en poleiro alleo

Sobre a localización do campo de fútbol, de Afonso Vázquez-Monxardín (La Región 2-9-08)
Vou provocar, aviso. Creo que a idea exposta o outro día polo BNG volve, simplemente, sobre unha vella idea de sentido común: concentrar nun punto da cidade as delegacións administrativas dos poderes autonómicos e centrais. É algo lóxico e útil que a todo o mundo lle debe parecer razoable. Ao igual que hai zonas con especialización sanitaria ou educacional, é lóxico que haxa unha con especialización administrativa. Que sexa no Couto está, ademáis, moi ben. É unha zona dinámica, ben comunicada co centro e coas estradas e levaría un impulso magnífico. Que se faga isto xogando coa localización do estadio de fútbol, discúteno algúns. Pola miña banda paréceme ideal. Unha posible utilización pública de, no mellor dos casos, un par de horas á semana, non debería pexar unha rendibilización do espazo ben maior como sería a dunha zona administrativa, que, ademais, metería moito funcionario, oficina, moita vida, no mesmiño corazón do Couto.Pero discrepo coa localización futura do campo de fútbol. Eu levar levaríao... ¡para ningún sitio! (...)
Artigo completo


Mover as mans como as move o Amo, de X. L. MÉNDEZ FERRÍN (Faro Vigo 1-9-08)
(artigo completo)

Moitas persoas, xeralmente novas, non collen o lapis entre o dedo cachapiollos e o longo de todos (ou gordo) e pulgar axudándose co furabolos (ou índice) como era regra nas escolas e na vida. Agora, levados pola forma de empuñar o lapis nas películas, moitas de eiquí agarran o útil de escribir como unha garra ou pouta de ave rapaz. O cine norteamericano ensinoulle ao mundo a coller o vaso alto de whisky e a manexar o pito de tabaco rubio, e hoxe apréndelle a beber viño tinto en copa alta e a non fumar senón xarutos. Eu comecei a fumar por paipa fascinado polas películas. O beixo da boca, aínda que sexa unha práctica atávica na especie nosa, foi imposto como signo de prestixio no mundo a partir do cine norteamericano, e hoxe as parellas íspense reciprocamente con moita presa secundando na intimidade erótica un tópico igualmente norteamericano e cinematográfico. Non debemos extrañarnos de nada. O Amo é o dono de case todo, inclusivemente dos acenos e das poses. O escravo quer parecerse sempre ao Amo. Por iso o galego colonizado intenta unha falsa vía de dignidade imitando a forma de falar do colonizador. Hai quen lle fala ao can en castelán se este é de raza e en galego se é mesturado. (...)