en breve
(esta é a entrada n. 1400)
(esta é a entrada n. 1400)
"Se deixasen de súpeto de expender pílulas, todo sería un caos..."
"Sería un caos e nova en todos os medios de comunicación. A xente andaría polas rúas ou nas súas completamente inqueda, angustiada, desasosegada e con desspero non non achar remedo inmediato, que é o químico, contra o seu mal"
(Miguel Silveira, psicólogo clínico, en Faro de Vigo, 22.dec.)
Xúntanse os
expdeputados do Hórreo para facer un "lobby" e reivindicar a súa utilidade pública (LVG 22 dec.)Pero, dos primeiros que asisten, falan todos en castelán nesa primeira xuntanza: quizais, digo eu, porque xa están fóra dos marcos da corrección política dun deputado en exercicio. Indignada, Pilar García Negro fala en francés, con plena corrección, para ridiculizar que ninguén fale en galego.
Indignante ou deprimente? Cantos deses exdeputados pronunciaron máis dun discurso en favor do galego no Parlamento?
Os docentes somos funcionarios da sociedade
José A. Marina, sobre a polémica dos contidos da materia de Educación para a Cidadanía e
os Dereitos Humanos (El País 10 dec.):A polémica causa danos á escola ó presentala como un xeito de mecanismo sen sentido crítico, unha máquina adoutrinadora do Estado. Os docentes aparecen como monicreques, cando a realidade é outra. Aínda que somos administrativamente funcionarios do Estado, somos de feito funcionarios da sociedade, é dicir, temos que defender se é necesario a sociedade fronte ó Estado. Somos intermediarios críticos, non correa de transmisión das directrices ministeriais.
Entradas
73 comentarios:
O señor J.A.Marina, de quen podo decir que lín a maioría dos seus libros (inesquecible "Teoría de la Inteligencia Creadora"), adoita ser bastante lúcido. Pero neste caso igual "pincha en oso". Non creo, nin moito menos que haxa unanimidade entre os docentes ó respecto do que dí. E aínda entre os que digan que pensan coma él, dudo que haxa moitos que actúen en consecuencia.
Respeto ao sr Marina, pero se está de acordo na existencia dunha Educación para a Cidadanía, discrepo; como discrepo de Savater.
Eso dos polítiquiños que pasan do galego ó rematar o seu ciclo temos exemplos de sobra nos xornais. Escribían en galego mentres eran conselleiros, etc., e logo de deixar de ser persoeiros, voltaban ó castelán... Xentiña patética, mais un reflexo dun país de desertores do arado....
Interesante artigo do Marina, ó respecto
Marina non é só que apoie a Educación para a Cidadanía, senón que é o autor do libro de referencia nesta materia, o publicado por Edicións SM. E defende a súa posición con argumentos moi estimables, igual que Savater.
Non sabía que J.A. Marina escribise un libro de referencia sobre a Educación sobre a Cidadanía. Paréceme normal que o seu lexítimo interese en prestar un beneficio moral aos nosos xóvenes se vexa estimulado polo non menos lexítimo interese en vender un libro da súa autoría. Se me prestan o manual, botareille con gusto unha ollada.
Ollade que ademáis da poboación adulta temos xa un vinte por cento da poboación infantil empastillada.
Non sei se é "estético" dar nomes de "profesionais", a mín non me importaría entrar a matar. Non me importaría que viñesen a por mín e ter que revelar a miña identidade. A veces o corpo pídeme gherra. Son un lobo!. Un lobo para a xente, pero non para os lobos. Xa andaba eu matinando de denunciar algún caso a Monedero (delegado de sanidade).
Si, lobo neghro. O máis cómodo é recetar pilulas prós problemas do "coco" en vez de atacar a raiz dos problemas. Pero eso tén moitas consecuencias. Unha delas, moi grave, é que despóis os médicos "do corpo" teñen que facer malabarismos pra recetar os súas propios medicamentos sen que os seus efectos interfiran cós outros, ás veces de xeito perigoso. Sobre todo tendo en conta que os pacientes "minten" (House dixit) verbo do que toman.
O Monedero saberá bastante do problema, sobre todo tendo en conta que o seu son precisamente as toxicomanías.
Refírome a Monedero porque temos un caso sangrante dentro da propia administración de sanidade. Un caso de "hipertrofia" no recetamento en nenos. Máis tarde vou abundar na questión porque me amola e é unha deriva peligrosísima que vai ter consecuencias sociais imprevistas.
Bueno, no mellor dos casos acabamos como dixo Huxley no mundo feliz, consumindo todos "soma", fornecidos pola omnímoda industria químico-farmacéutica.
Conte algo máis deso, loboneghro. Paréceme moi interesante.
Non coñecía a Miguel Silveira, pero o outro día no Club Faro encheu todo o auditorio ata os topes. Cada vez que ven un psicólogo, un pediatra ou un pedagogo, sempre enchen. E logo din que á xente non lle preocupa a educación, a saúde mental ou a formación dos fillos. Sempre cheo.
As pilulas son a proba do fracaso da psicoloxía. Do mesmo xeito que as celas con paredes acolchadas son a proba do fracaso da psiquiatría, como explicaba o doutor Montenegro en "Aire negro" do AFP.
Por certo. Será casualidade que nese libro de AFP o profesor de Historia se chamase precisamente Carlos Valcárcel? mmm...
Que pasou logo de que García Negro lles falou en francés? Deuse alguén por aludido? Mudaron ao galego ou seguiron en castelán? Gustaríame sabelo.
Este País ten un problema ben grande cando os que por coñecemento e condición (ex deputados, etc.) non manteñen un mínimo de coherencia persoal co uso da lingua. Están no seu dereito de falar castelán, igual que García Negro francés, pero di moi pouco deles en relación co seu compromiso a prol do galego. Por desgraza non pasa só cos deputados, se baixamos a concelleiros aquí o panorama é lamentábel, polo menos no que eu coñezo.
A min, amigo RAF, non me sorprende gran cousa esa noticia. Sabido é que o idioma galego, en política, é sobre todo unha cousa meramente litúrxica.
Se antes os curas daban a misa en latín, agora son os políticos os que falan galego cando exercen de políticos. E as diferenzas que antes había entre diferentes grupos políticos, cada día se difuminan máis e máis.
Certamente hai moito neno empastillado. "Hiperactivo", é o que sinalan antes de enchelos a pílulas. Tamén a min me pasan polas aulas moitos así. E xa temos comentado entre nós de médic@s que lle zorregan de carallo ás receitas infantís.
Hai certa preocupación no ensino. Creo detectar.
Terá algo que ver coas cens de nadal que pagan os visitadores médicos?
A pregunta pertinente de XDC: cantas caixas de agasallos recorren Galicia para premiar favores, fidelidades e fulerías?
Buf. Si voaran, provocarían un eclipse de sol permanente sobre o país.
Enlazando co que dicía Arume: "Non coñecía a Miguel Silveira, pero o outro día no Club Faro encheu todo o auditorio ata os topes. Cada vez que ven un psicólogo, un pediatra ou un pedagogo, sempre enchen. E logo din que á xente non lle preocupa a educación, a saúde mental ou a formación dos fillos. Sempre cheo."
Pois si. Enchen, en Vigo e en Ourense, sobre todos e teñen certa sona mediática. Por que? Polas mesmas razóns que se venden tantos libros de autoaxuda, a maioría deles infumables? Constancia da propia inseguridade persoal? Imperio da individualidade sobre o colectivo? Fascinación por coñecernos mellor a nós mesmos?
... ou simplemente non ter nada mellor que facer o día que hai a conferencia.
E DO QUE DICÍA XOÁN DA COBA:
"Por certo. Será casualidade que nese libro de AFP o profesor de Historia se chamase precisamente Carlos Valcárcel? mmm..."
pOIS supoño que simple casualidade, digo eu. O retrato que fai AFP dese profesor de HIstoria é unha marabilla de personaxe: a calquera lle gustaría parecerse a el, sen dúbida.
Aproveito para deixar unha confidencia:
Quizais teñan na casa UNHA LIÑA NO CEO.58 NARRADORES GALEGOS, que editara Xerais no 1996. Pois ben alí hai un conto de MANUEL GUEDE titulado "Calígula" e nel hai un AFONSO VALCÁRCEL, "o esforzado historiador da cidade" que, este si, é un cruce imaxinario entre Afonso Monxardín e este cronista. Moito teñen que ver co mundo ourensán tamén un David Escuriaza, un chileno médico do MIR, e outros personaxes do relato. Ah! No mesmo hai abondas alusións tamén a XOÁN DA COBA (o primeiro) e o seu trampitán.
Pois a ver o que tarda en aparecer un persoaxe chamado Marcos Monxardín.
Sr.XDC: En relación coa súa pregunta de se sería posible establecer relación entre a cantidade de medicamentos receitados e o número de ceas de nadal pagas, por visitadores médicos, contéstolle con rotundidade que non ,é máis de non vir de vostede, calificaría como moi frívola e ata ferinte tal suxerencia.Verá: consideraría xusto deixar cair que os profes/as elixen texto dacordo coas prevendas de determinadas editoriais ? Va que non? Pois esto é o mesmo. Dacordo que de todo hai na viña do Señor , pero non caíamos no erro da xeneralización, é tan inxusto! Aproveito para desexarse bon ano e mellor saúde, e si por un casual precisa vostede dos servizos dun profesional da medicina, estea tranquilo, será atendido como se merece , sen necesidade de caixas voadoras.
Pode considerarme persoa frívola tamén a mín, amiga Doniña, pero o que lle pagan aos profes por recomendar un libro é preferentemente a gratuidade para os libros dos fillos dos profes. Non sei se eso é cantidade suficiente (en todo caso, pequenas corruptelas) como para condicionar a elección. Pero para mín que elixir entre lacer ou phb vai máis alá dunha pequena prebenda. Por poñer un exemplo frívolo. En todo caso, alguén me pode explicar, aparte da cortesía que sempre se menciona, por que proliferan eses agasallos? E por que sospeitosamente sempre van de empresas que poden recibir favores a persoas da administración que poden decidir? Admito que son frívolo, pero pensar mal entra sempre nos meus plans.
Doniña: eu non me adico á Mediciña, pero entre as miñas relaciós personáis, moi pertiño, hai quen o fai. O suficientemente pertiño como pra coñecer a natureza de certas "ofertas". Ofertas que caen en saco roto nese caso concreto. E paro eiquí.
Unha das mellores cousas que fixen nesta vida foi asistir fai anos a un cursiño de "auditorías". Nada que ver nin cos meus estudos nin coa miña actividade, pura curiosidade. Alucinéi coa cantidade infinita de tipos de fraude que se lle ocurre á xente, en tódolos ámbitos. Ó final, convencínme de que ninguén ten obligación de crer na "voa vontade" de ninguén. O que hai é que diseñar sistemas que non permitan o fraude. Tarefa imposible, por certo (quén vixila ó vixilante?). Todo o que se pode facer é intentalo continuamente. "O camiño é o destino", coma en Kavafis. Seguro que a xente que se dedica ó Dereito, coma Xaime, entende o que quero decir.
Onde dixen "voa" debín decir "boa", of course.
Tamén pode considerarme a min unha persoa frívola, Doniña. Claro que hai excepcións á regra, entre elas seguramente vostede e, seguro de todo, meu irmán. Por el coñezo casos ben sangrantes e de xulgado de garda (aínda que el nunca usa tales termos), que nin na imaxinación máis desbordante se poida asemellar ao que poida ocurrir no ensino.
O que sucede é que os "alacrás" saben recoñecer tamén á xente íntegra , e non perden o tempo con eles, dándolle a estes últimos a impresión de que aqueles non existen.
Eu non sei de fraudes, pero defendo a quén defrauda, asi como non asasino e defendo asasinos. A pregunta de XDC, alude os camiños que a propia lei marca para sobrepasala. O dito de qué quén fai a lei fai a trampa, e antiguo pero efectivo e repugnante.
Para Xohan da Coba:
Deixeille un agasallo alcóholico, na recepción do Hotel Princess, no Paseo da Habana. Mande recollelo que esta a nombre de XDC. Bo proveito e xa contará.
Boeno dénse todos por "considerados" . Senón recordo mal había unhas leis da lóxica que decían que se as premisas eran falsas a conclusión tamén o era, máis non serei eu quen trate de disuadilos de pensar de tal xeito , entre outras cousas porque parece que falan vostedes con coñecemento de causa e pola miña parte descoñezo tales trexemanexes. Agora sí , como os aprecio de verdade, permítome facerlle unha recomendación : que de cando en vez pensen ben, xa verán como llo agradece o seu estado xeral .Ó Sr Arume unha suxerencia : Onde estea o perborato ... sorriso asegurado. Boas noites e que descansen.
Eu tamén frívolo me confeso.
SEmpre abreviei chamándolles os meus amigos visitadores "corruptores de médicos", e adeprendían a facelo con método, estratexia e estulticia. Os cursos de formacíon interna tamén aconsellaban "obviar" algún tipo de información controvertida. Noutros casos os laboratorios sacaban foto de unha molécula "terapeutica" reflexada nun espello para vendela como achádego novo.
Un amigo meu , xenial nas vendas, imprimiulle a profesión tanto carácter que o perdín de amigho ( a deus grazas), acababa literalmente por colocarnos unha etiqueta na frente co valor de cada un de nos. Nas súas ceas houbo políticos , médicos , xornalistas, bufós e cazadores. Vin moito, creo que aprendín algo e non asimilei nada. Podedes sentir calafríos no lombo, a realidade é espantosamente máis terrible do que pensades.
Pódovos decir que a algún médico estudábano con método detectivesco, supoño que cando se fala de venda, e se xoga moito,faise sempre así. Parecedes unhes putos funcionarios ( egke !), agás a amigha doniña que é médico (funcionario e a mellor tamén ten privada , e tose).
Teño dous amigos con fillos ós que se lles propuxo o pastillamen. Que teñen os fillos?. O que tiveron sempre moitos nenos, son suspendóns (moito, moito) e non se centran. Mira tu que drama! . Que enfemedade!. Amighos, aghora eso diagnostícase, la función crea el órgano. Hai profesionais a barullo .
Xa non só se diagnostican TDAH,trastornos de deficit de atención hiperactivo; tamén se diagnostican os TDA, trastornos de déficit de atención....o caso dos fillos dos meus amighos...non atenden e hai que darlles algho. Na clínica de López Ibor en Madride, despois de moitas exploracións e de cobrarlles un pastón danlle unhas pastilliñas coa consigna,disimulademe o P.Castelhano ; "probad con esto hasta la próxima".
Claro que non probaron, nin volveron, ninghún dos dous. Pero moitos paiciños caen, caen. Recollo dun artículo da prensa recente , cecais o vistes.
"Los padres ahora quieren hijos perfectos, que no causen problemas y se ajusten a un modelo prestablecido. Cuando no es así, buscan tratamiento farmacológico".
Outra: "Parte del aumento se debe a que nuestra sociedad se ha vuelto intolerante a la diversidad".
"hace dos décadas ningún médico habría recetado un psicofármaco a un niño tranquilo y soñador. Hoy hay miles que toman estimulantes contra el déficit de atención".
Estes nenos en tests de intelixencia acadan coeficientes por encima do normal.
Por unha parte temos unha sociedade chea de prexuízos novos, medos e fundamentalismos; ollo, eu gosto moito de falar dos "fundamentalismos de occidente", e máis de un me identificará por estas tres palabras.
Por outra parte temos unha industria das máis poderosas e influintes do mundo despois da da gherra, non sei se a do petróleo entra na químico-farmacéutica.
E por outra temos uns profesionais moi "xentís", "competentes", "esforzados", e "desinteresados" con vocación sacerdotal de entrega abnegada os demais impermeables os cantos de sirena.
joder acabo de darme conta que o meu fillo imita ó dr. House e alén de facer o coxo anda con un bote de plástico a xogar pola casa, non me decatara....
Bueno, esto é para xán pirillán, ante a súa demanda.
Hai unha rapaza que entrou na xunta porque o seu pai era un alcalde de colición galega. Ghobernaba o tripartito e caera a consellería de sanidade do lado dos coagas. Eso en román palatino quere decir que nese momento entran só "os nosos", os deles, nesa consellería; na de pesca entrarán os pescantíns , digo eu, é un supoñer, e na de cultura os culturais, nonsi? etc..etc... entrou unha psicólog...destacada por ser filla dun coñecido alcalde, dunha coñecida vila , coñecida a vila por levitar cando cheghaban os agrimensores "castro forte do baralla". Seino porque eu estaba alí e non me turredes do xenio, que non manexo ben as emocións e ando a facer cursos de respiración para controlalas e non votarme a perder. Mañá abundo no tema.( No tema das emocións , oh) Un dos personaxes "político" que mencionei, o único que mencionei, acabou por decir, hai unhes cantos anos, que a interfecta non tiña nin puta idea...o problema é que a interfecta non fixo moito por aprender... ademáis cando as cousas non costan acaba un por non darlle valor; e o peor , todos os nenos que salen dese departamento salen empastillados.
Que fácil, non?.
Sr. Xoán da coba, os psicólogos non dan pastillas, son os médicos, os psiquiatras, os neurólogos. Para sermos bós non deberíamos meternos NUNCA co que fan outros, e pódese traballar sen tocar , nin cheirar na prescripción dos profesionais de outro gremio.Non é para vostede, é unha recomendación que me deron na facultade e repito de vez en cando para gravala nos miolos.
Ademáis penso que a door é inhumana e ante crisis agudas eu non dubidaria en sofocar con química (derivando ó respectivo profesional). Hai factos dolorosísimos , unha amigha miña doente decíame "é unha dor tan grande que non sei o que é". Teño inventariadas unhas cantas en mín e os gregos atrevéranse a darlle nome.
O que ven a ser aberrante é drogar por sistema. Empastillar sen alternativa a todo quisque. Onde están os límites?.
Critico a esa neuróloga, muller de un psiquiatra que berrando,con unha chulería propia de acomplexados, e perdonade a expresión marxista, "propia de burgueses", tachaba de ignorantes a outras nais que lle cuestionaban "o empastillamento sistemático". Non dubido que haxa casos patolóxicos, pero pense vostede , se traballa no ensino, que todo-los nenos que dan a lata son clientes potenciais: Por non atender, por hiperactividade, por groseros, por violencia, por obsesivos, por virlle o impulso sexual antes de tempo, por virlle demasiado tarde, ....ollo sólo estamos a falar de psicofármacos. E os outros fármacos do vicio? .
Creo que me apartei do motivo primeiro que era un artigo de Silveira falando da posibilidade que tiña a sociedade de parar se privaran a xente de psicofármacos.
Como van fallar os psicólogos se acaban de chegar e ainda non están ben instalados-lexitimados.
Falla toda a sociedade.
Por certo , mañá marcho a Selva Neghra, facer un curso de respiración e silencio (técnicas do ioga), alternativa veciña da fisioterapia a toda a química que nos embuten.
Eu vou librando de todo, escepto do café ( cinco cuncas por día).
As alghunhas comidas do meu ex-amigho visitador médico eu ía invitado de ecoloxista, sexa ,de bufón.
Amiga Doniña, seica lady of the lowlands, agradézolle o consello e a lembranza de tempos antigos. O perborato, qué fermoso nome!
Boas festas polas terras chás. Con sorte igual visitamos a torre dos Andrade ou o Seixo antes de que veñan os reis.
Non se me enfade, amiga Doniña. Sinxelamente, hay outros mundos, pero están neste,como decía Paul Éluard. Todos vivimos no noso e parécenos que certos outros non existen, hasta que entramos en contacto con eles, ás veces de xeito traumático. No meu mundo particular, tampouco existen as drogas nin o narcotráfico, nin a trata de blancas. Son cousa de películas.
PARA XAIME:
Só a vostede se lle ocurre deixarme un viño francés desa categoría. Eu quería bebelo xa pero a miña dona, que é a que entende de viños, díxome que nin pensalo. Que ese viño tiña que ser pra unha ocasión moi,pero que moi especial. Quedábaselle hasta pequena nun principio a noite de fin de ano, pero logréi convencela: a botella caerá ás OO:OO:OO horas do 01/01/O8.
Moitísimas grazas, Xaime.
Bótase de menos o traballo parlamentar de Pilar García Negro, a quen un perillán que postea aquí lle negou o pan e o sal aínda non hai moito, dicindo que non tiña méritos para ir en representación dos autores galegos a Cuba.
Sirva este comentario de desagravio.
Sirva este comentario como agravio de que Dona Pilar García Negro para mín non ten categoría para ir a Cuba.
Sr.XDC : Nunca podería enfadarme con vostede. Se non fose plaxio diría: "E tan riquiño" , así que digamos :E tan tenro. O de onte foi unha arroutada, que por alí ando algunha vez.
Sr.Lobo neghro,neghrísimo,feroz etc.Tremendo ten á Carapuchiña Vermella. Rebaixe esas cuncas de café que o Totum Revolutum que se lle está a formar na mente , moito me temo que se lle vai incrementar, e despois nin coa estancia na Selva Negra, nin na de Esmelle vai atopar vostede melloría.
Sr.Arume: Alábolle a decisión. Calquera dos torreóns dos Andrade que visite ( Pontedeume ou Vilalba) ha deixar a vostede encantado, non podo decir o mesmo do Seixo porque non teño o gusto.O que si teño é que seguir pensando na razón pola que me sitúa vostede nas terras baixas, craro que se me dera unha pista... Boas noites .
Pois a verdade non o sei. Se non é vostede das terras chás, desculpe a miña pista errada. Pero, en calquera caso, se vai por Vilalba vaia ao Seixo: un clásico.
Lowlands=Terra chá tampouco estou seguro.
Eu quería levar ó Belén de Begonte, o día 25, a unhas sobriñas. E, de paso, mostrarlles a Terra Chá. Pero non quixeron. Preferían xogar todo o día cunhas consolas que lles trouxera non séi quén. Eu xa non entendo o mundo. :(
E por certo, Lobo neghro. Esquecín darlle as grazas pola aclaración. Dóume conta da vila á que se refire, e tamén do persoaxe político. E de algunhas cousas máis.
Señor Xaime, sempre se despreza o que se ignora.
Sr. Anónimo: Elle ben certo, pero non sei a que se refire, aclárese ou pensarei que é unha felicitación polo Nadal.
Pois quero dicir que non se pode falar de quen non se coñece. E claro que o felicito polo Nadal.
Acabo de enterarme da morte de Cuiña esta mañán en Santiago. Tempo haberá para facer balance da súa xestión, pero sempre entristece ver morrer xove a unha persoa que tivo tanto poder noutrora.
Sr. Anonimo: Vostede fala de Zapatero e non o coñece, a bon seguro que fala de Bush e non o coñece, pois eu coñezo a Dona Pilar García Negro e para mín non merece representarse máis que a si mesma. Teña bon Nadal.
En política, que eu saiba, non está. Como profesional universitaria ten moito que dicir. Como parlamentaria escoitei falar ben dela mesmo aos seus inimigos políticos cos que non era precisamente branda. Claro que se cadra vostede sabe cousas que eu non sei.
Non crea anónimo, non lle sei moitas máis cousas das que vostede sabe, o caso é que García Negro non me gusta, e supoño que poido opiñar como calquera outro.
Desexólle de corazón teña unha boa saída e entrada de ano.
Se fose a Xohan da Coba, teríalle que dicir que o último párrafo non ten segundas, pero a vostede que é intelixente non lle é preciso
Grazas polos seus desexos e non sexa visceral á hora de xulgar as persoas. Eu tamén lle desexo todo ben.
Que simpático está Swann coa súa última teima de emboscarse como anónimo e outros nicks.
Xaime, a súa felicitación ("Desexólle de corazón teña unha boa saída e entrada de ano") merece figurar nos anais da nosa historia patria. Hai que dicirlle a Lobeira que tome nota.
Boto en falta algún comentario sobre a insólita espantá de Touriño onte no parlamento. Debe de pasar ao guinesse dos récords: alguén recorda cousa semellante?
Debéu aprender do Felipe González do franquismo agonizante a escaquearse dos asuntos que o podía "queimar". "Que se quemen ellos".
Cando se votou a Lei do Aborto, ó hoxe embaixador do Vaticano, ergueuse ou nin siquer foi o Parlamento a pesares de que a presentaba o seu partido, e si non lembro mal o ínclito Paco tamén se ausentou cando se votara a Lei do Divorcio da UCD - a de Fernández Ordóñez-, que apoiaba o seu partido.
Pode ser criticable a actuación de Touriño pero non me negarán que non é consecuente, igoal que a de Vázquez.
Pois non era eu, pero como que o fora, apicultor, o que lle fixo uns comentarios atinadísimos a xaime.
[Eu non lles teño interness onde estou, así que non ando á ultima dos seus comentarios]. Espero que o ano novo o libere das "ousesiós" de ver fantasmas onde non os hai.
Xaime: penso que vostede de Pilar García Negro quédase coa música, non coa letra. Galeguistas haille moitos ("galeguista", que lle vou contar, vende moi ben, sobre todo se militas nun partido español) pero galeguistas de verdade hai bastantes menos, como se encargou de demostrar dona Pilar García Negro.
Lea os seus libros (empezando por "O galego e as leis") e xa me dirá logo. Aí están tamé todos os anos traballando na AS-PG, na asociación cultural Alexandre Bóveda, apoiando a Mesa...
Espero que o novo ano o libere a vostede da teima de tirar a pedra e agachar a man, Swann.
Como cando dixo máis atrás o de "Bótase de menos... a Pilar García Negro, a quen un perillán que postea aquí lle negou o pan e o sal aínda non hai moito, ...".
Comprenda que, con tales antecedentes, non sexa vostede moi críble.
Que teña un bo ano 2008.
O caso de Touriño, amigo Xaime, é único. Porque é o presidente: non é calquera deputado.
O argumento é que non está dacordo coa xudicialización da vida política. Como lema, ou tópico de estadista fetén, non está mal, pero ninguén considera que levar aos tribunais de xustiza manifestas ilegalidades traia esa suposta perversión do sistema político. A xudicialización (vou poñer un x, porque escribilo costa máis ca decilo) é o resultado dun filibusterismo inaceptable, a traslación ao terreo xudicial de aspectos que deberían ser solucionados pola vía política, como consecuencia grave dunha gobernación pouco controlada polo parlamento.
Aquí, sen embargo, o parlamento funciona, e dictamina que, de resultas do estudiado na comisión, é necesaria a intervención do poder xudicial. Touriño pode estar en desacordo coa resolución final por inconveniente, inoportuna ou inoperante (poñan o que queiran) desde un punto de vista político, pero non porque poda provocar a curto prazo unha indesexada X da vida pública. A mín paréceme excesivo.
Pero o peor non é só iso: é que non soubera transmitir ao seu grupo parlamentar os problemas que unha decisión dese tipo podía causar. Consta, ao parecer, que moitos outros deputados compartían con Touriño a necesidade de deixar de lado o envío aos xulgados das conclusións. Pero suxeitaron as súas vontades á maioría. É Touriño nese caso tan especial? Pode Touriño pasar por consecuente e os demáis non? Ou peor aínda: pasa por consecuente precisamente porque outros non tiveron a mesma libertade para exercer esa consecuencia?
En todo caso, o feito parlamentario do outro día é un feito moi grave que só porque os dous partidos no goberno se necesitan mutuamente para manterse e manter a súa política progresista non suscita maior escándalo. Pero dubido moito que poda haber un caso semellante nos anais do parlamentarismo democrático no mundo.
Non sei quen é ese SWann, pero o anónimo que lle contestou a Xaime fun eu e non son el, créanme.
ROBERTO BLANCO VALDÉS, hoxe La voz de Galicia.
Es posible que, como -con impúdica autocomplacencia- sostienen sus portavoces, Touriño se ausentara de la votación del dictamen del Gaiás porque el presidente «solo atiende a sus principios» y «hace lo que piensa al margen de beneficios o perjuicios».
Es posible. Aunque, visto desde fuera -es decir, sin la necesidad de justificar al propio jefe- cabe una interpretación bastante diferente: la de que la ausencia de Touriño, o es fruto de la debilidad, o del oportunismo.
Lo primero resulta muy plausible. Si el presidente creía que el dictamen del Gaiás no debía ir a la Fiscalía, según el propio texto establecía, tendría que haber empleado toda la autoridad que se le supone para lograr que el Grupo Socialista, siguiendo su criterio, o forzase la retirada de la decisión objeto de litigio o, en su caso, lo rechazase. Visto el resultado, si las cosas hubieran sucedido así, Touriño habría sido desautorizado en toda regla por su grupo.
La hipótesis del oportunismo tampoco puede descartarse, pues la tentación de jugar a todas las cartas suele ser irresistible. El Grupo Socialista hace una cosa y Touriño la contraria, de modo que, sea cual sea la decisión de la Fiscalía, los socialistas ganan siempre: si el fiscal da curso a la denuncia, gana el grupo y, si la archiva, gana el presidente.
A la postre, todo este enredo del dictamen constituye una muestra inmejorable de la confusión que domina una vida pública en la que los líderes políticos proclaman lo que en cada momento les conviene, convencidos de que los ciudadanos tragarán.
Es verdad que los dos grupos con capacidad para imponer el dictamen del Gaiás (PSdeG y BNG) podían incluir o no en su texto afirmaciones de las que cupiera deducir no solo la existencia de graves irregularidades de gestión, sino también de responsabilidades penales por lo actuado en la Ciudad de la Cultura. Lo que no parece, sin embargo, razonable es incluir imputaciones delictivas y pedir luego que el dictamen no se remita a la Fiscalía, aludiendo a la necesidad de no judicializar la vida política.
¡Seamos serios! Si quiere evitarse esa judicialización no deberían realizarse imputaciones delictivas con la esperanza de que todo el daño sea para el acusado y ninguno para el acusador, que, negándose a acudir al fiscal, se vería así exento del perjuicio que podría derivarse para él de una acusación sin fundamento. Considerar esa actitud como una muestra de la voluntad de no judicializar la política constituye un cuento chino, pues en realidad se trata de otra cosa: de tirar la piedra y esconder la conclusión. O, aun mejor, de tratar de pescar pepes sin mojarse el cu... tis, que es como me permite decirlo el libro de estilo de La Voz de Galicia.
Anda indignado o amigo Arume coa espantá de Touriño.
Amigo Arume entendo e comprendo a súa indignación que comparto, pero eu so matizei que para mín Touriño foi consecuente ca súa maneira de gobernar: telos a todos contentos.
Sr. Swan, non se esforze en cambiar a opinión que teño de Pilar García Negro.
Indignación non é a palabra, pero parece estraño o silencio sobre este asunto. Eu ademáis fixen razoada argumentación, lonxe de calquera vehemencia.
Totalmente de acordo con vostede, Arume. O seu comentario é xusto e oportuno.
Volto de Portugal, leo o seu parrafeo de varios días sobre a decisión presidencial. Sería detalle interesante coñecer a(s) posición(s) do grupo parlamentario do PSOE en relación co envío á institución xudicial do caso Gaiás nalgún dos seus extremos; máis aló, ou acó, de especulacións sobre manobras de Ismael Rego, posible disensión ou ulterior acordo in extremis.
Se a disensión existía, e era cuantiosa en incidencia; se o GP decide en última instancia votar co BNG, a posición de Touriño tería a virtualidade de deixar patente un escepticismo, como mínimo, que transcende os límites da súa propia persoa. A cuestión dubidosa é se a opinión pública recibe tal mensaxe, ou pode recibila en condicións adecuadas pola vía utilizada para presuntamente transmitila.
Se a postura de Touriño é exclusivamente persoal, o seu situarse á marxe da decisión partidaria pode ser o resultado dunha actuación en conciencia, sexa esta persoal ou institucionalmente presidencial. De paso, consciente ou inconscientemente, sitúase por riba da melée e faise ver como presidente. Cousa ben útil, dado que Emilio Pérez ten, en tal sentido, unha certa carencia e necesidade de visualización.
Sexa como for, eu si que lle encontro precedente á súa actuación; ou, máis ben, teño un reflexo doutra actuación: cando a SM Baudouin dos Belgas abdicou durante un día para non sancionar a Lei do Aborto. Saiban recibir a ironía, sen moito incomodo, e o meu bo desexo para o ano 2008.
Eu creo que a actuación de Touriño ten dous aspectos: un, sinalado por González, respondería a unha especie de "obxeción de conciencia". O outro, no que, con toda lóxica, fai máis fincapé a prensa, é o da ruptura da disciplina de voto do Grupo Parlamentario Socialista, aínda que esta "indisciplina" non puxese en perigo a victoria na votación.
Particularmente, e aínda compartindo os criterios de Touriño sobre o papel do Parlamento e o papel da Xustiza, son partidario do respecto á disciplina de voto en todo momento e baixo calquera circunstancia, aínda que moitas veces non sexan poucos os deputados de calquera adscripción que teñen que tragar sapos e cobras apoiando textos legais que van en contra dos seus principios e conviccións. Isto pode soar moi "partitocrático", pero creo que, de non haber nos Parlamentos unha firme disciplina partidaria, estaríamos avocados a unha perpetua e paralizante inestabilidade política e institucional.
Todos os que escriben neste post non teñen nin fruta idea de nada. Empezando por o tal da Coba.
Xa, xa sei. Contención, por o gato Ramón.
Publicar un comentario