia de considerar que a propia postura e opción é a única das posibles; esa petulancia de quen se doe se é criticado pero el mesmo non escatima improperio; esa ignominia do aparente "menos pensar, máis traballar".
Señor da UPG, fatígame esa monserga que censura todo menos a si mesmos. Eu enunciei crítica concreta: se quere responder, responda. Torna vde. coa enxurrada que xa neste país nin catro aturan; lástima: a UPG ten unha historia e valores inequívocos que ameazan quedar sepultados baixo volcánica erupción de antipatía. Abúrreme profundamente comprobar como aquela mourenza de hai trinta anos parece estar perfectamente viva. E arrepentiríame de ter pedido desculpa; pero nada peor, neste caso, ca unha prepotencia coma a súa.
Non sei se quere dar algún pasiño cara ao diálogo entre iguais. Se tal, ben sabe que veño moito por aquí.
E vostede Xosé Manuel, expulsarono ou deixarono ir?
Se me fala da UPG, último anónimo, direille que a cousa tivo case traza sainetera: substanciémolo en que presentei por escrito a baixa na reunión de célula convocada ex profeso para expulsarme.
hahahahahahahahah!!!!!!!!!
O profesor González é GOD!!!
"ex profeso". Non era vostede calquera cousa.
E cal eran os argumentos para expulsalo?
Si, o profesor González é GOD e a ortodoxia rodriguista díxolle GOODbye por "traidor ás esencias do nacionalismo". Todos os "traidores" o somos contra o esencialismo.
Pois, anónimo que seica lle colleu certo interese á miña vida, o certo é que eu era calquera ou menos ca calquera, pero eles pensaban que era máis. Non quería encirrar a situación relatando o caso (que tendo a considerar un tanto satírica ou parodicamente), xa que -aínda que ás veces mo poñen ben difícil- o certo é que non considero a UPG coma un dos males do país e pola contra téñolle bastante recoñecemento. Pero de chegados aquí igual ata pode revestir algún interese non circunstancial.
Ben, pois no ano 1981 ruxía o conflito que dera lugar á escisión que por algún tempo se chamaría ANG, e que sendo política tiña manifestación sobre todo sindical; Fernando Pérez q.e.p.e., de cuxo óbito se fixo eco este blog, era, xunto con Francisco García Montes e outros máis, figura capital; e o interese por facer política de masas, non resistencialista, e liberar a central da correa de transmisión partidaria eixos e motivos temáticos clave. Eu non estaba vinculado organicamente á escisión (fracción, era chamada desde o sector triunfante), pero si moi de acordo coa súa posición sindical; cousa que levou, xunto con algún feito que eludo, a votar canda eles -e contra a posición do partido- nunha asemblea nacional da UTEG.
Obviamente, ben me viron; e, penso que na semana seguinte, o responsable de célula convocoume telefonicamente para unha reunión desta. Falou máis rapidamente có que era habitual pero en ton máis ben cordial (era bo rapaz, non sei que sería del), e malia non facer alusión a que fose nada extraordinario eu ben sabía e esperaba o que era lóxico esperar; xa que logo, púxenme ipso facto a redactar a miña carta de baixa na UPG, de cuxa disciplina me puxera fóra naquel acto sindical: só quedaba pendente formalizar a situación.
Chego á reunión, alí están os compañeiros e maila responsable local; tomou esta a palabra, e probablemente anunciou xa de inicio que o motivo da convocatoria era expulsarme por formar parte da fracción (logo dirían organicamente que eu era peza clave dela en Lugo) e pormenorizou algúns feitos substantivos, entre eles o da votación referida. Na miña quenda, recoñecín o certo, non aceptei a suposición irreal e presentei a carta de baixa.
Logo de intercambiar algún outro comentario (desculpen algunha lagoa), aí veu a boa: a responsable local non me admitía a baixa, quería expulsarme. Pousei a carta na mesa con breve comentario, erguín, marchei de alí e ben escoitei que a dirixente quedaba falando alto e non moi favorablemente non sei ben se só en relación co meu comportamento ou tamén da miña persoa.
Deica hoxe. Ningún dos tres aludidos estamos afiliados; seino seguro de min e da dirixente (temos pouco, pero algún trato) e supóñoo do bo do responsable da célula, a quen hai anos aínda vía pola rúa, e agora nin iso.
Daquelas eses procedementos coa militancia eran moi comúns entre os partidos comunistas ML, señor XMG. Ilustra moi ben o ton sublimante da militancia por aquel tempo, a vinculación case mistíca coa organización e os correspondentes escarmentos a traición.
Pero, pregunto agora, ao pseudomilitante da UPG, Lenda, cal foi o moitovo da súa baixa ou expulsion da organización?. Apreciase nel un laiante ton, que denuncia non ter ainda superado a upegalla experiencia. Hai xente, seino, por confesións personais, que levan un trauma-iña permanente, leve pero fondón.
Sigan, sigan. Esto está interesantísimo. Ánimo. :)
Parece que non vai co tema, pero tamén. Creo.
Xosé Luis Méndez Ferrín
Agora que Occidente profundiza no seu camiño á descrenza masiva, o Papa Ratzinger viaxa a Palestina. Viaxa aos sitios onde naceu a súa fe e desde onde se espallou mediante o auxilio dos poderes terrenais do Imperio Romano. É esta viaxe un acto de fe ou unha desas peregrinaxes que Lutero condenaba, razón pola cal non hai protestantes en Terra Santa? Seguramente que si, pro tamén, coma todas as peregrinaxes dos notabeis, foi una viaxe política.
O islamismo adopta a forma furifunda ou almorábide ou derviche, e as diversas manifestacións do fanatismo atemorizan as cristiandades de Oriente Próximo, algunhas das cales xa existían alí cando os galegos adorabamos a Navia fermosa e a Larouco forte coma as rochas. Melquitas, nestorianos, armenios, maronitas, coptos, vivían coma peixe na auga das republicas árabes laicas de antaño, e aínda o fan no Líbano, en Siria e, por días, en Exipto. A tradición estratéxica do Vaticano viña sendo a de atraer estas comunidades á obediencia romana, pois xa se sabe que para eles, a única igrexa verdadeiramente cristiá, fóra da cal non hai salvación, é a Católica.
Segundo tal método, Roma ofrécelle a estas igrexas autocéfalas a seguinte solución: corrixen as súas discrepancias dogmáticas e recoñecen a autoridade máxima do Papa. Logo o Papa permitíralle continuar coas tradicións autóctonas, nas que se inclúen as liturxias expresadas nas linguas propias (copto, arameo ou caldeo, armenio…). Igualmente, e despois da adhesión, a disciplina romana tolerarálle aou clero oriental a práctica de contraer matrimoño pouco antes de recibir o sacramento da orde para que ambos estados sexan felizmente compatibeis.
Un dos segredos mellor gardados da igrexa católica europea é que nas comunidades orientais de obediencia romana os cregos poden ser homes casados e con familia. Coido que os monxes non.
Naturalmente a viaxe de Ratzinger aos Santos Lugares, seguindo a carreira da nosa Exeria, tiña como obxectivo acelerar a corrente de aceptación da autoridade romana por parte das igrexas orientais. Perseguidos ou acosados polo fanatismo muslime do que tanto gustan Francisco Rodríguez e o seu BNG, aquelas comunidades poderán sentirse máis seguros co amparo de Roma. Ás porcións de igrexas orientais que manteñen a independencia, o Papa ofrécelle tamén a súa protección á espera de que dogmaticamente "se convirtan". Con isto, a influencia do Papa na rexión aumentará sen dúbida.
O Vaticano sabe que un entendemento profundo co xudaísmo é imposíbel constitutivamente, entre outras causas porque a mosaica é unha relixión étnica que acredita nun Deus exclusivo para Israel. Co Islam tamén non hai confluencia doada xa que o seu Deus único (non trino, por suposto) pode ser universal pro descoñece a moitedume de seres e espacios subrenaturais que achegan o catolicismo a un politeísmo, alén da persistencia da memoria das Cruzadas. Imponse, pois, atraer as minorías árabes cristiás para evitar que, como no caso do falangismo libanés, se alien co sionismo. Así, Roma exercerá o seu poder e autoridade en Oriente. Co esmagamento militar do baasismo laico en Irak e con Tarik Aziz (nesteoriano de orixe) prexo ou se cadra morto, prodúcese a circunstancia farorábel á ofensiva vaticana en Oriente.
Non, ao doutor Ratzinger non lle falta fineza. Fáltalle aos bispos españois, sempre tan bouzáns, que queren perseguir polas súas ideas a Torres Queiruga.
Soporífero artigo de Ferrín, cada día que pasa resulta mais dificil lelo.
"En Láncara quedamos para sempre derrotados"
Xa se ve, xa, como traballa por Galiza-Galicia a UPG, montando negocietes para enriquecerse coas contratas das consellerías. Claro, home, claro. Se eles son a quintaesencia da Nación, quen se lucra é a nación. Lóxico.
Que negocietes?. Se sabe de algo dígao ou cale, teña dignidade.
Adxudicacións (1), disque negocietes.
Adxudicacións (2), intención pondertiva.
Hai que ler a prensa, que se le só o "Terra e Tempo" non te enteras de nada.
A nota do BNG é unha mera desculpa, non disipa ningunha dúbida, o único que fai é autoinculparse. Patético.
Eu poño a man no lume por eles.
Señor González, primeiro de todo felicitalo polo relatorio co que nos obsequia e por terse adiantado ao brazo executor dándolle coa porta no nariz e deixando a expulsión nunha expulsión fracasada ou non consumada. Coitus expulsatorio interruptus. Vese que aínda leva a espiña da UPG cravada no fondo do corazón ideolóxico. Ben seguro que hai moito/as mais na situación de vostede. O que non me atrevo a subscreber é a valoración que fai (jue jun 11, 11:02:00 PM) das palabras de "A lenda maldita da UPG", sexa quen for o tal militante "heterodoxo", ex-militante ou "pseudomilitante" da UPG, que para o caso ten escasa relevancia. Fala vostede de "intolerancia", "petulancia", "ignominia", "prepotencia" e daquela "mourenza de hai trinta anos que parece estar perfectamente viva". Non sei que dicerlle. Prefiro o "til melancólico" do que fala un anónimo e o "laiante ton" do que fala outro anónimo, se é que non son o mesmo, que eu creo que si. Bonito iso de militante melancólico da UPG ou militante heterodoxo e laiante da UPG. Eu na terceira intervención de Lenda Maldita, unpoucoavistadepaxaro, e se esta representa un certo sentir dentro do entramado upegallo, mais que "mourenza de hai trinta anos", vexo signos miudiños pero esperanzadores de que algo se está a mover e que aquela ancoraxe no pasado xa non é tal. É certo que ao "tipiño" da UPG nótaselle o discurso de pedra edificado durante décadas de repetición e adoutrinamento, pero tamén se observan nel fendas abertas á esperanza de que as cousas poden cambiar e que por fin o diálogo é posíbel. Home, o "tipiño" móstrase incrédulo a respeito das "grandes palabras e abstraccións" e confesa que apesar da sua militancia "heterodoxa" ninguén lle chama a atención. Algo é algo, camarada lugués, e a esperanza espreita onde menos se pensa. Hai que confiar que as fendas fagan o seu traballo e que rachen ese todo de crenzas que é a UPG mais monolítica. Eu polo menos confío en que se desfaga o nó e que vostede, señor González, e mais un servidor podamos tornar en forma de antiguallas "melancólicas" ao rego do que un día saímos, nos medioexpulsaron ou nos expulsaron de todo. Ou nengunha das tres cousas. E detrás de nós, pénseo señor Gonzalez, virán algúns solaineiros. O Arume o primeiro, que o vexo eu propicio á militancia nunha UPG con vostede e mais eu de senadores. E detrás del, virán outros. Non lle caiba dúvida. A esperanza é o último signo do futuro que se perde.
Eu xa o estou celebrando, amigo detective crepuscular: AQUÍ estamos.
Pois igual leva razón en case todo, non lle digo que non. Case, en todo caso, porque eu sentín aquilo ao ler a mensaxe que deu lugar á miña aseveración-cualificación tripla, e dificilmente me cadra a enxurrada fóra da vella matriz xeradora; por outra banda, complicado sería encontrar a UPG que me quixese / puidese ter dentro. Pero todo o que di vde., todo, é así de verosímil, de tradicionalmente bloqueiro e upegallo coma o que eu digo; e máis ca nada o da esperanza. Esa lapa lene, esa candelexa de pólvora envolta en magnolia polo que ben sabe.
Por unha UPG(L.A.) Liña adocenada.
Gran revelación a súa, amigo Saavedra. Se non me falla a intuición, o seu caso penso que é clónico. Non sei se crónico, pero clónico, seguro.
Borrárono tamén das fotos , amigo XM Glz? Qué puxerón no espacio en blanco que quedaba?
A mín ensinoume, a propósito do que dí XDC, algunhas fotos o Saavedra, moi curiosas.
Nunha para substituilo puxeron un cubo de muralla, non queda mal, e noutra a súa guitarra cantado VENCEREMOS NÓS.
Máis revelación: quen teña o exemplar ou interese, mire a portada do Terra e Tempo posterior ao 15 de Xullo do 1977. O que está no primeiro plano, camisa de raias verticais, megáfono diante da barba, é un servidor; xa que preguntan por fotos. Algún día teño que fotocopiar o exemplar, que quen sabe onde quedou o meu.
25 de xullo, claro, non 15, do 1977. O exemplar que informa sobre a manifestación.
Non quixera eu interromper esta asaz interesante restra de díxome díxomes sobre as camisas de raias verticais, as guitarras, as guedellas e a UPG de 1977.
Pero meus señoriños (e algunha señora), coa que está caendo aí por onde están vostedes (a volta de Inquisición a Galicia, en palabras de Manuel Rivas), non haberá outro tema do que falar?
Interrompa, amigo ms. Noutro post tratouse da enquisa: non hai moito seguimento. Pero por todas partes se anuncian crises, máis ou menos graves. Pasemos revista dos últimos días, se non esquezo algunha engadan:
1. Despedida (ao parecer definitiva, e digo ao parecer porque esa é a técnica do despedidor) ao director do programa Libro aberto.
2. Cambiamento súbito de programa A caixa negra por unha de Eastwood (para felicidade, por outra parte, de Bieito Iglesias, seguro). Intervención insólita do presidente. Volta á grella.
3. Despedida de Xurxo Souto ou reconversión do seu programa sen el (hai que saber falar a lingua dos cambiadores).
4. Parálise das artes escénicas. Reunión o martes que vén en Santiago.
5. Reducción de orzamento no Ramón Piñeiro dos seus amores, amigo ms.
6. O asunto da enquisa como corolario provisional do tema xeral do galego en Galicia. Digo provisional porque as instruccións da consellería para non facer propaganda de ningún signo anuncian aínda novos motivos de desacougo.
O PP gañou as eleccións: non deberían esquecer que por pouca marxe. Pero o presidente anda por aí decindo que o bipartito foi derrotado de forma contundente, a teor, sobre todo, dos resultados das europeas. Pode ser. E non digo que o partido gañador das eleccións non teña dereito a facer o que considere oportuno (guste ou non guste) pero non pode ser coartada para unha ás veces indisimulada vendetta.
Acabo de ler un artigo sobre unha revista de carácter político e cultural que se publicou na Coruña aló polos anos 84-86, "La Atlántica". Só saíron 4 números (case a número por ano), enténdese que polas dificultades económicas que este tipo de publicación conlevaban. Era do pouco contestatario, alternativo, que había na cidade.
Pasaron 25 anos desde daquela. Volvemos ter os mesmos ou parecidos simpáticos gobernantes mallando en nós, mais cunha diferencia. Grazas a Internet, non temos que andar mendigando unha axudiña económica para que as voces críticas teñan un espazo.
Arturo Cal é o mesmo que o Anonimo que interperpelou a AVM, e teño indicios de que se trata de Jimmy de Rairo
Publicar un comentario