Pouco talento? Pan por Pan martes 15 abril. Imaxe: J. Cabezas.
A miña primeira reacción foi indignarme: un titular de prensa rezaba: “Ourense tiene poco talento, según un estudio económico”. Tal afirmou, nunhas xornadas convocadas polo Concello, o catedrático cántabro Villaverde Castro e a xornalista Cristina Huete recolleu a frase literal. Están a chamarnos burros? Pois ben, o tema, a debate no meu blog, seica responde a teoría dos tres Tes: Talento, Tecnoloxía e Tolerancia. Talento é a capacidade de atracción polas Universidades de persoas que xeran novos coñecementos; Tecnoloxía refírese a un sistema tecnolóxico funcional cara a innovación, e Tolerancia, ás contornas humanas nas que a diversidade é norma e que atraen á clase creativa. De aí xorde unha economía creativa e innovadora. Ben, aclarado o tema, quedo un pouco máis tranquilo. Aínda que no espello véxome máis cara de parvo que antes.
Entradas
38 comentarios:
Amigo Marcos, non te agobies por descoñecer a teoría dos tres Tes (Talento, Tecnoloxía e Tolerancia) de Richard Florida pois non é máis que unha das manifestacións das múltiples teorías "trinas" que están a aparecer. Vou citar só algunhas delas:
No campo da neuroloxía xa fixen referencia en outro post á teoría do cerebro triuno de MacLaren (cerebro reptiliano, cerebro límbico e cerebro racional ou neocortex);
No campo da educación, fronte ós tres Erres que reivindican os tradicionalistas (Reading, wRiting, Reckoning: letura, escritura e cáculo) algún autor enfrontou os tres Eses: Sensibilidade, Sabedoría e Solidariedade (Marchesi).
Xa é tamén coñecido o programa que defendían algúns orientais: O Verdadeiro, O Fermoso e o Bo.
E non se trata dun andacio, creo eu, senón da busca dun paradigma máis humanístico, integral e global que contemple ó ser humano como un ser unitario, potenciado un desenvolvemento harmónico de todoa a persoa, en tódalas súas dimensións.
Xabimusic.
Pero por qué tres e non cinco ou sete? Se cadra o límite da nosa memoria?
Sr. Arume, supoño que non será polo caracter máxico/relixioso do número tres... Non o sei.
De feito, unha das teorías psicolóxicas máis interesantes destes últimos anos, a das Intelixencias Múltiples de Howard Gardner, fala de sete intelixencias, que, ó final,o propio autor sintetiza tamén en tres dimensións: ciencia, arte e moral.
¡Non estaría mal que o sistema educativo (e a sociedade, en xeral) se ocupasen de desenvolver de forma equilibrada nos cidadáns eses tres ámbitos.
¿Non lles parece?
Xabimusic.
Xabimusic is God.-
Sr. de Lobeira, só se deus pode ser ateo (grande paradoxo)
Por certo ¿ coñece voste unha cantiga que di así:
"Quen me dera en Lobeira,
quen en Lobeira me dera.
Quen me dera en Lobeira,
Lobeiriña, miña terra"
É que, para min, está chea de lembranzas de cando cantaba no grupo Folk Cantigas (anos setenta)
(Do século pasado, claro).
Xabimusic.
Que bonitas son as redes sociais que todo o mundo coincide en aficións, en pelaxe e en paisanaxe...
E Vde., don Xabimusic, coñece esta??
'Nos días da miña vida
xa vin un cacho de pan
que por moitos anos viva
o señorito alemán'
'Nos días da miña vida
xa pasei por unha feira
que por moitos anos viva
a xentiña de Lobeira'
A primeira estrofa cantárona os mozos de Facós, Lobeira, 24 de decembro de 1933, diante da casa de Xoaquín Lorenzo.
A segunda foi a resposta do profesor alemán Hans-Karl Schneider, que por alí andaba a facer a súa tese de doutoramento en linguas románicas.
Saúdos, don Xabimusic.
O dos tres cerebros tén un certo senso evolutivo. Tres capas dunha cebola que se correspónden con tres fases evolutivas bastante ben diferenciadas na filoxénesis. Voume arriscar a usar un símil cós programas informáticos: control do hardware, sistema operativo, aplicación.
Non me tiren pedras!. O máis básico sería que deran ostias coas súas propias mans. Tirar pedras supón o "razonamento previo" de coller a pedra. Por eso un xuez dictaminaría unha pena maior, pregúntenlle ao Xaime. Se meten a pedra nunha "fonda"(?), como fixo David con Goliath xa estamos nun arma (racional).
O número tres ten moito valor simbólico no subconscente. Nos contos infantís sempre hai tres porquiños, tres oportunidades.
En realidade, algo extraño sucede ao pasar do dous ao tres. Hai dous tipos de carga eléctrica, non tres. Dous sexos, non tres. Dous estados de spin electrónico. Algo terá que ver coa Simetría cósmica ("Esquerda e dereita no Cosmos, Martin Gardner).
O tres ten algo de redundante, de suficiente pero non necesario, de "carabina".
Na política téndese ao bipartidismo. O terceiro, estorba (máis pedras!!!).
Tres puntos definen un plano. Unha mesa con tres patas, nunca coxea.Por eso todo tipo de mecanismos usan trípodes e non "tetrápodes". Aí, o que sobra é o catro.
O tres ten alto valor mnemotácnico: Os tres BBB. Os tres WWW do periodismo clásico(WHO,WHEN,WHERE). Os tres TTT que dixemos. Hai moitos máis exemplos. Igual a xente está predisposta a crer na veracidade de algo polo mero feito de usar o valor simbólico do TRES, do mesmo xeito que tende a crer na veracidade de enunciados en verso ("refrás") polo mero feito de estar en verso(na antiguedade, as léis dictábanse en verso. Dáballe caracter sagrado).
Antes de Mendeleiev, clasificáronse os elementos químicos en grupos de tres.
Tres, é multitude, xa o dixen. EN rigor bastan dous elementos básicos pra representar calquer información ("bits"). Mesmo bastan dous sistemas básicos chamados "portas lóxicas" pra procesala (xa, xa sei que me van decir que son tres: porta "y",porta "o" e porta "non". Pero en realidade son redundantes: bastan duas. Pregúntenlle a algún experto en alxebra booleán).
Perdoen o desbarre....Glups...
Engada esta, Medela:
Nesta casa tan bonita
feita toda de marfil
Deus quera que viva sempre
o señor Don Serafín.
(Contóume o meu abó que lla iban cantar de rapaces á porta dun tal Serafín, pra que lles dera algo de cartos. Tiñan outra versión "de papel" pra un tal Manuel)
Grazas, Da Coba pola estrofa.
Ouviu, Vde. aínda cantou os Reis??
Sendo eu pequeno, lembro os mozos a cantar de diante da porta da casa da miña avoa, en Lobeira.
E lembro que ora chovía de mar a monte, ora xeaba, ora nevaba.
Saúdos.-
Así non acabamos nunca... O tema eran cantigas con referencias a lobeira. ¿Quen da máis?
Como vexo que hai moito entendido en música recordareilles o sentido máxico/relixioso que o compás ternario tiña na Idade Media, onde era considerado como o compás perfecto.
A min ensinoume un gran pedagogo musical que este tipo de compás debíase levar e dirixir facendo coma un círculo coa man pois tiña "caracter" circular. Proben e verán como cadra ben.
Por certo, coñecen a obra de Victor Freixanes: "O triángulo inscrito na circunferencia"? ¿Terá algo que ver con todo isto?
Xabimusic.
Esquecía os tres BBB das revistas do corazón yankies: "Nacementos,Novias, e Enterros". Ao traducilo, non coincide, e perde carga simbólica e mnemónica. Mágoa.
A mín góstame tamén o compas ternario, Xabimusic. Parece tocar algunha fibra íntima, atávica. Igual no pasado tivemos tamén un corazón reptiliano, con tres cavidades en vez das catro actuales. Vostede sabe da influenza que tiveron os nove meses ontoxénicos que pasamos escoitando o corazón da nosa nae nas emociós inducidas polo ritmo. Igual hai influenzas anteriores na nosa mente.
Deseguro que vostede, coma mín, odia esas horribles versiós a 4/4 de obras maestras a 3/4 como, por exemplo a fermosa melodía do álbum da muller de Bach, e outras.
Paxariños que vindes cantando
polas ponlas dos ameneiros
e subides polos castiñeiros
a buscar a raíña do sol...
O 3/4 é fascinante, ten razón...
Din que moitos motoristas que acostumbran o seu corpo ás vibraciós dos motores de tres tempos, non se sinten cómodos nas motos de motor a catro tempos. Imaxino que a diferencia notarase máis a poucas revoluciós...
Amigos Xabimusic e Da Coba, podían poñer un hipervencello a youtube con algunha peza que leve ese compás?
E que me resulta un pouco complicado, en serio, o tema.
Grazas, señores.-
Outra cousa, Xabimusic.
Vostede sabe que a música africana, da que deriva o ritmo de blues pasa bruscamente a "tresillo" ao dividir a "negra".
Eu teño unha teoría ao respecto, que me gustaría someter á súa consideración.
Os bailes asociados a esas músicas adoitan a consistir nunha serie de saltos. Se vostede salta de arriba a abaixo, non o pode facer de forma simétrica, coma un obxecto que colga dun resorte, o que corespondería a un movemento "de corcheas". Desde que toca o chan hasta que se eleva no aire precisa de "coller impulso", o que consume o seu tempo. O ciclo queda así: caio,tomo o impulso adecuado, subo. Tres partes. Pode decir que estóu tolo, si quere.XDDD.
Imaxine o "Apague o candíl" do Gaioso, e xa lle sirve.XDDDDDD.
Ou a Rianxeira. Ou "Ao pasar por Camariñas".En realidade, a maioría da música popular galega. E de todo o mundo, clARO.
Apaga o candil é compás 3/4??
Como un valse?
Adoitan a considerarse sinónimos, na práctica. 3/4 e valse. Algunhos velliños ourensáns que tocaban a guitarra chamábanlle "o ritmo do trinta e tres". XDDDDD.
Por certo, amigo Medela. Vóulle pedri un favor, por si mo quere facer.
Vostede que percorre as terras de Celanova e fala coa xente velliña, recopile información, si pode, dun persoaxe curioso ao que chamaban "O gran David". Non séi de onde era exactamente, posiblemente de terras de CArtelle. Similar ao Xoan da Coba ourensán: un tipo ao que moitos consideraban "parviño" pero que foi gaiteiro, escultor, etc. Teño entendido que vive aínda algún dos seus fillos, velliño. Contáronme algunhas anécdotas del, pero debíaas ter por moreas.
¿Pouco talento?.¡Carafio!.
OK., Da Coba.
O Gran David.
mmmmmmmmmmmmm
Esquecíame, Medela: sí que cantéi os reis.
Cantéiche os reis, cabeza pelada
cantéiche os reis, e non me deches nada.
En retórica, a bimembración é case obrigatoria. A trimembración esixe un grado maior de intelectualización. Poñer blanco e negro, doce e escuro, lento e morno é moito máis doado ou mecánico que facer unha secuencia de tres elementos. Ademáis, a propia retórica pide (para máis complicación intelectual) que os membros dunha estructura trimembre se coloquen de menor a maior extensión ou rango. Diremos, pois, talento, tolerancia e tecnoloxía: 3, 4 e 5 sílabas.
Agora xa sei, grazas a Xabimusic, por qué dividiron o circo en 360 graus, e non en 400,ou 200. Ten máis senso á hora das sucesivas divisiós por tres, base de moitas antigas operaciós sobre o circo.
Os trisqueles dividen o mundo en tres partes, e os trebos (trifolium), tamén. E a estrela do Mercedes-Benz. O prestixio desa marcas de coches terá algo que ver con significados ocultos desa estrela no noso subconscente. Anque a elección do símbolo foi nun principio casual:trataban de comunicar que facían motores pra terra, o mar e o aire.
Os tres exércitos tamén son tres: o da terra, o da auga, o do aire. Falta o do lume, ou xa non: a súa primeira acción debéu ser en Hiroshima. Cando o militar di "fuego!" non se refire a armas nucleares, sinón en realidade a armas do aire, do que depende a combustión instantánea ("deflagración")do explosivo. Por certo, como non hai exército (regular) galego non sabemos se a orden debía ser "lume!" ou "fogo!".
Os triángulos son estables. Non poden deformarse. Por eso as torres de alta tensión e outras estructuras que precisan de estabilidade constrúense en base a triángulos. Un cuadrilátero pode deformarse: hai que apretar moi ben as xuntas das esquinas, e aínda así... Pregúntenlle aos que constrúen andamios verbo da maravillosa estabilidade dos triángulos.
Por triangulación determínase calquer a posición de calquer punto, como moi ben saben os radioaficionados que practican a "caza do zorro".
Non seí quen foi o que negóu a non sei quen tres veces. Non puderon ser dúas, nin catro. Tiveron que ser tres.
No hai animáis con número impar de patas. Só o home cando é vello, como sabía aquel que lle deu a resposta correcta á Esfinxe.
Non sei por qué o Xenio de Aladino concede TRES desexos, e non catro,ou dous. Igual é porque deberían ser suficientes pra calquera. Qué menos que tres desexiños cumplidos, pra ser feliz.
Con tres cousas, pódese saber unha cuarta. Chámanlle "regra de tres". Si as tres calaveras de Colón tardaron tres meses en chegar a América, nunha soa tardarían un mes. Pero claro, tiveron que ser tres (ou é o que din).
Os continentes, tamén son tres: Eurasiaafrica, América, e Oceanía.
Nas lojas de Portugal hai unhos azulejos que teñen pintados dous burros mirando pra un, cunha lenda que dí: "Cando será que nós tres, nos xuntemos outra vez?".
Un,dous, tres, responda: uno dos y tres, uno dos y tres .lo que usted no quiera para el rastro es (Patxi Andión).
Tres moedas na fonte eran na canción. As de plata do Xudas tamén eran tres, de dez denarios cada unha.
3, 33, 333, 3333...Dime o nome dunha ferramenta...martelo!!
9,99,999,9999,...Dime o nome dunha fruta...Pera!!
Agora que o penso...a estrela do Mercedes ...non será un símbolo fálico?. A punta vertical é unha cousa, e as outras dúas (que parecen máis pequenas, coñecida ilusión óptica) as outras dúas cousas. Habería que ver que pasaría coas ventas deses autos , se cambian a punta vertical apuntando pra abaixo ("escarallada").
Cando se xogan ao chinchimones, faise con tres moedas. Vouvos cantar cantas tedes cada un: Arume, dúas. Xaime, tres.XM GLZ, unha.Apicultor,ningunha. Marcos, dúas.Medela,tres.O Anónimo, unha tamén.
En lingúistica, xógase moito cos pares de oposicións (sistema/fala, marcado/non marcado, forma/contido, competencia/actuación, estrutura superficial/profunda, significante/significado, sincronía/diacronía, etc).
Un invento de Saussure pra nos tolear a cabeza durante décadas, do que seguiu tirando proveito logo o ínclito Chomsky (un tipo, por certo, financiado polo goberno americano, que pensaba que as súas teorías se ían aproveitar para a traducción automática...).
Mesmo hai unha teoría sintáctica chomskiana que postula (ou postulaba) que todos os sintagmas teñen dúas proxeccións, haxa o non un elemento "visible" nas pólas do arboriño. En fin: unha carallada como aquela teoría dos conxuntos (alguén se acorda das proxecións biunívocas?).
Ou eran unívocas? Ben, que máis dá. Nunca nos explicaron para que servían as matemáticas que ían máis aló das catro regras e a proba do tres.
A teoría dos conxuntos! Aí empezou o declive da civilización occidental, coa crise do petróleo e a transición á democracia!!!
Si, entre a sintaxe arbórea e a teoría de conxuntos canto peligrou a nosa felicidade adolescente! Aquelas interseccións, aquela propiedade conmutativa, aquelas cláusulas copulativas. E nós con aquelas hormonas nunha pota exprés.
E
"Tres cousas hai en Ourense
que non as hai en España
O Santo Cristo, a ponte
e a burga fervendo a auga"
Sr. XDC, ¿como é iso de saltar de arriba a abaixo? porque eu vivo abaixo, non no aire...
Por iso na danza sempre comezamos cun impulso de elevación que, na linguaxe musical correspóndese coa anacrusa inicial.
Será por isto que a maioría das cantigas comezan en anacrusa aínda que en algunhas transcripcións se representen como téticas.
Neste sentido discrepo da súa interpretación ternaria das danzas. Eu creo que, aínda que o ternario foi considerado como o compás máis perfecto (máis redondo) eu vexo que o máis natural é o binario: alzar/ dar, arsis/ tesis, dereita/ esquerda...
Sen embargo a música, que responde e reficte moi ben a natureza, buscou unha síntese entre o binario e o ternario: o 6/8. Para os legos, binario de subdivisión ternaria. Por exemplo, o ritmo da nosa muiñeria ou das pandeiradas.
¡Que grande invento! ¡Xenial! ¡Eis a cuadratura do círculo! ¡Eureka!
Xabimusic.
Amigo anónimo: a Teoría de Conxuntos é o álxebra dos ordenadores, entre outras moitas máis cousas.
Lémbrase vostede da "unión" dos conxuntos. Pois eso é "a unión lóxica" de proposiciós, o que os informáticos chaman "porta ou" (castelán , puerta "o") ou suma lóxica.Nos libros de lóxica ponse "v". Lémbrase da "intersección"?. Pois ben: eso é a "porta e" (castelán "puerta y") ou producto lóxico. En lóxica ponse un "v" ao revés, como un circunflexo, que non sei como se fai no teclado. Lémbrase da "complementación". Pois eso é a "negación","porta mon".Tampouco atopo o símbolo lóxico no teclado,algo semellante a un "T", sen a parte dereita do trazo superior". COn eas tres operaciós básicas diséñase o "álxebra lóxica", "alxebra proposicional" ,"alxebra de Boole", (chámase de todos esos xeitos), isomorfa á Teoría de COnxuntos. O seguinte paso é o diseño de sistemas físicos que simulen o comportamento de eses operadores ("circuitos dixitáis"), e a partires de aí, vostede i eu podemos estar escrbindo e comunicándonos sen coñecernos de nada, a través destes aparatiños. E mágoa que non nos coñezamos, porque o había de sorpender con infinidade de aplicaciós prácticas cotiás desa Teoría que rematóu por volver tolo a un tal Cantor.
Non me refería ao compás ternario, senón ao tresillo, Xabimusic. As anacrusas só aparecen ao principio, pero o impulso pra saltar hai que dalo a cado salto. A secuencia completa dun salto é un tempo, non un compás. Igual me expliquéi mal.
Eu, o das anacrusas interprétoo en termos da letra da canción. O primerio tempo do primeiro compás debe coincidir coa sílaba acentuada da letra . E non todas as palabras se acentúan na súa primeira sílaba. Ao final fan falta eso: compases acéfalos, téticos, etc...
Sr. XDC, eu diríalle que pense máis en 6/8 que en tresillos...¿Non sei se me explico?
Por outra parte, un comezo anacrúsico vai condicionar toda a peza: cada un dos seus motivos eu células rítmicas ¿non si?
Xa lle dixen ó Marcos que o estou pasando "bomba" con este fío... ¿Nalgún momento teremos que deixalo?
Xabimusic.
(Tiven que marchar, antes, amigo Xabimusic).
Claro que os bailes europeos baseanse máis en movementos de oscilación horizontales, e por eso ten razón que son maís naturales pra eles as divisiós binarias. Pero moito bailes africanos con sisten en saltar verticalmente, pero o salto humano non é un "choque perfectamente elástico" contra o chan, e por eso os tres movementos aos que facía referencia me paracen a orixe dos ritmos atresillados característicos de moita música africana.
Canto ao 6/8, tamén é un dos meus favoritos. Nos "oldies" americanos dos anos 50 e 60 un pouco máis lentos que na muiñeira,JAJAJAJ.
Saúdos.
Leo agora o seu comentario anterior, Xabimusic.
Moitas partituras da mesma canción están moitas veces escritas indistintamente a 6/8 ou a 4/4 a tresillos. Particularmente, gústame velas a 6/8 por causas da interpretación: téñoa asociada a certas rutinas mentáis" .XDDD.
A pregunta "Pra qué serven as matemáticas que van máis alá das catro regras?", é moi típica da xente de letras. Como a "Pra qué sirven o latín e as lenguas mortas?" é típica da xente de cencias. Cal é a súa favorita?. XDD.
Xoan da Cova is the Holy Ghost.
Un exemplo dun dos males deste país: o localismo cum clientelismo corredoiril. Interesante o artigo:
http://www.vieiros.com/opinions/opinion/402/a-democracia-no-rural-5-000-palcos-da-musica
A democracia no rural: 5.000 palcos da música
Moi bo o artigo de Sucasas ao que se refire o anterior anónimo: o palco de música como metáfora.
Pégoo aquí:
A democracia no rural: 5.000 palcos da música
José Luís Sucasas
Vieiros, 11:26 17/04/2008
Posiblemente foi que aló polos albores da democracia, un pedáneo calquera dunha parroquia calquera do rural pensou na construcción dun palco da música permanente (permanente o palco, non a música). É mais que probable que quixera facerse de notar perante o resto dos parroquiais e asemade agradecerlle así o seu apoio electoral masivo. Se cadra os veciños preguntáronlle canto lle ía custar a eles, e como o pedáneo lles confirmou que todo a conta do alcalde, pois todos a unha dixeron: “Pois logo adiante co palco”.
Ó día seguinte o noso anónimo pedáneo, que por suposto tiña cédula de manexo da diabólica máquina MAP75, contoulle a idea ó alcalde e a este chispeáronlle os ollos de contento porque levaba xa un tempo cavilando en como pagar como era debido os votos do rural e non daba coa moeda. Xa lles puxera farolas nas casas patruciais, algunhas incluso con bombillas, e estráralle de croio moído as congostras principais. Pero eran investimentos de pouca dura e menos lustre, xa que á volta dun ano, as choivas e maila lama soterraban o firme, e das bombillas quedaba o recordo. Sen embargo, un palco da música de ladrillo, cemento e caleado de branco impoluto eran palabras maiores. Ademais, como non respondía a unha necesidade sentida e reclamada, ninguén lle ía poñer pegas. En resumen, aparente e prescindible: o súmmum do investimento político.
“Hoxe é un día grande para Pedroso (por exemplo). Hoxe deixades de seren cidadáns de segunda, porque xa contades cun palco da música coma os que hai nas vilas e nas cidades”, díxolles o alcalde o día da inauguración. E non lles mentía: era polo San Xoán e os días eran certamente longos, e tamén era certo que as vilas e cidades contaban con palcos da música. Mais como político de éxito non lles contaba toda a verdade: os días eran grandes independentemente da vontade do alcalde e o palco inaugurado nada ou pouco tiña que ver cos que campaban nas vilas e nas cidades. Os destas últimas case todos eran de cantería traballada, con varandas de ferro forxado e con teitos cheos de arabescos e filigranas; e non había un igual a outro, xa que os promotores –Sociedades Benéficas, Amigos da Música, Indianos, Círculos das Artes, ou tres ou catro ricos constituídos en Asociación Cultural- eran xente do lugar e querían que o seu fose o palco mellor e máis garrido. Nada, pero nada que ver, co palco novo de Pedroso, de estructura rectangular (os das vilas tiñan forma circular) e feito a golpe de ladrillo, area e cemento.
Despois do de Pedroso viñeron todos os demais, un tras outro. Seguramente polo principio de imitación -¿por que nós non facemos coma os de Pedroso?-, se cadra por trasfego de información nas sesións da Fegamp –“Non sei que carallo facer nas aldeas...non piden nada...”, confesaría un dos munícipes. “Ai pois eu fíxenlle palcos da música en todas as parroquias. Sonche bos de facer, non moi caros e vense ben ó lonxe”, fachendearía algún outro. “Pero hai parroquias nas que xa non fan festa...”, insistía o primeiro. “Ah! ¿e quen che di a ti que non volven a facer festa ó ver o palco novo?”. “Home, mirado así...”.- Fose como fose e polo que fose, o caso é que en poucos anos o rural galego encheuse de palcos da música de idéntica feitura e democrática beleza.
A día de hoxe, moitos daqueles palcos están abandonados, e algúns non chegaron a escoitar outras notas musicais cas dos paxaros na primavera. E nas parroquias que si os utilizan atópanse co problema de que as orquestras de certo renome viaxan con palco propio, polo que o palco de cemento queda para rifar o lacón, a xovenca ou unha reproducción do santo patrón. Se o inmenso Otero Pedraio compilara hoxe a súa Historia de Galicia, tería que incluír os palcos da música entre as construccións típicas do noso rural, canda outras de igual factura e parecido éxito como os Locais Sociais e os mini-parques infantís.
Publicar un comentario