en poleiro alleo
Suso de Toro: "Esconder lo que se tiene", EP 24 febr.
Escribe Suso de Toro sobre o paradoxo e sorpresa de que o BNG non se preste a utilizar para a súa presenza en Madrid ás súas figuras de maior relevancia, como Beiras ou Nogueira. Hai unha razón moi evidente para explicar isto e o escritor non a cita, pero como é tan obvia resístome a poñela aquí. O artigo remata así:
El BNG lleva perdiendo votos y diputados elección tras elección, quizá se sienta compensado con que, siendo necesario para formar una mayoría, toca poder. Pero la fuente del poder en democracia son los votos, y lo único que da legitimidad y fuerza. Quien pierde apoyo electoral, más tarde o más temprano, acaba perdiendo también las consellerías.
Al no ofrecerle a la ciudadanía lo mejor que tiene dentro y al tiempo pedirle el voto, es como si nos dijese que para tener una fuerza política propia, algo que buena parte de la ciudadanía cree necesario, hay que votar inexorablemente cualquier lista que nos presente, ya que no hay alternativa. Eso sería una corrupción de las relaciones entre una organización y la sociedad, una arrogancia que toma a los votantes por rehenes, y la sociedad acabaría por hacérselo pagar. ¿No viene ocurriendo eso ya? De volver a retroceder electoralmente ahora no bastaría con atribuirlo a la coyuntura o a enemigos exteriores, el BNG tendría que revisar el camino y los pasos dados.
Entradas
Hace 6 días
27 comentarios:
Ten razón SdT: e por que non levará a Pujol (ou a Roca, con Operación idem ou non) o CiU; a Ardanza o PNV, a Glez. o PSOE, ou a Alzaga o PP? ;)
Boa pregunta, Arume.
Vou facer un tremendo esforzo para non opinar aquí porque, do contrario, virá un coñecido Anónimo que tanto me quere (antes tiña nick) a dicirme o que debo ou non debo dicir.
Eu quixera ter o seu correo para consultarlle previamente a pertinencia das miñas palabras, pero como non o sei, vou ter que calar. Non me queda outro remedio :-)
Primeiro: está por ver que Beiras e Nogueira quixesen ir ao parlamento español.
Segundo: se o PSOE presenta ministros e o secretario de organización (de grande valía parlamentaria?), desta volta o BNG leva unha boa parte dos seus alcaldes máis apoiados, sen aparentes cotas internas. Será estratexia discutible, pero de contar, contalo todo.
Terceiro: aparentemente, Felipe González sabe onde está.
Uiuiui, amigo Saavedra: que quere dicir con ese críptico final. Acaso B e C non o saben?
Primeiro. Non tería ningún sentido político que o BNG presentase hoxe a Beiras e a Nogueira ao parlamento español. Pola sinxela razón de que hoxe impugnan totalmente -e xa non digo dun xeito desleal- a actual liña estratéxica do BNG. Isto é, non "saben onde están", por apropiarme das palabras de Saavedra.
Segundo. Que nas listas do BNG vaian de floreiro os alcaldes máis apoiados non quere dicir absolutamente nada. Podería facerse un esforzo maior en canto a candidatos máis atractivos e capaces se Quintana non tivese que pagar a habitual peaxe á UPG (razón pola que en Pontevedra e A Coruña van dous desta organización): velaí un dos límites da acción modernizadora que apuntaba noutra entrada.
Terceiro. O PSOE pode permitirse o luxo de presentar a quen lle dea a gaña, porque pode ter de todo entre todos os deputados elixidos en toda España (ou en todo o Estado Español, como prefiran). O BNG, neste sentido, non pode permitirse ese luxo. A diferencia está clara.
Dito isto, incumprín a miña palabra de non falar aquí. Pero non me negarán que fun bastante comedido.
O comentario de SdT (cunha moderna puntuación que a mín me distrae) vale para todos os partidos: sempre hai que votar unha lista previamente elaborada. Se é corrupción ou arrogancia, eso ven sendo desde que se instaurou en España o sistema electoral de listas pechadas. Non é destas eleccións. Nin cousa do BNG.
A min tamén me parece moi pobre o artigo de SdT. Pero non debería dicilo porque despois xa sabe quen mo vai botar en cara.
En todo caso, eu son moi escéptico sobre a virtualidade das listas abertas. Que estou a favor, pero dubido da súa eficacia. Lamentablemente.
Non acabo de calibrar como anda o interior de Xosé Manuel Beiras e Camilo Nogueira. Considero que poderían exercer un maxisterio notable no nacionalismo, fornecer reflexión e pensamento, enriquecer categoricamente a infraestrutura conceptual do nacionalismo; en vez diso, elixen a oposición interna, máis construtivo Beiras, pola súa posición. Considero que as motivacións son diversas, e eu respéctoos moitísimo; así é que lamento e non digo máis.
Os alcaldes non son floreros, son factores recoñecidos para a atracción de voto; en tal sentido van nas listas e dubido que sexa experimento. A UPG ten forza coñecida dentro do Bloque, aínda que posiblemente sorprendería a súa realidade e consistencia interna, da que ás veces chega algún eco posible. Ora ben: Jorquera aparenta o relevo lóxico de Rodríguez, por perfil e valía (considéroo descoñecido e subestimado). Sobre Paz Abraira asegúrolles que, en intelixencia, compromiso e traballo, pouco de mellor pode ofrecer a cidade de Lugo dentro do BNG; hai xente da U que é así, á marxe do que sexa o propio partido.
O PSOE de España pode presentar o que lle dea a gana. Ora ben, eu valoro os candidatos que, teoricamente, seica van representar as provincias do meu país, en particular a miña. Sobre isto último non me tiren da lingua; e no seu caso, ¿quen ha falar por nós?
Cando me refería a floreiros referiame exactamente ao que vostede indica. Eu chámolle así, porque non teñen posibilidades de saír elixidos.
Canto no de ser moi traballador, eu supoño que Pepiño Blanco tamén debe ser moi traballador, porque do contrario sería incomprensible que teña o posto que ten nun partido tan grande e relevante.
Fíxese que eu non falei de compromiso e traballo, senón de atractivo e capacidade. E, na miña opinión, o BNG podería hipoteticamente levar candidatos con este perfil se non fora pola peaxe á UPG.
Resultame chocante que fale de "relevo lóxico" coma se fose un asunto de posto enfeudado que se cede persoalmente a un sucesor. Non hai ningunha lóxica -agás a de reparto de cuotas- en que a Rodríguez o teña que suceder necesariamente un dos seus epígonos.
Finalmente, se eu tivera unicamente en conta aos candidatos da miña provincia, o máis seguro é que me quedase sentado en casa o día 9 de marzo. Pero como vou ter en conta outros considerandos, irei votar.
Estaría ben discutir -e sería abondo ilustrativo- esa expresión de "falar por nós" que vostede, Saavedra, utiliza con total tranquilidade.
Mais se imos a debullar quen é ese "nós", o asunto complícase sobremaneira.
Pero iso, se lles parece ben, deixámolo para outro día, que agora é tempo de almofada.
Que teñan unha boa noite.
Non se me entendeu no do relevo lóxico. Eu non teño dúbida de que Paco Rodríguez, nos seus (doce?) anos de parlamentarismo madrileño marcou unha liña de traballo que -podendo sen dúbida sen modificada- aparenta bastante eficaz en consonancia co que o Bloque necesitaba e podía facer polo país. Polo que coñezo de Jorquera -xa hai tempo que o sigo, ao mellor noutro momento cadra explicar algunha cousa- pode realizar un bo papel en tal liña; se estivésemos pensando nun grupo de sete ou oito deputados, xa falariamos.
Apicultor, eu engadín intelixencia (implicando neste caso, e moi notablemente, capacidade) a "compromiso e traballo". Con todo e que estes -nomeadamente o primeiro- sonlle ben necesarios ao país naquel ámbito parlamentario. Atractivo? Ás veces, hai quen acaba sorprendendo.
Eu tamén vou ir votar, e sen dúbida agradecería mellora na lista que vai sumar o meu sufraxio. O meu considerando principal é o que considero necesidade do país, do meu país; empezando por un mínimo de dedicación específica a el, e -insisto- non se me tire da lingua.
Boa noite.
Releo; e falar por nós significa asumir as necesidades deste país como principio orientador, sen subsidiariedade ás necesidades e intereses de ningún outro; ser, desde aí, voceiro delas. Significa iso na miña boca, ben acougado o digo e ben tranquilo quedo. Boa noite.
Un día destes hanos de pasar unha copia das probas de IQ de Jorquera et alli, se me permite a brincadeira. O do "atractivo", en fin, penso que non lle ten moito arranxo, a pesar de que a ciencia avanza que é unha bardaridá.
Sego sen entender o do traspaso ou "relevo lóxico". Non hai outros que o puidesen facer tan ben ou mellor que Jorquera? Por que inexorablemente el como sucesor de Rodríguez e non outro? Porque non creo que haxa un saber oculto traspasable só a iniciados en ritos upegállicos, permítame outra brincadeira.
E queda por debullarmos o de "falar por nós". Asunto transcedente, coido.
Agora si, boa noite.
E quen determina que é "asumir as necesidades deste país"? Pode haber diferentes formas de entender e de asumir "as necesidades deste país" ou só hai unha soa e verdadeira?
Vin a súa resposta e, como na canción de Aute, non me puiden resistir.
Agora si que si, boa noite.
Eu penso que se no Bloco tiveran "tres dedos de frente" poñerían a Camilo Nogueira e a Beiras por Lugo e Ourense, provincias nas que, con outros candidatos, é moi difícil que saquen deputado.
Pero non sempre os partidos se rexen polo sentidiño.
Por certo, eu esperaba ver outros caretos na lista do Bloco, e non burócratas da quenda ideolóxica de turno. En fin, esperaba ver xente que me aledase o día.
A mañá, aínda que un durma pouco, debe ter de seu propiedades terapéuticas. Algo máis espelido anda un, un polo menos.
Daquela: non retiro o que dicía onte, en relación co de falar por nós, xa que corresponde co que penso. Pero non era ao que aludía na outra mensaxe: entendo bastante obxectivo que unha parte relevante dos votantes espera que un electo represente a súa circunscrición electoral -non ten por que ser en exclusiva, nin limitarse a tal límite-, sexa voceiro dos seus problemas, necesidades e fale por ela; entendo que é nobre tradición parlamentaria (iso si, non particularmente española), a tal me refería e a exemplos me remito, de lucimento vario e variado. Quede claro que unha cousa é o que eu pense -e vexa- sobre validez representativa, e outra que me arrogue un dereito de interpretación colectiva; descontado o primeiro, desbotado o segundo, de aí que diga estas cousas con acougo singular.
Jorquera pode prolongar o fructífero labor de Paco Rodríguez con eficacia; igual me confundo, pero a seguimento e intuición me remito. Non por ser da UPG, detalle que me trae sen preocupación ningunha, por perfil persoal. Deixémolo aí, aínda que alguén quere enunciar alternativa ou discutirlle o mérito (que non o pedigrí, repito), verei de achegar algún detalliño.
Atractivo? Ben sei, ben sei. Pero guapo guapo, aquí, nin Zapatero; desculpen que eu tamén brinque.
Con todo, sobre o artigo do Suso de Toro tamén quería engadir algunha cousa.
Entendo lóxico que defenda, apoña a Nogueira e Beiras. A súa identificación coprimeiro é máis ca coñecida; a súa chegada ás proximidades do Bloque produciuse durante e mediante o liderado do segundo.
Iso, mutatis mutandis, é compartido por moitos que os botan de menos, e en tal sentido, de Toro pode ser voceiro de máis e penso que o sabe. Tamén penso que defende deliberadamente uns expoñentes políticos que, para moitos, quedan en mal lugar despois da manifestación de hai dous domingos; e a min paréceme ben que o faga.
Dito o devandito: non creo que Beiras nin Nogueira, no seu caso, aceptasen ser candidatos por Ourense ou Lugo. O Bloque elixe, en vez de acollerse a glorias indiscutibles de setenta e dous anos, ir renovando caras; con criterio discutible, xaora (foi ben significativo, nesta cidade, o acontecido no proceso de selección do candidato á alcaldía), pero con criterio. Se interesa, noutro momento matizo.
Aclaro: gozaría eu, indiscutiblemente, con Beiras na casa dos leóns; pero, francamente, non me parece que lle vaian ben tales enredos. Igual, a xente da miña xeración debía empezar a razoar en tal clave; aínda que admitirei emenda, se chega.
O artigo de SdT paréceme dunha lixeireza e vacuidade dificilmente igualábeis. De o BNG presentar a Beiras e Nogueira, amais de todas as razóns expostas por apicultor e que subscribo plenamente, para as listas ás eleccións xerais, daría unha cumprida proba (máis) da súa escaseza de recursos humanos cualificados. Doutra banda, está claro que ningún dos dous desexa ir de número un. E, ademais, na lóxica dos partidos nacionalistas está, aínda que semelle mentira, o non colocar como números un das súas candidaturas ás Cortes ou ao Senado a primeiras figuras filas adentro. Adoitan levar xente máis nova, a que se foguee; ou líderes (caso de Duran) que teñen o camiño choído no interior. Puigcercós pasou á política interna catalana á que puido, e deixou o testemuño nada menos que a un Bieito Lobeira á catalana coma Tardà...
Outra cousa é se interpretamos a boutade de SdT en senso xenérico, e nos preguntamos se non había candidatos, non sei se máis cualificados ou non, pero cando menos máis atractivos para encabezar as listas do BNG, nomeadamente nas circunscricións onde aspira á reelección. E aí é onde entra en xogo a complexa maquinaria interna do Bloque, as peaxes á UPG e mais a outros colectivos, e un longo etcétera. Non é que as listas dos demais sexan unha marabilla, pero sempre teñen máis onde elixir e medio "cuneros" con certo gancho. César A. Molina non posúe unha oratoria mitineira moi alá, pero é ministro, ten boa planta e é intelectual. Só iso xa o converte nun bo candidato. Éche así.
Non esperen da partitocracia interna do BNG moito máis do que dá... porque amais da lei de ferro dos partidos, común a todos, no Bloque os equilibrios internos son tan complexos e interorganizativos que o resultado adoita ser ese: candidatos pouco atractivos. Por iso sempre o lema central en todas as eleccións ("Galiza") e o logo da organización ben perfilado.
Escaseza de recursos humanos? Pero que pasa? Que para ser político en activo hai que ter menos de sesenta? E por que non se vai poder amortizar a experiencia de Nogueira e Beiras en Madrid? Xa están queimados?
Por experiencia, sábese que o Bloco onde menor porcentaxe de votos obtén é nas elecións estatais. De o partido apostar por estes dous candidatos, estaríalle a mandar á cidadanía un sinal inequívoco de que as toma en serio, e sobre todo de que aínda podería ter un ou dous deputados máis en provincias reacias ao nacionalismo.
Como teño escoitado en máis dunha ocasión, en Madrid "Beiras íaos poñer a andar". Por outra banda, moitos dos que van quedar na casa o día de autos votarían Bloco. Coñezo máis de un.
Unha solución sería convidar a Camilo e a Beiras ás listas do Senado, que na práctica son abertas. O problema é que non creo que aceptasen, porque sería simbólico. Pero sería bo comprobar o nivel de apoios que recibían: quizais superior ós candidatos ó Congreso (unha razón máis, dirá o aparato, para non poñelos).
(E insisto: son sempre vostedes moi duros cos artigos de SdT. E cando plantea estes temas, hai que recoñecer que están na sociedade e dende logo vivos na militancia nacionalista).
Eu teño que recoñecer que non me gustan moito os seus artigos. Máis pola forma que polo fondo. E non por razóns ideolóxicas senón pola obviedade e simplicidade das súas argumentacións. Tal vez ser un narrador eficaz non sexa patente de corso para o estilo propiamente argumentativo dos artigos de prensa.
Pero xa dixen noutros fíos que respecto a súa posición belixerante, esa forma de estar sempre no miolo da cuestión. É dicir: o homo politicus que desexa representar.
A obviedade non é mala cousa cando as cousas son realmente obvias. Non é obvio que Lugo e Ourense sexan máis refractarias ao nacionalismo cás outras dúas: simplemente, escollen menos deputados e en tal circunstancia pode funcionar mellor ese voto detestablemente chamado útil.
A alguén lle consta, ou intúe, que calquera dos dous persoeiros querería presentarse para as institucións españolas? Pregunto en serio, porque a tácita e inesquivable premisa estou ben lonxe de tela clara.
É obviedade, a estas alturas, dicir que os votantes non teñen capacidade de elección dos candidatos. A ese punto ía o meu comentario sobre SdT.
E, por outra parte, sorpréndeme que chame detestable o voto útil cando QUintana leva toda a campaña sinalando a utilidade de ter unha voz en Madrid. Debe de ser o único partido que coloca a palabra Madrid na súa propaganda.
Supoño que me entende, Arume. Chámolle voto útil ao do mal menor cando un ten ou considera un ben maior; a fáiseme detestable, sen valorar a quen o emite.
Canto a Madrid, xa sabe: o máis obvio é o que hai sen necesidade de que ninguén o diga. Ás veces, falar é catarse. Non digo que este sexa o caso.
Por certo: eu non son Quintana. Por veces, aparenta postulado nesta casa ser a miña a única voz que ten amo. E, de momento, mando eu.
De Toro, Suso, adoita escribir dous tipos de artigos: os literarios-botella-ao-mar (nisto dos blogues foi un pioneiro) redactados en galego, e os mini-ensaios argumentativos, malhauradament en español, cada uno seu estilo.
Aínda lle hai un defeuto peor que ser "obvio" e "simple": que non entendas o que les. Velaí as zaramalladas que adoito ler nos artigos de certo novelista non académico, cheas de anacolutos (solecismos) e palabros inventados tipo "desaxunar" (il será o contrario de xaxuar?).
Deixando aparte a simplicidade da prosa argumentativa susotoriá (e os seus desarreglos ortográficos), sempre me deu a impresión de que os galeguistas (incluídos os galaxios), cando escribían en vernáculo para a prensa, o facían empregando un estilo moi sinxelo, de oración curta, cuase elíptica. É posible que funcionase de xeito inconsciente o desexo de que os non acostumados a ler en galego os puidesen entender.
Pero en fin, "dotores tiene la iglesia" para analizar estas cousas.
Publicar un comentario