14 dic 2008




Máis imaxes do día 29
Estas imaxes que engado agora non podían faltar na historia deste blog (as fotos son do amigo Eduardo Núñez).
Na imaxe superior estou acompañado por Cristina Berg e pola comisión organizadora daquel acto, de esquerda a dereita: Xosé R. Quintana, Pepe Trebolle, Afonso Monxardín, Benito Losada, M.V., C.B. e Xoán Fonseca.
Na seguinte, o contubernio solainesco axuntado para a ocasión, sequera os máis habituais: non estaba nese momento Lobo Neghro e tampouco as blogueiras que se achegan ás Uvas. Sen identificar, porque algún o prefire así.

E un detalle do retrato que me fixo Antón Pulido (está en http://www.antonpulido.com/). Reitero o meu agradecemento a todos os artistas que mandaron os seus agasallos: A. Pulido, Siro López, Xosé Lois o Carrabouxo e Buciños.

(Zane Grey pídenos , que digamos, que dende Lugo dixeron, que a segunda foto -dos Solaneiros- se titule “síndrome Apicultor”).

83 comentarios:

Anónimo dijo...

Síndrome non, "complexo apicultor", xa que alguén dicía que apicultor somos todos, como así é.

Anónimo dijo...

O que mira para o viño, eslumido, é o Xoan Dacoba.

Anónimo dijo...

O que mira para o viño é JdRairo.

Anónimo dijo...

Non é viño, foi licor. Deixémolo co beneficio da duda, será ou non será JdRairo?

Anónimo dijo...

E cal deles será Marcos

Anónimo dijo...

O segundo pola dereita non é Luís Paradelo "Xelamonite"? Tamén anda no contubernio?

Anónimo dijo...

Luis Paradelo é Apicultor.

Anónimo dijo...

A min non mo parece.

Anónimo dijo...

O que está sentado á dereita de Marcos fai que mira para a botella que lle mostra o primeiro pola esquerda pero no fondo o que delatan os seus ollos é saudade polo líquido bebido e quen sabe se polas novelas de Zane Grey.

Anónimo dijo...

Apicultor é (e sei que isto solprenderá a moitos e moitas) Anxo Quintana.

Anónimo dijo...

Non é Zane Grey, non. É (e isto sei que solprenderá a non poucos e poucas) George Lucas.

Anónimo dijo...

Angelito mío

Anónimo dijo...

Eu só coñezo a Marcos e chégame ben. Espero e desexo que ninguén se vaia da lingua e lle poña rostro aos alcumes ou nomes reais que empregan cada un deles. Quedaria moi feo. Eu, lector das Uvas, vizosas ou murchas tanto ten, xa me fixen unha retrato imaxinario de cada un deles que en nada se parece ao retrato real dos doce apóstolos (contando o Marcos) que figuran na foto. Non fagades como eses editores que despois do éxito cinematográfico da película lle poñen o rostro do actores aos personaxes do libro no que está baseada. Iso nunca.

Anónimo dijo...

G. Lucas o brasileiro do Celta? Non creo...escribiría en luso.

Anónimo dijo...

Cantos apicultores poidera haber nas dúas fotos?
Eu penso que somentes dous, un déles é o alter ego do que mira revirado para o líquido elemento que se lle oferta dende a esquerda da foto, o outro, o real só pode ser quen polo apelido emparenta coa Xunta e que traballaba en tempos de colaborador da secreta, non hai fallo, ten que ser ese e non esa como alguén pretendeu en tempos.

Anónimo dijo...

Se Apicultor é Quintana, entón é o da barba branca da primeira foto. Api cachado.

Anónimo dijo...

Se Apicultor é Quintana, entón é o da barba branca da primeira foto. Api cachado.

Anónimo dijo...

Queñes están nas duas fotos forman o chamado "núcleo duro". A carabuña do blog.

Anónimo dijo...

O que ten conta do viño é Lobo Negro.

Anónimo dijo...

Lobo Negro é o do chapeu.

Anónimo dijo...

Lobo neghro é o da garavata que está sentado. Seino de moi boa fonte

Anónimo dijo...

O día 29 de Novembro do 2308 celebrarase unha festa conmemorativa, na que os asistentes se vestirán e peitearán("disfrazarán") ao xeito dos principios do S.XXI, asumirán os roles das persoas que asistiron a á cea-homenaxe, leerán os mesmos discursos, posiblemente lixeiramente retocados, a evolución da lingua non perdoa, cearán o mesmo menú (en versión sintética), e repetirán unha por unha, coma un rito sagrado, as mesmas incidencias, mesmo as anteriores e posteriores á cea.
O persoaxe que interprete a Delapierre, viaxará desde Lugo, nun auto arcaico.A sua construcción e manteñemento correrá a cargo dunha "cofradía do auto de Delapierre", que costeará,coas suas aportaciós a xa prohibitiva gasofa. Un blanco material sintético simulará a neve (inexistente xa, polo "global warming"). Como xa se terán engadido cousas, as lendas son así, persoas diferentes, ao longo do recorrido hasta Ourense, axudarán a Delapierre a sacar o seu coche da cuneta. A "delapierrización" do Via Crucis. Cada saída da carretera por cauisa da "neve", reinterpretando as caidas de Xesuscristo, e cada persoa que lle gurra no auto, un novo xeito de "axudar a levarlle a cruz".

Eso, sin falar do restos dos ritos, lembranzas das peripecias do resto dos asistentes. Con tantos elementos engadidos para a sua veneración, que empezará a haber contradicciós entre elas, sometidas a un análisis lóxico. Pero a ninguén lle importarán, serán chamadas "misterios", e asumidas como dogmas de fe.

Anónimo dijo...

A segunda foto é moi ilustrativa da psicoloxía dalgúns dos solaineiros do núcleo duro.

Fíxense nos ghichos que observan a botella. No que a sostén e no outro, o primus inter pares do dono. Non paran quietos. Son os cus inquedos da Solaina e ademais gústalles o viño.

Agora observen o ghicho que sorrí, zalamero el, á cámara. O de xersei verde e os ollos moi vivos. É un tipo que sabe gardar as formas, con don de xentes, moi importante na súa profesión. Un tipo que traballa para o público.

O do abrigo que se sitúa á súa dereita é elegante, non tan simpático (de primeiras) coma o anterior, pero vén sendo un tipo serio, aplicado, traballador, alguén con que non valen componendas.

O que se sitúa ao seu carón á dereita parece non estar na foto. Estou pero non estou. Vese un güaje moi atildado.

O tipo que leva chapeu ten un problema de alopecia do que non poucos varóns se avergonzan. El non. El viste así porque lle peta, e nel combínase a elegancia anarkizante do chapeu co toque ruralizante da camisa a cadros e a camiseta negra debaixo.

Agora observen os dous tipos que se sitún detras, na última ringleira. A un deles case non o podemos distinguir. Digamos, pois, que é "Non identificado". Un ser anónimo. O outro non. Élles moi sabio, pero moi modesto. Nesta e noutras fotos, sempre aparece detrás, coma non querendo molestar. Son persoas como esta as que necesitamos para erguer este país...

Anónimo dijo...

Frío, frío, frío, ...

Anónimo dijo...

Ou sexa, o Obxecto Voador "Non Identificado" (dito co debido respeto) pode ser Apicultor. O omnipresente ovnicultor sempre situado nas marxes. É así, anónimo das 01:10? Claro que situados nas marxes tamén os hai á esquerda e dereita. A cousa non está clara.

Anónimo dijo...

jajajajajajajajajajajajajajaja
OVNICULTOR
JAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJA
Xe...nial......!!!!!!!!!!
jajajajajajajaja

Anónimo dijo...

Te adoramos
Te bendecimos
Te santificamos
Te glorificamos
Oh Apicultor!

OUR MOTTO:
COMPLEXO APICULTOR!!!

Anónimo dijo...

E aínda non estou totalmente certa de quen vén sendo o tal Apicultor!!!
(Kyra Prosokova)

Anónimo dijo...

Meu querido/a amigo/a de lun dic 15, 02:17:00 PM:

Eu non lles puxen nomes ás figuras. Simplemente me dediquei a describir o seu carácter, baseándome na información postural e frenolóxica dos retratados.

Permitinme, iso si, unha soa ironía, que non soubo captar o "espírito en sepia". E concordo con vostede en que os Ovnis, mesmo os ovnicultores, están entre nosoutros, aínda que non o parezan.

Anónimo dijo...

!moi guapos e eljantes todos!, pero a miña debilidade é o dos piñeiros, guapísimo!!!!!!, para mín a sorpresa foi o de rairo, non o coñecia, e tamén sorpresa pero menos o lobo nejro que sempre pensei que era un vello coñecido, por aquelo da calva que dixera unha vez, equivoqueime de calva, pero sigue sendo un vello coñecido.

Un saúdo a todos
ah! Poucas mulleres!!!

Anónimo dijo...

Canto/a cotillo/a.

Anónimo dijo...

Disinto da Ouvella. O máis guapo é X.M. González. Con diferencia.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Amiga Branca: gracias, moitas gracias.
Afectuosamente seu.

Anónimo dijo...

Está claro Medela que os que non temos alumnos non temos quén nos chufe. Aí están o Arume e o Saavedra, elejantes, juapísimos, son o que non hai, e vostede e eu que somos da aldea, nin temos naide na clase ninguén mira por nós.
Despois das elecións cando conten con nós para repartilos cargos na Xunta, xa verá como somos juapos e elejantes.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

En Silleda houbo algún o outro día, seica o domingo, con 5000 e pico mulleres. El no centro e todas ao redor. Eso si. Nós, amigo Delapierre, uns principiantes.

Anónimo dijo...

Auvella branca. creo que te trabucas.

O lobo sighe a ser un lobo esquivo. Un lobo é un lobo. Na foto salía eu con unha ghorra que tiña unhes olliños tapándome a cara e arreghañando os dentes su da visera, a xogar o meu papel. Rifaronme o Api e o Dacova, e sentoume mal, e funme.

Aghora sí, parecesme un personaxe atractivo auvella branca. Comprobo como o curras. Cecais en algún momento puderas ter pensado que eu era Manolo F..Ou o Chisco, quenes aparecían calvos no acto de Curros.
Tampouco coidaba eu que tí puderas ser unha muller.

ju,ju,ju...sorriso socarrón de canis lupus.

Anónimo dijo...

Amiga Cabra, o mais guapo será XMG, non lle digo que non, que eu desas cousas entendo o xusto, pero vostede non me negará a min que algo de CARA DE EXAME ten de tantos que ten que correxir. Espero que non se me enfade o bon home.

Anónimo dijo...

Lobo Neghro está na foto, ¿ou non? O que pasa é que se ve pouco.

Anónimo dijo...

Ghe, ghe, ghe...
Seica circula pola rede outra foto desta volta non tan inocente coma que aquí presentan, pero da última copa e de pola mañanciña...

Anónimo dijo...

A min gústame o atractivo home maduro de pelo cano. ¿Quen é? ¿Non será o Etxe ou da Cova? ¿Quizais Jimy de Rairo, Apicultor ou Medela?

Anónimo dijo...

Zac Efron y Vanessa Hudgens fueron fotografiados mientras visitaban una tienda de productos eróticos o sexuales en Estados Unidos. Las fotos fueron tomadas por una fanática que incluso tuvo la suerte de que se dejaran fotografiar con ella. Y claro las imágenes ya ruedan por Internet.
Zac, de 21 años de edad, y Vanessa, de 19, no son extraños a estos escándalos sexuales ya que, hace algunos meses, un tabloide publicó una imagen de ellos mientras dormían desnudos en una cama.
La pareja conformada por los protagonistas del filme "High School Musical 3" vuelve a hacer noticia ya que, a sus cortas edades, "no deberían estar comprando "artefactos" en una sección para adultos", según explicó un diario estadounidense.

Anónimo dijo...

o maduro de pelo canoso pola pinta debe ser Lourixe

Anónimo dijo...

Estimado señor ZizaÑÁN: Infelizmente, o que Vde. afirma é absolutamente verídico.
Tomara eu a lotaría tan segura.
Esas fotografías das que Vde. está a falar foron tiradas por volta das nove horas da mañá, con sol alto, xa pasaran as leiteiras...
Dacoba, Von Stein, Apicultor, don Marcos, Etxe, Trebi, Lobo, don Jimi, o profesor González de Lugo, Xulio de Rabal, Arume e Lobo Neghro, acompañados a certa distancia polos señores Fonseca, Xabimusic e Iglesias da Xuventude, e a menor distancia dunhas repoludas e rideiras señoritas de sotaque sudamericano, foron sorprendidos na cafetería Melilla, si, esa da parte da Ponte de Canedo... Amotinados ante a actitude do honrado propietario do local conminándoos a abandonar o mesmo.
Pronto.
Iso non foi o peor. Contrastando coa serena actitude que mostran nas súas xa míticas intervencións no blog, é de destacar o fero entusiasmo co que se aplicaban ao canto coral. Non vai pensar, caro Zizáñán; non asubiaban "La Gazza Ladra", nin "Lohengrin". Tamén non entoaban "Clavelitos", nin tan sequera "Mira Maruxiña, mira como veño".
Non.
Velaquí o repertorio (fragmentos, evidentemente):
*'Ardor guerrero' (himno de la fiel infantería).
*'Salve rociera'.
*'El novio de la muerte'.
*'Victoria, Tú reinarás'.
*'Ay campanera'.
*'Mujeres y vino'.
*'Viva Chihuahua'.
*'Sonaron cuatro balasos'.
*'Los hermanos malasombra'.

Para máis INRI, señor Zizañán, algunhas das pezas eran interpretadas a dúas voces, dirixindo a interpretación, con sumo acerto, todo hai que dicilo, o fino e delicado musicólogo doutor Xabimusic.

Mesmo era vergonza ver o que ría o doutor Valcárcel.

E non se lles ocorreu outra cousa, cando don Marcos amagou con marchar, que encetar "Quédate junto a nosotros que la tarde está cayendo", xusto no momento en que o sancristán da parroquia da Ponte entraba, despois da misa, para mandar a copa de licor-café coa galletiña (Artinata).

As señoritas acompañantes tamén rían. Dous axentes da Benemérita, subsector tráfico, que estaban a tomar o cafeciño do outro extremo do mostrador, non lles quitaban ollo de encima. E non rían.

P.D.: Unha mociña de apenas dezaseis anos, que fora comprar os croissants para o pequeno almorzo da familia, foi diana dos piropos proferidos polos elementos masculinos da cuadrilla. Un escándalo, amigo. Un auténtico escándalo.

Anónimo dijo...

Eu, para que o coro fora propiamente coral, boto en falta a algo ou alguén que representara aos participantes non tan habituais, aos ausentes de todo tipo de ausencia, aos anónimos de toda pelaxe e condición, aos lectores e lectoras que están todos os días aquí pondo as suas emocións a proba, é dicir, gozando e sofrendo coas aventuras e fantasías dos seus heróis mais queridos, etc, etc. Tampouco costaba tanto que algún dos do núcleo duro entrara nunha tenda de roupa e pedira prestado un manequí ou que un artistiña amigo collera un cartrón e debuxara un boneco mais ou menos "espectral" no sentido que lle dá a este "conceto" o señor Medela de Lobeira e degustador de bons viños, que non hai mais que ver como se lle van os ollos tras da botella con que o tenta o da esquerda de todo. Don Marcos, hai que cuidar eses detalles, home. Asi como hai a tumba do soldado descoñecido, podía haber o manequín ou boneco do solaino anónimo.

Anónimo dijo...

Velaquí a moza uzbeka de Medela que veu a Galicia e seica lle gustou

Anónimo dijo...

Nooooooooooooooo!
Yo no soy esa!!
Esa chica parece que tiene el tangaraño!!!!
Y yo soy rubia!!!!!!!

Anónimo dijo...

Menos mal que os da Xunta lle deron unha subvención a ese vídeo. Canta arte representativa do noso tempo se perdería sen as axudiñas axeitadas! Recomendo encarecidamente que o poñan todos os días en teletaurino, antes e despois do telexornal. É un video moi dixestivo e refrescante.

Anónimo dijo...

P'a gayeguiña, io!

Anónimo dijo...

Canto mellores non son ar miñar fotos...

Anónimo dijo...

Pero esta non se move, non fai así, así, ass, ssi aasssi, isa, issa.
Faga que se mova Medela que vostede ten certa autoridade mental cos Pallín de Lobeira.

Anónimo dijo...

(I)Sonaron 4 balasoos
a las 3 de la mañi(V)anaa
lo fui a matar a tus brasoos
sabía que alli se encon(I)trabaa
non creas que alguién me lo dijo(V)o
me dió la coraso(I)nadaa
(le (V)dió la coraso(I)nadaa).

Chegan ben dous acordes. Nin lle meto a séptima ó acorde dominante.Hai que aforrar, que hai moita crise.

Anónimo dijo...

O peor foi cando unha comisión de Damas da Solaina, após breves indagacións, se presentou no bar.
Capitaneadas por Chus Terrís de Allariz e por Mery de Caracas-Pías{A Merca}-Ourense, e flanqueadas por Lula Fortune e demais familia, chegaron ao walhallico Melilla.
As señoritas de sotaque sudamericano fuxiron de inmediato, receando acertadamente sobre algo que nesa altura se tornou axioma: Que a amizade nocturna home-muller é unha contradictio in terminis.
Que pena de cámara de vídeo!
Arume dos Piñeiros, que ás cinco da mañá aínda pedía respectuosamente a bebida ("Señora, por favor, me pone otra copita de licor? Si, de casa si puede ser") ás nove xa mallaba no mostrador ("Ei señora muller, bota aquí outra copa, sen aire, carallo, viva Jalisco, carallo, esta convido eu, viva Vigo, bótalle a eses, veña, de penalty, carallo! eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeei carballeira!"), o tal Arume, dicimos, puxo un chapeu mexicano que estaba pendurado da parede como elemento decorativo, e cantaba a dúo co señor Dacova... E sabíaas toditas, non precisamente as dos King Crimson:
*Caballo prieto asabache
*Las mañanitas
*Jalisco no te rajes
*El palenque
*Adios mi corasón

etc etc

Deixamos que o caritativo lector finalice o número da irrupción en escena das alporizadas cónxuxes da divertida cuadrilla.

P.D.:
-A camareira do Melilla é, seguramente, bieolorrusa.
-Foron coreados frecuentemente lemas (de modo estridente e enlouquecido) contra o clero, a monarquía, a banca, as forzas e corpos de seguridade do estado e a consellaría de cultura.
-O señor Apicultor non fixo nada por evitar tal dantesca performance. Só ría e teimaba en que non se coñecese a súa identidade na vida civil.

Anónimo dijo...

Boeno, vale, ..........., a ver, do Sr Delapierre pódese dicir que está informalmmente moi atractivo, pero,...como o piñeiro ninguén.
Ah, e o Sr González ten que mudar a afoto do Xornal.com que a ten un pouco desfasada, mellorou moito cos anos e aquela debe ser prehistórica.
Boas noites.

Anónimo dijo...

O Saavedra, deixeo, deixeo, que está a corrixir éxames, e non ten tempo para nada.
No de Arume concordo con vostede.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Non contou Medela que cando entrabamos no Melilla (snack bar, non cafetería) estaba soando "Madamina, il catalogo è questo" de Il dissoluto punito ossia il don Giovanni. Mille e tre, Mille e tre, Mille e tre.

Anónimo dijo...

Arume: Iso foi o que Vde. contou á súa esposa, coitadiña, o que leva aturado, miña santa!
O que estaba a soar, o que nos tentou, o que puxou por nós, (nin Ulises resistía), anulando a nosa vontade, foi isto:

NON É A SINFONÍA NÚMERO 9 DE RACHMANINOFF

Ouviu, explique a diferenza entre cafetaría e snack bar. Nunca souben o que viña sendo este último.-

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Eso foi no Tánger, uns metros atrás. Claro que entre o san Miguel e o Tánger non menos de cinco cacharros ou campanos cairon en lugares de cálida apretura. No Tánger foi o Armageddon da rumba, a Parusía do nonaino.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Sobre Snack, prefiro que Lourixe ilumine os nosos pasos.
E se non era Snack Bar era Boite.

Anónimo dijo...

Segundo o Medela, os alcumes dos "procesionarios" ou peregrinos da noite son: Dacoba, Von Stein, Apicultor, Etxe, Lobo (mais adiante escrebe Lobo Neghro, hai dous Lobos ou que?), Arume... Non hai que ser un lince para concluir que se trataba dun "Snick" Bar. Íades tan traballados polo líquido que xa non distinguíades entre a "a" e a "i". Jejeje. Pero aquí está o experto en crepúsculos para traervos á realidade da aeiou.

Anónimo dijo...

Cando chega a noite, chega o mellor do día.

lourixe dijo...

Buaaaaah, snif, snif, eu non estou para iluminar nada nin a ninguén, Arume! Levo un disgusto!
A miña reputación circunstancial de amañadora de certames literarios ao garete!
Mirade o blogroll, á esquerda sobre fondo vermello. Sae todo quisqui solanino menos os meus pobres chantos! Non son ninguén! :-(

Anónimo dijo...

Crepuscular: Leveille unha grande sorpresa co Lobo {Neghro}. Non sabía que lle pegase tan ben á rumba-pop.
Cantaba con firme convicción aquela dos Chunguitos, de críptica letra:
"Me sabe a humo
me sabe a humo
los cigarritos que yo me fumo".
E maís aqueloutra do inesquecible Molina:
"Por qué te han pintao tus orejas
la flor del lirio real
por qué te has puesto de seda
ay campanera por qué será".

P.D.: Na guitarra española, o amigo Dacova. Dáballe un xeito especial, así... Ao modo Peret.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

E esa canción que lle saiu da alma, amigo Medela, cando apareceron as náiades, as ninfas amadas das ribeiras do Miño:

"Es Marichús la mocita,
la más bonita
del barrio de Santa Cruz.
El viejo barrio judío,
rosal florido,
le ha dado rosas de luz.

Y desde la Macarena
la vienen a contemplar,
pues su carita morena
hace a los hombres soñar.

Y una noche de luna,
el silencio rompió
la guitarra moruna
y una voz que cantó:

Estribillo

¡Ay, Marichús, Marichús!,
maravilla de mujer;
del barrio de Santa Cruz
eres un rojo clavel.

Mi vida sólo eres tú,
y por jurarte yo eso
me diste en la boca un beso
que aún me quema, Marichús.
¡Ay, Marichús, ¡Ay, Marichús!

Fue como pluma en el viento
el juramento,
y a su querer traicionó.
De aquellos brazos amantes
huyó inconstante,
y a muchos después se entregó.

Señoritos con dinero
la lograron sin tardar,
y aquel su cuerpo hechicero
hizo a los hombres pecar.

Pero sólo hubo un hombre
que con pena lloró
recordando su nombre,
y esta copla cantó:
Ay marichús, marichús,
maravilla de mujé,
del barrio de santa Cruz
eres un rojo clavé.
Mi vida sólo eres tú
y por jurarte yo eso
me diste en la boca un beso
que aún me quema, Marichús,
ay, Marichús, ay Marichús.

Anónimo dijo...

jajajajajajajajajaja
Río e choro
snif snif snif snif

VIVA ARUME!!!!
VIVA MIERES DEL CAMINO!!!
VIVA BERNALDO DE QUIRÓS Y SU RICA GRANADINA!!!

p.d.: Non o mellora John Milton:{'y aquel su cuerpo hechicero
hizo a los hombres pecar'}

Anónimo dijo...

Blanca y radiante va la no-via
le sigue atrás su novio aman-te
y al unir sus corazo-nes
van a morir mis ilusio-nes

Ante el altar está lloran-do
todos dirán que de alegrí-a
dentro su alma está gritan-do
AAAAVE Maríiiiiiiiiii´iii aaaa

Hips!

Anónimo dijo...

Cuenta la leienda que en un árbore
se encontraba encaramado
un indiecito guaraníiii

Hips!.

Anónimo dijo...

Paxariñus que vais cantandu
decirle a elliaaaa
que en las luchas i en los fracasus
me acuerdu di elliaaaaa.

Anónimo dijo...

DOS CRUCES

Sevilla tuvo que ser
Con su lunita plateada
Testigo de nuestro amor
Bajo la noche callalda
Y nos quisimos tu y yo
Con un amor sin pecado
Pero el destino ha querido
Que vivamos separados

Están clavadas dos cruces
En el monte del olvido
Por dos amores que han muerto
Sin haberse comprendido
Están clavadas dos cruces
En el monte del olvido
Por dos amores que han muerto
Que son el tuyo y el mio
Ay, barrio de Santa Cruz
Ay, plaza de Doña Elvira
Os vuelvo yo a recordar
Y me parece mentira
Ya todo aquello pasó
Todo quedó en el olvido
Nuestra promesas de amores
En el aire se han perdido

Están clavadas dos cruces
En el monte del olvido
Por dos amores que han muerto
Sin haberse comprendido
Están clavadas dos cruces
En el monte del olvido
Por dos amores que han muerto
Que son el tuyo y el mio
Que son el tuyo y el mio

(C. Larrea)


Nunca falte esta nas noites de viño e cordas.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Esta é a miña preferida (cantada polos Montijo, un matrimonio musical extraordinairo) para días de acordeón (que xa non toca o Lobito) e guitarra. Cando teña oportunidade (nun vindeiro contubernio), seguro que a canto.

Allá en Texas yo tenía una casa chiquitita
Qué bonita, qué bonita
Cinco bueyes, nueve cabras,
cuatro perros, veinte vacas
Y mi suegra dinamita.
Dinamita la llamaban porque a veces estallaba
Sin razón y sin motivo,
Y, con furia endemoniada,
las paredes derrumbaba
Cual si fuera un explosivo.

Pero, aparte de esto, no hay porqué llorar,
Pues no ha sucedido nada de particular.

Una noche que nevaba
y hasta mi suegra temblaba
(Esto sí que tuvo guasa).
Y empezó a soplar el viento,
se llevó el ayuntamiento
Y el tejado de mi casa
Los ladrones penetraron,
nuestras camas se llevaron
sin dejar ni un mal colchón,
Y ahora estamos sin fortuna,
bajo la luz de la luna
Cobijando nuestro amor.

Pero aparte de esto no hay porqué llorar
Pues no ha sucedido nada de particular.

Registrando los rincones
nos tomaron por ladrones
Y a la cárcel nos llevaron
Nos tuvieron dos semanas
solamente a pan y agua
Y una tarde nos soltaron
Encontramos medio,
nos compramos medio queso
Y hasta aquí hemos llegado
Y aunque comamos sin grasa
pues tenemos buena casa
Y el cañón del Colorado.

Pero aparte de esto no hay porqué llorar
Pues no ha sucedido nada de particular.

Anónimo dijo...

Don Marcos, tanto prodixio cantor está pedindo con carácter de urxencia a formación dun coro racimeiro para amenizar as madrugadas de Auria. Nome provisional (ao estilo Medela): SERENATAS LA SOLAINA. Que lle parece a idea?

Anónimo dijo...

Quén verá aos da SGAE atrás de nós, de taberna en taberna, có talonario de recibos na mau, cobrándonos direitos de autor.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Podemos cantar ata quince segundos de cada unha. Non máis. Un pupurri ou popurrí, ou pot pourri, ou olla podrida ou melting pot ou pote de potes, como sancta sanctorum.

Anónimo dijo...

"Y ahora, señoras y señores, para rematar y para que tengan un raudo despertar y puedan acudir felices y contentos a sus puestos de trabajo, un solo de Medela, acompañado a la guitarra saudosa por Dacoba, que les hará tremolar las entretelas de la emoción..."

Anónimo dijo...

Os da SGAE non poderán recoñecer a canción na versión MEDELA-Dacova, e non poderán cobrar.

Anónimo dijo...

Fíxense que o Marcos, no seu perfil de blogger, metéu o blog no sector da agri-CULTURA.
Será por o das UVAS.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Podemos facer un med(e)ley.

Anónimo dijo...

Eu con ese repertorio son capaz de convertirme en solaineira habitual, rexistrada co DI na boca, e ata estara frente ao lobo nejro para poder estar no coro, sempre que admitan ouvelhas claro

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Toma dose de León e Quintero:

En "Cai tie" La Bizcocha
un café de marineros,
y en el café hay una niña
color de lirio moreno. (bis)
Lirio la llaman por nombre
y ese nombre bien le está,
por un cariño, cariño,
"tie" las ojeras "morás".
Y de "Cai" a Almería,
con voz ronca de aguardiente,
canta la marinería:
La Lirio, La Lirio tiene,
tiene una pena La Lirio,
y se le han puesto las sienes
"moraítas" de martirio.
Se dice si es por un hombre,
se dice que si es por dos;
pero la verdad del cuento
¡ay, Señor de los tormentos!,
la saben La Lirio y Dios.
A la mar, maera,
y a la virgen, cirios,
y "pa" duquitas madre de mi arma
pa duquitas negras
las que "tie" La Lirio.

Un hombre vino de Cuba,
y a La Bizcocha ha pagado
cincuenta monedas de oro
por aquel lirio morado. (bis)
que fue un bebedizo
de menta y ajonjolí,
que fue una noche de luna,
que fue una tarde de abril.
Y de "cai" a Almería
canta el novio de La Lirio
con una voz dolorida.

La Lirio, La Lirio tiene,
tiene una pena La Lirio,
y se le han puesto las sienes
"moraítas" de martirio.
Se dice si es por un hombre,
se dice que si es por dos;
pero la verdad del cuento
¡ay, Señor de los tormentos!,
la saben La Lirio y Dios.
A la mar, maera,
y a la virgen, cirios,
y "pa" duquitas madre de mi arma
pa duquitas negras
las que "tie" La Lirio.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Para Medela: Marichús.

E para dona Branca:

De Sevilla un patio salpicao de flores
y una fuente en medio con un surtidor
rosas y claveles de tos los colores
que no lo soñara mejor que un pintor
tras de su cancela de hierro forjado
hay una mocita de tez bronceá
y juntito a ella, moreno y plantado
un mozo encendido que hablandole esta
la luna rosa de plata bañó el patio con su luz
muy cerquita de su novia dijo el mocito andaluz

Rocio, ay mi Rocio! manojito de claveles
capullito florecio , de pensar en tus querer
voy a perder el sentido
porque te quiero mi vida, como nadie te ha querido
Rocio, ay mi Rocio!

Ahora es otro el patio salpicao de rosas,
patio de la monjas de la caridad
donde hasta la fuente llora silenciosa
la cancion amarga de su soledad
regando las flores hay una monjita
que como ellas tiene carita de flor
y que se parece a aquella mocita
que tras la cancela le hablaban de amor
la luna rosa de plata , el patio bañao de luz
mas ya no suena la copla de aquel mocito andaluz

Rocio, ay mi Rocio manojito de claveles
capullito florecio , de pensar en tus querer
voy a perder el sentido
porque te quiero mi vida, como nadie te ha querido
Rocio, ay mi rocio!

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

E esta para rematar a festa:
La Zarzamora.

Anónimo dijo...

Antonio Vargas Herediaaaaa
Flor de la Raza Caléeeee
Caió el mimbre de sus manosss
y de su boca el claveel...
.......................

Era un siete de Maio cuando la víii
me quemaron sus ojos como el carbóoooo...

Anónimo dijo...

Señor Dacova: Lévolle todo o día sen entrar no blog e vexo que a lírico-chiripitifláutica actuación do soviet supremo da Solaina -no bar Melilla- é un dos post máis comentados ultimamente!
Lembremos a performance do noso querido Von Stein, o fidalgo de Lugo. Estaba, lembremos, ben apagadiño esa noite.
Pensándoo ben, tamén non se bebera tanto. Penso que, en media, non foi ultrapasada a cifra de… Un litro de cervexa, litro e medio de viño, tres combinados, media ducia de copiñas (licor café, guindas, herbas, veterano), que ben mirado tamén non é para tanto.
Home, non para apañar o coche e marchar para Lugo, non.
E eu ría e pasábao ‘de muerte’! O momento en que Mirtha, si, aquela señorita, como era? Si. Mirtha Blanca Flor Carrizo, natural de Moengo, Surinam, aquela repoluda walkiria que sentou no meu colo…
{…………………………………………………………………}
Pronto.
O señor Von Stein era triste. Ben tentou acompañar o resto dos cabaleiros na espectral serenata. Mesmo tivo un ataque de misoxinia, cantando con fondo penar:
“Mi mujer y mi caballo
Murieron al mismo tiempooooooooooooooooooooo
Mi mujer Dios la perdone
Mi mujer Dios la perdone
Mi caballo es lo que siento
A los dos yo los quería
Hasta que llegó ese día
En que todo terminoooooooooooooooooooooooooó
Ella sí lo merecía
Ella sí lo merecía
Pero mi caballo nooooooooooooooooooooooooooo”
Mesmo se arrepiaba o corpo, non é, Dacova? Parecía que estabamos a pasar de diante das 'voladoras' na romaría do Corpiño. Para máis INRI, don Xaime acompañaba a versión dos míticos “Los Dos Españoles”. Tomara Madonna vender tantos CD como fitas de cassette levan vendidas ese par de ilustres representantes do país maragato, centauros da N-525 e bardos do gasoil subvencionado.
Mais… Von Stein foi virando lentamente para unha introspectiva tristeza. Non sei, tal vez sofreu un ataque de melancolía, ou tivo saudades dos seus, non lle sei, Dacova. O caso é que de alí a nada, aproveitando un transo místico do señor Lobo Neghro, xa tiña encetado esta peza:

Si me dan a elegir
entre tú y las riquezas
con esa grandeza
que llevan consigo.
¡Ay amor!, me quedo contigo.

Si me dan a elegir
entre tú y la gloria
“pa” que se acuerde
la historia de mí.
¡Ay amor!, me quedo contigo.

Pues me he enamorado
y te quiero y te quiero.
Sólo deseo… estar a tu lado,
soñar con tus ojos,
besarte en los labios.
Sentirme en tus brazos
que soy muy feliz.

Si me dan a elegir
entre tú y ese cielo
donde libre es el vuelo
para ir a “tos” nidos.
¡Ay amor!, me quedo contigo.

Si me dan a elegir
entre tú y mis ideas
que yo sin ellas
soy un hombre perdido
¡Ay amor! me quedo contigo.


Evidentemente, o sistema emocional de Von Stein revirouse contra el. Exceso de libertade, é claro. Non é por un acaso que o aparello inmunolóxico tamén se revire contra os nenes excesivamente limpos, que acaban por apañar todas as doenzas.
Cos meus cumprimentos, señor Dacova.-

Anónimo dijo...

Si vai a un karaoke e solicita esa canción dos chunguitos, probe a cantar o clásico estribillo italiano "Parole, parole". Pode facelo. Observe as caras da xente, cando vexan que é outra canción e que, sin embargo, todo encaixa.