19 may 2009


O Muro de Xoán da Cova.
Alfonso Vázquez Monxardín.
La Región.19.05.2009
Foto con móbil. XulioDRabal.
Lápida trilíngue.
Cemiterio de "Sexo".
Verea.(Ourense).
O outro día pasei pola rúa Xoan da Cova -esa que sobe cara ao Montealegre abeirando o cemiterio de San Francisco desde o inicio da carretera da Granxa-, vin que estaban de obras no muro e lembrei algunhas cousas. Hai anos, non moitos, andei bastante por alí cando participei na elaboración dun folleto sobre a historia do cemiterio, os seus mortos famosos e as súas esculturas destacables. Sen dúbida Maribel Outeriño, Pepe Bouzas ou Rosa Casado poderían facer a cousa ben mellor ca min, pero eu deille para adiante, para que houbese algo que mellorar e que, entrementres, fose útil información ao cidadán interesado.O caso é que aqueles días botei bastantes parrafadas cos enterradores. Parecéronme xente amable, sensible e falangueira. Se cadra porque os seus clientes tenden a ser bastante calados e sosos. E contáronme historias curiosas, como cando no tempo da guerra intentaran roubar o anxo negro de fundición de Malingre que destaca sobre o horizonte na esquina da parte de arriba, e que seica o levaban xa nun carro de vacas cando atallaron aos ladróns... Ou como aqueloutro anxo, chimpado por un raio no medio dunha treboada pavorosa e reconvertido en monumento kitch ao pé da súa oficina. Ou o daquel xeneral morto que conservaba correaxes e uniforme intacto depois de máis de cen anos e que así o viran cando chimparon cos nichos pegados ao muro da Igrexa... Pois a min, cousa de andar sempre enredando, tamén me pasou cousa de contar naquel camposanto. Pero nada de medo.Un deses días de visita ‘investigadora’, chovía, viña a noite e os funcionarios fúnebres, pensando que ninguén quedaba atrás, botaron a chave. Se cadra andaba eu abaixado lendo algunha inscrición ou así, o caso e que non repararon na miña presenza e marcharon. E así quedei alí, só, de noite, chovendo e pechado.O primeiro deume a risa pola circunstancia. O segundo foi buscarlle solución. Chamar á Policía Local parecíame moita molestia e ridículo, porque eles terían que buscar a quen tivese a chave e habería que ver se era ou non fácil atopalo e cando sería iso. Ademais podía arranxalo eu só. Así pois, achegueime á parte onde o muro era máis baixo -ao lado dun poste da luz, por riba das obras de hoxe- e como o vin fácil, sen pensalo moito, saltei embaixo.E ¡zas! Eu alí, aínda acrequeñado, vin como se aproximaba un matrimonio que subía pola rúa e que me ollaba entre sorprendido e, creo, temeroso. Ía sorrír e falar cando me decatei de que eran os pais dun alumno cos que me entrevistara había pouco no meu despacho da Xefatura de Estudos. Erguinme coa maior dignidade posible e lembrei o adaxio romano de ‘excusatio non petita, acusatio manifesta’; e considerei que era un bo momento para empezar a calar como un peto. Deilles pois, educadamente, as boas noites e seguín o meu camiño con naturalidade, pero sen asubir. Como se saltase tapias de cemiterios todas as noites. Non sei que pensarían...

17 comentarios:

XDC dijo...

HAHAHAHAHAHAH

Moi ben, Xulio, a foto axeitada para o artigo!

xdc dijo...

O mesmo que pensaría eu, Don MOnxardín: que era vostede un profanador de sepulturas en busca de dentes de ouro. Ao de necrófilo, xa non chego.

XDC dijo...

Outras posibilidades:

- Foi buscar furtivamente osos ao osario, para a sua filla estudante de mediciña.

- Tuvo medo das ánimas, de repente, e tratóu de sair do cemiterio por o camiño máis corto, o máis rápido posible.

- Xogóu con uns amigos a que pasaba unha noite enteira no cemiterio, vostede sólo. Sabía que eles vixiarían a porta, a cantidade apostada era importante, e vostede fodéunos. Volvería a primeira hora da mañá por o mesmo sitio, para sair por aporta e cobrar a aposta.

- Quixo comprobar si estaba na mesma boa forma que cando se escaqueba das guardias na garita próxima, cando facía a mili. Para os que non sexan de Ourense: O cuartel estaba a carón do cemiterio, e as garitas sobre o muro.

-

xuliodrabal dijo...

Elogo vostedes non fan memoria daquela rapaciña para conto, miúda, mítica, comida de tísico polas herbas de fumar, cun pitillo sempre na man, cabelo estropalloso, atado cunha baraza antes de despedir as puntas, de mirada triste, cun mainzo de caraveles murchos na man, convidaba a comprar nas rúas e establecementos da cidade a súa mercancía din, que ripada das coroas e ramos dos adros da cidade.

legnaresa dijo...

A súa peripecia lémbrame as andainas do malogrado Paxáro de quen se decía que nalgunha ocasión quedara no cimiterio sesteando e cando espertou, xa de noite, o único que se movía por alí era o pobre soldado que facía garda na garita. Nin que decir ten que co medo que papou non chegou a atinar a dar o alto regulamentario. Agora ben, é probable que nesta ocasión tiveran que axudalo a saír pois el non creo que saltara tapias nin cancelas.

ms dijo...

Vendo a lápida e lendo as crónicas de tipos curiosos de Monxarda, Bieito Iglesias e XdC (mais tamén as aventuras esmorgueiras de Blanco Amor), só podo dicir isto: "Ourense, terra da chispa". Son vostedes os andaluces da Galaecia!

ms dijo...

Vendo a lápida e lendo as crónicas de tipos curiosos de Monxarda, Bieito Iglesias e XdC (mais tamén as aventuras esmorgueiras de Blanco Amor), só podo dicir isto: "Ourense, terra da chispa". Son vostedes os andaluces da Galaecia!

xuliodrabal dijo...

Deu moito que falar, un letreiro de finais nos anos oitenta, de formica branco, de letras negras, en pleno camposanto da Ziralla, espetado sobre estaca nunha sepultura albardada de terra, e a poucos metros da tumba de Risco, rezaba “se hacen todo tipo de trabajos.o nº dun móbil.Fernando”. Ese letreiro agora telegráfico ainda existe, polo menos existía tres ou catro meses atrás. (Hai foto, cando a oportunidade se poña de cara, buscarémola).
Un columnista amigo percatouse tamén do caso, e escribiu cumprida crónica demandando o estudo e tratado deste tipo de anuncios espontáneos, e chamando a atención sobre o particular.
Coñezo ó autor do cartaz, pódemolo calificar de marañas, de carácter serio, moreno, carreiro clásico, peinado de lado, polas mañáns de lapado á vaca pinta.
Exerceu de capitán-remeiro de embarcacións en cruceiros de un cuarto de hora augas Arnoia arriba. Os pasaxeiros das súas barcas, polo regular parellas románticas de amor tenreiro.
Sancristán, enterrador de maña, barrendeiro de basoira de xesta na Barreira, xardineiro de boa man, albañel, xornaleiro. Dixéronmo, dunha vez falando, dous compañeiros alaricanos, Ángeles Piñeiro e Juan Blanco; que foi tamén o primeiro quiosqueiro da Alameda, arrendador de novelas gráficas e do Oeste, vendedor de chucherías, xelados, e bebidas azucaradas tomadas ó aire libre e a morro, o servizo non daba para máis.
Na pasada semán santa ainda tiven una anécdota gloriosa coel, estaba Medela…

Anónimo dijo...

1) Eso de andaluces de Galaecia (MS), ven sendo un halago ou unha aldraxe?
2) E no que se refire (non sexas animal: se di atinxe, hostia, atinxe) á entrada de XulioLabral (a primeira), eso de mociña e tal, oes ti, moi chulo, asín como de Rosalía: rapaciña, miúdo, tísica, mítico, estropalloso, triste... Se subastan adxetivos, ou? Contención, madns e mesies, contención ou acabamos todos dándonos polo cú.

xdc dijo...

Andaluze de Jaéeeeeeennn aceitunero altivoooooooooooooooooooo donde eztan ezo olivoooooooo andaluzeee de Jaéeeeeeeen


Tén lóxica.Os ourensáns somos "o sur" por tanto os mais vivalavírgenes

lourixe dijo...

Pointe du Raz, un día ventoso de decembro 2006. Bretaña é un ermo sen os turistas parisinos. Entre o Atlántico e nós, só pasea unha familia. Sorprendentemente, falan galego.
Non tan sorprendentemente, son amigos de Xan da Cova.

xdc dijo...

Conte a historia Lourixe.
(Eu xa a sei, pero conte).

arume dos piñeiros dijo...

Conte, Lourixe, conte. Iso promete.

adulfo episcopum dijo...

Ven o meu fillo, disimúlenme, pero saíume, en contra da miña vontade, castelanfalante : "papi, esas dos chicas son gallegas, una hablaba de caixa galicia". Flipo, porque non hai ninguén máis, deserto total, murmañeira e frío.

Quedeime coa personalidade dunha das rapazas, moi plástica mentalmente, hábito dos autónomos de ter que currar diariamente, ademáis é guía turístico, lee, ten cultura, sabe viaxar.. Impresionárame. Viñeran nun p. mercedes desde, Saint-Maló? . E ata ehí nun vó por un euro...

Non hai turistas...non me resisto a marchar sen un recordo e tomo unha foto, unha só foto, co fondo o mar Finisterrán Francés axitado, a illa caseque asulagada. Pensaba ter unha segunda foto, pero non, só hai unha.

Cando Dacova me fala de Lourixe, personalidade femenina das uvas que me deu bastante que pensar, inmediatamente a relacionei ca mesma persoa que sale nesa foto na punta de Ré. Inconfundible, non hai duas persoas tan singulares.

Falamos de Lourixe porque cando veu a Allariz deixei recado, baixo un nick calquera ó noso Medela para que se acordara de ela. Medela cumplíu xentilmente por ter deixado as súas coordenadas certeiras.

Esta tea de araña é moi extraña e songular, dá bastantes satisfaccións.

lobo neghro dijo...

Xa desde o ano pasado andaba eu interesado en coñecer a tal Lourixe, ben singular.
Farto eu sabía que xa me cruzara con ela no fin do mundo galo e deixara pegada en min, e foto.

Non me extraña. E a Xoan Dacova tamén non.

Xa daquela me quedara coa personalidade do Armando desde o cou do ano 78, e do Marcos desde o cinema Clube do ano 79, e do Monxergas desde idem, e do Benitiño o home lobo da casa...o Medela apareceu no 93-94, e así seghido...

E a "tea de araña vai tecendo primorosamente e con amor a súa araña". Proverbio africán.

mascumías dijo...

Tu vas moi adiantado, dacova, o "te lo haces". Parece que ves de volta de todo.

lourixe dijo...

Todo isto serve para que aprenda Medela que non fai falta o feisbú para localizar individuos singulares que se cruzaron nas nosas vidas.