Primeira impresión

Realmente grandioso: o roteiro republicano en homenaxe ó Volter. No segundo piso do Mesón de María Andrea os homenaxeados: Xosé Luís De Dios, Buciños, Acisclo, Arturo Baltar, que parecía querer esconderse tras da porta. Dos vivos só faltaba Virxilio. A Praza do Eirociño chea antes de empezar. E ata o remate, máis de tres horas, mantívose toda a xente en tensión.
Varios centos de persoas: que calcule quen queira. Pero todas ilusionadas. Grupos musicais (marabillosos os bielorrusos-galegos de Rusga), grupos teatrais, recitadores, etc. Moitos momentos cheos de contido e paixón. Algún dos máis emocionantes. Fernando Dacosta na Barrela co seu texto da autodefensa de Alexandre Bóveda, e cos compañeiros de Sarabela. Elena Seijo como viúva lía entre saloucos a carta de Alexandre ós seus seres queridos. Case saltan as bágoas na recreación da infamia.
E a Banda Municipal tocando o Himno de Riego diante de Santa Eufemia: nunca tal se vira dende hai máis de 70 anos. Aplausos e voces. Nese momento está o meu carón Alex S. Vidal, vicealcalde, vai saudar ó presidente da Banda. Dígolle, entre bromas: “Se agora saes aí e proclamas a República, como máxima autoridade presente, só vas ter aplausos. É un momento histórico”. Pero perdeu a ocasión.
Centos de amigos/as en peregrinaxe laica e democrática. Marabillosa tamén a intervención do Coro Vellos Amigos, dirixido por Manuel de Dios. Alegroume especialmente velo alí e funlle dar unha gran aperta: ata tiven desexos de berrar “Viva Manuel de Dios” (berrábase nas paradas Viva... para cada un dos artistas). Pero corteime, son así de discreto, qué lle vou facer...
Por alí andaban tamén Xosé M. Beiras e Aurichu, viñeron dende Tui co seu amigo X.L. de Dios e a súa dona: fomos falando un bo anaco de tempo desta Auria sorprendente. E o antigo guerrilleiro Camilo Dios: logo contou o Chisco isto. Pregunteille, di o Chisco, se algunha vez, cando estaba no monte, imaxinou que algún día podería ver de novo unha manifestación masiva, coas bandeiras republicanas pola rúa, gran explosión de ledicia. O Camilo respondeulle: “Por iso disparaba cando estaba no monte”. Contouno Chisco na derradeira intervención no Liceo(e estiveron ben os tres últimos en falar, Fernández Naval “Chisco”, Camilo Franco e Manolo Figueiras).
Durante moito tempo os ourensáns lembrarán este gran espectáculo cívico e de fraternidade. Noraboa de novo ós Amigos da República. Unha chea de rapaces e e rapazas moi novos con gabardina, bigote, cigarro e paraugas facían de Tuchos clonados e multiplicados: homenaxe merecida ó dono da taberna. Alegroume tamén ver moita mocidade entre os participantes na festa: un símbolo do futuro.
Pero o éxito ten un nome. Achegueime no Liceo a Michel Escuriaza a darlle unha mensaxe secreta. El estaba pensando xusto o mesmo. E saiu el en nome dos Amigos da República e reclamou un forte aplauso para a responsable de tan eficaz organización, despois de meses de traballo: Ánxeles Cuña. O Liceo retumbaba cos aplausos merecidos. Ten que haber máis como esta ...