Excelente acollida á homenaxe a Carlos Casares dende o blogomillo. Moitos colegas xa manifestaron o seu apoio.
E algúns xa publicaron os primeiros textos. Velaí:
Brétemas
Mendinho
Bouzafría
En Vieiros
En Chuza
Fíos invisibles
Modesto Fraga
Sobre filloas mel
Computodefantasmas
Enkadenados
Atoladomonte
Orballonalareira
Rei de copas
Galiza, por sempre, Galiza
De catro a catro
Trasalba
Dpaso
Astuasbalas
Arume dos piñeiros
Unha pomba en Nova York
Andre de Rabal
Ana Bande
Francisco Castro
Imaxes Faladeiras
Ningures
Ouriceira
Ourensalia
Apocalipse do porco
De catro a catro
Dias Estranhos
En outro lado
Xabier Docampo
Beliscos pequenos
Leoeoseus
Toxomar
Xornal aberto
Cabrafanada
Ademais, a Casa da Xuventude de Ourense abre hoxe a súa web cunha lembranza de Carlos Casares. Graciñas a todos/todas por colaborar con tanto entusiasmo.
Entradas
17 comentarios:
Marcos: desexamos notificarche que "O levantador de minas" tamén se suma á túa iniciativa, aínda que só poderá ser esta noite cando o post veña á luz do blogomillo.
feito
http://astuasbalas.blogspot.com/2007/03/azul-non-sei-cal-foi-o-primeiro-libro.html
Tamén deixei un fío pra texer este homenaxe:
http://cobis.blogspot.com/2007/03/unha-pomba-en-nova-york.html
Bicos, Cobiñas
Eu acabo tamén de facer unha pequena lembranza. Gracias Marcos por esta fermosa iniciativa.
Recolle este comentario de BRETEMAS, porque creo que é representativo do que lle sucedeu a moita xente neste país:
Excelente iniciativa a de lembrar a Carlos Casares na rede. Eu líao todos os días e grazas a el convertinme en lector de literatura galega. E ata me animei a falar algo máis a nosa lingua.
María (A Coruña)
6:46 PM
Por favor, deixade as ligazóns dos artigos para poder engadilos a este listado. Graciñas.
Esta pareceume unha moi boa idea,
http://apocalipsedoporco.blogaliza.org/2007/03/09/cabodano-de-carlos-casares/
Ao fío do post de María en Brétemas, teño que decir que meu pai, asturiano, era a única columna que lía en galego. Tardaba en entendelo, pero como lle gustaba tanto facía o esforzo.
http://beliscospequenos.blogspot.com/2007/03/carlos-casares.html
Aí foi e gracias a ti.
Todo un éxito de convocatoria no blogomillo.
Parabéns, Marcos, pola iniciativa.
Aínda que máis tarde do que queriamos, O levantador de minas xa se sumou a esta homenaxe: http://olevantadordeminas.blogaliza.org/2007/03/10/unhas-letras-para-carlos/
Parabéns, Marcos, por esta acertada proposta.
www.ocartafoldesilencios.blogspot.com
apertas, Sara.
O barullo dos días fixo que, probablemente, puxese aló o que debía estar aquí. Como sitio non falta, dóbrome:
PRESAXIOS DE OUTONO
O 19 de novembro do 1975 saín en auto-stop de Santiago cara a Cangas do Morrazo. A asociación cultural universitaria O Eixo, da que era directivo, resolvera organizar unha conferencia de Carlos Casares e eu funllo pedir en persoa.
Cheguei a Cangas no solpor e uns mozos indicáronme o domicilio do profesor, perto da praia de Rodeira e do Instituto. Timbrei, dixen quen era e Casares franqueou a porta da súa casa. Explicado o motivo, aceptado o convite (non lembro nin data nin tema), formulou el o seu logo de inquirir sobre os meus proxectos canto á pernocta: pasaríaa alí.
Imaxinen: estudante con menos cartos ca fame, ningunha idea alternativa e hipótese de velada con figura prominente das nosas letras. A cousa prometía e a fe que respondeu á expectativa.
Non sei que cea tiven, pero mellor ca do costume. Démoslle ben voltas ao país e á vida, só dous temas me lembran: o Paco Rodríguez, daquela moi popular profesor na mesma vila e do que o meu hóspede falou con agarimo; Franco e a tromboflebite que andaba nas últimas. Na conversa participaba unha fermosa muller -debeu dicir que se chamaba Kristina, pero esqueceume- cuxo sutaque prestixiaba grandemente a lingua nacional para os meus oídos; andaba polos colos un neno loiro falando sueco. Houbo que se ir deitar, tarde segundo o reloxo, non tanto pola miña avidez de experiencia e coñecemento, pola cordialidade ambiental.
Deixoume en leito confortable, provisto dun tesouro: a colección posiblemente completa das Aventuras de Astérix e Obélix, na que lin cobizosamente e probablemente repasei. Debía logo levar pouco durmido cando a voz do anfitrión, polo continente prosódico e o contido semántico, fíxome acordar irremisiblemente: "Esperta, ti, que morreu Franco!".
No seu televisor compareceu Arias Navarro. Mentres almorzabamos, Casares dixo que suspenderan as clases e eles marchaban para Xinzo. A conferencia quedou sine die, e despedímonos co meu agradecemento e común sensación de espera.
Volvín a Compostela aquel día 20, e pola tarde detivéronme dous policías na Porta do Camiño. Ben me coñecían; e despois dalgunha intimidación por parte dun e aceno de raposaría paisana vida do outro, despediume este con abraiantes palabras: "Agora, a respectar para ser respectado".
Os mesmos inspectores -supoño que era o cargo- volvíanme arrestar na Rúa Nova o 31 de decembro daquel ano, logo dunha manifestación pola amnistía na apertura da Porta Santa. A actitude foi distinta e eu pasei do ano 75 ao 76 nun calabozo. Pero esa é outra historia.
Extraordinaria anécdota sobre Casares, amigo González. Como tamén ben interesante -e representativa dunha xeración- a súa vida nestes anos nos que, temerosos e esperanzados, queriamos levarnos a vida por diante, por parafrasear ao poeta catalán.
(Algún día esperamos que nos agasalle con retrincos das súas memorias deses anos)
Quen tivera tempo para escribir as súas memorias! Contarémonos con retrincos coma os que van saíndo, entre pretextos e a súa amable atención e paciencia.
Quería dicir "contentarémonos". Con esta présa non se pode, non se pode...
http://eu-e-galiza.blogspot.com/2007/03/carta-aberta-aos-galegos-exemplares.html
Pra nós, pra os xoves, Casares sempre será un exemplo. Ler textos seus é un privilexio, e seguir os consellos dos que aprenderon del, unha honra.
Grazas Marcos.
Publicar un comentario