en poleiro alleo: das estratexias do nacionalismo
Diván nacionalista, de Carlos Luís Rodríguez (ECG 1-IV-08)
No hay aquí selvas bolivianas donde Camilo, Beiras o el mismo Paco Rodríguez puedan combatir ese aburrimiento que produce la gestión cotidiana. No existen esos desahogos que Byron buscó en la guerra de la independencia griega, Hemingway en la española, o John Reed (Rojos) en la revolución rusa. Sólo se puede ir a ese Consello Nacional a predicar contra la molicie.
Sin embargo, para el nacionalismo la gran revolución es dejar de ser la ideología inadaptada, para demostrarle a la gente que también se puede ocupar de las pequeñas cosas. Porque si no Galicia entendería que tiene ante sí dos clases de fuerzas políticas, a una de las cuales se le puede pedir que arregle las cuestiones mundanas, en tanto que la otra se reserva para la utopía.
Lo peor de esta situación es que figuras que tan mal lo pasaron en ese largo peregrinaje no disfruten del éxito. Eso envuelve los debates internos del BNG en una extraña atmósfera, como si, en vez de tratarse de un partido gobernante, fuese otro sumido en la marginalidad, que no tiene más remedio que lamentarse de su suerte.
* Izquierda Unida (J.Luis Bouza en ECG 1-4-08)
O VENTO É UN CAN
-
Vento de noite
O vento é un can sen dono,
que lambe a noite inmensa.
A noite non ten sono.
E o home, entre sonos, pensa.
E o home soña, durmido,
que o...
Hace 13 horas
79 comentarios:
Tamén vostede, amigo Valcárcel, reparou nesa peza sobresaínte do xornalismo dos últimos meses. Malia non compartir con el case nada do que escribe. Brillante Carlos Luis.
Reparei, reparei.
Creo que é a primeira vez que fago unha ligazón a un artigo de Carlos Luís Rodríguez. Xa se sabe do tono antinacionalista que en tempos se gastaba, tanto na Voz como no Correo... Tamén é certo que era máis comprensivo, sempre, co nacionalismo pragmático e que apoiou posicións de Camilo Nogueira en moitos momentos. Agora, curiosamente, leva unha boa tempada de definición "quintanista" e é o Camilo quen leva os paos...
Pois fungueirazo de Camilo aos que pensan no bloque que é moi bonito ser o tonto útil do PSOE (hoxe) ou do PP (mañá) e xa se esqueceron de que hai moito traballo por facer.
http://www.anosaterra.org/index.php?p=nova&id_nova=7071
Camilo Nogueira cre que o BNG 'camiña á autodestrución'
(...)
O ex parlamentario e único eurodeputado que logrou o BNG, Camilo Nogueira, advertiu á dirección do Bloque de que emprendeu un "camiño potencialmente destrutivo" ao decidir converterse nun formación "minoritaria" de apoio a un dos partidos "dominantes" tanto en Galiza coma no Estado. "Hoxe o PSdeG -lembrou- pero quizais mañá ao PP, se este cambia de política", augurou.
Camiño da perdición, Antón Losada a Núñez Feijoo.
Camiño da autodestrucción, Camilo Nogueira a Quintana.
Xa o dicía Bob:
How many roads must a man walk down before you call him a man?
Coido que Camilo Nogueira anda ultimamente un tanto desnortado (debe ser cousa do cambio climático).
Reparen vostedes na seguinte afirmación: "... decidir converterse nun formación "minoritaria" de apoio a un dos partidos "dominantes..."
A min paréceme un disparate considerable. Porque debería dicir a continuación cal é a fórmula máxica para non ser formación maioritaria.
Fala como se todo dependese da mera vontade: eu quero ser maioritario e, ups, abracadabra, xa son maioritario!
Moito me temo que, dado os seus antecedentes e "éxitos" políticos, Nogueira non ten esa fórmula máxica que garanta ser maioritario. A non ser que pense que chega con pechar os ollos, cruzar os dedos e repetir con todas as forzas: quero ser maioritario, quero ser maioritario, quero ser maioritario, ...
O que si está moi claro é que Quintana non pecha os ollos, non cruza os dedos (ben... isto si) e non repite con todas as súas forzas: quero ser minoritario, ...
... E monos aínda: "quero ir por un camiño potencialmente destrutivo".
En fin...
Lapsus: "monos" non, "menos" si.
XD
Eu penso que a estratexia de Quintana é a axeitada:
- Xa pisamos moqueta. Xa non somos minoritarios. Minoritarios eran antes (cando Camilo e Beiras)
- Avalamos, coa nosa tontedade útil, a Constitución española "de la que nos hemos dotado" e o estatuto que nos queiran dar os "maioritarios".
- Sendo como somos os tontolíns útiles dos sociolistos (e mañá do PP "si le hace falta"), xa somos necesarios. Xa somos alguén. Xa facemos país, aínda que non nos movamos electoralmente, nin construamos a nación. Son os listos os que a constrúen (a rexión).
Pois estaría ben que lles dixera (a Quin e ao BNG) que é o que teñen que facer exactamente para "moverse electoralmente" e para "construír a nación".
Aquí tododiós está en posesión da pedra filosofal menos o Quin. Pobriño.
XD.
Camilo, Beiras: quedádevos na casa. Amolades. Para críticos da estratexia do BNG só os "da casa" (coma o viño... malo) e algúns galeguistas fetén da "acera de enfrente" (politicamente).
Hai que darlle a Carlos Luís as grazas por nos avalar (con "uve"). Por nos homologar. Xa somos "uno más". Xa nos sacan, mira ti, nas a-fotos do Chorreo Gallego.
Se dixese que si,
Que todo está moi ben,
Que o mundo está moi bo,
Que cada quen é cada quén,
Conformidá
Admiración...
As cousas son así
Porque si
Se dixera que si
Entón sería o intre de falar,
da batalla de froles
nas festas do patrón.
Pero non.
Eu coido que non amolan. Que, en realidade, o que fan é o ridículo espantosamente.
Si, si, eran e son espantosos, como din os irmáns portugueses.
Non precisamente no significado portugués, meu.
Os d'agora son arrepiantes, pavorosos. Pero claro, xa se sabe, "de aquellos lodos bienen estos buenos pollos"
Acabo de ver gañar ao Barça e pode que ande obtuso, pero o artigo de Bouza non o entendo. Que quere dicir?
Desculpen, tal vez a pregunta non é conveniente, mais podía me dicir alguén onde é que está a srta. Doniña???
Grazas.
E logo que fixeron os d´agora para seren arrepiantes e pavorosos?
A ver, ho, tería a bondade de explicar que foi o que fixeron os d´agora para seren arrepiantes e pavorosos?
(...)
os que mandan agora (=Quintana)
parecen os de antes (=o PP)
manda carallo
en l'Habana
Esta pandemia ven herdada do tempo no que se inspiraron novos achegados na fórmula máxica do todo mediático, esquecendo sobremaneira o traballo político-pedagóxico do día a día, das conviccións, as verdadeiras capaces de non só ilusionar, senón de modificar hábitos sociáis e políticos. Cando se producen razóns certas de cambio, primeiro teñen que se dar circunstancias de esgotamento en quen obstenta o poder nése momento, normalmente por erros propios, e segundo os cidadáns han de interiorizar na alternativa, que hai persoas capaces de proporcionarlle a seguridade dese cambeo, xente de confianza, nunca o que estamos a ver con demasiada asiduidade, ese quítate tu, que me pongo yo. E os cidadáns, que son moito máis sabios do que esta xente pensa, voltarán a colocar a cadaquén nos seus sitios de orixen, eso sí, désta vez ben defraudados.
A versión de O sole mio de Elvis ilustra moi ben este post:
It's now or never,
come hold me tight
Kiss me my darling,
be mine tonight
Tomorrow will be too late,
it's now or never
My love won't wait.
It's now or n(I)ever,
come hold me t(IIm)ight
Kiss me my d(V7)arling,
be mine ton(I)ight
Tomo(IVm)rrow will be too l(I)ate,
it's now or n(V7)ever
My love won't w(I)ait.
Desculpe, Arume, que o copiara e o puxera á miña maneira, non puden resistirme. :)))
É agora ou nunca,
e non podemos esperar...
Como me gustaría que un día alguén me explicase cales son esas "conviccións, as verdadeiras" [porque as que hai hoxe son naturalmente "falsas"]. Esas que son "capaces de non só ilusionar", senón [nada máis e nada menos!] "de modificar hábitos sociáis e políticos".
Eu quero desesperadamente "ilusionarme" e "modificar os meus hábitos sociais e políticos", pero non sei como facelo, recoñézoo.
Quero, polo tanto, coñecer esas "conviccións verdadeiras". Eu inténtoo, pero non sei como chegar a telas, escápanseme.
Por favor, que alguén mo diga, por fa, suplícollo. Teña compaixón de min, señor que posúe a "capacidade de proporcionar a seguridade dese cambio", e dígamo xa, que non aturo máis non ter "razóns certas de cambio". Desexo humildemente "ilusionarme" e "modificar os meus hábitos sociais e políticos". Canto antes mellor.
Quedo á espera, meu señor. Atentamente.
O primeiro de todo é que haxa unha correspondencia entre o que se fai e o que se di, entre a actuación política agora que mandan (no concello, na Xunta, en Madrid, na asociación de veciños) e as ideas que din defender. No reino galego da incoherencia, COHERENCIA. Só con isto xa terían moito gañado. Polo menos recuperarían os votos que perderon polo camiño.
Facer pedagoxía política todos os días de Deus. Este é o único xeito de loitar contra a pedagoxía do españolismo, que xa nos vén dada sen ningun esforzo para os que puidesen impoñer.
Construír a nación desde os cimentos e non só desde as outuras dun partido político ou dun grupiño. A nación faise desde as asociacións de veciños, desde as asociacións culturais, desde a escola e a universidade. Desde este blog, si, tamén desde aquí, con convicción, con aportacións construtivas e menos diletantismo ao que nos teñen acostumados algúns intelectuais de noso. Xa saben: esa teima tan galega da retranca mal entendida, que sempre queda en nada.
Na actuación poítica non hai que ter medo de renunciar as propias ideas, aínda que iso non che dea poder, aínda que a prensa españolista che dea fungueirazos todo o santo día. Non se trata de ser ultra-radicais nas esixencias, senón de ir conquistando autonomía para Galicia. Mañá, non o dubiden, a independencia, aínda que non a vexamos.
Trátase de proxectar o que lle convén a Galicia, sen localismos absurdos aos que estamos tan afeitos, o que implica defender actuacións que non sempre serán entendidas ou populares nunhas ou outras parroquias. Defender as listas electorais abertas. Defender a participación política dos cidadáns. Dar exemplo nos soldos dos cargos públicos. Transparencia orzamentaria. Acceso á cultura para todos e menos capeliñas onanista-gaiástico-culturais. Captar persoas comprometidas con Galicia para o nacionalismo, mesmo ao xeito daquel piñeirismo rumoroso, que teimaba por "facer galegos" a xentes que non o exercían.
Hai que ser ambiciosos. O nacionalismo non pode conformarse con ser o tonto útil do psoe (hoxe) e do pp (mañá?)
Xa, xa, ...
Pero a min todo iso (unha parte do que di se está a facer:ir conquistando autonomía para Galicia) non consegue "ilusionarme" e menos aínda "modificar os meus hábitos sociais e políticos".
Terei unha doenza incurable?
Hai outra alternativa para os brandos de espírito?
Si: sermos gallegos a la española. Hoxe aquí falo galego para estes ("que galleguista que te soy") e mañá español para aqueles. Loito por Galicia pero España "es el bien común, patria común e indivisible de los españoles". "Galegos de nación pero españois por historia" (pasada e futura; polo que se ve inmodificable). Os meus antergos foron súbditos que viviron nun lameiro pero hoxe, coa santa Transición Española e a socialdemocracia avanzada, vivimos no mellor dos mundos. Que bonito e natural é o bipartidismo e o inmodificable libro sagrado da Constitución. Que normal que a meirande parte da poboación fale o galego pero que case todos os xornais estean redactados en español, o mesmo que as radios e as teles estranxeiras. Que bonito é facer cultura galega in albis mentres agardamos pola definitiva españolización política e cultural que nos asoballe para sempre. Que bonito é o bilingüísmo harmónico por moi inharmónicos resultados que estea dando, xa con máis nenos educados en español como lingua inicial no noso país. Que bonito poder vivir as 24 horas en español, e algunhas horas menos na lingua da comunidade [antes eramos un vento: "lluvias en el noroeste", agora somos un convento]. Que bonito o galleguismo mesmo federalizante pero bien entendido do pesoe oriundo. Que bonito que os inmigrantes que chegan a Galicia se vaian integrando na cultura... española.
Amigo apicultor, disculpe pero o seu discurso imaxinario apesta a cadeira, das que son malas de soltar, das que dan esa quietude e autocomplacenza, esas que lle enfatizan a algúns as conviccións ás que eu me refiro e vostede seguro coñece, pero que desaparecen cando se sentan posiblemente en escanos que lle quedan grandes. O amigo anónimo parece désa xente que vate o cobre cada día, da que non ten ambicións, da que, a pesar dos golpes que algúns dan, inxenuos, seguimos mantendo a esperanza, e seguimos confiando na nosa xente, no respecto, na dignidade, na solidariedade, palabras que ainda nos valen para andar coa cabeza erguida.
Con ese panorama tan negro, no canto de "ilusionar" o que se vai conseguir é desilusionar e deprimir ao persoal.
Sego sen velo...
Home, amigo Pepe Clavé, esta cadeira na que estou sentado agora mesmo merqueina cos meus propios cartos nacidos do meu esforzo laboral. E non a penso soltar, non, que é moi cómoda, abofé.
Sego sen velo...
Outra das cousas que non nos reporta nengunha ventaxa amigo anónimo, é o eterno victimismo, e menos ó exercelo poder. Cando se goberna, xa non vale loitar contra, asentarse no inimigo hipotético; trátase de exercer o poder segundo o criterio que dan as "conviccións", dirixindo as políticas no sentido que levamos anos formulando: a saber, mellores servizos públicos, correxir desigoaldades, estimular á pequena empresa na que traballan ó 80% dos galegos...
Ve? Aí si que corcordo con vostede, amigo Pepe Clavé.
Imos aproximando posicións...
Agora ben, a min o de "facer nación desde as asociacións de veciños", como recomendaba o Anónimo, fáiseme moi costa arriba, snceramente.
A asociación de veciños (AA.VV.) do meu barrio está totalmente controlada pola xente do PP. E eu son moi conformista: a min chégame con que a AA.VV. "faga barrio".
Sego sen velo nalgúns aspectos...
Dixo Apicultor por tres (!) veces: "Sego sen velo".
Efectivamente: "sego", ou "cego" como di a normativa do galego, é o que non ve (ou mellor dito, o que non quere ver). O que comodamente instalado desde a súa cadeira di: "Ande yo caliente, y ríase la gente".
Un home toma unha guiness nunha taberna de Irlanda. Outro acércaselle e pregunta: "Vostede é protestante ou católico?" O tipo da guiness contesta: "Son xudeu". Replica o outro: "Xa, xa, pero xudeu católico ou xudeu protestante?"
Home, Anónimo, chega un pouco tarde e non descubre nada novo.
Eu xa dixen nun post anterior que estaba moi cómodo na miña cadeira: "esta cadeira na que estou sentado agora mesmo merqueina cos meus propios cartos nacidos do meu esforzo laboral. E non a penso soltar, non, que é moi cómoda, abofé".
Ah, e o de dicir por tres veces, ten que ven con Pedro, que negou a Cristo tres veces. Que pouca Historia Sagrada coñecen algúns!
XDDDD XDDDD XDDDD
Pero eso só é se canta o galo. E xa non se oen cantar is galos.Boeno, eu sí que o oio. que llo teño posto como son ao despertador.
KIKIriKííííí!
Grazas por lembrarme que teño que ir mercar dúas cadeiras novas, baratas, ao "cruce de camiños" (carrefour).
O efecto que produce ler a Pepe Clavé semella o que se percebe cando un abre a fiestra e entra unha bafarada de aire fresco. Abofé que presta !!!
Para o das abellas
Grandísima Paquita la del Barrio. Así se fai país, nación, barrio e o que faga falta.
Piérdeme el respeto
mi querido amigo.
Que muero de ganas
porque se apapachen
tu cuerpo y el mío.
Esta vai nesa línea:PREMER.
Mensaxe dedicado aos queridos esperantistas (moito me temo que maioría) do blog.
Areta Franklin canta "Respect for Galiza" e un pequeno artigo-fungueirazo de Bautista Álvarez no que demostra unha pequena dose de in-quin-a.
Aretha Franklin - Respect for Galiza
(oo) What you want [INDEPENDENCE!]
(oo) Baby, I got [GOOD!]
(oo) What you need [INDEPENDENCE!]
(oo) Do you know I got it? [YES!]
(oo) All I'm askin'
(oo) Is for a little respect when you come home (just a little bit)
Hey baby (just a little bit) when you get home
(just a little bit) mister (just a little bit) [YES!]
Cando o nacionalismo baixa as calzas
http://xgalizadocumentos.blogspot.com/2008/03/cando-o-nacionalismo-baixa-as-calzas.html
Bautista Álvarez
Para comezar este artigo vou tomar emprestada unha suxestiva reflexión de Marica Campo, que á súa sensibilidade poética engade o compromiso nacionalista e a clarividencia política. Erro total, interpreta ela, o do navegante que, para fuxir da procela, querendo chimpar pola borda o lastre, bota tamén as provisións necesarias para continuar a travesía. Parábola que Marica aplicaba con acerto á deserción ideolóxica que pode tentar a unha forza que procura conciliar a transformación política e social coas normas, usos e costumes do sistema. Moito máis grave aínda, paréceme a min, tirar as provisións e deixar os lastres. Nacionalismo lastrado e sen recursos é o que subxace na versión que del fan algúns dirixentes. Imos mergullarnos, xa que logo, para resgatar do naufraxio principios que navegan á deriva.
Que outra cousa defende o Nacionalismo senón o direito a constituírse en Estado, sexa federado ou independente? Cando falamos de autodeterminación, a teoría política entende como tal a faculdade dunha entidade territorial para escoller a organización política que máis lle conveña. A esta organización chamámoslle Estado. Sen el non existe ordenamento xurídico proprio. Cando demandamos un maior autogoverno estamos pedindo por mercé autonómica o Estado que esta nos vega e que por direito nos correspone. Vou omitir referirme a federacións ou simulacros das mesmas que existen en países alén-mar, integradas por Estados, conceito este que por rubor algúns nacionalistas de aquí pretenden ocultar. Máis perto temos referentes máis acaídos dentro da Unión Europea. Na federación alemá están integrados dous lands que teñen a categoría de Estados libres: o de Saxonia e o de Baviera (Freistaat Bayern). E despois ladra de raiba o integrismo español cando o Lendakari apresenta un proxecto de autogoverno menos ambicioso. Cousa curiosa nuns integristas que tomaron como modelo constitucional a Carta Fundamental de Bonn, e que Baviera non aprobou. Teñamos en conta, ademais, que nos referimos a dous territorios individualizados pola historia, non por caracteres nacionais, dentro da federación xermana. Eu, nada xermanófilo, debo recoñecer que houbo menos problemas alí para independizarse ideoloxicamente de Hitler que aquí de Franco.
Quede claro, pois, que sen Estado proprio pode existir nación pero non soberanía, nin poder constituínte, nen ordenación política e xurídica particular dun territorio nacional. Direitos estes irrenunciábeis para unha organización nacionalista. Os que asuminos o deber de substituírmos polo noso o ordenamento alleo, sen violencia pero con orgullo e valentía, non podemos agachar avergoñados conceitos e principios que o imperialismo fulminou. Falemos entón da tan criminalizada independencia. Que conste que non é a opción prioritaria para min nin a maioritaria do nacionalismo galego no momento actual. Rexeitala, mesmo así, é deixar mutilado o exercicio do direito de autodeterminación, que ten nesa alternativa unha das súas concrecións. Se cadra, ó a única vía de penetración que teñamos que abrir de persistir a obstinación mesetaria de Felipes e Borbóns. Conclusión á que chegou xa o independentismo catalán, convencido da incapacidade secular dos españois para comprender unha España diferente á que foi amamantada por Castela. Incomprensión que mantén no remo) a muxica da violencia e que para dar fin ao fenómeno da loita armada só coñece o idioma da represión. Non hai moito, alguén sentenciaba en letra impresa o seguinte título: "Non queremos paz, senón vitoria". Moi acertada a confesión para un país que ten na tauromaquia o emblema nacional. Derrotado Boabdil, cría "victorinos" para manter en forma a belicosidade ibérica.
Sintetizando, teñamos ou non como norte a independencia, que un nacionalista a exclúa de antemán significa ignorancia e capitulación ideolóxica. Dirixir é algo máis que exhibir o bigode na pantalla. Compre tamén impartir pedagoxía. A tensión permanente que nos obriga a manter o compromiso co ideal revolucionario (recuperemos a palabra que a reacción obrigou a suprimir no vocabulario da esquerda), é incompatíbel coa emisión de mensaxes ambiguas, e edulcoradas para captar simpatías persoais, nunca adhesións políticas. A vista están as avaliacións gabanciosas de comentaristas nunca reverentes con nengunha alternativa soberanista. Louvanzas empezoñadas que o fabulista Iriarte ridiculizou nun dos seus apólogos. Coido que conto co apoio de Castelao na miña interpretación e censura. Un dos treitos derradeiros do Sempre en Caliza, comprobada por el a obstinación teimosa dos españois, chega á conclusión de que imporemos respeito cando os galegos sexamos quen de proclamar a nosa independencia. Antes que vivir de xeonllos derramemos a pinga de sangue irmandiño que aínda levamos nas veas.
O dilema para os nacionalistas non está en escoller entre un Estado unitario -centralizado ou autonómico- e nutro de estrutura federal. A unión en pé de igualdade, fundamentada no poder constituínte e soberano da nación galega. Recunco, para aclarar e simplificar a tese: o descartábel para o nacionalismo é o Estado na súa configuración histórica aínda vixente. A exclusión da alternativa independentista traduce -sobre todo cando se omiten matizacións- unha mentalidade no mellor dos casos rexionalista. Esta ó a doutrina que prevaleceu, desde as Irmandades da fala, no movimento no que o nacionalismo actual está inserido. Se alguén, con autoridade ou sen ela, opina de xeito diferente, o máis axeitado é devolvelo ao cursiño de novicio.
Por suposto que, por mor de non toldar a paz, se os galegos aturamos vexames de reis, bispos, abades e caciques durante séculos de dominio colonial, non perdemos aínda hoxe a esperanza de poder amolecer as conciencias dese imperio de secano erixido na meseta de Castela. Agardamos que prevaleza a razón e non as vísceras para construírmos un fogar que nos reciba como irmáns e non como vasalos. Mentres tanto, como medida preventiva, eu hai tempo que me teño declarado mentalmente independente. Estou disposto a seguir vivindo e morrer nunha patria secuestrada, pero nunca aceitarei a man nen os símbolos dos seus secuestradores. Para eles, os españois, o seu himno con ritmo de pachanga. Mentres as outras nacións cantamos o noso, aquécelle mellor ao español un zapateado ou mover o esqueleto por bulerías. Para eles a súa bobónica (perdón, borbónica) monarquía. O meu rei está no povo, que pertence á dinastía de Breogán.
Temos unha lingua, unha cultura, unha patria. Tamén debemos ter estilo propio cando emitimos xuízos sobre acontecementos que, se obxectivamente os censuramos, as razóns subxectivas son diferentes ás dos nosos adversarios. A autonomía empeza pola autonomía de pensamento. A vileza está na súa indignidade, e non por ser afronta ao Estado de direito. Nunca comprendín esta expresión case tautolóxica -Estado é dereito- até que descubrín o substrato malicioso que en si encerra. Trata ela de sacralizar a le¡ como un deus ex machina imparcial, enviado do ceo polo supremo criador. Como se non fose o produto duns intereses e dunha ideoloxía, quer elaborada pola Cámara ou ditada polo Tirano. Para nos, o deus ex machina, o Estado de direito, é a Constitución que sempre usurpa a nosa soberanía nacional, totalmente incompatíbel co proxecto político que defendemos.
A que obedece entón a baixada de calzas do ideario político? Supoño que será para compensar a capitulación coa gratitude das urnas, arriscada aposta. Quen ten no poder o modelo orixinal resulta difícil que vaia trocalo por unha fotocopia de incerta fiabilidade.
Nada valen, ademais, os enfeites cando a dama carece de dote.
Mesmo no caso de resultar unha estratexia exitosa, sería substituir a clientela tradicional por outra adventicia, cada vez máis esixente na desmontaxe de escrúpulos ideolóxicos. Chegaríase así ao modelo Cartel Party, que os americanos exportan agora para Europa.
Reitero. O medre eleitoral está ligado ao incremento da conciencia nacionalista no noso povo. O conseguido por outra vía so pode servir para quen unicamente atopa acougo onde está a me
sa coas viandas colocadas.
("Terra e Tempo", nº 141-142-143-144)
En Arroutadas fixen a mesma pregunta: de que ano é isto?
Eramos poucos...
Iso chámase pre-xuizo.
Prexuizo sería se non aparecera o escrito íntegro antes. Logo si, pero despois de ler a enésima filípica (debe haber un procesador de textos xa preparado para estes casos) non se pode falar de prexuizo.
En todo caso, os comentarios sobre as bulerías e os touros deben ser novidade nos últimos discursos: había moito tempo que non se incluían. Co dos mesetarios chegaba. Pero parece que unha pinga de nostalxia doutros tempos ben aparecendo. Seguro que non se lles perdoa aos deputados do BNG en Madrid que anden polos tablaos flamencos ou que fagan migas cos deputados andalucís. Será cuestión de estudiar o significado oculto de tales referencias.
Mentalmente independente. Eu escribín, no seu día, independencia mental. Reitéroo, e oxalá ninguén o leva a mal; no 2008.
Agora BA declárase "mentalmente independente" porque está xa totalmente fóra de xogo político: non pinta nada no BNG e nin tan sequera na UPG.
Non pretenderá vostede, Saavedra, pintar tampouco nada, non? Hai analoxías que poden ser a perdición dun.
Cadrou que volvese por un momento. Non pretendo analoxía ningunha, Apicultor (espero que vde. tampouco), por unha razón elemental: en política, e en efecto, eu parezo precisamente non pintar nada.
E agora si que me vou. Así e todo, e como xogo posible: que podería perder eu? Desculpen o personalismo, e espero lelos mañá á noite, ou pasado.
Algo, algo pinta, cando menos como opinador público. E pode pintar moito máis: tempo ao tempo. Eu, desde logo, o "recomendaría", se alguén me fixese caso.
Con Quintana están os galeguistas timoratos, os bilinguistas intrépidos e os españolistas recalcitrantes como
CLR.
E como non, se fai posibel un nacionalismo sen nación, sen programa nacionalista senón simplesmente autónomista.
Quintana é un fraude para o nacionalismo e un chollo para o españolismo.
Tamén para os renegados, os apóstatas,os cambiachaquetas, e toda nova caste de españolillos.
Xa estamos coa "retrónica" de sempre!
Ademais dese discursiño raiado e babeco, ten algo que achegar cun mínimo de interese?
Para vostede(apicultor) non hai nada interesante, salvo o desprestixio do nacionalismo. Varíe un chisco o seu discurso, porque aburre, sazoneo cun pouco de humor porque semella un resentido amargado adicado a caza de bruxas como Camilo e Beiras.
Lembra moito a un personaxe doutro foro, un tal Steamroller blues.(non será o mesmo?)
Anónimo, eu non lle son sospeitoso de ser de Quintana, pero aviado vai como os miles que lle votan señan como vostede.
Para súa información a mín descríbeme con brillantez cando me chama renegado, apóstata, cambiachaqueta e nova caste de españolillo ( troquei o mencía polo tempranillo).
Carlos Luis non me parece para tanto, nin moito menos. O que hai é moitas ganas de escoitar o que dí nunha clave mais intelixente que a que adoitan os criticos do nacionalismo. Esas ganas enaltecen a este espabiladiñó de turno que é CLR.
Non é extraño que se colguen as súas soflamas antinacionalistas por aquí.
Isto de debater a política do partido en público é exclusivo do BNG, porque non sei de ninguén do PSOE ou do PP que lle tusa a Touriño/Feijoo.
Si, xaime, xa sabemos que o mellor tinto galego é o Rioxa... ou o "tempranillo" (manda carallo). Pero non quedaramos en que o galeguismo era un chisco esencialista? Nos vascos e nos cataláns o esencialismo é de mal gusto, pero nos tradicionalmente puteados galegos ténsenos que perdoar. Digámolo polo tanto ben clariño: Galiza is not Spain. Galiza is not mesetaria. Fóra touros (vivan as vacas) e fóra flamencadas. Fóra viños estranxeiros. O galego é o mellor.
Galicians do it better (iso os que teñen con quen)!
Para vostede, señor Anónimo, non hai nada interesante agás dicir tonterías carentes de fundamentación ideolóxica e política. Varíe un chisco o seu discurso, porque aborrece até as pedras, deixe de ser un amargado porque non lle saen as cousas como quixera e deixe de botarlle ao nacionalismo (que lle importa tres pementos) tanto lixo por riba. Critíqueo todo o que queira, pero cun mínimo de fundamento, non con babecadas como as que puxo con anterioridade. É vostede un troll vocacional, e iso non ten nada que ver con nacionalismo, nin con Galicia, nin con nada. A indixencia é o seu estado natural.
Sexa vostede o que queira señor Xaime, e sobre todo na internet. Tamén o Apicultor, para esto están estes foros.
Hai un tempo estiven de vacións polo Pacífico, unha noite fumos a praia, uns rapaces do lugar. Colleran unha tartaruga e trouxeronna onde estavamos para mostrarnos algo, cortaronlle a cabeza, a tartaruga púxose a camiñar decapitada e regresou ao mesmo lugar onde a colleran. Un dos rapaces dixo: esta tartaruga está morta e non o sabe.
Esto é o que lle sucede a Quintana, que é do PSdeG-PSOE, e non o sabe.
Reláxese Apicultor, a ver... recóstese no diván...escoito...
"Quintana, que é do PSdeG-PSOE, e non o sabe".
Bravo, Anónimo, felicítoo! Había tento que non lía unha solemne tontería tan grande como a súa.
Non hai dúbida de que posúe o don da clarividencia, ademais de moitas outras virtudes que adornan a súa ben amoblada cabeza.
Unha vez máis interprétase reflexionar sobre o nacionalismo e o seu futuro como un ataque ó mesmo: alá os que así pensen, non os imos convencer do contrario.
De Bautista Álvarez, mellor non falar. Coincídín con el nun acto en Vigo o ano pasado e, coñecendo o personaxe, aínda así quedei "alucinado": para el toda a historia de Galicia dende 1936 vén ser un xeito de gran conspiración contra a UPG dirixida nalgún cuarto escuro por un tal Ramón Piñeiro. Calquera dato novo que apareza débese encaixar, sen matices, nese esquema xeral, convertido en verdade absoluta e eterna.
(Dito isto, queda consagrado para algúns, supoño, o meu "visceral antinacionalismo").
Eu non estou d'acordo con esa suposta teoría conspiranoica. O grupo de Ramón Piñeiro non tiña tanto poder. Politicamente foi un bluff e bobos útiles foron os que se deixaron camelar, crendo que era o que realmente non era. No fondo era un ditador que sabía encherlles a cabeza de paxaros a quen o quixera escoitar.
En todo caso, hai que lle recoñecer unha cousa. Tiña dotes adivinatorias.
Ten toda a razón Apicultor, pero a súa razón é limitada, acepteo, moi limitada, cando consiga admitilo será mais feliz e non perderá o tempo perseguindo ideas que se lle escapan e lle poñen a mente como un colador, deixará de aspaventar, de berrar, de esgotarse en recriminacións e albiscará a paz que se merece, mentres, teña coidado e non se exceda na súa fantasía internética, vixíe a súa saude.
Marcos,Chámalle vostede reflexionar a calquera cousa.
A un chiste como o que vostede conta de B.A. Tamén eu o coñezo e non o considero unha persoa políticamente lúcida pero o que vostede conta é unha broma. Para reflexinar é necesario discernir, non por falar de nacionalismo, xa se reflexiona sobre o nacionalismo e o seu futuro. Non sexan vostedes simples.
Apicultor aforrese as imprecacións.
Paso duramente, discernidor reflexionante, que agora vou durmir unha pequena e ben merecida sesta despois de traballar durante toda a semana. Sabe vostede o significado da palabra "traballar"? Veña, póñase a discernir...
XD XD XD
Anónimo: nin chiste nin broma, B.A. expuxo a súa teoría con total seriedade como aquel que aspira ó Nobel. E todo eran monigotes colocados e disparatados: xa non digamos o que dicía dos socialistas nos inicios da Autonomía. A Bautista Álvarez hai que recoñecerlle unha gran frase, que lle escoitamos nunha asemblea do BNG en Ourense, a favor da paz e contra do terrorismo. Dixera algo así: "Nin sequera a liberdade de Galicia merece a morte dun só cidadán". E dado o que se pensaba nalgúns eidos do nacionalismo daquela, esa frase contundente é digna de estimación, naquel contexto.
Dende logo que non dispoño do tempo libre que vostede lle adica a Internet, polo que deduce que moito non debe vostede traballar, apicultor.
Señor Marcos porei o oido atento e tentarei ler con calma algún escrito de B.A., para informarme mellor sobre a súa capacidade política, pero de entrada non participo do seu diagnóstico.
Máis madeira para os esperantistas autoanémicos.
Artigo de Camilo Nogueira sobre o aggionarmento de cariz autonimista da cúpula do Bloco.
[O artigo, que non aparece completo na progubernamental Vieiros, penso que merece un fío aparte]
http://www.vieiros.com/opinions/opinion/390/unha-nacion-no-mundo
Unha nación no mundo
Camilo Nogueira
Para alén das circunstancias e motivacións específicas de cada tempo e de cada país, as aspiracións de autogoverno das nacións sen Estado pertencen ao proceso, non pretedeterminado, de configuración dos Estados. Unha parte deles constituiu o resultado da independencia de nacións antes integradas en monarquías ou imperios alleos, como Irlanda ou Finlandia. Outros déronlle continuidade a antigas monarquías uninacionais, como Dinamarca ou Portugal. Con un territorio movedizo, como en muitos outros paises, Alemaña é a consecuencia da unificación de paises de cultura e historia común. O Estado español ou a República francesa formáronse no territorio patrimonial restante ou en crecimento de monarquías patrimoniais a través dun proceso de centralización e uniformación baixo un carácter nacional dominante e negando os demais.
Tendo unha tradición institucional e cultural e unha natureza material, económica, xeográfica ou social semellante, as aspiracións de nacións europeas como Escocia, Gales, Flandes, Cataluña, Euskadi ou Galiza pertencen ao mesmo decurso histórico. Ainda que en circunstancias diferentes, encóntranse agora nunha situación comparábel á que tiñan Noruega ou Eslovenia antes de conseguir unha institución estatal propria.
O problema colocado polas nacións sen Estado non ten nada a ver coa ideoloxía mistificadora dominante nos Estados estabelecidos, que pretenden constituirse como representación da racionalidade e identifican as aspiracións das nacións coa irracionalidade e o extravío histórico. As aspiracións das nacións sen Estado responden a algo tan razoábel como a necesidade de contar cos elementos institucionais e políticos decisivos e tidos como necesarios para afirmaren a súa identidade e para pensaren, programaren e responsabilizárense do seu porvir, elementos dos que dispoñen e gozan os Estados e lle son negados as nacións sen Estado convertindo en problemáticas a expresión da súa vontade politica, a permanencia do seu carácter lingüístico e cultural e a capacidade para promover libremente o seu progreso económico e social.
Sendo isto así, nas súas aspiracións ao autogoverno o movimento nacional galego ten que asumir retos decisivos. Nacido no século XIX, cando se independizaban a maioría dos actuais Estados europeus, hoxe como sempre ten que fortalecer a vontade nacional contra o poder e a dominancia material do Estado. Vese obrigado a fundamentar o carácter institucional e político do pasado diferenciado de Galiza -sen o cal non se pode explicar a historia dos reinos peninsulares-, pondo en causa unha lectura histórica estatal que apresenta ao Estado como unha nación única, identificándoa con España e negando ás demais. Frente á insidia da propaganda estatal debe defender a capacidade económica como país para sustentar unha institución de autogoverno ou un Estado proprio. Ten que salientar o carácter nacional e universal da lingua propria contra a identificación como língua minoritaria e subordinada. Neste tempo, frente á vontade centralizadora e uniformizadora do Estado, necesita pór de manifesto o significado da pertenza á Unión Europea sen fronteiras e o efecto desta realidade nas aspiracións nacionais, na cultura e na economía galegas e en particular na relación entre Galiza e Portugal.
As circunstancias deste tempo e o estado da sociedade oferecen unha mellor ocasión para Galiza empreender a senda que conduce a súa plena constitución como nación política, superando a condición de ser apenas unha provincia española en forma de Comunidade Autónoma. Non é esta unha decisión que se refira, unicamente a aspectos simbólicos ou institucionais. Ser provincia supón subordinar a propria personalidade á estatal dominante, estar presente no mundo só a través do Estado español do seu poder e a súa cultura, aceitar unha historia oficial que nega a propria, dar por boa a consideración ideolóxica de o galego ser unha língua minoritaria, procurar o respeito e a axuda desde a capital estatal, Madrid, como a vía de solución aos problemas, adoptar como propria a idea extraña de Galiza estar situada no cú do mundo. Ser nación é xustamente o contrario, contando con un autogoverno resultado da autodeterminación, por muito que isto sexa o produto dun pacto histórico que teña en conta a realidade plurinacional da convivencia na Península e en Europa. Ser nación é pensar o mundo, ser do mundo, solidariamente e contra o militarismo, desde a propria terra e en dialéctica coas circunstancias de cada tempo.
Sendo isto así, non parece que o movimento nacional galego organizado políticamente avance hoxe na boa direción. A corrente dominante abandonou de facto unha perspectiva hexemónica como camiño da construción nacional e a transformación social, tendendo a reducir a súa función en Galiza e no Estado a unha influencia condicionante dun poder de Madrid que basicamente non é posto en causa. Agora non é mesmo quén de recoller a pluralidade de manifestacións sociais, culturais e económicas que situándose na perspectiva de Galiza como nación inzan a sociedade galega. Estancouse nunha posición política subordinada cando, paradoxalmente, a sociedade galega está mais preparada que nunca para avanzar na construción nacional.
Funqueirazo, punteirolo de Camilo á liña de flotación do quintanismo. Faltou engadir esa nota. Se contra Quintana empregan eses misís, vai durmir a sesta toda a vida.
Con quen fala CN? Onde quita esas impresións? Ten datos que o común dos galegos non ten e que permiten falar dunha sociedade perfectamente preparada para avanzar na construcción nacional? U-los?
Hoxe pasei pola festa de san Pepe, patrón de industriais. Unha troula inmensa, no campus da Uvigo. A min deume a impresión de que esa sociedade galega estaba preparada para outras cousas. Pero, en fin. Se o di Noqueira, algo saberá que eu non saiba.
Os esperantistas autoanémicos deben ser parvos, pero andan polo 88 % dos votantes. Sen contarmos obviamente os do BNG que están no punto de mira de CN e BA.
Desde logo que non estou xubilidado como CN, señor discernidor reflexionante. E, dado que, segundo vostede, eu "dispoño do tempo libre que lle adica a Internet", diso dedúcese que vostede dispón, cando menos, do mesmo tempo libre como para ler todo o que escribo e chegar a esa conclusión.
Cóllese antes a un mintireiro ca un coxo! Sospeito que é vostede deses que sempre viviron e viven a conta do esforzo dos demais (familiares, preferentemente).
Cal é a conclusión que tira vostede, arumes dos piñeiraes? Non facer nada? Non moverse porque non merece a pena? Total, isto de facer camiño é moi esgotador... Pasar de todo porque "o pobo galego non está preparado", ou xa directamente "estamos ben como estamos"? Ou isto non vai comigo?
Outro que seica se pasa media vida bregando nunha asociación de veciños "facendo nación"!
Eu, por desgraza, non podo facelo persoalmente, pero xa se encarga de facelo por min vostede, señor do mel, co compromiso que o caracteriza.
Para observar o seu tempo en internet non é necesario estar na rede o mesmo tempo que vostede, porque é unha observación de segunda orde.
Supoña o que queira Apicultor. Pero o mentiroso o coxo e o manco de mollera coinciden en vostede, amais da mala uva. O Apicultor: "a mala uva da Solaina".
Repito: teña coidado coa súa fantasía internética. Trastornos hainos e grandes.
Até outro día.
Ah, claro, por iso lle é tan fácil dicir o que hai que facer (nación, of course) e andar a afearlle a conduta aos demais porque non fan o que vostede di que hai que facer.
Pero non se preocupe nin colla mala conciencia, home, que o seu "compromiso" ben se lle ve cada vez que intervén neste foro. Vostede "fai nación" interneticamente. A nación llo ha agradecer eternamente: onte chamoume por teléfono e díxomo.
Non se mosquee, señor discernidor reflexionante, que lle é malo prá salú. Quede e tómelle outra caña, que esta ronda -como a anterior- a pago eu.
Para o apicultor, para os anónimos todos, e en especial para Diónisos: "bufa, bufa tramuntana, i tu marinada també"
Disculpen pero eu teño tasado o tempo de quietude diante déste trebello, porque se deixan cousas sen facer, sobre todo de índole respiratoria e efectiva, e cando voltas a enganchar para ler xa nos perdemos todos. Saude para todos de Pepe
http://xgaliza.blogspot.com/2008/04/o-nacionalismo-galego-tocou-fondo.html
"El Ideal Gallego" (domingo, 06-04-08)
"O nacionalismo galego tocou fondo"
Nacionalista-Mocidade. Na terra de Antolín Faraldo, o líder nacionalista non agocha a súa confrontación co actual aparato do BNG e, aínda que recoñece o funcionamento electoral do bipartito, desbota que exista un programa común entre nacionalistas e socialistas. De cara a próxima lexislatura advirte: PP e PSOE tratarán de negar a plurinacionalidade do Estado español e de reducir a unha presencia testimonial calquera cousa que non sexan eles. “Pero isto non é ‘inquilandia’, coidado”.
A súa vehemencia pon de manifesto que está vivo. E que, de momento, non está disposto a xubilarse. O líder do nacionalismo galego parece máis dilixente que nunca: “Mentres esté en condicións e sexa útil seguirei traballando, pero na infantería”.
Facía moito tempo que non viña por Betanzos?
Non moito, pero o tempo pasa moi rápido, e sí que hai xa que non viña a predicar...
E cal está sendo a súa impresión da cidade? Puido ver a man do BNG no casco vello?
Cheguei, metín o coche no subterráneo, tomei un cafeliño e auga fresca e ... a ver se agora podo ver algo porque, de momento, non tiven tempo.
O BNG gobernou co PSdeG-PSOE en Betanzos durante catro anos. A vostede gústanlle os bipartitos?
Depende. Se son bipartitos... por que non. Eu sempre defendín o deseño constitucional do Estado español, pluralista, que non bipartidista... E cando non hai maiorías absolutas é lóxico que se den gobernos multicores, plurais... e tratar de establecer afinidades. Nun país coma este, onde o PP non ten socio de goberno posible... Paréceme lóxico o goberno PSdeG-BNG. Outra cousa é se os bipartitos se convirten en gobernos cun socio coma un caxato... As proporcións en termos cuantitativos non deben marcar posicións sobranceiras ou preponderantes, porque senón a acción política sería practicamente imposible. En definitiva, un goberno bipartito ten que ser un goberno, non a suma ou xustaposición de dous gobernos.
E nese contexto, o bipartito galego é un goberno?
Non funciona realmente como un goberno porque non se percibe que haxa un programa común, pero electoralmente non funciona mal. Despois do que significaron tres lustros de fraguismo non era demasiado difícil facelo menos mal, con non facer moitas das barbaridades que se facían e non ter o talante autocrático que se tiña... é suficiente.
Nas últimas semanas o BNG está a ter certo protagonismo dada a súa posición no panorama político estatal despois do 9-M, xusto cando dende algúns sectores se apunta a que o nacionalismo ten tocado teito...
¿Teito? Fondo. O nacionalismo galego baixou nos últimos anos, e creo que tocou fondo. O teito no nacionalismo galego está moi lonxe, pero púxoselle unha tapadeira para frealo.
Coincide entón con Camilo Nogueira en que a postura actual do BNG é “conformista”...
Non sei se coincido porque non sei o que dixo Camilo Nogueira, hai un tempo que non nos vemos. Pero eu distingo entre o BNG coma parte do goberno galego e o BNG coma organización, e son bastante propenso a comprender, e incluso aceptar en parte, as limitacións que a mecánica do poder establece no desenvolvemento das liñas programáticas acordadas, pero unha organización política ten que manter a súa liña de acción política na sociedade. E iso é o que me preocupa, que o BNG se vaia distanciando ou divorciando de sectores sociais moi importantes, cos que o BNG tiña que estar en sintonía aínda que o BNG como goberno non cumplira as expectativas deses cidadáns.
Falemos do BNG como organización, entón. Na súa presentación fíxose referencia a vostede coma membro da Executiva Nacional... e vostede dixo: “Aínda que non se note...”. En que, por que e dende cando non se nota?
A algunhas cousas non podo contestar porque pertencen ao ámbito interno da organización, pero nin eu uso a miña presencia na executiva para facerme notar, nin, por outra parte, podo exercer axeitadamente as atribucións que se me adxudicaron. A estrutura do BNG está moi verticalizada, cando a súa orixe era horizontal.
Entra nos seus plantexamentos de futuro voltar á primeira liña política?
Non forma parte dos meus obxectivos. Mentres esté en condicións de seguir sendo activo e de ser útil, seguireu traballando na política, pero na ‘infantería’. O tempo pasa e xa non son un mozo...
Pero non son poucos os que reclaman a súa volta.
Si, pero nunca se sabe cantos son e a min non me gusta meterme en aventuras. Non podo facer previsións porque non só depende de min, pero non entra nos meus obxectivos.
Acaba de dicir que “a UPG non foi hexemónica no BNG e nunca o será”.
No sentido de hexemonía, non de que teña máis capacidade de control ou máis forza...
Sería un fracaso non sacar adiante a reforma do Estatuto de Galicia nesta lexislatura que inicia Zapatero?
Temos que sacalo adiante, con Zapatero ou sen Zapatero. O que me cheiro é que o Zapatero que nos espera non vai a ter nada que ver co Zapatero dos últimos catro anos e os seus obxectivos coma presidente do Goberno van quedar no caixón do pasado e vai funcionar o que xa se ve: un goberno PP-PSOE aínda que só o ostente o PSOE. A meta será ir barrendo do mapa todo o que non sexa bipartidismo, co cual acabaremos mal, nun modelo “ianqui”, pero claro, isto non é “ianquilandia”.
Dí que Rajoy é un “facha”. Que é ser “facha” hoxe?
O tipo de especimen que encarna unha metamorfose actual do que foi o fascismo.
Publicar un comentario