Conversas contemporáneas (1):
serie de entrevistas de MANUEL VIDAL VILLAVERDE en Galicia Hoxe 5 maio.
Marcos Valcárcel: "O galego debe ser un valor de mercado no mundo globalizado".
Sae hoxe, en GH, a entrevista que me fixo o amigo Vidal Villaverde na súa serie Conversas Contemporáneas. Fálase nela da lingua galega, da Historia de Galicia, de Vicente Risco e Ramón Piñeiro ou das posibilidades dunha dereita galeguista, entre outras cousas. Reproducireina no blog, en 3 entregas, por se alguén quere debater arredor dalgún dos seus apartados.

Marcos, ti como historiador, e mesmo "in illo tempore", necesariamente entre aspas, máis que en cursiva, nunca che tentou o elaborar unha evolución da lingua da Nación galega?
Pois, se te refires ó nivel científico da evolución da Lingua Galega creo que eu non sería a persoa axeitada para iso e hai xa varias Historias da Lingua no mercado ben valiosas. Outra cousa sería estudar o papel que a lingua como clave fulcral tivo no pensamento galeguista de todos os tempos, dende os pensadores rexionalistas ata hoxe; neste sentido tamén hai achegas ben valiosas sobre o papel da Lingua na definición da nación en Murguía, Risco, ou Castelao, por exemplo, pero si sería posible e pertinente un ensaio de conxunto, que fose marcando con detalle todas as modulacións dese debate. En calquera caso, só dende o galeguismo e o dende o nacionalismo, houbo unha atención preferente a este tema: ignoramos qué opinan do papel da lingua na nación doutras claves ideolóxicas e nalgúns casos semella que prefiren negala antes de formularse este problema.

Despois desta túa resposta, e retornando ao idioma, cal é a túa opinión con respecto á chamada "normativa de concordia?
Apoiei dende sempre todos os pasos cara a unha normativa de concordia (varios centos de profesores de galego asinamos no seu día unha carta nesa liña) e creo que o acordo conseguido foi moi positivo, no xeito de integrar cantas máis forzas mellor na loita pola normalización do idioma, respectando a estrutura profunda da lingua.

Ves o galego -refírome naturalmente ao idioma- en perigo de extinción ou desaparición fronte ao castelán?
Os perigos son evidentes pola aparente falta de relevo no nivel da mocidade dos falantes actuais, de maior idade. Pero ninguén pode predicir con total seriedade o que vai suceder: depende esencialmente das xentes, co apoio das institucións públicas. O galego dende logo non é ningunha lingua marxinal: ten un status oficial, unha poderosa literatura e soporte cultural detrás, ó seu favor a vontade de grupos moi concienciados e, en xeral, unha posición non de hostilidade senón de indiferenza nos sectores menos comprometidos coa lingua. O desleixo é máis perigoso, porque socava as bases do contrato social do país coa súa lingua. Os grupos máis hostís son moi barullentos, como os carballos que caen facendo ruído, que di o Ferro Ruibal, pero mentres o conxunto do bosque segue a medrar en silencio. O que si sería moi positivo é esculcar nas estratexias máis acaídas para implicar a mocidade na causa do galego, con mensaxes en positivo: como di, un pouco en brincadeira o amigo Monxardín, teriamos que contratar a favor do galego o xerente da Coca-Cola. Por probar?

O bilingüismo -castelán-galego- é algo natural e consubstancial aquí?
O bilingüismo é sempre unha situación transitoria e filla dunha evolución histórica na que o galego, lingua de noso ou lingua propia, tivo todos os atrancos contra todas as vantaxes do poder a favor do castelán. Pero a historia non pode dar a volta e imos cara ó futuro. E o futuro non será monolingüe, sen dúbida, nin sequera bilingüe: oxalá sexa plurilingüe e os nosos mozos e mozas se enfronten ó mundo co coñecemento de varios idiomas. E entre todos eses idiomas, o galego podería e debería ser a lingua de instalación preferente da nosa sociedade: iso será moito máis rico, dende logo, que rendernos ante a presión do castelán e converternos nunha "provincia" máis, sen singular personalidade cultural. O galego debe ser no futuro un valor a engadir, mesmo un valor de mercado no mundo globalizado, aquilo tan repetido do vello Risco: "Ser diferente é ser existente", que encabeza como lema o meu blog (As uvas na solaina).