AMANECER
MARCOS VALCARCEL
Eire trouxo unha nova fornada de películas: A taberna do irlandés, de John Ford, varios western e Amencer, de 1927, de F.W. Murnau. Esta é unha das miñas preferidas desde que a vin por primeira vez, hai trinta anos nos cursos de cine de Angel Hueso. E velaí tedes o Marcos chorando como unha madalena diante da pantalla.
MARCOS VALCARCEL
Eire trouxo unha nova fornada de películas: A taberna do irlandés, de John Ford, varios western e Amencer, de 1927, de F.W. Murnau. Esta é unha das miñas preferidas desde que a vin por primeira vez, hai trinta anos nos cursos de cine de Angel Hueso. E velaí tedes o Marcos chorando como unha madalena diante da pantalla.
Entradas
22 comentarios:
A taberna do irlandés (ou Donovan's reef) é unha das películas máis divertidas que eu teña visto. Ou talvez sexa isto debido ao efecto de cando era un rapaz. Como for, tamén a merquei ha de haber dous ou tres anos. Marcos: xa que andamos a Ford/Wayne, dilles que che busquen O home tranquilo. Se non a trouxeron xa.
Xa teño ganas de organizar unha boa pelexa de todos contra todos, coma na película esa. É moi boa para o estrés. Ostia vai, ostia ben. Xa teño ganas de liberar adrenalina.
Gherras civís mundiais.
Xa eu pensara que en breve imos superar as duas ghuerras mundiais.
Como?.
Pois ghuerras civís en moitos países ó mesmo tempo. Algo así como se a nivel mundial se enfrentasen todos contra todos "intramuros", sexa a mor parte dos países entran en ghuerra civil dentro do seu própio territorio. Os que defenden os sistemas de estado tradicional: funcionarios, eclesiásticos, chupatintas, especuladores, demócratas, os militantes de partidos políticos, os sindicalistas, aliados coa banca, o gran capital e varias iglesias; contra o resto dos cidadáns: parados, autónomos, pensionistas, estudantes, pequenos empresarios, labradores, artistas. Non se trata de dereitas e esquerdas. Trátase dos que están hasta os collóns contra os que queren seghir con esto, co crecemento contínuo basado no consumo, coa democracia de partidos como sistema menos malo etc... facéndolle o caldo ghordo a industria petroquímica e armamentística, á gran banca.
Claro, hai permeabilidade, non son estancos, e frecuentemente os dun bando convírtense ó outro.
ESto sucederá despois do bombardeo nuclear dos israelís ( probablemente enfusen a outra víctima necesaria para que fagha ela o traballo suxo) ós iranís seghido do segundo golpe-de-estado da banca contra os cidadáns, desprotexidos por os estados-nación.
Eu penso salvarme porque me vou por a meditar e paso de todo. O desenvolvemento do home está no perfeccionamento da mirada interior e no amansamento da respiración.
www.anaman.org, en breve, no net.
Fermosísima película, unha obra perfecta dun artista que se sabía artista por riba de todo.
Saúdos.
¿Ameazou Israel a existencia de Irán? Irán moitas veces ameazou a propia existencia de Israel. Se o mundo non reacciona, non haberá opción. Pero será só a eliminación selectiva de 17 ou 18 instalacións nucleares (reactores, centros investigación, plantas de enriquecemento de uranio, etc.) por métodos tradicionais, como xa se fixo, limpamente, en Siria e Iraq. Se tocar á poboación civil. Que non é o mesmo que dicir que se quere "varrer do mapa" un pobo.
Xa tardaba en saír o que xustifique os crimes israelitas aínda por cometer.
... chorar coma unha magadalena, non proven de que as magdalenas choren, senon de María Magdalena que moito chorou segundo di a Biblia.
Eu pensaba que "chorrear" coma unha madalena viña da madalena de Proust.
Eu estou barallando señor anónimo do sábado 10:21 H.
Pero a realidade sempre supera á ficción. Comprobarémolo, se vivimos.
Home, se facemos cen mil escenarios do porvir, algún acertará. E despois dirán que era un profeta.
O mesmo pasou coa economía.
Viva Russia!. Viva Russia!
Viva la flor!. Viva la flor!
Viva don Pedro!. Viva don Pedro!.
Don Pedro Madrugha.
De Souto-Maior!.
Ai que carallo
Hoxe, na prensa Fidel, o noso, o grande, Fidel Castro, dí que haberá conflicto nuclear.
A víctima que lles fará o traballo suxo ós israelís, según Fidel o Grande, van ser os ianquis. Nunca o pensara. Sexa, os uesei son unha colonia-psicolóxica dos israelís.
Necesito asesoramento. En caso de conflicto nuclear, que valores soben en bolsa?.Os metais?, as materias primas?, o ouro?. Os medicamentos?. Que é o que se afunde?.
Non sexades parvos. Os nazistas cando decretaron a solución final e escolleron o "ciclón non sei que" como veneno para as cámara, antes, compraron accións das fábricas químicas......
learn my new blog -
[url=http://trailfire.com/lexapro] lexapro escitalopram oxalate [/url]
http://trailfire.com/lexapro
[url=http://trailfire.com/lexapro] health lexapro medication [/url]
Unha canción en galego inspirada nos que abandoan os blogs pra chatear no feisbú:PREMER
Feliz 25 de Xullo a todos. Especialmente aos que están de santo, coma o Dapena.
Letra da canción por si non se entende ben:
Xa de mañá/ cando inda non espertéi ben /vou a correr cara o interné// Non vou aos blogs/ que noutros tempos admiréi/ porque atopéi outro lecer//// Pero agora sólo estou onde me queren ben/ onde os amigos os fago de cen en cen/ onde sólo me din o que lles gosta de mín/ porque agora por fín/ Por fin son feliz/ Estóu no feisbú/
Da Cova, non che coñecía a faceta de cantautor. Chapó. Así que os/as andoriñas da Solaina emigraron para lonxe, fóronse para o feisbú na procura de mellor vida virtual. Non esperaba eu iso dos afamados tertulianos das Uvas, tan serios e responsábeis e comprometidos co blog como aparentaban estar. Non se pode fiar un de ninguén. E que será iso do feisbú e das chamadas redes sociais?, pergúntome eu. Non o sei nen o quero saber. Supoño que pór fotos e parolar cos amigos. Un diario de Patricia virtual, como quen di. Ás veces, escoito por aí: acabo de agregar a fulanito de tal e xa vou nos 627 amigos virtuais. Asús!, manda nabo coa chea de amigos que se xuntan no feisbú. Para que logo digan que os amigos cóntanse cos dedos dunha mao. Pois non sei entón cuantas maos deben ter os que se foron para terras mais vizosas e cobizosas. Vale, pois mui ben, que se divirtan vostedes moito e que saian mui guapos nas fotos, a ver se hai quen pica o anzol e queda fascinado da sua fermosura física e intelectual. E quen son os que andan no cacharro ese e se manteñen mais activos no falar confidencial e intelectual? Non me diga que o Apicultor é un deles, porque non mo creo. O Apicultor é un tipo serio e non o vexo eu niso, exercendo de Patricio de diario. Non, non pode ser, por aí non paso, estou convencido que o Apicultor non é un feisbuqueiro. Non vexo eu ao polemista nato untándose co aceitiño reparador ese para aparentar mais novo (como un pimpollo da ESO) e entregándose ao contacto virtual cos 627 amigos que o esperan todos os días ansiosamente. Nen o Dapena tampouco, non me cuadra nese esquema comunicativo. O Medela xa me cuadra mais; non sei, ao mellor anda na roda amical do feisbú. En fin, tanto ten quen ande como quen non ande, o caso é que desertaron vilmente e deixáronnos coa palabra na boca. Como me inteire que o Medela fuxiu daquí para fichar polo feisbú, déixamo ver, que me vai escoitar. Iso non se lle fai aos que aínda andamos por aquí, arrastándonos, penando, morrendo de soidade. Por quen poño a mao no lume é por don Arumes. Don Arumes é un home tan de blog, que seguro que non sabe da existencia do feisbú. Que cho digo eu, ho, e se non xogámonos o que queiras a que é verdade. Tanto feisbú nen tanto carallo!
Da Cova, non che coñecía a faceta de cantautor. Chapó. Así que os/as andoriñas da Solaina emigraron para lonxe, fóronse para o feisbú na procura de mellor vida virtual. Non esperaba eu iso dos afamados tertulianos das Uvas, tan serios e responsábeis e comprometidos co blog como aparentaban estar. Non se pode fiar un de ninguén. E que será iso do feisbú e das chamadas redes sociais?, pergúntome eu. Non o sei nen o quero saber. Supoño que pór fotos e parolar cos amigos. Un diario de Patricia virtual, como quen di. Ás veces, escoito por aí: acabo de agregar a fulanito de tal e xa vou nos 627 amigos virtuais. Asús!, manda nabo coa chea de amigos que se xuntan no feisbú. Para que logo digan que os amigos cóntanse cos dedos dunha mao. Pois non sei entón cuantas maos deben ter os que se foron para terras mais vizosas e cobizosas. Vale, pois mui ben, que se divirtan vostedes moito e que saian mui guapos nas fotos, a ver se hai quen pica o anzol e queda fascinado da sua fermosura física e intelectual. E quen son os que andan no cacharro ese e se manteñen mais activos no falar confidencial e intelectual? Non me diga que o Apicultor é un deles, porque non mo creo. O Apicultor é un tipo serio e non o vexo eu niso, exercendo de Patricio de diario. Non, non pode ser, por aí non paso, estou convencido que o Apicultor non é un feisbuqueiro. Non vexo eu ao polemista nato untándose co aceitiño reparador ese para aparentar mais novo (como un pimpollo da ESO) e entregándose ao contacto virtual cos 627 amigos que o esperan todos os días ansiosamente. Nen o Dapena tampouco, non me cuadra nese esquema comunicativo. O Medela xa me cuadra mais; non sei, ao mellor anda na roda amical do feisbú. En fin, tanto ten quen ande como quen non ande, o caso é que desertaron vilmente e deixáronnos coa palabra na boca. Como me inteire que o Medela fuxiu daquí para fichar polo feisbú, déixamo ver, que me vai escoitar. Iso non se lle fai aos que aínda andamos por aquí, arrastándonos, penando, morrendo de soidade. Por quen poño a mao no lume é por don Arumes. Don Arumes é un home tan de blog, que seguro que non sabe da existencia do feisbú. Que cho digo eu, ho, e se non xogámonos o que queiras a que é verdade. Tanto feisbú nen tanto carallo!
Da Cova, non che coñecía a faceta de cantautor. Chapó. Así que os/as andoriñas da Solaina emigraron para lonxe, fóronse para o feisbú na procura de mellor vida virtual. Non esperaba eu iso dos afamados tertulianos das Uvas, tan serios e responsábeis e comprometidos co blog como aparentaban estar. Non se pode fiar un de ninguén. E que será iso do feisbú e das chamadas redes sociais?, pergúntome eu. Non o sei nen o quero saber. Supoño que pór fotos e parolar cos amigos. Un diario de Patricia virtual, como quen di. Ás veces, escoito por aí: acabo de agregar a fulanito de tal e xa vou nos 627 amigos virtuais. Asús!, manda nabo coa chea de amigos que se xuntan no feisbú. Para que logo digan que os amigos cóntanse cos dedos dunha mao. Pois non sei entón cuantas maos deben ter os que se foron para terras mais vizosas e cobizosas. Vale, pois mui ben, que se divirtan vostedes moito e que saian mui guapos nas fotos, a ver se hai quen pica o anzol e queda fascinado da sua fermosura física e intelectual. E quen son os que andan no cacharro ese e se manteñen mais activos no falar confidencial e intelectual? Non me diga que o Apicultor é un deles, porque non mo creo. O Apicultor é un tipo serio e non o vexo eu niso, exercendo de Patricio de diario. Non, non pode ser, por aí non paso, estou convencido que o Apicultor non é un feisbuqueiro. Non vexo eu ao polemista nato untándose co aceitiño reparador ese para aparentar mais novo (como un pimpollo da ESO) e entregándose ao contacto virtual cos 627 amigos que o esperan todos os días ansiosamente. Nen o Dapena tampouco, non me cuadra nese esquema comunicativo. O Medela xa me cuadra mais; non sei, ao mellor anda na roda amical do feisbú. En fin, tanto ten quen ande como quen non ande, o caso é que desertaron vilmente e deixáronnos coa palabra na boca. Como me inteire que o Medela fuxiu daquí para fichar polo feisbú, déixamo ver, que me vai escoitar. Iso non se lle fai aos que aínda andamos por aquí, arrastándonos, penando, morrendo de soidade. Por quen poño a mao no lume é por don Arumes. Don Arumes é un home tan de blog, que seguro que non sabe da existencia do feisbú. Que cho digo eu, ho, e se non xogámonos o que queiras a que é verdade. Tanto feisbú nen tanto carallo!
Esta si que é boa!!!
A vangarda do nacionalismo entregada á causa ianqui do facebook seica que controlada pola CIA.
A vangarda da intelectualidade especializándose no pensamento urxente e valeiro(fast-food) do entretenemento.
A vangarda da amizade cargando, con letra e música, contra os seus íntimos e, estes, agradecéndoo ata a emoción.
E todo en nome da Patria Galega. No seu día grande.
Alguén da máis?
Se a CIA ten acceso ás conversas privadas do feisbú, a información suministradas por os "secretos de confesión" dos curas quédanse en nada.
Eu andeille uns días de vacances desconectado de todo, detective crepuscular (agora operación de deseño). Polas Coruñas, por máis sinais. Mesmo lle andei polas fragas do Eume sen botar en falla nin blogs nin feisbús nin nada de nada.
Sinto defraudalo por enésima vez, mais estoulle un tanto canso de polemizar, meu amigo. Tampouco me vai untarme con nada, niso si que leva razón, abofé. A verdade -confésolle- é que teño un pronto de meterme á vida contemplativa. Se non for polo que eu me sei...
Mesié Apicultor: Obxectivo cumprido no 95% (como diría ZP). Eu era por meterme un pouco cos nomeados, e sobretodo por picalo a vostede, a ver se o botaba do buraco "contemplativo" no que está a pique de cair. E boteino, aínda que só for para unhas liñas. Pero polo menos xa sabemos algo da sua vida. Non seran as fragas do Eume o paso/paseo previo e premonitorio ás "contemplativas" fragas do Eu, nas que vostede quere mergullarse? E se ten que meterse "á vida contemplativa", métase; pero leve o ordenador para manternos informados. E para que de vez en cuando podamos meternos con vostede. Sen ferir, iso si, que xa imos vellos e non estamos para esas cousas.
Sempre ao seu dispor, maese Detective. Arestora vaille sendo horas de se dar unha ducha e saír a tomar unhas cañas.
In it something is and it is good idea. It is ready to support you.
Publicar un comentario