Azpeitia, medo, desconcerto
Andoliña 5-12-08
Estiven en Azpeitia hai anos, convidado por amigos vascos. Confeso que daquela, finais dos 70, non percibín na rúa o medo ós violentos, quizais porque non o quixen ver, quizais porque entón o apoio pasivo ás teses de ETA era moito maior que hoxe. A imaxe que dan agora as televisións, tralo covarde asasinato dun empresario, é moi diferente: albíscase o medo na xente que nin quere falar cos xornalistas, nunha parte dos obreiros de Ignacio Urrutia que non protestan pola súa morte, nese deixar pasar as cousas como se non sucedese nada.
Ou como se todo se debese a un fatal accidente da natureza. A foto que onte publicaba un xornal de Madrid é incomprensible dende un mínimo sentimento de empatía coas vítimas: os compañeiros de baralla do empresario seguen a xogar a partida como se tal cousa. E logo que farían se morrese nun accidente de tráfico: permanecerían tamén impasibles? Son realidades moi difíciles de entender, aínda nun concello gobernado por ANV, brazo político hoxe dos violentos.
A banda terrorista segue a ser un poder fáctico en Euskadi: quere unha nova vitoria como as de Lémoniz ou a autovía de Leizarán. E moitos vascos miran cara a outro lado, co sangue a secar na rúa.
Ou como se todo se debese a un fatal accidente da natureza. A foto que onte publicaba un xornal de Madrid é incomprensible dende un mínimo sentimento de empatía coas vítimas: os compañeiros de baralla do empresario seguen a xogar a partida como se tal cousa. E logo que farían se morrese nun accidente de tráfico: permanecerían tamén impasibles? Son realidades moi difíciles de entender, aínda nun concello gobernado por ANV, brazo político hoxe dos violentos.
A banda terrorista segue a ser un poder fáctico en Euskadi: quere unha nova vitoria como as de Lémoniz ou a autovía de Leizarán. E moitos vascos miran cara a outro lado, co sangue a secar na rúa.
Entradas
10 comentarios:
Subscribo a andoliña punto por punto.
O da partida que continúa pode ser manipulación (mundial) máis ca interesada, pero con todo resulta difícil de dixerir, como tamén eses comentarios (non sei como calificalos) de que o home asasinado falaba en euskera cos seus empregados ou de que era boa persoa.
Se falar outro idioma..., se for malvado...
Por outra banda (ou pola mesma) mesmo chegan a dicir os traballadores que debían botar da empresa aos representantes de LAB por non condenaren o atentado. Non entendo nada de nada.
Pero aínda hai máis: piden desaloxar a ANV das alcaldías e incluso solicitar novas eleccións para estes concellos. E nalgún caso, mesmo a interrupción de subministro económico.
O sangue derramado por ETA provoca esta tolemia absoluta: esta enfermidade colectiva (co medo como principal instrumento) de dificilísima solución.
O mundo é ben dificil de entender, non quero mudar de tema pero a mín hoxe chamoume a atención tamén algo que lín no xornal, nunha entrevista o fillo dese que matou a noiva o outro día, o fillo dí e sáelle da alma que o que realmente lle jode é que atacara aos veciños, o da novia dálle igual, estou seguro que o fillo é unha boa persoa pero na súa médula e na médula social está o que matar a noiva pode ter xustificación.
respecto ao tema da andoliña non comparto totalmente a opinión de marcos, non sei ben explicar o porqué, pero prefiro a reflexión que fai arume e outras moitas que se podian facer e quédome con iso de que o sangue derramado por eta provoca unha tolemia absoluta
un saúdo
Ainda que sexa reiterarme, eu teño familia no Pais Vasco, parentes da miña muller, e din que o que pasa que hai medo.
E a que se ten medo?. Pois o veciño do piso de abaixo que saben que é abertzale e como non ares por onde dí, estás sinalado. Que supón a sinal, que che poidan queima-lo coche en calquer noite, que non deixen apuntar o teu fillo o fútbol ou que a túa muller sexa despreciada e non teña amigas sen saber por qué.
Que si chegas a un bar a tomar un pote ningúen queira estar contigo, e os amigos que tiñas vanche dicindo que non-os fodas a eles tampouco e que por favor non poden estar contigo e qué tí xa sabes os motivos.
É difícil vivir así, moi difícil, pero ata que se sinte no propio pelexo, naide o entende e por iso hai moita xente que lle está votando moitos güevos e hai que estar con eles
a realidade é diversa, a miña irma é galega, vive alí, leva 30 anos, non é nacionalista, o seu voto se move do PP ao PSOE e cando na casa falamos do mal que están os vascos ela sempre dí o mesmo, "mal??, estades moi equivocados, eu fago o que quero, vou onde quero, ............mal estades aqui, que non tendes autobus, non tendes salarios, non tendes..., non tendes...., "
cando os "galegos" que están ala veñen no vran o que non entenden é o que pasa aqui, non o que pasa alá, esa é a realidade que vexo eu nunha zona onde no vran nos invanden os galegos vascos e ata botan aos curas
As testemuñas deses familiares non son excluintes: poden resultar paradoxais, pero son traxicamente complementarias.
Moi ben Arume, moi ben.Lucidez. Igual era eso o que quería decir Goethe con aquelo de "Luz, máis Luz!".
En Ourense chove e fai frío. Cómo están as ondas do mar de Vigo?.
Morna poalla.
Saiume un título de poemario (sic): pido desculpas.
Pois aiquí, Arume,
"Llueve una lluvia lenta
y hai un olor a tierra
de lágrima empapada".
É unha estrofa, que cito de memoria, dun dos poemas máis belos que lín na miña vida, anque estóu por xogar que vostede , con todo o que leéu,non o coñece.
Remataba así:
Yo sé que vives, Miguel Hernández
porque al leerte
no he podido contener mi llanto.
Posiblemente haxa visitantes do blog que o coñezan.
Ou non.
Agora penso que eran dous poemas diferentes, da mesma persoa.
Esta memoria...pero claro. Pasaron trinta anos.
Publicar un comentario