Volve Berlusconi (Andoliña xoves 17 abril) Por cortesía de ARUME, velaí dúas fotos de Porto Rotondo e Porto Cervo, os lugares onde Berlusconi ten o seu feudo de verán (e tamén de inverno). O iate non é de Berlusconi (é unha discoteca), pero podería ser calquera dos que ancoran nesa parte de Sardegna.
Hai un anuncio nos medios audiovisuais e tamén nas vallas do país co moi rechamante lema “Eu quero ser galego”. Suponse que fala un empresario, envexoso das supostas vantaxes que unha empresa concede ós empresarios galegos. Hoxe mesmo nos ambientes da esquerda italiana o lema ben podería ser “Eu quero ser español”, á vista dos resultados das eleccións italianas da pasada fin de semana e da idealización que por aqueles lares teñen moitos progresistas do modelo Zapatero. A volta de Berlusconi, xa temida, demostra que o sistema italiano segue sen encontrar unha saída plenamente democrática. E que as realidades que denunciaba o ensaio “A casta”, tan crítico coa clase política italiana, retratan con fidelidade a corrupción da mesma.
Xa é moi preocupante saber que che vai gobernar o segundo home máis rico do país (o PP perdeu votos aquí co supercandidato Pizarro). Se por riba é un populista e demagogo e está marcado por un personaxe tan perigoso como Umberto Bossi, o líder da Liga Norte, é doado entender a desolación da esquerda italiana que cando menos tiña en Veltroni un dirixente culto e ben formado nas loitas políticas. Gañou a xenofobia, o medo ós inmigrantes e o discurso antieuropeo.
Xa é moi preocupante saber que che vai gobernar o segundo home máis rico do país (o PP perdeu votos aquí co supercandidato Pizarro). Se por riba é un populista e demagogo e está marcado por un personaxe tan perigoso como Umberto Bossi, o líder da Liga Norte, é doado entender a desolación da esquerda italiana que cando menos tiña en Veltroni un dirixente culto e ben formado nas loitas políticas. Gañou a xenofobia, o medo ós inmigrantes e o discurso antieuropeo.
Entradas
5 comentarios:
Italia = País Pragmático
España = Tierra de Quijotes.......
Italia : País mafioso de arriba ata abaixo
España : País corrupto
A CASTA: polo seu interese recupero este post de Arume. (Polo visto, este libro tivo moitísimos lectores, pero quizais algúns ata votaron por Berlusconi).
La casta, de Rizzo-Stella, ARUMES 31-8-07
Case vinte impresións en apenas dous meses. Número un de ventas en Italia en libros de ficción e non ficción. E iso con andeis cheos de novelas premiadísimas e de libros que resaltan, con énfase sensacionalista, a crise política do país italián (outro día falarei das librerías). O libro en cuestión, traducido como A casta: así chegaron a ser intocables os políticos italiáns, é un repertorio abraiante de cómo os políticos italiáns constitúen un grupo apartado dos cidadáns, empeñados en gastar, de modo absolutamente indecente, os cartos públicos. Os autores, Sergio Rizzo e Gian Antonio Stella son xornalistas do Corriere della sera, expertos en información económica e editorialista o segundo do propio xornal. Apoiados en datos sacados non moi doadamente das contas italiáns, repasan un por un os distintos niveis da administración italiana, desde a Presidencia da República ata os alcaldes pasando por Presidente de Goberno, Ministros, Parlamentarios, Senadores, financiamento de partidos, gobernadores das rexións, parlamentarios rexionais e toda a corte de funcionarios, asesores, amigos e demáis persoal adscrito á calquera desas instancias. Todos, pois, con soldos e con indennità (o que aquí chamamos consolidación ou paga a perpetuidade por ocupar tales postos).
O resultado da investigación, tal é o nome que lle adxudican ao libro, é demoledor. Resulta, sen embargo, imposible facer un resumo de todo o libro porque se presenta como un catálogo dos escándalos máis eminentes. Unha pequena introducción no primeiro capítulo de escasa entidade teórica pero sólida presentación coloca a todos os grupos políticos, sen excepción aínda que con matices, nunha especie de limbo social que eles chaman sen dubidar casta. Termo que agora mesmo en Italia aparece por todos os lados como resultado e consecuencia do éxito indudable do libro. Os autores teñen o cuidado ademáis de evitar calquera tentación demagóxica co emprego dunha ironía por momentos vitriólica, que resulta nalgúns casos insuficiente diante da magnitude da denuncia. O libro está cheo de anécdotas insólitas que permiten, de forma exemplar, adquirir unha idea cabal das dimensións das barbaridades políticas do país. Ao final un apéndice, que fotografiarei para ensinárvolo, resulta moi ilustrativo.
A conclusión do libro é inquedante: a pregunta que formula calquera lector é sempre a mesma: cómo pode sobrevivir un país a este roubo manifesto á cara, sen vergonza nin disimulos, de todo o mundo? Eu, desde logo, non teño respostas. O único que teño é unha escolma de textos que puiden traducir para dar conta do fenómeno. Vaia aquí os primeiros exemplos. Para tomar nota, Gaiás e sobresoldos:
1. Vós de Estado.
Tomade cinco Boeing 737 coma eses da Ryanair de 150 pasaxeiros e facedeos voar de Roma a Londres ida e volta. Todos os días, Nadal e Fin de ano incluidos. Ou alugade oito jet privados de envergadura coma os Gulfstream V de 18 pasaxeiros na ruta Roma-Madrid e volta. Todos os días, Nadal e Fin de ano incluidos. Ou collede en aluguer trece aerotaxis de nove pasaxeiros e mandádeos de Roma a París e volta. Todos os días, Nadal e Fin de ano incluidos. E facede en suma todas as hipoteses que queirades pero as contas non teñen volta: como carallo fixo Palazzo Chigi, no último ano da era berlusconiana, para gastar 179.452 euros ao día en vós de estado? Como fixo para acumular 37 horas de vó ao día? Por curiosidade, quen viaxaba naqueles avións de Estado? Secreto. Confirmado, mesmo despois da entrada de Prodi: secreto.
2. Viaxes varios. 2. Viaxes varios.
O máximo foi o da Rexión Sicilia que, tendo que preparar un campeonato mundial de ciclismo, organizou un viaxe a Oslo para ver coma o montaban os noregueses. Foron 120, incluidos os músicos dunha orquestina folk, as mulleres (foi espectacular a explicación do asesor Sebastiano Spoto Puleo: “que íamos facer? Despois ían dicir que erabamos os únicos homes de Sicilia que deixabamos en casa as mulleres” (no orixinal en siciliano: “fimmini”), 30 xornalistas e 4 cociñeiros. Os cales viñan precedidos por un trailer de despensa con todos os ben de deus: pomodorini secchi alla bottarga (tomates secos con mojama), berenxenas ao fiuncho silvestre, e viño de Donnafugata.
Outra vez, tendo que preparar unha universiada, decidiron ir ver como organizaban os xaponeses en Fukuoka. E montaron unha viaxe que, se non fora bloqueado pola apertura dunha investigación, prevía unha excursión ao país do sol nacente de 231 persoas: deputados, funcionarios, amigos. Máis o necesario para darlles aos hóspedes xaponeses un simpático espectaculiño durante a cerimonia de apertura: 30 abandeirados de Siena, 30 trapecistas da Emila Romagna, 30 gondolieros veneciáns, dez cantantes románs e 30 Pulcinella napolitáns. Todos con reserva en el Hyatt Residence: 500.000 liras (uns 300 euros) ao día. Caro? "Non, non", explicou o asesor de turismo Luciano Ordile: “Dinme que o café costa 10000 liras!”. E preguntáronlle: Non bastaba, por exemplo, levar só os traxes de Pulcinella e usar figurantes xaponeses? Resposta: “Non entendo todas estas polémicas. Non estamos organizado unha festa de aldea.”
NO BLOG DE JUAN CRUZ:
17 abril, 2008 - 07:33 - Juan Cruz
Pero, ¿qué dice Berlusconi?
He escuchado a Berlusconi hablando en la radio para explicar las ofensas que profirió contra las mujeres a cuenta de lo que él cree que es el Gobierno rosa de Zapatero; a él no le molesta el color rosa, lo que no le ha parecido bien es que Zapatero haya roto la familia tradicional. Eso, al menos, entendí. Y claro, estas piedras ruines son las que luego alimentan los diálogos en la sacristía, en los taxis rabiosos y en las radios de los cantamañas: ¿qué aquí se rompió la familia tradicional? ¿Quién la ha roto, con qué martillo? Por si vale una familia sola, miren la de Zapatero. Bueno, hablando en serio: David Trueba, que estaba a mi lado ayer en un almuerzo, me enseñó un sms que le venía de un amigo italiano, director de cine. La vergüenza con la que leemos aquí cosas que dice Berlusconi allí se sienten en carne propia. Ahora será primer ministro y luego será presidente de la República, y mandará algún día más que lo él mismo quisiera mandar. Luego la historia resumirá en unas líneas su paso por el poder, y entonces importará menos que ahora. Pero ahora incordiará muchísimo.
Ah, lo del té. Es un te verde, normal; me dijo Lozano que no debía tomar café por las mañanas, bajo ningún concepto. Así que ese es el té de la mañana; me dijo algo Lozano de los radicales libres, y me lo explicó tan bien que yo creo que en aquel momento me curó el estrés que sufría entonces. Lo que me ha ocurrido ahora es una contractura muy dolorosa, concentrada en una zona lumbar que me hace dificultoso el viaje en coche o en tren o en avión. Por eso he tenido que suspender un viaje que tenía esta tarde a Córdoba. Me habían pedido los amigos de Cosmopoética que hablara allí de mis poetas; y me había preparado el repertorio, que es muy largo y va desde Rilke a Manuel Rivas pasando por Gil de Biedma, César Vallejo, T S Eliot, José Hierro, Octavio Paz... Uff, si yo pudiera leer cada día poesía probablemente no tendría esta contractura que me ha impedido ir a Córdoba a hablar de los poetas.
Una última cosa: Eta ha vuelto a intentar sobresaltar a este país. Esa es la verdadera contractura de España.
Moitas gracias, don Marcos, por acordarse desta reseña que adicara no seu momento a quen ma encargara: Apicultor aka apc.
O que estaría ben, e xa que estamos entre xente que organiza miles de cousas fantásticas, era argallar unha cousa en Ourense como a que organizan en Córdoba de Cosmopoética. Eu irei alí en maio por unha cousa parecida coa mesma xente (creo que a densidade de poetas en Córdoba é insuperable en todo o orbe coñecido) que organiza ese maremagnum poético e xa lles contarei.
Publicar un comentario