Sobre o Outono Fotográfico.Alfonso Vázquez Monxardín
La Región 21.11.09
....................................................Foto superior, de Eduardo Núñez. Inferior, de Óscar Rodríguez Nogueira.
Corresponden ó Outono Fotográfico 2009.
....................................................
Din que ten dito Baltar nos mitins electorais: ‘Acúsanme de colocar aos amigos...’, e a continuación espetaba: ‘¿E logo algún de vós ía colocar aos inimigos, ou?’. E seica a xente ría despreocupada. Se cadra non é certo e estamos ante unha lenda urbana, pero en calquera caso eu vou facer hoxe algo semellante. Vou falar ben dun amigo, porque del non ía falar mal, ¿non cren? Ademais de inxusto sería difícil porque se hai un mínimo de consenso social na xente que anda nas cousas da cultura da cidade, sexa un de esquerdas ou dereitas, nacionalista, estatalista ou anarquista, loiro ou moreno, dos que lles gusta a tortilla con cebola ou sen ela, esta idea común é que o Benito Losada é un gran tipo; accesible, amable e magnífico xestor. Un deses que pode traballar intensamente sen cara de agobiarse e que sempre facilita as cousas a todo o mundo. Creo que daría un bo concelleiro, conselleiro ou incluso confiteiro de Cultura, pero, claro, nin están libres os postos nin el, estou seguro, os querería. En fin. Que se lle vai facer. O caso é ir indo.¿E esta gabanza? Pois arestora vén a conto do Outono Fotográfico como noutro momento podía ser pola Bienal da Caricatura ou noutro polo Concurso de Contos da Casa da Xuventude.O Outono Fotográfico anda xa pola edición 27. Ou sexa, hai vinte e sete anos que vén furrulando e medrando a cousa. Edita uns catálogos preciosos que forman parte fundamental da historia da fotografía de Galicia. E move moito, moito. Este ano monta 50 exposicións individuais e 36 colectivas, ou sexa 86. E aínda outras 10 actividades de concursos, proxeccións, saídas fotográficas... Ou sexa, 96 actividades todas coordinadas. E participan en total máis de 400 fotógrafos. E faise en vinte e cinco cidades e vilas de Galicia. En todas as vilas de Ourense e en Monforte, Lugo, Lalín, Santiago, Oleiros e incluso Barcelona. En 71 lugares entre salas de exposicións, casas da cultura, bares, etc. Destes espazos, 37 son na nosa cidade.¿E quen fai isto posible? ¿Persoal? ¿Presuposto? ¿Coordinación editorial? ¿Coordinación de axendas? ¿Encargado do correo e contactos? ¿Redacción dos proxectos e textos? Pois velaí o máis bonito do conto, a cerna, o motivo último desta gabanza amical. Cun presuposto de 15.000 euros en total -incluída a edición do libro-, cunha dedicación súa parcial -pois non pode descoidar as súas outras obrigas na dirección da Casa da Xuventude- é capaz de mobilizar todas esas forzas. ¿E saben por que? Porque é un home de lei, de palabra, xestionando con eficacia e ilusión e facendo que se ilusionen os participantes nese proxecto colectivo aberto e dinámico. E para iso non fai falta traer interesados caretos do famoseo, nin abafar as árbores con centos de carteliños de aglomerado, nin facer desproporcionados ‘actos sociais’ con carísimas parafernalias. Chega con facer as cousas ben, moi ben, e provocar esas ‘sinerxias’ que o dicionario define como ‘accións de duas ou máis causas cuxo efecto é superior á suma dos efectos individuais’. Ou sexa, Benito logra que 2 + 2 sexan 5 ou máis. E iso ten moito mérito, sobre todo en tempos de tribulación como os presentes.
Entradas
6 comentarios:
Hai duas explicacións fundamentais para copiar e lograrmonos entre todos unha sociedade mellor e máis eficaz.
O Benitiño traballa arreo sen cara de agobiarse porque fai o que lle gusta, todos nós teríamos que convertir a nosa paixón no noso traballo.
O de escomenzar desde abaixo e ir medrando pouco a pouco é lei fundamental que se deixou de respetar na sociedade da especulación. Cantas empresas non se empezaron polo tellado con subvencións de bruxelas, sen alicerces nin base?. Quen dí empresas pode aplicar o conto a calquer outro evento.
Sensatez, mesura, e amor ó traballo que un fai. Eis o Benitiño, todo un grande exemplo.
O malo é que a miña paixón é pasear os meus cans polas carballeiras da miña aldea. E aínda non encontrei xeito de traducir esa paixón en sustento.
Pero habelo, haino.
Algúns témolo moito máis negro.
Fixen un comentario sobre a foto de Marcos, pero non sei porque azar debeu publicarse noutro post.
Veño a decir que é extraordinaria.
Tanto pola luz da mirada, como por a dignidade e dozura da súa sonrisa.
Douvos as grazas a todos, ó fotógrafo, un artista, e ós amigos que a concebistes.
O fotógrafo é o grande Eduardo Núñez. Precisamente esta foto de Marcos, e a doutros retratos, estará presente na exposición individual de Eduardo Núñez que se inaugurará a mediados de decembro no Museo Municipal de Ourense, pechando así o Outono Fotográfico. Paga a pena pasar a vela, xa verán. Todos os retratos alí expostos son extraordinarios. E como o tal museo está en plena rúa dos viños, pois poden aproveitar para tomar uns cantos amén duns pintxos. Non digan logo que non se lles avisou.
Mágoa que Monxardín utilice ese dito de Baltar que non é máis que o autorrecoñecemento desvergonzado, por parte do Presidente da Deputación, do seu caciquismo (e non é lenda urbana); e esa xente non só rí despreocupada, senon que se preocupa despreocupadamente de votalo.
En contraposición, por sorte, hai persoas como Benito Losada, do que Monxardín fai unha moi acertada etopeia coa que estou totalmente de acordo.
Paga a pena ese merecido recoñecemento.
Coñecino cando era un neno, logo seguín a súa adolescencia que encomiei en varias ocasións. Vexo que mantén ben o tipo e non se estragou nestes tempos de velocidade da luz.
Desde a distancia sígoche amando, Outono Fotográfico.
Publicar un comentario