Tralos resultados, os pactos. Estratexias e perspectivas de futuro.
Quero manter aberto o fío electoral, que dende o comezo da campaña acumulou xa perto de 500 comentarios, incluída a análise dos resultados.
Se lles parece pertinente, trasladamos aquí o fío de debate sobre os PACTOS, para que estea máis cómodo e localizable, e as súas consecuencias nos diferentes partidos (interésanos analizar todo, non só o BNG: tamén o futuro do PSdG e do PP galego).
E para abrir boca, aquí vai un comentario editorial no Galicia Hoxe, hoxe mesmo, que a min me parece oportuno:
Quintana e a maldición do caxato (Eduardo Olveira)
Sabemos que o Bloque tivo un teito de catrocentos mil votos que o elevou a segunda forza, malia que en clave de poder foi un éxito inútil. Sabemos, tamén, que ten un chan sólido de trescentos mil fieis que o converten en chave imprescindible para a consolidación da Galicia do cambio. Vive así o nacionalismo días de viño e de rosas, instalado nun mundo feliz que, porén, agocha perigos, buratos negros dos que os líderes do benegá nada queren dicir de cara ó exterior nin, e aquí é onde se acenden as alarmas, teñen interese en facer análise crítica de portas cara a adentro. A maldición do caxato sobrevoa o Bloque, cos socialistas aproveitando a fondo –mellor?– o pacto cun partido útil e cómodo, domesticado, para crecer. E non chega que Quintana marque distancias –"non estamos neste mundo para apoiar o PSOE"– con cándida morneza.
Entradas
Hace 5 días
64 comentarios:
Felicito aos seguros de si mesmos, imbuídos ao parecer de certezas a priori do tipo "xa o sabía eu". Non tiña nin teño eu nada claro que o BNG teña de seu trescentos mil votos fixos: felicito por iso o BNG, aínda que a análise ben parece querer dicir "o Bloque non gañou nada desde o seu chan electoral".
No meu estado actual, definible como composición de retallos, non me hei de poñer á altura de quen nunha semana ten xa todo composto. Achegarei, en todo caso, tres fragmentos: "días de viño e rosas" fornecen habitualmente caras distintas das que eu observo en contorno próximo; "partido útil e cómodo, domesticado" non me dá casado con isto; o da "cándida morneza", aplicado a quen se aplica, desculpen a indiscreción, pode ata resultar un colmo de candidez.
De todas maneiras, fáganlle caso a quen entenda disto.
Creo que o de “candida morneza” é un giño imposible á posiblidade de que o BNG deixe gobernar á lista máis votada... Así, pensarían que a independencia do BNG da conxuntura gubernamental só se daría cando se “atreva” a querer ser algo máis ca o apoio galego-esquerda para o PSOE, e deixase gobernar ao PP, postulándose como terceira vía e non só como apoio aos “gobernos de progreso”.
Curiosamente os máis locuaces nestes cantos –Alberto Nuñez, etc- son os que máis caña descalificadora daban ao BNG cuestionando mesmo a súa sinceridade na aceptación do sistema. Por cincuenta mil razóns estratéxicas ao PP lle convén un BNG máis grande –e na medida que medre, máis suxeito a intereses e menos a ideoloxías fume e máis centrado- e que isto signifique un PSOE máis débil. E creo que coincide este interese co do BNG para saber que existe o mundo instuticional máis alá do paraugas do PSOE, pois ata ese momento, fóra de Allariz e Pontevedra –onde non queimaron españolistas senón qeu recibiron encantados ao Príncipe Feliple- non tocaron poder.
Para poderen achegarse ao poder deben marcar diferenzas importantes. Pero é tema difícil.
Retomando un dos comentarios do artigo de Eduardo Oliveira, o grande perigo que correo o BNG é ficar domesticado de por vida e aos pés do PSOE a través de toda esta serie de pactos. Isto é especialmente así en concellos nos que o alcalde do PSOE leve a cabo a política de xeito personalista: véxase Orozco, en Lugo, onde xa hai un precedente de fagotización: xente do BNG que traballou moi ben para que o PSOE levase os réditos. O electorado non ten a maioría das veces a percepción do traballo que fai cada concellería por separado. Isto pasou, por exemplo, na Coruña. Cando Velázquez era alcalde, alí quen o facía ben ou mal era el.
Croe que o BNG faría ben en pasar á oposición en Lugo e Ferrol. En Lugo, que goberne o PSOE en minoría, chegar a acordos nos temas clave (ordenación urbana) e tumbar todo o que sexan trapalladas. En Ferrol é mellor non se integrar nun goberno no que, se o fan medianamente ben (grazas aos cartiños de papá Estado), todos os méritos irán para outros partidos. Isisarri ten toda a pinta dun novo alcalde populista.
En Cataluña, ERC estase a cuestionar participar en pactos municipais co PSC. Nas asembleas locais de ERC de Barcelona, a militancia pediulle pedíronlle a Portabella pasar á oposición, o cal é moi irónico, pois Portabella foi durante algúns anos o culpable deste modelo de "cidade parque temático" para turistas que moita xente na cidade rexeita.
Despois de mandar a mensaxe anterior, leo estoutra información que resultaría moita máis ilustrativa en relación co presunto caxato e o seu doce nirvana.
Claro que alguén pode dicir (de feito, alguén xa o está dicindo) que o sistema presidencialista é o único posible para xustificar un goberno único; e non sen ningún argumento. Pero sería outro debate.
Non penso que se trate de marcar diferenzas; iso sería autopercibirse, dalgunha maneira, como apéndice ou abrazado polo oso. Trátase de facer ver a realidade das cousas, en termos políticos, orgánicos e de xestión. Como lugués e nacionalista (sinónimo ou antonomasia de "escaldado") paréceme notorio que o BNG do 2007 non é o do 1999. Dígollelo desde a zona cero, aínda que o tempo falará mellor.
Ogrozco, non Orozco. Polo que vexo.
Entre o presidencialismo e bigobernación, haberá, supoño, un punto intermedio, que é ademáis o que demanda o votante intermedio. Pero xa vexo que o votante intermedio non importa, que para eso están eses aparatchic (sen k) que o interpretan todo como se o Talmud estivera diante. Case sempre pro domo sua.
Boa estratexia a do BNG. Vese que tomaron unha garrafa de Espabiline. Eles teñen menos que perder que o PSOE, así que vaian os seus socios tomando nota e, se queren pactar, xa saben o que lles queda.
Non farei xogos co nome do meu veciño. Así e todo, Arume, se aínda vivía aquí entre o 99 e o 2003 saberá o que pasou; se non, hemerotecas hai, e memoria local.
Como non ha importar o votante medio... que o que quere, por certo, é bo goberno máis ca goberno tipificado. Polo demais, espero que non o moleste o instinto de conservación.
Por certo. Vexo que o apartachic (sen "k") de EU "no" Ferrol non lle fixo ascos a co-gobernar con un dos partidos favorables a REGANOSA.
Quién te ha visto y quién te ve.
Touriño: "Muxía es ahora el icono del cambio y no le fallaremos a la Costa da Morte"
Pefecto. Entendemos iso do "icono do cambio" (traduzo o de "cambio" = cambio de voto). Pero eu pregunto (non inocentemente): Icono do cambio ou de adaptación ao med(i)o?
Sinceramente, non hai zona de Galicia máis deixada da man de Deus, por todas as administracións. Antes, durante e despois do Prestige.
Xa o sabía eu.
Non, eu coido que o chan electoral do BNG está máis próximo dos 200.000 eur dos 300.000, e diso dá medida o resultado das xerais de 2004 cunha enorme cantidade de voto útil que marchou do BNG para o PSOE e que eu non contaría como integrante do solo electoral do nacionalismo. O teito, en cambio, sí parece estar nos 400.000 das autonómicas do 97, do período en que máis desastrado estaba o PSOE.
A dúbida está en saber canto pode aumentar tanto o solo como o teito co cogoberno da Xunta. Paréceme que pouco ou nada no caso do solo, que sempre se producirá nunhas xerais disputadas, e se cadra algo máis no caso dunhas autonómicas sen o PSOE no goberno (que non vai ser o caso das próximas), pero tampouco moito máis.
Así que así as cousas, sen cambios ideolóxicos de fondo non me parece a min que o BNG teña fácil saír dese abano.
Para Marcel:
Grazas por recomendarme, nunha entrada anterior, o relato de Joyce, sen dúbida "unha fina peza literaria". Pero xa o lera nunha tradución -sospeito que algo deficiente- que Cabrera Infante fixera de "Dublineses" para Seix Barral, non así no idioma orixinal coma vostede.
É un relato que dá para moitas -permítaseme o tópico- lecturas, mesmo para algunha que quizais non nos guste a ningún dos dous, ao mellor por motivos diferentes.
Non dubide en facerme todas as suxestións que considere oportunas. Ben se ve que é vostede un gran lector de literatura, e iso é algo que eu sei apreciar en todo o que vale.
Un saúdo.
Hai que lembrar que a construcción de Reganosa leva máis de tres anos. Que nunca escoitei eu ningunha voz contraria. Que o BNG de As Pontes mesmo nomeou fillo honorario da vila a Tojeiro. Que ninguén chistou. Ninguén, que se di moi axiña. Agora EU pode ou non pode ir con Irisarri (supoño que coas correspondientes salvagardas). O que o ten peor é o BNG que nin bisagra pode ser. Quien te ha visto quien te ve, que nin en Fene ten poder.
Sinceramente, estou xa un tanto aborrecido dos comentarios post-electorais, que non fan máis que remover a auga do mesmo muíño. Como tamén o estou dos tirapuxas dos pactos.
Creo que o que vou absterme de facer un seguimento das negociacións, que seguramente non me causarían máis ca tedio.
Hai vida alén da política (ou iso parece)!
Con licencia da fartura de APC, sería bó que naqueles pobos onde se fai difícil a cogobernación se plantease a posibilidade de que as persoas que puideran supoñer un atranco dimitisen voluntariamente do seu posto. Hai xente demasiado veterana na loita (ou reparto) municipal. E non miro para ninguén.
É o momento de sermos valentes. Non hai por qué tocar sempre o sillón. Comprendo que en moitos moitos lugares o pacto co PSdG sí que é preciso, e comprensíbel. Ourense, por exemplo.
Pero o que non pode ser é que na cidade de Vigo, volva a gobernar o bipartito. ¿O BNG apoiando a aquel Abel Caballero que se afundiu co PSOE nas autonómicas como 3ª forza en Galiza? Non o vexo. Entre outras cousas.
Na Coruña, o mellor sería deixar gobernar en minoría a Losada. !Xa verías como teríamos máis poder que formando parte do equipo de goberno!
Os de ERC xa entenderon que o tripartito non foi bo. Tócanos agora a nós.
Eu, de feito, penso que non hai chans electorais; librareime, con todo, de contradicir a quen pense en sentido contrario. O acontecido no 2004 co Bloque dá que pensar ao respecto; tamén os catro concelleiros que o PSOE obtivo no 2003 en Ferrol. Desculpen: para min é como confundir a vasteza do oceano coa simplicidade das súas representacións cartográficas; pero para min, eh.
O comportamento ou evolución electoral do Bloque, a curto termo, resulta así mesmo materia que non dou elucidado. Así e todo, percíboa en proceso de cambio, como o propio perfil da organización; non o concibo como fósil, se ben hai actitudes renuentes que amarran estachas. Temos pendente falar da UPG, AP-C, non se me esqueza.
A situación do Bloque en Ferrolterra é catastrófica, salvando Mugardos e San Sadurniño (que tampouco non é o mesmo cá nada); se un alcalde perde as eleccións ao cabo de vinte e oito anos, parécese á renovación biolóxica. IU gobernará con Irisarri, aparenta razoable e en todo caso é a súa liña; igual se ven cousas. De Reganosa non falarei moito agora, é aspecto dúplice que dá para moito, coma sempre que a busca de espazo electoral coincide co dilema no exercicio da gobernación; isto son eleccións, con todo.
O anfitrión non ten sorte: a pantasma do BNG (ou cadáver presentido?) arrevoa o espazo internético nacional cubrindo todo coa súa inmensa sombra; non é pouco dicir para unha pobre bisagra. A risco de interromper, indico o subtítulo: eis un líder consistente que busca credibilidade; e encóntraa, non hai máis ca ver os resultados urbanos. Asegúrellelo: en absoluto estou de broma.
EL CORREO GALLEGO. LA QUINTA.
Paco Vázquez ya no tiene eco
Poco eco han encontrado los consejos del embajador Vázquez en sus correligionarios. Ni su llamamiento a evitar acuerdos con el BNG ni su apelación para reformar la Ley Electoral han cosechado apoyos. Por citar a aquellos socialistas que formaron parte de su equipo, ni Fernández Moreda, ni José Luis Méndez Romeu, ni el propio Javier Losada secundan sus posturas. El presidente de la Corporación provincial no podría hacerlo después de gobernar cuatro años, y sin sobresaltos, con los nacionalistas. Otro tanto le ocurre al conselleiro de Presidencia, que forma parte de un Gobierno bipartito. En cuanto a Losada, la aritmética y la estabilidad lo obligan a hacer otra cosa. Ayer mismo, tras participar en una inauguración en el Kiosko Alfonso coruñés, Méndez dejaba claro que la pauta era el acuerdo con el BNG, para añadir que no tiene por qué haber especiales dificultades. Así pues, el ex regidor herculino es una voz que clama en el desierto. El tiempo dirá si sus consejos tenían fundamento.
Hai varias razóns para que o asunto de REGANOSTRA non saíse dos confíns da comarca de Ferrol.
A nivel social é evidente que a comarca leva aletargada cando non morta moitísimo tempo. As capas máis activas da poboación emigraron ou están fóra dela. Poucos poden gritar esperando que se lles faga caso.
A nivel mediático uns -Diario de Ferrol- e outros -La Voz de Galicia- foron claramente comprados con publicidade paga de Tojeiro e coas consignas políticas guindadas desde os partidos no poder, un antes e dous agora.
A nivel interno do BNG Ferrolterra foi sempre a comarca máis crítica coa liña oficial, e máis heterodoxa, counha oposición constante que sempre obtivo entre o 25% e o 40% de apoio e representación interna. Pero Paco Rodríguez tivo sempre illada a comarca como feudo particular no que nada podía moverse. Tampouco Beiras, en quen se refuxiaron os restos do sector crítico na comarca unha vez desfeito o bloque polo control vertical da UPG, conseguiu no Consello Nacional do BNG que se dese un debate serio sobre o asunto.
Malia a todo iso, non hai máis que procurar nas hemerotecas -bastanet polo miúdo- como na internet -desde Vieiros aos blogs- para verificar que sempre houbo contestación cidadá, aínda que silenciada.
Canto aos pactos eu entendo que tamén son un debate estéril. Os pactos son un resultado non buscado pola maioría dos electores e responden a unha circunstancia de abstención nas cidades e de voto ao poder no resto do País, con algunhas excepcións. O imposrtante é a tendencia de fondo de cada forza política, e a min en particular paréceme que a do BNG dista de ser optimista, e de ningún xeito se pode afirmar que o seu líder se estea consolidando.
Si eu fora persoa próxima á Dirección de calquera partido político nesta situación, o primeiro que faría sería mandar de vacacións, dende o día da votación ata que se pechase o acordo, aos candidatos incapaces de conterse sen ir a abrazar a candidatos de outros partidos e de falar máis da conta. Asemade, nese mesmo momento, procedería a contratar os servizos dunha Consultoría externa para este tipo de negociacións (como se fai habitualmente no ámbito empresarial neste tipo de negociacións, por certo), especialmente si tivera obtido, en negociacións anteriores, resultados como os acadados polo BNG.
Esta claro que nos temos, entre outras, a vantaxe de que non sufrimos as presións derivadas de estar no cerne do "entramado" de poder das agrupacións políticas e, ademais, que non vai no soldo das persoas que nos rodean o resultado da negociación (non me estenderei neste tema pero a ninguén se lle escapa que dificulta moito a toma de decisións friamente) , o que sen dubida facilita coller algo de distancia do terreo de xogo e observar as evolucións que nel se desenvolven con menos paixón. En calquera caso, os responsables do BNG deberían de cuestionarse nalgún intre a súa forma e capacidade para negociar este tipo de aspectos xa que, sen dubida, son o “partido”, de implantación non estatal, que menos poder obteñen (e polo tanto menos capacidade teñen para mudar o seu entorno) nas súas negociacións con calquera dos dous grandes partidos. Friamente e observando os resultados que acadan uns e outros, algo deben de estar facendo mal.
Polo que respecta á negociación sobre quen debe de presidir as corporacións locais, a lexislación e clara: si ninguén consigue a maioría dos votos da corporación será alcalde o primeiro da lista máis votada. A partir de aí non din nada de que teñan preferencia os candidatos da segunda forza política fronte a terceira, nin os da terceira fronte a cuarta nin…. (a pesar dos brindes do tipo ó sol deses candidatos que con 8 ou 9 concelleiros dun total de 27 din, con moi pouco fundamento democrático e mostrando demasiada simpleza, o de “Serei o Alcalde de …… por que así o decidiu o pobo”). E non é solo que isto sexa así na teoría, si non que son moitos os casos nos que, tanto o PSOE como o PP, teñen avalado cos seus votos, e con múltiples e “profundos” argumentos e razoamentos, que sexan os lideres da terceira forza política os que asuma a presidencia. Nos veñen a todos moitos casos á cabeza ó respecto, solo porei dous exemplos moi claros como foron a cesión da presidencia de Cantabria ao PRC no ano 2003, ou o acordo asinado hoxe polo que o PSC (2º forza) cede a ERC (3ª forza) a presidencia da Deputación de Lleida, e así tantos outros do que se teñen “beneficiado”,entre outros, PNV, Coalición Canaria, ERC, PAR …
As posibles causas da cesión permanente do BNG poden ser moitas (elimino que poidan darlle menos importancia que os rexionalistas de Cantabria á necesidade ou conveniencia de que se aposte pola reafirmación do carácter nacional dende a presidencia do goberno autonómico); pode que sufran de medo escénico ante a posibilidade de asumir as máximas responsabilidades de goberno, ou simplemente que prefiran ser vices (incluso vicealcaldes a ser alcaldes, ó mellor leituga1 podería desenvolverlles neste punto o concepto de “alcaldías liquidas”) para ter menos problemas de seguridade; pode que entendan que é o prezo de non querer converterse nun “partido político ao uso”, ou que o seu obxectivo sexa simplemente negociar algo mellor que IU, ou simplemente que, para darnos o gusto ó Sr a.p.-c e a min, decidiran non ser “curtopracistas” e actúen dende a consideración de que, o mellor cara os intereses de Galicia e de seus partido e que a chegada a presidencias, alcaldías…atrásese unha ou dúas xeracións …. Que máis da, o caso e que do que non queda ningunha dubida e que, en termos de poder, mostran unha capacidade negociadora moi inferior ao resto de partidos non Estatais neste tipo de negociacións, e que estas cousas poden pasar unha vez sen querer, pero as seguintes….
E, xa postos a falar de negociación, tampouco entendo moi ben a transixencia do BNG ó non esixir un nivel de negociación igual nos seus interlocutores, ao menos na primeira toma de contacto, de xeito que o Secretario de Organización do BNG (ou figura similar) debería de reunirse, aínda que solo sexa como estratexia negociadora e de igual a igual, co Secretario de organización do PSOE (Sr Blanco) ou, por exemplo, que o Voceiro do BNG non se teña reunido co Presidente do Goberno do Estado e Secretario Xeral do PSOE, polo menos unha vez ó ano.
O dito, eu proporíalle a todos (pero moi especialmente ó BNG) que acuda a negociadores externos e, por suposto, que lles paguen por resultados.
E, trala publicidade, compre dicir que coincido co Sr. a.p.-c. hai vida alén da política, aínda que case non se lle deixe sitios nos medios de comunicación....
Por certo, esta mañá nunha entrevista na CNN+, o Sr. Leguina, ademais de facer unha autocrítica da situación da FSM, subía a autoestima do BNG ó afirmar que parte dos malos resultados do PSOE en Madrid, e en outras zonas, eran imputables ós pactos con ERC e co BNG.
Para o amigo Silvio Falcón:
Creo que, para ben e para mal, o BNG e ERC son moi diferentes, pertencen a culturas políticas moi distantes. E o BNG non podería hoxe permitirse moitos dos acenos e estratexias que segue adiante, supoñamos que con acerto, ERC en Cataluña: para empezar, non o entendería o seu electorado.
Por certo, alguén sabe os niveis de voto das forzas nacionalistas máis radicais (Galicia Ceibe, onde se presentaba)?
Ata onde eu sei, o único concello do país onde tal cousa acada un resultado notable é
Cangas : Datos con el 100.0 % de escrutinio
Partidos PP BNG PSdeG-PSOE A.C.E. UPAC
Votos 5206 3542 2930 1890 654
Concejales 8 6 4 3 0
Onde A.C.E. (Agrupación Canguesa de Electores, seica) está nucleada pola FPG e encabezada por Mariano Abalo.
A FPG está tamén presente en
Vigo : Datos con el 100.0 % de escrutinio
Partidos PP PSdeG-PSOE BNG P G EU-IU F.P.G. P.H. VDE C.D.L.
Votos 66574 44563 28116 4920 2403 549 374 313 199
Concejales 13 9 5 0 0 0 0 0 0
Máis nada sei.
E claro, como saíu unha chafallada non expliquei nada. Os votos da ACE en Cangas son 1890, tres os concelleiros acadados. En Vigo hai 549 votos para a FPG, e ningún electo.
Nestes intres estase a celebrar unha inmensa manifestación contra REGANOSA. Na marcha, representantes locais do BNG (tamén con X.Manuel Beiras) e de EU. Estes últimos, previsiblemente, pactarán co PSOE.
A Voz (sinto dicilo) non está informando.
Teletouriño abriu coas brigadas antiincendios e as oposicións en Silleda. Todo moi xuntoiro, como in "illo tempore". Na presentación das noticias, Teresa Castelo, unha ex-represalida no tempo e que chimparon a Cuiña.
Pasan os días e cada vez máis penso que o BNG faría ben en non pactar na Coruña, Lugo e Ferrol. A Henrique Tello faille falta unha cura de humildade no balneario da oposición, e que deixe paso a outros caretos.
Graciñas polos datos, XMG. Era o que eu supuña, pero non tiña constancia. Os datos de Cangas son representativos. Os de Vigo, na candidatura que apoia Ferrín, quedan moi por baixo do simbólico mesmo. En Ourense os mozos de Democracia Ourensana (os da TV Auria, xa saben, a da encerrona) sacaron dous mil votos sen facer campaña, só coa TV e un discurso antipartidos. E moito me temo que entre eles haxa moitos votos de mozos/as desinteresados do labor político.
Por moitos motivos, o independentismo en Galicia está a anos luz de convertirse nunha alternativa minimamente seria.
O secretario xeral do PSdeG e presidente da Xunta, Emilio Pérez Touriño, advertiulle onte ó BNG que "non se pode cambiar" na mesa de negociación "o voto da cidadanía", en referencia ás conversacións que están mantendo nacionalistas e socialistas para consolidar un pacto xeral que dea lugar á formación de gobernos de coalición nos concellos e que antonte se estancou por diferenzas entre os futuros socios.
No Comité Nacional do PSdeG, en Santiago, Touriño cualificou esta circunstancia como "unha norma común na democracia", xa que "en todo acordo" político os resultados obtidos nas urnas deben estar "na nosa fronte". Neste sentido, e sen facer mención ó BNG, insistiu en que "os votos mandan", ó igual "que a estabilidade e a gobernabilidade". "Na vida hai que aspirar a ser coherentes", afirmou, e lle recalcou ós militantes a necesidade de que "o entendamos e o fagamos entender".
En todo caso, o líder do PSdeG insistiu en que o principal adversario do PSdeG nas urnas é o PP, e non o BNG. "Para conseguir o impulso sabemos que con quen competimos é coa dereita", afirmou o secretario xeral do partido, tras facer fincapé en que o PPdeG "é a nosa competencia" porque "é o traballo que nos encargan os cidadáns".
Ademais, aproveitou para analizar os resultados que obtivo o PSdeG nas eleccións do pasado domingo, nas que gañou máis de 25.000 votos e 190 concelleiros con respecto ás anteriores locais, celebradas en 2003. Por iso, Touriño subliñou que os datos demostran que é "obvio" que o PSdeG se converteu "no gañador" dos comicios, ó estar en disposición de acceder á alcaldía de 6 das 7 urbes máis importantes da comunidade.
No acto, referiuse ó feito de que todas as formacións políticas extraian conclusións positivas das últimas eleccións. "É bo que todos gañemos", ironizou Touriño, quen insistiu en que "o único partido que gaña é o PSdeG.
Sobre isto, celebrou que o 27-M sirva para afianzar "a columna vertebral do cambio" nos municipios galegos, especialmente nos de mediano e pequeno tamaño. Tamén comparou os últimos comicios coas eleccións autonómicas de 2005, que significaron a saída da Xunta de Manuel Fraga e a chegada do bipartito. "Se aquelas foron determinantes, estas son decisivas", engadiu.
Tamén fixo mención á caída de votos do PSdeG nalgunhas das principais cidades, como A Coruña, Santiago ou Lugo, e que supuxeron a perda da maioría absoluta nas capital herculina e na lucense. Enmarcou esta baixada na "mobilización extraordinaria" de voto efectuada polo PP nestas cidades, fronte ó "certo grao de inhibición" dos votantes socialistas, a pesar de que son urbes onde "o cambio esta consolidado". "Unha boa parte do noso electorado non sentiu a necesidade" de acudir ás urnas, sinalou Pérez Touriño, o que provocou que "quedara na casa". "Hai unha diferenza importante de mobilización", admitiu o líder do PSeG, instando os militantes socialistas a " que tomen nota para as próximas eleccións" e a copiar "a gran pegada" que mostrou o PP nas urnas.
Emilio Pérez Touriño, presidente de la Xunta y secretario xeral del PSdeG-PSOE: "Es lícito que el BNG exija más peso, pero mandan los votos"
"La fragmentación del esto es tuyo y esto es mío es un error que hay que corregir"
"Intentaremos evitar en Vigo fricciones indebidas"
"No hay ningún caso de desgaste o dificultad en la Xunta que haga necesario el relevo de algún conselleiro", dice.
Paula Pérez / SANTIAGO
Las urnas les han embolsado 25.000 votos más que en las anteriores elecciones municipales, pero los socialistas gallegos tienen ahora que encajar el puzzle de los pactos municipales si quieren que el incremento electoral se visualice en las Alcaldías. Con las negociaciones con el BNG en la cuerda floja, el secretario xeral del PSdeG y presidente de la Xunta, Emilio Pérez Touriño, no duda en advertir a sus socios de gobierno que "lo que no se consigue en las urnas, no se puede lograr fuera". Durante su intervención en el comité nacional del partido, celebrado ayer en Santiago, el mensaje fue el mismo: "El voto de la ciudadanía no se puede cambiar en una mesa de negociación".
- El BNG exige más protagonismo en las corporaciones municipales. ¿Es negociable?
- Es lícito, todos queremos siempre más protagonismo, pero las reglas democráticas han de respetarse, manda el voto de los ciudadanos. Y en los gobiernos municipales sólo hay un alcalde.
- Ahora que nacionalistas y socialistas pueden gobernar en dos de las cuatro diputaciones gallegas -A Coruña y Lugo-, el Bloque apuesta por restarles competencias a favor de los ayuntamientos. ¿Es favorable el PSOE a esta filosofía?
- La acción de gobierno es compartida, por lo tanto debemos tener todos un cierto grado de prudencia. Cuando se gobierna en coalición se gobierna entre dos y no se trata de imponer nada a la otra parte, sino de debatir y llegar a puntos de acuerdo, sabiendo quien tiene peso y quien tiene menos. Esto es muy importante para no adulterar nunca la voluntad ciudadana. Lo que no se consigue en las urnas no se puede conseguir fuera. En cuanto a las diputaciones, en lo inmediato, el objetivo es convertirlas en órganos transparentes al servicio de todos los ayuntamientos.
- Ha dicho en el Parlamento que consideraba las elecciones un refrendo a su gestión en la Xunta. Sin embargo, en las ciudades donde gobernaba un alcalde socialista se han perdido apoyos. ¿Es esto un castigo al modelo municipal del PSOE?
- No, en ningún caso. Lo que ocurre es que el electorado de la derecha ha estado extraordinariamente movilizado por una campaña muy agresiva de la derecha en el ámbito español. Además cuando uno tiene mayoría absoluta es evidente que tiene votos ideológicamente que no son suyos, es decir estás comiendo votos a la derecha. En esta campaña ese voto de la derecha, que estaba en préstamo, ha vuelto a su origen. Por el contrario, los votantes tradicionales de corte progresista no han ido a votar en la misma proporción. ¿Por qué? Porque la campaña no fue lo suficientemente motivadora.
- ¿Aprueba usted que un candidato socialista consiga la Alcaldía con el apoyo del PP?
- En los pactos municipales defiendo gobiernos de progreso y por lo tanto, no con el PP. Quiero creer que el acuerdo con el BNG será para votar siempre como alcalde a la lista más votada entre PSOE y BNG. Si esto es así, ha de cumplirse.
- Ha llegado al ecuador de la legislatura. ¿Planea una remodelación de su gobierno o cambios en alguna consellería?
- Yo veo al gobierno muy bien, maduro y cohesionado. Está funcionando a pleno ritmo de iniciativa y producción. Por lo tanto, no veo ningún motivo para una remodelación, sino todo lo contrario. Su mejor cosecha va a ser la de este año o la de 2008. No hay ningún caso puntual de desgaste o dificultad que haga pensar en un relevo.
- Ya han pasado las elecciones municipales. ¿Se retomará la negociación del Estatuto?
- En esta campaña si cabe más que nunca, Rajoy ha hecho bandera negativa del tema territorial y Feijóo está en la misma onda. No me parece que haya el más mínimo margen de oportunidad para asumir con seriedad la reforma del Estatuto en las circunstancias actuales.
PEDRO PUY
A GÁRGOLA: "O máis votado"
As recentes eleccións municipais e (algún) dos seus resultados reabriron o debate sobre a elección dos alcaldes. A cuestión céntrase na posibilidade de que sexa proclamado alcalde o candidato que encabeza a lista máis votada. Xa hai tempo, lembraba eu nunha destas gárgolas, que os distintos elementos da lei electoral (tamaño das circunscricións, representantes electos en cada unha, sistema de reparto de escanos, número de votos esixidos, etc.) perseguen dúas finalidades alternativas. Por unha banda, reflectir as preferencias dos cidadáns o máis exactamente posible, finalidade á que atenden mellor os sistemas proporcionais. Pola outra, garantir a gobernabilidade e a estabilidade dos gobernos, finalidade que se cumpre mellor cando o sistema é maioritario. En España e en relación cos concellos, a Lei Orgánica 5/1985 de réxime electoral xeral (Lorex) intenta conciliar ambos principios.
A Lorex establece un sistema proporcional para a elección dos concelleiros; pero intenta reforzar a gobernabilidade mediante o establecemento dunha barreira de entrada nos concellos (o 5% dos votos, art. 180 Lorex) maior que a esixida nas eleccións xerais (3% nas circunscricións provinciais); e, sobre todo, mediante a introdución dun mecanismo explícito para a elección do alcalde, polo que goberna quen obtén a maioría absoluta dos votos dos concelleiros; e se ningún candidato os obtén, o candidato que encabezara a lista máis votada (art. 196 Lorex).
Así, propíciase que o alcalde teña, alomenos ao inicio do seu mandato, un apoio estable da metade máis un dos concelleiros; e de non ser posible, garántese o goberno en minoría a cargo da lista máis votada, que ademais (art. 197 Lorex) só pode ser desprazada do poder municipal mediante unha moción de censura construtiva que sume a maioría absoluta a favor do candidato alternativo. A lei, deste xeito, posibilita que haxa alcaldes que gobernen sen maioría no pleno, pero que precisamente por iso ven como as súas iniciativas máis trascendentais (orzamentos, urbanismo) son rexeitadas pola oposición.
Para evitalo, noutros sistemas políticos, por non ir máis lonxe os dos nosos veciños, téntase reforzar a capacidade executiva do alcalde-presidente. En Portugal é elixido alcalde de forma automática o candidato que encabeza a lista máis votada.
Os concellos portugueses teñen dous órganos: a assembleia municipal, con funcións deliberantes e da que forman parte todos os concelleiros electos por un sistema proporcional así como os presidentes dos consellos de fregresías (parroquias), que son elixidos polas asembleas parroquiais (e estas a súa vez por votación dos cidadáns); e a câmara municipal, órgano executivo do que depende a administración, e que traballa ás ordes do alcalde. O alcalde goberna sobre a cámara, e só ten obriga de someter as súas decisións á deliberación da asamblea municipal. En Francia o sistema é maioritario a dobre volta: se un candidato obtén a maioría absoluta na primeira volta, a súa lista obtén o 75% dos concelleiros. Se a obtén na segunda, o 66%. Aínda que non obteña a maioría absoluta, o candidato máis votado conta coa maioría no pleno municipal, que é quen elixe o alcalde. E este sistema foi, compre recordar, incorporado nalgunha ocasión polos socialistas ao seu programa electoral municipal. Exemplos abondan, en fin, que fan da proposta de que goberne "o máis votado" algo máis que unha proposta conxunctural, desas que, como case sempre, se fan en función de intereses inmediatos (e aí está o PSOE dicindo exactamente o contrario en Canarias que en Galicia: cando menos o PP di o mesmo en todas partes).
Un cambio no mecanismo de elección que proclamase alcalde o candidato máis votado non afectaría en exceso, a medio prazo, aos intereses das forzas políticas: cando se fala de reformas electorais téndese a esquecer que partidos políticos e votantes se adaptan racionalmente ás regras do xogo, e que respostarían ao cambio normativo posiblemente substituíndo os pactos poselectorais por pactos preelectorais ou pactos da primeira para a segunda volta (o que, a súa vez, non soa tampouco tan mal). Polo que a proposta de que goberne "o máis votado" merecería unha segunda pensada en relación cos concellos, xa que garantiría unha mellor gobernabilidade dos poderes locais.
CAMPO DE GRANADA
Viraxes
MANUEL BRAGADO
Tras a inevitable cerimonia retórica dos partidos valorando os resultados das municipais, onde todos os tres semellan igualmente satisfeitos, deberemos agardar ao resultado da "ballotage" decisiva da elección das alcaldías e da formación dos gobernos locais. Será entón cando poidamos comprobar a magnitude e a consistencia das viraxes e das novas tendencias que as eleccións do 27-M debuxaron no mapa político galego. No entanto, analizando os datos globais é dificilmente rebatible que os membros do actual goberno bipartito (PSdeG-PSOE e BNG) foron os claros gañadores destes municipais obtendo un 48,19% dos votos (793.814 electores) fronte a un 39,84% do PP (656.195). Unha diferenza de oito puntos e de 137.619 votos, que expresa unha clara viraxe de Galicia á esquerda e que, con case toda seguridade a partir do 16 de xuño, supoñerá que o 70% dos galegos terán nos seus concellos gobernos de coalición socialistas e nacionalistas. Un éxito rotundo do actual goberno bipartito que profundiza a tendencia, iniciada hai dous anos nas eleccións autonómicas, de viraxe política progresista e de derrube do ata entón hexemónico PP que agora baixa, e por vez primeira, do 40% do apoio do electorado galego.
É innegable que o PP obtén un magnífico resultado nas nosas tres primeiras cidades (A Coruña, Santiago e, especialmente, en Vigo, o que constitúe un éxito persoal de Corina Porro, onde se sitúa no 44%, conseguindo aumentar o seus apoios nun 11% e trece mil votos, unha barbaridade!). Crecementos importantes que non poden agachar a súa debacle nos concellos metropolitanos e en moitas vilas intermedias, o que lle supuxo a perda de 54 maiorías absolutas, doutra Deputación (a de Lugo) e, previsiblemente, de case un centenar de alcaldías, aínda que seguirá gobernando na metade dos 315 concellos. Alberto Núñez Feijoó consegue na súa primeira convocatoria electoral o peor resultado en Galicia da historia do seu partido.
Os responsables do PSdeG-PSOE poden estar moi satisfeitos xa que son o partido que máis aumenta o número dos seus apoios (en 43.308 electores), dos seus concelleiros (superando por vez primeira amplamente a barreira do milleiro, o que supón 190 máis ca nas anteriores eleccións) e, sobre todo das súas alcaldías (que poden chegar ao centenar). Éxito que non pode ocultar o rotundo fracaso da súa estratexia cesarista nalgunhas cidades onde gobernaba comodamente: A Coruña e Lugo, principalmente, (onde perde as súas maiorías absolutas e retrocede claramente) e, mesmo tamén en Santiago (onde Bugallo foi claramente superado polo candidato conservador). Estratexia cesarista que, coa honrosa excepción de Ferrol (onde Irisarri obtén un resultado magnífico), tampouco funcionou en Vigo, onde Abel Caballero apenas consegue incrementar a porcentaxe de votos en menos dun punto e medio (66 votos), o que amosa as serias dificultades de crecemento dos socialistas na primeira cidade galega.
A dirección do BNG ten tamén razóns para estar satisfeita xa que practicamente conserva os seus votos (apenas perde dez mil sobre a convocatoria anterior), o que non lle impide aumentar o seu número de concelleiros e alcaldías (previsiblemente acadarán ao 10% da poboación galega) e, sobre todo, poder participar como forza determinante en gobernos de coalición de case todas as cidades e vilas importantes. Avances en posicións de goberno e de apoios electorais moi importantes nalgunhas comarcas que non pode ocultar o seu retroceso na provincia de Pontevedra (a única na que os nacionalistas perden votos) e no conxunto das cidades galegas (onde perden 24.000, a pesar do seu crecemento na Coruña, hoxe o máis importante bastión nacionalista, e, en menor medida, en Lugo). A debacle de Ferrol (onde despois de detentar a alcaldía pasan a quinta forza), o fraco resultado obtido en Vigo (ao que non pode ser allea a posición do seu grupo municipal durante toda a lexislatura en relación co PXOM), o serio aviso recibido en Pontevedra (onde depois de dous mandatos pasa a segunda forza) constitúen mostras das serias dificultades do BNG para consolidarse nas cidades.
Estes resultados, con luscos e fuscos para as tres forzas, así como o alto nivel de inhibición electoral (máis dun millón de galegos decidiron non votar, cifra que require outra reflexión devagariño), supoñen importantes viraxes do comportamento político galego. A cidadanía desbotou as maiorías absolutas e apostou polo xogo de equilibrios democráticos. Razón pola que conseguir a estabilidade e a maior representatividade dos novos gobernos municipais debe ser o obxectivo primeiro dos procesos de negociación que se abren. O éxito desta viraxe precisará das maiores doses de sutileza, paciencia, respecto e altura de miras por parte dos seus participantes.
SI HOME, SI
O ganar non ten cancelas
XOSÉ MANUEL PEREIRO
Todo o mundo fixo xa a súa análise dos resultados das eleccións, e mesmo hai quen, como Núñez Feijóo, reanaliza de vez en cando. Así que permitan que me aproveite e faga eu a miña, que se resume en dúas verdades incontestables: Unha, que desta vez si que ganaron todos. Outra, que parece que os resultados en man valen menos que os que andaban por aí voando.
O PP ganou o manterse a flote, porque perdeu apenas un 2% dos votos sobre as anteriores. Máis ou menos os que ganou o PSdeG, mentres o BNG non variou nin tres décimas os seus resultados do 2003, en plena resaca do Prestige. Desde 1995, o voto socialista tivo unha discreta suba do 26% ó 29%, e o nacionalista unha non moito máis relevante, do 13% ó 19%. Tampouco se lle pode chamar derrube a que PP pasara dun apoio superior a un 47% a case o 40%. Sen embargo, o relevante non son tanto os votos, se non onde se sacan. O PSOE terá os alcaldes de seis de sete cidades e o BNG gobernará posiblemente en todas. Sete de cada dez galegos terá un goberno local socialista e/ou nacionalista. Os tres restantes viven en localidades de menos de 20.000 habitantes. Por culpa da lei electoral, segundo unha lenda urbana que ten tanta consistencia -querida sogra- como a de que a selección española de fútbol nunca fai nada porque non ten apoio. Se ganar as eleccións fose chegar primeiro, teríaas ganado o PP. O malo é que as eleccións non son unha carreira. Tampouco son un método para escoller ó mellor xestor -para iso sería máis eficaz un concurso oposición- e hai unha chea de exemplos a man que o demostran. É o sistema menos imperfecto de que gobernen os que máis representan ó corpo electoral, e xa sen contar afinidades políticas, a suma de dous tercios é máis representativa que a metade. Aínda por riba, o sistema electoral xa prima ás maiorías, que precisan proporcionalmente menos votos para cada representante elixido. Pero sobre todo, pedir cambiar as regras despois das eleccións é, ademais de pouco elegante, tomar á xente por idiota. Na Coruña, ata o bloqueiro máis antivazquista sabía que o seu voto acabaría poñendo na alcaldía ó sucesor de Paco Vázquez. Consecuentemente, teño unha amiga en Vigo que se abstivo de votar nacionalista porque non quería a Abel Caballero de alcalde nin en pintura.
O máis pavero de todo é a segunda verdade revelada nestas eleccións. A de que a satisfacción non depende do conseguido, se non do grado de cumprimento dos desexos. A sensibilidade socialista anda un tanto escocida, probablemente contaxiada da campaneada desfeita madrileña. Sinceramente, depositar demasiadas esperanzas nun par de candidatos que se deixan fotografar vestidos de chulos (madrileños) era un tanto arriscado. Eu non daría un peso por un candidato de aquí que considerase necesario posar vestido de gaiteiro. Tamén nalgúns foros nacionalistas se practica ese xogo tan tradicional de recrearse nas derrotas e dar por supostas as victorias, como se empatar os mellores resultados dunhas municipais -nun momento de suba dos socialistas, que pescan nos mesmos caladoiros electorais- fose o menos que se pode facer. Supoño que esa sensación bipolar no que antes era a oposición se debe á falta de hábito de ganar, exactamente igual que os periodistas aínda non estamos afeitos de todo a pensar no PP cando escribimos agora "a oposición".
De todas formas, no que todos ganamos aquí, ó contrario do que pasou por aí, é que a maioría dos alcaldes que xustificaban as desfeitas urbanísticas no apoio electoral que tiñan quedaron sen argumentos (e sen alcaldías).
Eu creo que na ACE de Cangas non só están os de FPG; hai xente de EU. Non me fagan moito caso, pero non é FPG cen por cen. Para sermos máis exactos só está Abalo.
http://acealternativa.wordpress.com/
Falta por engadir tamén a entrevista con Baltar en EL PAÍS. Por momentos, non crin que alguén poda subsistir nun réxime democrático con semellantes conceptos. En xeral, e con franqueza, vergonzosa.
Probablemente non moitos o lembren, pero das primeiras eleccións municipais (1979) saíra en Cangas un alcalde do PC, en coalición con outras forzas pero como o máis votado de entre elas.
Actualmente coñezo moi pouco da realidade política de Cangas, e seguramente Izquierda Unida terá algúns efectivos. Con todo, Pazos (supoño que o número dous da lista e concelleiro electo), se non me confundo, debera marchar naquela Esquerda de Galicia canda Anxo Guerreiro. E a incidencia da FPG (incluíndo sindicalistas da CUT) paréceme fóra de calquera clase de dúbida.
Estráñame ben que sexa Abalo só.
Expliqueime mal: só Abalo, número 1, saiu pola FPG; os outros dous son Pazos (Iniciativa polo Morrazo) e creo que outro de EU, cuxo nome ignoro.
EU estivo a piques de ir coa FPG (e outras agrupacións de esquerda)en Vigo, pero ao final a asamblea local, bastante dividida, decidiu non ir. Non sei que puido pasar en Cangas para que EU decidira ao final xuntarse con FPG e Pazos: probablemente a loita contra o PXOM de Cangas tivo moito que ver.
Esa relación entre o norte de Portugal é Galicia é moi necesaria.
Canto descoñecemento hai! Canta desconfianza (aínda)!
Era eu un rapazolo, hai xa ben anos, cando voltavamos para a casa despois de facer unha viaxe polo norte de Portugal, avariousenos o coche á saída de Braga. Eu aínda non conducía, pero tocoume chamar por telefono á policía, e leváronme á casa dun mecánico que vivía fóra da cidade. Era domingo. Leváronme a unha casa de labranza cunha eira e unhas hortas como as nosas. Non tiven en ningún momento a impresión de estar a falar cun estranxeiro. Atendéronnos moi ben. O meu pai, co seu galego de toda a vida, entendeuse perfectamente co portugués, que non falaba outra lingua. A miña nai aínda repite a explicación que nos deu o mecánico sobre a avaría: "Ferro contra ferro".
Canta máis relación haxa entre as dúas comunidades, meneos receos haberá.
Arume, aquí, Nós-UP confirma o de IU na canidatura de Cangas. Por certo, como verá, chámanlle a Izquierda Unida "força autonomista e reformista".
Escriba mañá, xa sabe. E boa noite.
Supoño que ámbolos dous palabros son pexorativos, ou, no mellor dos casos, paternalistas. Así entendo eu a expresión.
SEGUNDA FEIRA
Homenaxe aos votantes
X.L. MÉNDEZ FERRÍN
Coas pasadas eleccións municipais o retroceso do PP vese que continúa, e continuará sen dúbida deica o afundimento total cando perda as deputacións que aínda goberna. Logo abrirase o período de reacción da dereita que seguramente pasará por unha refundación en clave non sucursalista, ou así o pensan algúns que claman sempre polo partido nacionalista de dereita ou centro. Converterse niso parece que é ao que tende o BNG e no proceso parece que perde votos e se converte nunha especie de teloneiro do PSOE. Esta columna está moi alegre pola derrota, coido que irreversibel, do PP de Fraga Iribarne. Outras dereitas virán, pero non terán eses seus ollos. E, agora, aquí manda un partido que se di de progreso e ás veces de esquerda e que depende en todo dun Madrid onde perde as eleccións e máis un partido que di non ser de esquerda senón non se sabe de que, que non fala do Pobo senón de cidadanía e xente e que, sendo unionista, é de dirección galega e reclámase do nacionalismo. Asi e todo, sabemos que as multitudes, as masas, o pobo, o proletariado, as camadas populares, a pequena burguesía ilustrada (disimúlenme este cúmulo de palabróns prohibidos: é deliberado) que votaron PSOE e BNG si que pensaban votar esquerda real e independentismo. E pensaban votar para que nos concellos se leven a cabo reformas, algunhas adiadas desde a noite dos séculos XIX e XX. Non falo de "revolución", como cantaba estúpidamente a propaganda electoral do BNG, polo menos en Vigo. Falo de reformas necesarias que adecuen, no plano da administración local, as institucións que constitúen aparellos xa innútiles, ás nosas realidades do século XX. E outras cousas.
Naturalmente que a esquerda e o nacionalismo votante espera dos partidos vencedores unha política municipal contraria ao neoliberalismo e que recupere os servizos cedidos a empresas privadas que, sinxelamente, están a nos colonizar e a se bulrar de nosoutros. Claro que eses votantes queren apoio ao galego e posta en vigor de ordenanzas e é prácticas de política lingüistica eficaces nos municipios e non lle tolerará a Abel Caballero o desprezo que lle merece o noso idioma igual que non llo tolerou a Ventura Pérez Mariño. Por suposto que os votantes esixirán unha planificación democrática do urbanismo e non aceptarán máis a dictadura do empresariado da construcción. E pedirán cultura en forma de bibliotecas, arquivos e museos reais e tanxibeis. E esixirán a creación das Xuntas de Freguesía e, xa que son dúas as deputacións liberadas do sistema arcaico do PP, pensan que diante dos novos gobernantes se abre a tarefa da comarcalización como paso previo á extinción das catro provincias decimonónicas e inútiles. Naturalmente a esquerda dos votantes reais non aceptará a privatización do porto acompañada de recheos e novas pontes sobre a ría en Vigo, nin a gasificación de Ferrol, nin a universalización das eólicas por todas partes e reclamará políticas medioambientais orientadas ao ben común como mandaba nada menos que Tomás de Aquino, sempre tan aristotélico. E así poderíamos seguir porque os votantes nacionalistas e de esquerda non piden a lús, ao meu xuízo, senón reformas que entran no terreo do posíbel. Estarán PSOE-BNG á altura do programa implícito das multitudes que os votaron nos lugares nos que, ao revés que Cangas, ou Ferrol, non teñen presenza municipal partidos de esquerda xenuína e ambición independentista?
Simpática esta función de Pitia. Mágoa que non estea en hexámetros.
Coido que paga a pena este informe sobre as recentes eleccións municipais (eu aínda non o lin completo):
Eleccións de baixa calidade democrática
Perdón: o informe é previo ás eleccións (é o que pasa por non ler coa debida atención).
Admítense apostas sobre cal vai ser o resultado do órdago lanzado polo BNG: esixencia de bicefalias nos concellos.
Velaí a síntese:
Todo apunta a que o acordo chegará nos vindeiros días. As principais diferencias radican en media ducia de concellos -fóra das cidades- onde o existe un enfrontamento aberto entre BNG e PSdeG que podería imposibilitar a coalicións de goberno neses lugares, mais non botar por baixo a negociación.
Outro dos puntos que distancia a nacionalistas e socialistas é a proposta dos primeiros de seguir nos concellos o modelo levado a cabo no goberno da Xunta, onde a Vicepresidencia desenvolve un papel moi relevante, e que impediría que o labor do BNG ficase nun segundo plano, segundo os representantes desta formación.
Porén o PSdeG non é partidario desta fórmula, que provocaría un malestar importante en moitos representantes municipais do partido, segundo sinalaron. É o caso do alcalde de Lugo, que perdeu a maioría absoluta por un concelleiro o 27 de maio, e que este mesmo martes insinuou que de se producir o "modelo bicefalia" podería pór riba da mesa a súa dimisión.
Eu creo que o Bloque xa lle está dando para atrás a esa historia rara dos "vicealcaldes" e acabarán aceptando unha oferta, máis ou menos xenerosa segundo os lugares, pola cal os seus números un serán primeiros tenentes de alcalde nos concellos nos que ao PSdeG lle corresponda a alcaldía. E viceversa. Non só é o xusto, senón tamén o lóxico.
Eu creo que esta estraña proposta do BNG vén dada por unha análise novamente distorsionada dos resultados municipais: eles culpan dos seus resultados -modestos en xeral, bos nalgunhas comarcas e malos nas cidades- á falta de "visibilidade" do seu traballo municipal. E sería o PSdeG-PSOE o elemento que actuaría como cortinón que impediría ver ese labor. En fin, que a culpa sempre a teñen outros, sempre hai algún factor exterior ao que volver a vista cando non veñen ben dadas. Antes era a prensa colonial e agora é o socio de goberno. Eu creo que o BNG debería mirar máis para dentro cando se trata de analizar resultados como os que se produciron nas cidades galegas, analizar que fixeron mal e por que o seu discurso e os seus candidatos van baixando en aceptación entre as poboacións urbanas. Daquela, seguramente faría propostas algo menos atrabiliarias que estas das "vicealcaldías". No caso de Vigo, por exemplo, aínda ningún dirixente do BNG suxeriu a posibilidade de que a súa posición respecto do PXOM lles restase votos. Ou de que puidese ser conveniente revisar algúns aspectos dese Plan.
Eu non lle digo ao BNG que teña que estar continuamente autoflaxelándose, pero botar sistematicamente as responsabilidades enriba dos outros tampouco parece o mellor camiño para acertar.
Pois eu creo que tanto ó PsdG como ó BNG lles interesa, vitalmente, chegar a un pacto de goberno, que non ten por que ser unha repetición exacta do da Xunta. Aínda que será difícil nalgúns lugares: Lugo e A Coruña, p.ex. En Ourense, Santiago e Pontevedra seica non hai problema, tampouco en Vigo parece. E haberá excepcións inevitables. Quizais tampouco pasase nada se nalgures o BNG quedase fóra, facilitando o acceso á alcaldía, pero sen entrar no goberno: casos de Lugo e A Coruña (se Tello non ten moita fame de poder, despois de tantos anos). Así poderiamos comprobar os dous modelos: dentro e fóra.
E, ademais, hai lugares que debe haber animadversións e confrontacións persoais moi fortes. Non sei se é o caso do Carballiño, onde o do BNG, Amil, xa dixo varias veces que non quería apoiar ó actual alcalde socialista. Acabo de ler que esoutro día se cruzaron os dous candidatos do Carballiño nunha festa, despois das eleccións, e nin se falaron nin se deron a man: mala cousa para gobernar xuntos, dende logo...
A cousa esta dos pactos construirá o balance definitivo dos resultados. En tal sentido ten varios puntos, tal e como un servidor a ve.
Un, o da lectura dos escrutinios e xestión do resultado. Hai dous aspectos: a lectura concello a concello; o total nacional dos votos. En lóxica estritamente municipal, o primeiro é o único importante; como sabemos que ten unha transcendencia supramunicipal (no presente e de cara ao futuro), o segundo tamén conta. Ao PSOE interésalle significar exclusivamente o primeiro, porque se podería facer con máis dun setenta por cen das alcaldías en xogo; ao BNG darlle valor ao segundo, porque ten un corenta por cen do voto sumado de ambas forzas. Se lle sumamos o efecto político (de imaxe e infuencia, local e supralocal) dos alcaldes, o respectivo interese aparece aínda máis nidiamente.
Outro punto: o da chegada das respectivas marcas á sociedade, factor fundamental de desenvolvemento político e implantación partidaria. O BNG ten problemas, serios, en tal sentido. Desde o meu punto de vista, parte importante deses problemas veñen do seu ¿deseño? de acción social, por renitencias de certa corrente especialmente influínte dentro da organización; outra parte, da moi superior capacidade de influencia e incidencia mediática do PSOE. Iso trae consigo que accións de xestión e goberno do Bloque beneficiasen no seu día o PSOE (O Carballiño, por certo, e Lugo serían exemplos singulares). Trae consigo, tamén, que se lle intente pór remedio.
E de aí ás negociacións. O PSOE procura unha negociación rápida, activada a base de acordos locais que limiten a efectividade e alcance da mesa nacional: antonte, Abel Caballero manifestábase por un pacto rápido que puidese "ser espello para toda Galicia"; onte, Lago Lage instaba ao Bloque a que, ¡en Lugo!, dixesen xa se estaban ou non polo pacto. O Bloque non ten présa e busca acordos nacionais; de non acadárense, o PSOE pode deixar de lado o pacto onde non o necesita nin probablemente o quere: Lugo e A Coruña, xaora; se isto segue adiante, contareilles cousas de Orozco.
O das vicealcaldías tómoo como acuñación rápida, unha especie de adaptación daquilo que dixera o Carlos Príncipe no 99; trátase máis ben, segundo eu o entendo, de procurar visibilidade política e capacidade de acción dentro das corporacións nas que non se é maioría; de non darlle ao contrario-socio un oitenta por cen do protagonismo cando en votos ten o sesenta. De calquera maneira, nunha negociación cada parte leva a súa proposta e despois discútese. Non se solventa isto nin con abrazo nin con rendición incondicional.
Por certo, Leituga, mírese polo forro que se mire o da bile negra aparenta excesivo. Non hai que enfadarse tanto, hom, que isto é política.
Segue a tirapuxa na negociación PSOE-BNG:
(Vieiros de hoxe)
AS PARTES APURAN UN ACORDO XERAL
O BNG pelexa para que o modelo de coalicións municipais se asemelle ao da Xunta
A dirección nacionalista quere que a correlación de forzas que saíu dos comicios sexa palpábel nos consistorios.
As negociacións para un pacto xeral nos municipios non está a ser tan doado como semellaba a priori. Os nacionalistas non queren caer en erros do pasado. “Os acordos non poden ser coma os do PSOE e IU no resto do Estado; aquí o BNG é unha forza cun penso moi relevante e as urnas deixaron unha correlación de forzas de 60-40. Eso ten que visibilizarse”, sinala un destacado cadro nacionalista.
Fontes consultadas por Vieiros, explicaron que o BNG busca un verdadeiro acordo de “coalición” para que haxa estabilidade política nos concellos pero que, á mesma vez, as diferentes sensibilidades políticas queden claras para a cidadanía. O modelo a seguir é o que se está a practicar na Xunta e non o que se seguiu nos pactos municipais de 1999 e 2003.
Un dos principais problemas é o papel dos tenentes de alcalde. O Bloque quere que teñan un papel destacado e dispoñan de autonomía abondo para que non sexan “cargos virtuais”. O PSdeG é reticente a isto porque pensa que esta figura pode eclipsar os rexedores. Porén, dende as filas nacionalistas lembran que tamén vai haber tenentes de alcalde socialistas.
Aínda que nesta semana está a haber avances palpábeis, as posicións seguen a estar alonxadas. En contra xogan os reloxos. Socialistas e nacionalistas son conscientes de que o acordo nacional ten que chegar axiña para que logo comecen as negociacións concello a concello.
Francamente, González, non sei que quere dicir co da "bile negra". Nin tampouco de onde deduce que estou "enfadado". Talvez o meu anterior post puido ser mal interpretado, e xa non sería a primeira vez, pero dende logo os resultados das eleccións non me deron motivo para o enfado. E o dos pactos, de momento, tampouco. Estou convencido de que vai haber pactos e de que se van fraguar en termos xustos e vantaxosos para dous parceiros condenados a entenderse e a compartir poderes e institucións durante moito tempo. E iso quere dicir que ningún dos dous vai conseguer todo o que quere nin todo o que pide. En canto ao asunto da teima do BNG coa "visualización", creo que o que digo no meu post anterior non é ningunha arroutada, aínda que poida ser, evidentemente, moi discutible.
Non se sulfure amigo Leituga 1: refírese González a utilización pola súa parte da palabra "atrabiliarias" (para referirse as propostas do BNG), que quere dicir precisamente eso: "bile negra". Éche o malo de sermos filólogos: vaisenos a boca pola lingua.
Arume, felizmente en perfecta forma, falou por min. Canto ao resto: o dos pactos parece notorio, malia as aparencias, incluído Lugo. O resto ben espera.
Vostedes, os gongorinos, son coma o carallo e non hai cristo que os entenda, con perdón da súa cara. Falan do rivés mellor que do direito. Non tiñan prezo para a políteca ou para negociar os pautos.
Non se enfadará conmigo González se á par de gongorino lle engado o de gracianián. Para mín que, pola súa densidade e aticismo, ten ao xesuíta maño de cabeceira.
A entrevista hoxe en EL PAIS con Corina Porro, moi boa, por certo, demostra que os que precisamente menos teñen que ver coa rúa Génova son os candidatos urbanitas: as frases de Porro sobre a culpa do partido na derrota son moi significativas e a súa apropiación dunha dereita progresista (nada dereitona) deben ser tidas en conta. Eu xa dixen que xa me gustaría a mín que a dereita en España estiver representada por xente coma Corina Porro.
Quen me dera, Arume, máis ben serei un ecléctico aproveitado que pica aquí e aló; debéndolle moito á extraordinaria escola en Humanidades que foi o Instituto Masculino (agora "Lucus Augusti") nos sesenta e comezos dos setenta.
Canto ao da dereita: os galegos deben estar ata os miolos da caverna madrileña (aínda que proceda de Ávila, Cartagena ou Benidorm) que os ten absolutamente maniatados. De as cousas iren medio razoablemente, poderán pór base de solución a prazo curto-medio; mesmo deixando ao Aznar que largue pola boca, como vía de escape.
Quizais eu sexa un desconfiado ( e por iso me condee), pero a min non me convencen gran cousa declaracións como as de Corina. Que non as vexo sinceras, vamos.
Hai un sector dentro do PP que é esencialmente "aideolóxico" e que só pensa en termos de poder. Para iso hoxe poden ir de arre e mañá de xo: o "oportunismo" é unha das súas bazas.
O único positivo que teñen é que adoitan ter un bo talante persoal e ser liberais en canto a costumes, e só por iso xa os prefiro mil veces antes aos fundamentalistas tipo Acebes ou Aznar. Pero, en fin, se tomase unha copa con eles, botariame a man á carteira, por se acaso.
Xa dixen que me ía condear por desconfiado, como na obra aquela de Lope (é así, Arume?).
De Tirso, o mercenario (sic) libidonoso, que non é contradicción senón case redundancia.
Por certo, estou botando en falta comentarios sobre o fin da tregua etarra. Onte estiven vendo íntegra a un pouco pesada entrevista con Zapatero con Gabilondo e reafirma a miña impresión positiva sobre o presidente. Pode un discrepar do que faga, do que pense ou do que deixe de pensar, pero creo que ten un modo de concebir a política moi interesante, quizáis inxenuo, quizáis infantil, pero coherente. Pero, en todo caso, eu dígoo para ir abrindo boca.
Eu, para certas cousas como a política, case prefiro non tanta coherencia se esta está rifada coa madurez, o sangue frío e o cálculo nas decisións. Un político é un guerreiro, un estratega, un militar vestido de civil. Non pode permitirse confundir a realidade cos desexos se quere gañar batallas. Tras esta velada crítica ao Presidente do Goberno, direi que por outras moitas razóns me parece un político necesario e bo para España e que oxalá gane as próximas eleccións.
Eu só escoitei un anaquiño pola radio, pola SER, e sorprendeume o tono dalgunhas preguntas de Gabilondo, críticas con Zapatero. No que eu oin, non foi demasiado pelotilleiro nin moito menos. Pero Zapatero defendeuse ben, como case sempre. En calquera caso, hoxe a pelota está na man dos que ameazan co terror (ETA) e dos que tiñan agora unha ocasión excelente para endereitar as súas disparatadas estratexias (PP).
O amigo Leituga 1 está hoxe case case florentino (peludio quizais da nosa viaxe futura á terra do Nicolás).
Comparto, en boa medida, as súas opinións. Zapatero ten aspectos, xaora, moi desconcertantes, e un, ás veces, fica coa boca aberta non se sabe de pasmo ou de qué.
Pero non se lle pode negar que é un estatísta valente (ousado talvez?) e que ten unha visión "republicana" (no sentido filosófico) das cousas. Eu, desde logo, deséxolle os maiores éxitos.
Estou de acordo con vostede, Arume. Recoñézolle cualidades a Zapatero, políticas e persoais, e unha delas é a valentía e a capacidade para asumir riscos. Pero así como a inxenuidade me produce indulxencia e mesmo me gusta na vida cotiá, non me parece nada recomendable nos políticos con responsabilidades serias. A política non é exactamente un mundo de lobos, pero aseméllaselle bastante. O que é verdadeiramente meritorio nela é poder seguir sendo bo sen deixarse comer.
Publicar un comentario