Que vén o lobo!
XOSÉ MANUEL SARILLE, El Correo Gallego 17-2-09
Asistimos á campaña autonómica galega máis pobre de contidos, de líderes, de programa e de esperanzas desde o comezo da democracia. A solvencia política é a grande ausente, mais a cidadanía é pouco exixente cos seus políticos e parece que se conforma co que hai.
No PPdeG o pano de fondo é a crise do partido español; algúns analistas non descartan o derrubamento completo do edificio organizativo da dereita. O PP agarda na esquina do ring a ración diaria da prensa e dos xulgados e aquí o líder galego consolida a imaxe de insípido, nin carne nin pescado nin verdura, aspecto buenote, obediente á sé central e carente de dominio na súa visión da Galicia presente e futura. Tampouco está autorizado para seguir a doutrina que heredou de Manuel Fraga, con autoidentificación teorizada, Europa das rexións, partido tacitamente autónomo, administración única, senado territorial e outras cousas ás que nunca pensei eu apelar para explicar a clase política que padecemos neste dous mil nove.
O PP galego limítase na campaña a tres cousas de patacón: pufo no voto emigrante, cadeiras de dous mil euros e coche presidencial carísimo, nas que teñen razón, pero ás que logramos chegar sen dificultade todas as persoas de intelixencia normal, sen que por iso saibamos como se goberna un país nin nos paguen por sabelo. Un discurso malo, que no entanto non condiciona apenas a tendencia dos votos nin a cantidade, porque a cidadanía non é exixente.
Fronte ao PP están os dous partidos gobernantes. Acertan os xornalistas cando conclúen que non houbo transformacións, nin ideas-forza a ensaiar, nin valentía; só afán de permanencia. Algúns pensan que o cambio virá na próxima lexislatura. É falso. A forza, os azos e a ilusión son cousas frescas, que se non se presentan ao comezo, xa non virán. Teñen medo de perder se desertan os seguidores máis fieis, os máis decepcionados, e axitan o medo á dereita en troca de ensinarlles os logros da xestión, porque saben que así non convencen. O medo ao lobo acostúmase a meter despois de tres ou catro lexislaturas, cando xa non hai remedio, non ao remate da primeira. Vaia nivel.
Entradas
Hace 6 días
10 comentarios:
Vaia conincidencia! Non? No mesmo día Anxo Guerreiro publicaba outro artigo co mesmo título: ¡Que viene el lobo (en castelán). Parace que estamos sufrindo non só unha críse económica senón tamén intelectual dos aspirantes ó goberno da Xunta. Nesta campaña refulxe a pobreza política dos contendentes (un artigo de un contador de istorias; moi interesante tamén) que apostan por meter medo a cidadanía como si fosemos inocentes carapuchiñas. Pequeno é o concepto que ten de nós.
É curioso constatar que algúns comentaristas coma Sarille e Baamonde centran os seus comentarios nesta campaña na oposición, no PP(dG), non na labor do bipartito, que é a que se está a avaliar nestas elecións.
Non hai mellor xeito de pasar por alto a mediocridade do goberno bipartito que sacarlle os trapos suxos ao PP. Fano, todos os días, desde a cadena SER e El País, para tapar o feito de que haxa case 4 millóns de parados (e outros cinco ou seis con contratos de merda, por semanas, días a horas. Volve, ademáis, a España cañí da Escopeta Nacional, como cando vivía o vello.
Hai catro anos moitos estabamos ilusionados co novo goberno galego. Agora, visto o que hai (e que probablemente seguirá habendo), empezo a sospeitar que este país non o cambia nin deus.
Engádolles un artigo, por se se queren definir como "negacionistas" ou "comprensivos".
¿Hubo cambio, o qué?
XOSÉ MANUEL PEREIRO 18/02/2009
Por fin una intervención de la campaña gallega en un medio nacional (ustedes no saben lo que es escuchar La linterna de la Cope enterita, cuatro señores encantados de conocerse, con tanto debate como el de un convento de clausura). Fue una entrevista a Anxo Quintana en Los desayunos de TVE, quizás para compensar que en el Telediario 2 de la víspera no hubo información electoral alguna sobre el BNG. La entrevista era grabada, después de una en directo al candidato del PP en el País Vasco que duró el doble, y consistió en cuatro preguntas: una de manual (sobre los resultados), dos de las que suenan en Madrid (¿por qué el gallego es motivo de confrontación?, y ¿hubo dos gobiernos o uno?) y la cuarta: ¿es lo mismo hacer campaña desde la oposición que desde el poder? Pepa Bueno (me gustaría decir lo de "periodista de raza", pero me suena a raza equina) quería decir si gobernar había cambiado al candidato o a las expectativas de la ciudadanía.
El músico Teo Cardalda defiende el cambio y pide que "se consolide con otros cuatro años"
Más directo, Feijóo se lo preguntaba al público en el pueblo de Quintana: "¿Qué cambió con el bipartito?". Era una pregunta retórica: "Nada desde Aznar". El ex político de Unidad Alavesa Pablo Mosquera reflexionaba en La Voz de Galicia, también retóricamente: "Resulta curioso y poco alentador que la coalición que desalojó al fraguismo, a la derecha de toda la vida, haya conseguido tan poco crédito social habiendo acumulado tanto poder institucional", antes de encomendar el cambio real a la presencia de UPyD en el Parlamento.
Cogiendo el toro del cambio por los cuernos, La Opinión de A Coruña dedicaba ayer dos páginas a preguntarle a una serie de personalidades, presumiblemente votantes de los partidos hoy en el Gobierno (a excepción probablemente del profesor Roberto Blanco Valdés.) Los adalides del negacionismo eran precisamente los relacionados con los medios de comunicación, desde el propio Blanco Valdés ("Todos demuestran hacerlo igual para no perder cuota de poder"), Fernando González Gonzo ("Son sujetos diferentes con los mismos predicados que antes") y Geluco Guerreiro ("Es muy lento, casi imperceptible en algunas áreas"). Los artistas son más comprensivos, como las actrices Teté Delgado ("No podemos olvidar el importante incremento en gasto social") y Camila Bossa ("Al bipartito le faltó unión, pero era necesario el cambio"), el músico Teo Cardalda ("Ha habido cambio y tiene que consolidarse con otros cuatro años") o el arquitecto César Portela ("El respeto al entorno se ha reflejado en algunas leyes imprescindibles").
En medio, Xosé Luis Barreiro reprocha a PSdeG-BNG que no hayan acometido reformas que no costaban un duro, como la de la CRTVG, pero reconoce que los resultados de 2005 "fueron como abrir una ventana".
No es raro que famosos y conocidos mantengan opiniones dispares cuando ni los propios políticos se ponen de acuerdo sobre la pervivencia o no de un fenómeno sociopolítico como el cacicazgo. Touriño aprovechó que estaba en Vilalba para sentenciar que "no hay cacique que resista la fuerza democrática de los votos", siguiendo la estela de Zapatero, que en A Coruña dio por eliminado el fenómeno secular en sólo estos tres años y medio. Sin embargo, la portavoz del PP en el Congreso, Soraya Sáenz de Santamaría repuso en la misma ciudad que "a Zapatero le traicionó el subconsciente al ver a Touriño y pedir la expulsión de caciques". Y Baltar hizo méritos ante el jefe en Allariz llamando "vendidos, sectarios, jíbaros, caciques y mal vestidos" a los nacionalistas. "Unas elecciones sin caciques, como las de toda la vida, parece que sean menos elecciones en este reino", empezaba opinando ayer Ánxel Vence en Faro de Vigo, para acabar dándole la razón a Zapatero: "La Galicia de los caciques ya es historia. Por el mar corren las liebres, por el monte las sardinas".
É certo que o bipartito fixo cousas mal e que deixou de facer outras necesarias para cambiar o país, pero de aí a dicir que non houbo transformacións... Que son logo o Banco de Terras, A Lei do Hábitat ou as Unidades de Xestión forestal?, a min parécenme políticas que van ao cerne de problemas estructurais da sociedade galega, políticas transformadoras. Queremos máis, claro que si. Pero agora o voto decide a quen poñemos no goberno para que nos dea máis. Poñemos a Feijoo para que derrogue o decreto do galego no ensino e a Lei de Normalización, seguindo a Jiménez Losantos?. Estiven escoitando a Suárez Canal é dedicou todo o seu discurso a explicar as medidas postas en marcha polo seu partido desde a Xunta, non falou do PP. Pero a mín asústame a volta atrás e confeso que nas miñas conversas con amigos e xente próxima tamén axito o fantasma de "que ven o lobo", igual non é intelectualmente unha actitude valiosa, pero eu sonche así e o día 2 de marzo non me gustaría sentir a nube espesa do fracaso camiñando xunto a min.
Teño a seguridade de que o PP non vai gobernar, se é que non fracasa o meu entendemento e experiencia en asuntos electoriais.
Ía votarlle ao BNG, pero como Quintana dixo que se o BNG experimentaba unha baixada dimitiría pois, non lle vou votar.
A alternancia do poder chámaselle alternancia de poder, non marcha atrás. Que noxo de demagogos.
Pero unha determinada alternancia pode ser democraticamente valorada como marcha atrás.
O anterior son eu, Soul.
Mais tamén convén lembrar o conto de Pedro e o lobo.
Unha boa mostra do pouco que lle está a importar ao persoal estas elecións ("de perfil bajo", como dicía hoxe un xornal) é o escaso número de intervencións neste e noutros fíos dedicados ás eleccións.
Non me extraña.
O que non entendo é porque me mencionades tanto, se nos somos boa xente, non comemos a ninguén, somos 600 en galicia e nunca nos metemos con os simios "sapiens", temos un código ético inquebrantable, somos flexibles senon non sobrevivíamos, somos tímidos. Lembrade que cando os checos fixeron unha raza de can con aspecto de lobo, precisamente a característica peor de quitar foi a timidez do lobo.
É verdade, as ideas son de baixo perfil, utilizar un conxénere non é ningún achádego, pobreza de ideas.
E Anxo Guerreiro é un puto burgués. Non sirven para nada, máis que para estar ehí. Os burgueses que enxendraron esto non son a solución, o "publema" non pode ser a solución.
Mágoa que o benitiño non nos tivera lido de antes, partiríase de risa connosco. Oh.
Este blog discutiu durante toda a lexislatura: non houbo cousa que non se debatise (algunhas cousas máis ca outras: eu, xaora, entrei a todo). No balbordo da campaña hai xente demasiado nerviosa.
Eu prefiro a copiña de champán no ambigú.
Publicar un comentario