22 jun 2007


COMPARTINDO...

Unha das vantaxes deste mundo dos blogs e da rede en xeral é a posibilidade de intercambiar as descubertas que cadaquén vai facendo día a día. Hoxe quero compartir con todos vostedes un blog que a min me resultou moi interesante e quizais non coñezan. Cheguei a el de casualidade e chámase http://www.tradicionclasica.blogspot.com/:
o seu autor é Gabriel Laguna, profesor da Universidade en Córdoba e especialista en literaturas clásicas. Pero non só. Nos traballos que lin estes días hai moito (e valioso) de literatura comparada e de estudo dos grandes topoi literarios que dos autores gregos e latinos pasaron á poesía inglesa, francesa ou, sobre todo, española. Así, sen esquecer tampouco anotacións artísticas moi oportunas, hai comentarios moí útiles sobre autores como os clásicos españois do Século de Ouro (con especial atención a Quevedo), Gil de Biedma (Laguna é autor dun estudo monográfico sobre este poeta), Luis Alberto de Cuenca, Luis García Montero ou Felipe Benítez Reyes.
Pois deste blog tomo hoxe prestado un poema de Benítez Reyes sobre a frustración e a ruptura amorosa e tamén unha imaxe procedente doutro comentario ("Cimón e Pero", Rubens, 1625). O blog funciona dende decembro do 2004 e espero que lle guste.


Si alguna vez sufres -y lo harás-
por alguien que te amó y que te abandona,
no le guardes rencor ni le perdones:
deforma su memoria el rencoroso
y en amor el perdón es sólo una palabra
que no se aviene nunca a un sentimiento.
Soporta tu dolor en soledad,
porque el merecimiento aun de la adversidad mayor
está justificado si fuiste
desleal a tu conciencia, no apostando
sólo por el amor que te entregaba
su esplendor inocente, sus intocados mundos.
Así que cuando sufras -y lo harás-
por alguien que te amó, procura siempre
acusarte a ti mismo de su olvido
porque fuiste cobarde o quizá fuiste ingrato.
Y aprende que la vida tiene un precio
que no puedes pagar continuamente.
Y aprende dignidad en tu derrota,
agradeciendo a quien te quiso
el regalo fugaz de su hermosura.

(Felipe Benítez Reyes, do libro Los vanos mundos, 1985)

5 comentarios:

Lula Fortune dijo...

Gracias por facilitar o blog, góstame moito Gil de Biedma e encantoume o poema do post pero ¿non atopou outra imaxe, digamos, menos grimosa?

Anónimo dijo...

Unha moi boa escolma interneteira de poesía en español pode atoparse en aa media voz. Alí pode un ler, por exemplo, outro exemplo dese magnífico (e dunha obra moi heteroxénea e brilante) poeta que é Benítez Reyes:

LAS SOMBRAS DEL VERANO

Aquel verano, delicado y solemne, fue la vida.
Fue la vida el verano, y es ahora
como una tempestad, atormentando
los barcos fantasmales que cruzan la memoria.

Alguien retira flores muertas
del cuarto de los invitados
y hay una luz cansada tendida sobre el suelo,
como un dios malherido, y van yéndose coches
en que agitan pañuelos unos niños.

Trae la noche
un viento helado y bronco que es el viento
del pasado, y en la terraza esparce
hojas secas y rosas y periódicos, mientras miro
el sepulcral avance del mar sobre la arena,
llevándose y trayendo troncos viejos,
hierros llenos de algas, y algún juguete roto.

Ahora recorro
ciudades que son una ciudad sola, y siempre oscura,
cargado de maletas, sin dinero,
buscando un hotel sin nombre
donde alguien me espera
para revelarme aquello que no quiero saber,
para darme una llave...
Oigo esta noche
tu cuerpo desplomarse en la piscina,
y las risas festivas
de los amigos, encendiendo bengalas.
Y estoy
de pronto en una calle, esperándote
para acudir al piso de las citas furtivas
olor a tabaco rancio.

Se muere el mar de otoño
y hay niños que apuñalan las estatuas
y las olas arrastran candelabros, sables rotos.
Alguien que no conozco me persigue llorando
-pero sé que el verano fue la vida.

Llega un balón rodando hasta mis pies,
a la mesa en que escribo.
Unos niños,
con los ojos vacíos, me hablan
y es un eco trasmundano
el que tienen sus voces, que resuenan
en el jardín, como un disco incesante
cada noche, en la memoria.
Estoy de nuevo
en la ciudad entenebrada que nunca he visitado,
buscando direcciones
que dicta la memoria confusa -y un papel
con cifras de teléfonos que suenan
en salones vacíos.
Me he sentado
en un cafetín del muelle a descansar
y alguien comenta a gritos no sé qué
de una niña suicida que encontraron
con las muñecas abiertas, y una carta a sus padres...
Se marchaban los coches cuando el sol declinaba,
mientras yo recogía los juguetes
y el mar iba volviéndose más frío,
verde y bronco.

Oigo pasos
casa no hay nadie.

mi memoria recorre, descalza, el laberinto.

De "La mala compañía"

Marcos Valcárcel López dijo...

Graciñas pola súa achega, sr.Arume. Vostede quizais xa coñecía o blog que eu citaba, pero pareceume interesante publicitalo.
Respecto á foto, para Lula Fortune, é evidente que é grimosa pero está moi ben interpretada no post dese blog: A muchacha amamantando o seu pai, e o tema da caridade con todos os seus matices. Xa noutras ocasións apuntaron como macabras algunhas imaxes escolmadas, pero a min gústanme estes símbolos e topoi literarios e artísticos. Creo que a arte non se pode reducir só á exaltación da beleza, con ser moito. A arte é a vida e a vida é moito máis. Para ben ou para mal.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Descoñecíao. EN realidade, como entremos nos blogs en español estamos perdidos porque o bosque é espeso espeso. Tupido. Por iso é de agradecer esa súa recomendación.

Marcos Valcárcel López dijo...

É certo, un bosque ben mesto. E non só en español. Teño entrado en bastantes portugueses, de Portugal e de Brasil, e hai auténticas xoias. Tamén me achego a algúns en francés (aí rematan os meus pobres dominios lingüísticos). Nin vivindo cen vidas seríamos quen de seguir tan vizosa realidade. Pero é fermoso achegarse de cando en vez e descubrir que noutras latitudes hai xentes con inquedanzas e sensibilidades tan semellantes ás nosas (e coas que nos podemos entender dende as nosas linguas de relación e instalación).