7 jun 2009


Escándalos
por Damián Villalaín
A Nosa Terra, 06.06.2009
Lenzo: María José Leira.
O PP deuse por aludido, aínda sen ser citado, polo bo e moi verosímil video do PSOE para os próximos comicios europeos. A ira que o clip desatou na dereita é talvez o mellor indicio de que os socialistas non picaron en óso. Tamén se escandalizou moito algún comentarista político apuntado á moda do dolorido suspirar pola volta do PSOE ás esencias perdidas.
Cada un ten dereito, sen dúbida, a escoller os seus motivos de escándalo e mesmo a dedicar esforzos a esa curiosa manía consistente en indicarlles aos outros cales son as súas auténticas esencias. Polo que a min respecta, podo dicir que xa me escandalizan poucas cousas e ademais cánsame andar todo o día coas mans na cabeza e “oteando por doquier” (que diría Jaime Mayor Oreja) esencias traizoadas.
Pero, postos a enxergar pedras de escándalo, temos perto de nós unhas cantas que, estrañamente, non parecen irritar a probidade democrática dos meus comentaristas favoritos. Estou pensando no caso do conselleiro este que certifica como rematadas unhas obras case sen iniciar para que as cobre a empresa que dirixía. Ou nas manobras perpetradas por Alfonso Rueda para conservar a súa praza na administración local ao acceder á secretaría xeral do PPdeG. E, como non, no superdelegado de Ourense, quen anda polos xulgados intentando explicar a fraude nunhas axudas europeas das que se beneficiou a empresa da que é apoderado.
E aínda menos mal que só levamos un par de meses de “rexeneración democrática”… Os nosos ecuánimes e sensatos analistas políticos teñen, en efecto, moito do que escandalizarse máis alá dos vídeos electorais. Que ninguén tema que o fagan.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Extraordinario artigo, atinado e moi lúcido. Noraboa.

XDC dijo...

O anuncio do PSOE ás europeas da noxo. Atufa a demagoxia. Salvo ós previamente convencidos, claro. Non lembro noxo semellante desde a campaña do PP contra Touriño.

marcel swann dijo...

Eu estou un pouco farto de que, politicamente, nos faga comungar con rodas de muíño toda esta "cloaca madrileña" (tal e como a definiu Adolfo Suárez nunha entrevista de 1980 que permaneceu inédita 28 anos): as dúas Eghpañas, as liortas entre o PSOE e o PP, os piques entre El País-Ser e El Mundo-Cope-Intereconomía e, en xeral, o feito de que a política española sexa a política que se fai en Madrid.

Esta campaña non foi tal. Os socialistas non teñen ideas para nos sacar da crise e tiveron que recorrer a un vídeo maniqueo (eles son os bos; os demáis son o demo) para saír un pouco airosos do trance.

Moi pouco estiveron a falar estes días os partidos españois do que vai pasar cos nosos gandeiros, que non poden producir leite a un prezo razoable, ou da crise da industria do metal en Vigo. Saberán o Oreja Mayor e o canario López Aguilar que, de acordo coa Carta Europea das Linguas, a UE insta aos seus asinantes a asegurar a educación dos europeos (incluídos os galegos) nas linguas propias das distintas comunidades.

Impórtalles un chisco ao Oreja Mayor e ao López Aguilar que Galicia pinte moi pouco na Unión Europea?

Anónimo dijo...

Moi bo artigo, o mellor que teño lido na miña vida, parabéns.

Pero só por necesidades económicas dijo...

Xornal.com
Alfredo Conde: "Fue Piñeiro quien nos acercó a Fraga"

“Nos dijo que venía a hacer cosas por Galicia y que aunque se nos revolviese el estómago teníamos que ayudarlo porque él se avenía a nuestras posturas y nadie puede desmentirme”, asegura ahora el escritor Alfredo Conde. El ex diputado, ex conselleiro, Premio Nacional y Premio Nadal es consciente de que la izquierda lo considera un traidor."

"Yo había salido de la consellería con una mano delante y otra detrás y eso que decían que me había llevado 500 millones. Lástima de ellos. Estaba con esta casa y necesitaba dinero. Ramón Pernas, que estaba en Espasa Calpe, me daba mucho más dinero que el Nadal por la novela, pero tenía que publicarse antes en castellano que en gallego. Hablé con Benxamín Casal y me dijo que yo no podía publicar primero en español, que si la novela recibiese un premio podría ser. Llamé a Carmen Balcells, me presenté y lo gané."

"“Lo que no se cuenta es que Ramón Piñeiro nos convocó a todos. Lo dije en vida de ellos y nadie me desmintió. Piñeiro nos dijo que Fraga venía a hacer cosas por Galicia y que aunque se nos revolviese el estómago teníamos que ayudarlo porque él se avenía a nuestras posturas y había que comprometerlo con lo que decía que iba a hacer. Yo, si quieres, lo hice de una manera más diáfana que los demás. Fraga me ofreció ser conselleiro varias veces y no acepté porque no le iba a decir a todo que sí y me acabaría cesando. Él insistía en que quería tenerme a su lado y le dije que podía hacerlo metiéndome en el Consejo de Administración de la CRTVG porque yo tenía necesidades económicas como todo el mundo. Me puso como condición que no votase en contra de los presupuestos y acepté. Tampoco le hacía falta mi voto. Yo a cambio le dije que iba a escribir lo que quisiera, aunque con respeto, y fui el primero que criticó la Cidade da Cultura. Decían que Conde apoyaba a Fraga. No señor, apoyaba alguna medida que Fraga proponía para Galicia, como la administración única”.

El cuerpo le pidió "meterle una hostia" a Beiras

A pesar de que Alfredo Conde guarda artillería para una segunda entrega, en el libro de Xosé Manuel del Caño repasa los capítulos más conflictivos, como cuando Beiras le dejó veinte duros en su escaño y le dijo: “Aquí tienes el sueldo de traidor”. “Lo hizo porque a mí me parecía una barbaridad una proposición no de ley que el BNG llevó al Parlamento para que se pudieran realizar las pruebas de acceso a la Universidad en cualquiera de las tres o cuatro normativas vigentes y en cualquier otra que pudiese aparecer por ahí. Yo pedí la palabra y dije que me parecía tan buena la medida que tenía que ser aplicable al castellano, al inglés y al francés. ‘Pero eso son faltas de ortografía’, dijeron los diputados. Ah, carallo y en gallego no. Ustedes lo que quieren es destrozar el idioma en un plazo de dos años con una anarquía ortográfica”. Conde recibió un aplauso y el desprecio de Beiras. “Tuve que contenerme porque lo que me pedía el cuerpo era meterle una hostia y romperlo. Afortunadamente no lo hice porque pasaría a la historia como el diputado que le dio un bofetón a Beiras, pero a veces me pregunto por qué no lo hice con lo a gusto que me hubiese quedado”.