O embaixador estadounidense en Bolivia, X.M. Sarille, ECG 16-9-08
É cousa sabida, case de libro de texto, que antes de Evo Morales a Embaixada dos Estados Unidos posuía a prebenda de nomear os ministros de Defensa e de Goberno. Este privilexio agora desaparecido é unha boa razón para descubrir as cualidades de Philip Goldberg, o embaixador expulsado o outro día. Os perfís dos diplomáticos son sempre determinantes para a diplomacia estadounidense.
Goldberg estivo destinado en Iugoslavia, desde o comezo da guerra civil. Máis tarde, entre o 94 e o 96, foi enviado a Bosnia polo Departamento de Estado, nos meses anteriores a que os separatistas albaneses fixesen estalar o novo conflito. Actuou tamén como asistente especial do embaixador Richard Holdbrooke, un dos enxeñeiros da desintegración iugoslava, e aínda volveu á capital de Kósovo en 2004, antes da separación de Serbia e Montenegro.
Paga a pena volver ver "Estado de Sitio". É un filme de Costa-Gavras que narra a pura realidade. Nel un técnico estadounidense destinado para o Uruguai en 1973, aparentemente coa misión de axudar ao progreso social, é o encargado de organizar escuadróns da morte, formar a policía e crear dentro dela grupos sen control institucional, baixo a súa obediencia. Cambiaron algo as cousas; agora a nova estratexia en América Latina, alá onde é posíbel, consiste en crear e incentivar as condicións para a revolta de provincias e rexións ricas contra os poderes democráticos correspondentes. Pretenden estender esa estratexia a Ecuador, Venezuela e Guatemala. Por iso Goldberg se reunía cos gobernadores da Media Luna, que controlan tamén os grupos da extrema dereita de ascendencia ideolóxica fascista e nazi.
Bolivia parécese moito á vella Suráfrica. Nos anos cincuenta do século vinte aos escravos chamábanlles pongos (un pongo é un orangután) e estaban á venda. Foron legalmente prohibidos en 1952, mais continuaron comerciando con eles. Até 1951, os indios non tiñan dereito a voto, nin a andar polas beirarrúas. E segue habendo escravos en facendas da zona oriental. A Evo Morales nunca lle perdoarán que o seu pobo veña de tan abaixo e que por riba abrigue unha alta civilización.
Entradas
Hace 5 días
185 comentarios:
articulos coma este veñen a poñer en evidencia a indixencia moral, e ainda profesional, da meirande parte dos periodistas españois, mais interesados en defender e xustificar o imperio yanqui, ou cando non sinselamente os intereses dos seus grupos empresarais, que contar o que esta a pasar en Bolivia.Gracias polo tanto por poñer enriba da mesa a verdade sobor as actacións da diplomacia imperial.
A min, dito sexa sen faltar, este artigo paréceme moi pobre, alén da indignación moral do seu autor. Non creo que a politica internacional sexa o forte de X.M. Sarille.
Democracia a española:
"Única, grande y libre."
Madrid, 16 sep (EFE).- La Sala del 61 del Tribunal Supremo ha acordado hoy la ilegalización de Acción Nacionalista Vasca (ANV) al estimar por unanimidad las demandas interpuestas contra esta formación por el Gobierno y por la Fiscalía, han informado a Efe fuentes del Alto Tribunal.
La ilegalización de ANV ha sido confirmada posteriormente en rueda de prensa por el presidente del Supremo, Francisco José Hernando, que ha señalado que la sentencia -que no cuenta con ningún voto particular- se hará pública en los próximos días.
A democracia española debe defenderse do terrorismo, ¿ou aínda non te enteraches?
Os nazis tamén tiñan que defenderse da ameaza das ordas asíáticas, USA das armas de descrucción masiva de Irak e os ingleses do IRA.
Sen dúbida os ingleses son mais intelixentes que os españois, presos ainda daquel "QUE INVENTEN ELLOS", por suposto que tampouco inventan solucións, pos eso a receta segue a ser bastos, garrote e "arrogancia española". Ante a que se encolle o paisaniño anónimo anterior.
Os nazis tamén tiñan que defenderse da ameaza das ordas asíáticas, USA das armas de descrucción masiva de Irak e os ingleses do IRA.
Sen dúbida os ingleses son mais intelixentes que os españois, presos ainda daquel "QUE INVENTEN ELLOS", por suposto que tampouco inventan solucións, pos eso a receta segue a ser bastos, garrote e "arrogancia española". Ante a que se encolle o paisaniño anónimo anterior.
Madrid, 17 sep (EFE).- La Audiencia Nacional ha condenado hoy a penas de entre 8 y 10 años de cárcel a 21 dirigentes de Gestoras Pro Amnistía por integración en ETA, entre ellos a su portavoz Juan María Olano, y ha absuelto de esta acusación a otros tres responsables de esta organización de apoyo a presos etarras.
Cantas tonterías din algúns.
e outros que parviños son.
Apicultor debe ser adxunto de Moise Naim,coeditor de Foering Policy en castelan e antigo ministro de Economia de Venezuela, eles son os que entenden de política internacional e os demais temos que decir o que a eles lles peta.Polo menos entende a indignación moral, condescendente que é; propoño que a próxima vez nos faga un esquema para saber o que temos que opinar.
Non se poña así, señor Jaime.
Eu non lle tiro o dereito a ningunha persoa a escribir ou a opinar de política internacional segundo o seu mellor saber e entender, ou de calquera outro asunto. Faltaría máis, ten todo o seu dereito e eu respéctoo.
Agora ben, tampouco me tire vostede a min o dereito a escribir ou a opinar o que me parecen ditas opinións ou escritos, tamén segundo o meu mellor saber e entender.
Así, se algo me parece que é pobre podo dicir que é pobre (o que non implica que sexa necesariamente falso), e se me parece rico que é rico (o que non implica que sexa necesariamente verdadeiro). Así de sinxelo.
Tamén teño todo o dereito a facelo e vostede debería respectalo.
Por certo que outras veces (a respecto doutros asuntos) teño manifestado a miña admiración por determinados artigos de XM Sarille, sen escatimar entusiasmo ou loas.
Nesta ocasión non foi así. Non pasa nada, coido eu.
SENTENCIA POLÍTICA
Unha sentencia impecable desde un punto de vista xurídico. Parabéns.
Impecabeis si que eran as sentencias da Santa Inquisición.
Claro, como ti oficiabas de inquisidor...
Si, de inquisidor disidente obrigado a xuzgar aos que ti delatabas.
Esta si que é boa: Inquisidor disidente obrigado a xulgar. Igualiño que o verdugo de Berlanga. Ha, ha, ha.
je, je, je voluntariamente adicado a delatar.
Si, é o que teñen os inquisidores "disidentes": delatan e executan, pero despois van de puros e castos.
Por eso os delata vostede, cumprindo co seu oficio vocacional.
Impecabel!
É o que teñen os disidentes batasunos, delatan, executan, pero despois van de puros e castos
Colavoran coa ETA, son a ETA, pasanlle información, executan as súas ordes, e logo van de dialogantes e demócratas.
Impecabel!
Todos ao carcere!
E os seus 180.OOO votantes ou encaixan a frustración de non votar o que queren, ou ao trullo tamén. Ancha es España! negra e chea de o paisaniños como o anónimo anterior "La voz de su amo"
¿Este tío que di?
Este tipo anterior non se entera de nada.
Para que se entere un pouco:
He leído algunos párrafos sustanciales de la sentencia dictada por el Tribunal Constitucional de España en la que se rechaza la petición de consulta propuesta por el lehendakari vasco. En primer lugar me ha sorprendido una vez más que la alta institución jurisdiccional mezcle inextricablemente en su sentencia conceptos jurídicos, morales, históricos, antropológicos, políticos y algunos otros ajenos a la materia estrictamente constitucional a la hora de juzgar. Por ejemplo, la aseveración de que «la nación española es única a indivisible» tiene un regusto teológico que no cuadra en la boca de los magistrados constitucionales. Por lo visto, la naturaleza de las naciones, que es previa y superior a las leyes, depende ahora de la consideración de los tribunales, asunto tan disparatado como si la geología -y la nación es una forma de geología moral- dependiera de los canteros que la pueden modelar a golpe de azuela o de cualquier otro instrumento de corte y percusión. Decía antes que esta perversión conceptual consistente en atribuir a un género de pensamiento lo que pertenece a otro género nos comunica un retronasal absolutamente teológico, al menos de teología oficial española, que suele ser una teología elemental, zafia y aparatosa.
Dicen también los dignos magistrados del Constitucional español que ante la propuesta del Gobierno de Gasteiz para convocar una consulta que desvele con firmeza lo que desea la nación vasca hay que tener en cuenta que toda iniciativa de esta clase es materia de soberanía nacional y esta soberanía corresponde en exclusiva «a la nación española constituida en Estado», con lo que el alto tribunal cubre con capa solemnemente retórica dos errores de bulto: es cierto que la nación suscita el Estado, pero el Estado no puede hipostasiarse con la nación hasta fagocitarla y hacerla desaparecer en el entramado normativo. La nación es permanente, o sea sustancial, y aparece en procesos que frecuentemente duran siglos y el Estado es circunstancial y administrativo. O advenedizo, como en el caso del Estado español respecto a Euskadi.
El segundo error en que incurre frívolamente el Tribunal Constitucional consiste en afirmar que «la nación española es única e indivisible», fórmula que aparte de su retoricismo, que tantas amarguras comporta a los habitantes de nuestro discutible Estado, apareja la cuestión inicial de saber si los vascos son nación española, dejando aparte que los haya engullido el Estado. Esta es la cuestión primacial en el debate: ¿son los vascos nación española? Yo creo que no, como no lo son los catalanes o los gallegos por más que los intereses de sus clases dominantes hayan basculado hacia la monarquía y su secuela, la castellanización. La gran burguesía ha sido siempre monárquica, así como sus adlátares -pensemos en los socialistas-, pues lo monárquico ampara conceptual y usualmente las construcciones antidemocráticas, tan repugnadas por esas gentes.
Hay un tercer error en la sentencia que merece una vez más dos palabras. Dicen los ligeros magistrados del Constitucional que la Comunidad Autónoma Vasca, al igual que las dieciséis restantes del Estado, fue creada en el marco de la Constitución y tiene un derecho de autonomía que no puede confundirse con el de soberanía. La razón esgrimida por el Constitucional resulta absolutamente feble. La Autonomía Vasca tiene unas raíces históricas muy potentes, que derivan de la resistencia a la pretendida, reiterada y nunca conseguida destrucción de la nación vasca. Poner en el mismo platillo la risible Autonomía madrileña, por ejemplo, y la vasca sólo cabe en la razón si la desproveemos de su principal dimensión, que es lo razonable. Convertir en razonable lo que se deriva de una razón tallada artificialmente es la forma habitual del proceder centralista español. El proceso resulta de una simplicidad apabullante. Primero se afirma que en España sólo existe una nación, luego se advierte amenazadoramente que esa nación es indivisible y única y, a continuación, la condena de las nacionalidades catalana, vasca o gallega cae por su propio peso. Basta con instrumentar una falsa dialéctica jurídico-política y revestirla con el proclamado e indiscutible principio de que no se puede hablar de consulta o iniciativa alguna de tal carácter si no se parte de la soberanía española, ya que el contenido de cualquier autodecisión no admite sujetos de otro carácter.
Todo esto, tan elemental de entender si se está intelectualmente dotado con un mínimo dispositivo de análisis, resulta de una terminante y maliciosa radicalidad en manos de tribunales que han instaurado el reinado de los jueces por dejación de los políticos. Los jueces, como sucedió en el Israel del siglo XI a.C., tratan de evitar toda suerte de segmentaciones de la sociedad mediante el establecimiento de una juridicidad que asuma la personalidad de los integrantes de un territorio como miembros de una verdadera y única nación. La cita quizá suene a realidad ya muy lejana, pero la historia está plagada del recurso a los jueces para mantener la verticalidad de un poder que no quiere ser discutido. Posiblemente el origen del símbolo del hacha o de la espada en cuanto se refiere a la función judicial tenga este subyacente propósito de poder fundamental. Los jueces fueron jueces reales hasta la Revolución Francesa y ahora, al parecer, vuelven a serlo en España, dominada por una larga tradición de judicaturas de este estilo.
Todo lo que antecede se desvela como cierto, al menos en una determinada medida, si atendemos a las reacciones de la mayor parte de los políticos en torno a la sentencia del Constitucional. No sólo los jerarcas de Madrid han acogido con alharacas la sentencia del Constitucional, sino que una serie de dirigentes vascos se han apresurado a afirmar que tras la resolución no hay otro camino que olvidar como «pasado» todo esfuerzo en favor de la consulta a los vascos sobre la autodeterminación. Es más, la posible soberanía vasca ha de disolverse, según estos dirigentes, en el concepto de cosoberanía a fin de reducir la cuestión vasca a una política de cosas.
Y al llegar a este punto cabe formular una pregunta de muy difícil respuesta: ¿qué es la cosoberanía? El Partido Comunista vasco integrado en Ezker Batua habla de una fórmula federal para superar el contencioso de Euskadi con España, pero lo federal no es tampoco cosoberanía, sino acuerdo de participación entre dos soberanías del mismo rango y previamente realizadas y reconocidas mutuamente. El federalismo constituye una visión más de futuro tras haber cruzado la ría de la actual dominación estatal. Una visión que podría ser ofrecida en un marco de plena realización del Estado vasco y en caso de que la dinámica internacional exigiera una acumulación de fuerzas. En ese federalismo cabrían potencialmente muchos más pueblos que el vasco y el español. Pero mal se puede federar quien no ha dejado de depender.
La cosoberanía no existe como recurso practicable en la contemporaneidad. Es un recurso medieval, como se comprueba en la fórmula andorrana. La soberanía es un valor absoluto; se es soberano o no se es nada en cuanto se refiere al poder de un pueblo sobre sí mismo. Es como si se hablase de una mayor capacidad de autogobierno. Esta propuesta suena siempre a concesión administrativa. El autogobierno en régimen de autonomía pende siempre del hilo del Parlamento estatal o de sus jueces ejecutivos. Desde luego, la autonomía no deja de constituir un mal menor, pero parece absurdo que un vasco hable de un mayor autogobierno. O Euskadi es nación o es una agrupación provincial con ciertas y débiles capacidades.
Outra vez, impecabel:
Madrid, 18 sep (EFE).- La sala del 61 del Tribunal Supremo ha acordado hoy la ilegalización del Partido Comunista de las Tierras Vascas (EHAK-PCTV) al estimar las demandas presentadas por el Gobierno y por la Fiscalía, han informado fuentes del alto tribunal.
Parabens.
Viva España!
Impresiona ler esto:
"La naturaleza de las naciones, que es previa y superior a las leyes".
"La nación es permanente, o sea sustancial, y aparece en procesos que frecuentemente duran siglos y el Estado es circunstancial y administrativo. "
"La gran burguesía ha sido siempre monárquica"
"Los jueces, como sucedió en el Israel del siglo XI a.C., tratan de evitar toda suerte de segmentaciones de la sociedad mediante el establecimiento de una juridicidad que asuma la personalidad de los integrantes de un territorio como miembros de una verdadera y única nación. La cita quizá suene a realidad ya muy lejana,..."
E, en latín de castela, "sin despeinarse".
Esencialismo puro e duro, amigo Arume. Hainos que son incapaces de saír do século XIX (ou incluso antes).
E quen é esa lumbrera tan demoliberal, se se pode saber?
Remitirse ao Israel do século XI a. C. (Samuel, Sául) xa manda. Debeulle quedar dos apuntes da carreira de Dereito ou de Teoloxía (Curso monográfico: O libro de Reis). A sabermos de quen.
En todo caso hai que agradecerlle que non se remontara ao Xénese. Coma outros, por certo.
Encontro pertinentes as obxeccións de Arume dos Piñeiros a ese artigo do que me gustaría tamén saber o autor.
Pero que opina Arume dos Piñeiros destes outros puntos, se lle prace responder?:
1)“la aseveración de que «la nación española es única e indivisible”
2)“para convocar una consulta que desvele con firmeza lo que desea la nación vasca hay que tener en cuenta que toda iniciativa de esta clase es materia de soberanía nacional y esta soberanía corresponde en exclusiva «a la nación española constituida en Estado»”
3)“¿son los vascos nación española?”
1. Para min, moi discutible. Eu non concordo con ela. Pero desde un punto de vista estrictamente constitucional parece imbatible. Polo de agora e con esta constitución.
2. Vale a mesma resposta do anterior. Hai un conflicto político, que eu xa puxen de manifesto noutras intervencións, de difícil resolución. Hai que convir que o proceso de autodeterminación non é doado. Por moito que prefiramos e desexemos a independencia de Euskadi.
3. Non o sei. Porque non sei que é nación española. A min o concepto de nación (e os argumentos del derivados) sempre me resultan un pouco repunantes.
E agora pregunto eu: os/as vascos/as (tomados en conxunto ou sumados un a un) son nación vasca?
1)Estou con vostede Arume dos Piñeiros, que con esta constitución esa afirmación resulta imbatibel. Eu penso que non é lexitima pero que evidentemente esa afirmación ten consecuencias legais e por tanto coercitivas, cegando por tanto a lexitima pretensión política de parte da poboación.
Deste conflicto entre lexitimidade e legaliade derivase unha contradicción no sistema de partidos:
Un partido nacionalista pode inscribirse legalmente, incluindo no seu programa o exercicio do dereito de autodeterminación, pero en canto tenta exercer o seu programa autodeterminista é bloqueado pola lei e se é preciso reprimido.
2) "O proceso de autodeterminación non é doado" Ten toda a razón Arume dos Piñeiros. Pero a pesar desto, convirá conmigo, na lexitimidade das vontades políticas que aposta por avanzar, con todas as dificultades, nese proceso, aínda que a ollos de moitos, non paque a pena.
3) Os conceptos de nación teñen que confrontarse coa realidade, Arume dos Piñeiros, hai toda unha dialéctica en marcha, intereseantes investigacións, disquisicións, propostas que enriquecen a comprensión do que podemos entender por nación. Pero hai algo que si podemos afirmar con seguridade: a imposibilidade de fundamentar da nación dunha vez e para sempre, tanto da vasca, da alemana, a nova zelandesa ou a española.
Por último cordial Arume dos Piñeiros, a min paréceme que esa pregunta que vostede fai, era a que Ibarretxe lle quería facer aos vascos.
GASTEIZ-. La portavoz de Ezker Abertzalea, Nekane Erauskin, ha dicho que la ilegalización es una "decisión del PSOE, muy grave. Si antes teníamos claro que era una decisión política, ahora más, aunque se ha dado a conocer por medio de los jueces; el Gobierno del PSOE ha dicho claramente que aquel que no respete sus reglas de juego y no acepte la Constitución va a ser ilegalizado".
Con la ilegalización, ha agregado, "se conculcan los derechos civiles y políticos de miles de personas" que les votaron.
Su intención es recurrir la sentencia ante el Tribunal de Derechos Humanos de Estrasburgo, aunque antes sus abogados examinarán la sentencia del Supremo.
Los parlamentarios seguirán haciendo su trabajo en la Cámara de Gasteiz "como hasta ahora". En ese sentido, ante la previsible orden del TS al Parlamento de Gasteiz para que disuelva su grupo y queden como diputados individuales, Erauskin ha defendido su derecho a tener grupo propio. "Estamos aquí porque 150.000 personas depositaron su confianza cn su voto en nosotras".
"Si el Supremo da esa orden esperamos que la Mesa del Parlamento, en la que el tripartito PNV, EA, EB tiene mayoría, si está en contra de la Ley de Partidos como dice y en contra de las ilegalizaciones, esperamos que defienda que tenemos derecho a continuar como grupo parlamentario", ha insistido.
"Siempre ha defendido (el tripartito) que este Parlamento es soberano a la hora de tomar sus decisiones, así que pensamos que tienen que defender nuestro derecho a seguir teniendo grupo parlamentario propio", ha concluido.
A miña pregunta era retórica; a de Ibarretxe, política. Non esencial. Así o proclamou o propio lehendakari no seu discurso do 27 de xuño.
"¿Está usted de acuerdo en que los partidos vascos, sin exclusiones, inicien un proceso de negociación para alcanzar un Acuerdo democrático sobre el ejercicio del Derecho a Decidir del Pueblo Vasco y que dicho Acuerdo sea sometido a referéndum antes de que finalice el año 2010?"
Nota
Para os siareiros do estilo ibarretxino, esta alfaia:
"La sociedad vasca es una sociedad moderna, sensata y madura. Una sociedad europea y democrática que acepta con abrumadora tranquilidad el derecho a decidir su propio futuro.
Más de 8 de cada 10 ciudadanos y ciudadanas de este País, independientemente de su adscripción política, observan y defienden este derecho con toda normalidad.
Qué gran paradoja la que vivimos en relación con el ejercicio a decidir nuestro futuro en pleno siglo XXI; la sociedad vasca serena y los políticos nerviosos, desatados."
Gustariame que algún dos esforzados defensores do referéndum en Euskadi que andan por aquí, nos explicase por que, dentro do propio PNV, hai cada vez máis voces e opinión contrarias a seguir adiante co plan Ibarretxe.
Se no propio partido impulsor da proposta -do que non cabe dubidar do seu acendrado nacionalismo- non hai unanimidade e si moi serias dúbidas sobre a súa pertinecia, e non digamos xa no conxunto da sociedade civil vasca, o asunto é moito máis complicado do que algúns queren facer ver e que de ningunha maneira se pode substanciar en termos bo/malo, etc.
Asemade, tamén estaría ben que nos explicasen por que o PNV, a pesar de estar enfrontado co goberno central, está disposto a apoiar os orzamentos xerais do estado.
Por non preguntar sobre o rexeitamento total da proposta Ibarretxe por parte da "esquerda abertzale", quen a tildan de farsa e de manobra españolista.
Non sei, pero teño a lixeira sensación de que aquí hai máis papistas que o Papa. Quizais é que coñecen moito mellor a situación do País Vasco que o propio PNV, e que o teñen moito máis claro... ou non.
A pregunta política non está exenta de retórica, e unha pregunta meramente retórica é unha pregunta sen contido, que non pregunta nada.
Se a poboación vasca consultada en referendum aproba "un proceso de negociación para alcanzar un Acuerdo democrático sobre el ejercicio del Derecho a Decidir del Pueblo Vasco." O povo vasco constituiríase en suxeito político polo tanto
os/as vascos/as (tomados en conxunto ou sumados un a un) serían nación vasca con vontade de independencia respecto de outros estados para asociarse, si asi o decidise, libremente.
Aprobarán nese caso que os partidos políticos vascos inicien... Non que aproben o proceso. Esa é unha das trampas da efectivamente retoricísima pregunta ibarretxiana.
Unha pregunta retórica leva a resposta incorporada. Hai que tirar dela.
Non amigo Arume, a pregunta non é tautolóxica, logo dos contactos entre os partidos, iniciaríase, con lexitimidade democratica, o que o Parlamento Vasco decidise.
Xa vexo que os defensores da proposta Ibarretxe prefiren enredarse en logomaquias antes que en discutir, en termos políticos, o asunto. Mágoa.
Los partidos del tripartito y la formación dirigida por Patxi Zabaleta ponen, a partir de hoy, a disposición de los ciudadanos un texto de apoyo a las iniciativas que, durante los próximos meses, se desarrollarán ante instancias europeas e internacionales en "Defensa de una consulta popular en el País Vasco sobre la paz y la normalización política".
El texto íntegro destaca, en su apartado de antecedentes, que "el Parlamento vasco aprobó el 27 de junio de 2008 la Ley 9/2008, de convocatoria y regulación de una consulta popular al objeto de recabar la opinión ciudadana en la Comunidad Autónoma del País Vasco sobre la apertura de un proceso de negociación para alcanzar la paz y la normalización política, con inicio de la convocatoria para el 15 de septiembre de 2008 y celebración de la consulta popular el 25 de octubre de 2008".
En este sentido, dice que "el Tribunal Constitucional, actuando a iniciativa del presidente del Gobierno español, suspendió, primero, la celebración de la consulta, luego, denegó 'la defensa judicial a los partidos políticos PNV, EA, EB y Aralar y, por último, ha dictado Sentencia con fecha 11 de Septiembre de 2008 declarando la inconstitucionalidad y consiguiente nulidad de la Ley 9/2008".
"Se ha rechazado, en suma, la celebración de una consulta popular cuya convocatoria fue aprobada por la representación mayoritaria de la ciudadanía vasca reunida en su Parlamento", asevera.
El texto afirma que "la Ley anulada reconoce el derecho que le asiste como ciudadano de una sociedad democrática a ser consultado y a contribuir personalmente, por tanto, a la paz y a la normalización".
Derecho de participación
"Su anulación lesiona el derecho de participación en los asuntos públicos y la propia libertad de expresión. En este sentido, la prohibición de la consulta ha determinado que no pueda dar mi voto sobre dos materias transcendentales para mi persona y para la sociedad a la que pertenezco, como son la búsqueda de la paz y de acuerdos políticos sobre nuestra convivencia como sociedad", señala.
Tras precisar que "se ha denegado a los partidos políticos vascos PNV, EA, EB-Berdeak y Aralar, representantes democráticos de la ciudadanía, la posibilidad de defender, dentro del procedimiento constitucional, sus posiciones en apoyo de la Ley, lesionándose, así, el derecho a la tutela judicial y a la libertad de asociación", a través del manifiesto, los ciudadanos entienden "que la responsabilidad fundamental en la prohibición de la consulta recae en el presidente del Gobierno español".
En ese sentido, el texto dice que José Luis Rodríguez Zapatero "reiteradamente se ha negado a dialogar con los representantes de los partidos citados para alcanzar un Pacto Político sobre la paz y la normalización, poniendo en manos de los Tribunales lo que debe ser resuelto mediante el diálogo y el acuerdo político".
Por ello, en el texto, se solicita a los partidos "que incorporen y mantengan en sus programas y proyectos la aspiración a la capacidad plena de decisión de la ciudadanía vasca". Asimismo, los ciudadanos expresarán su adhesión a "cuantas iniciativas y demandas desplieguen los partidos Políticos en defensa de la consulta popular ante los foros europeos e internacionales".
El consejero vasco de Interior, Javier Balza, ha asegurado hoy que la ilegalización de EHAK, al igual que la de ANV, "no favorece la lucha antiterrorista". Ha reconocido, sin embargo, que "también es cierto que mientras la izquierda abertzale no sea capaz de desvincularse de ETA, no encontrará el camino".
Efe Bilbao
Estas decisiones judiciales, según ha añadido, "no son la solución" para el País Vasco y, además, tienen la consecuencia de "acallar el liderazgo de la izquierda abertzale y sin liderazgo -ha destacado-, no se puede reconducir la situación".
Sobre la operatividad de ETA, que tras la desarticulación del comando Bizkaia el pasado mes de julio ha intentado cometer un asesinato esta misma semana, el máximo responsable de Interior ha mantenido que "ha caído un comando, pero ni se ha disuelto ni se ha acabado con la banda".
"Han decidido seguir con la línea violenta -ha dicho- y únicamente ha variado su forma clásica de actuar porque ahora tienen más peso los miembros 'legales' (no fichados por la policía), cuyas redes son más difíciles de sacar de raíz".
Respecto a la anulación por parte del Tribunal Constitucional (TC) del proyecto de Ley de Consulta aprobado por el Parlamento vasco y la posible presentación de denuncias en Europa contra el Estado, Balza ha indicado que, en esta cuestión, "el liderazgo corresponde a los partidos políticos y el Gobierno vasco hará lo que las formaciones decidan".
Según la interpretación de Balza, lo "importante" de esta situación no radica "ni en las formas ni en los procedimientos", sino en que "no sólo se ha anulado una consulta sino la propia condición del pueblo vasco".
La sentencia del TC establece, según ha resaltado, que "el único poder constituyente reside en las Cortes y esto no sólo anula una consulta, sino la capacidad del pueblo vasco de ser identificado como sujeto" político.
Ademais de colgar dalle que dalle noticias da prensa que moitos xa leron, ¿poderías opinar algo por ti mesmo ou non es capaz?
Eu xa opinei, e podo seguir opinando, pero para darlle un pouco de impulso, non podes ti opinar, e deixar exclusivamente de preguntar?
Pois opina, home, opina xa.
Por se pasou desapercibido, repito a miña mensaxe anterior:
Gustariame que algún dos esforzados defensores do referéndum en Euskadi que andan por aquí, nos explicase por qué, dentro do propio PNV, hai cada vez máis voces e opinión contrarias a seguir adiante co plan Ibarretxe.
Se no propio partido impulsor da proposta -do que non cabe dubidar do seu acendrado nacionalismo- non hai unanimidade e si moi serias dúbidas sobre a súa pertinencia, e non digamos xa no conxunto da sociedade civil vasca, o asunto é moito máis complicado do que algúns queren facer ver e que de ningunha maneira se pode substanciar en termos bo/malo, etc.
Asemade, tamén estaría ben que nos explicasen por que o PNV, a pesar de estar enfrontado co goberno central, está disposto a apoiar os orzamentos xerais do estado.
Por non preguntar sobre o rexeitamento total da proposta Ibarretxe por parte da "esquerda abertzale", quen a tildan de farsa e de manobra españolista.
Non sei, pero teño a lixeira sensación de que aquí hai máis papistas que o Papa. Quizais é que coñecen moito mellor a situación do País Vasco que o propio PNV, e que o teñen moito máis claro... ou non.
Por favor, comeza ti, deixate de só preguntar e inquisir, participa de verdade.
mentes: un pouco de variedade musical
agardando a opinión
Como o señor pregunton non sabe mais que inquisir, semella que precisa moito tempo para fundamentar unha opinión, ou simplemente é incapaz, vai un pouco mais de de entretenimento.
agardando a opinion do inquisidor
o pregunton inquisidor
Supoño que non se referirá a min, faltaría máis. A miña intervención foi precisa e concreta, pero vostede non quere entrar a debatir o que alí expuxen. Con todo, sego a súa disposición.
Pois entón señor Apicultor, denos a súa opimión.
...xa que as súas intervencións foron só precisas e concretas inquisitivas preguntas. Opine por favor.
Na súa defensa aparentemente sen fisuras do proxecto Ibarretxe hai evidentes ocos e puntos escuros, aspectos notables da realidade política que non quere entrar a considerar porque lle desmontan a súa andamiaxe e amosan a súa flebeza. Eu expúxenos con claridade na miña intervención. Se quere entrar a debatilos, ben. Se non, non me faga perder o tempo.
A miña opinión ainda non foi perfilada suficientemente no incipiente debate iniciado aquí, estamos no principio. Fun expondo a miña opinion, sobre todo no diálogo con Arume dos Piñeiros. Vostede señor, o único que fixo son preguntas :
-"nos explicase por qué, dentro do propio PNV, hai cada vez máis voces e opinión contrarias a seguir adiante co plan Ibarretxe."
-"que nos explicasen por que o PNV, a pesar de estar enfrontado co goberno central, está disposto a apoiar os orzamentos xerais do estado."
-"preguntar sobre o rexeitamento total da proposta Ibarretxe por parte da "esquerda abertzale", quen a tildan de farsa e de manobra españolista."
Evidentemente non deu opinión ningunha, pero sigue teimando en facer pasar preguntas por opinións, así que o que non vai perder o tempo son eu con vostede.
Déixao, Api, non ves que é un bla-bla-bla?
Xa, home, xa. Como tantas outras veces, teremos que esperar a ver perfilada a súa fundamentada opinión noutro suposto artigo que dirá que vai publicar e que, curiosamente, tampouco verá nunca a luz.
Esa forma de fuxir pola tanxente téna xa moi explotada, o mesmo que acodir ao anonimato cando se trata de defender unha postura política no canto de facelo co nick habitual, pois non vaia ser o demo que o identifiquen e se vexa prexudicado. A iso chámaselle nadar e gardar a roupa, entre outras cousas.
Para Api, delator vocacional, de parte do seu aprezado Anónimo Celentano.
parole , parole
Sería mellor que nos puxese ese luminoso (e nunca nato) ensaio seu sobre... sobre..., qué máis dá, sobre o que sexa! Veña, home, menos frivolidade en temas que son demasiado serios.
Para o anónimo-non-tan-anónimo esta canción e actuación que lle acaen como anel ao dedo:
... of the Opera.
Calmese Apicultor, e coidese, non se deixe levar pola impronta, que logo arrepíntese e causalle desasosego. Non sei se algún día acabarei algún ensaio, pero no caso de facelo, vostede será dos primeiros en recibilos, non digo que os lea. Que importancia ten que escriba ensaios ou o que sexa?, o que importa aquí, é o que se dí aquí e non hai por que levar as cousas mais alá, non ten sentido. Non se pase, calibre o dito, e comproborá que eu non me paso con vostede, mais do que vostede conmigo. Coñecedores desta mútua teima, o mellor sería obviar, para non darlle o coñazo a xente, eu intenteino, pero vostede teima e teima:
"Por se pasou desapercibido, repito a miña mensaxe anterior:
...."
Non sei da súa real predisposición cara min, intúoa, e a verdade, ponnme triste porque non encontro motivo real para a súa teima.
Grazas pola adicatoria.
O que anda por este blog fantaseando e presumindo de facer ensaios (nunca vistos) e de moitas outras cousas sempre é vostede, como anónimo e con nick.
Vostede fai, pois, moita trampa, para si e para os demais. Prefería que tivese un comportamento menos pontificante, menos oportunista e menos fantasioso. E dame moita mágoa que ese trazo do seu carácter se axigante cada día máis e que perda o sentido da realidade. Non é outra cousa, pode crelo. Debería saber que ese comportamento seu que non lle conduce a ningures. Aínda que non mo crea, dígollo polo seu propio ben: aterrice e tente de ser minimamente coherente! E se quere ser ou conseguir algo, moito traballo e menos lerias.
Apicultor, esto é un blog de internet, as veces si penso eu que perde vostede a noción da realidade.
Aterrizo e comprobo que me teño que distanciar de vostede, polo que o obviarei, agardo que vostede faga o mesmo conmigo.
E non se preocupe que do meu proprio ben xa me ocupo eu.
Que lle vaia ben.
Esa necesidade imperiosa de querer demostrar sempre algo, de fachandear, fantasear e querer quedar sempre por riba, aínda que sexa nun blog e anonimamente, é indicativo de algo que é doadamente clasificable: non asumir a realidade e inventar unha paralela. Pode converterse en patoloxía, francamente llo digo.
Agora, por min haxa paz e despois gloria. Distánciase e obvíe todo o que queira, que eu, xaora, non lle porei ningún impedimento.
Pero o que si lle pido é que cando fale do País Vasco -onde segue habendo xente ameazada de morte e posibles vítimas- sexa un pouco máis comedido e menos irresponsable, que trate de informarse con máis seriedade e con máis ecuanimidade, que non pontifique do que ignora. Podemos ser frívolos en moitos temas, pero con outros -nos que están en xogo vidas humanas- non os podemos permitir ese luxo. E se non o fai así, non lle podo asegurar que eu o vaia obviar. Non, nisto non. En todo o demais, si.
Que lle vaia ben.
resposta
Paréceme ben interesante o artigo apegado máis arriba e que comeza "He leído algunos párrafos sustanciales..." Entendo que foi despachado aquí demasiado rapidamente, aínda que non sei se pagará a pena retomalo. Eu tamén digo: alguén sabe quen é o autor?
Tocante á pregunta de Ibarretxe: non me parece que sexa retórica, senón todo o clara que un intento de adecuarse aos límites legais permite: con tales premisas, o resultado é longo, prolixo e cobregueante.
Pero para min está perfectamente claro: trátase de saber se o electorado vasco, maioritariamente, se considera ou non con dereito a decidir. Ibarretxe é calquera cousa menos escuro na formulación de obxectivos políticos.
Por outra banda, Apicultor: obviamente, non lle vou dicir a vde. que no PNV hai desde vello a tendencia Comunión, a tendencia Aberri (si que me gustaría que vde. ou calquera outro contertulio ampliase sinteticamente información sobre elas e mailo grao de vixencia do seu perfil) e que as diferenza pasan, entre outras cousas, pola cuestión independencia e o asunto relación co Estado. Pero á luz dos últimos movementos (acenos de Urkullu, recente texto cuatripartito) parece claro que no dereito a decidir se fai piña.
Con dous matices: primeiro, obviamente moitos prefiren privilexiar o diálogo co PSOE; segundo, polo visto o candidato volverá ser Ibarretxe. Mestúrese, axítese e analícese o líquido resultante; ou mellor, analícense con lupa os pasos un por un.
Por certo: se Ibarretxe é candidato, espero que recunque. Supoño que esta miña preferencia era obvia a priori para os habituais de aquí; pero refírome agora á perspectiva que ofrece o Patxi López e a posibilidade dun goberno PSOE-PP. Imposible, isto último? Xa , xa...
O autor do artigo é o periodista:
Antonio Alvarez-Solis.
Encontro de interés a sua visión Xosé Manuel.Habería que ir mais polo miudo, porque en Euskal Herria, está sucedendo algo que vai ter repecusións políticas a longo prazo.
Estase acumulando frustración e represión nun grao moi elevado.
Con vostede, Saavedra, si que paga a pena discutir dado que adoita estar informado, incluso moi ben informado (e non se tome por condescendencia, senón por constatación dun feito). O que si que penso é que o artigo de marras, e máis coñecendo agora o seu autor e a súa estrafalaria evolución (do PCE a HB, pasando por María Teresa Campos e outros chanzos intermedios), é infumable por moitos conceptos e que non merece deterse máis nel.
De certo que, dito metaforicamente, no PNV, desde a morte do fundador, houbo sempre dúas tendencias, máis moderada e máis radical verbo da forma de enfocar a cuestión nacional, e que a ningunha das dúas se lle debe negar a súa condición de nacionalista sob pena de caer no máis vulgar e estúpido dos reducionismos.
Mais indo ao gran. O que eu manteño é que o PNV está metido nun canellón sen saída por mor da tozudez de Ibarretxe, o que xa lle pasou unha elevada factura nas recentes xerais ao perder máis de cen mil votos, gran parte dos cales pasaron ao PSE, rachándose unha tendencia electoral de décadas nas que apenas había volatilidade electoral intrabloques. Moitos dos dirixentes nacionalistas son concientes de que lanzar un órdago deste calibre foi un erro, que se viu agravado exponencialmente por modificar a idea inicial do prerrequisito en ausencia de violencia, obviando unha circunstancia fundamental que afecta a todos os ámbitos da vida vasca, e por non facer ascos ao apoio parlamentario –e, aínda por riba, en plan despectivo e condicionado- dos partidarios de ETA. Para a consulta Ibarretxe copiou dos nacionalistas independentistas quebequenses (de Quebec) tan só o que lle conviu, pero obviou moitas outras circunstancias básicas que deberían estar presentes e que non o están.
De aí que o PNV vexa perigar a súa continuidade no Goberno Vasco e que se apreste a xogar a carta de putear ao PSE pactando con Zapatero o apoio aos Orzamentos Xerais do Estado. É dicir, cunha boca denuncia aos catro ventos que non lles permiten “decidir” e coa outra están dispostos a pactar xustamente con aqueles que non os deixan decidir! Por outra banda, na propia sociedade civil vasca son cada vez máis maioritarios os sectores empresariais e profesionais que xulgan unha aventura de incerto futuro a proposta de Ibarretxe.
O escenario vasco preséntase moi aberto. E non son descartables futuras alianzas electorais PNV + PSE ou, con menos visos de posibilidade, PSE + PP. En todo caso, o Plan Ibarretxe xa non ten viabilidade ningunha e é máis que probable que o PNV pague electoralmente por iso nas vindeiras eleccións autonómicas.
Polo demais, hai outra consecuencia moi grave derivada deste asunto que transcende o propio ámbito vasco: Ibarretxe obrigou a pronunciarse ao Tribunal Constitucional e a sentar doutrina sobre o suxeito de soberanía, negando a unilateralidade do dereito a convocar un referendo de tales características. Isto supón algo moi negativo para os outros nacionalismos periféricos (catalán e galego) que xogan dentro do marco constitucional, pechando para o futuro plausibles –aínda que difíciles- escenarios de evolución gradual cara un Estado plurinacional. De aí o escaso entusiasmo e apoio con que conte: ulas as grandes declaracións de solidariedade con Ibarretxe de Artur Mas e Anxo Quintana?
Uf, xa me cansei de escribir.
Por certo que, a título meramente informativo, pódese contar que Antonio Álvarez Solís describiu unha curiosa traxectoria: de secretario falanxista dun sanguinario gobernador civil de Barcelona a membro do PCE, logo director de Interviu (na época do destape), despois contertulio do programa televisivo marujíl de María Teresa Campos, a continuación columnista de Deia e, finalmente, columnista de Gara. E posiblemente me esquezo doutras "etapas" igual de gloriosas. Todo un crac, diso non hai dúbida.
XMG, como lle intersou o artigo pegado mais arriba, permitome deixarlle o enlace co blog do seu autor, polo que supoño que poderá acceder a mais informacion.
Antonio ALvarer-Solisg/antonio-alvarez-solis/
antonio alvarez-solis
P.D.: O da foto non é Antonio Álvarez Solís. Os textos si son del.
O verdadeiro, o auténtico é este venerable señor.
(A ver se me sae ben o enlace...)
Paréceme que Apicultor meteu a pata.
E por que meteu a zoca?
Ai, ai, ai, o que é falar por falar sen saber de qué e de quén se está falando!:
Si, é el.
Pódese aproveitar o último enlace e, de paso, ler íntegra a súa marabillosa peza literaria "Carta a Arnaldo Otegi".
Pois non me parece que a evolución de Álvarez-Solís sexa, en por ela, censurable. E non sería moito máis rechamante cá de quen empezou en ETA e acabou declarando ter descuberto que España era unha nación; isto último, por certo, pouco antes de morrer.
Tíñalle perdida a pista (a Álvarez-Solís), non tiña nin idea de que colaborase en Gara; cousa que non deixa de ter o seu mérito, xa que supoño que segue a vivir en Madrid. Bergamín que en paz estea, caso ao mellor un tanto paralelo, marchara vivir a Euskadi. Haberá que ler a don Antonio, e agradezo a pista do seu blog.
Por certo, non leva o guión aristocratizante entre os dous apelidos.
Estou totalmente de acordo en que é moi ilustrativo ler as pezas de Antonio Álvarez Solís (sen guión).
Pois eu, mal por mal e francamente, prefiro aquel que foi de ETA nos anos sesenta e acabou descubrindo que España era unha nación (sempre e cando se manteña nunha posición pacífica e democrática), que aquel outro que pasou dun inicial españolismo falanxista para acabar de corifeo das posicións máis violentas e extremistas.
Agora, ter si que ten moito mérito, xaora, pero eu retiraríalle o tratamento de don.
O amigo Saavedra manifesta a súa preferencia (esperable) polo recuncamento de Ibarretxe cun argumento engadido: a posibilidade de entente PSOE-PP. Pecha con esto, amigo Saavedra, a posibilidade dunha relación BNG-PP para Galicia?
Reclamo reposición do enlace para o blog mencionado; arestora non conduce a el.
Tocante ao PNV, Ibarretxe, etc:
O lehendakari, testalán, é; coma vasco, poderiamos se cadra dicir de querermos cultivar o tópico típico. Con todo, en tal sentido eu prefiro dicir firme, xulgando polo advertido ao longo da súa carreira política e maila actuación en situacións ben adversas.
A min paréceme que o PNV experimenta (agora si) o desgaste do poder; cantos anos levan gobernando? Tamén o cansazo social dimanante dun notorio conflito que non acaba de definir crise resolutoria. Por outra banda, aínda debe ter influencia na opinión pública a imaxe daqueloutro Zapatero agora algo máis ca en entredito.
Paréceme que Ibarretxe procurou sinceramente unha vía para a superación do conflito; imposible, xaora, sen considerar e incluír dalgunha maneira a mentalidade e aspiración autodeterminista, independentista de moitos, moitísimos vascos. Era igualmente unha forma de deixar en evidencia a ETA e gañar -decidida e definitivamente- para o campo do diálogo e mailo acordo unha parte substancial do ámbito ideolóxico e socioelectoral de Batasuna.
Niso, desde logo, bateu co punto de vista, se cadra electoralmente máis calculador, dunha parte ben importante do seu partido; mantívose (desde o meu punto de vista) por compromiso, e caeu Imaz.
No proceso interno do PNV perdeu Egibar e gañou Urkullu. Vanse calcular e axustar máis os movementos políticos, pero o texto cuadripartito amosa que non se trata de volver a curral ("redil") ningún; porque non me parece que a tal proclama vaia resultar papel mollado a medio prazo.
Apicultor: vde. coñece sobradamente que un partido político serio e útil adecúa a súa actuación aos diferentes contextos. Claro que pactará os orzamentos estatais cos que non os deixan decidir, e eu non hei chorar en absoluto por Patxi López se se ve obrigado a devolver o favor cos orzamentos vascos; responsabilidade e estratexia, chámolle eu, e seguro que vde. tamén.
Por último: pronunciamentos xudiciais e institucionais hainos de vai e vén; cantos se volverían ao longo da historia? E sobre o famoso desacordo empresarial co soberanismo logo hei levar vinte anos oíndo falar. Nas eleccións xa veremos, antes delas aínda ha chover a rego. Coma das nosas, ao mellor.
Esquecín dicir que de novo retorna o caso "claridade de Ibarretxe". Non sei se fago proba, pero podo asegurarlle que eu a Ibarretxe cóstame entendelo.
E a pregunta non é clara. Por qué non fai a pregunta: poden os vascos e as vascas decidir? Non. Unhas posibles paráfrases interpretativas da pregunta de Ibarretxe son: podemos os partidos políticos vascos iniciar un proceso que blabla? Dan vostedes aos partidos políticos vascos o seu permiso para reunírmonos e comezar o proceso que blabla? Queren que nos xuntemos para principiar o proceso?
Eu pregunto: por que mo preguntan? Reúnanse. Fagan iso. Mañán mesmo. Sen perdelo tempo e sen pedir licencia. O problema é que non todos os partidos políticos están polo labor de reunirense porque entenden que o obxectivo non vai con eles ou non o queren. O referendo é unha xustificación externa para a falta de acordo (inevitable por moitas causas) entre os partidos políticos vascos para levar adiante un proceso de autodeterminación.
Imaxinemos unha pregunta semellante en Galicia, planteada paralelamente ás eleccións da primavera: "Está de acordo con que os partidos políticos galegos inicien o proceso que blabla?"
Agora que o escribo sería unha boa solución para rachar coa falta de acordo sobre a reforma do Estatuto. Demando copyright.
Encontro dúas mensaxes que entraron entremedias. Sobre a primeira: non me resultou nada simpática a figura de Onaindía (igual ata media certo detalle persoal do que nalgún lado aínda debo gardar foto), como tampouco a de Juaristi. Por outra banda, a falta de lectura actualizada desde a época de Deia, en absoluto me parece que don Antonio sustente posicións violentas; de procedentes do falanxismo e outras francoproximidades, ¿que habemos dicir a estas alturas?
Sobre o segundo: non me pillará, Arume. Ben lle gustaba ao PSOE galego ocupar o papel do PNV; co canto daban duro, e máis ca nos dentes.
Verá, Arume dos Piñeiros: a pregunta entrambilicada procura definir unha posición social que, en efecto, podería deixar en evidencia a algúns dos axentes vascos se houbese referendo: o NON gañador desautorizaría seriamente o PNV; o SI, aos que (como vostede di) non se queren sentar. Se a moeda cae de canto (participación menor ao cincuenta por cen), o barullo sería importante con munición extra para o PP.
Aquí? Temo que o persoal nin acababa de ler a pregunta.
Un saúdo desde Lugo neste par de intervencións puntuais que seguramente non se repetirán; o certo é que veño do blog do Brétemas, dun desagradable contencioso, e necesitaba algo de aire fresco.
Xa vin, xa vin. Mesmo lle quedou o nome empregado na trifulca, aquí desusado e célebre polas arroutadas, onde por certo non o vexo últimamente.
Todos falan e falan na legalidade constitucional, que non admite o Plan Ibarretxe por ilexítimo, ilegal, anticonstitucional e pouco menos que propagador da peste bubónica.
Os que hoxe están sentados nas cadeiras gobernamentais fixeron na década de sesenta e setenta o posible e imposible por derrubar a legalidade franquista, si, legalidade; daquela era a única legalidade vixente, e segundo a súa natureza, de carácter inmutable e eterna.
Evidentemente, o rexime de Franco era ilexítimo, porque non fora instaurado democraticamente. De aí que a 'ilegalidade' da oposición estivese tinxida de lexitimidade.
Ben. Ibarretxe pretende mudar a realidade constitucional mediante un proceso democrático.
Quere alguén explicarme por que non é lexítima a súa pretensión?
Saúdos para o señor Arume dos Piñeiros.
Tomo da sentencia do TC, algunhas das frases máis significativas dos fundamentos xurídicos e das conclusións tiradas:
Resulta clave en este caso, primero desde un plano general, el análisis de lo que constitucionalmente deba ser considerado como referéndum, y después, y ya en un plano más concreto, decidir si lo que la Ley impugnada califica como consulta, basada en una pretendida competencia implícita de la Comunidad Autónoma del País Vasco, constituye en realidad un auténtico referéndum aunque se eluda tal denominación, pues si se llegara a la conclusión de que en efecto lo es, la Ley impugnada incurriría en inconstitucionalidad.
Una vez afirmado que la consulta objeto de la Ley impugnada es constitucionalmente un referéndum el paso siguiente en nuestro análisis debe ser examinar su posible ajuste al orden normativo constitucional.
Hemos de afirmar, en definitiva, que no cabe en nuestro ordenamiento constitucional, en materia de referéndum, ninguna competencia implícita, puesto que en un sistema, como el español, cuya regla general es la democracia representativa, sólo pueden convocarse y celebrarse los referendos que expresamente estén previstos en las normas del Estado, incluídos los Estatutos de Autonomía, de conformidad con la Constitución.
En conclusión, la Ley recurrida vulnera el art. 149.1.32ª CE.
La Ley recurrida presupone la existencia de un sujeto, el “Pueblo Vasco”, titular de un “derecho a decidir” susceptible de ser “ejercitado” [art. 1 b) de la Ley impugnada], equivalente al titular de la soberanía, el Pueblo Español, y capaz de negociar con el Estado constituido por la Nación española los términos de una nueva relación entre éste y una de las Comunidades Autónomas en las que se organiza. La identificación de un sujeto institucional dotado de tales cualidades y competencias resulta, sin embargo, imposible sin una reforma previa de la Constitución vigente. En realidad el contenido de la consulta no es sino la apertura de un procedimiento de reconsideración del orden constituido que habría de concluir, eventualmente, en “un nueva relación” entre el Estado y la Comunidad Autónoma del País Vasco; es decir, entre quien, de acuerdo con la Constitución, es hoy la expresión formalizada de un ordenamiento constituido por voluntad soberana de la Nación española, única e indivisible (art. 2 CE), y un sujeto creado, en el marco de la Constitución, por los poderes constituidos en virtud del ejercicio de un derecho a la autonomía reconocido por la Norma fundamental. Este sujeto no es titular de un poder soberano, exclusivo de la Nación constituida en Estado. Y es que, como recordamos en la STC 247/2007, de 12 de diciembre, FJ 4 a), con cita de la STC 4/1981, de 2 de febrero, FJ 3, “la Constitución parte de la unidad de la Nación española, que se constituye en Estado social y democrático de Derecho, cuyos poderes emanan del pueblo español en el que reside la soberanía nacional”. El procedimiento que se quiere abrir, con el alcance que le es propio, no puede dejar de afectar al conjunto de los ciudadanos españoles, pues en el mismo se abordaría la redefinición del orden constituido por la voluntad soberana de la Nación, cuyo cauce constitucionalmente no es otro que el de la revisión formal de la Constitución por la vía del art.168 CE, es decir, con la doble participación de las Cortes Generales, en cuanto representan al Pueblo Español (art. 66.1 CE), y del propio titular de la soberanía, directamente, a través del preceptivo referéndum de ratificación (art. 168.3 CE).
Saudado quedo, great Medela, e agradecido. Hai que conspirar outra vez. A xente está demasiado tranquila.
jajajaja
Continuaremos, logo, conspirando, que é o noso.
Máis saúdos, Arume.-
E digo eu: se se comprobase fidedignamente (mediante consulta pública) que, segundo sospeito que pode acontecer, unha maioría da colectividade humana residente na Comunidade Autónoma Vasca (eu si que cobregueo, así son as cousas) avala que haxa unha "reconsideración del orden constituido que habría de concluir, eventualmente, en “un nueva relación” entre el Estado y la Comunidad Autónoma del País Vasco"; cuestionando se cadra a literal pertenza á así denominada "Nación constituída en Estado" (estes si que son, e non Álvarez Solís)... daquela, ¿en que punto nos atopariamos?
Podería ser por iso que non queiran as forzas españolas fundamentais, nin toleren, que a tal consulta se celebre.
Logo da durmida, se interesa, cóntolles a versión de certa parente política miña, nun rexistro máis coloquial e, xaora, claro. Polo de agora, haxa boa noite.
Vostede, amigo Saavedra, controla os tempos e, sobre todo, é o amo do suspense. Sempre nos deixa así: como os políticos vascos: nerviosos, desatados. Conte, conte. Ou polo menos salvenos, antes de sobar as sabas, da anfiboloxía: a súa parente adícase á política ou é parente política súa?
Non, home, non; a cousa é moito máis simple, mesmo vulgar. Esta emparentada non consaguínea é muller bastante do común, se ben informada. No primeiro, tira moito polo PSOE; no segundo, le ou lía con frecuencia El Mundo; si, si, talmente.
Con todo, non forma parte do continxente dos máis procuradores de información e matiz diverso; e fala a miúdo de maneira clara; é neste tipo de persoas onde a miúdo un atopa claves interesantes.
Sobre o tema vasco, aí atrás, era case diáfana: "Non poden ter referendo pola independencia. Seguro que votan que si, e eu non quero iso".
Literal ou non, ese era o sentido. Sen querer, igual non falaba só por ela. E agora si que me vou, viña de volta dun paseo internético xa algo demorado de máis.
Veño de ler un argumento mais arriba que non pode ser outra cousa que a ilustración dunha sublime tontería, dí así:
"hai outra consecuencia moi grave derivada deste asunto que transcende o propio ámbito vasco: Ibarretxe obrigou a pronunciarse ao Tribunal Constitucional e a sentar doutrina sobre o suxeito de soberanía, negando a unilateralidade do dereito a convocar un referendo de tales características. Isto supón algo moi negativo para os outros nacionalismos periféricos (catalán e galego) que xogan dentro do marco constitucional, pechando para o futuro plausibles –aínda que difíciles- escenarios de evolución gradual cara un Estado plurinacional. De aí o escaso entusiasmo e apoio con que conte: ulas as grandes declaracións de solidariedade con Ibarretxe de Artur Mas e Anxo Quintana?"
O desexabel segundo se propón aquí, sería un estado de pepetua ignorancia. Non incitando a pronunciarse ao Tribunal Constitucional, poderíamos vivir na esperanza de que a resolución no futuro fose outra. Por tanto a proposta é non saber, e aquel que provoque ese coñecemento, como o PNV, causaría o dano dun grave desengano.
Por deus! que posición tan ridícula!
Por outra parte dende cando os nacionalismos se consideran periféticos?, cal é o nacionalismo central? o español?. O punto de partida, a perspectiva deste señor non pode ser mais tendenciosa e negadora da lexitimidade dos nacionalismos que non se consideren perifiericos, que non acepten, a centralidade do nacionalismo español.
Perspectiva ridicula, que minusvalora a intelixencia dos nacionalismo que este señor denomina como periféricos.
Sobre as difefencias existentes no seo do PNV, poden acharse opinions en Deia, e mesmo fios no seu foro de discusión, comprobarán que uns consideranse mais nacionalistas que outros.
Tamén poden recadar opinions críticas a proposta Ibarretxe no diario Gara, no que claramente se di que o PNV, plegou as velas.
agradecería que se arranxase o link que ao parecer desvela a autentica identidade de de Alvarez-solis, que segundo a miña información (que me gustaría contrastar)confunden con outro Alvarez Solís.
Por último, comprobo como as afinidades electivas abren vasos comunicantes entre personalidades afins, refírome aos apóstatas. Os argumentos de Onaindía e Juaristi reverdecen nestes aos que acabo de referirme.
A señorita Clarita é GOD!!!!!
É dicir, tanto os Principios Fundamentales del Movimiento Nacional como a Constitución Española son, por su propia naturaleza, inmutables y eternos...
Mesmo parece mentira: Defendemos o laicismo, procuramos a efectiva separación igrexa-estado, e continuamos a considerar a "nación" española como algo sacrosanto, sacralizado, totémico, intocable.
Pode alguén considerarse "agnóstico" no que respecta á unidade de España??
Polo que se está a ver, non.
Coido que non entendeu ben o que eu dixen, Clarita, e que me malinterpreta (grazas de todos modos polo de "sublime", aínda acompañada de "tontería"). O que desde logo me causa moito asombro -e un pouco de desazón- é que se asombre da denominación "nacionalismos periféricos", adoito usada pola historiografía académica internacional (e catalana, e vasca e galega, incluídos historiadores pronacionalistas) e que non ten ningunha intención despectiva. Infórmolle para o seu coñecemento, por se quere ler algo. Mais pode usar tamén os sinónimos de "nacionalismos subestatatais", "nacionalismos sen estado", etc. (o que non se utiliza é "nacionalismos chachi-guay-del paraguay", como quizais lle gustaría máis a vostede).
E si, ten razón, Saavedra/lugués, agora seica non abre o ligame que si abría á tardiña, non lle sei por qué. Mais non me pida que o arranxe agora, que veño de estar de cea e parola cuns bos amigos, xente moi ben informada coa que un se entera de moitas cousas da intrapolítica galega (algunha graciosamente chusca dun tenente de alcalde e unha catedral) e que valen para botar unhas boas risas.
E xa sabe como son estas cousas: viño vai, viño vén, acompañados dunha boa ración de callos, queixo e embutido, un remata chispa de máis, polo que me costa escribir cun mínimo de coherencia, amén de ter tamén moito sono.
Así que até mañá se deus quer. Boa noite. Hips!
A exposición, xa que lle gusta, da súa sublime tontería entendina perfectamente, outra cousa é que vostede non expuxese ben o que quixo dicir, en tal caso agardo que adecue a exposición a súa intención.
Coñezo a denominación de nacionalismos periféricos, tamen coñecerá vostede a contestación a esa denominación, non creo que lle cause eu noticia.
Agardo que corrixa esa ligazón, do contrario a súa credibilidade queda suspendida, e entra con todos os méritos na antiga categoría de charlatán de feira.
Segundo me acaban de comunicar, a dubida que tíñamos algús sobre a identidade deste periodista, ou periodistas, queda resolta. Tratase da mesma persoa.
Antonio Alvarez Solis, ten colaborado en publicacións galegas.
http://firgoa.usc.es/drupal/node/36004
De onde se extrae a conveniencia política de non provocar un fallo do TC sobre o dereito a convocar referenduns por parte dos parlamentos catalán, galego, ou vasco?
Que garantiza que o fallo fose distinto se en vez provocalo unilateralmente un só parlamento o fixesen os tres nun remoto e hipotético caso de consenso?
Proposición peregrina, sen ninguna forza argumental que só percura que non se aborde xudicialmente a cuestión nacional, porque pon en evidencia o caracter represor do estado español e culpabilizar ao PNV.
Argumento típicamente reaccionario dun defensor de España
Onte mesmo Antonio Elorza comentaba (non sei con qué nivel de veracidade) que nos círculos nacionalistas cataláns non gustara a decisión de Ibarretxe de levar a termo esta cuestión porque sentaba xurisprudencia. Non era unha idea do unitarismo hispánico, senón do propio nacionalismo.
"Es una relación entre movimientos políticos comparable a la que existe en física entre los vasos comunicantes. Las diferencias persisten, pero interviene un sentimiento de convergencia. Ha podido apreciarse con ocasión del reciente fracaso del proyecto Ibarretxe 2, cortado en seco por el Tribunal Constitucional. El pragmatismo tradicional del nacionalismo catalán no ha visto con buenos ojos que el lehendakari se empeñara en la táctica del carnero, al volver a chocar contra un obstáculo previsible e infranqueable, contribuyendo además a crear una jurisprudencia contra la autodeterminación que a largo plazo puede afectar a todos. Pero ello no ha eliminado la expresión de solidaridad, acentuada frente al “Estado español” en el independentismo."
EL PAÍS hoxe comenta que o propio PNV recomenda ao lehendakari que se baixe da empresa xurídica e que busque pragmatismo. Outros dirán, na intimidade, que se baixe da burra.
Claro e ata que se produza ese deleterio e improbabel consenso, silencio, non molestemos aos señores de Madrid, que igual se enfadan. E mentres o españolismo cabalga, ainda que con xinetes torpes, como o Apicultor.
Que dicía de de charlatáns de feira, Clarita? Ai, meu deus, o que é darlle ao tarabelo!
Non hai que chegar a Madrid para atopar xente que se enfada. En Castro Urdiales hai un potosí, pero o curioso é que na propia Euskadi tamén os hai. E non son poucos, como demostran os resultados electorais.
E, como vexo que hai moito interese no proceso no PV, eu querería informarme de como vai a cousa no PV francés? Alí, que pertencen todos ao implacable estado napoleónico e, para non parar de topicazos, xacobino, non se escoitan plans Ibarretxes nin propostas de autodeterminación con respecto a Francia. Por que? E non é retórica esta última pregunta.
Xa ve, Arume, como algúns nacionalistas nosos que aquí participan -atrevidos e atrevidas que son- non teñen empacho en corrixirlle a plana ao PNV ou a CiU, e quedan tan panchos.
En fin, trátase, obviamente, de afeccionados e de pouco documentados, que nin sabían quen era Antonio Álvarez Solís. Iso si, pontificar e insultar aos que opinamos distinto, sábeno facer moi ben. Criaturiñas!
As diferencias no seo do nacionalismo son farto notorias, Arume. E está claro que o nacionalismo vasco é diferente, obviamente ao catalán, e que é moi dificil que coincidan nos tempos e nas conveniencias.
Pero hai moito de flebeza argumental cando estes sectores aos que, non inocentemente apunta Elorza, din:
"Que pode sentar jurisprudencia contra da autodeterminación"
No sistema xurídico actual so cabe lexislar contra a autodeterminación, esto é mais que evidente, o contrario, sería dunha crasa inconstitucionalidade.
Só non se lexislaría contra a autodeterminación se se producise unha reforma constitucional, pero esto implicaría unha estratexia cun risco que estes sectores, paréceme que non asumen. O seu pragmatismo levaos a xogar dentro das regras existentes arbitradas dende Madrid.
Por esto o seu argumento é falaz, a sua proposta e a da dilación infinita, como dicían mais arriba, unha perpetua espera, sen facer nada. Estes sectores son os mais posibilistas, os que non apostan por ningún risco e cunha practica política meramente acomodaticia ao sistema político existente. Respetabel por suposto pero hai que dicilo, esta súa declaración resulta un magnifico exponente dunha: FALACIA ARGUMENTAL.
A xurisprudencia que se deriva do recurso do Estado contra a Lei do Parlamento Vasco é a de que resulta imposible, polo de agora, facer consulta pública (agás nos casos establecidos: por exemplo, reforma dos estatutos) nas autonomías. Iso supón, de forma subsidiaria, a imposibilidade de adoptar decisións por conta propia. Non sei se desde un punto de vista funcional esto varía a situación anterior (eu creo que non), pero non debemos descartar o importante efecto na opinión pública, na dimensión forense da vida política, tan fundamental ás veces como a propia esencia das leis. A solemnidade do rexeitamento resulta máis poderosa cás propias razóns xurídicas aducidas.
Eu xa lles dixen ao par Clarita e Anónimo-non-tan-anónimo que se informasen e fosen cautos á hora de emitir xuízos tan rotundos sen apoiatura empírica ningunha. Pero, como era de esperar, non siguen unha recomendación tan básica.
El PNV reclamará a Ibarretxe que abandone la consulta
La cúpula nacionalista da un giro pragmático tras la sentencia del Constitucional.
Por certo, teño unha curiosidade para preguntarlle á srta./sra. Clarita, xa que tivo a ben indignarse pola miña denominación "nacionalismos periféricos", en tanto que -aclaraba eu- expresión "adoito usada pola historiografía académica internacional (e catalana, e vasca e galega, incluídos historiadores pronacionalistas) e que non ten ningunha intención despectiva".
Como ela retrucou que "tamén coñecerá vostede a contestación a esa denominación, non creo que lle cause eu noticia", teño que recoñecerlle humildemente que, en efecto, non teño coñecemento de tal cousa (o que non quere dicir que non poida habela, se cadra).
De aí que lle solicite que cite aquí (se é posible con referencia concreta a páxinas) algunha bibliografía académica internacional especializada onde se conteste esa denominación que eu, iluso de min, cría de uso común.
Como era que seguía? Ah, si, por usar as mesmas palabras de Clarita: "do contrario a súa credibilidade queda suspendida, e entra con todos os méritos na antiga categoría de charlatán de feira".
Os "nacionalistas de salón (de blog)" (que non de práctica real) que temos por aquí non dubidan en emendarlle a plana ao PNV e CiU acusándoos nada menos que de "falacia argumental".
Crénse exclusivamente instalados na plena posesión da lóxica argumentativa, cando en realidade son os reis da logomaquia. Iso é o que pasa cando se está desconectado do latexar do mundo real.
Por iso non teñen empacho en emendarlle a plana ao PNV, a CiU e, por suposto, ao BNG, por seren uns "cobaaaardes" e uns "pecadores de la pradeeera".
Os nosos entrañables "nacionalistas de salón (de blog)" son, a non dubidalo, auténticos seguidores da imperecedeira doutrina de Chiquito de la Calzada.
Algo previsibel esta descalificación de Ibarrtetxe sedundo se viñan desenvolvendo as cousas. De todos xeitos agudiza a crise que se está a vivir no seo do PNV.
Viraxe prevista tamén dende a esquerda abertzale.
Pero estabase a debater a lexitimidade da consulta, non a súa conveniencia coiuntural para o PNV, outros partidos e o estado. A negación dun dereito está sempre vixente a pesares de que un partido ou partidos decidan pospoñer a súa reclamación.
A pesares desta retirada do PNV, os nacionalistas vascos tocaron os límites do actual orden constitucional, poden retroceder, van retroceder, pero hai promesas que antes abrigaban que agora quedan a intemperie, e van operar, ao meu ver, no futuro inmediato. Apuraronse fases, queimaronse expectativas, o resultado é unha maior sensación de frustración no seo do nacionalismo e unha evidenciación do caracter represivo do estado español respecto as reclamacións nacionalistas. Penso que se aveciña cambios.
Bilbao/Vitoria, 21 sep (EFE).- La organización terrorista ETA ha atentado por segunda vez esta noche en el País Vasco con la colocación de un coche bomba contra la comisaria de la Ertzaintza en Ondarroa (Vizcaya), que ha causado siete heridos, aunque ninguno de gravedad.
Sen dúbida Apicultor vostede non é un nacionalista de blog, senón unha toupa españolista militante no blog(os peores sempre son os renegados).
É moi feo pasearse por un blog pedindo "bibliografía académica internacional especializada" cando o que a solicita non a usa para certificar as súas afirmacións. A parte de non vir a conto. O importante, señor Apicultor, é a argumentación utilizada, non as referencias marxinais ao uso , costume, ou frecuencia. De non ser así nunca habería argumentos novos.
A noción de nacionalismo central e periférico considéroa defectuosa porque tende a mesturar nocións xeográficas, ou xeométricas coas ideolóxicas, escondendo moitas veces, como creo que é o caso, tendenciosas transferencias de valor aos termos utilizados no discurso.
Sobre o de charlatán de feira, que tiñan en suspenso, que non era definitivo, queda retirado coa miña rectificación, pero esto, e non sexa demagogo, non insulte a intelixencia dos foreiros, non o leve vostede aos outros ámbitos, non contamine.
Pero vaiamos ao grao, ao seu argumento-prestado estrella
"hai outra consecuencia moi grave derivada deste asunto que transcende o propio ámbito vasco: Ibarretxe obrigou a pronunciarse ao Tribunal Constitucional e a sentar doutrina sobre o suxeito de soberanía, negando a unilateralidade do dereito a convocar un referendo de tales características. Isto supón algo moi negativo para os outros nacionalismos periféricos (catalán e galego) que xogan dentro do marco constitucional, pechando para o futuro plausibles –aínda que difíciles- escenarios de evolución gradual cara un Estado plurinacional. De aí o escaso entusiasmo e apoio con que conte: ulas as grandes declaracións de solidariedade con Ibarretxe de Artur Mas e Anxo Quintana?"
Que ten que dicir logo do exposto por aquí?, arguméntenos que non é unha FALCIA ARGUMENTAL. (por máis que moitas persoas, incluso as que se din nacionalistas, participen del, os argumentos non son válidos polo nome de quen os use, ou pola súa adscrición política, ou porque o faga unha maioría)
E non vou a responder á comparación con cómico Chiquito de la Calzada, non o vou facer con Cañita Brava nin con ninguén, só lle digo que pense un pouco máis, e que non se deixe levar polo odio existencial que corroe a todos os apóstatas.
Por certo no BNG, coñezo moita xente, grupos enteiros que opinan, rescpecto ao plan Ibarretxe coma min.
E covarde, de chamarllo a alguén(non é o meu estilo) faríao con voçe.
Moito escribiron. Permítaselle a este simple observador do tema vasco deixar patente, ante todo, que nin Antonio Elorza nin El País (coa cantarela permanente do referendo ¿soberanista?) me parecen fontes suficientemente descomprometidas no asunto este como para consideralas exacta e totalmente de fiar; nin en análise nin en información.
Parece que Ibarretxe vai ser candidato e que a posición do PNV non vai ser a de antes. Pero fago miña tamén algo que deixou escrito antes o coterráneo que asina Lugués: "... o texto cuadripartito amosa que non se trata de volver a curral ("redil") ningún; porque non me parece que a tal proclama vaia resultar papel mollado a medio prazo".
Probablemente resultará innegable que este lehendakari ten un sentido claro do seu papel presidencial: para isto non abonda con lelo, habería seguramente tamén que oílo; cousa que un servidor ten feito algunha vez, e en situación ad hoc. Ás veces, unha iniciativa persoal ben fundamentada provoca mudanza ou movemento non por inesperado menos transcendente. De momento, non direi moito máis.
Unicamente, iso si, que tal actuación probablemente choca co sentido ou precaución táctica de importantes sectores peneuvistas; tamén coa tradición estratéxica do nacionalismo catalán (pero ollo a el) e coa liña de Anxo Quintana. Ora que xa se sabe: cada país en por el, cada partido a súa partida; como no caso dos Orzamentos do Estado, onde o razoamento de que apoialos pretende dar imaxe de moderación, a min, de momento, suscítame un leve sorriso.
Ai, sra./sta. Clarita, non fuxa pola tanxente, como é habitual en xente coma vostede que só sabe pontificar, como fai con esa ridícula aseveración de "toupa españolista".
Vostede é desa especie que vai pola vida -en realidade só cando lle convén- co siloxismo: "Se a realidade non se axusta ao que eu penso, peor para a realidade".
Por se a alguén lle queda algunha dúbida, confírmolle que, en efecto, se ser nacionalista é ser coma vostede, eu non o son en absoluto. Afortunadamente, casos como o seu son unha anomalía e unha patoloxía. Pura insignificancia.
Coido que si, Xosé Manuel, que as cousas non son tan simples como anuncia o Pais.
Señor Apicultor, pense de min o que queira, pero vaiamos ao grao, ao que importa, sexa o que queira, nacionalista ou non, pero defenda o seu argumento. Do contrario pemítame tan só indicar a evidencia de que quedou seco e sen argumentos.
Non faga máis trampas, sra./srta. Clarita, que se lle ve o seu vantaxismo barato de querer xogar coas cartas marcadas.
En todo caso, eu esperei paciente a ese luminoso ensaio aquí anunciado -supoño que escrito ao alimón co seu outro alter ego- para caerme da burra. Estou seguro que os nacionalistas galegos, cataláns e vascos, tamén o lerán co mesmo interese. Vostede ha marcar a dirección correcta, sinalar a estratexia exacta, establecer os precisos modos de actuación política. Diso non cabe dúbida. Todos sairán das súas falacias asombrados de como foi posible que non se decataran diso.
Ea, a escribir pois, que ha ser un best seller (por fin!). Supoño que xa terá(n) axente literaria.
Tiña que dicir: Eu esperarei paciente...
Saavedra, o PNV aínda non ten claro se Ibarretxe repetirá como candidato a lendakari. Pode que si, pode que non. Pero non deixa de ser significativo que, a pouco tempo vista das eleccións vascas, aínda non iniciaran o proceso para designar candidato.
É moi posible que o lehendakari xogue ese papel presidencial, algo así coma un monarca, convencido do seu protagonismo histórico. Pero, quizáis, a cidadanía vasca queira do seu lehendakari un presidente de goberno. Sen máis, sen delirios de grandeza ou desexos incontibles de figurar sobre peanas de pedra baixo os magnolios das alamedas.
Palpabel Apicultor, tactil, secou a fonte baixo o seu cráneo
Pero tranquilícese, tómese unha clarita, non sabe o que refresca! e si no lle veñen as ideas, ao menos daralle un puntiño para ir tirando.
Do ensaio non se preocupe, o tempo dirá, pero eso si, o que non teño é axente literario, se vostede quixese... eu encantado, estou seguro que faría valer a miña obra ainda por chegar a todas bibliotecas académicas internacionais especializadas, Ainda que as veces dubido das súas boas intencións conmigo.
Alvarez Solis
Si, home, si. Vaia por deus. Xa vostede se encargará de facer chegalo a todos os recunchos: non hai mellor propagandista dun que un mesmo.
Agora estívenlle a tomar un Bitter Kas, nada de cervexa, polo que teño a gorxa fresca. Pero hame desculpar que non o atenda como é debido, pois vou saír tomar uns viños cuns bos amigos. E dígalle a Clarita que non insista tanto: que todos os demais xa hai moitos anos que sabemos quen é Antonio Álvarez Solís. Comprendo que estea entusiasmada co seu descubrimento, co seu novo guieiro intelectual, pero que non nos poña a cada intre o seu retrato, por favor.
Ala, até outro momento.
O biter-kas non lle vai a dar o puntiño, así quedará como o deixou:
"hai outra consecuencia moi grave derivada deste asunto que transcende o propio ámbito vasco: Ibarretxe obrigou a pronunciarse ao Tribunal Constitucional e a sentar doutrina sobre o suxeito de soberanía, negando a unilateralidade do dereito a convocar un referendo de tales características. Isto supón algo moi negativo para os outros nacionalismos periféricos (catalán e galego) que xogan dentro do marco constitucional, pechando para o futuro plausibles –aínda que difíciles- escenarios de evolución gradual cara un Estado plurinacional. De aí o escaso entusiasmo e apoio con que conte: ulas as grandes declaracións de solidariedade con Ibarretxe de Artur Mas e Anxo Quintana?"
Un argumento prestado que non sabe defender nin explicar.
Bravo Apicultor!
Pensei que o de AAS era brincadeira. Pois si: é o mesmo. Ondiá.
Srta. Clarita: Desculpará a miña ignorancia, mais, quen vén sendo o tal Álvarez Solís, e por que ese abraio do meu amigo Arume??
Obrigadinho.-
A este periodista Señor Cándido Medela teñolle lido algún artigo no Gara.
Segundo o Apicultor:
"Por certo que, a título meramente informativo, pódese contar que Antonio Álvarez Solís describiu unha curiosa traxectoria: de secretario falanxista dun sanguinario gobernador civil de Barcelona a membro do PCE, logo director de Interviu (na época do destape), despois contertulio do programa televisivo marujíl de María Teresa Campos, a continuación columnista de Deia e, finalmente, columnista de Gara. E posiblemente me esquezo doutras "etapas" igual de gloriosas. Todo un crac, diso non hai dúbida."
Nun Post mais arriba pode encontrar o seu blog, para informarse e facerse unha idea independente deste señor.
A sorpresa de Arume como a miña, motívaa a anacronía da foto no seu blog, moi xoven, para a súa edade actual.
Grazas, señorita.
O señor Apicultor vaime permitir que ‘importe’ un comentario seu noutro blog, (Brétemas).
Refírome a aquel en que, penso que con lucidez extrema, manifestaba que a culpa do que estaba a pasar coa lingua non a tiña os financeiros de Vigo, nin as augas de Mondariz. A culpa está en NÓS.
Podo engadir unha cousa?? Se os galegos non ficásemos calados cando un turista do Reino de España (non galego) se dirixe nun restaurante português, ao empregado: “Oye, chato, a mí háblame en cristiano que no te entiendo” ou cando unha residente en Éibar con orixe allaricense se dirixe ao infinito nun supermercado de Allariz: “Este es un pueblo de paletos y tercermundistas, ahí va la h.”, ou cando un locutorio vigués contrata mozas para falaren galego coa condición de que non teñan o máis mínimo sotaque do país!, quería dicir que cando non fiquemos calados, ou cando estas absurdas e bestiais situacións non se produzan, entón poderemos, penso, falar de país.
E excusaremos Tribunal Constitucional.
Apicultor é un trull
Non o facía eu a ese xornalista (non sei se incluso é de Mieres) nesas beiras. Como o asocio ao Interviú (onde había unha grande canteira de grandes columnistas), non tiña eu o celebro configurado para tales saltos.
Para que non se note o sotaque do norte de Galicia, Medela. O sotaque galego do sul é moi seductor, segundo os estudos de mercado, para conseguir clientes.
Tamén é certo que non poñen andaluces, nin cataláns. Gusta moito o sotaque vasco para resolver dúbidas. E o castelán para cobranzas. Vou interesarme máis desta cuestión. Prometo información fidedigna.
E non me boten a min os cans, que eu non teño a culpa.
Un galego, falando galego, terá sotaque de Dumbría, de Lobeira, da Coruña ou de Mazaricos. Nunca terá acento galego, pois un vallisoletano non ten acento castellano, penso.
Mais o absurdo elevado á enésima potencia é pretender que unha moza galega fale galego sen acento galego.
*E gustaría saber se o turista do reino de España adopta a mesma actitude cun policía de Manhattan, por exemplo.
*Ou se nun locutorio de Barcelona alguén se atreve a solicitar das mozas que falen catalán con sotaque palentino.
*Ou se a eibartarra de adopción, que non de orixe, alcuma de paletos e tercermundistas os fregueses da herriko taberna de Éibar.
Informe, Arume, faga favor, sobre as utilidades dos acentos.-
O Arume vai rir có acento italiano neste video (e algús erros máis alá do acento):PREMER.
Á locutora de Vigo non se lle pide que deixe o acento galego: todo o contrario. Se lle pide que o potencie: resulta atractivo. E non o digo eu.
Non é difícil atopar ese tipo de erros (non tantos, obviamente). A preguiza para aprender idiomas cando che entenden impide melloralo.
Nun acto de fin de licenciatura de italiano, puiden escoitar nunha alumna de quinto la mia fratella o il mio germano. Ou a clásica de riservare hotello (ou Otelo, non sei ben).
A ver, anónimo-non-tan-anónimo, voulle poñer unhas breves liñas para que non se poña tan pesado.
Podería optar por facer como ten feito vostede en múltiples ocasións neste blog para escurrir o vulto e respostar das seguintes maneiras:
1): -Estou a escribir un ensaio sobre o tema. Se ten interese, cando o remate pódollo envíar, bla-bla-bla. [Por certo, cantos ensaios ten dito vostede que estaba a realizar? Que eu lembre, un xa hai moito tempo sobre a traizón de Anxo Quintana (do que nunca máis se soubo), e outro recentemente sobre o “atraso ideolóxico de Galicia” (do que nunca se saberá)].
2): -Empece vostede primeiro, expoña os seus argumentos (e non moverse de aí).
3) Facerse o tolo e deixar que morra o conto.
Mais como non adoito usar a estratexia de fuxir pola tanxente, tan só unhas liñas a voapruma.
Dixen e manteño que obrigar a pronunciarse ao Tribunal Constitucional e a sentar doutrina (cos correspondentes efectos xurídicos) supón algo moi negativo para os outros nacionalismos periféricos (catalán e galego) que xogan dentro do marco constitucional, porque pecha para o futuro plausibles –aínda que difíciles- escenarios de evolución gradual cara un Estado plurinacional. E puña como proba empírica o escaso entusiasmo e apoio con que conta: ulas as grandes declaracións de solidariedade con Ibarretxe de Artur Mas e Anxo Quintana?
O propio Saavedra, ao seu xeito, penso que vén coincidir coa miña apreciación. Ou polo menos eu así interpreto as súas palabras: “Unicamente, iso si, que tal actuación probablemente choca co sentido ou precaución táctica de importantes sectores peneuvistas; tamén coa tradición estratéxica do nacionalismo catalán (pero ollo a el) e coa liña de Anxo Quintana”. Ou sexa, que Saavedra tamén usa un “argumento prestado”? Coido que non, simplemente chega a unha conclusión lóxica, por moito que non faga unha aseveración rotunda.
Ora ben, matízome: o escenario non é que quede totalmente pechado pero si tocado en boa medida. Con todo, a evolución futura só a coñecen os adiviños tipo Nostradamus ou os que parten de logomaquias estériles e preconceptos inmunes a calquera modifición empírica. Por definición, o futuro sempre está aberto e son múltiples as variables que poden –ou non- variar: pode, por exemplo, modificarse a correlación de forzas e o xogo maiorías-minorías parlamentarias que, quén sabe, poderían propiciar de facto relecturas da constitución nun sentido de dotar de maior autogoberno ás nacións sen estado (como vén acontecendo nos últimos tempos) ou mesmo unha reforma constitucional de iure que estableza un estado federal asimétrico, etc.
Daquela, eu non sería tan presuntuoso coma vostede e non me atrevería a definir as estratexias nacionalistas como “falacias lóxicas”. Paradoxalmente, vostede coincide cos sectores máis ultraespañolistas en que a constitución é intocable e inmodificable, algo sagrado. Outros pensamos que non, que non ten por que ser necesariamente así.
Se non lle satisfán estas palabras (que non o farán), e para unha maior explicación, espere á publicación dun ensaio no que estou a traballar e bla-bla-bla…
Medela, meu caro amigo, eu falo dunha cousa e vostede sae con outra (unha vella obsesión esa súa: a do madrileño que vai xantar a un restaurante de Allariz), modicando en parte o que eu dixen noutro lugar. Podería opinar algunha vez algo de política, máis ca nada para variar.
Señor Dióxenes, ten o meu permiso para chamarme trull (sic). Con tal de que non teña a mala idea de meterme no trull-o.
Boa noite. Que mañá, como diría o tango, é día de moito laburo.
SANTIAGO DE COMPOSTELA, 21 Sep. (EUROPA PRESS) -
El Bloque Nacionalista Galego expresó su "más enérgica repulsa" ante los atentados terroristas perpetrados esta madrugada por ETA en la localidad vizcaína de Ondarroa y en Vitoria y reclama a la banda "asuma su inevitable derrota"
En un comunicado de prensa, la formación nacionalista pidió a la banda que admita su "derrota" ante la democracia y llamó a la unidad de "todas las fuerzas políticas democráticas" frente a la "barbarie terrorista".
El BNG expresó su "convicción" de que el futuro de la sociedad vasca lo "decidirán libremente los ciudadanos de Euskadi" y sentencia que el porvenir "nunca será una imposición de la violencia irracional".
Agora virá o anónimo falaz a levarlle a contraria ó BNG.
A súa enumeración é imcompleta Apicultor, faltan as sarcásticas, graciosas e felices. Si Apicultor, son un:
"pecador de la pradera"
En cambio vostede sempre sae da mesma forma. En canto se sabe malparado, (cousa que ocurre case sempre que se trata un tema cun mínimo de profundidade)choralle ao anfitrión ou chama directa ou indirectamente polos seus amigos para que lle valgan.
"Un covarde de la pradera"
E si que me satisfacen as súas palabras,(ainda que nin remotamente me convenzan) permitíronme unha idea clara da súa intencionalidade e da súa incompetencia argumental.
Voume ausentar un tempo do blog para escribir unha sorte de "ensaio" sobre o apicultor.
Un cordial saudo a todos.
Da cova xa insertarei unha mensaxe para que vaia recoller o libro.
Amighiño, queda confirmado: es tonto de remate e, o que é peor, non tes remedio.
(Non sei por qué perdo o tempo con semellantes casos clínicos ...)
Lembre o Apicultor o que dicía Freud dos insultos, coido que levaba moita razón.
Si, home, si, ti di que si.
Sobre o tema vasco, un par de miudezas que me levan no maxín un par de días. Primeira, no famoso traballo (noticia, reportaxe?) de El País hai un aserto ou hipótese ben interesante: a maioría do electorado vasco quere máis autogoberno pero non "aventuras secesionistas" (esoutra expresión clave, seica tan obxectiva coma "referendo soberanista"). E digo eu, por dicir algo: tendo en conta o nivel do autogoberno actual (Concerto Económico incluído), ¿canto ou que lle faltará á tal aspiración colectiva para deliñarse como máis ben independentista?
Segunda, seica Ibarretxe segue sendo o político vasco máis valorado nas enquisas de aló. Será pura identificación partidaria?; se así, parece que o PNV ten seria posibilidade de recuncar. Ou algo de partidario e moito de persoal?; en tal caso, sectores importantes da poboación avaliarían positivamente o seu papel presidencial, de máis alta maxistratura; por certo que nin Francia nin Portugal son monarquías.
Supoño que me entenden. En todo caso, teño que marchar; o empezo do curso está sendo ben activo.
Definitivamente, Apicultor é un trooll, pero vai a xogo coa louza e "baratijas" que se ofrecen por esta feira do 7. Non somos naide. Eu até ficaba ilusionado no que ía de setembro melancólico e chega o inverno e sempre é noite...
non somos naide...
ESte Analfi...que debe ser un clon do anónimo batasumo e outras rencarnaciós.
Lea ben, por favor, Amalfitano, non Analfi, nin clow, nin clon ni reencarnado, estou traballando para morrer, coma calquera, non se complique, pero lea ben que teño boa caligrafía.
Don Jimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Non anda por aí don Jimi de Rairo??
Hai tempo que non o miro...
Anda, anda, carallo se non anda, pero esboscado.
Don Jimi:
Que opina Vde. de Xurxo Souto??
Podía ser o noso particular Robert Fripp??
Cumprimentos!
DIPLOMATICOS DE MONTE - ALTO
Surso Souto é malísimo, non o escoito nunca. É un enchufado do rexional populismo de Quintana.
Don Jimi: Por fin podo ver hoxe o vídeo que me dedicara Vde., no seu día. Sabía? Cando lin o post estáballe eu en Bucarest, á espera do avión para Tashkent, de regreso a Karakalpakstan. Imaxinará o meu estado de ánimo naquel día, con oito horas de espera por diante ata o próximo avión, e unha perspectiva de once meses de sol abrasador, aire xélido, cheiro a pesticida, constantes tormentas de area, paga baixa e alta frustración amorosa.
Ao conto, don Jimi, non me quero facer aborrecido. A má fortuna fixo que a computadora do charramangueiro cíber de Bucarest non tivese instalado a última versión do flash non sei qué raios, e non dei visto o vídeo. Hoxe, na hora do bocadillo, a supervisora, Maria Antònia, lembra? emprestoume o seu portátil e puiden ver a marabillosa performance dos King Crimson!
E o título da peza élleme ben acaído, señor.
Lembro cando rapaz, en Lobeira. Desaparecía toda a tarde, aparecendo na hora da cea, todo rabuñado das silvas, lixado das moras e cheo de resina. Coñece o filme de Truffaut “O pequeno salvaxe”? pois case, Jimi, case. Ben: Se daba en comer coma lobo, a miña avoa dicía textualmente: “Toda a santa tarde por aí, e non che deron nada…”. Se non ceaba nada, aínda peor: “Como me entere de que andas comendo algo nunha casa de fóra…”. Terrible, don Jimi, terrible. Vde. viu outra?
…E polo que se está a ver, ese nevoeiro esquizoide vai canda min como unha sombra pegañosa. {Disimule, señor, hoxe lévolle mal día}.
Se estou a falar coa esposa do cónsul, Holly lle chaman, si, home, a señora que provindencialmente me acudiu no posto dos correos, cando escachara a botella de sangue de porco que me enviaran de Galiza, e dous axentes da secreta estaban á espera do penitente que tiña que ir buscar o paquete certificado… Si. Holly. Élle de California, amigo, a capitalidade municipal dese concello chamado Mundo. Pois… Cando estou a falar con Holly, síntome ‘solto’, ocurrente, simpático… Cando me encontro pola rúa con Ryma Nursultan, a moza, ou amiga, ou compañeira, ou parella, ou non sei como é que se chama isto agora, de Modesto Domínguez, ídem. Mais cando estou á beira de Kyra Prosokova. Ai, amiguiño... Non lle é o mesmo. Ben seguro que non.
(cont.-)
Stefania deixoume esto para vostede, amigo Medela. Cando llo podo dar?
Medela é un infiltrado quintanista.
Medela un Quintacolumnista?
Se non entro no blog, os cabaleiros membros de pleno dereito da executiva do monte en man común de Stonehenge (concello de Salisbury, Inglaterra) poñen escote para que Robert Fripp e Jaco Pastorius me dediquen unha peza, envolvéndome coas románticas, pegañentas e saudosas redes do arquétipo pop.
Se entro, na mínima, pídeseme contención, ou chámaseme quintacolumnista infiltrado, fundíndome no enfastío, na soidade e na tristeza.
Realidade esquizoide??
Saúdos, de todo o modo.-
{jeje}
Estívenlle este verán, amigo Medela, en Stonehenge, e pouco -mellor dito: ningún- monte quedaba xa, nin en man común nin privatizado. Iso si, aínda ecoaban as difíciles harmonías de Robert Fripp e Jaco Pastorius.
Cumprimentos.
Señor Apicultor:
Paga a pena ir a Stonehenge??
Conte algunha cousa da súa viaxe, por favor.
Cumprimentos.-
Apicultor, esquecía... Que opina Vde. de Xurxo Souto???
Grazas.-
Medela, anímese, non lles fagha caso. É que os humanes, 98 por cento p.chimpancés parece ser que son coopetitivos.
Coo, (cooperativos, cando lles interesa, jiji,jaja,); e pe-titivos, (competitivos); cando un destaca en demasía, entón vai e machácano.
Élle así "desde la lejanía de los tiempos", antes da prehistória , cando eran pre-homínidos...
Eu pasoo moi ben lendoo.
Nós non temos nada a ver con os simios, agás os cans (secesión nosa, expulsos da vida brava) que se volveron colaboracionistas ( como os de Vichy).
E a súa avóa trabúcase. Nos os lobos non comemos tanto. Eu fagho xexún, medito, repiro, (sudarshan kraya e outras técnicas), exploro estados modificados de conciencia...esas ansias de comer sonlle máis frecuentes entre os políticos e homes de neghocios. Observe.
Nós encetamos a vía da espiritualidade...e algún día virán os humanes detrás de nós.
Logo Apicultor viaxou á Ingalaterra e nós sen saber nin un cacho da súa estancia. Vamos, amigo Apicultor, conte. E polo miudo, please.
Don Lobo, obrigadinho!!!!!!!!
Eu tamén gusto moito do que Vde. escribe!!!!!!!
Sabía? Tamén fixen meditación (en tempos) cun monxe budista tibetano. Si, natural do Tíbet.
Ralentizar os pensamentos, velos pasar sen lles dar importancia... Recordos subversivos que asaltan a mente só aparentemente silenciada...
Ouviu, Lobo Védico-Bravo, cando estou a cortar ferro oxidado, non me dan pasado as horas para regresar para xunto de Kyra Prosokova. Cando estou ao pé dela, non soporto a tensión.
Estou no punto de re-comezar as prácticas de meditación, aínda que sei que é só máis unha válvula de seguranza.
Grazas polas súas palabras, hermano Lobo.
Claro que paga a pena. Ademais, a campiña inglesa é fermosísima (e os valados son todos de madeira!). E non podo contar máis, Arume, que estrago un capítulo das miñas Memorias.
De Xurxo Souto pouco lle podo opinar, Medela, agás que o oín algunha vez nun programa que leva na RG, en plan entusiasta e festeiro.
Pódolles dicir, amigos Medela e Arume, que é unha auténtica delicia percorrer a campiña inglesa lendo os poemas de Wordsworth nunha edición antiga (THE COMPLETE POETICAL WORKS
Of WILLIAM WORDSWORTH, LONDON: MACMILLAN, 1888) mercada nunha libraría londinense de vello (Collinge and Clark, por exemplo).
Non é vero, mais a que queda ben poñelo nas Memorias?
Amigo Apicultor: Ben sabe que na vida ousaría invadir a súa (por outra parte axitada) vida afectiva.
Mais din, e eu só conto o que din, que a visita a Stonehenge foi fugaz, e o verdadeiro motivo da visita a Inglaterra estaba relacionado con esta repoluda e simpática moza, de resto de boa familia, limpa, traballadora, con preparación, educada e de bo trato.
BRITÁNICA MOZA DO SEÑOR APICULTOR, CELEBRANDO UN BAUTIZO EN 'CASA CONDE' DA MERCA-OURENSE. Á SÚA DEREITA, O AVÓ DO NENO, CONTRATISTA. Á SÚA ESQUERDA, O SEU CUÑADO, VAGO CUALIFICADO. O NENO PROBABLEMENTE SE CHAME JONATHAN. O SEÑOR APICULTOR FORA TIRAR UN PAQUETE DE TABACO Á MAQUINA.
Ben, evidentemente, perdoámoslle a mentira. Comprendemos.
Recoñezo que ten o seu aquel pasear pola campiña inglesa nunha Triumph (tal vez unha Norton)levando de paquete á rapaza da fotografía e parando a tomar un botellín en Salisbury...
Seu,
(ilexible)
Medela.-
Arume!!!!!!!!!!!!!!!
A foto está dedicada????????
Ejem. A rapaza foi moza súa????
Bonita a Liz. Saiba, Medela, e non é por presumir, que eu lle teño un aire a Hugh Grant.
P.D.: Conste que os datos do libro e da libraría son verídicos.
Entón chegou ata o Lake District?
E non chegóu hasta o lugar onde estaba o "Stonehenge de Pau", a unha xornada exacta de camiño a pe, río abaixo, onde contan que adoraban o solpor?.
Non fora a protagonista de "Tess d´Uberville" a que pasara unha noite ó raso, durmindo nunha pedra de Stonehenge?.
Todos eses datos, e outros moitos máis gorentosos, poderán atopalos nas miñas Memorias (edición en curso).
Eu estiven desta máis pra baixo, Arume.
Haberá estampa máis bucólica e relaxante que a que presenta o Sr.Apicultor paseando pola campiña inglesa , saltando valados de madeira con un libro de poemas na man? E de ir tocado con sombreiro tirolés, con pluma incluida, xa pode ser a repera ! Colgue foto porfa!!!
As Memorias han ir profusamente ilustradas. Terá que agardar á súa puiblicación (en curso, Galaxia Guterberg-Círculo de Lectores).
Non conte nada, que se quere ir a un premio de memorias pode meterse nun lío.
Supóñoos enterados do cristo que hai montado na rede sobre o premio González Garcés deste ano.
Sinto decepcionalos verbo da foto aportada polo meu amigo Medela. É unha fotografía incompleta: o sorriso da moza (ben fermosa, abofé) non se debe a estar flanqueada por eses dous campanudos compañeiros de táboa, nin as convencións formais dunha reunión entre xente "guapa": é un simple esbozo porque eu estaba por debaixo da mesa empezando a investigar a marca das bragas e outras intimidades que xamáis porei nas miñas memorias.
Aclaración.
Amigo Medela celebro que lle gustasen as adicatorias.
Participei a semana pasada(dende entón estiven ausente do blog) neste fio como anonimo, nunca até este momento como Jimy de Rairo, polo que o comentario así firmado, non me pertence a min senón a "alguen" que me impostou.
A miña opinión de Souto é moi bóa, é un ensusiasta, un dinamizador, que está a facer na radio un excelente traballo, e amais comprometido.
Coa súa música en momentos podo até bailar, pero non é do meu gosto, non me vai a postverbena
Que Xurxo Souto é que cousa????? Dinam,izador, escritor, cantante, músico, líder, activista??? Un puto horteira. Non, se remataremos diciendo que Xil Ríos e para nós como Dylan para USA e Queimada como Pimpinela, non si??????? Nunca levaría, de ser eu o director, a Xurxo Souto a Luar, poño por caso. Ah, maldita memoria ou maldita alma, o que é o patriotismo suburbial (que non sei que é). A cousa comezou cando quixeron facernos creer que Os Tamara tiveron como teloneiros ós Rolling nun macrofestival en Río de Janeiro ou por aí: posta a primeira pedra da mistificación, todo veu rodado dende logo y de aí os nosos ollos azuis que se son celtas, o noso cabelo caucásico, o noso fogar o de Breogán, o que din os rumorosos, o súperdepor, os petos cheos de Karpin, os petos baleiros do Gaiás, unha potencia deportiva mundial... Unha merda: sen máis. En fin, so quedan que me xuren vostedes que o FPG de Ferrín e Chus Pato acadou maioría absoluta nas derradeiras eleccións autonómicas. Por certo, leo (con estupor) no Cabaret Voltaire de Jaureguizar (quen o chamou redactor de escaso talento non fun eu, conste) que andan a facer entre úns e outros... unha nova xeración Nós!!!! Tolos, estamos tolos. Proxectada xa, deseñada xa e en vías de construcción. Por favor, John Ballan: volve cedo dende onde queira que esteas. Eras a nosa alma, non maldita.
Don Arume: Que pensa Vde. de Xurxo Souto??
Grazas.-
Concordo con Gayoso. Non entendo a falta de criterio amosada por Jimy, que outras veces vai de entendido en música.
"Coa súa música en momentos podo até bailar, pero non é do meu gosto, non me vai a postverbena"
Bailar, en ocasións, báilase con calquear cousa.
Publicar un comentario