22 feb 2008

En Vieiros: entrevista a Alfredo Suárez Canal, conselleiro de Medio Rural
"Non hai variñas máxicas, daremos un salto cualitativo en dez anos"
"Non é concebíbel o futuro de Galiza sen un medio rural ben dimensionado", explica para Vieiros o conselleiro. (Ramón Vilar / Roberto Noguerol / Vídeo: Lucía Iglesias - VIEIROS. 21/02/2008

Falamos aquí varias veces do labor do conselleiro Suárez Canal e da Consellería de Medio Rural. Houbo intervencións diversas e moitas delas en positivo ó respecto dos seus plans. Collo prestada esta entrevista de VIEIROS por se alguén quere comentala con máis detalle.

Podemos ser optimistas? Eu creo que si. Pero sendo conscientes da realidade das cousas. Falamos de máis de dous millóns de hectáreas xestionadas deficitariamente até o de agora. Cando por exemplo alguén protesta porque a autoestrada non se limpou toda, pois pode ter razón, pero é que levaba trinta anos sen limparse. Diante do traballo por realizar non hai que ser inxenuos e pensar que hai variñas máxicas coas que cambiar as cousas da noite para a mañán.O que hai é que iniciar unha tendencia que nos poña na senda adecuada para conseguir un panorama paisaxístico e de ordenación do monte moi diferente nun prazo de dez ou doce anos.
(...) Hai un programa de goberno que se está a cumprir. No ámbito das políticas transversais creo que se deron saltos importantísimos en todo o que é os servizos complementarios. En canto ás tecnoloxías da comunicación está a haber un esforzo importantísimo da Consellaría de Industria e iso terá que ir notándose pouco a pouco. Un aspecto moi relevante no medio rural é dotar ese ámbito de servizos que poidan facilitar a vida, tanto dos pequenos como da terceira idade porque efectivamente é unha das dificultades á hora de xestionar unha pirámide de poboación complicada. Eu creo que aí se están a dar pasos moi importantes na atención, cun concepto novo na atención á terceira idade. Creo que tamén se deron pasos no ámbito do transporte, non só do transporte adaptado para os maiores, senón tamén incluso para que o mocidade poida ter determinadas coberturas de servizo durante as fins de semana. Penso que hai unha actuación transversal do Goberno que vai cubrindo necesidades que existen no medio rural. Probablemente, como en todas as cousas, os ritmos e os tempos teñen distintas percepcións por parte da xente. Pero é moi importante que se saiba cal é a situación de partida, en pirámides de poboación, en estado de xestión de territorio, en canto aos servizos existían no medio rural. Que ao final da lexislatura se compare de onde partiamos e a onde chegamos. Os recursos son moi limitados pero vai ser un cambio que modifica unha inercia e unha rutina que creo que é o máis importante.

2 comentarios:

Anónimo dijo...

A ver quen dos contertulios se anima a meterlle o dente a estes problemas do rus galaico.

Veña, opinións e ideas. Hai premio!

Anónimo dijo...

http://www.vieiros.com/opinions/opinion/350/galiza-tamen-e-territorio

Galiza tamén é territorio
11:20 21/02/2008

As identidades dun pobo son múltiples e complementarias; na súa obra común ao longo dos séculos as xentes actúan sobre do medio físico do que viven e van construíndo colectivamente a súa historia, o seu que facer; así foi e será na Galiza.

Esta nazón milenaria ten o seu territorio humanizado pola pegada e o traballo dos homes e mulleres que nela viviron e viven, desde os cumios a boca ribeira, desde as rías até os cómaros, nos arredor de 32.000 núcleos, algúns xa desertizados e que configuran a variedade de cidades, vilas, aldeas, lugares, e hoxe zonas periurbanas a até concellos dormitorio.

Nun pais como Galiza de apenas 32.000 km e algo menos de 3.000.000 de habitantes, o territorio está fondamente humanizado sendo en si mesmo unha fonte de riqueza e de traballo, de lecer e de cultura; é dicir, de vida, mais que produce un sentimento de amor e propiedade física que partido do ollar se instala no corazón e produce respecto máis tamén desasosego por iso ás súas xentes produciulles tanta dor e rabia o chapapote do “Prestige” vertido no mar ou o lume do monte queimado de xeito cíclico.

¿Por que non produce a mesma dor a ocupación de ladrillos sen límite nas vilas costeiras e nos ensanches das cidades, ou o desleixo e abandono nas leiras e montes, ou os vertidos contaminantes nos ríos, nas rías e no océano?, quizais porque a simbiose entre lugares, usos da terra, explotación da costa e habitantes está hoxe rachada e pola contra a especulación feroz co diñeiro gañado con facilidade invade unha parte de Galiza. Cómpre pois que o territorio de Galiza, ben fráxil, identidade en perigo no seu uso, aproveitamento e goce, sexa abordado desde un pacto social do que sairán despois as normativas e iniciativas públicas e privadas tanto nos gobernos municipais como autonómico e por ende estatais e europeas e que asuman algunhas liñas estratéxicas básicas: recuperar o patrimonio construído, mesmo para segunda residencia de propi@s e visitantes, preservar a riqueza natural e paisaxística, conservar e pór en valor o rico patrimonio existente, recuperar a biodiversidade e a capacidade de producir alimentos sans e de calidade na terra e no mar, xerar emprego e riqueza co aproveitamento e potenciamento dos recurso naturais, mesmo enerxéticos, e sobre de todo ser capaces de transmitir ás xeracións futuras o territorio en mellores condicións de vida e goce do que o recibiron e destruíron as persoas que hoxe en Galiza viven.

*Encarna Otero asina este artigo dende a súa condición de historiadora