O Muro de Xoán da Cova.

Alfonso Vázquez Monxardín.

La Región.19.05.2009

Foto con móbil. XulioDRabal.

Lápida trilíngue.

Cemiterio de "Sexo".

Verea.(Ourense).

O outro día pasei pola rúa Xoan da Cova -esa que sobe cara ao Montealegre abeirando o cemiterio de San Francisco desde o inicio da carretera da Granxa-, vin que estaban de obras no muro e lembrei algunhas cousas. Hai anos, non moitos, andei bastante por alí cando participei na elaboración dun folleto sobre a historia do cemiterio, os seus mortos famosos e as súas esculturas destacables. Sen dúbida Maribel Outeriño, Pepe Bouzas ou Rosa Casado poderían facer a cousa ben mellor ca min, pero eu deille para adiante, para que houbese algo que mellorar e que, entrementres, fose útil información ao cidadán interesado.O caso é que aqueles días botei bastantes parrafadas cos enterradores. Parecéronme xente amable, sensible e falangueira. Se cadra porque os seus clientes tenden a ser bastante calados e sosos. E contáronme historias curiosas, como cando no tempo da guerra intentaran roubar o anxo negro de fundición de Malingre que destaca sobre o horizonte na esquina da parte de arriba, e que seica o levaban xa nun carro de vacas cando atallaron aos ladróns... Ou como aqueloutro anxo, chimpado por un raio no medio dunha treboada pavorosa e reconvertido en monumento kitch ao pé da súa oficina. Ou o daquel xeneral morto que conservaba correaxes e uniforme intacto depois de máis de cen anos e que así o viran cando chimparon cos nichos pegados ao muro da Igrexa... Pois a min, cousa de andar sempre enredando, tamén me pasou cousa de contar naquel camposanto. Pero nada de medo.Un deses días de visita ‘investigadora’, chovía, viña a noite e os funcionarios fúnebres, pensando que ninguén quedaba atrás, botaron a chave. Se cadra andaba eu abaixado lendo algunha inscrición ou así, o caso e que non repararon na miña presenza e marcharon. E así quedei alí, só, de noite, chovendo e pechado.O primeiro deume a risa pola circunstancia. O segundo foi buscarlle solución. Chamar á Policía Local parecíame moita molestia e ridículo, porque eles terían que buscar a quen tivese a chave e habería que ver se era ou non fácil atopalo e cando sería iso. Ademais podía arranxalo eu só. Así pois, achegueime á parte onde o muro era máis baixo -ao lado dun poste da luz, por riba das obras de hoxe- e como o vin fácil, sen pensalo moito, saltei embaixo.E ¡zas! Eu alí, aínda acrequeñado, vin como se aproximaba un matrimonio que subía pola rúa e que me ollaba entre sorprendido e, creo, temeroso. Ía sorrír e falar cando me decatei de que eran os pais dun alumno cos que me entrevistara había pouco no meu despacho da Xefatura de Estudos. Erguinme coa maior dignidade posible e lembrei o adaxio romano de ‘excusatio non petita, acusatio manifesta’; e considerei que era un bo momento para empezar a calar como un peto. Deilles pois, educadamente, as boas noites e seguín o meu camiño con naturalidade, pero sen asubir. Como se saltase tapias de cemiterios todas as noites. Non sei que pensarían...