Cidade de cine.
Pan por pan 9-9-08
(na foto, o actor Raúl Arévalo, un os soportes básicos da película, xunto con Maribel Verdú)
Seguro que moitos espectadores de “Los girasoles ciegos”, a película de Cuerda, se sorprenden ó encontrarse na pantalla coa súa cidade. Vimos eses decorados cando a rodaxe e agora constatamos que están perfectamente integrados nun espazo urbano marcado pola Praza Maior, a Praza do Trigo e os seus arredores, ademais do poderoso plano do retablo de Santo Domingo que abre e pecha a cinta. Hai que agradecerlle a Cuerda traer o relato de Alberto Méndez, ambientado na rúa de Alcalá de Madrid, ata a vella Auria romana, pechada cidade de posguerra. O traslado funciona. O clima represivo no Ourense de 1940 non foi diferente. Aquí tamén houbo mozos poetas e comunistas, como Manuel Gómez del Valle, fusilado o 11 de agosto do 36 en San Francisco: nin puido intentar escapar polos montes da raia. E habería algún diácono como Salvador, nome ben irónico por certo?
Entradas
73 comentarios:
Para continuar coas opinións sobre esta película, inclúo o comentario que escribín nunha Tribuna Aberta no xornal Faro de Vigo-Ourense os pasados días 3 e 5 deste mes:
Os xirasoles cegos revive o cheiro a medo e a sotanas do escuro Ourense de 1940
“A Biblia, para referirse aos que están desorientados di deles que son como os xirasoles cegos, non ven a luz del sol, andan perdidos”.
(Verbas do Reitor do Seminario da película).
Fernando Fernán-Gómez puña fin á súa obra As bicicletas son para o verán dicindo que, coa derrotado do Goberno lexítimo da II República, non chega a paz, chega a vitoria.
E é esa vitoria a que respiran os protagonistas de Os xirasoles cegos, a nova película de José Luis Cuerda, baseada nunha das 4 narracións que conforman o libro homónimo escrito por Alberto Méndez. É tamén o derradeiro traballo de Rafael Azcona quen, xunto con Cuerda, constrúe unha longametraxe escura como os tempos que corren, tempos que cheiran a medo e a sotanas. Tempos nos que as fiestras marcan a vida dunha familia que representa a todas aquelas persoas que se viron como perdedores nunha guerra provocada pola traizón bautizada como Cruzada, bendicida por unha igrexa católica que aínda hoxe non pediu perdón polo seu apoio e colaboracionismo nesa Guerra Civil, que ben merece o cualificativo de Holocausto pola represión exercida polos vencedores.
Perdedores e vencedores teñen caras nesta película. Por unha banda Elena (Maribel Verdú), que vive como unha falsa viúva para protexe a Ricardo, o marido (Javier Cámara), escondido na propia casa para salvar a súa vida, xa que é profesor de Literatura, roxo e masón e, ao tempo, salvagardar así a vida da propia familia. No fogar viven tamén o fillo pequeno, Lorenzo (Roger Príncep), e a maior, Elenita (Irene Escolar), que marchará, preñada, do fogar xunto ao seu compañeiro Lalo (Martiño Rivas), perseguido tamén por escribir poemas contrarios ao Réxime imperante. Na banda contraria está Salvador (Raúl Arévalo), un diácono que tomou parta activa e armada na guerra xunto cos facciosos e agora, cando lle dá crases a Lorenzo, comeza a acosar a Elena. Salvador, e cando se sinte desorientado, acude ao Seminario para escoitar ao Reitor (José Ángel Egido) e tranquilizar a súa falsa conciencia.
O cineasta e escritor (ou viceversa?) Cuerda mantén que nunca se sentira mellor cos actores nunha rodaxe, e iso nótase na pantalla, xa que as interpretacións de Verdú, Cámara, Príncep e Arévalo son extraordinariamente cribles, cualificativo extensible a Egido. O medo está sempre presente nas miradas de Elena, tanto cando está con Salvador como cando camiña polas rúas ou non lle queda máis remedio que cantar o cara al sol. As miradas e os xestos interpretativos, non forzados senón naturais, fan que a tensión se transmita ao/á espectador/a, grazas tanto á dirección de Cuerda como á implicación dos actores. Como mostras: o rexistro da casa e a liberación de Ricardo.
Aos actores anteriormente citados hai que engadir un protagonista máis: Ourense, unha cidade pétrea e escura magnificamente fotografada por Hans Burmann, que se move ao ritmo da banda sonora de Lucio Godoy e que contribúe a que os/as ourensáns/ás recoñezamos que temos unha cidade de película (outra cousa é o que se fixo/fai dela). Grazas a esta película, Ourense estará dende o próximo 4 de setembro no Festival de Cine de Toronto, na sección Contemporary World Cinema. E se gusta á industria USA, estará dando un paso de xigante para ser unha das películas que opten ao Óscar no apartado de película non falada en inglés o vindeiro ano.
O relato orixinal está situado en 1942 na madrileña rúa de Alcalá e arredores, acción que José Luis Cuerda traslada agora ao Ourense de 1940, cidade na que, ao igual que en todo o Estado, houbo moitos Ricardos (lembrar o caso de Adolfo R. Ansias, mestre que estivo 28 anos nun reducido habitáculo construído polo seu tío na casa, na praza de San Cosme, do que saíu a mediados dos pasados anos 60).
O albaceteño Cuerda milita no ourensanismo xa que, ademais de vivir e producir un bo viño ribeiro en Gomariz-Leiro, filmou en Oseira O bosque animado; en Allariz, A lingua das bolboretas e agora Os xirasoles cegos nos mosteiros de San Clodio e Montederramo, no bosque da Peroxa, nas ribeiras do Avia e en rúas do casco vello da cidade de As Burgas.
Podería ser este un bo momento para que o Concello de Ourense (recalco, o Concello), en colaboración coa Deputación e administracións e organismos que quixeran, creara a Filmoteca ourensá, que recolla longas e curtametraxes rodadas na cidade ou provincia así como guións e recompilacións dos traballos desenvolvidos por profesionais e institucións do sector da provincia. Outra achega para esta Filmoteca ben podería ser o de contar coa biblioteca cinematográfica do pedagogo ourensán e amante da sétima arte, o amigo José Paz (para cando unha homenaxe?), xa que é do melloriño que existe a nivel privado. E que mellor marco que o do antigo Banco de España? (De seguro que outra achega de Paz sería a súa extraordinaria biblioteca de Pedagoxía). É un bo xeito de Recuperar a Memoria.
Aí queda a proposta. Como dixo Castelao: Non lle poñas tachas á obra, traballa nela.
Non concordo coa valoración outorgada aos actores e actrices da película. Unha excesiva teatralización dalgunhas esceas (Maribel Verdú, por exemplo, limpando cun plumeiro os libros parece sacado dunha función amateur, con todos os respectos para o teatro de afeccionados), a esaxerada impostura lírica do recitado do poema de Antonio Machado (cun cambio anómalo de plano para asegurar o patetismo de Javier Cámara), a inverosímil impasibilidade dun reitor (un impasible Egido, por veces insípido) diante das confesións dun diácono (ese magnífico Arevalo do Camiño dos ingleses ou de Azuloscurocasinegro) que precisa repetir varias veces que está confuso para que o espectador saiba o que lle pasa. Neste terreo da interpretación creo eu fallida a película de Cuerda, por moito que sintamos unha certa benevolencia polos seus obxectivos ou por toda a infamia que queda no fondo retratada.
Estou a ler o Libro.E farei caso dunha recomenda en TV sobor do tema:Non simultanear.Pois , primeiro o Libro despois a Película.
Pero , penso que serán duas cousas diferentes, inda que unha veña da outra.
A mín disfrazáronme de cura. Non coñecía a Javier Arévalo e cando o vin no liceo díxenlle en língua-lobo.
"Hostia, a tí tamén te meteron de cura, moitos debemos ser".
Votoume un sorriso condescendente.
Éramos moitos curas. Eu de neghro.
Se queredes, e dacoba me axuda, plantifícovos unha "afoto" "vestidos" de curas. Co Javier cámara e co persebeiro pirata.
Teño moitas anécdotas da rodaxe.
Salio eu, o meu fillo cantando o cara ó sol na fila que conduce o Bernardo ( a terceira ) e xoghando á pelota, e a miña muller paseando con un militar na rúa Pena Vixía ( antes Hernán Cortés)ela pequena e el xigantesco,un contraste de carallo.
A mín ghustoume a interpretación de Maribel. Creo que foi quen, coa xestualidade do rostro de traducir o que lle estaba suscitando Salvador coas súas palabras.
Na miñá opinión o tema da gherra civil non é oportuno, ou está moi manido, interésame máis o segundo tema. O trastorno transitorio que tiña Salvador, porque a mín me acontece con frecuencia indesexada e estou a documentarme profusamente. Ese xogo que el se monta onde era o taboleiro, as fichas ...e non sei que máis...el era todo.
Estades seghuros de que era absolutamente todo?. Ela non dubidou nunca?. Nunca, nunca, ¿Nunca?.
Preciso de esa resposta.
Cometín un erro.
De curas estamos co Raúl Arévalo e con Currás o percebeiro pirata, non con Javier Cámara.
O Currás, depois de cantar os nenos o cara al sol, repetirono moitas veces e acabou habendo tensión, dixolles de coña:
"¡a mamar!".
Vou cometer sacrilexio: o libro de Alberto Méndez tampouco é para tanto. Está ben, pero sen máis: unha tarde entretida. Un pouco sobrevalorado. Lean vostedes Inglaterra, inglaterra de Julian Barnes e poderán calibrar o que digo.
para min, Raúl Arévalo faino moi ben. Coincido con Arume no que di da escena sobreactuada de Javier Cámara-Machado. Quizais o rector dea unha imaxe demasiado calma e de bonachón, pero se se cargasen aí as tintas aínda diríamos que a película é máis maniquea, non?
Graciñas tamén a X.L.Carrión por colgar a súa reseña no Faro de Ourense.
Non creo necesarias máis tintas; todo o contrario: unha matización maior das personaxes. Pode seguir a ser o tipo máis infame e cruel do mundo, pero o seu xeito de comportarse pode estar definido de forma máis subtil. En fin, cousas de tiquismiquis.
Sobre a ambientación, que a vostedes tamén lles gustou moito, deume a impresión que desta vez non había demasiados cartos. A producción pareceume pobre, co inevitable dejà vu que dá a música e a familiar tonalidade neutra da fotografía. Creo que o comentarista de La voz de Galicia, ao afirmar que era a película do ano, apurou de máis, porque mira que queda tempada.
Cando Cuerda inaugurou a súa bodega invitou o toda a "inteligetzia-elite-maphia-política". Seghuro que estaba tamén o xornalista ese de La Voz.
Como xa dixen o Cuerda é superior "en propaganda"
Máis nada.
lobo neghro: non lin a crítica da VOz nin sei quen a fixo, pero é vostede inxusto ó presupoñer que o crítico se vendeu por uns viños...
por esa regra nin ás inauguracións das exposicións poderiamos ir ...
Non tal marcos, eu non presupoño venta ninghuna. É probable que o sr. da Voz nin fose. Pero é unha forma de falar, de decir que a veces esas cousas cócense así.
A xustiza é moi relativa.
E sigho afirmando que Cuerda é un xenio da propaganda, como Amancio Ortega o foi da loxística e non da empresa. Con eso pretendo decir moitas cousas sen decilas. Inténtoo, profe, eu esforzóme profe.
"Y luegho", Dr. Marcus, estivo vostede alí?. Na inauguración da bodegha. Porque se "zanga" tanto?. Supoño que nesas caralladas hai moito de lecer, festa..., vida social da boa....É posible que eu estivese baixo o "síndrome-cabreo" por a segregación que fixeron na estrea do auditorio, sabe?. E eso é un tema emocional, desos que tanto me ocupan a mín como tema de análise. Un acaba peghando unha patada a un coche por unha bronca recibida onte nunha circuntancia totalmente inverosímil. Quen dí eso dí calquera outra cousa.
Fai vostede ben en descargar as súas emocións ipso facto e relacionándoas co que o molesta. SE non o fixer acabaría eu paghándoas doutro xeito.
Tamén acabo de descubrir outro tema que me manca no fondo da ialma, moi remotamente, e que pudo ter influido nesa afirmación, sabe?. Pero eso é literatura, e se quere díghollo persoalmente no real tomando unha caña, para que comprobe como somos de complicadiños os humanes. Ou evidentes sen reconocermolo.
"Pesso disculpas", non estaba na miña intención. Pobre xornalista, non sei nin quen é. Perdón.
Polo ghato lambón.
Sí Marcos, hai que ter tino coas inauguracións das exposicións. Aínda non me decatara eu de que nos podían acusar de algho. Pero pode acontecer, efectivamente.
Direille que duas veces por ano eu reúnome con "amigos" do psoe, de un en un, eh?, falamos, dámoslle voltas a certas cousas, pero pásmese vostede, facémolo as escondidas. Ou na miña casa entrando por o garaxe, ou en pena vixía, entrando por ese escuro portal valeiro. Sí, absolutamente certo, todo se corre, e esas xentiñas póñense a imaxinar alianzas, concilíabulos, preparación de unha asemblea, calquer cousa. No franquismo non sei cantas persoas xuntas constituían "asociación", no psoe empezáse a ser peligrosos a partir de dous (2). Élle certo.
Fai pouco un delegado preguntoume por a "miña amizade" con dous vellos compañeiros. Non vexa vostede como me irritei, paréceme de psicóticos. Ademáis non tiña nin pés nin cabeza. Levo oito anos fora do partido, manda carallo, e o feito de ter pasado por él creoume un estigma que só pasará CANDO O BLOQUE PACTE CO PP E OS LAMINEN a todos, a todos estos que teñen en tornos ós sesenta anos ou máis.
Sabe porque me "interrogou inquisitorialmente" sobre a miña amizade con esos compañeiros?.
Porque veu visitar o meu centro de traballo e non me dignei "salir a su encuentro, ángeles de dios", non fun a rendirlle pleitesía.
Non o fixen a mantenta porque nun proceso de seleccíon no que él podía decidir todo deixounos mangados a unhes cantos compañeiros, ignorounos e apostou por o conservadurismo.
Ríronse de mín e quedei planchado por non decir outra cousa.
-"Lobo, fulano non preghuntou por tí, acaso no era teu amigo?".
Cando o delegado me pregunta porque non me vira no centro de traballo, tiña eu alibi, por suposto non lle dixen que era militancia,( non te fun ver "por militancia", capullo, porque non o merecías), home se o vexo salúdoo, pero "no salgo a su encuentro".
Para que saiba vostede, e os lectores, estos tipos que fixeron a transición PASAN LISTA. Pasan lista nos actos. Teño compañeiros de fora da política que non acreditan en tal cousa. Alucinan.
E COBRAN, se es amigo de alguén que lles fagha sombra, pupa, que prometa....eu que sei....Pasan factura en linguaxe vernácula.
Sí señor marcos, eu manteño reunións a porta pechada con algún "amigo", non vaia ser que creen que conspiramos e despois me foden tan pronto poden. Señor lembre que eu pechei o meu negocio, e se quere dígolle como presionan. Aghora estou de funcionario pero parece que aínda non me habituei, ainda non o son, a gherra perpétua deixoume secuelas. A gherra nunca acabou, e é civil.
Non o dubide, ollo coas inauguracións, e como son "social" propóñolle unha cousa: traballemos xuntos, a asociación da fortaleza, poñámonos costa con costa e vostede vixila un ángulo e eu outro. A ver quen pasa lista. Dependerá de quen convoque.
Imaxine que me vexan con vostede tomando unha caña no real, certo sector do bloque...non hai peor cuña que a da misma madeira.
A sério. A quen máis podemos meter para o círculo de protección?. Arxides?.
Sr. Marcos, eu non lle acuso a ninguén, perdón os que se sintan aludidos, pero a realidade supéralle a ficción.
Eu non sei se me expliquei ben.
Propaganda,o Cuerda? .Sen coñecementos de mercadotecnia ("marketing"), académicos ou intuitivos, non se fai nada dirixido ás masas hoxe en día.
Alguén propuxo o outro día, neste blog, un "boicot ás augas de Mondariz". Ese tipo de propostas "abstractas" non calan hoxe en día, mediáticamente. Pero si o contertulio propuxese "UN DÍA sin consumo de auga de Mondariz",un día concreto, coincidindo con algunha efemérides significativa, que tuvera que ver coa auga por exemplo, a protesta remataría por ser máis eficaz. A mensaxe, ao estar máis "concretizada" calaría máis profundamente na sociedade, os medios faríanse eco dela moi fácilmente, daría lugar á organización de actividades paralelas e remataríase por acadar un resultado pragmáticamente mellor.
O Cuerda ten interiorizado esa clase de reglas de comunicación coas masas. Ténselle notado en varias cousas.
Tell me about....
eu quero facer parecido para o meu phalansterio rural. Non vaia ser que acabe baleiro.
Máis tarde que cedo, entro ó trapo, que se di. Cadaquén pode ter unha opinión da película de Cuerda, boa ou mala; ademáis, a xente que entra neste blog adoita razoar as súas opinións. Pero tamén, ás veces, hai (eu mesmo), certo desbarre porque falar de que Cuerda é un xenio do marketing tén o seu aquel. Quero dicir que hoxe é coñecido pero non había moito poucos ouviran falar da Cuerda e da súa obra; e antes de facer "Los girasoles" aí quedan, por ejemplo, "Amanece que no es poco", "Así en el cielo como en la tierra" ou "Total" por citar obras anteriores, poñamos por caso, a "A língoa das bolboretas" que dalgún xeito catapultouno a unha fama más ampla. ¿Era un xenio do marketing coas películas citadas ó principio? Eu creo que simplemente fixo un bó (excelente) traballo con elas. E apostar por Amenábar (cando as películas de Amenábar eran pouco menos que de culto, "Tesis" e "Abre los ojos" ou se non de culto movíanse en circuitos pouco amplos), á vista dos resultados pode parecer unha xogada de marketing pero non deixou de ser unha aposta no baleiro: saíu ben (aínda que personalmente non teño moito aquel por "Los otros" ou "Maraentro") como podía sair mal. En resumo, é lóxico criticar para ben ou para mal o que nos gusta ou non nos gusta pero cair en argumentacións personais, ad hominem (perdón) baseándose nunha película determinada que non nos parece boa, demoler a figura de su autor por algo puntual, non creo que sexa o idóneo.
JUAN CRUZ, MIRA QUE TE LO TENGO DICHO, 10/9/2008
Librería Fidalgo
Fugaz viaje a Orense. Viene conmigo Marisa Oropesa, experta en exposiciones, y Daniel Canogar, fotógrafo. A Daniel lo conocí de niño, en la casa del pintor José Luis Fajardo. Ahora es uno de los grandes fotógrafos españoles, y entre los primeros del mundo. Altísimo. Tiene la voz de su padre, el pintor Rafael Canogar. Igual. Es como si volviera, oyéndole, tres décadas atrás. Vamos a fallar los premios de la Bienal de Grabado de Caixanova, una tradición en la cultura española. Allí están Jesús Núñez, un artista gallego de larga experiencia, y Carmen Calvo, pintora valenciana. Estuvimos viendo cerca de setecientos grabados de todo el mundo, y dimos el primer premio a un grabado polaco, una maleta misteriosa, encerrada, hermética. Jesús, que tiene una larga experiencia técnica, nos dijo que así ya no hacía grabados casi nadie, que se había premiado una joya. A mi me sedujo el misterio de la pieza, verdaderamente extraordinaria. Antes, viajando, habíamos visto el vasto paisaje de Orense, una maravilla al amanecer; las nubes salían de abajo, como si el monte tuviera sus faldas incendiándose. El día era magnífico, nítido, tranquilo, una especie de animal de tierra que estuviera durmiendo aún. Y luego, en la plaza del ayuntamiento, estuve viendo el escenario en el que José Luis Cuerda rodó Los girasoles ciegos, y me fijé en la Librería Fidalgo, uno de los fotogramas de ese filme; ahí está. Me recuerda el nombre al de uno de mis grandes amigos, un hombre que amó el periodismo como si fuera su piel, Feliciano Fidalgo. En el almuerzo hablamos de la memoria histórica, ese asunto que ahora solivianta a los que quisieran que la memoria estuviera llena de olvido. Luego volvi a Madrid, de la placidez a la tormenta. Hubo una granizada espectacular, me dicen. Yo dormía profundamente, como si no quisiera olvidarme de algo. Y ahora escucho en la radio es que en la calle donde hacemos el periódico (en Madrid) cayó tanta agua que ahora hay una charca. La veremos.
- Querido amigo: a ver si cuidas un poco más el idioma gallego. Orense se escribe Ourense. Buena la liaste con el artículo de Steiner y el idioma de Galicia, que tienes al personal "alporizado". Tú, que eres un viejo y querido amigo de Ourense y de Galicia, y que tienes buenos amigos en Ourense y en Galicia, debías de saberlo y defenderlo. Por cierto, hablando de tu viaje a Ourense, lamento que no dieras una llamada, simplemente para saludarte. Recibe un fuerte y cariñoso abrazo desde Ourense.
Publicado por: Juan Ignacio FONSECA MORETÓN | 10/09/2008 19:52:45
Querido Juan,
lamento no haber avisado, pero el compromiso con los amigos de Caixanova era de todo un día, y no hubo otro respiro. Iré. Con respecto a Ourense, escribo Ourense tantas veces quieras, cómo no. Me encanta, además, la palabra Ourense. Pero también se dice Ourense, como ese dice London y Londres. Con respecto a lo de Steiner, en muchos medios digitales y escritos gallegos se escribió de eso, y yo también hice mis reflexiones, cuando me las pidieron. pero no me gusta hablar en mi blog de peripecias propias que se dilucidan en otros medios o en el propio periódico; es una manía, supongo que sin más trascendencia. Pero amo Ourense, me emociona mucho volver, ahí hay gente extraordinaria. Lástima, mil veces lástima, que ya no contemos con el gran Carlos Casares.
Publicado por: Juan Cruz Ruiz | 10/09/2008 21:29:06
Desculpas por entrar sen chamar, amigos, son un pouco homeless nisto.
En relación coa primeira parte do “Groucho” de Manuel Rivas de hoxe venres 12 no País:
1. Reitero o meu acordo con que a “treboada Steiner” tivo e ten moito de aproveitábel como debate, tanto en sentido xeral coma por aplicación estrita ao marco galego. Por iso interveño e por iso recunco (palabra!).
2. Discrepo rotundamente da análise de Rivas, segundo a cal no debate houbo partes necesarias (para el, o comunicado inicial do PEN, a AELG e a Mesa) seguidas dun “prolongamento innecesario” (para el, a derivación Cruz e todo o resto, supoño). Isto último soa algo a “fóra as vosas sucias mans do sistema” e resulta particularmente inconveniente en boca de quen significa o que Rivas significa.
3. Digamos que non se entende o de “abrir unha especie de ‘ficha de inimigo’ ao xornalista que entrevistou a Steiner”. Algunhas intervencións incidiron de modo indebido, si, nunha caricaturización persoal de Juan Cruz; pero a maioría cinguíronse ao feito de que Cruz, que non é un simple xornalista nin exerce de tal, di e cala cousas, toma e deixa de tomar decisións e intervén en definitiva nun espazo público no que tamén andamos outros. O que Cruz fai e di aféctanos e, nese sentido, é perfectamente necesario que el saiba (agora creo que xa o sabe) que non todo na nosa terra é paisaxe. Que tamén hai traxe, paxe, garaxe… Iso como pouco.
4. Entendo menos aínda o da tal FI se despois diso se dá paso no artigo a un par de FA (fichas de amigos). Eu tamén son de Monte Alto e fago unhas croquetas de bacallau macanudas, pero non por iso é máis relevante nin máis exacto ou xusto o que diga.
5. Irrita a retórica de lle mandar cousas reais ou figuradas a Steiner ou a quen lle toque a gaita aos rumorosos. Basta xa dese protocolo, por paródico que sexa, e basta de UPS!
6. Sobre o sistema literario (galego), a ferraxaría académica (uf!), o estruturalismo (ahhh!), etc., era preciso algo máis de espazo, pero en fin... En pílula: literatura ≠ sistema literario. E por tanto: literatura nacional ≠ sistema literario nacional. Alén diso: ningunha ameixa —diría máis: ningunha vieira— está fóra da biosfera. Sáibao ou non o saiba o bivalvo e/ou quen con el comercie. Outra cousa é, of course, o uso indebido e simplista da matapilla SLG como correlato maqueado ou despistado de etiquetas escolares. Isto ha quedar para outra, que o blogomillo esixe laconismo aos dómines e este propende a grelar.
Don Arturo: qué ledicia ter as súas casas (sempre cheas de intelixencia) por estes lares!
Molicie de venres, Arume. Pero ante todo, que esta casa é moita casa.
Podería alguén incluir o artigo de Rivas? Non o dou mirado polo internete. Hoxe un erro do enviado forzosamente a comprar o xornal fixo que acumulara na casa voz e faro e non país (e non é metáfora).
Por qué "forzosamente"?. CUmple arresto domiciliario?.
Non puiden pola mañán cumprir co precepto sagrado autoimposto hai case trinta anos de comprar o xornal ou os xornais.
Amigo chesi, tampouco creo que sexamos tan demoledores, nin críticos co cuerda.
E cecais teñas razón no tocantes as películas anteriores e sobre todo na aposta que fixo con Amenábar. Encheulle as alforxas e podía moi ben ser o contrario.
Pero tamén se fala moito en torno ós seus traballos, antes do estreno. Moito, moito. Esa parte tena ben cuberta. Ou non?.
Teño que repasar os raciocínios no tacantes a falacia que mencionas.
Ate jà.
MANUEL RIVAS
Mi derecha
MANUEL RIVAS 13/09/2008
Obama parece contar en Europa con más simpatías que en su propio país. Sin embargo, por su historial, es una creación muy "americana". ¿Qué pasaría si Obama se presentase hoy a unas hipotéticas presidenciales en Europa? ¿Y en España? Desde luego, no podría hablar de impuestos a las grandes fortunas y tendría que emplearse a fondo contra nuestros "latinos", contra la inmigración. Hay diferencias, claro, pero la derecha y la izquierda cuca van confluyendo últimamente en puntos clave del transversal Partido Conformista. Los impuestos son una tara. La inmigración, un lastre. Otro acertijo. ¿En qué se diferencian la "derecha americana" y la española? En principio, si hablamos de líderes políticos, la derecha española parece menos fanática en cuestiones de fe. Una personalidad como Dolores de Cospedal no sería aceptable por las bases de la derecha americana ni por grupos de presión conservadores como el elitista CNP (Consejo para la Política Nacional). La instantánea de la presidenta madrileña Esperanza Aguirre con gays y lesbianas la condenaría de inmediato al infierno. O al menos a una penitencia en el campamento de verano "Niños en Llamas", en el Lago del Diablo, en Dakota del Sur, uno de los simulacros de las Casas del Infierno que propagan los religiosos extremistas. Claro que Aguirre asistiría al acto sonriente: "¡Queda inaugurada esta Casa del Infierno y viva la Comunidad de Madrid!". Tal vez la diferencia está en que la derecha popular americana, la que encarna Palin, lee la Biblia y la sigue literalmente, mientras la muy católica derecha española se limita a no leerla en absoluto. Galileo sostenía que lo que enseña la Biblia es el modo de ir al Cielo, no el modo en que "funcionan los cielos". Entre Cospedal y Palin, uno se inclina por Zsa Zsa Gabor, que supo expresar como pocos el amor conservador por el hogar: "Soy una maravillosa ama de casa; cada vez que me divorcio, me quedo con la casa".
¿Eu falei de falacias?, cacofonías ó marxe. Expuxen unha opinión pero non desacreditei ós que pensan o contrario ca min, creo. NOn volvín ler o meu texto. O que dixen suscriboo dous días despois e fago esa defensa de Cuerda aínda que xa ten obra de máis para defenderse soíño. Ata esquecín citar "El bosque animado", cousa que fago agora. Pero, ¿dixen falacias? Penso que non.
Chess-¿Y?.Efeutivamente, delubo os ollos e comprobo que non puxo vostede falacia. Vostede puña argumentación "ad hominem".
Eu xa mirara o libro "aprender a razonar", pero non tiven vaghare, nin era oportuno contestar.
Mire o que dí na falacia "ad hominem",(desemúleme o p.castelhano meu jefe): "Un tipo de argumento muy frecuente y de gran poder persuasivo es la falacia "ad hominem"( expresión que significa literalmente "argumento dirigido contra el hombre"). Es un argumento que, en lugar de presentar las razones adecuadas o pertinentes contra una opinión determinada, pretende refutar tal opinión censurando a la persona que la sostiene. Podemos encontrarnos con dos formas de argumentos "ad hominem" según el ataque que encierra el argumento se dirija directamente a la persona que hace esa afirmación, o a sus circunstancias especiales y presuntamene reprochables. A la primera se la reconoce con el nombre de "ad hominem ofensiva", y a la segunda con el de "ad hominem circunstancial".
Ejemplo de tipo ofensivo:
El sr. Pérez mantiene que la sal disuelve la nieve, pero esto debe de ser falso porque el sr. Pérez es poco cuidadoso con sus afirmaciones, de manera que éstas no son fiables.
Podo seguir copiando se o xuzga de interés pero é dabondo para decirlle.
-1)-Fiquei adoecido porque padezo de unha certa "vulnerabilidade" e sintín como se me botaran unha bronca.
-2)-Recoñezo qeu metín a pouta.Pricipiteime e non tiven en conta as películas anteriores.
Engado qeu incluso me pasei de listo. Esto provócame vergonha. Ademáis comprobo que eso acontece con certa frecuencia.
-3)-Deixeime levar por o xuízo da miña profesora de teatro, das poucas persoas qeu conservan a capacidade de deixarme coa boca aberta( abraiado, característica que tiña eu sendo pequeniño e fun perdendo pouco a pouco por a méngua de auténticos mestres), sí, a miña profesora de teatro foi a que non acudíu ver "a língua das bolboretas" saturada de tanto oir falar dela. A miña profesora de teatro foi actriz moi estimada e ten un ollo crítico moi aguzado. Ten autoridade para mín e fágholle caso (advirto qeu esto pode ser outro tipo de falacia, a mesma falacia, o facerlle caso a todo o que dí quen un admira).
-4)-En base a eso e a pouco máis, cecais a necesidade de decir unha parvada, foi o que me precipitou a afirmar que "era un xenio da propaganda como Amancio Ortega o era da loxística e non da empresa.
Mea culpa, asumo. Para ser precisos creo que teño a certeza de que esa afirmación debería ser soio aplicable a película de Allariz, e no tocantes a esta pode que colla a mesma xeira.
Pero non vexo ningunha outra crítica miña por ningunha outra parte. Ou sí?. Como escagallei comentarios por moitos outros post, sabe deus. Haberá que comprobar.
Coa súa crítica vostede axúdame a depurarme e a ser mellor. Anque teña en conta que os "vericuetos da emocionalidade son insondables". Quixen decir que non se sabe moi ben como acaban actuando anque si posiblemente sexan analizables ( razón contra emoción ). Penso amigho chesi que a literatura como toda arte emparéntase máis coa emocionalidade. Moitas veces pasámonos ó terreo da arte "pretendendo" decir cousas "bunitas" e non reparamos en argumentacións correctas.
Efeutivamente (dise así no meu pueblo, no meu pueblo, no meu pueblo, acontece caxe todo), vostede non mencionou a palabra "falacia", e eu pese a ler o seu texto tres veces, tres, entendín esa palabra. Mire como somos amigo chessi, tristes chimpancés. Eso váleme para pedirlle de comprobar pola súa banda esto. Acaso eu machaquei a Cuerda?. Xa está, eu a empregar outra palabra que nunca se empregou. Quixen decir critiquei. Nin teño consciencia de eso. Ía eu de listo, o público é selecto, metín a gadoupa, "estou a traballar profe, eu esfórzome profe, profe merezo aprobar"...
Non teño consciencia de ter cometido unha argumentación "ad hóminem".
Anque me doeu, a crítica foi boa.
Dín os entendidos que os virus fortalecen a internete e fanna "máis millor", máis eficaz, máis robusta, así medramos todos xuntos.
O. K.
Oll Korrecto.
Para masocas, ou lectores do raio da luz, poderíase decir "lectores de alta capacidade". Puta que os paríu, quen me dera ser un deles. Hai lectores que corren como outros pilotan. A mín tocoume ser un home medio, medio, en moitas cousas, na lectura e no pilotaje. Para esos lectores ( masocas era unha piada, Chess-y era unha piada, que difícil é comunicar ben, que duro...deus..que infelice!).
Para esos aludidos nun próximo comentario acabo coas argumentacións ad hominem, copiadas en p. castelhano. Aviso.
Chessi, estou seghuro que leu vostede o comentario anterior.
Deste pode prescindir, é unha transcripción literal do libro e pretende colar a continuidade da falacia mencionada.
"En este argumento ( o do sr. Pérez)se ha relacionado a la persona con su afirmación de manera psicológica y de ningún modo lógica: en lugar de indagar o atacar las razones que pudiera tener el Sr. Pérez para sostener su opinión, se provoca una actitud de rechazo hacia él y hacia todo lo que dice. Esta transferencia de la persona a la afirmación hecha por ella resulta ser extremadamente persuasiva, de ahí el "éxito" de las falacias "ad hominem".
Al tipo ofensivo pertenecen todos aquellos argumentos en los que se pretende demostrar que una afirmación es falsa porque justamente ha sido pronunciada y defendida por determinadas clases de personas, por ejemplo, católicos, ateos, anarquistas, capitalistas, exaltados, abúlicos, etc...Es entonces el carácter, la ideología, la profesión o cualquier característica importante de las personas lo que considerado como perverso, o al menos reprobable en algún sentido, se usa para desacreditarlas, y ese descrédito se hace pasar como la refutación oportuna de la verdad de la afirmación realizada por tal persona. Es esto lo que ocurre también en el siguiente argumento: Los ecologistas afirman que el vertido nuclear en el mar es una acción de elevado riesgo para la humanidad; sin embargo, no hay que estar tan preocupado por ello, ya que los ecologistas tienen ideas demasiado pesimistas sobre el futuro.....
La falacia "ad hominem" circunstancial se dirige contra lo que afirma una determinada persona invocando que lo hace por hallarse en determinadas circunstancias. La idea que se halla tras este tipo de argumentos es que, si alguien tiene interés particular en algo, por su ocupación, profesión, etc.,no puede decir cosas objetivas sobre ello,y, por tanto, lo que afirma siempre está deformado. De ahí que no debamos considerar su afirmación como verdadera. La diferencia con la falacia "ad hominem" ofensiva es que las circunstancias en cuestión no se encuentran reprobables.
En el primer ejemplo anterior, la "circunstancia especial" en que se encuentra el tal Sr. Pérez es la de ser propietario de unas salinas y por ello, como todo empresario, el tener interés en que se venda su producto. En el argumento se ignoran otras razones que pueda tener ese señor para hacer tal afirmación y se insinúa abiertamente que es su interés en vender sal lo que le insta a atribuir engañosamente a su produco una buena propiedad.
De igual manera, en el segundo ejemplo la "circunstancia" de ser padre y con ella el interés en la seguridad de sus propios hijos, es la que se presenta como la razón que tiene el sr. Pérez para decir que es peligroso el regreso de los jóvenes a una cierta hora, y la que supuestamente hace falsa su afirmación. Por supuesto, el tener un fuerte interés en algo puede ser un motivo para falsear los hechos, y las personas a menudo actúan por esos motivos. Nadie que no sea un ingenuo puede ignorarlo.Pero no obran necesariamente así, o pueden estar en lo cierto a pesar de sus intereses o intenciones. Esta es una posibilidad que no se puede descartar. Por ello, para refutar una opinión se necesita algo más que la insinuación o afirmación abierta de que a la persona que la mantiene le mueven o pueden moverle ciertos intereses. Quien, como todo "argumento" apela a éstos, comete una falacia.
Boto de menos a Remixio de ESgos. A linguaxe-remixio. Mecagonacona.
Inda que lle pareza mentira, para falar coma Remixio de Esgos, compre un pouco de intelixencia innata, ser espléndido de alma e, máis que nada, coherencia de frente e de perfil, sen medianías.
A puta! Dende Guerra y paz no leín nada tan longo na miña vida. Acepto todo por cansanzo: seguro que vostede non tivo mala fe, eu tampouco e perteñecemos ambos, polo que vexo, a ese xénero de xente que se deixa levar polas emocións: ás vecs daste unha hostia pero outras disfrutas o doble. Pax.
Hai unha morea de cousas que axudan a razoar mellor. Pode aprender a programar ordenadores ou, se o prefire (que sei que o prefire)...adestrar un can!
(Atope vostede as similitudes).XDDDD.
Pero amigo Da Cova, unha cousa é o cálculo computacional e outra o libre exercicio da razón.
A programación informática, en linguaxes "de alto nivel" (similares ao linguaxe humano, non en "linguaxes-máquina"), obliga a un a "verbalizar" o seu pensamento hasta límites insospeitados. A máquina non tolera ningunha ambiguedade ou contradicción . Algo parecido pasa có adestramento dos cas,que te obliga a un grado de coherencia e de claridade na comunicación có animal (e por tanto de claridade das tuas propias ideas) moi superior á comunicación coa xente. Falaba do tema coma dun "adestramento" nos sistemas clásicos de razonamento ,que teñen moito de "cálculo siloxístico".
O comentario era, así e todo,en clave de humor, e dirixido ao Lobo, amante dos cans.
No cálculo computacional e en xeral en todas as linguaxes formais non hai argumentos, as preposcicións resolvense por implicación e condicionamento. Cos animais, é curioso eu teño unha cadeliña, influen moitísimo as emocións. E sei que vai en clave de humor, amigoa Da Cova, chamoume a atención a relación cos animais, lembra vostede o chiste do can de Paulov?
Ese chiste "toca a miña campaniña", como din os ingleses, quero decir que me soa, pero non acerto a lembralo. Cónteo,conteo.
Eu sei de aqueles "ionquis" que salivaban cando oían as campás da eirexa,porque sabían que viñan prá misa as beatas que lles daban "limosna" pra o chute.
Non está claro moitas veces quén é o adestrador e quén o adestrado. O can pode pensar que é e o que ten adestrado ó home, pra que lle déa un terrón de zucre facéndolle calquera "monada".
Amalfitano, xa botara eu de contas que Remixio de Esgos é o fillo.
As cousas pasáronlle a un señor de certa idade retornado da emigración e escribiunas o fillo, máis xóven utilizando palabras do pai e "organización" dun home novo con alta instrucción.
Se Remixio de Esgos home "reformado" e presuntamente nado na década dos anos trinta escribira así sería un portento. Unha mente preclara.
Sospeito, pero non afirmo contundentemente.
Eu ku che sei.
Dacova, mecajonavirgem, fareiche medio caso. Botei instancia para escomenzar os cursos de doctorado. mecajonacona. Espero acabalo en dez anos. hostia. e mellorar moito nos aspectos emocionais. carallo.
cos cans, mecajo en deus, xa os entrenei coa garda cerril de esgos. A un que estudiara conmijo na laboral, ó cabo de cinco manutos bereille eu decíndolle que a mili non a fixera, e ninguén me daba órdenes e me dejradaba como o estaba a facer el. Seghin coa historia e aprendín algho. A cadela tamén, a obedecer catro órdenes en Inglés. De ghallegho nada. Eso non está traducido, é internacional: fuss, ghia, plast, e esquecín a cuarta. Ou é alemán?.
O konrad Lorenzo tiña un can que cada vez que un amigo seu vindo de visita botaba un "taco", ou palabrota, púñase a gruñir e ate o mordía nas pernas su da mesa. Lembra Dacova?.
Konrad Lorenz pensou que o can dominaba conceptos abstractos, "mecajonavirgem"..etc...o can tiña presuntamente ideas morais, tidas por superiores, entendía os contidos. Era quen de interpretar as palabras do amigo e enfadarse consecuentemente.
Despois de investigación o Lorenz decatouse de que o can únicamente reaccionaba ós movementos cuasi-imperceptibeis de disgusto,noxo e desaprobación do dono; o propio konrad. Breves signos corporais; era por tanto a outra linguaxe á que reaccionaba.
Tamén reaccionan ós cheiros. E hai quen afirma que o medo, a mala hostia, e outras emocións xeneran unha química diferenciada que os cans son capaces de discernir.
Un paracaidista díxome nesa línea que antes de saltar do avión fede a medo. E que se lle van os esfínteres a todos, un chisquiño, pero abonda. Entre a química do medo e o chisquiño dos esfínteres esa "comunicación" debe ser algo orixinalísimo.
Para aprender a escribir ben, a transmitir correctamente as ideas, un amigho recomendoume ler moita teoloxía.
Parece que os teólogos son unhes ases da expresión "congruente". Da exactitude no que se pretende argumentar.
Stendhal dí que almorzaba lendo o código civil durante duas horas, todolos días, para porse a punto.
Os nosos Chesi e Caneiro falaban de ler moita literatura.
Algho haberá que facer.
Eu utilizo os animais para adestrar madrileños. É unha gozada ecoitar aos meus curmanciños "Senta, Cadeliña!" en perfecto chairego, que é o idioma da compracente amestradora de nenos.
Nun artigo de onte do ex-director de Le Monde (o Colombani) falábase da altura intelectual do papa e poñíase como exemplo que no seu discurso de carácter teolóxico moitos dos asistentes non eran quen de seguilo. Se un conspicuo progre identifica a alta intelectualidade coa estéril argumentación escolástica que emprende a teoloxía, apaga e vámonos.
Para escribir hai que ler ata o DOGA. Ou sexa, dende Martín Vigil a fianis dos cincoenta e principios dos sesenta, pasar por Guillelme e os seus "proscritos", Mortadelo e Filemón, El pande los pobres, o BOE, revistas do corazón e todo o que caia nas máns. E aínda así, hai que seguir lendo; e aínda así, non garante nada facelo. Eu papei moitas veces, a parte devocionarios e misais, obras como Caminho (Escrivá) que son de moito rir.
Lembro perfectamente a historia do can do Lorenz, Lobo.
O dos parachutistas téñenmo dito tamén a mín amigos do exército. QUe se cheira dun xeito característico a medida que se acerca o momento de saltar ao vacío. Imaxino que o cheiro conócese máis ao ser varias as persoas en tensión, i estar confinadas no habitáculo cerrado do avión.
Mais que do razonamento, o dos teólogos e os abogados é mais ben un dominio de certas deficiencias da linguaxe ordinaria,en relación coa linguaxe lóxica, como esta:
-Eu son ninguén.
-Ninguén é perfecto.
Ergo:
-Eu son perfecto.
O razonameto parece correcto:
-A é B.
-B é C.
Ergo:
-A é C.
Obviamente, a falacia está no doble senso de "ninguén". Manexando hábilmente sinonimias e polisemias, un abogado remata por darlle "a volta a tortilla" moitas veces. Sábeo ben o Delapierre.
- Para escribir hai que ler o DOGA.
- Eu non leo o DOGA.
Ergo:
- Eu non escribo.
Non sei se hai que ler moita teoloxía pero ler por exemplo, The god gene de Dan Hamer, podería poñer estas leas que se debruzan de cando en vez nesta solaina noutra altura.
XDC: Non, supoño que me entendeu perfectamente e entendeu, aínda que xogue coas palabras e a forma de empregalas, asemado, que eu lín todo o que caía nas miñas máns e tampouco eso fai escritor a ninguén. Ata o feito de escribir ás veces no fai escritor ó que publica. Eu non son rigoroso lendo e (antes máis ca agora) leía sen directrices, ó azar, o que viña saíndo dun lado e doutro. E non sei se vostede é escritor ou no pero polas súas entradas no blog non sería difícil pensar que si, aínda que erre.
P.S.-Eu non leo o DOGA, acredito.
Non lle recomendo que lea o DOG(A) cando escriba en galego, Chesi. Sairalle esa prosa tan "de noso" que semella calcada do castelán, ou sexa, español. Cousas que pasan por escoller unha norma galego-española.
CHESI: Eu estaba de coña, facendo deliberadamente un razonamento falaz "de libro".
Adoita a decirse moitas veces que é bo ler calquera cousa. Eu máis ben diría que non é malo ler calquera cousa. Imaxino que tamén depende da "dose". Ler de todo pode ser tan bó como comer de todo. Pero obviamente hai alimentos imprecindibles e outros que non o son. Algús mesmo son fatáis porriba dunha proporción. Eu, o único bó que lle vexo a moitas das trapalladas que leo, é que me dan referencias do que é verdadeiramente bó. Leer trapallada é bó , de xeito indirecto, no senso de que trabucarse é bó,cando aprendes algo do erro.
E non son escritor. Porque non escribo. Un é o que fai de facto, anque faga outros planos.
Caro Lobo Neghro Parduzco:
As pretendidas similitudes poden sair pretenciosas e, por tanto odiosas, lastimosas... son outra cousa. Vostede, lendo coma outros que habitan por esta andrómena, todo o que cae nas mans, fica equívoco, está "emperrado" en tela mesma velocidade que xente coma XDC e deixa atrás o grao. Volte a releer a Remixio e se pode o artigo de Alberto Dominguez sobre a lingoaxe insostible, son compatibles, lea con calma e poida que lle saia unha opinión máis lúcida e ponderada, e se non, non diga nada, pode adoptala mesma postura que outros, deixar pasar o que os sobrepasa, seguir presumindo da sua indecencia, como se fora o máis natural do mundo.
Reciba un afectuoso saudo de quen pensa que vostede non gasta mala intención, é que se deixa levar...
Amalfitanto, non te entendín de todo.
É certo que a Remixio só o lín 1 vez e sorprendeume.
En canto a Alberto Dominguez dime onde atopalo, para ver.
Intentarei ser aplicado.
Tampouco teño vaghare de ler todo, amigho, por falta de velocidade ou do que sexa. Non me da vergonha.
Lourixe es deliciosa.
Lourixe é deliciosa?
Lourixe "es" deliciosa?
Lourixe, es deliciosa?
Lourixe.es deliciosa?
;-)
Reivindico unha sección fixa neste blogue prá Lourixe.
Anómino, es un envexoso. :-)
Lourixe é lourixosa.
(Non confundir con luxosa ou luxuruosa).
Eu son
Tu es
Ela é
No meu pueblo, no meu pueblo, todo acontece no meu pueblo, o verbo ser en 2º persoa de p.I. conxugábase así: Tu es.
Diríxome a ela. Lourixe es deliciosa (tu).
Non sei como é a norma, pero apeteceume facelo así. Fodido ter que aclarar as cousas. Puto país.( A culpa é da normalización, que lle queres, que non é moi normal).Eso quero decir.
Claro se o fixera como se acostuma no blog non habería dúbida: vostede, Lourixe, é deliciosa. Pero a veces fártame o tratamento decimónico, sóname a rancio.
Lourixe é Iolanda Castaño?
Xa lle gustaría a Yolanda Castaño.
Nivelazo intelectual o dos anónimos.
Entón está mais boa que a Castaño!
Algúns anónimos opinan coas glándulas e co páncreas, xa se sabe.
Pardón, decimonónico, quixen decir.
Amalfitano, xa encontrei o artigo aludido. Non o lera por demasiado extenso. "Non teño vaghare, non teño vaghare, está a miña filla sen casar porque non teño vaghare".
Fareino.
Según me dí vostede, trabúcome.
"Verificaremos".
Quería dicir se estaba intelectualmente mais boa, que mal pensados son!
Parachesi. Cando estiven refuxiado no Quebec entereime que as empresas buscaban latinistas para directores.
Os enxeñeiros habituados a mandar decíanlles: "non tendes nin puta",eran cíumes de verse ultrapasados por "humanistas".
Os latinistas retrucaban, "vos tampouco".
O que se buscaban era xenta con unha cabeza ben estructura a nivel de pensamento, e a ximnasia que fai un latinista durante o aprendizaxe configúralle unha cabeciña moi apta para a organización.
Trátase por tanto de ler con método e seguindo ós grandes. Eso procura unha ximnasia mental inmellorable. Se goethe tiña un coeficiente altísimo, seghún dín, e por riba fixo un traballo de desbrozar e ben construir, cando o lemos estamos a seguir a súa "táboa de ximnasia". Trazando sinapsis do mellorciño.
Bueno, é un decir.
Tamén fan falta maestros, e críticos para non perdermos tempo. Non vale calquera cousa, ou sí porque a veces o que fai e descontraer. Eu falo de configurar moi ben a cabeciña. Quen así o fai acaba escribindo mellor.
Eu vin excelentes psiquiatras e psicólogos que o que eran é excelentes lectores. E pensolle que primeiro foi o lecto, despois veu o discurso ben artellado.
Bueno eso quixen decir, pero aghora dubido de todo o que digho.
Dixéronme que o Lobo Neghro foi visitar esta tarde a un amigho que, anque non sabe moito de música, é contratado de vez en cando pra tocar o pouco que sabe. Ao parecer,o dito amigho atopábase nese instante tocando unhos acordes sobre un teclado electrónico programado có son dun órgano de eirexa, e acompañando a unha rapaza que, cunha fermosa voz de soprano, cantaba "Panis Angelicus". Posiblmente, o ensaio pra unha próxima ceremonia relixiosa. O caso é que o Lobo pensóu durante unhos instantes que estaba soñando, ante aquela música beatífica. Rañóu a cara pra comprobar que estaba desperto e a piques estuvo de saer fungando cós pelos de pé e o coiro de pita. Pero, según dicen, optóu por un escandalizado "nombre del padre" acompañado da expresión "Ave María Purísima".
COnte,Lobo, se foi certo.
Lobo, totalemente dacordo con vostede. Digo que, eguindo as reflexións aquí verquidas por moitos, tamén lendo o malo ún pode aprender a fuxir de certos erros. Ao principio ún le de todo e con pouco criterio e co tempo vai afinando, elixindo e aprendendo. Por eso hay moita xente que escribe moi ben dedicado á ciencia (en Galicia, temos unha morea deles, dende Alcalá ata Castelao ou ó revés), outros exemplos serían Martín Santos ou Benet, así, de súpeto, e penso asimismo en psiquiatras de Ourense que mellor non nomear porque son xente prudente e clandestina. Ou sexa, a lectura de textos non necesariamente afíns á literatura (teoloxía, por exemplo) debe de ser, penso, unha excelnete formación.
É tal.
Pero advirto que acostumo a saudar con un "ave maría purísima" en calquer momento. O efecto é tan sorprendente que algunha xente escacha a rir. Imaxínese nun banco como me ten acontecido. Outros responden moi disciplinadamente e automáticamente ( reflexo pauloviano?). Os máis novos non saben contestar. Para mín constitue unha medida, pero fagoo a brincadeira, ainda controlo, supoño. A diferencia dun tolo é que sei que o fagho e porque o fagho. Puro teatro.
Esto axuda a descontraer.
Lín un artigo que falaba dunha idea inédita para mín, o terceiro teatro. É aquel que practican un milleiro de "amadores". Non se pode falar según esta idea de crisis no teatro. Terá pouca xente o teatro tradicional, pero se sumamos todos os que participan dun xeito ou doutro no terceiro teatro, éste é tremendamente vizoso e rico.
Entón comprendín que o presing-catch é teatro. O meu fillo é tremendamente aficionado a ese teatro, e por ehí podo meterlle o gusto por outros teatros. O teatro é inmenso, contrariamente ó que afirman algúns que dín que sen mensaxe política ou social non ten razón de ser.
Eu fagho teatro diariamente, dacova, cando entro no teu despacho e meto antes a patiña, rosmando, ou saudando "ave maría purísima", ou, "en nome de Allah, o clemente o misericordioso" que foron a palabras qeu pronunciou "El solitario", e ninguén entendeu no seu xuízo cando lle dixeron se tiña algo que decir. Díxoo en árabe. "vismi....
Sí, teatremos, teatremos, que algho queda. E chesi que nos escriba algho para representar no escenario da vida, algho para descontraer e axudar a vivir con unha gargallada.
Dacova, fala tamén dos fighos que estaban a punto de mel e semixelados.
¡Sursum corda!.
LOBO: En canto ó do teatro agora mesmo estou entrando en trance e nalgún momento tomará posesión de min o espirito de Antonio Gala e poñereime a escribir unha obrilla lixera o creo que divertida de dous homes/homos cegos mirándose ós ollos mentras coas máns dubidosas tentan a bragueta ún do outro sen chegar a atopalas nunca. Como homenaxe, titulareinna "A bragueta baleira". Será muda, claro.
Caraaallo!.
Que sexan bispos os dous.
Publicar un comentario