Asimov, o ceo e o inferno.
Como é lóxico, fálase moito nestes días da morte. Dos mortos queridos e, para os crentes, do ceo e da esperanza na vida despois da morte. Isaac Asimov ten un intelixente texto no que, como ateo, reflexiona sobre todo isto. Conta alí un seu soño no que soñou que era recibido no ceo e o primeiro que facía era pedir unha máquina de escribir: para Asimov o ceo é o que fixera toda a súa vida, escribir sen parar.
O ceo que nos debuxan as relixións e as mitoloxías é demasiado anxelical e, quizais, aburrido. Un Deus intelixente tampouco permitiría o inferno, que só pode entenderse como o soño sádico dun Deus que debera ser bo e misericordioso. Remata así Asimov: “Creo que se houbese vida futura, o castigo do mal sería razoable pero só por un tempo determinado, e penso que o castigo mais longo e peor debería ser aplicado ós que calumniaron a Deus ó inventar o inferno”.
(Imaxe de Burne-Jones)