20 sept 2008


éche o que hai, de López (Galicia Hoxe 20-9-08)
Publicado por en
Etiquetas:

31 comentarios:

Anónimo dijo...

Colgo o artigo do Marcos Valcárcel, hoxe na Rexión:PREMER.


(A diferencia entre as películas americanas do Far West e as nosas da Guerra Civil pode ser que eles gábanse de esa época da súa historia).

lun sept 22, 05:39:00 p. m.
Anónimo dijo...

A ver agora:PREMER.

lun sept 22, 05:40:00 p. m.
Anónimo dijo...

A "Memoria" con maiúscula podémola entender de moitas maneiras. Non só como "memoria da guerra civil", non?

lun sept 22, 07:05:00 p. m.
Anónimo dijo...

Os pais de moitos de nós gardan ben gardada na súa memoria a fame e os padecementos que pasaron. Non sei se iso é, tamén, Memoria con maiúscula.

lun sept 22, 07:07:00 p. m.
Marcos Valcárcel López dijo...

por suposto que é Memoria con maiúscula, quen o dubida?

lun sept 22, 08:06:00 p. m.
Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Hai que irritarse de cando en vez un pouco. Síntoo.

TRIBUNA LIBRE

Miedo a la libertad

GLORIA LAGO El Mundo

Los mayores disparates e injusticias de la Historia no habrían contado
con la aquiescencia de buena parte de la ciudadanía si no hubiesen ido
acompañados de una calculada manipulación de la información y del
lenguaje.
En España tenemos la tendencia a tolerar demasiado bien las mentiras
de los políticos. Tal vez sean reminiscencias de etapas anteriores, en
las que no cabía la crítica al poder y sólo nos quedaba la libertad de
no creer. Conserva una buena parte de la sociedad la tendencia a dar
crédito a la información que llega desde ámbitos profesionales, de los
que consideran expertos, y con esa candidez de democracia aún joven,
tal vez no sea consciente de que cuando el poder consigue hacerse con
la suficiente influencia en esos sectores, apesebrarlos, se filtra en
nuestras vidas de un modo mucho más peligroso, porque, avalado por una
presunta neutralidad científica, se prevale de la confianza que
depositamos en el que más sabe.

Siempre ha habido algo de sagrado en los libros de texto. Los
profesores sabemos que incluso el error más evidente es muchas veces
aceptado por nuestros alumnos como correcto porque «lo dice el libro».
Los jóvenes gallegos, a quienes se ha reducido la enseñanza en
castellano a una mera anécdota, son además animados, a través de los
libros de «lengua propia», a reparar el daño infligido a la que
debería ser su lengua por una lengua «ajena» que llegó con la invasión
de unas gentes de Castilla. A los más pequeños se les pide que
colaboren para que «la lengua gallega sea la habitual de los gallegos
y gallegas». A los mayores se les adoctrina ideológicamente y se les
bombardea con verdaderos tratados de política lingüística y mensajes
que llevan implícito que los que hablan español no hablan una lengua
de Galicia. El gallego siempre aparece personificado, y su «muerte»
equiparada a la de un ser humano. Les correspondería a nuestros
jóvenes revertir esa situación, convertirse en «neofalantes», una
suerte de conversos a quienes en algunos libros de texto aconsejan
cambiar de amigos para rodearse de un entorno que facilite esa
conversión.

A los padres se nos dice que el castellano ya se aprende fuera de la
escuela, asegurándonos que nuestros hijos alcanzarán una igual
competencia en ambas lenguas, imprescindible, según ellos, para lograr
una sociedad cohesionada, y se nos desinforma sobre los sistemas
educativos de otras democracias, con campañas manipuladas, pero
avaladas por profesores universitarios.

Ante esta situación, alguien tenía que decir la verdad. Los chicos
necesitan saber que en la Historia de las civilizaciones las gentes
vienen y van, y que a causa de esos flujos se ha enriquecido nuestra
cultura y han evolucionado nuestras lenguas. Que los romanos que
trajeron a Galicia el latín, del que surgió el gallego, no vinieron a
hacer turismo, que el castellano comenzó a utilizarse en Galicia en el
remoto siglo XIV y que muchos de nuestros antepasados contribuyeron a
convertirlo en el español que hoy compartimos con los demás
hispanohablantes, siglos antes de que la lengua d'oil se convirtiera
en el francés, la lengua de casi todos los franceses. Pero debería
bastar con que fuesen conscientes de que lo justo y lo sensato sería
que pudiesen estudiar en la lengua en la que aman, se enfadan y
sueñan, o simplemente en aquélla que consideren que les proporciona
mayor bienestar.

Alguien tenía que decirles a los padres que el registro culto de un
idioma se aprende habitualmente en el colegio, y que por tratarse de
lenguas parecidas, la mezcla de códigos es más probable. Que para la
inmensa mayoría la igual competencia en ambas lenguas es imposible, a
no ser que sea nula en ambas, y que, en todo caso, tampoco es
necesaria porque siempre ha existido un bilingüismo pasivo que ha
posibilitado la intercomunicación. En definitiva, que de un estatus de
cooficialidad no puede deducirse que ambas lenguas han de ser
igualmente conocidas por toda la población.

Al profesional y al comerciante no es necesario decirles lo que su
sentido común ya les dicta, pero alguien decidió ayudarles a aportar
argumentos para defenderse de los que pretenden primar más el
conocimiento de una lengua que la competencia profesional, o hacerle
creer que su negocio, en lugar de una actividad privada que, en todo
caso, se desarrolla en un local abierto al público, es un servicio
público. El derecho que tiene el consumidor a que le atiendan en una
determinada lengua es el mismo que el que tiene el comerciante a que
el consumidor emplee la que aquél prefiera: ninguno.

A todos ellos alguien tenía que decirles que en los países con larga
tradición democrática, la conservación del patrimonio cultural es
compatible con el respeto a la libertad del individuo; que no es éste
el que está al servicio de aquél, sino al revés; que no es admisible
restringir los derechos de un ciudadano salvo que ello sea
imprescindible para que todos los ciudadanos tengan los mismos
derechos. Que en democracia, cuando hay diferentes opciones
compatibles, la cohesión social se basa en que cada ciudadano pueda
elegir aquélla que más le guste o convenga.

El conocimiento genera inquietud y temor en los que pretenden
controlar a la sociedad, porque la información puede conducir a que la
exigencia de la libre elección se generalice y sea un clamor, y tal
vez en ese caso la gran mentira quedaría al descubierto. A los que
desde hace poco más de un año dedicamos nuestro tiempo y nuestros
escasos recursos a informar y aglutinar esfuerzos con el único
objetivo de lograr una política lingüística homologable a la de las
democracias que nos rodean, a los que nos hemos atrevido a cuestionar
el tabú, se nos tacha de segregacionistas. Este término, uno de los
últimos hallazgos incorporados al argumentario común de los
«normalizadores», siempre se aplicó a quienes desde el poder separan a
los ciudadanos en grupos por características étnicas o de otro tipo,
sobre todo en contra de su voluntad. Presintiendo, al parecer, cuál
sería la opción mayoritariamente elegida, se apresuran a acusar a
quienes no se decantarían por la opción que ellos ya han elegido para
todos de padecer prejuicios hacia las lenguas minoritarias, lo que es
tan absurdo como lo sería afirmar que los padres que quieren que sus
hijos aprendan en inglés tienen prejuicios hacia el húngaro por no
preferir esta lengua.

El mensaje va calando. A los 80.000 ciudadanos que han plasmado su
firma sobre los pliegos de nuestro manifiesto se suman las voces que
desde sectores socialmente importantes muestran su disconformidad con
una política restrictiva de derechos y empobrecedora económica y
culturalmente. El miedo de los mediocres a la competencia en libertad
ha dado lugar al insulto y a la difamación desde las tribunas
subvencionadas, a la agresión desde las alcantarillas de los fanáticos
útiles. Tres veces se negó el Presidente Touriño a condenar
públicamente las agresiones que los miembros de nuestra asociación,
Galicia Bilingüe, estamos sufriendo. Tal vez el miedo a las
consecuencias políticas de nuestra labor pesó más que su obligación de
proteger la libertad de expresión de unos gallegos que reclaman
pacíficamente y con argumentos un cambio en la legislación.

Y es que se aprende mucho informando. Así, fuimos descubriendo que la
presión y la intimidación son más graves de lo que habíamos podido
imaginar; que se extienden a muchos sectores de la sociedad, sobre
todo hacia los docentes, y especialmente hacia los que comparten
centro con una minoría muy activa que ha convertido su profesión en un
apostolado. Algunos ya habían tirado la toalla, otros desafían la
sanción impartiendo sus clases en la lengua que sus alumnos mejor
comprenden o en la que quieren ser enseñados. Sus historias confesadas
con palabras amargas nos han llegado a través del correo, de la
llamada telefónica o de la cita en un café. Otros, disconformes, no se
pronuncian por miedo a la exclusión, porque a todos nos gusta
sentirnos queridos. Unos pocos nos hemos sobrepuesto a ese temor
cuando hemos comprendido que nada vale el saludo de quien quiere más a
una lengua que a la libertad.

Hemos aprendido que la maquinaria normalizadora mueve mucho más dinero
del que sospechábamos. Que entidades que creíamos organismos
gubernamentales, a tenor de las subvenciones y del pábulo que se les
da desde instancias oficiales, no son sino asociaciones privadas (Mesa
Pola Normalización lingüística) que, bajo el pretexto de salvar una
lengua, presionan a empresas, instituciones y directores de colegios.
Colectivos con una ideología muy concreta que aceptan expresamente los
apoyos de grupos radicales o antisistema. Al final hemos llegado a la
conclusión de que lo que menos les importa es la conservación de una
lengua, que ésta sólo es un instrumento de control social para
conservar sus privilegios y lograr su proyecto político.

No hay nada que más teman quienes legislan de espaldas a la ciudadanía
que la sociedad abandone su pasividad. Nos corresponde a los que
constituimos la sociedad civil reclamar que se respeten nuestros
derechos. Lo haremos utilizando el poder que tenemos como votantes,
removiendo las cúpulas de los partidos desde las bases, sumando, sin
reproches. Las políticas «normalizadoras» no son más que el reflejo de
un rancio nacionalismo cultural que por tradición ideológica nada
tiene que ver ni con la izquierda democrática ni con la derecha
liberal. Tenemos que promover un cambio en la legislación que
padecemos en algunas comunidades autónomas, pero del que somos
potenciales víctimas todos los españoles y que convierte derechos en
deberes, algo que no es propio de un sistema democrático. No es sólo
la formación de nuestros jóvenes lo que está en juego, sino nuestro
derecho a vivir en una nación de individuos libres e iguales entre sí.

Gloria Lago es presidenta de Galicia Bilingüe

jue sept 25, 06:25:00 p. m.
Anónimo dijo...

ECONOMÍA
Beiras achaca a crise á "patoloxía" do sistema e cre que o poder político non debe "facer de bombeiro dos que fixeron a crise"
16.14h. Fixo estas declaracións tras informar sobre a participación da Fundación Galiza Sempre no Foro Social Europeo
AGN. SANTIAGO
O presidente da Fundación Galiza Sempre, Xosé Manuel Beiras, asegurou esta mañá que a crise económica ten a súa orixe na "patoloxía" do sistema e criticou que son os propios Gobernos os que "rompen os esquemas" e que as "solucións que se poden achegar" para este tipo de situacións, son adoptadas polos "mesmos poderes que ocasionaron a orixe da crise".

Neste sentido, sinalou que os poderes políticos deben "negar calquera axuda, facer de bombeiros dos que fixeron a crise", aínda que é o que reclaman os grandes capitais. "Permitir iso, isto é o final", aseverou.

Fixo estas declaracións tras informar sobre a participación da Fundación Galiza Sempre e a CIG no Foro Social Europeo e o Consello Internacional do Foro Social Mundial.

Neste sentido, explicou que todos os gobernos, "incluído ou galego", nas súas liñas de acción "amóldanse ó funcionamento dentro do esquema do corpiño, do esquema de poder da economía global", aínda que en ocasións se fagan "ensaios" que intenten buscar outras alternativas.

Tamén explicou que o Executivo galego, por non estar baseado "nunha soberanía", non ten a mesma capacidade para "romper esquemas" que o Goberno do Estado español.

Respecto dos foros sociais, explicou que o seu nacemento debeuse, precisamente, ó "divorcio crecente da cidadanía coas institucións políticas", pois cada vez os cidadáns están máis "defraudados".

vie sept 26, 07:45:00 p. m.
Anónimo dijo...

Beiras: mal economista. Beiras: mal político. Beiras: bo comedor de vieiras.

vie sept 26, 08:27:00 p. m.
Anónimo dijo...

Aínda que poida soar duro, Beiras non ten hoxe, en efecto, ningún creto como economista... entre os economistas profesionais e académicos de aquí e de calquera outro lugar. Outra cousa é que garden un discreto e piadoso silenzo (publicamente, non en petit comité) sobre as súas solemnes bobadas cando de materia económica se trata.

E como político non fai máis que empequenecer a súa dimensión histórica (isto é, do pasado).

De se come moitas ou poucas vieiras non teño información e non poido opinar.

vie sept 26, 09:10:00 p. m.
Anónimo dijo...

Beiras estaba millor calado.
E razónoo. Cando perdeo o seu protagonismo político e deixou de ser o lider da oposición, ben por un relevo xeneracional ou por que estorbaba, non soubo como o resto dos mortais irse para casa, escribir no Correo, e dísporse a pensar na redacción das súas memorias -e deixarse que llas vaian facendo en cada entrevista-rio que lle fan-.
Tivo creto popular, levantou o BNG, onde ninguén creemos que o inzara, pero agora o seu radicalismo de salón, é pouco presentable.

vie sept 26, 09:28:00 p. m.
Anónimo dijo...

1.- Cando Beiras comezou a dar clases na facultade de económicas (mediados dos anos 60), non naceran nin a metade deses que seica o critican como economista (apicultor dixit).

2.-Sobre a súa figura política, eu teño moi claro o inxente traballo realizado por Beiras no Parlamento desde 1985, cando só estaba el representando ao BNG. Hoxe, non é preciso recordalo, o BNG co-goberna con outro partido.

3.-Faime graza como emprega vostede o termo "histórico", coma se a figura aludida fose un diplodocus, un becho anticuado que hai que poñer a lucir no estante dun museu.

vie sept 26, 09:37:00 p. m.
Anónimo dijo...

Que Beiras xa dese clase antes de que nacesen -ou de que fixesen a primeira comuñón- moitos dos economistas actuais máis solventes, non lle dá patente de corso para dicir sempre as mesmas simplezas e presentarse como o gurú que ten a receta para os complexos problemas económicos mundiais.

Beiras hai moito tempo que quedou obsoleto como economista. Isto sábeo case todo o mundo que teña un mínimo de idea de economía ou de ciencias sociais en xeral. Non sería tal circunstancia moi reprochable, posto que ao dedicarse á actividade política non disporía de moito tempo para actualizarse e poñerse ao día.

Agora, o que non é de recibo é que veña sempre coa mesma cantinela de hai trinta anos e que todos nós nos vexamos obrigados a aplaudir todas e cada unha das súas ocurrencias, sob pena de ser considerados pouco menos que traidores a Galicia.

Hoxe, por fortuna, Galicia é moito máis que Beiras, e no ámbito da economía hai moi bos profesionais e investigadores que aquel nin se toma a molestia en ler porque, narciso namorado de si mesmo, pensa que xa o sabe todo. E vai ser que non.

vie sept 26, 11:05:00 p. m.
Anónimo dijo...

Amigo Apicultor: Que lle parece Xurxo Souto??

Un grande abrazo.-

vie sept 26, 11:32:00 p. m.
Anónimo dijo...

Amigo Apicultor: Ben sabe que o aprecio, e leo con auténtica devoción todo o que Vde. escribe. Tamén me alegro –secretamente- dos ataques que soporta, e dos que sempre, felizmente, sae indemne. Estalle ben, por ser un pouquiño presumido e algo ‘picado’. Non mo tome por mal. Somos como da familia, en cea de Noiteboa.

Ao conto. Falando no señor Beiras, galeguista coma min, doutor, non coma min, boa persoa, non coma min, socialdemócrata, non coma min, e patriota, coma min, quería dicirlle, amigo Api, que tiven a inmensa fortuna de poder compartillar mesa con el, cando menos tres ou catro veces, e foi unha das experiencias máis produtivas da miña vida.

Apenas un exemplo: Comentando con Méndez Ferrín algunha cousiña sobre os forais de Milmanda e Lobeira, na altura en que un servidor de vostede indicou que o foro de Lobeira fora extinto en 1835, cal non sería a miña sorpresa cando o señor Beiras, desde o outro extremo da surtida mesa, apuntou que os antiquísimos dereitos de Lobeira foran anulados precisamente en 1820. Posteriormente, consultadas recoñecidas autoridades na ciencia histórica, decateime de que Beiras tiña razón.
Amigo Apicultor: Non pode imaxinar o localistamente orgulloso que me sentín cando unha persoa dese talle intelectual me correxiu nese pormenor.

Sabía? Estimo a xente que me fai rir, que me divirte, que me aprende cousas…

Outro abrazo, Apicultor, e non esqueza o inquérito sobre o noso galaico Ossian (Xurxo Souto).

vie sept 26, 11:47:00 p. m.
Anónimo dijo...

Amigo Medela: Puidera darse a circunstancia de que eu tamén compartillase mesa e mantel con Beiras nalgunha ocasión. Tantas ou máis ca vostede. Ou quizais non.

En todo caso, e dígollo con todo o cariño que sabe que lle profeso incondicionalmente, paréceme un pouco pueril aducir que é un gran comensal como proba de valía intelectual (en sentido estrito do termo). Ou que soubese un dato puntual relativo a súa parroquia.

Fíxese, amigo Medela, que nin vostede mesmo é capaz de argumentar cales son os grandes achegamentos de Beiras ao coñecemento da nosa realidade económica e social dos últimos trinta anos para acó. Paréceme moi pouca cousa un xantar e un dato, francamente.

Sei de Beiras dende hai moitos anos, desde o día que o vin nunha presentación clandestina do Consello de Forzas Políticas Galegas, cando era un brillantísimo, magnético e espelido profesor pulcramente ataviado, aló no Pleistoceno.

Lin e relín o seu "Atraso", do que sempre admirei a súa arquitectura e estilo, o estado de graza e a enerxía co que foi escrito. Pero uns anos máis tarde apareceron outros estudos (e non vou dicir agora cales porque un dos autores estaría hoxe baixo "sospeita") que desmontaban a súa andamiaxe teórica e empírica a partir dos "estudos campesiños" (dualismo precapitalismo/capitalismo, colonialismo interior, etc.). No canto de refacer a súa interpretación en diálogo cos seus críticos, as edicións posteriores apenas variaron un ápice os seus postulados, agás unha nova cobertura de pátina marxistizante e terceiromundista en notas a pé de páxina.

De aí en diante, todo o que leva escrito sobre "economía política" é máis do mesmo, máis ou menos cargado de bombo, permanentemente instalado nun petrificado paradigma dos anos sesenta-setenta, sen ter para nada en conta os novos desenvolvementos da ciencia económica. Para nada. E se non me cre, pregunte a algún economista sólido, que hai bastantes (por exemplo, na súa localidade ten a Santiago Lago Peñas, ou en Vigo a Albino Prada ou Xosé Carlos Arias, ou en Santiago a...).

Que Beiras estivo dotado dunha prodixiosa intelixencia e dun gran magnetismo persoal é algo que non dubido. Que Beiras acabou sendo hoxe unha pálida e patética sombra do que foi (primeiro como intelectual e despois como político) tamén me parece innegable. E recentes espectáculos como o da solidariedade con Toñi Vicente no caso das vieiras envelenadas, son, para min, proba fehaciente dun solpor irreversible que me gustaría que fose máis glorioso e non dunha decadencia mal asimilada e peor levada. Tamén é certo que determinados círculos de acólitos que o arrodearon nos últimos vinte anos nunca lle lembraron que era mortal e falible, senón que o endeusaron, e el, espoleado no seu narcisismo, deixouse convencer.

Polo demais, amigo Medela, vostede é un disciplinado membro do PNG-PG que está politicamente a carón de Quintana e fronte a Beiras. Non pretenderá que lle lean a cartilla (esta pulla vai por dicirme que se alegra de que me ataquen ;).

E verbo de Xurxo Souto xa lle contestei hai uns días noutra entrada. Vaia alí e léame, que preguntar e non ler despois non é negocio para o que responde.

Cos meus cumprimentos, sempre seu.

sáb sept 27, 12:58:00 a. m.
Anónimo dijo...

Beiras quedouse en F. Fanon, Camus e R. Lafont. Non lle preguntes qué di E. Wallerstein, Negri ou Sloterdjik que che responderá con esdrúxulas evasivas. Do multiculturalismo ten unha visión de xornal, a Habermas nin o cheirou (anque, por suposto, o acuse de "socialdemócrata"), e ao republicanismo moderno confúndeo coas memorias de Azaña.O que pasa é que se rodea de satélites aínda máis mitómanos e ignorantes ca el. O das vieiras foi un patinazo que pode ter calquera, pero debo recoñecer que ten moito estilo levando o sombreiro.

sáb sept 27, 09:12:00 a. m.
Anónimo dijo...

Apicultor!!!!!!
Que bronca...
Non me vai perdoar??

Saúdos.-

sáb sept 27, 10:27:00 a. m.
Anónimo dijo...

Sabendo, como sabe, tanto, Apicultor, eu retírome á biblioteca que haxa máis preto, a ver se me sorprende a intelixencia e me poño ao seu nivel.
Déixoos que leireen das súas cousas.

sáb sept 27, 11:48:00 a. m.
Anónimo dijo...

Eu digo, sen dicilo, como naquel famoso dito atribuído a un filósofo grego e repetido até a nausea, anónimo. Un consello pra voçe: como vaia a unha biblioteca a que o sorprenda a intelixencia, vai ter serios problemas de espera. Mellor lle sería que pedise un libro e se puxese a lelo. O camiño é lento, pero máis seguro.

Amigo Dimitrov, eu xa non ampliei aposta tanto o abano, referíndome exclusivamente ao ámbito da ciencia económica. Se imos xa a outros campos, o panorama é igualmente desolador. Pero tampouco lle podemos pedir que teña un gran dominio da filosofía (como intúo que ten vostede) ou da socioloxía internacional, pero cando menos si do ámbito académico do que é catedrático xubilado (que non emérito).

Concordo, sen ningunha caste de matiz, no do sombreiro: lévao con moito estilo.

sáb sept 27, 01:17:00 p. m.
Anónimo dijo...

Vaia, o Apicultor desmitificando a Beiras.

Agora falta o desmitificador do Fraga (e a Gallardón, de paso), e o do Felipe González. Urxentemente. E algús máis. Que esto está moi cheo de mitos. O Zapatero xa se está desmitificando solo.

sáb sept 27, 01:18:00 p. m.
Anónimo dijo...

Pois podía vostede animarse, amigo XDC, a desmitificar a calquera deses. Tampouco había ser tan difícil.

sáb sept 27, 01:38:00 p. m.
Anónimo dijo...

Beiras,Vieiras.
Beias pode salvar para o nacionalismoa:
XL Barreiro Rivas, de ser un prevaricador.
Toñi Vicente de estafar aos seus clientes
Beiras, salva.

sáb sept 27, 01:54:00 p. m.
Anónimo dijo...

Nada, que o señor Apicultor non me perdoa.
Sabe alguén onde está o posto de 'enganche' para a Lexión Francesa??

Cos meus cumprimentos, de todo o modo.-

sáb sept 27, 02:04:00 p. m.
Anónimo dijo...

Gracinhas, Apicultor, polos seus consellos, mais non preciso de abrir libros nas bibliotecas, léndoo a vostede cunha certa frecuencia.

Ademais, con isto da crise (Sabe vostede o que é iso? Non? Alédome. Non lla desexo nin a vostede), algúns temos que pruliemplearnos.

E agora, pra todos vostés, unhas fraseciñas de Beiras, ese pensador caduco que sempre erra nas súas análises.

[Menos mal que, entre tanto economista de salón, hai un tío que fala polos que non teñen voz]


CRITICA A SUbMISIÓN AO CAPITALISMO
Beiras: 'Haberá que ir ao San Froilán'

Manuel Vilas . O ex-líder do BNG ataca a resposta da Xunta á crise e adianta que non estará na proclamación de Anxo Quintana como candidato á presidencia o 5 de outubro.
O ex-voceiro nacional do BNG, Xosé Manuel Beiras, non está “en absoluto” de acordo coas medidas que está a tomar a Xunta de Galicia e outras administracións para neutralizar a crise. "Todos os gobernos, incluídos o galego, adáptanse e funcionan nos corpiños e tentáculos" do "imperio" capitalista, dixo o experto, que censurou o "divorcio" entre as demandas sociais e a actuación política. O catedrático de Economía da Universidade de Santiago reclama que os poderes públicos non fagan de “bombeiros” e “neguen axudas aos que causaron a crise”.

Con todo, Beiras considera que a capacidade do Goberno Galego para responder á recesión é limitado. “Galiza non ten un poder baseado na soberanía, non ten un espazo libre de decisión e, polo tanto, non pode abrir fendas no sistema como podería o Estado español”, dixo. Por iso demandou para Galiza “o dereito de autodeterminación” por ser “parte indisociábel dos dereitos democráticos”.

En opinión de Beiras, a actual recesión constitúe a crise do modelo económico que impulsou a globalización e a liberalización dos mercados. Porén, o experto defende que estamos no intre en que “os políticos neguen a axuda aos que causaron a crise”.

Non estará na proclamación de Quintana
Por outra banda, o ex-líder do Bloque foi preguntado se finalmente acudirá á Asemblea Nacional extraordinaria do BNG, pois a corrente que lidera, o Encontro Irmandiño, anunciou a súa ausencia como protesta polo sistema de delegados, que substitúe ao tradicional funcionamento asembleario do Bloque.

Beiras preferiu non responder a nada que non fose cuestións sobre o Foro Social Galego, que terá lugar a comezos de decembro, e o Foro Social Europeo, motivo da súa rolda de prensa esta mañá en Santiago. Con todo, adiantou que o 5 de outubro, data da asemblea, tamén son as festas do San Froilán en Lugo, polo que "haberá que ir".


http://www.anosaterra.org/index.php?p=nova&id_nova=15058

sáb sept 27, 02:59:00 p. m.
Anónimo dijo...


PARA O QUERIDO SEÑOR APICULTOR, MEMBRO DE PLENO DEREITO DA DIRECTIVA DA COMUNIDADDE DE MONTES EN MAN COMÚN DA PARROQUIA DE STONEHENGE, CONCELLO DE SALISBURY, INGLATERRA, PARA QUE PERDOE A OUSADÍA DE DICIR QUE ME ALEGRO DOS ATAQUES QUE EXPERIMENTA NO SEU PERIPLO ODISEICO A TRAVÉS DO HIPERESPAZO CIBERNÉTICO. NA VERDADE, CELEBRO A SÚA CAPACIDADE PARA SAÍR SAN E SALVO DOS HORRIBLES ATAQUES PENSADOS POR KAOS E POLOS INIMIGOS ETERNOS DE DEUS E A PATRIA GALEGA.
BEN, ESPERO QUE CON ESTE ACTO DE HUMILDE CONTRICIÓN NON TEÑA QUE ENTREGAR PISTOLA E PLACA IDENTIFICATIVA DE NÚMERO DO SERVIZO SECRETO DAS 'UVAS DA SOLAINA'.
APICULTOR... NON SEXA TEIMUDO. PAGO UNS VIÑOS EN ALLARIZ, LOBEIRA OU KARAKALPAKSTAN E MÓSTROLLE KYRA PROSOKOVA AO SAÍR DO SANTO ROSARIO ORTODOXO...

sáb sept 27, 03:11:00 p. m.
Anónimo dijo...

Poñámolo ó día e resucitemos a Beiras, calquera cousa antes que o anumal de Quintana vestido por Armani.

sáb sept 27, 08:52:00 p. m.
Anónimo dijo...

Sr. Medela: A unha coñecida miña acaban de nomeala Oficial na Orde Nacional da Lexión de Honra de Francia.
Se está vostede interesado só ten que dirixirse a Vicepresidenta Primeira do Congreso dos Diputados e preguntarlle -en castellano- como se fai para engancharse a Lexión Française.
Recórdeme que no próximo contubernio falemos dunha posible infiltración da Intelixencia das Uvas na Lexión.

sáb sept 27, 11:44:00 p. m.
Anónimo dijo...

Dacova, ó ZZ e ó Blanquito vainos desmitificar a crise económica de dirección impredicible e fondo sen vista, e vainos colocar no seu sitio. Como ó Arnaz o desmitificou e colocou no seu sitio o apoio a ghuerra contra o pobo do Irake.

dom sept 28, 01:51:00 a. m.
Anónimo dijo...

Lembro cando caeu o comunismo, un lúcido analista manifestou: eso non quere decir que o capitalismo non caerá tamén.

O que acaba de decir Sarkomy de kaposy, o francés ese.

dom sept 28, 01:55:00 a. m.
Anónimo dijo...

Teño a lixeira sensación que este anónimo que me contesta aquí é o mesmo anónimo que escribe na entrada sobre o Che (e que debe ser o que vive en Barcelona e que antes asinaba con proustiano alcume). Xa noutra ocasión nos anunciou que estaba a sufrir en carne propia a crise actual. E debo dicirlle que lamento a súa situación, ao igual que a de moitos outros nunha situación semellante. Pero o mesmo que lle digo isto tamén lle digo que o resentimento non é un bo conselleiro de futuro.

Podería facer facilmente retranca coa súa inxenua afirmación de que Beiras " fala polos que non teñen voz". Pero non o vou facer.

dom sept 28, 09:40:00 p. m.
Anónimo dijo...

A min tamén mo parece Dr. Abelleiro.

Eu estou cos doentes e sufridores.

dom sept 28, 11:57:00 p. m.

Publicar un comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)