Poesía e silencioM. A. Fernán Vello
Xornal de Galicia, 18/10/2009
Ao mesmo tempo que Axel Honneth, un dos filósofos sociais máis recoñecidos de Alemaña, arremetía contra Peter Sloterdijk, tamén filósofo e animador dun popular programa televisivo na ZDF (“segunda televisión alemana”), celebrábase na Universidade de Paderborn (Instituto de Romanística), coordinado polas profesoras Christina Bischoff e Annegret Thiem, un coloquio internacional sobre ‘Poesía e silencio’. Talvez contra o ruído do mundo, contra a confusión, a corrupción e a barbarie, sexa preciso invocar e experimentar o silencio como espazo de reflexión, como territorio activo para a creación ideolóxica e para o debate. Na Universidade de Paderborn, cidade alemana fundada por Carlo Magno e coñecida como “cidade da auga” –velaí o entrañábel río Pader, que nace no centro da urbe–, falouse con profundidade e con amplitude sobre o silencio e a súa relación coa poesía, un tema fulcral que chega a transcender os límites mesmo do que entendemos, na forma e no fondo, por linguaxe poética. O profesor Javier Gómez-Montero, da Universidade de Kiel, falou da linguaxe da memoria na poesía de Antonio Gamoneda e abríronse aí perspectivas novas e ben iluminadas sobre a gran poesía do leonés, quen se viu acompañado por análises da obra de San Juan de la Cruz, José Ángel Valente, Andrés Sánchez Robayna, Jaime Siles e Claudio Rodríguez, entre outros autores. “As palabras –dicía Novalis– son a configuración acústica das ideas”, e aquel poeta francés que foi Émile Deschamps tivo o gran acerto na miña opinión de afirmar que a poesía é “música que pensa”. En Paderborn brillou o discurso (música pensante) do profesor e crítico literario arxentino Enrique Foffani, lúcido e límpido á hora de falar sobre o “dicir” e o “calar” na poesía latinoamericana, centrándose sobretodo nas obras, excelentes as dúas, de Sor Juana Inés de la Cruz e Juan Gelman. A poesía, ensinounos Goethe, é unha fenomenoloxía da vida humana e eu, nesta mesma dimensión, sinto un particular pracer en coincidir coa idea que Claude Debussy expón sobre a condición da música e que se pode aplicar perfectamente á poesía. Sería así: “A poesía é unha transposición sentimental do que é invisíbel na natureza”. Vexan que profunda iluminación para o pensamento. Palabra, silencio, memoria, sentimento: configuración acústica das ideas. En Paderborn tamén brillou a voz poética de Rafael José Díaz e de Ada Salas, talvez esta última unha das máis grandes poetas españolas de hoxe. Diante do actual ruído existente no mundo, ruído e furia como signos dunha nova barbarie, o “silencio” da poesía acaba sendo unha denuncia contra toda orde perversa e obscena que aquí impera. Por iso a poesía, agora mesmo, é absolutamente útil e necesaria.
Entradas
46 comentarios:
A sociedade actual fuxe do silencio porque este obriga a enfrontarse con un mesmo. Resulta máis doado meterse na marabunta e deixarse levar, escoitar, obedecer, non ler, non pensar.
Non sei por que case nunca concordo con MAFV. Non entendo esas dicotomías tan drásticas. Que a poesía é beneficiosa e terapéuticamente admirable para estados de estrés non impide contemplar o non silencio como tamén necesario e imprescindible para vivir. Sobre todo para quen escribe todos os días nos xornais ou, coma min, ten a teima compulsiva de escribir e falar seguido, bárbara ou tranquilamente, xaora ata debaixo da auga.
A poética do silencio ten augustos defensores, pero non a costa de minusvalorar o extraordinario e fascinante balbordo (furia e barbarie) do mundo.
Eu creo que a palabra clave é "libertade". A libertade de escoller entre bullicio e silencio en cada momento. Cando non hai esa libertade, dase a alienación.
Por poñer uns exemplos:
Xogar é moi bonito, pero non o é cando o fas obligado. A obligatoriedade de xogar vai contra a propia esencia do xogo, que debe ser un acto libre, e que se desenrola nun ambiente de libertade (Huizinga).
O sexo é moi bonito, pero non o é si te obligan a facelo cando non queres facelo ,ou con quen non queres facelo. Lembrade a famosa escea de Espartaco, na que o obrigan a practicar sexo con unha escrava.
O bullicio deixa de ser agradable cando estás obligado a soportalo, por exemplo, o botellón.
A sociedade actual non da apenas opciós pra disfrutar do silencio, cando che apetece. Oblígate permanentemente ao bullicio e á "diversión", que deixa de selo, por definición, si se fai obrigatoria. En condiciós naturáis o bullicio debe de ser divertido precisamente por ser excepcional.
Moitas veces, quen di amar o bullicio permanente, atópase en realidade nunha situación de "síndrome de Estocolmo", con relación a él. O "chiquichí" permanente dos fios musicáis actúa de xeito similar á campanilla de Pavlov, inducindo, mediante complexas asociaciós, falsas sensaciós de diversión.
A sociedade debe facerse consciente do problema. España é, según os expertos, o segundo país máis ruidoso do mundo (despóis de Xapón). Deben fomentarse as opciós ó silencio.DO mesmo xeito que se desenrolaron locáis pra fumadores e non fumadores, deben aparecer locáis, de diferente natureza, con ambientes silenciosos. A non todo mundo lle gusta o fumo do tabaco. A non todo o mundo lle gusta o bullicio permanente.
O último reducto que queda sin ambiente musical obligado son as aulas. A alguén se lle ocurre poñer música pra ambientar unha clase?. Pois entón non entendo por qué teño que ser bombardeado com música cando estoy, por exemplo, tratando as condiciós dun crédito bancario. Por poñer sólo un dos miles de exemplos nos que eu estimo que debería primar o silencio ambiente, pra que o meu cerebro funcione mellor.
Eu fun cenar o outro día a un restaurán. A comida era boa, pero non a disfrutéi por culpa da música ambiente. Dïxenlle ao dono: Volva mandar facer as cartas do menú, e, ademáis das salsas que adoban a comida, poña tamén que levan incorporado un solo de guitarra eléctrica obligatorio, ou unha liña de baixo que lle vai facer tremer o estómago.
Tamén lle dixen: salio con un dolor de cabeza que non tiña cando entréi, debido á música ambiente. Pode descontarmo do precio do ticket?.
O tema da para moito, e si teño vagar podio escribir algunhas cousas máis. Mentras tanto, naveguen un pouco por esta páxina:Contra a comedura de coco da música ambiente.
As dictaduras mantéñense ás veces moito tempo porque os cidadáns que as sufren nos as perciben , ao estar "sumerxidos" nelas, non as cuestionan. Cando saen e viaxan a paises onde hai libertades, é cando caen na conta.
Hoxendía o "fío musical" ou "música ambiente" ten un status de incuestionabilidade que fai que a xente o sufra, conscente ou inconscentemente, sin rechistar. É cando se reflexiona sobre o asunto, cando se comete o "pecado" de cuestionalo, cando un se da conta de que é a "comedura de coco do noso tempo". De aí a que sexa sinxelamete insoportable, hai sólo un paso.
Se non se pararon nunca a pensalo, non son conscentes da cantidade de horas de "chimpúm chacachúm" que "comen" ao marxe da sua vontade. A resposta do cerebro é "ignorar" ese ruido (que é "ruido", en termos de comunicación, desde o momento en que non lle presta atención). Pero o cerebro precisa consumir recursos pra "ignorar" o ruido.
Supoñamos que vostede precisa dez minutos para leer con atención un artigo de prensa, mentras toma un café no bar. COmo hai unha música ambente que vostede non elexíu nese momento,e que posiblemente non lle gustaría en ningún caso, o seu cerebro tardará, por exemplo, quince minutos, en analizar o artigo. O ruido innecesario "róuboulle" cinco minutos da sua vida. O mesmo sucede cando compra no super, cando fai unha xestión, etc. Estanlle roubando a vida. O "Big Brother" do "fío musical" está coméndolle o coco.
A música (ruido) permanente ten tan pouco senso como o cine permanente, a poesía permanente, o sexo permanente ou a comida permanente. Hai que loitar contra esa dictadura que non aporta nada.
Algo máis para leer, nese senso:ARTIGO.
Das consecuencias para a saúde física, que son moitas, pódese flar tamén.
"Fureur et mystère", René Char.
Eu tamén me declaro en contra da ditadura do barullo permanente, co que pretenden asovallarnos, pornos a cabeza tola e non deixarnos falar. Hai un relato de Camilo Gonsar (ao meu ver, un escritor menos valorado do que se merece, pode que porque non soubo facer valer o ruido e o barullo arredor da sua persoa e da sua obra como elementos xeradores de "música" ambiental propicia) recollido en ARREDOR DO NON, que fala destas cousas. Permítome traelo á memoria dos presentes copiando unhas liñas. O relato chámase CEMENTO:
Se te metes na cafetería da estación, será peor. Serás recibido polo inevitable televisor a todo volume.
¿Onde atopar un remanso de silencio?
O dereito do cidadán a non se ver obrigado a oír unha canción, ou unha música -e xa non digamos un "tema" pop- debería ser universalmente recoñecido e protexido. A única música de fondo, ou ambiental, admisible a pripori é o silencio, ou, no campo, o rechouchío dos paxaros, o croar das ras, a monótona serenata dos grilos e demáis. Do resto, mesmo a "música das esferas" pitagóricas paréceme un abuso.
Pero o problema é que o repertorio pop (que inclúe doses de folklore hispanocañí), nin é, salvo excepcións, música, nin é tampouco de fondo: é de fondo e de superficie; é unha dictadura omnipresente. Apropiouse das cafeterías, dos comercios, de vivendas particulares, mesmo de algunhas rúas.
E resulta notable que todo este ruído, orixinalmente destinado aos adolescentes , aos teenagers, é vivido pola case totalidade da poboación como unha especie de ingrediente necesario da cotidianeidade xeral. Mais é, para moitos converteuse en droga: se lles falta, séntense interiormente baleiros. (CAMILO GONSAR)
Vou para a cama, que mañá hai que madrugar. Sen esquecerme da "arradio" e dos cascos, a fin de inxectarme unha dose de música estrondosa para coller o sono.
Da no clavo ese relato, Detective.
Nun bar vostede pode poñerse todo o quisquilloso que queira en asuntos como a proporción exacta de leite que lle quere ao café, a temperatura á que o quere, etc. Ás veces chégase a situaciós de "gilipollismo" neses aspectos realmente asombrosas. Pero non se lle ocurra decir que apaguen a música ou a tv, mesmo anque sexa vostede o único cliente. Todo o máis que farán será baixarlle algo o volume, e prara eso facéndolle un mal xesto. Pero apagala é un sacrilexio. Algo así como noutros tempos retirar o crucifixo da parede.
Tamén da no clavo no asunto dos "teenagers". Hai unha "teenagerización" da sociedade asombrosa, sobre todo tendo en conta que a pirámide de poboación está invertida e a maioría da xente non pertenece a ese sector. O outro día iba eu no autobús urbano. A maioría da xente pasaba dos cuarenta, coas suas preocupaciós na cabeza seguramente,mesmo había varios anciáns. Pero tuvemos que ir tragando "El canto del loco", cós seus simplós acorde de quinta á guitarra eléctrica todo o camiño. Eu, polo menos, botando pestes por dentro. Posiblemente algún máis. Pero o triste é, precisamente, que moitos nin se darían conta de xeito conscente. Seguramente despóis preguntaríanse por qué lles doía a cabeza, ou por qué non dormían ben. O que decíamos das dictaduras e da sua incuestionabilidade.
O problema non é nin siquiera o repertorio. A cuestión é, sinxelamente, que non ten senso escoitar música cando estás facendo outra cousa diferente de escoitala, cando en realidade é un estorbo. Pero hai multinacionáis e moita xente interesada en manteñer o "statu quo" de esa comedura de coco. Escoitar música debe ser algo libre e activo, non pasivo.
Vostede pode poñer a música todo o estrendosa que queira para coller o sono, ou para facer o que queira. Xa dixen que a palabra clave é "libertade".
Un pode disfrutar con apetito da sua cea favorita si non o obrigaron a comer de todo,gustáralle ou non,contra a sua vontade, durante todo o día.
Un pode disfrutar da sua música favorita ao chegar a casa si non o obrigaron a escoitar "merda" durante todo o día. O mal chamado "ambiente musical" róubanos o verdadeiro e íntimo placer de escoitar música.
É ben sabido que os maiores detractores dos "fíos musicáis" son os músicos profesionáis. Daniel Baremboim lidera una asociación nese senso. En Inglaterra e en algús países máis conseguiron eliminar o fio musical dos espacios públicos.En España conseguíuse eliminar do metro e de moitos transportes urbanos.
En xeneral, queñes menos soportan o fío musical son as persoas que traballan de xeito activo có seu oído. Músicos, e tamén moitos profesores de idiomas e aficionados á aprendizaxe de idiomas. Valoran o traballo do seu oído, e non están dispostos a desperdiciar as suas capacidades e as do seu cerebro escoitando "merda".
Excelente o texto que achega O Detective. Debo recoñecer que son un dos que ouvira falar mas que nunca lera nada de Camilo Gonsar. Grazas.
Escribín algo, e non o dou colocado.
Eu son dos que loito contra a música ambiente. A favor do dereito de pasar pola rúa e non oír nada do que se coce nos pubs.
Teño casa no casco histórico ( antes casco vello), con horta e fachada cara a rúa Pena Vixía ( ex-Hernán Cortés). Oía os paxariños, merlos, coliroxos tizóns, pardaus, algún nabiñeiro. Oía os pasos amortiguados, o tocar dos sinos, e conversacións benignas dos que pasan pola rúa. Unha viliña metida na cidade. A xente non imaxina o que se oe desde as casas, o que falan pola rúa. Cheghei a apuntar para ter memoria.
Instalaron un p. pub de moito éxito e ouzo a súa música que cubre os anteriores sons. Lixo sónico. Moito teño razoado con eles. Que se o silencio e unha boa conversación poden vender e atraer xente. Nada. Conseguín eso sí que reduciran as horas de brutalidade. Pero de vez en cando desafóganse. Que estraña suciedade ,que estraño malestar psicolóxico esa necesidade de oír compulsivamente mentres se fai outra cousa, de mazarse, de pórse artificiosamente en estados alterados de conciencia con sustancias enteóxenas.
Que cultura máis pobre, cando outras culturas o fan con respiración, con técnica, con guías espirituais, eiquí faise desordenadamente,salvaxemente, destructivamente.Porcamente.
Escoitar debería ser un acto que esixe atención e tódolos sentidos.
Cando lle dixen a un dos veciños que eu quería seguir oíndo os paxariños, botouse a rir. O mesmo me sucedeu cando nos anos 80 lle reclamei a un pasaxeiro de RENFE que deixara de fumar nun vagón de non fumadores. Alén de rirse de min mandoume ó carallo, e quedei indefenso.
Hai un abismo entre o dereito a non fumar pasivamente e o dereito a non oír. Aínda así non quero nin oír o blues do meu veciño, por moi doce que sexa. Considero ter o dereito a non oílos.Quero estar na miña casa en paz, e é un dereito sagrado.( Como dicía sir Paku: "mai haus es mai castle", parangón da sociedade liberal).Canto nola invaden e sitian a nosa "hausiña", o noso lar.
A eso se lle engade que salen fóra do "pab" a falar por o chintófano portátil e ouzo o que non quero oír. Non quero saber da vida dos demais, e falan e falan sen pudor. E óese en tódolos andares.
Hai que engadir que os emigrantes, sobre todo de Sudamérica se establecen preferentemente en pisos veciños e lle cascan ó volume a niveis propios deses países de "tierras calientes", xénero "manoloescobaresco-evolucionado", e quen lles dí que acougen cando os pubs dan un exemplo do carafio?.
Alén deso tróusanse por todel e mexan como condenados. Regueiros larguísimos de mexo. A xente está moi fodida, teñen o coco moi mazado.
Quixen por un cartaz no balcón volado encima do único arco do ghótico civil de ourense:
"Pubs porcos, políticos marraus".
Disimúlenme, pero o tema do casco histórico ( antes casco vello, que é o que é ), lévano os do bloque, os anteriores, aghora están outros ( do bloque) porque o anterior disque era un dos que mexaba nas esquinas.Eso din as malas linguas, e eu vinno, pero cecais pesaran máis outras variables de tipo político; porque non ha de poder mexar nas rúas un edil mazado se deixan que o fagha toda a humanidade impunemente?.Por que hai duas varas de medir?.
Viaxaron os políticos a Europa para ver as cidades balnearias e trouxeron as ideas do parque temático: "Casco vello parque temático para vir a "colocarse" as fins de semana:meódromos, trousódromos, fumódromos. Con todo o lixo e subproductos humanos que xenera.
Aghora foi. falta a metade. Será por exceso de escrita. Verborrea.
Metinme no vicio dos meus amighos, o Xaime, o Medelinha, O Armando... e non penso sucumbir.Boto de menos aquiles tempos do blog.
Van de cráneo. O casco vello para chegar a ser casco histórico ten que atraer vida, moitas familias, nenos xogando na rúa. Hosperas as p. motos, pasan os bolardos sen control e fan un ruído atronador. Pasou hai pouco unha Harley tronando, como disfrutaba a p. conductora mentres nos abouxaba a nós.Probablemente non se decatara do avasaladora que estaba sendo.E cantas veces lle digo a algún pub ( moi progres po-los colorines, pola xuventude, polo "costo que pulen e consumen"...) que tampouco lles custa tanto separar o vidro e deitalo a vinte metros no contenedor do reciclaxe. Ouzo os sacos vaciados, o ruído do cristal esvarando no contenedor do común que está máis a mau ( dez metros reais máis preto).
Sí, sí. E no autobús tamén, unha música parralleira, e noutra tetería que abren na praza de Saco y Arce, de nome revolucionario portugués, son boa xente, estase ben, pero porque carallo teño eu que oír a música de escaso ghusto que me embuchan polas orellas.A puro collón.
Quero silencio. E non vou.
Non será máis educado respetar o fluír mental de cada quen? .Será que eu non teño o automatismo de desconectar e considero inmediatamente unha intromisión, unha agresión, unha falta de ghusto que me "obsequien" con "múseca" que deixa de selo cando non teño posibilidade de facer unha "escoita activa". Ou será produto dunha mor evolución-reflexión o facer estes plantexamentos?.
Empezamos a reivindicar o silencio.
E o dereito a ver as estrellas.
Sí,o silencio como escolla. E cando sexa música ou ruído, que sexa por escolla e nunca por imposición.No meu caso cheghou a ser "imposta xentilmente" no instituto. Imaxinade,unha máquina lectora de cds sonando continuamente nos pasillos. Música francesa cando veñen os francés,de Mozart en non sei que aniversario do compositor, militar para apoiar unhes temas que expuxeron nos pasillos os de ciencias sociais.Unha probe diabla obsesionada por agradar, comprando afectos. Outra eivada, “outra enferma no millo”.
E detrás de esa obsesión non estará a mesma obsesión que pola comida, produto da carencia anterior?. Ata hai pouco só se podía escoitar a música en directo. Os métodos de conservación e reprodución non se masificaron ate hai pouco. Escoitar música enlatada era un luxo.Caseque era marcar o territorio. Pero agora, ante a proliferación de medios, xa fede.
Alcatrea!. Chirría.
Creo que pouco a pouco podemos crear unha conciencia nese eido.Pero a min tócame aturalos, loitar con eles, e desghastame.
Vouvos contar un caso que me acaba de pasar fai uns minutos.
Fun a unha tenda Vodafone pra arranxar un problema có meu telemóbel. Xusto enriba do mostrador no que me atendía o empregado había un altavoz soltando un "zumba-zumba", xa de mañá. Díxenlle ao empregado,con un aceno de incomodo: "Pode apagar esa música pra falar conmigo?". O empregado abríu os ollos como se vira un extraterrestre, e preguntóume, como si dudara de ter oido ben: "Como dice?". Respondín:"Dígolle que teño que tratar un asunto do meu telemóbel con vostede, e que non me parece normal que a miña conversación con vostede se teña que ver interferida por o ruido que sae de ese altavoz". Respondéume que non podia, que os empregados non controlaban eso, e que fora a outra tenda Vodafone ´que non tuvera música. Díxenlle:"Vostede sabe coma mín que vai ser exactamente o mesmo que aiquí, así que, si fai o favor, transmítelle a miña queixa aos seus superiores. Como cliente que son, imaxino que será do seu interés".
Terminéi de arranxar o asunto, facendo mocas de desagrado todo o tempo, porque a musica molestábame verdadeiramente. Salín da tenda e, ao cabo de un anaco, volvín a entrar para aclarar un extremo que non me quedara claro. O empregado atopábase xa falando por teléfono con alguén, transmitindo a queixa.
A tenda era a de Vodafone que hai na rua Curros Enríquez de Ourense.Mesmo deixan a música posta prá rúa de noite, molestando aos veciños, que o teño comprobado.
Hai moita xente á que lle molesta o ambiente musical sistemático, pero que non se atreven a decilo por temer ser considerados "old fashioned". Sinxelamente, mantéñense alonxados de él o que poden, pero non se queixan. Ao non facerlle chegar a queixa aos propietarios dos negocios, falta o correspondente "feedback" que podería empezar a facelos considerar o problema.
Dame a sensación que esa múseca que sale fora das tendas e ninguén lles pide é como a mexadela dun can. Como temos atrofiado o sentido do olfato, e o da vista está saturado de anuncios, aghora dánlle ó do oído. Cando nos teñan aburridos ou consigamos eliminalos, seghuro que inventan outro. Ferormonas, ou nanorobots invasores, algo virá para colonizarnos mellor.
A mexadela do can é para marcar o território. Como esa p.múseca, estender o espacio própio, ou tamén para mazarse.
Un artigo de hoxe mesmo para ilustrar isto da música como tortura.
http://www.elpais.com/articulo/cultura/musica/tortura/elpepucul/20091022elpepucul_3/Tes
Está ben o artigo. Xa algunha vez se ten falado de eso. Pero en realidade no fai falta escoller o repertorio. Pode ser calquera, con tal de que sexa continuo, para que sexa unha forma de tortura. SObre todo si é a mesma canción, non importa cal sexa, repetíndose en bucle. Acaba volvendo tolo a calquera,e non é metáfora. Tampouco é necesario que esté alta pra que che faga perder a razón. Inda que esté baixa, fará o mesmo efecto, anque tarde un pouquiño máis, o que ten pouca importanza na práctica.
En moitos sitios, ponse baixa pretendendo que moleste menos. Parece que fora un pecado mortal apagala de todo, ten que quedar sempre un pequeno volume tetimonial, un tributo ao "Big Brother". A mín, cando está baixa, moléstame menos sensorialmente, pero moléstame máis "intelectualmente" porque o interpreto precisamente como ese tributo obligatorio que pagar.
Outra cousa que tamén sucede é que, ao estar baixa, termina por oirse sólo a batería, que adoita a ser o último que remata por oirse a medida que baixamos o volume. Eso fai a música moito máis "torturante". Primeiro, porque o patrón sonoro é máis repetitivo, e, segundo, porque todas as canciós soan prácticamente iguáis porque, ademáis de repetirse o mesmo "timbre" do único instrumento que se oe, tamén os propios ritmos son iguáis,pois así é como sa fan os discos con un "estilo" definido. En algús estilos o que se oe é fundamentalmente o baixo, có que pasas toda a canción ,ou canciós,oindo as típicas tres ou catro notas graves caracerísticas das líneas de baixo máis típicas.
Fai tempo que levo recopilando estas e outras ideas sobre o tema. Téñoas anotadas pra escribir algún día algun texto extenso. Algunhas de elas son precisamente as que se reflicten no relato de Gonsar. Gustóume leer ese relato, ao comprobar que non son o único ao que se lle ocurríu observar certas cousas. Si os administradores do blog mo permiten, gustaríame que me deran oportunidade de publicalas aiquí.
Hai moita xente á que lle molesta o ambiente musical sistemático. Agora estou nunha cafetería. Non hai outro cliente máis ca mín. O dono ten encendida tv e a música. Ningún dos dous lle estamos prestando atención, nin a unha nin á outra. A mín estanme molestando as duas, pero vou pasar de decirlle nada. Non estou de humor adastora.
Hai moita xente á que lle molesta, pero "por educación" (vaya tontería) non se atreven a comunicar o seu desagrado. É por eso que teño pensado en diseñar algún tipo de pegatina para que esa xente a poidera poñer no peito, pra comunicar o seu desagrado. Pero non sei qué frase podería levar:
-Moléstame a música ambiente.
-Meta a música no cú.
-Cala un pouco.
-Etc.
Axúdenme a atopar unha frase axeitada!. E tamén o logo axeitado.
Por outro lado, os locáis que se decidiran a eliminar ese "cáncer", como lle chamóu Lloyd, poderían lucir na entrada algún distintivo con unha frase como:
-Espacio libre de contaminación acústica.
-Etc.
Denme tamén ideas para eso!.
Cambiando a orde das cousas.
Hai un fulano ourensán que vive nunha rúa próxima aos viños. Un día cansóuse de que o espertaran os energúmenos berrando ás catro ou ás cinco da mañá. Puxo por toda a rua, en gran cantidade,uns cartaces que decían: "Si queres berrar, vai berrar ao monte.Nesta rua hai xente durmindo". Tuvo efecto.Dígollo por sí algún quere copiar a idea, como o Lobo Neghro.Aí vai un video de cómo é cartaz:CONTRA BERROS.
Boto en falta nas diatribas de Dacova a música das romerías e das verbenas, tamén obrigatoria. Non sei por que lle molesta o fío musical nun restaurante e non lle molesta escoitar un mix de Camela, Bisbal e gaitas indefinidas mentres lle dá ao pulpo.
O que me molesta non son os fíos musicáis, si non a sua obligatoriedade práctica e a sua saturación.E falta de senso que teñen en moitos casos.
Un amigo meu preguntóume unha vez: "Pero non che gusta esta música?". EU díxenlle: "O problema non é si me gusta ou non. O problema é que tanto que me guste como que non, teño que comela". E como si lle obligan a comer algo que lle guste. O que non lle gusta é que o obliguen, entende?.
No caso das romerias populares, a cousa non ten nada que ver, Está moi lonxe da "saturación" da que falábamos, por que foron establecidas de xeito "natural" por a sociedade, non por os intereses privados da multinacional "Muzak" e os da SGAE.
INtereses particulares a costa da saude mental de todos.
Dacova, eu prefiro meterme cos políticos, teñen responsabilidade, e o cartaz non é coña. Teño en Pena Vixía cartazes de alta calidade, publicidade de moda, reciclados do lixo, e pensei en rotulalos por atrás e dependuralos do balcón. Cecais o fagha.
Xaime, "ilústranos" sobre a legalidade-ilegalidade de exhibir "Pabs porcos, políticos marraus".
Por outra parte tamén pensei nun dispositivo de ultrasóns desagradables, como as trompetas de Jericó pero non mortais, algo que descompuxera o intestino ou os miolos da cachirula, ese artiluxio empezaría a funcionar con un sistema de detección.
Ten que existir. A mín que a xente se vaia por os pantalóns abaixo sen control mólame. Na miña aldea somos moi escatolóxicos.
Lin na Coz, xornal sectário e tendencioso, 8 oct. 2009,pero que a veces publica cousas aproveitables: "El mosquito", emite unha frecuencia solo audible por os menores de 30 anos. Tamén se chama buzz, mosquitone, zumbitone, e véndese por 700 ouros en internete.Creo que se utiliza para espantalos en caso de botellón.
Quero un, quero un, e póñolle un limitador que o dispare cando se pasen dun umbral. O problema é que xenera problemas biolóxicos, "microderrames cerebrais?". Sabe deus.
Acredito nas trompetas de Jerico. E na existencia dun aparato que encendido abra ipso-facto os esfínteres dos señalados. Puta que os há de parir!.
Lobo: hai tempo que se sabe que cada parte do corpo "entra en resonancia" con unha frecuencia sonora determinada, sexa esa audible ou inaudible, e que en certos casos pode inducir a certas reacciós fisolóxicas, ou mesmo psicolóxicas. É o mesmo principio dos TAC, pero con ondas acústicas no canto de electromagnéticas. Nos libros de física pode atopar a baixa frecuencia á que "resonan" as ondas cerebráis, e que poden inhibir ou ralentizar o pensamento. Teño entendido que está prohibido emitilas, pero quen sabe...
Na nosa memoria xenética albergamos a resposta instintiva a moitos sons que xa non existen na natureza, pero que existiron durante millós de anos. Algús sons inducen en nós o medo, ou a agresividade. Posiblemente se parezan ao son emitido por algún depredador que se extinguíu hai millós de anos. A resposta instintiva continúa na memoria xenética, como "apéndice", e non foi eliminada inda por a selección natural,por ser "neutra" de cara a supervivencia.
No cine empréganse ás veces sons que realmente nos dan medo, como o ruxido de un animal,pero alterados pra non seren recoñecidos: reproducidos ao revés e/ou a outra velocidade e/ou "transportados" a outras frecuencias.
Saberá tamén que en certos paises europeos emítese música clásica de noite e no exterior dos polígonos industriáis que quedan desertos a esas horas, pra manteñer alonxados aos drogadictos que iban "picarse" alí e que deixaban as xeringas.
Robin D. G. Kelly le ha dedicado ahora una extraordinaria biografía, Thelonious Monk, The Life and Times of an American Original. La mejor manera de leerla es escuchando de fondo los discos de Monk, sintiendo en cada nota del piano, como en una sesión de espiritismo, una presencia que el paso de los años no desdibuja. Pero cuando acaba la música y uno cierra el libro la presencia no cesa. El silencio también tiene que ver con Thelonious Monk, que eligió recluirse en él al final de su vida, estragado por la enfermedad y el agotamiento: un silencio que según él decía es el ruido más estruendoso que existe en el mundo.
Thelonious Monk, The Life and Times of an American Original. Robin D. G. Kelly. Free Press, 2009. 608 páginas.
Todo o magnífico artigo, como todos os que vai publicando no Babelia, de Antonio Muñoz Molina, en EL PAÍS, 24 de outubro de 2009.
Está ben o artigo.
Imaxinen que , no canto de música, o que se puxera nos locáis fora poesía recitada. O 100% do tempo.Saerían por os altavoces poemas bós, malos, e regulares. A maioría malísimos, sin duda. A xente recorrería as estanterías do super, sin prestarlle a máis mínima atención, anque non puderan evitar oilos.Paseando por a rua, oirían un cacho de un poema, seguido de un cacho de outro, totalmente diferente, etc. Imaxinen que alguén se queixa de que lle molesta, e que lle din; "Pero non che gusta a poesía?". A ninguén se lle ocurre pensar que eso sexa realmente escoitar poesía, ou que eso "eleve" o espíritu de quen a escoite.
O que digo, a cousa ten bastante pouco senso.
É certo que o silencio é atronador.
Eu fun facer un curso sobre "silencio",no que había que estar calados cinco días, e costoume apagar "o lorito borracho".E descubrin que a mor parte do tempo "comunicamos" por ansiedade. Babecadas.
O cerebro está contínuamente de balbordo, paroleando, inclusive no sono. Aghora sábese, por as técnicas de neuroimaxen, que as áreas máis activas mentras durmimos son as que máis se fixeron traballar durante o día. Por eso se defende a hipótese de que o sono é vital para a aprendizaxe, o cerebro está a reorganizar o que traballou durante o día.
O ser humano ten unha especie de "horror vacui". O que me temo é que encha a cachamea de merda porque ninguén se encargou de elaborar alternativas . E anque algúns as demandamos, non as atopamos.De momento.
O meu é simple. Que me deixen en paz no meu território. Sen ese espacio de intimidade inviolable, un vólvese tolo, sendo a agresividade o primeiro paso.
Hai tempo falamos eiquí do fracaso das comunas. Por o mesmo motivo, a xente necesita intimidade. E compartir tamén. E cando nos poñen música a puro collón, ou a oímos desde as nosas casas, a mín estanme agredindo.
"Música callada,
soledad sonora"...
S. Juan de La Cruz.
Auuuuuuuuuuuuuuuhhhhhhhhhhhhhhhh!
Xúrovos que este último eu non fun.
Pero con certeza que é da miña alcatea. Ou o dkv, Medelinha, "Fortes de donde vienes?". Ou alguén parescido.
Eu non estou realmente avogando por o silencio, senón argumentando en contra do ruido innecesario, sin senso.
Imaxínanse unha xunta do consello de administración de unha empresa, con altavoces emitindo canciós de "La Oreja de Van Gogh"?. Nunha de esas reuniós discútese, danse puñetazos na mesa, mesmo se berra...Estanse resolvendo problemas. Non ten ningún senso poñer música ambiental. Imaxinen, outro exemplo, un xuizo. Os maxistrados, os avogados, discutindo, sobre un solo de guitarra eléctrica dos Guns´Roses.Ou mesmo unha sesión do Parlamento, con música de jazz de fondo.Todo eso parece bastante absurdo.
Pois os problemas que tratamos habitualmente nas oficinas do estado, nas sucursáis bancarias, mesmo nas tendas, non teñen por qué ser considerados menos importantes á hora de requerir a nosa atención sin interferencias absurdas do fío musical.
E, desde logo, un dos problemas cotidianos máis importantes é "a xestión dos propios pensamentos".
Volvendo ao que dixo o Arume, efectivamente ten toda a razón no que se refire ás barracas, sobre todo. Nun primeiro momento penséi que se refería á música da orquesta. Efectivamente, esa é outra tortura, anque, afortunadamente non é "cotidiana" como a outra.A calidade do son é pésima, o volume esaxerado e o repertorio, xa non digamos. Pero esto último é outro discurso.
Este vran estuven en varias festas gastronómicas nas que non me prestóu nada a comida por culpa da música a gran volumen que puña, coa suposta pretensión de "animar". Na Toxa, durante todos os fins de semana de Agosto pudéronse degustar os excelentes mariscos da zona, pero os altofalantes facían imposible o seu disfrute. Nunha festa gastronómica na Bola, una charanga estuvo todo o tempo dando o coñazo, en canto comíamos.
A xente é máis consciente do que molesta a música ambiente coa comida cando "ve" aos músicos. Teño tocado,contratado, en algunhas de esas paparotas. O repertorio e o volume, o habitual nos fío musicáis. Pero a xente protesta antes porque o músico non ten o absurdo aura de incuestionabilidade que ten o fio musical.
Tamén un se fai máis conscente das molestias, cando a música procede da vivenda do veciño. Si estás comendo na tua casa, e escoitas sistemáticamente a música do veciño, mesmo con menos volume do que a escoitas no restaurán, chámaslle a atención. Pero ó fío musical ten "bula", a sua cuestionabilidade está censurada no noso "coco comido".
Qué peste. Un non pode escapar do "Big Brother" do fio musical nin pra ir cagar:Non se pode c...tranquilo?
Nunha semana, e coa connivencia dos concellos, os comerciantes encherán de guirnaldas e bombillas as rúas (espazo público) e mais os centros comerciais das cidades. Tamén haberá, estratexicamente dispostos, altavoces a todo volume escupindo 'villancicos' de ocasión, recordándonos por se non o sabiamos que estamos no Nadal e que lle temos que regalar algo aos nosos pais, irmaos e aos amigos, non sexa que nos escomunguen.
Os comerciantes da rúa protestan a miúdo cando lles poñen a música das panxoliñas nos altavoces. Téñense dado conta de que lles baixa as ventas. A caixa rexistradora non minte. Todos eses comerciantes que poñen sistemáticamente música nos seus negocios pensando que é bó para as ventas, igual levaban unha sorpresa a quitaran.Eso de que a música ambiente sube as ventas é unha lenda urbana. E teño fortes motivos pra pensalo.
VExan:Baremboim contra o muzak.
Vexan:
"An Austrian study, and one in the US, showed that noise, even at levels too low to damage hearing, causes stress in children. Children living in relatively noisy areas have raised blood pressure, heart rates, and increased levels of stress hormones."
Nas "Cartas ao Director" da Voz de Galicia de onte martes 27-10-09, aparece un escrito de un tal A.O. de Ourense, que fala dó "allanamento de morada" da música dos locáis nocturnos.
Hoxe na prensa fálase dos "pabs" que se organizan para protestar polas sancións "peches" que lle poñen os do concello. Fan trampa, teñen licencias de bar e actúan como "pabs". Como os sancionan mobilízanse.
Coitadinhos, con o ben social de esparcimento e "reset-mental" que supoñen
Puta madre!.
Eu quero un movemento cidadán para protestar e esixir que se peche todo aquel que deite múseca fora da porta.Sexa bar ou fodri-club, monta-tanto.
A entrada é libre, eu con non ir estou cuberto. O que non quero é que me invadan.
Protesto contra a mediocridade política que non vé, e tolera, fomenta os cascos históricos como parques temáticos de borracheras mentais-físicas-acústicas. Cascos vellos, ideas vellas e rancias. Pobreza mental. Miseria humana.
Coñezo o caso de eses bares, con licencia e instalaciós de bar, que traballan en horario de pubs, Lobo. O caso é que quen tomóu medidas non foi o concello, nin siquera despóis das protestas dos veciños. Foron os "bares especiáis" (Pubs), que teñen licencia como tales e que se supoñen acondicionados, os que se constituiron como asociación e denunciaron por competencia desleal. Non podio dar nomes aquí, pero,ao parecer,algún concelleiro da corporación anterior facía "a vista gorda", por algunha razón inconfesable.
E algún concelleiro da corporación actual avantou que nin dios en conceder licencia nova a enxendros espantosos e convertiron a praza de pena vixía, onde está a miña casa, nun recobeco do parque temático "colocódromo" que é o casco vello, especulado e esmorecente. Fedorento.
Hai amigos en todos partes. Todos teñen amigos ( tanto a dereita como a esquerda), da infancia, do fornicio, ou do "reset mental" que todos necesitamos. Pero mentras uns intentan o "reset-mental" con técnica e traballo, outros o fan co álcol e con mil porcarias de dudosa sanidade. Eis a diferencia.
Soño co advenimento dunha nova caste de local-non-hosteleiro onde a xente entre en estados alterados de conciencia sen estupideces.
Algúns xa estamos no camiño.
E ouleamos no outo dos penedos.
A relación ruido-silencio é similar á relación castelán-galego, no senso de que o primeiro non precisa de atención especial, deféndese sólo. É o segundo o que precisa de defensores conscentes.
Ergo o galego e o silencio están preñados de beleza, e son portadores dun enorme futuro.
Un blog contra a dictadura da música obligatoria:PREMER
Publicar un comentario